นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ

อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้

เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้

สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์

ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!

เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!



♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)

เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ

ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ


♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต

หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น

ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥


ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ

ทั้งที่เป็นวันหยุด แต่ริสา ปรเมศวร์ ก็ยังทำงาน หญิงสาวนั่งประจำที่โต๊ะ ตั้งใจฟังคำรายงานของธนภูมิ

“เป็นอย่างที่คุณริสาคาดครับ คุณสาวัชถือหุ้นในบริษัทรวมสี่แห่ง จำนวนไม่มากพอจะแสดงในฐานข้อมูลบริษัท แต่ถ้าสอบลึกๆจะเห็นว่าเขาเข้าถือตั้งแต่ราคาต่ำมาก ดูเหมือนเป็นนักลงทุนประเภทเน้นคุณค่า ครับ”

“ลูกศิษย์ดอกเตอร์นิเวศน์* งั้นสิ” หญิงสาวเอ่ยถึงนักลงทุนที่ร่ำรวยจากการลงทุนในตลาดหลักทรัพย์ เป็นผู้เผยแผ่แนวคิดการลงทุนแบบเน้นคุณค่า มากกว่าเก็งกำไรอย่างไร้หลักการ จนได้รับฉายาว่าเป็นวอร์เรน บัฟเฟต เมืองไทย

“ไม่มีประวัติว่าเคยพบกันครับ อาจแค่นำหลักการมาใช้”

“มูลค่าทรัพย์สินรวมของสาวัชล่ะ”

“ด้วยมูลค่าหุ้นทุกตัวที่เขาถืออยู่ ณ ราคาตลาดปิดเมื่อวาน เขามีทรัพย์สินรวมประมาณเกือบๆสองร้อยล้านครับ”

ริสานิ่งงัน ก่อนหัวเราะหึๆด้วยความรู้สึกอันยากอธิบาย “นี่ฉันมีเศรษฐีอยู่ในบ้านโดยไม่รู้ตัวเลยเหรอเนี่ย สืบได้หรือเปล่าว่าที่มาของแหล่งทุนคือใคร”

“น่าจะเป็นเงินเก็บส่วนตัวครับ สมัยอยู่อเมริกาคุณสาวัชมีรายได้เข้าธนาคารเดือนละเกือบสองพันเหรียญ คาดว่ามาจากการเป็นพวกผู้ช่วยสอนในมหาวิทยาลัย เขาลงทุนแบบดีซีเอ** ในหุ้นของบริษัทแอปเปิล*** ตั้งแต่ปีแรกที่ไปอเมริกา”

“แอปเปิลอิงค์ เนี่ยนะ เล่นหุ้นแอปเปิ้ลตัวเดียว รวยเป็นร้อยล้านได้งั้นเหรอ” ริสาหัวเราะหยันไม่เชื่อถือ

“คุณสาวัชแบ่งเงินมาลงทุนประมาณหนึ่งพันเหรียญทุกเดือน เข้าถือหุ้นแอปเปิลอิงค์ตั้งแต่ราคาหุ้นละ ๑.๓๙ เหรียญ จนถึงกันยายน ๒๐๑๒ ซึ่งเป็นปีที่เขาขายหุ้นทั้งหมดเพื่อกลับมาเมืองไทย เขามีหุ้นแอปเปิลประมาณห้าหมื่นห้าพันหุ้น ขายไปที่ราคาหุ้นละ ๙๑ เหรียญ รวมเป็นเงินเกือบห้าล้านเหรียญ เมื่อเทียบกับเงินลงทุนที่แสนหกหมื่นเหรียญ เท่ากับเขาได้รับผลตอบแทนสองพันเก้าร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือเฉลี่ยปีละสองร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ”

คนฟังทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ดุจสิ้นแรง “สิบสี่ปี ดัชนีราคาหุ้นในแนสแดกซ์ให้ผลตอบแทนสูงขนาดนี้เชียวเหรอ”

ธนภูมิวางกระดาษที่เต็มไปด้วยตารางและตัวเลขบนโต๊ะ ชี้นิ้วพลางอธิบาย “เขาโชคดีที่เลือกลงทุนในหุ้นถูกตัวครับ ราคาหุ้นไต่ขึ้นปีละสามถึงห้าเปอร์เซ็นต์ตามกลไกเศรษฐกิจปกติมาตลอด แต่พอแอปเปิลออกไอโฟนในปี ๒๐๐๗ ราคาหุ้นก็ขึ้นจาก ๑๒.๕๘ เหรียญ ไปเป็น ๒๔.๓๗ เหรียญในปีถัดมา ไอโฟนทำให้แอปเปิ้ลกลายเป็นหุ้นที่ให้ผลตอบแทนหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ภายในปีเดียว ตอนกลับมาเมืองไทย เขาเปิดพอร์ตลงทุนในตลาดหลักทรัพย์ไทยด้วยเงินตั้งต้นราวหนึ่งร้อยห้าสิบล้านบาท และยังคงทำดีซีเอตลอดมาจนถึงทุกวันนี้”

ธนภูมิหยิบแฟ้มอีกเล่มหนึ่งมาเปิดแล้วอธิบายประกอบ “อีกเรื่องที่คุณควรทราบก็คือครั้งแรกที่ไปอเมริกาคุณสาวัชได้ทุนจากบริษัทเอกชนแห่งนึง เป็นทุนให้เปล่า ไม่ต้องทำงานใช้คืน แต่นี่เป็นรายงานการเงินของท่านประธาน หลังคุณสาวัชไปอเมริกาได้ปีนึง ท่านเริ่มว่าจ้างบริษัทนี้ด้วยมูลค่าโครงการราวแสนเหรียญทุกปี”

“แล้วมันผิดปกติตรงไหน”

“บริษัทนี้ให้ทุนนักศึกษาปีละหนึ่งทุน แต่ในช่วงที่คุณสาวัชเรียนอยู่ บริษัทนี้เพิ่มทุนให้เป็นปีละสองทุน จนคุณสาวัชเรียนจบปริญญาเอก บริษัทก็กลับมาให้ทุนนักศึกษาแค่หนึ่งคนเหมือนเดิม คุณริสาไม่คิดว่ามันบังเอิญเกินไปหรือครับ”

ริสาคิดตาม สุดท้ายจึงหัวเราะเบาๆ “นี่น้องชายคนเก่งของฉันคงไม่รู้เรื่องนี้สินะ ว่าไอ้ทุนที่ภูมิใจนักหนา ที่แท้เตี่ยก็เป็นคนจัดการทั้งหมดนี่เอง”

“น่าจะไม่ทราบครับ แต่ถ้าดูเฉพาะพื้นฐาน เขาสอบได้ทุนเอง ท่านประธานน่าจะแทรกแซงเข้าไปภายหลังมากกว่า”

หญิงสาวยักไหล่ “ใครสนล่ะ ยังไงสุดท้ายมันก็ความหมายเดียวกันแหละว่าเงินที่เขาเรียนจนจบนั่นคือเงินเตี่ย คุณทำได้ดีมาก ขอบคุณจริงๆ กลับมาเรื่องเดิมดีกว่า ตอนนี้สาวัชมีหุ้นพีอาร์เอ็มในมือเท่าไหร่”

“ราวล้านแปดแสนหุ้นครับ ทยอยเข้าซื้อตั้งแต่ราคาหกบาทกว่า คิดเป็น ๐.๖๘% ของหุ้นทั้งหมด”

“ทำไมเราไม่เคยระแคะระคายถึงสถานการณ์ทางการเงินของเขามาก่อนเลย น่าโมโหจริง” ริสาสบถ มือกำแน่น

“เขาฉลาดมากครับที่เข้าถือหุ้นในเปอร์เซ็นต์ไม่สูงมาก ในเว็บไซต์ของตลาดหลักทรัพย์แสดงเฉพาะชื่อผู้ถือหุ้นรายใหญ่แค่ยี่สิบคน ชื่อของเขาถึงไม่เคยปรากฏอยู่ในฐานข้อมูลบนอินเตอร์เน็ตเลย”

“ต่อให้ฝั่งเรามีหุ้นเพิ่มขึ้นอีก ๐.๖๘% แต่ก็ไม่ใช่ตัวเลขที่มีนัยสำคัญกับอัตราส่วนของจำนวนหุ้นระหว่างเรากับซูเปอร์โคลา” ริสารำพึงเหนื่อยใจ “วันจันทร์นัดประชุมเรื่องซูเปอร์โคลาอีกครั้งละกัน วันนี้ขอบคุณมาก ฉันต้องขอโทษด้วยที่รบกวนเวลาวันหยุดของคุณ”

“คุณริสาจะทำงานต่อหรือครับ วันนี้วันหยุดคุณน่าจะพักบ้าง ไปทานข้าว ช็อปปิ้ง หรือไม่ก็ดูหนังสักรอบ”

“นี่คุณสั่งสอนฉันเหรอ” หญิงสาวขมวดคิ้ว “คุณทำงานกับฉันมานานแค่ไหนแล้ว ทำไมถึงไม่รู้ว่าฉัน...”

ธนภูมิไม่รอให้เธอพูดจบ แต่แทรกขึ้นกลางคัน “ก็เพราะทำงานกับคุณมานานน่ะสิ ผมถึงรู้ว่าคุณไม่เคยหาความสุขให้ตัวเองเลย ทำแต่งาน งาน แล้วก็งาน คุณทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากท่านประธาน ทั้งที่ลึกที่สุดในใจแล้วคุณก็รู้ดีว่า คุณไม่มีวันจะได้รับสิ่งนั้น!”






บรรยากาศบนรถโค้ชปรับอากาศครึกครื้น เสียงเปียโนบรรเลงที่ดังจากลำโพง กอปรกับผ้าเย็นและกล่องของว่างที่แจกให้ทุกคนก็ช่วยผู้โดยสารยิ่งผ่อนคลาย เสียงฮือฮาชื่นชมดังไล่กันเป็นทอดๆเมื่อกล่องของว่างถูกเปิด สาวัชมองกล่องทำจากพลาสติกเส้นสีชมพูสานสลับกับขาวในมือตนเองด้วยความแปลกใจระคนอยากรู้ ครั้นยกส่วนที่เป็นฝากล่องขึ้นจึงเข้าใจ ของว่างที่คิวปิดแอสซิสแทนซ์จัดเตรียมมานั้นไม่ธรรมดาเลย

ภายในกล่องรองใบตองไว้ใต้สุดมีกระดาษสีน้ำตาลเนื้อหยาบแบ่งเป็นช่องเล็กๆขนาดสามคูณสามช่อง สองช่องแรกเป็นโถดินเผาใบเท่ากำปั้นห่อพลาสติกบางเฉียบปิดปากโถ ช่องถัดๆมาเป็นของว่างและขนมหวานแบบไทยแตกต่างกันไปอย่างละนิดละหน่อย บางชนิดเขารู้จัก แต่หลายอย่างแปลกตากว่าที่เคยเห็นทั่วไป

อิงอรุณอธิบายถึงอาหารคาวทั้งสี่ชนิดอันได้แก่ช่อม่วง หมูโสร่ง ล่าเตียง และขนมจีบไทยสูตรชาววัง โดยมีทั้งประวัติ เกร็ดเล็กน้อย วิธีทำ รวมถึงวิธีรับประทานโดยละเอียด

สมาชิกชายหนุ่มคนหนึ่งจึงแซวมาจากท้ายรถ “ทริปหน้าคุณอิงพาพวกเราไปชิมอาหารชาววังเลยดีกว่าครับ ผมสมัครล่วงหน้าตรงนี้เลย”

“อุ๊ย! ไอเดียดีจัง ขออิงหาข้อมูลก่อนนะคะ ได้ความยังไง แล้วแจ้งเปิดคอร์สแน่ๆค่ะ” อิงอรุณยิ้มแย้ม ส่งสัญญาณให้พนักงานหลังรถจดบันทึกเก็บไว้ แล้วบรรยายต่อเรื่องขนมอันประกอบด้วยลูกชุบ ทองหยิบ และขนมเสน่ห์จันทร์

ขณะสมาชิกรับประทานของว่าง อิงอรุณก็หายใจเข้าลึก รวบรวมกำลังใจ เธอเคยสังเกตการณ์เวลาแพรวเพชรทำหน้าที่นี้แล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ยามต้องยืนหน้ารถ สรุปแก่นของการทำกิจกรรมด้วยตัวเอง มันกลับไม่ง่ายเลย

“ระหว่างการชมพิพิธภัณฑ์วันนี้ เราจับกลุ่มกลุ่มละสี่คน และเปลี่ยนกลุ่มทั้งหมดสิบครั้ง นั่นแสดงว่าทุกคนมีโอกาสได้พบกับสมาชิกคนอื่นๆจนถ้วนหน้ากันหมดแล้วนะคะ ทุกครั้งที่เปลี่ยนห้องจัดแสดง เราจะเลือกของชิ้นที่ทุกคนในกลุ่มชอบที่สุดแล้วเขียนใส่กระดาษแผ่นนี้”

หญิงสาวหยิบปึกกระดาษทั้งสี่สิบแผ่นที่สมาชิก ‘ส่งการบ้าน’ ก่อนขึ้นรถ มาโบกในอากาศ “ไม่ต้องยกมือแสดงตัวนะคะ ขอแค่ให้ทุกคนหยุดถามตัวเองว่าวันนี้ตอนให้เลือกของที่ชอบที่สุดในแต่ละห้องจัดแสดง มีใคร ‘ไม่ได้’ เลือกสิ่งที่ตัวเองชอบที่สุดไหมคะ จะแค่ชิ้นเดียวหรือทั้งสิบชิ้นก็ตาม ให้ถือว่าเข้าข่ายที่อิงกำลังพูดถึงทั้งหมดค่ะ” เธอกวาดตามองรอบๆ เห็นสมาชิกบางคนกลอกตาครุ่นคิด แต่ก็มีหลายคนก้มหน้าก้มตาหยิบของว่างรับประทานโดยไม่สนใจสิ่งที่เธอพูด

“ทั้งที่อิงก็ประกาศไว้ตั้งแต่เช้าแล้วว่าให้เลือกชิ้นที่ชอบที่สุด แต่ทำไมเราถึงเลือกชิ้นอื่นที่ชอบน้อยกว่า ลองหาคำตอบนี้ให้กันดูนะคะ”

หญิงสาวใช้เวลาอีกเกือบยี่สิบนาที โน้มน้าวให้สมาชิกคิดตามไปเรื่อยๆ สลับกับการแทรกเกร็ดความรู้ทางด้านจิตวิทยาและตอบคำถามต่างๆ อิงอรุณเชิญสาวัชสรุปเล็กน้อยตามที่ขอร้องไว้ล่วงหน้า และให้สมาชิกผลัดกันแสดงความรู้สึกเกี่ยวกับกิจกรรม สุดท้ายจึงเป็นการแจกแบบประเมินความพึงพอใจ เมื่อรถโค้ชปรับอากาศเลี้ยวเข้าสู่ลานจอดรถของคิวปิดแอสซิสแทนซ์ กามเทพสาวก็กล่าวขอบคุณพร้อมทั้งโค้งศีรษะรับเสียงปรบมือเสร็จเรียบร้อยพอดี



* Value Investment หรือ VI เป็นการลงทุนแบบเน้นคุณค่าของพื้นฐานหุ้น

** DCA (Dollar Cost Average) ลงทุนโดยการใช้เงินทุนจำนวนเท่าเดิม ซื้อหุ้นตัวเดียวกันทุกเดือนโดยไม่สนใจว่าราคาขึ้นหรือลง เพื่อถัวเฉลี่ยต้นทุน นักลงทุนที่ใช้วิธีนี้มักเลือกหุ้นจากบริษัทที่มีผลประกอบการดี งบการเงินดี และมีเงินปันผลสม่ำเสมอ

*** Apple Inc. บริษัทแอปเปิ้ล ผู้ผลิตโทรศัพท์ไอโฟน และอุปกรณ์ตระกูลไอแพด ไอพอด และคอมพิวเตอร์แมคอินทอช




: + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + : + :


พี่พระเอกเรารวยดีไหมค้าทู้กกกกคนนนนน
รายได้ของสาวัชเนี่ย สิริณทำการบ้านมาอย่างดี
ทั้งราคาหุ้น อัตราเงินเฟ้อ ของสหรัฐฯ
เพราะฉะนั้น...นี่เป็นอีกหนึ่งทางเลือกในการออมเงินนะคะคุณขา
ถ้าออมอย่างสาวัช เราเป็นเศรษฐีร้อยล้านกันแน่ๆค่ะ 5555


@Kim : เดี๋ยวตอนแม่พระเอกทำร้ายจิตใจสาวัช
รับรองว่าคุณคิมต้องเขวี้ยงหมอนแน่ค่ะ
นางร้ายมาก คอนเฟิร์มมมม อิอิ



@konhin : นั่นๆๆ มีอะไรมาให้เดาอีกแล้วเนอะ
สิริณชอบจัง เวลานักอ่านอ่านไปเดาไป
รู้สึกว่าทำหน้าที่ได้ครบแล้ว ฮี่ๆๆๆ


@นักอ่านเหนียวหนึบ : นอกจากจะให้อิงอรุณรักแล้ว
สิริณว่าพี่ ดร. แกแอบมีจุดหมาย
จะหว่านเสน่ห์ให้คนอ่านหลงรักแกด้วยแน่ๆค่ะ
พี่เขาน่ารักเกินไปล้าววววว
(สิริณเขียนเอง ยังอยากได้แบบนี้เองบ้างเลยยย)


@Zephyr : ฮ่าๆๆ คุณ Zephyr เป็นครูป่ะเนี้ยยย
คือถ้าเด็กยังดีไม่พอ ยังไม่อยากให้รางวัล อิอิ

พี่ ดร. แกก็จะซึนๆแบบนี้ไป keep look ไว้ตลอดค่ะ
แต่แกจะลืมตัวบ่อยขึ้นเรื่อยๆ 555


@พอใจ : บทสรุปรุ่นพ่อแม่เนี่ย
สิริณมั่นใจว่าเจ๋งกว่ามีใครเป็นบ้าอีกค่ะคุณพอใจ อิอิ

พี่ดร. แกลืมตัวน่ะค่ะ เผลอพูดความในใจ
ยัดเยียดตัวเองให้หนูอิงเฉ้ยยยยย อิอิ


@ตามหาฝัน : คนฉลาดสองคน
บางทีก็ซื่อบื้อในเรื่องง่ายๆอย่างคาดไม่ถึงค่ะ อิอิ
เรื่องใกล้ๆอย่างเรื่องใจตัวเอง
บางทีต้องให้คนอื่นสะกิดบอก


@sumitt777 : พี่ ดร. ปากหนักอย่างนี้
พี่สุมิตตาแซะเบาๆ พี่เขาไม่สะเทือนแน่ๆค่ะ 5555


@Liez : อร๊ายยยย คุณ Liez น่ารักอะ
อ่านสองรอบแล้วเหรอ โหย...ประทับใจ
ถ้าไม่รบกวนเกินไป
ส่งที่อยู่ให้สิริณทางกล่องข้อความหน่อยค้า
อยากส่งที่คั่นหนังสือน่ารักๆไปขอบคุณ :D


@wane : หายไปหลายตอนเลยคุณขา
งานเยอะเหรอค้าาาา อิอิ

หวังว่าได้อ่านมุมน่ารักๆของพี่ ดร.
แล้วจะช่วยคลายเครียดจากงานได้บ้างน้า

สิริณ

จำนวนการเข้าชม : 1223

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery