ผู้หญิงห้าวปากร้ายใจแข็งมือหนัก กับ ผู้ชายปากจัดเจ้าชู้จัดมือไวเรื่องวุ่นวายชักเกิดเมื่อคนสองคนที่ถูกแยกด้วยวันเวลากลับมาเจอกันอีกครั้งในคราบของวิศวกรโรงงานกับทนายหนุ่ม และอาจเพราะสายสัมพันธ์ที่ดี(มั้ง)ตั้งแต่เด็กไอ้กุ้งหัวแหลมเลยชักอยากจะลองรักยัยรำพัดดูซักที

ใต้ต้นมะขามใหญ่หลังเรือนเล็ก ตอนนี้มีเข่งหลายใบวางเรียงกระจายกันทั่ว บ้างบรรจุผลไม้ที่กองพะเนินอันได้แก่ มะพร้าว ส้มโอนั้น ไม่ก็เป็นเข่งเปล่าๆ รอให้คนงานสองสามคนคัดแยกเพื่อบรรจุ รอให้พ่อค้าที่นัดไว้มารับ ห่างออกไปไม่ไกลบนแคร่ไม้แดงใต้ร่มมะขามกรีกับนินนาทนั่งอยู่ ตาเสริมนั่งใกล้กันแต่ต่ำลงมาหน่อยเพราะนั่งบนตั่งไม้ และกำลังปอกมะพร้าว

ส่วนเจ้าบ้านนั่งอยู่อีกฝั่ง ระย้าสาวใหญ่วัยสี่สิบปลายๆ สวมเสื้อคอบัวสีขาวกับผ้าถุงสีดำ เธอเป็นแม่ของปุลิน

สาวใหญ่เลื่อนแก้วใส่น้ำฝนลอยดอกมะลิ จานใส่ส้มโอส่งให้แขก หลังจากเลื่อนจานข้ามต้มมัดตัดเป็นคำๆ โรยด้วยมะพร้าวขูดฝอยเป็นเส้นๆ กับถ้วยแก้วใบเล็ก ที่ก่อนหน้านี้มีบัวลอยเม็ดหลากสีอยู่ในน้ำกะทิสีขาว ออกไปวางไว้บนถาดเคลือบข้างๆ และดูเพลิดเพลินอยู่กับการตอบคำถามของสองหนุ่มน้อย จนไม่ได้สังเกตว่าบุตรชายที่นั่งบนตั่งใกล้ๆ กำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ท่าทางตอนนี้ราวกับเขียดกลัวงู!

“พี่ป๊อก ป๊อกอยู่หนาย ละพัดมาแล้ว” เสียงเรียกจากเรือนเล็กทำให้ปุลินเหลียวมอง อัลิปรียาถูกหยาดหทัยอุ้มลงมาในชุดใหม่ ดูเหมือนตกกระด้งแป้งก็ไม่ปาน เด็กชายยิ้มแห้งส่งให้ และทำตัวลีบตัวหนีบยิ่งกว่าเดิม เมื่อเหลียวกลับมามองแขก และยิ้มเจื่อนๆ

หยาดหทัยพาเด็กหญิงมาถึงแคร่และปล่อยให้นั่งลงใกล้ๆ พี่สาว ลลิตรภัทรตาแป๋วจ้องแขกเป๋ง

“ใคคะ เค้าเป็นใคค้าพี่หยาด มาบ้านเลาไม”

“อุ้ยไม่เอาอย่าถามแบบนี้สิคะ ต้องถามว่า ‘ใครมาเยี่ยมคะ’ ถึงจะถูกค่ะคุณรภัทร” หยาดหทัยแก้ให้พลางนั่งลงทางด้านซ้ายของระย้า

หญิงสาวเป็นน้องคนสุดท้องในพี่น้องสามใบเถา ที่ได้ชื่อว่าดวงอาภัพเรื่องคู่ครอง เธออายุสามสิบปลายๆ เป็นคนที่สวยสุดในพี่น้อง สายตาลูกจ้างหนุ่มๆ ที่แย่งกันมาทำงานให้ ดูจะวนเวียนอยู่แต่กับหญิงสาวผู้นี้ แต่ไม่เคยมีใครเอาชนะใจเธอได้ เพราะหลังจากว่าที่เจ้าบ่าวเสียชีวิต เพราะจมน้ำตายก่อนวันงานวันเดียว เธอก็ไม่ได้มองใครอีก

“ค่า” เด็กหญิงรับคำเหลียวมองระย้า “งั้นใครคะแม่ย้อย ฉองคน ใครมาเยี่ยม” แต่ก็ไม่ได้รอคำตอบเพราะยิ้มแป้นส่งให้คนรู้จักอีกคน “แต่คนนี้ละพัดลู้ ตาเสริมมาเยี่ยม เฉาะมะพ้าวเอาจาวให้ละพัดด้วย ธุค้า”

เจ้าตัวแสบยกมือไหว้ท่วมหัวหลังพูดจบ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ชะงัดไม่เว้นแม้แต่ผู้มาเยือน

“ไหว้พี่เขาด้วยสิคะคุณรภัทร นี่พี่นิน ส่วนนั่นพี่กุ้ง พี่เขาอยู่สวนข้างๆ เรานี่ยังไงคะ” ระย้าบอกและเด็กหญิงก็ทำตามแต่โดยดี แถมแจกยิ้มกว้างให้แขก ก่อนตะกายขึ้นไปนั่งตักมารดาของปุลิน

“คุณนิน คุณกุ้งคะ นี่ละค่ะคุณรภัทร” สองหนุ่มน้อยรับคำเบาๆ และส่งยิ้มตอบเด็กหญิง ทว่าโดนเมินเมื่อเจ้าตัวแสบทำมองไม่เห็น ด้วยการเสแหงนมองระย้า มารดาของปุลินจึงได้แต่ยิ้มบางให้กับแขก ก่อนก้มลงถามเจ้าตัวน้อย “ได้ข่าวว่าไปซนมาทั้งเช้า”

เท่านั้นลูกชายที่นั่งอยู่เบื้องล่างก็โดนค้อน ระย้าหัวเราะโอบเด็กหญิงที่เกาะคอกอดออดอ้อน

“ละพัดคิดถึงแม่ย้อยที่สุดเลยค้า”

ขนาดคนที่ไม่ใช่ระย้ายังอดเอ็นดูไม่ได้ แล้วมีหรือที่เจ้าของชื่อจะไม่ยิ้มแก้มปริด้วยชื่นใจ

มารดาของปุลินปีนี้อายุสี่สิบกว่าแล้ว คนแถวนี้ต่างเรียกว่า ‘คุณนายระย้า’ เพราะเคยเป็นเมียนายตำรวจยศผู้กอง บิดาของปุลินเสียชีวิตตั้งแต่ลูกชายยังเล็กๆ ลัลน์ลลิตที่เห็นว่าญาติไม่มีที่พึ่งที่ไหนอีก จึงชวนมาอยู่เสียด้วยกัน และยังได้เลี้ยงดูลลิตรภัทรมาแต่อ้อนแต่ออก

เธอสวมเสื้อคอกลมแขนแค่ศอกผ่าอกติดกระดุมกับผ้าถุง โทนสีที่ใช้ประจำก็ดำขาวไม่ก็เทาเท่านั้น ใบหน้าที่คล้ายกันกับน้องสาวมีริ้วรอยจางๆ

“อย่าปากหวานเลยค่ะ อ้อนแบบนี้ไม่อายพี่เขาหรือคะ” ระย้าเอ่ยพลางเหลียวมองไปยังแขก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เด็กหญิงก็ตาโตผุดลุกขึ้นเกาะคอกระโดดเหย็งๆ ตะโกนลั่น

“หยดมาแล้ว หยดจ๋าละพัดคิดถึง วันนี้หยดจ๋าไม่อยู่กับละพัดเลย”

ทุกคนในวงสนทนาหันไปมองตามและเห็นผู้หญิงอีกคนเดินเลาะริมคลองมา เธอสวมงอบกันแดด ใส่เสื้อแขนยาวสีดำกับผ้าถุงสีเดียวกัน ในมือมีตะกร้าใบใหญ่บรรจุทั้งแตงกวาลูกเล็ก บวบอ่อน น้ำเต้าลูกขนาดกลางสีเขียวออกขาว พร้อมด้วยยอดผักอีกอย่างละเล็กละน้อย

“นั่นน้าหยดค่ะ คุณกุ้ง คุณนิน น้องสาวอีกคนของอิฉัน”

ระย้าแนะนำ และหนุ่มน้อยทั้งสองก็ยกมือไหว้เมื่อคนมาใหม่เดินมาถึง หยดฤดีวางตะกร้าและรับไหว้ ก่อนถอดงอบออกส่งยิ้มให้แขก

“นี่ใครกันคะ แหม หน้าคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก”

แต่ไม่ทันได้พูดต่อ ผู้ทรงอิทธิพลของบ้านที่ถูกลืมก็แทรกขึ้น

“หยดจ๋าอุ้ม อุ้มละพัดนะ อุ้มๆ”

“อุ้ยเดี๋ยวคุณรภัทร! ไม่เอาค่ะน้าหยดมุดสวนมา ตอนนี้ให้กอดไม่ได้สกปรกค่ะเหม็นฉึ่งไปทั้งตัว” หยาดหทัยที่นั่งขวางดึงตัวไว้ หยดฤดีจึงได้หันมาสนใจกับแขก

“พวกเราเป็นหลานคุณยายจันทีครับน้าหยด”

กรีเอ่ยขึ้น ระหว่างที่เจ้าตัวแสบยังร้องหาหยดฤดีไม่หยุด ความวุ่นวายจึงเริ่มก่อตัวขึ้นเล็กๆ

“ต๊าย! สวัสดีค่ะ ก็ว่าอยู่หน้าคุ้นๆ น้าจำได้ แต่คุณกุ้งคุณนินคงจำไม่ได้ เคยเห็นตอนนั้นไม่กี่ขวบเอง ไม่กี่ปี โตเป็นหนุ่มแล้ว”

น้าสาวคนนี้ของปุลินอายุสี่สิบ และก็เป็นม่ายดังเช่นพี่สาวกับน้องสาว เพราะสามีของเธอเสียชีวิตลงด้วยโรคมะเร็งหลังแต่งงานกันได้แค่หกปี โดยที่หยดฤดีไม่มีบุตร เนื่องจากคิดกันว่าฝ่ายชายอาจเป็นหมัน

“หยดจ๋า อุ้มละพัดที หยด หยดจ๋า”

เสียงแจ๋วยังคงรบกวนบทสนทนา บรรดาผู้ใหญ่ต่างทำหน้าเหนื่อยใจ ในขณะที่แขกพากันหัวเราะร่วน ระย้าเห็นดังนั้นจึงต้องปรามคุณหนูอย่างจริงจังอีกครั้งถึงกิริยาไม่น่ารักที่อยู่ เด็กหญิงลลิตรภัทรที่ถูกดุจึงหน้างอยกมือขึ้นกอดอกแล้วเบือนหน้าหนี ร้อนจนบรรดาพี่เลี้ยงต้องรีบโอ๋

“โธ่! น้อยใจซะแล้ว ไม่เอาน่ะคนดีอายพี่เขา แม่ย้อยเคยสอนว่ายังไงล่ะคะ เด็กดีไม่ควรพูดแทรกผู้ใหญ่ใช่ไหม ถ้าใครพูดแทรกตอนผู้ใหญ่คุยกันจะเรียกว่าอะไรล่ะหือ แม่ย้อยไม่อยากเห็นคุณรภัทรเป็นเด็กไม่ดีนี่คะถึงได้บอก จริงไหมถ้าไม่รักแม่ย้อยก็ไม่บอกหรอก”

พอได้ฟังคนตัวเล็กก็เหล่ตามอง สักพักก็พยักหน้ารับ และยิ้มแป้นอย่างเคย หยดฤดีไม่ได้อยู่ร่วมวงสนทนา เธอหยิบตะกร้าและกลับขึ้นเรือนไป ปล่อยคุณหนูให้อยู่ในการดูแลของพี่สาวและน้องสาวไปก่อน

“รภัทรกี่ขวบแล้วครับแม่ย้อย น้าหยาด” นินนาทเป็นคนถาม เด็กหญิงจึงวางสายตามองเป๋ง

“สามขวบแล้วค่ะ ซนมากอย่างที่เห็น” หยาดหทัยตอบให้

“อ๋อ จริงสิครับลืมไปเลย” กรีแทรกพลางตบกระเป๋ากางเกง “นี่เก็บลูกปิงปองได้ครับ คิดว่าเป็นของน้องเลยเอามาคืน”

ลลิตรภัทรได้ฟังจึงหรี่ตามองจ้องเป๋ง “ปิงปองไล”

คนฟังคนอื่นขัน แต่เด็กชายปุลินที่เงียบฟังมาแต่แรกได้แต่ส่ายหัวด๊อกแด๊ก... ดูเถอะเจ้าหล่อนลืมไปแล้ว!

และพอกรีล้วงเอาปิงปองออกมาจากกระเป๋ากางเกงได้ เสียงท้วงก็ดังขึ้น “นั่น! ลูกปิงปองเลา เอาคืนมานะ!!”


=============================================================>>>>>


ดีค้า พาไอ้กุ้งหัวแหลมกับยัยรำพัดมาส่งค่า ^O^


คุณZephyr เฟอร์รี่จัง ใช่ซี้ เห็นงี้นางเอกเก๊าก็มีเชื้อมีสายน้า 5555

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ สำหรับคืนนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์จ้ะ ^^

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1176

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery