เรียงหัวใจฝัน:รอยเล่ห์ลวงใจ (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
‘เพราะความรัก ความผูกพันที่ก่อตัวมายาวนาน ถูกทำลายลงด้วยเล่ห์ลวงแสนร้าย กว่าจะรู้ตัวว่าได้เหยียบย่ำหัวใจ เวลาก็ผ่านไป เขาไร้เธอข้างกาย ดวงใจสลายกลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจ’
Tags: คุณณัยกับคุณปรียา,ปาใน,รอยเล่ห์ลวงใจ,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ,เรียงหัวใจฝัน,ดังปัณณ์,

ตอน: บทที่ ๒ 40%




“ออกมานะยายปิรันย่า ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลย!”

น้อมจิตในวัยสี่สิบต้นๆ ได้แต่ส่ายหน้า เมื่อเด็กชายที่ยืนอยู่ข้างเธอตะโกนลั่น มือกำท่อนแขนตัวเองไว้แน่น ริมฝีปากสีสดของเขาเม้มสนิท ส่วนดวงตาสีอ่อนนั้นวาวโรจน์ยามกวาดมองอย่างสำรวจตรวจตราหาเจ้าของชื่อ ซึ่งคงจะซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ใดพุ่มไม้หนึ่งในสนามหญ้ากว้างขวางสีเขียวขจี ที่กั้นกลางระหว่างตัวบ้านหลังใหญ่สองหลัง

บ้านหลังที่สองนี้เพิ่งสร้างเสร็จได้แค่สองปี มันเป็นคฤหาสน์อีกหลังที่ตกแต่งแบบเฮอริเทจ สีครีมของตัวบ้าน ตัดกับหลังคากระเบื้องสมัยเก่าสีน้ำตาลออกดำดูหรูหราลงตัว ซึ่งอยู่ในเขตรั้วเดียวกันกับบ้านของอดิศรและปรียานุช ด้วยเหตุผลที่ปุริมและณัจยาเจ้าของบ้านหลังใหม่นี้ เป็นทั้งคู่ค้าทางธุรกิจและมีความสนิทสนมกันจน‘เหมือนพี่น้อง’

เด็กชายปณัยในวัยสิบสามขวบ สาวเท้าไปตามทางโรยกรวดที่ทอดยาวผ่านสนาม ตรงไปยังบึงบัวน้ำใสแจ๋ว ติดกับรั้วหน้าบ้านท่ามกลางบรรดาไม้ยืนต้นซึ่งปลูกอยู่รอบล้อม

“คิดว่าจะหนีพ้นหรือไงคุณปรียา” เด็กชายคำรามอย่างหัวเสียยามเดินดิ่งไปยังพุ่มเทียนหยดริมสนามหญ้าข้างรั้วบ้านด้านหน้า โดยมีน้อมจิตเดินตาม หลังจากทั้งคู่มองเห็น... ชายเสื้อสีขาวของเจ้าของชื่อแล้ว!

“อะไร ก็คุณปรียาเป็นคนกัดแขนคุณณัย แล้วจะมานั่งร้องไห้ทำมั้ย!”

ปณัยกล่าวโทษทันที่หยุดอยู่ต่อหน้าเด็กหญิงวัยหกขวบร่างป้อม พร้อมฉุดให้ลุกขึ้นยืน พลางยื่นแขนที่โดนกัดจนเห็นเป็นรอยฟันให้คนร้องไห้ดู

คุณปรียาตัวน้อยสะบัดมือออก ดวงหน้าเด็กหญิงที่มอมเพราะร้องไห้กระอืดๆ เงยขึ้นมอง ‘คุณณัย’ แล้วริมฝีปากสีแดงย้อยก็เบะออกทำท่าจะปล่อยโฮจนผู้แก่กว่าทำหน้าหน่าย เอื้อมมือไปลูบเบาๆ ที่ศีรษะของคู่กรณี แล้วเลื่อนไปกระตุกปอยผมเปียไหวๆ ในขณะที่เด็กหญิงกระซี้กระซิกหนักขึ้น

“โดนแกล้งมาละสิ วันนี้ถึงได้งอแงไม่อยากไปโรงเรียน มานี่มา คุณปรียาหยุดร้องไห้นะ หยุดร้องนะคนดี”

‘พี่’ ที่ ‘ดุ’ ในตอนแรก ตอนนี้หันมา ‘ปลอบ’

เด็กชายที่เข้าสู่วัยรุ่นดึงเอาน้องเล็กมากอดไว้เหมือนเก่า พลางลูบหลังลูบไหล่ แล้วจึงได้ตะล่อมถามอย่างเคยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“โอ๋ๆ หยุดร้องนะคะคุณปรียา คุณณัยอยู่นี่แล้วนะ ไม่ร้องนะไม่ร้อง”

ดวงหน้าชุ่มน้ำตาเงยขึ้นมองสะอื้นฮัก ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลเป็นทาง ส่วนคนที่ ‘นานๆ ที’ จะยิ้มให้แทนการทำหน้าบึ้งอย่างทุกครั้งถามเสียงอ่อนโยนว่า

“เป็นอะไรคะ ทำไมอยู่ดีๆ มากัดแขนคุณณัยแบบนี้ล่ะ”

“คุณปรียาไม่อยากไปโรงเรียนนี่คะ”

เด็กหญิงตอบเสียงสั่นยังคงสะอื้นอยู่ น้อมจิตได้แต่ถอนหายใจ เมื่อเด็กชายปณัยเงยหน้าขึ้นมองพี่เลี้ยงพลางกลอกตาไปมา ก่อนจะซักกันต่อสองคนพี่น้องจนได้ความว่า

เด็กหญิงอัลิปรียาซึ่งเพิ่งย้ายมาเรียนที่เดียวกับเด็กชายนั้น มีปัญหาเกี่ยวกับการปรับตัวเข้าหาเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่คุ้นเคย เนื่องจากเพิ่งย้ายมาได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ จึงทำให้บางครั้งโดนแกล้ง กระทั่งเกิดอาการไม่อยากไปโรงเรียนเข้า

ดังนั้นเมื่อเช้านี้ที่พี่เข้าไปกึ่งลากกึ่งจูงน้องให้มาขึ้นรถ เด็กหญิงที่ดิ้นไม่หลุดจึงได้กัดแขนเด็กชายเข้าให้ ซึ่งพอรู้เรื่องทั้งหมดแล้วพี่ชายจึงได้บอกน้องว่า “คุณปรียาต่อไปนี้จำไว้นะ... ทีหลังมีปัญหาอะไร คุณปรียาต้องบอกคุณณัยก่อน จะได้ช่วยกันแก้รู้มั้ย”

น้อมจิตมองแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม เพราะเมื่อแรกที่มาอยู่ที่นี่ ปณัยไม่ได้ชอบอัลิปรียาเอาเสียเลย เมื่อไรที่น้องเดินตาม พี่ชายมักจะหาทางหลบเลี่ยง และเก็บตัวเงียบๆอยู่คนเดียว กระทั่งระยะหลังๆ นี้เอง ปณัยถึงได้ยอมญาติดีกับเด็กหญิงบ้าง

“งั้นวันนี้ก็ไปโรงเรียนกันได้แล้วนะ โอเคไหม” สิ้นคำถามของปณัย สาวใหญ่ก็เบนสายตาจากเด็กชาย ไปมองจับที่คุณหนูของบ้าน

เด็กหญิงอัลิปรียามองเด็กชายปณัยตาละห้อย กอดคอพี่ชายแน่นพลางออดอ้อนว่า “แต่วันนี้คุณปรียาเจ็บขา ไม่ไปโรงเรียนได้มั้ยคะ นะคะ... ขอวันเดียว คุณณัยอยู่กับคุณปรียาด้วยนะ”

ปณัยนิ่วหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางแหงนหน้าขึ้นมองน้อมจิต พอเห็นเธอพยักหน้ารับเป็นเชิงอนุญาต เด็กชายก็รับคำเด็กหญิงพลางทำหน้าหน่าย

ส่วนเด็กหญิงยิ้มกว้างทั้งน้ำตา หอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่ทั้งซ้ายขวา แล้วขย่มตัวอยู่บนตักแบบไม่กลัวว่าพี่ชายจะหนัก

น้อมจิตหัวเราะขึ้นเบาๆ พลางส่ายหน้า ทรุดลงนั่งคุกเข่าแล้วพูดคุยด้วย

ในขณะที่เด็กชายเท้ามือกับพื้นหญ้าแล้วเอนไปด้านหลัง ยิ้มจืดๆ ส่งให้พี่เลี้ยงสาวใหญ่อย่างระอา กับนิสัยขี้อ้อนที่ไม่มีใครกล้าขัดของอัลิปรียา

แล้วภาพความทรงจำเหล่านั้นก็จางหายไป

ปณัยลืมตาขึ้นและดึงตัวเองออกจากภวังค์หนหลัง พร้อมกับความคิดที่ว่า นับตั้งแต่ตอนนั้นมาจนถึงบัดนี้ อัลิปรียาได้กระทำดังที่เคยรับปากเขาไว้มาเสมอ

แต่... เวลาต่อมาที่ต่างเติบใหญ่ได้ผูกพันกันด้วยความรัก แม้ว่าอัลิปรียาจะเพียรเฝ้าถาม และเฝ้าอธิบายมากเพียงใด เขาก็ไม่เคยจะฟัง

ขณะนั้นปณัยนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มีนิ่มนวลยืนชิดติดกับประตูคอยเฝ้ามองเข้าไป หลังจากน้อมจิตมีอาการทรุดลงจนต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดสัปดาห์ต่อมา และเมื่อเช้าวันนี้เองที่หญิงสูงวัยมีอาการโคม่า

ตอนนี้เหล่าแพทย์กำลังช่วยยื้อลมหายใจอันแผ่วล้านั้นไว้

ชายหนุ่มลุกถลันขึ้นยืน หลังนิ่มนวลบอกว่าคุณหมอกำลังเดินออกมา เขาก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างพี่เลี้ยงสาวใหญ่ และรอจนนายแพทย์ผู้เป็นเพื่อนผลักประตูออกมาแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ปณัย... คุณนิ่ม เชิญข้างในเถอะครับ คิดว่าคงมีเวลาอีกหน่อย” คนฟังตัวชา ในขณะที่น้องสาวคนป่วยยกมือขึ้นปิดปากหลุดอุทานออกมาเบาๆ ปณัยกลืนน้ำลายได้อย่างยากลำบาก เวลาที่ลากขาก้าวตามผู้เป็นเพื่อนเข้าไป

ทั่วทั้งห้องเงียบสงบ... ได้ยินเพียงเสียงดังจากเครื่องมือทางการแพทย์แสดงถึงอัตราการเต้นของหัวใจ

มันช้าลง ดังแผ่วเบา และช้าลงเรื่อยๆ

ขณะนั้นน้อมจิตไม่ได้หลับ หญิงชราลืมตาแต่ไม่ได้รู้สึกตัว มันเป็นอาการเพ้อ อาการสุดท้ายของคนที่กำลังจะหมดลม

“คุณปรียา”

กระแสเสียงอ่อนล้าที่เอ่ยออกมาจากปากคนป่วยดูยินดีหนักหนา แม้ว่าจะแหบโหยเต็มทีก็ตาม เมื่อปณัยก้าวเข้าไปจับมือเหี่ยวย่นกุมไว้ ลมหายใจคนพูดโรยแรง คลับคล้ายใบไม้แก่จัดที่จวนเจียนร่วงหล่นจากขั้วใบ

หญิงชรายิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตา ดวงตาหม่นมัวดูเลื่อนลอย ยามพึมพำขึ้นอีกว่า “คุณ... ปณัย นิ่ม” เสียงแผ่วเบาของคนเจ็บเริ่มขาดหายแล้วในตอนนี้ คล้ายว่าฟางเส้นสุดท้ายที่รั้งสายใยแห่งชีวิตไว้กำลังจะขาดลง

“โธ่ คุณนุช คุณศร น้อม... มันไม่ดี เอง น้อมมัน... ไม่ดี”

นิ่มนวลพูดไม่ออก เธอกุมมือพี่สาวไว้แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ มีเพียงปณัยเท่านั้นที่ยังพยายามจะรั้งไว้ น้ำตาชายหนุ่มที่เกินจะกลั้น

มีหยดหนึ่งร่วงหล่นลงต้องมือ ที่เหลือเพียงกระดูกของผู้ป่วย

“อย่าไปนะครับ อยู่ให้คุณณัยก่อนนะครับ แม่น้อม อยู่กับคุณณัยก่อน”

นิ่มนวลมองคุณหนูอย่างสงสาร ในขณะที่ปณัยยกมือเหี่ยวย่นทาบข้างแก้มพึมพำขอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น

ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าตอนนี้ปาฏิหาริย์นั้นมันคงไม่มีจริง...


===========================================================


ดีค้า พาคุณณัยกับคุณปรียามาส่งค่ะ ^O^

คุณZephyr เฟอร์รี่จัง มันใช่ มันใช่ล้าวววววววววววว 555

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ

ส่วนสำหรับวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^




ดังปัณณ์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 มิ.ย. 2559, 20:08:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 มิ.ย. 2559, 20:08:24 น.

จำนวนการเข้าชม : 1118





<< บทที่ ๑ 190% -จบตอน-   บทที่ ๒ 70% >>
ดังปัณณ์ 3 มิ.ย. 2559, 20:09:04 น.
เปิดจองชุด เรียงหัวใจฝัน
-รอยเล่ห์ลวงใจ
-กิ่งหัวใจใบรัก
-ใจภักดิ์เพียงเธอ
( ๓๐ เมษายน ๒๕๕๙ – ๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๙)
กำหนดส่งวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
#รอยเล่ห์ลวงใจ ราคา 295 บาท ลดราคาเหลือ 280 บาท
‪#‎กิ่งหัวใจใบรัก‬ ราคา 325 บาท ลดราคาเหลือ 310 บาท
‪#‎ใจภักดิ์เพียงเธอ‬ ราคา 289 บาท ลดราคาเหลือ 274 บาท
ค่าจัดส่งฟรี
พิเศษโปรโมชั่นสำหรับการสั่งซื้อชุดเรียงหัวใจฝันทั้งชุด จากราคา 909 บาท ลดเหลือ 850 บาท
แถมฟรี!!
นิยายเรื่องสั้น ‘กล่องไดอารี่ในความทรงจำของคำว่ารัก:ทำไมต้องรัก’ 1 เล่ม
(โปรโมชั่นนี้ สำหรับการสั่งซื้อผ่านเพจ: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ นะคะ)
ชำระได้ที่
บัญชีออมทรัพย์ ชื่อ น.ส. นภาพร ลีทอง
ธนาคารกรุงเทพ สาขา ถนนรัชดา-สี่แยกสาธุประดิษฐ์
เลขที่บัญชี 195-4-63401-8
ธนาคารกสิกรไทย สาขา ซีคอนสแควร์
เลขที่บัญชี 908-2-00089-2
แจ้งการจองหรือโอนได้ที่
e-mail: ao_sdj@hotmail.com
FB: ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ร้านออนไลน์เราก็มีนะคะ ^^
สอบถามได้ที่ร้าน Booksforfun ตามลิงก์นี้เลยค่ะ http://goo.gl/ZgFOp5
หรือ ร้านนิยายรัก ตามลิงก์นี้ได้เลยค่ะ http://goo.gl/rzznzV
หรือ ร้าน ฺBookToGoThailand
หรือท่านใดสนใจ E-BOOK เชิญทางนี้ได้เลยค่ะ
https://goo.gl/2Nicok
คืนนี้ต้องไปแล้วค่ะ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์จ้า


Zephyr 5 มิ.ย. 2559, 11:47:39 น.
โอ้ยยยยยย
บีบหัวใจสุดๆ
มาซบอกเค้ากะไดพี่ณัย
ลืมยายปรียาไปเหอะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account