เรียงหัวใจฝัน:รอยเล่ห์ลวงใจ (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
‘เพราะความรัก ความผูกพันที่ก่อตัวมายาวนาน ถูกทำลายลงด้วยเล่ห์ลวงแสนร้าย กว่าจะรู้ตัวว่าได้เหยียบย่ำหัวใจ เวลาก็ผ่านไป เขาไร้เธอข้างกาย ดวงใจสลายกลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจ’
Tags: คุณณัยกับคุณปรียา,ปาใน,รอยเล่ห์ลวงใจ,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ,เรียงหัวใจฝัน,ดังปัณณ์,
ตอน: บทที่ ๒ 70%
ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าตอนนี้ปาฏิหาริย์นั้นมันคงไม่มีจริง...
และสุดท้ายปาฏิหาร์ย์ก็ไม่เกิด เมื่อคนป่วยเอ่ยเรียกชื่ออัลิปรียาซ้ำๆ ก่อนจะค่อยๆ เบาลง พร้อมกับนัยน์ตาฝ้าฟางหรี่ปิด หยดน้ำตาไหลซึมออกมาที่หางตา แล้วลมหายใจแผ่วเบาก็หยุดนิ่งตามไป
นิ่มนวลสะอื้นขึ้นโดยแรง เธอซบหน้าลงกับท่อนแขนของพี่สาว
ปณัยเองซบหน้าลงแทบอกที่หยุดนิ่ง สองมือโอบกอด ราวกับจะยื้อยุดสายใยชีวิตเส้นสุดท้ายไว้ ไม่ให้หลุดออกจากร่าง
ทั่วทั้งห้องขณะนั้นเงียบ
ไม่มีเสียงคร่ำครวญ มีเพียงแค่หยาดหยดของน้ำตาที่ร่ำไห้อาลัย
ปณัยได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม
ทำไม... ทั้งคนที่รักยิ่งชีวิต
ทั้งคนที่เอื้ออาทรดูแลมาแต่เล็กแต่น้อย
ทั้งบิดาที่ลาลับ มารดาที่... ไม่รับรู้ซึ่งสิ่งใดๆแล้ว มีร่างกายหากไร้ชีวิต
ทั้งหมด... ทุกคน
ต่างปล่อยเขาไว้เพียงลำพัง... ถ้านี่คือการลงโทษ ต่อการกระทำของเขา ปณัยเองก็เห็นว่ามันออกจะโหดร้ายเกินไป... เพราะชีวิตนี้เขาไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
นิ่มนวลเข้ามาโอบกอดเขาไว้ เอ่ยปลอบเสียงเครือ
“คุณปณัยทำใจเถอะค่ะ... คิดเสียว่ายังไงคุณปรียากับพี่น้อมคงไม่ไปไหนไกล พวกเขาคงจะอยู่แถวๆ นี้... อย่างน้อย พวกเขาก็ยังอยู่ในความทรงจำของเรา”
แต่ว่าไม่มีถ้อยคำใดตอบกลับมาจากปณัย สิ่งที่นิ่มนวลเห็นมีเพียงแววตาขมขื่นบ่งบอกชัดถึงชีวิตที่เหลืออยู่ในภายภาคหน้า...
ชีวิตที่จะจมอยู่แต่กับความทุกข์เพียงลำพัง
ปณัยคนเก่ากำลังจะหายไป ปณัย... คนที่เข้มแข็ง คนที่เฉยชา คนที่ชอบสร้างเปลือกเพื่อปกป้องตนเอง กำลังถูกปณัยคนใหม่ที่จะจมอยู่ในห้วงทุกข์ตลอดชีวิตกลืนกิน
และเขากำลังจะกลายเป็นคนไร้หัวใจอย่างแท้จริง!
แต่แล้วความทุกข์ ความเจ็บปวดทรมานทางใจที่ปณัยได้พบนั้น เขาก็ได้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อหลังจากงานศพของน้อมจิตผ่านไปได้เพียงอาทิตย์เดียว เรื่องเลวร้ายก็เกิดขึ้นกับชายหนุ่มอีกจนได้
อาของเขา... ปรัชญาถูกทางตำรวจมาเชิญตัวไปที่โรงพักเพื่อรับทราบข้อหา ‘คดีฆาตกรรมอำพรางและฉ้อโกง’
หัวใจของปณัยชืดชานับจากนั้น หลังความจริงทุกอย่างถูกเผย ว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดกับพ่อแม่อัลิปรียา มันเป็นฝีมือของอาเขา
การที่พ่อของเขาเครียดจัดจนเสียชีวิตเพราะบริษัทกำลังจะล่มนั่นก็เป็นเพราะอาที่เขาไว้ใจ แม่ของเขาที่เป็นบ้าสาเหตุก็มาจากน้องชายของพ่อเขาอีกเช่นกันและการที่เขาสูญเสียอัลิปรียาไป สูญเสียน้อมจิตไป ทุกสิ่งทุกอย่าง สาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายบัดซบทั้งหลายแหล่นี้
นั่นก็เพราะความต้องการของปรัชญาเพียงคนเดียว!
ทั้งความเคียดแค้น โกรธเกลียดแต่แรกประดังประเดเข้าหาปณัยจนตั้งตัวรับแทบไม่ทัน ชายหนุ่มหันหน้าเข้าหาเหล้าโดยมีนิ่มนวลได้แต่คอยมองคอยเตือนอย่างเป็นห่วง นานหลายเดือนกว่าที่เขาจะกลับมาเป็นผู้เป็นคน และยอมรับในสิ่งเลวร้ายทั้งหลายที่มันเกิดขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยฟื้นฟูหัวใจที่แหลกสลายให้กลับมาได้
ปณัยเหลือเพียงร่างกายกลวงเปล่าไร้หัวใจ
ไม่มีสิ่งใดจะทำร้ายเขาได้อีกแล้ว... ไม่มีเรื่องใดจะทำให้หัวใจเขาต้องเจ็บปวดอีกสืบไป
ปณัยเหมือนคนไร้ความรู้สึก เป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้
ดวงตาของชายหนุ่มเรียบนิ่ง ว่างเปล่า ใบหน้าเรียบเฉย ตรงหน้าบนโต๊ะทานอาหารนั่น มีหนังสือพิมพ์วางไว้ มองเห็นพาดหัวตัวใหญ่ ถึงข่าวดังที่ทำให้ผู้คนได้วิพากษ์วิจารณ์ โจษจันกันถึงความโลภ และความเสื่อมโทรมอันเกิดมาจากความเห็นแก่ได้ของคน
ปณัยนั่งนิ่งราวไร้ชีวิตอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ พื้นที่อาณาเขตเจ็ดไร่ที่มีเขาครอบครองเพียงลำพัง ชายหนุ่มนั่งเหม่อ มองผ่านผนังกระจกใสของห้องทานอาหารออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ด้วยดวงตาสงบนิ่งว่างเปล่า
คล้ายคนไร้วิญญาณ... หลังจากที่เขาได้ตระหนักแล้วว่า
บัดนี้โลกของเขาได้มืดสนิทสิ้นเชิง มืดสนิท... ไปจนกว่าชีวิตเขาจะหาไม่!
===========================================================>>>>>
ดีค้า พาคุณปรียากับคุณณัยมาส่งค่ะ ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง จบไปหนึ่งพาท ตอนต่อไปกำลังจะเริ่มแว้วววววววววว ใครจะมารอดู้ววววววววว
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดั ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
และสุดท้ายปาฏิหาร์ย์ก็ไม่เกิด เมื่อคนป่วยเอ่ยเรียกชื่ออัลิปรียาซ้ำๆ ก่อนจะค่อยๆ เบาลง พร้อมกับนัยน์ตาฝ้าฟางหรี่ปิด หยดน้ำตาไหลซึมออกมาที่หางตา แล้วลมหายใจแผ่วเบาก็หยุดนิ่งตามไป
นิ่มนวลสะอื้นขึ้นโดยแรง เธอซบหน้าลงกับท่อนแขนของพี่สาว
ปณัยเองซบหน้าลงแทบอกที่หยุดนิ่ง สองมือโอบกอด ราวกับจะยื้อยุดสายใยชีวิตเส้นสุดท้ายไว้ ไม่ให้หลุดออกจากร่าง
ทั่วทั้งห้องขณะนั้นเงียบ
ไม่มีเสียงคร่ำครวญ มีเพียงแค่หยาดหยดของน้ำตาที่ร่ำไห้อาลัย
ปณัยได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม
ทำไม... ทั้งคนที่รักยิ่งชีวิต
ทั้งคนที่เอื้ออาทรดูแลมาแต่เล็กแต่น้อย
ทั้งบิดาที่ลาลับ มารดาที่... ไม่รับรู้ซึ่งสิ่งใดๆแล้ว มีร่างกายหากไร้ชีวิต
ทั้งหมด... ทุกคน
ต่างปล่อยเขาไว้เพียงลำพัง... ถ้านี่คือการลงโทษ ต่อการกระทำของเขา ปณัยเองก็เห็นว่ามันออกจะโหดร้ายเกินไป... เพราะชีวิตนี้เขาไม่เหลือใครแล้วจริงๆ
นิ่มนวลเข้ามาโอบกอดเขาไว้ เอ่ยปลอบเสียงเครือ
“คุณปณัยทำใจเถอะค่ะ... คิดเสียว่ายังไงคุณปรียากับพี่น้อมคงไม่ไปไหนไกล พวกเขาคงจะอยู่แถวๆ นี้... อย่างน้อย พวกเขาก็ยังอยู่ในความทรงจำของเรา”
แต่ว่าไม่มีถ้อยคำใดตอบกลับมาจากปณัย สิ่งที่นิ่มนวลเห็นมีเพียงแววตาขมขื่นบ่งบอกชัดถึงชีวิตที่เหลืออยู่ในภายภาคหน้า...
ชีวิตที่จะจมอยู่แต่กับความทุกข์เพียงลำพัง
ปณัยคนเก่ากำลังจะหายไป ปณัย... คนที่เข้มแข็ง คนที่เฉยชา คนที่ชอบสร้างเปลือกเพื่อปกป้องตนเอง กำลังถูกปณัยคนใหม่ที่จะจมอยู่ในห้วงทุกข์ตลอดชีวิตกลืนกิน
และเขากำลังจะกลายเป็นคนไร้หัวใจอย่างแท้จริง!
แต่แล้วความทุกข์ ความเจ็บปวดทรมานทางใจที่ปณัยได้พบนั้น เขาก็ได้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อหลังจากงานศพของน้อมจิตผ่านไปได้เพียงอาทิตย์เดียว เรื่องเลวร้ายก็เกิดขึ้นกับชายหนุ่มอีกจนได้
อาของเขา... ปรัชญาถูกทางตำรวจมาเชิญตัวไปที่โรงพักเพื่อรับทราบข้อหา ‘คดีฆาตกรรมอำพรางและฉ้อโกง’
หัวใจของปณัยชืดชานับจากนั้น หลังความจริงทุกอย่างถูกเผย ว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดกับพ่อแม่อัลิปรียา มันเป็นฝีมือของอาเขา
การที่พ่อของเขาเครียดจัดจนเสียชีวิตเพราะบริษัทกำลังจะล่มนั่นก็เป็นเพราะอาที่เขาไว้ใจ แม่ของเขาที่เป็นบ้าสาเหตุก็มาจากน้องชายของพ่อเขาอีกเช่นกันและการที่เขาสูญเสียอัลิปรียาไป สูญเสียน้อมจิตไป ทุกสิ่งทุกอย่าง สาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายบัดซบทั้งหลายแหล่นี้
นั่นก็เพราะความต้องการของปรัชญาเพียงคนเดียว!
ทั้งความเคียดแค้น โกรธเกลียดแต่แรกประดังประเดเข้าหาปณัยจนตั้งตัวรับแทบไม่ทัน ชายหนุ่มหันหน้าเข้าหาเหล้าโดยมีนิ่มนวลได้แต่คอยมองคอยเตือนอย่างเป็นห่วง นานหลายเดือนกว่าที่เขาจะกลับมาเป็นผู้เป็นคน และยอมรับในสิ่งเลวร้ายทั้งหลายที่มันเกิดขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยฟื้นฟูหัวใจที่แหลกสลายให้กลับมาได้
ปณัยเหลือเพียงร่างกายกลวงเปล่าไร้หัวใจ
ไม่มีสิ่งใดจะทำร้ายเขาได้อีกแล้ว... ไม่มีเรื่องใดจะทำให้หัวใจเขาต้องเจ็บปวดอีกสืบไป
ปณัยเหมือนคนไร้ความรู้สึก เป็นเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้
ดวงตาของชายหนุ่มเรียบนิ่ง ว่างเปล่า ใบหน้าเรียบเฉย ตรงหน้าบนโต๊ะทานอาหารนั่น มีหนังสือพิมพ์วางไว้ มองเห็นพาดหัวตัวใหญ่ ถึงข่าวดังที่ทำให้ผู้คนได้วิพากษ์วิจารณ์ โจษจันกันถึงความโลภ และความเสื่อมโทรมอันเกิดมาจากความเห็นแก่ได้ของคน
ปณัยนั่งนิ่งราวไร้ชีวิตอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ พื้นที่อาณาเขตเจ็ดไร่ที่มีเขาครอบครองเพียงลำพัง ชายหนุ่มนั่งเหม่อ มองผ่านผนังกระจกใสของห้องทานอาหารออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ด้วยดวงตาสงบนิ่งว่างเปล่า
คล้ายคนไร้วิญญาณ... หลังจากที่เขาได้ตระหนักแล้วว่า
บัดนี้โลกของเขาได้มืดสนิทสิ้นเชิง มืดสนิท... ไปจนกว่าชีวิตเขาจะหาไม่!
===========================================================>>>>>
ดีค้า พาคุณปรียากับคุณณัยมาส่งค่ะ ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง จบไปหนึ่งพาท ตอนต่อไปกำลังจะเริ่มแว้วววววววววว ใครจะมารอดู้ววววววววว
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดั ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 มิ.ย. 2559, 19:25:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 มิ.ย. 2559, 19:25:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 942
| << บทที่ ๒ 40% | บทที่ ๒ 110% >> |
Zephyr 7 มิ.ย. 2559, 17:55:32 น.
ทำไมต้องเศร้าขนาดนี้ แง้
ทำไมต้องเศร้าขนาดนี้ แง้