เรียงหัวใจฝัน:กิ่งหัวใจ...ใบรัก (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
ผู้หญิงห้าวปากร้ายใจแข็งมือหนัก กับ ผู้ชายปากจัดเจ้าชู้จัดมือไวเรื่องวุ่นวายชักเกิดเมื่อคนสองคนที่ถูกแยกด้วยวันเวลากลับมาเจอกันอีกครั้งในคราบของวิศวกรโรงงานกับทนายหนุ่ม และอาจเพราะสายสัมพันธ์ที่ดี(มั้ง)ตั้งแต่เด็กไอ้กุ้งหัวแหลมเลยชักอยากจะลองรักยัยรำพัดดูซักที
Tags: ไอ้กุ้งหัวแหลมกับยายรำพัด,กรี,ลลิตรภัทร,ดราม่า,วัยเด็ก,เรียงหัวใจฝัน,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ
ตอน: บทที่ ๒ 2/4
“นั่น! ลูกปิงปองเลา เอาคืนมานะ!!”
เด็กหญิงทวงหน้าตาเฉย... ไม่ได้จำสักนิด ว่าเพิ่งขว้างก้อนหินใส่คนที่ตอนนี้ หน้าผากเห็นเขียวน้อยๆ ส่วนผู้ร่วมก่อการอีกคนทำหน้าคล้ายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เมื่อลลิตรภัทรถลาเข้าไปคว้าลูกปิงปองมาไว้ในมือ ส่งค้อนปะหลับปะเหลือกให้คนที่เอามาคืนให้ กรีเข่นเขี้ยวชักหมั่นไส้ ส่วนนินนาทหัวเราะและพยายามจะผูกมิตรกับเพื่อนบ้านตัวจ้อย
“นั่นน่ะพวกพี่เก็บได้ ตั้งใจจะเอามาคืนรภัทรค่ะ ว่าแต่ขอพี่นินเล่น
ด้วยคนได้มั้ยคะ รภัทรเล่นกับพี่ป๊อกแค่สองคนไม่สนุกหรอกเนอะ”
คนตรงหน้าที่เด็กหญิงเห็นตัวสูงกว่าอีกคน เขาส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ดูเป็นมิตร ส่วนอีกคนนั่นดูไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เพราะลลิตรภัทรเห็นมองมาเขม็ง แถมยัง ‘ยิ้ม’ แบบที่พี่หยาดบอกว่าตาเสริมชอบแสยะ!
“นั่นสิ อุตส่าห์เก็บมาคืน ขอเล่นด้วยได้ไหม” ‘คนยิ้มแสยะ’ เสริม เหลียวมองไปยังปุลิน “ใช่มั้ยครับพี่ป๊อก เมื่อกี้เรายังเห็นกันแวบๆ อยู่เลย”
ปุลิเหงื่อแตกซิก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ รู้สึกว่ากำลังถูกข่มขู่อยู่กลายๆ จากความผิดที่เพิ่งก่อไป โดยเฉพาะมีหลักฐานให้เห็นตำตาอยู่แบบนี้ จึงรีบรับคำ “ครับๆ จำได้ครับคุณกรี”
“เรียกกุ้งเถอะป๊อก” คนเป็นพี่ใหญ่เอ่ยบอกอย่างใจดีกับคนหน้าซีด “กุ้งเป็นน้องป๊อกเสียอีกนะอย่าเรียกคุณเลย” ว่าแล้วก็เบือนหน้ามายิ้มกับเด็กหญิงที่จ้องเป๋ง “พี่นินกับพี่กุ้งจะมาอยู่นี่จนกว่าจะเปิดเทอม ไว้ให้พวกพี่มาเล่นกับรภัทรได้มั้ยคะ”
“เลามีพี่ป๊อกเป็นเพื่อนคนเดียวพอแล้ว”
‘ท่านผู้ทรงอำนาจ’ ตอบด้วยท่าทางหยิ่งๆ พลอยทำให้ ‘คนยิ้มแสยะ’ ชักสีหน้า ส่วนบรรดาพี่เลี้ยงเองก็พากันสอนว่าไม่ควรพูดเช่นนั้น แต่คุณหนูไม่สนยังมองเป๋งสู้ตากับคนที่มองมา จนนินนาทต้องกระทุ้งศอกใส่น้องชายเป็นเชิงเตือน หลังเห็นปุลินนั่งทำตัวลีบตัวหนีบแต่ไม่วายส่งสายตาเตือนเด็กหญิงไม่ให้พูดมาก ทว่าลลิตรภัทรหาได้รู้สึกไม่
“อืม... งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะยังไงถ้า ‘คุณหนูรภัทร’ เป็นเพื่อนกับพี่นิน ก็ถือว่าเป็นเพื่อนของ ‘พี่กุ้ง’ อยู่ดี!”
เด็กหญิงอ้าปากจะเถียงแต่ว่าคนพูดพูดต่อพลางยิ้มด้วยท่าทางของผู้ชนะยามมองพี่ป๊อก
“หรือแม้แต่พี่ป๊อก... จริงมั้ยครับ ผมพูดไม่ผิดเนอะ”
พี่ป๊อกอึกอัก เพราะคนทรงอำนาจตัวเล็กในบ้านหันมาทำตาพองใส่ ขยับปากขยุกขยิกเป็นเชิงสั่งห้ามรับคำพูดของอีกฝ่าย ส่วนแขกเองยังจ้องมองมาอย่างคาดคั้น คนกลางอย่างเด็กชายปุลินเลยได้แต่หลบตา หัวเราะแหะๆ ไปตามเพลง
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ส่งผลให้สองร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันถอยห่าง สองสามีภรรยาส่งยิ้มให้กันตอนที่ได้ยินคนข้างนอกเอ่ยขึ้นในวินาทีถัดมา “คุณชายคะ คุณลัลน์ คุณรภัทรมาแล้วค่ะ” เสียงหยาดหทัยนั่นเอง และตามมาด้วยเสียงห้าม “คุณรภัทร... รอคุณพ่อคุณแม่อนุญาตก่อนสิคะ ไม่เอาค่ะคนดีอยู่นิ่งๆ ก่อนลูก แน้... อย่าผลักสิ”
จากนั้นก็เป็นเสียงเล็กใสแจ้วๆ
“คุณพ่อคุณแม่ ให้ละพัดเข้าไปน้าค้า”
รวิภัทรยิ้มฉวยโอกาสที่ภรรยามองไปที่ประตูหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ลุกขึ้นไปเปิดประตู ปล่อยภรรยาที่หน้าแดงไว้เบื้องหลัง คุณชายหนุ่มทรุดลงนั่งยองพลางผลักบานประตูออก และอ้าแขนรอ
เจ้าตัวเล็กโผล่หน้าเข้ามายิ้มแป้นแล้นทันทีทันใด
“คุณพ่อขา!” แม่หนูน้อยในชุดเอี๊ยมตัวโปรดสีฟ้าสวยสดใสโถมตัวเข้าหา แนบแก้มยุ้ยที่มีรอยสีขาวของแป้งเข้ากับแก้มของบิดา ส่วนพี่เลี้ยงสาวปิดประตูลงให้อย่างเดิมก่อนจะจากไป
“คะ ว่าไงคะคุณลูกของคุณพ่อ วันนี้งอแงให้พี่ป๊อกพาไปซนที่ไหนมา คุณแม่ชะเง้อหาตั้งไม่รู้กี่รอบ”
ร่างสูงลุกขึ้นเมื่ออุ้มธิดาน้อยไว้ในอ้อมแขน และเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะเอิ้กอ้าก เมื่อพ่อฟัดแก้มยุ้ยทั้งสองข้าง ลัลน์ลลิตเดินเข้ามาหา รับลูกน้อยเข้าสู่อ้อมกอดให้เจ้าตัวเล็กหอมแก้ม และจังหวะนั้นรวิภัทรก็โอบแขนรอบเอวภรรยา ตระกองผู้หญิงที่รักมากทั้งสองคน กอดไว้อย่างทะนุถนอม ส่วนเด็กหญิงยิ้มหวานจ๋อยออดอ้อน
“ละพัดไปเที่ยวมาค่ะ ซาหนุกมาก จะมาหาคุณพ่อคุณแม่นานแล้วค่ะ แต่มีแขกมานะ แขกมากับตาเสริม ละพัดเลยอยู่ลับแขกช่วยแม่ย้อยกับน้าหยาด” จากนั้นเสียงจ๋อยๆ ก็ดังอยู่อีกนานเมื่อเริ่มเล่าเรื่องต่างๆ ที่พบมาในวันนี้ให้บิดามารดาฟัง
ชั่วเวลานั้น ดูความสุขจะอบอวลอยู่ทั่วห้อง ทุกคนทั้งหมดยิ้มกว้างหัวเราะเสียงดัง เพราะโมงยามนั้นคำว่า ‘ทุกข์’ ยังไม่ผ่านเข้ามา
ย่ำค่ำลมก็เริ่มแรง อากาศยิ่งอยู่ริมน้ำเช่นนี้ก็ยิ่งเย็นลง เรือนไทยสองหลังในเงาไม้แลเห็นแสงไฟวับแวม แต่ตัวเรือนกลับสงัดเงียบเพราะถึงเวลาพักผ่อนแล้ว จึงได้ยินแต่เสียงหรีดริ่งเรไรดังระงมขึ้นแทน
ในห้องนอนใหญ่ของเจ้าของบ้าน เด็กหญิงที่ประแป้งพร้อย นัยน์ตาปรือกำลังกลิ้งขลุกๆ อยู่กลางเตียงกับผู้เป็นพ่อ จากตอนแรกที่เจ้าตัวเล็กบอกแค่ว่าขอเข้ามาเล่นเท่านั้น ตอนนี้หัวทุยๆ ที่ปล่อยผมยาวสลวยเฉพาะในช่วงพักผ่อนก็ซุกหน้าเข้าหาอกพ่อด้วยท่าทางแสดงชัดว่าง่วงจัด
“คืนนี้ขอละพัดนอนด้วยนะค้า คุณแม่ คุณพ่อ”
คุณพ่อที่อยู่ด้วยกันบนเตียงรับคำ ส่วนคุณแม่ซึ่งกำลังนั่งแปรงผมที่หน้ากระจกเงาได้แต่ยิ้มอ่อนๆ ยามเจ้าตัวเล็กออดอ้อน
“ละพัดคิดถึง อยากนอนกอดคุณพ่อกับคุณแม่”
ลัลน์ลลิตวางหวีลงที่เดิม แล้วลุกเดินมาที่เตียง เธอทรุดลงนั่งด้านข้าง มือเอื้อมมาลูบกลุ่มผมนุ่มของบุตรสาว
“นอนน่ะได้ค่ะ แต่ไหนคนดีแปรงฟันเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ”
“เลียบล้อยค้า แม่ย้อยนะ... แปงๆ บอกว่าเดี๋ยวแมงมากินฟันแล้วละพัดฟันหลอ”
“เก่งค่ะ” รวิภัทรเอ่ย “ไหนมา คุณพ่อจะให้รางวัล”
‘รางวัล’ ที่ว่าก็คือการหอมแก้มซ้ายขวาฟอดใหญ่ติดๆ กัน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“กู้ดไนต์คิสค่ะ เจ้าตัวน้อยของคุณพ่อ”
ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีสดแตะที่ริมฝีปากบางของบิดา แล้วเลยมาที่มารดาเบาๆ ลัลน์ลลิตหอมแก้มบุตรสาวซ้ำลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเคย แล้วห่มผ้าให้ลูกน้อยที่สามีกอดประคองไว้ ในขณะที่ตอนนี้เจ้าตัวเล็กพอซบอกพ่อแล้ว ก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีก
“คงเหนื่อย หลับปุ๋ยทีเดียว สมแล้วที่เล่นซนมาทั้งวัน”
คนเป็นพ่อเอ่ยเบาๆ ยามที่ภรรยาจัดการเหน็บชายมุ้งให้เข้าที่
“เดี๋ยวนี้ยิ่งหนักค่ะ เหมือนลิงเข้าไปทุกที อายุเท่านี้แต่ปีนต้นไม้เก่งแล้ว” ลัลน์ลลิตที่ก้าวขึ้นเตียงว่าบ้าง “นี่มาอ้อนขอลัลน์ค่ะว่าอยากว่ายน้ำ เย็นนี้เลยติดแจ แต่ลัลน์ยังไม่อยากให้หัดแกเด็กเกินไป ที่สำคัญขืนหัดให้คงเหมือนได้ปล่อยปลาละค่ะ ทีนี้ได้อยู่ในคลองแช่ทั้งวันทั้งพี่ทั้งน้อง”
ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเบาๆ อย่างเห็นด้วย
“ก็ใช่ แต่หัดไว้ก็ดี เดี๋ยวพี่จะหัดให้ลูกเองจ้ะ ไว้ว่างๆ ก่อนแล้วกัน จะว่าไปรภัทรก็โตแล้วควรจะหัดให้เสียที”
====================================================
ดีค้า พาไอ้กุ้งหัวแหลมกับยัยรำพัดมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง มุมน่ารักนางก็มี จิงจิ๊งงงงงงงงงงง เชื่อเต๊อะ อิๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
เด็กหญิงทวงหน้าตาเฉย... ไม่ได้จำสักนิด ว่าเพิ่งขว้างก้อนหินใส่คนที่ตอนนี้ หน้าผากเห็นเขียวน้อยๆ ส่วนผู้ร่วมก่อการอีกคนทำหน้าคล้ายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เมื่อลลิตรภัทรถลาเข้าไปคว้าลูกปิงปองมาไว้ในมือ ส่งค้อนปะหลับปะเหลือกให้คนที่เอามาคืนให้ กรีเข่นเขี้ยวชักหมั่นไส้ ส่วนนินนาทหัวเราะและพยายามจะผูกมิตรกับเพื่อนบ้านตัวจ้อย
“นั่นน่ะพวกพี่เก็บได้ ตั้งใจจะเอามาคืนรภัทรค่ะ ว่าแต่ขอพี่นินเล่น
ด้วยคนได้มั้ยคะ รภัทรเล่นกับพี่ป๊อกแค่สองคนไม่สนุกหรอกเนอะ”
คนตรงหน้าที่เด็กหญิงเห็นตัวสูงกว่าอีกคน เขาส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ดูเป็นมิตร ส่วนอีกคนนั่นดูไม่ค่อยเป็นมิตรนัก เพราะลลิตรภัทรเห็นมองมาเขม็ง แถมยัง ‘ยิ้ม’ แบบที่พี่หยาดบอกว่าตาเสริมชอบแสยะ!
“นั่นสิ อุตส่าห์เก็บมาคืน ขอเล่นด้วยได้ไหม” ‘คนยิ้มแสยะ’ เสริม เหลียวมองไปยังปุลิน “ใช่มั้ยครับพี่ป๊อก เมื่อกี้เรายังเห็นกันแวบๆ อยู่เลย”
ปุลิเหงื่อแตกซิก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ รู้สึกว่ากำลังถูกข่มขู่อยู่กลายๆ จากความผิดที่เพิ่งก่อไป โดยเฉพาะมีหลักฐานให้เห็นตำตาอยู่แบบนี้ จึงรีบรับคำ “ครับๆ จำได้ครับคุณกรี”
“เรียกกุ้งเถอะป๊อก” คนเป็นพี่ใหญ่เอ่ยบอกอย่างใจดีกับคนหน้าซีด “กุ้งเป็นน้องป๊อกเสียอีกนะอย่าเรียกคุณเลย” ว่าแล้วก็เบือนหน้ามายิ้มกับเด็กหญิงที่จ้องเป๋ง “พี่นินกับพี่กุ้งจะมาอยู่นี่จนกว่าจะเปิดเทอม ไว้ให้พวกพี่มาเล่นกับรภัทรได้มั้ยคะ”
“เลามีพี่ป๊อกเป็นเพื่อนคนเดียวพอแล้ว”
‘ท่านผู้ทรงอำนาจ’ ตอบด้วยท่าทางหยิ่งๆ พลอยทำให้ ‘คนยิ้มแสยะ’ ชักสีหน้า ส่วนบรรดาพี่เลี้ยงเองก็พากันสอนว่าไม่ควรพูดเช่นนั้น แต่คุณหนูไม่สนยังมองเป๋งสู้ตากับคนที่มองมา จนนินนาทต้องกระทุ้งศอกใส่น้องชายเป็นเชิงเตือน หลังเห็นปุลินนั่งทำตัวลีบตัวหนีบแต่ไม่วายส่งสายตาเตือนเด็กหญิงไม่ให้พูดมาก ทว่าลลิตรภัทรหาได้รู้สึกไม่
“อืม... งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะยังไงถ้า ‘คุณหนูรภัทร’ เป็นเพื่อนกับพี่นิน ก็ถือว่าเป็นเพื่อนของ ‘พี่กุ้ง’ อยู่ดี!”
เด็กหญิงอ้าปากจะเถียงแต่ว่าคนพูดพูดต่อพลางยิ้มด้วยท่าทางของผู้ชนะยามมองพี่ป๊อก
“หรือแม้แต่พี่ป๊อก... จริงมั้ยครับ ผมพูดไม่ผิดเนอะ”
พี่ป๊อกอึกอัก เพราะคนทรงอำนาจตัวเล็กในบ้านหันมาทำตาพองใส่ ขยับปากขยุกขยิกเป็นเชิงสั่งห้ามรับคำพูดของอีกฝ่าย ส่วนแขกเองยังจ้องมองมาอย่างคาดคั้น คนกลางอย่างเด็กชายปุลินเลยได้แต่หลบตา หัวเราะแหะๆ ไปตามเพลง
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ส่งผลให้สองร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันถอยห่าง สองสามีภรรยาส่งยิ้มให้กันตอนที่ได้ยินคนข้างนอกเอ่ยขึ้นในวินาทีถัดมา “คุณชายคะ คุณลัลน์ คุณรภัทรมาแล้วค่ะ” เสียงหยาดหทัยนั่นเอง และตามมาด้วยเสียงห้าม “คุณรภัทร... รอคุณพ่อคุณแม่อนุญาตก่อนสิคะ ไม่เอาค่ะคนดีอยู่นิ่งๆ ก่อนลูก แน้... อย่าผลักสิ”
จากนั้นก็เป็นเสียงเล็กใสแจ้วๆ
“คุณพ่อคุณแม่ ให้ละพัดเข้าไปน้าค้า”
รวิภัทรยิ้มฉวยโอกาสที่ภรรยามองไปที่ประตูหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ลุกขึ้นไปเปิดประตู ปล่อยภรรยาที่หน้าแดงไว้เบื้องหลัง คุณชายหนุ่มทรุดลงนั่งยองพลางผลักบานประตูออก และอ้าแขนรอ
เจ้าตัวเล็กโผล่หน้าเข้ามายิ้มแป้นแล้นทันทีทันใด
“คุณพ่อขา!” แม่หนูน้อยในชุดเอี๊ยมตัวโปรดสีฟ้าสวยสดใสโถมตัวเข้าหา แนบแก้มยุ้ยที่มีรอยสีขาวของแป้งเข้ากับแก้มของบิดา ส่วนพี่เลี้ยงสาวปิดประตูลงให้อย่างเดิมก่อนจะจากไป
“คะ ว่าไงคะคุณลูกของคุณพ่อ วันนี้งอแงให้พี่ป๊อกพาไปซนที่ไหนมา คุณแม่ชะเง้อหาตั้งไม่รู้กี่รอบ”
ร่างสูงลุกขึ้นเมื่ออุ้มธิดาน้อยไว้ในอ้อมแขน และเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะเอิ้กอ้าก เมื่อพ่อฟัดแก้มยุ้ยทั้งสองข้าง ลัลน์ลลิตเดินเข้ามาหา รับลูกน้อยเข้าสู่อ้อมกอดให้เจ้าตัวเล็กหอมแก้ม และจังหวะนั้นรวิภัทรก็โอบแขนรอบเอวภรรยา ตระกองผู้หญิงที่รักมากทั้งสองคน กอดไว้อย่างทะนุถนอม ส่วนเด็กหญิงยิ้มหวานจ๋อยออดอ้อน
“ละพัดไปเที่ยวมาค่ะ ซาหนุกมาก จะมาหาคุณพ่อคุณแม่นานแล้วค่ะ แต่มีแขกมานะ แขกมากับตาเสริม ละพัดเลยอยู่ลับแขกช่วยแม่ย้อยกับน้าหยาด” จากนั้นเสียงจ๋อยๆ ก็ดังอยู่อีกนานเมื่อเริ่มเล่าเรื่องต่างๆ ที่พบมาในวันนี้ให้บิดามารดาฟัง
ชั่วเวลานั้น ดูความสุขจะอบอวลอยู่ทั่วห้อง ทุกคนทั้งหมดยิ้มกว้างหัวเราะเสียงดัง เพราะโมงยามนั้นคำว่า ‘ทุกข์’ ยังไม่ผ่านเข้ามา
ย่ำค่ำลมก็เริ่มแรง อากาศยิ่งอยู่ริมน้ำเช่นนี้ก็ยิ่งเย็นลง เรือนไทยสองหลังในเงาไม้แลเห็นแสงไฟวับแวม แต่ตัวเรือนกลับสงัดเงียบเพราะถึงเวลาพักผ่อนแล้ว จึงได้ยินแต่เสียงหรีดริ่งเรไรดังระงมขึ้นแทน
ในห้องนอนใหญ่ของเจ้าของบ้าน เด็กหญิงที่ประแป้งพร้อย นัยน์ตาปรือกำลังกลิ้งขลุกๆ อยู่กลางเตียงกับผู้เป็นพ่อ จากตอนแรกที่เจ้าตัวเล็กบอกแค่ว่าขอเข้ามาเล่นเท่านั้น ตอนนี้หัวทุยๆ ที่ปล่อยผมยาวสลวยเฉพาะในช่วงพักผ่อนก็ซุกหน้าเข้าหาอกพ่อด้วยท่าทางแสดงชัดว่าง่วงจัด
“คืนนี้ขอละพัดนอนด้วยนะค้า คุณแม่ คุณพ่อ”
คุณพ่อที่อยู่ด้วยกันบนเตียงรับคำ ส่วนคุณแม่ซึ่งกำลังนั่งแปรงผมที่หน้ากระจกเงาได้แต่ยิ้มอ่อนๆ ยามเจ้าตัวเล็กออดอ้อน
“ละพัดคิดถึง อยากนอนกอดคุณพ่อกับคุณแม่”
ลัลน์ลลิตวางหวีลงที่เดิม แล้วลุกเดินมาที่เตียง เธอทรุดลงนั่งด้านข้าง มือเอื้อมมาลูบกลุ่มผมนุ่มของบุตรสาว
“นอนน่ะได้ค่ะ แต่ไหนคนดีแปรงฟันเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ”
“เลียบล้อยค้า แม่ย้อยนะ... แปงๆ บอกว่าเดี๋ยวแมงมากินฟันแล้วละพัดฟันหลอ”
“เก่งค่ะ” รวิภัทรเอ่ย “ไหนมา คุณพ่อจะให้รางวัล”
‘รางวัล’ ที่ว่าก็คือการหอมแก้มซ้ายขวาฟอดใหญ่ติดๆ กัน ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“กู้ดไนต์คิสค่ะ เจ้าตัวน้อยของคุณพ่อ”
ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีสดแตะที่ริมฝีปากบางของบิดา แล้วเลยมาที่มารดาเบาๆ ลัลน์ลลิตหอมแก้มบุตรสาวซ้ำลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเคย แล้วห่มผ้าให้ลูกน้อยที่สามีกอดประคองไว้ ในขณะที่ตอนนี้เจ้าตัวเล็กพอซบอกพ่อแล้ว ก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีก
“คงเหนื่อย หลับปุ๋ยทีเดียว สมแล้วที่เล่นซนมาทั้งวัน”
คนเป็นพ่อเอ่ยเบาๆ ยามที่ภรรยาจัดการเหน็บชายมุ้งให้เข้าที่
“เดี๋ยวนี้ยิ่งหนักค่ะ เหมือนลิงเข้าไปทุกที อายุเท่านี้แต่ปีนต้นไม้เก่งแล้ว” ลัลน์ลลิตที่ก้าวขึ้นเตียงว่าบ้าง “นี่มาอ้อนขอลัลน์ค่ะว่าอยากว่ายน้ำ เย็นนี้เลยติดแจ แต่ลัลน์ยังไม่อยากให้หัดแกเด็กเกินไป ที่สำคัญขืนหัดให้คงเหมือนได้ปล่อยปลาละค่ะ ทีนี้ได้อยู่ในคลองแช่ทั้งวันทั้งพี่ทั้งน้อง”
ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นเบาๆ อย่างเห็นด้วย
“ก็ใช่ แต่หัดไว้ก็ดี เดี๋ยวพี่จะหัดให้ลูกเองจ้ะ ไว้ว่างๆ ก่อนแล้วกัน จะว่าไปรภัทรก็โตแล้วควรจะหัดให้เสียที”
====================================================
ดีค้า พาไอ้กุ้งหัวแหลมกับยัยรำพัดมาส่งค่า ^O^
คุณZephyr เฟอร์รี่จัง มุมน่ารักนางก็มี จิงจิ๊งงงงงงงงงงง เชื่อเต๊อะ อิๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ
ส่วนวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^O^
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มิ.ย. 2559, 19:34:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มิ.ย. 2559, 19:34:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 1019
| << บทที่ ๒ 1/4 | บทที่ ๒ 3/4 >> |
Zephyr 9 มิ.ย. 2559, 00:22:55 น.
เหอะ น่ารักตรงไหน
ยัยแสบ มารน้อย
ยิ่งโตคงยิ่งอัพเลเวล
หึ คิดผิดนะพี่กุ้ง
เหอะ น่ารักตรงไหน
ยัยแสบ มารน้อย
ยิ่งโตคงยิ่งอัพเลเวล
หึ คิดผิดนะพี่กุ้ง