เทพบุตรหัวใจเถื่อน
เมื่อการทำตัวเป็นสุภาพบุรุษที่แสนดี ทำให้เขาต้องผิดหวังในรัก เทพบุตรอย่างเขาจึงได้ฝังตัวตนในอดีตให้ตายไปกับรักครั้งแรก ในเมื่อผู้หญิงชอบคนเถื่อน ดิบ เขาก็จะทั้งดิบ ทั้งเถื่อน ไม่สนว่าจะทำร้ายหัวใจใครให้เจ็บปวดแค่ไหน...จนกระทั่งมาพบกับล่ามสาวแสนซื่อ หัวใจที่ถูกฝังไปแล้วกลับเริ่มสูบฉีด เต้นเป็นจังหวะอีกครั้ง...
Tags: เทพบุตรหัวใจเถื่อน ลัลลดา /ลดา
ตอน: ตอนที่ 17...สายเกินไป
บทที่ 17...สายเกินไป...
คุณแพรไปแล้วครับ
ประโยคที่ดังก้องกลับไปกลับมาในหัวทำให้คิโยชิต้องหลับตาลงอย่างเรียกสติ และปลอบใจตนเองว่าเขากำลังฝันไป มันไม่ใช่ความจริง คุโดโกหก หรืออะไรก็แล้วแต่...
เขาได้ยินคิเคียวน้องชายเขาถามคำถามหลายคำถามกับคุโด ยิ่งได้ยินได้ฟังคำบอกเล่าของคุโดหัวใจเขาก็แทบจะหยุดเต้น ร่างกายของคิโยชิสั่นเทิ้ม หัวใจเหมือนถูกใครควักออกมาจากอก
เธอหนีเขาไป...จากเขาไป...
“ แพรพรรณรายณ์อยู่ไหน!! ”
ร่างสูงที่นั่งหลับตาพิงศรีษะกับพนักโซฟามาเกือบสิบห้านาทีเอ่ยถามเสียงเครียดทันทีที่ลืมตาขึ้นมา ดวงตาคู่คมสีรัตติกาลมองคนสนิทอย่างคาดคั้นดุดัน
“ฉันให้นายคอยดูเธอ ไม่ให้ออกไปไหน แล้วมันหมายความว่ายังไงกันคุโด!! “
ท่าทางที่เหมือนจะถลาเข้าไปขย้ำคอคุโดทำให้คิเคียวต้องรีบจับไหล่พี่ชายไว้ พร้อมกับเอ่ยปราบ
“ไม่เอาน่า ใจเย็น ๆ ก่อนสิ ฟังคุโดเล่าก่อนว่าเรื่องมันเป็นยังไง” ห้ามทัพเสร็จก็หันไปถามคนสนิทของพี่ชายต่อ “ว่าไงคุโด ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไง ทำไมคุณแพรเธอถึงไม่อยู่ที่ห้องนี้”
“คือ...วันที่คุณคิโยชิเดินทางไปญี่ปุ่น วันนั้นผมกลับมาหาคุณแพรแล้วพบเธอเป็นลมไม่ได้สติอยู่ในห้อง ผมเลยพาเธอไปโรงพยาบาล...” คุโดอธิบายอย่างที่ได้เตรียมการไว้กับวาดจันทร์ก่อนหน้านี้ เขาเห็นนัยน์ตาคู่คมของเข้านายไหววูบฉายแววเป็นห่วงขึ้นมาทันทีที่เขาบอกว่าแพรพรรณรายณ์เป็นลมไม่ได้สติ
จริง ๆ เขาก็ไม่ได้โกหกเสียทีเดียวนี่นะ ครึ่งหนึ่งก็เป็นเรื่องจริง เราะแพรพรรณรายณ์หมดสติไปจริง ๆ ตอนที่เขากับวาดจันทร์มาเจอ
“แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน!! “ ทั้ง ๆ ที่เขาโทรมาถามไถ่ทุกวันแท้ ๆ
“คือคุณแพรเธอห้ามไม่ให้ผมบอกคุณคิโยชิน่ะครับ เธอขู่ว่าจะไม่ยอมกินข้าวกินยาถ้าผมพูดถึงคุณให้ได้ยินและบอกเรื่องของเธอให้คุณรู้ด้วย...”
ตอบคำถามยังไม่ทันจะจบดีก็ต้องเซถอยหลังไปเกือบจะล้ม เพราะร่างสูงของเจ้านายลุกพรวดเข้ามาหา มือหนาของคิโยชิกระชากคอเสื้อของคนสนิทเข้ามาใกล้ ตะคอกเสียงถามไปอย่างโกรธเกรี้ยว
“แล้วนายก็ทำตาม ฉันหรือใครที่เป็นเจ้านายของนายกันแน่คุโด!! “
“บอกให้ใจเย็น ๆ ไงล่ะคิโยชิ นี่พี่กลายเป็นคนใจร้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะเนี่ย” คิเคียวสบถพลางเข้ามาดึงไหล่พี่ชายให้ออกห่างจากคุโด ดันให้กลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม
ครั้งนี้อาการของพี่ชายเขารุนแรงกว่าครั้งไอรดามากจริง ๆ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพี่ชายเขาต้องผิดหวังในรักอีกครั้งมันจะเป็นยังไง...
สงสัยอาจจะกลายเป็นหมาบ้าหรือไม่ก็เสียสติ จิตหลุด
“แล้วคุณแพรเธอหนีไปหรือว่ายังไง” เมื่อเห็นพี่ชายนั่งนิ่งอย่างพอจะควบคุมอารมณ์ได้แล้ว ก็ทำหน้าที่เอ่ยถามคุโดต่อ
“ครับ เธอหนีออกจากโรงพยาบาลเมื่อตอนสาย ๆ นี่เอง เหลือไว้แต่จดหมายกับสมุดธนาคารอย่างที่เห็นนี่แหละครับ” คุโดพยายามทำหน้าตาให้จริงจัง ไม่เผลอให้หลุดพิรุจออกมาให้สองเจ้านายจับได้ จากที่ทำงานกับคุณคิโยชิมาเป็นสิบปี เขารู้ว่าตอนนี้เจ้านายเขาคงแทบคลั่ง
“แน่ใจนะว่าเธอหนีไปเอง ไม่ใช่มีคนพาไป” คิเคียวตั้งข้อสังเกตุ คุโดเกือบสะดุ้งแทบจะยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
“ใช่ วาดจันทร์ล่ะ นายปิดบังอะไรฉันหรือเปล่าคุโด” คิโยชิถามขึ้นมาบ้างหลังจากที่กลับไปนั่งหลับตาซบใบหน้ากับฝ่ามือครุ่นคิดกับคำพูดที่ได้ยินจากคนสนิท “นายกับคุณวาดพาแพรไปอยู่ที่อื่นใช่ไหม บอกฉันมาคุโด แพรอยู่ไหน” น้ำเสียงข้อร้องสั่นพร่าของเจ้านายที่เขาไม่เคยได้ยินทำให้คุโดเกือบหลุดปากบอกความจริงเพราะความสงสาร
คิโยชิก้มหน้าซบกับฝ่ามือของตนเอง แค่ได้ยินว่าแพรพรรณรายณ์ไม่อยากแม้แต่จะได้ยินได้ฟังชื่อของเขา เขาก็รู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดหัวใจ...แล้วยิ่งข้อความในจดหมายที่เธอเขียนถึงเขานั่นอีก มันตอกย้ำว่าเขาเป็นผู้ชายที่โง่ และเลวเหลือเกิน
เขาน่าจะรู้...ว่าแพรพรรณรายณ์รักเขา!!
ท่าทางการแสดงออกและการปรนนิบัติที่แพรพรรณรายณ์มีต่อเขา มันสื่อออกมาได้ชัดเจนว่าเธอมีใจให้เขา เธองอนง้อทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ผิดสักนิด มีแต่เขาที่โง่เง่า หลงเชื่อในสิ่งที่คนอื่นพยายามจงใจสร้างให้เห็น แล้วมาลงทัณฑ์เอากับเธอ ทำให้เธอต้องเจ็บปวดเสียใจ
“คุณวาดก็ไม่รู้เหมือนกันครับ คุณแพรเธอไม่เคยพูดระแคะระคายอะไรให้ฟังเลย อยู่ ๆ ก็ไป อีกอย่างผมกับคุณวาดก็ไม่อยากจะพูดหรือถามอะไรให้เธอไม่สบายใจ สภาพจิตใจของคุณแพรสามสี่วันที่ผ่านมาย่ำแย่มาก เธอเอาแต่เศร้าซึมและร้องไห้ ผมว่าคุณแพรเธอคงจะเสียใจและผิดหวังมากที่...เอ่อ เห็นคุณคิโยชิกับคุณเอวิตา...” คำพูดของคุโดยิ่งตอกย้ำความเลวของเขาเข้าไปอีก จนคิโยชินึกเกลียดตัวเองนัก
“นี่ที่คุณวาดไม่มาด้วยก็เพราะกำลังวุ่นอยู่กับการเช็คกับทางเพื่อน ๆ และคนรู้จักของคุณแพรอยู่น่ะครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เราจะช่วยกันตามหา ยังไงเสียเธอก็คงจะไม่ไปไหนไกล หรือบางทีอาจจะแค่อยากไปหาที่สงบ ๆ อยู่สักพักก็ได้” คำปลอบจากคิเคียวไม่ได้ช่วยให้คิโยชิสบายใจหรือรู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย เขากลัวว่ามันจะไม่ใช่เพียงแค่นั่น กลัวว่าเธอจะไปแล้วไปลับ ไม่กลับมาหาเขาอีกเลยมากกว่า
“คุโค นายเอารูปถ่ายและข้อมูลของคุณแพรไปให้คนของเราออกตามหา อ่อ จ้างนักสืบเอกชนร่วมด้วยก็ดี หลาย ๆ ทางจะได้เจอตัวเร็ว ๆ “ ผู้นำที่ทรงอิทธิพลที่สุดของกลุ่มยากุซ่าแห่งเกาะญี่ปุ่นเอ่ยสั่งงาน จากนั้นจึงหันไปพูดกับพี่ชาย
“ระหว่างนี้ก็ไปจัดการกับผู้หวังดีกันหน่อยเป็นไง จะจัดการเองหรือจะให้ฉันจัดการก็บอกมา”
“ไม่ต้อง ฉันจัดการเอง”
“งั้นก็ตามใจ ตอนนี้พี่ก็พักผ่อนซะ อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก แค่ที่เธอบอกว่ารักพี่เรื่องมันก็ง่ายไปกว่าครึ่งแล้ว” คนเป็นน้องบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน หันไปพยักหน้ากับคุโด แล้วพากันเดินออกไปเพื่อดำเนินการออกสืบหาว่าที่พี่สะไภ้ ปล่อยให้พี่ชายอยู่กับความคิดของตัวเองไปเงียบ ๆ
คิโยชิยื่นมือไปเอากระดาษบนโต๊ะตรงหน้า ยกขึ้นมาอ่านซ้ำอีกครั้ง ร่องรอยคราบน้ำตาที่ปรากฏบนหน้ากระดาษสีขาวสะอาดนั่น ทำให้หัวใจของเขาบีบคั้น รับรู้ได้ว่าหัวใจดวงน้อยของผู้หญิงที่เขารักเจ็บปวดมากแค่ไหนกับการกระทำของเขา...
ผมมันเลวมากใช่ไหมแพร ผมทำให้คุณเจ็บปวด ทำร้ายความรู้สึกจนต้องหนีไป...
ตอนนี้คุณจะยังรักผมอยู่หรือเปล่า ต่อจากนี้ผมจะยอมทุกอย่าง จะไม่ทำให้คุณต้องเจ็บปวดเสียใจอีก ขอเพียงแค่คุณกลับมาหาผม..แพรพรรณรายณ์
มือหนาสั่นระริก ขณะไล่สายตาไปตามตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นลายมือสวยงามในกระดาษ
ถึง...คุณคิโยชิ
ถ้าคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แพรคงจะไม่ได้อยู่กับคุณอีกต่อไปแล้ว
แพรอยากจะรู้อยากจะถามคุณเหลือเกิน ว่าแพรเคยมีความหมายกับคุณบ้างหรือเปล่า ทำไมคุณถึงได้ใจร้าย ทำร้ายจิตใจแพรได้ขนาดนี้
ที่ผ่านมาแพรคงจะคิดเข้าข้างตัวเองไปคนเดียว ว่าคุณมีใจให้แพรบ้าง...แต่แท้จริงแล้วในสายตาคุณแพรก็เป็นแค่เพียงนางบำเรอเท่านั้น การกระทำทุกอย่างและคำพูดทุกคำที่คุณแสดงออกมา มันเป็นเพียงแค่การหลอกลวงเพื่อให้แพรยอมเป็นที่ระบายอารมณ์ให้คุณเพียงเท่านั้นใช่ไหม...
แต่ทั้ง ๆ ที่คุณย่ำยีหัวใจแพรจนแหลกเหลวขนาดนั้น แต่แพรก็ยังคงรักคุณ...แพรรักคุณ รักอย่างที่ไม่คิดว่าจะสามารถรักใครได้อีกแล้ว ถึงแม้ว่าชีวิตที่เหลือต่อจากนี้จะไม่มีคุณอยู่เคียงข้างอีกต่อไป แต่คุณก็จะเป็นผู้ชายที่แพรมอบหัวใจรักให้ตลอดไป
เงินในบัญชีเป็นเงินทั้งหมดที่คุณให้แพรไว้ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เงิน...ที่คุณบอกว่าจ่ายให้เป็นค่าตัวนางบำเรออย่างแพร...แพรขอคืนเงินทั้งหมดให้คุณเพราะสิ่งที่แพรให้คุณ เกิดจากความเต็มใจ และความรัก...ความรักที่ทำให้แพรอดทน เพื่อรอว่าสักวันคุณจะเข้าใจในตัวแพรว่าแพรไม่เคยคิดทรยศหักหลังคุณแม้สักครั้ง แต่แพรก็ไม่สามารถที่จะอดทนจนถึงวันนั้นได้ ตั้งแต่ที่เห็นว่าคุณมีใครอีกคน...หัวใจแพรเจ็บปวดเหลือเกินคุณคิโยชิ เจ็บปวดที่เห็นและรับรู้ว่าอ้อมกอดที่เคยกอดแพรอยู่ทุกคืนกลับไปโอบกอดผู้หญิงอีกคน ร่างกายที่เคยเป็นของแพรกลับกลายเป็นของคนอื่น
เรื่องของพี่วัฒน์แพรขอยืนยันและสาบานว่าไม่ว่าคุณจะรู้มาจากใครก็ตาม ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณรู้และเห็นมา แต่แพรจะไม่อธิบายอะไรอีกเพราะมันคงไม่มีประโยชน์อีกต่อไป
สุดท้ายนี้ แพรขออโหสิกรรมกับทุก ๆ สิ่ง ขอให้เราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย และขอให้คุณมีความสุขกับผู้หญิงของคุณ คุณเอวิตาเธอเป็นคนสวย คุณคงไม่เบื่อเหมือนอยู่กับผู้หญิงจืดชืดอย่างแพร
รัก
แพรพรรณรายณ์
บนหน้ากระดาษที่เคยมีเพียงคราบน้ำตาของคนเขียน ในตอนนี้กลับเพิ่มหยาดน้ำตาของคนอ่าน หยาดน้ำตาของลูกผู้ชาย...หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ และโกรธเกลียดตัวเองที่ทำร้ายหัวใจคนที่เขารัก และรักเขามากมายขนาดนั้น
ผมจะทำทุกวิถีทางแพรพรรณรายณ์ จะตามหาคุณจนสุดล้าจนกว่าจะพบ และผมจะยินยอมให้คุณลงโทษ ยินยอมให้คุณทำทุกอย่าง ขอเพียงแค่ให้ได้คุณกลับมา
++++++++++
“ ฉันไม่รู้!! เราไม่มีเรื่องอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว อย่ามาพบฉันที่นี่อีกได้ไหมฮะ ”
เสียงตวาดดังขึ้นพร้อมกับท่าทางหันรีหันขวางพูดกับคนที่แจ้งกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ให้โทรตามตัวเธอมาพบ ท่าทีที่เคยพูดจาหวานหยดเมื่อต้องการความร่วมมือหายไปสิ้น หลงเหลือแต่คำพูดห้วนสั้น เอวิตาที่วันนี้แต่งหน้าเสียเข้มเพื่อปกปิดรอยนิ้วมือจากการถูกทำร้ายเมื่อหลายวันก่อนหันกลับไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามด้วยสายตาไม่พอใจ
“จะตามหาแม่นั่นแล้วมาถามฉันทำไม ฉันไม่ได้อยู่แผนกบุคคลนะ” บ้าชะมัด นี่ถ้ายัยวาดจันทร์มาเห็นเธออยู่กับผู้ชายตรงหน้า คงได้จิกตบทำร้ายเธออีกเป็นแน่ ไหนจะคุณคิโยชิอีกล่ะ เธอไม่อยากให้เขารู้หรือสงสัยว่าทำไมเธอถึงได้รู้จักกับอดีตคนรักของแพรพรรณรายณ์
ตั้งแต่เขาไล่เธอออกจากห้องเมื่อคราวนั้นเธอก็ยังไม่ได้พบเขาอีกเลย ไม่ว่าจะเพียรติดต่อโทรหายังไงเขาก็ไม่รับสาย มาวันนี้เธอก็ไม่เห็นเขาตั้งแต่เช้า
“ผมอยากให้คุณสืบให้หน่อยว่าตอนนี้แพรอยู่ไหน” อนุวัฒน์ไม่สนใจท่าทางไม่พอใจของผู้หญิงตรงหน้า เขาสั่งเสียงเรียบ
หลายวันมานี่เขาเฝ้ามาวนเวียนถามหาเอวิตาทุกวันตั้งแต่ที่วาดจันทร์ปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ พอวันนี้ก่อนที่จะมาเขาโทรมาสอบถามและรู้ว่าเอวิตามาทำงานแล้ว จึงได้รีบมาพบเธอ
“หรือไม่งั้นคุณก็ช่วยพาผมไปพบกับผู้ชายคนนั้นหน่อย” ถ้าพบแพรพรรณรายณ์ไม่ได้ ก็มีวิธีสุดท้ายที่เขาจะทำเพื่อเธอได้ เขาจะไม่เห็นแก่ตัวอีกต่อไป เพราะรู้แล้วว่าความสุขและรอยยิ้มของแพรพรรณรายณ์ต่างหากที่เขาต้องการ
เขาจะทำร้ายหัวใจตัวเองโดยการไปอธิบายเรื่องราวความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นให้ผู้ชายคนนั้นเข้าใจ !!
“จะบ้าหรือไง!! “ เอวิตากรีดเสียงใส่ทันทีที่ได้ยินความต้องการของอีกฝ่าย “ถ้าทำอย่างนั้นฉันก็ซวยไปด้วยน่ะสิ” และถ้าคิโยชิรู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนการณ์ที่เธอคิดขึ้นมาล่ะก็ เธอคงหมดโอกาสในตัวเขาแน่
“แต่เรื่องทั้งหมดมันเริ่มขึ้นเพราะคุณ”
“เฮอะ เริ่มต้นเพราะฉัน” ทั้งเสียงและสายตาเต็มไปด้วยความเยาะหยัน “ถามหน่อย ว่าฉันไปบังคับให้คุณทำหรือไง ตัวคุณเองก็ต้องการยัยเด็กนั่นกลับไปเป็นของตัวเองไม่ใช่หรือไง ฉันก็แค่แนะนำ”
“แต่คนที่ได้ผลประโยชน์ทั้งหมดคือคุณคนเดียวเอวิตา คุณแค่หลอกใช้ผม” เขายอมรับว่ามันไม่ใช่ความผิดของเอวิตาฝ่ายเดียว อย่างที่เธอบอกว่าเธอไม่ได้บังคับขู่เข็ญให้เขาทำ แต่เป็นเขาเองต่างหากที่อยากได้แพรพรรณรายณ์กลับมาเป็นของตน จนร่วมมือกับผู้หญิงคนนี้ใช่วิธิสกปรกแบบนั้น
“แล้วไง ความจริงมันก็ได้ผลไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ยัยเด็กนั้นกับคุณคิโยชิก็เลิกลากันแล้วนี่ คุณก็แค่งอนง้อให้ยัยนั่นคืนดีด้วยก็แค่นั้น แต่ตอนนี้คุณอย่ามาพบฉันที่นี่อีก ฉันไม่อยากให้คุณคิโยชิเข้าใจผิด”
“ เข้าใจถูกมากกว่ามั้ง ”
เสียงภาษาไทยห้วนสั้นดังขึ้นตรงมุมทางเดินไม่ห่างจากที่คนสองคนกำลังยืนเถียงกันอยู่ ก่อนที่จะปรากฏร่างสูงสง่าของชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเรียบเฉยไร้ความรู้สึกก้าวเดินออกมา สายตาคมกริบสีเทาควันบุรี่ของเขาตวัดมองใบหน้าชายหญิงที่ยืนอยู่ด้วยกัน ก่อนจะหยุดนิ่งที่ใบหน้าสวยเฉี่ยวที่กำลังมองมาทางเขาอย่างตกใจ
“คุณคงเป็นเอวิตาสินะ ขึ้นไปพบท่านประธานที่ห้องทำงานหน่อยสิ เขาให้มาตาม” คิเคียวเอ่ยบอกพลางเดินมาหยุดยืนกอดอกอยู่ไม่ห่าง
“คะ คุณเป็นใคร” เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่จากลักษณะท่าทางของเขาทำให้คำพูดที่พูดออกไปนอบน้อมไม่กล้าขึ้นเสียงหรือหงุดหงิดโมโหใส่ที่ถูกแอบฟัง
ท่าทางของชายแปลกหน้าคนนี้ดูน่าเกรงขาม และดูน่ากลัวว่าถ้าเธอพูดอะไรไม่เข้าหูเขาอาจจะถูกเขาขย้ำได้
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ แค่ทำตามที่บอก...ส่วนคุณ...” บอกเสียงเรียบจากนั้นสายคาคู่คมก็ตวัดเปลี่ยนเป้าหมายไปหาชายหนุ่มอีกคน “อนุวัฒน์ใช่ไหม ? ถ้าอยากคุยกับคิโยชิเรื่องของคุณแพรก็ตามมา” บอกเสร็จก็หันหลังกลับเดินนำออกไปทันที ไม่สนว่าคนที่เขาบอกจะเดินตามมาหรือไม่
ฮึ ถ้ามันอยากเจออยากพบพี่ชายเขาจริง ๆ มันก็เดินตามมาเองนั่นแหละ แต่ถ้ามันไม่ตามมาเดี๋ยวเขาก็มีวิธี ลาก มันมาเอง ประมุขแห่งคิริวผู้ที่ควบคุมอำนาจของกลุ่มยากุซ่าทั้งหมดคิดอย่างไม่ยีระ
และเขาก็เดาไม่ผิด เพราะอนุวัฒน์ก้าวตามเขามาทันที ส่วนเอวิตาก็ยืนหันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะทำยังไง เพราะจะไปพบท่านประธานอย่างที่หนุ่มนิรนามบอกเธอก็ชักจะหวั่น ๆ เสียแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้เฝ้าแต่หาโอกาสจะพบเขามาตลอด แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปที่ลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานของท่านประธาน
คิดว่ามารยาหญิงทั้งหมดที่ตัวเองมี คงจะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น ถ้าหากว่าคิโยชิรู้เรื่องทั้งหมดที่เธอทำ
++++++++++
ร่างสูงในชุดสูทสีดำตามที่เคยเห็นชนชินตานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ใบหน้าคมที่แข็งกระด้างเย็นชาและสายตาคู่คมที่ตวัดมองมาทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไป ทำให้รอยยิ้มหวานหยดที่ตั้งใจใช้เป็นใบเบิกทางหุบลงแทบไม่ทัน เอวิตาใจสั่นมือสั่น นึกหวั่นใจกับท่าทีชองคิโยชิ
หรือว่าเขาคงจะรู้เรื่องทั้งหมดเสียแล้ว
“คุณหายไปไหนมาหลายวันคะ วิตาติดต่อคุณไม่ได้เลย รู้ไหมว่าวันนั้นคุณทำให้วิตาน้อยใจนะคะ” ทำใจกล้าออดอ้อนออเซาะ เดินนวยนาดเข้าไปหาพลางยกมือขึ้นหมายจะโอบกอด หากกลับต้องชะงักกับน้ำเสียงเรียบเย็นที่ดังขึ้นมาเสียก่อน
“ถอยออกไป” คาคู่คมตวัดมองอย่างเฉยชา เมื่อพูดจบก็ลุกขึ้นยืนทำให้เอวิตาเผลอก้าวถอยหลังเมื่อร่างสูงตระหง่านยืนขึ้นในระยะประชิด
“ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณหน่อย” มือหนายื่นซองเอกสารในมือส่งให้ เอวิตายื่นมือสั่น ๆ ไปรับก่อนจะเปิดดู พยายามข่มความตกใจ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบที่มองมา เอ่ยถามเสียงสั่น ๆ
“อะ อะไรเหรอคะ รูปแพรพรรณรายณ์กับ เอ่อ...ใครคะ”
“แน่ใจหรือว่าไม่รู้จัก...ในเมื่อคุณเป็นคนส่งภาพพวกนี้มาให้ผมเอง”
“คะ คุณพูดอะไรคะ วิตาไม่รู้เรื่อง ทำไมวิตาต้องส่งภาพภวกนี้ไปให้คุณด้วยล่ะคะ” เอวิตาจิกเล็กลงกับฝ่ามือจนเจ็บไปหมด แต่ก็ยังไม่เท่าความกลัวที่มีตอนนี้
ใบหน้าคมหลอเหลาของคิโยชิในตอนนี้ดูดุดัน ดวงตาเขาเหมือนมีไฟลุกโซน ทำให้เอวิตาถอยห่างออกมาอีกหลายก้าว
“นั่นสิ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณส่งภาพพวกนี้รวมถึงคลิปวีดิโอมาให้ผมทำไม” ร่างสูงเดินเข้าไปหา ในขณะที่คู่สนทนาก้าวถอยหลังไปเรื่อง ๆ “คุณต้องการอะไรเอวิตา ทำแบบนั้นทำไม”
“ทะ ทำไมคะ ยัย เอ่อ แพรพรรณรายณ์ไปกอดจูบกับคนอื่นแล้วเกี่ยวอะไรกับวิตา คุณควรจะโกรธเธอสิ ไม่ใช่มาทำท่าทางโกรธวิตาอย่างนี้!! “ ตวาดออกไป ทั้งกลัวทั้งไม่พอใจ
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณนี่ แค่อยากจะถามว่าทำไมคุณถึงมีภาพพวกนี้ได้” คำพูดที่ได้ยินทำให้เอวิตาได้คิดว่า เขาแค่รู้ว่าเธอเป็นคนส่งภาพพวกนี้ให้ แต่ไม่ได้รู้เสียหน่อยว่าเธอเป็นคนคิดแผนการสร้างสถานการณ์ขึ้นมาก คำพูดต่อมาของหญิงสาวจึงกลับมาฉอเลาะอีกครั้ง
“อะ เอ่อ คืออย่างนี้ค่ะ วันนั้นวิตาไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วบังเอิญเห็นยัย เอ่อ น้องแพรไปกับผู้ชายคนหนึ่งท่าทางสนิทสนมกันมากเกินพอดี วิตาก็เป็นห่วงกลัวว่าคุณจะถูกหลอกเลยถ่ายรูปถ่ายคลิปเก็บไว้ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะส่งให้คุณหรอกนะคะ แต่พอเห็นผู้ชายคนนั้นมาหาน้องแพรที่นี่ แล้วก็หายไปด้วยกันบ่อย ๆ วิตาเลยตัดสินใจส่งให้คุณดูเพราะไม่อยากให้คุณโดนหลอกน่ะค่ะ” เรื่องราวที่เพิ่งคิดแต่งออกมาสด ๆ ร้อน ๆ ถูกบอกเล่าออกไป
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมกับแพรพรรณรายณ์คบกัน” คิโยชิถามปนเยาะเมื่อเห็นใบหน้าซีดลงของอีกฝ่าย
“คือ...” เริ่มคิดคำพูดไม่ออกได้แต่อึก ๆ อัก ๆ
“อีกอย่างที่ผมรู้มาก็คือ หลัง ๆ มานี่คุณกับผู้ชายในภาพคนนี้ติดต่อกันบ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ” หลังจากรู้ตัวตนของผู้หวังดีแล้ว เขาก็ให้คนสืบและคอยดูความเคลื่อนไหวของเอวิตามาตลอดหลายวันนี้ และก็รู้ว่าอดีตคนรักของแพรพรรณรายณ์มาหาเอวิตาติดต่อกันหลายวันในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา
“บอกมาดีกว่า ว่าทั้งภาพทั้งคลิปนั่นมันเกิดจากการจงใจสร้างเรื่องของคุณกับไอ้หมอนั่น”
“เอ่อ คือ...” สมองของเอวิตาพยายามคิดหาคำตอบ เธอจะทำยังไงดี ขืนสารภาพความจริงไป สิ่งที่หวังที่รอมาได้จบลงวันนี้แน่
“จะเสียเวลาถามไปกันทำไมอีกล่ะ ถึงยังไงก็ไม่ได้ความจริงจากผู้หญิงแบบนี้หรอก น่ารำคาญจริง ๆ “ เสียงเรียบของคิเคียวพูดแทรกขึ้นอย่างเบื่อหน่าย เขาเปิดประตูเข้ามาก่อนหน้านี้สักพักแล้วแต่ไม่มีใครสนใจเขานอกจากคุโดที่ยืนอยู่ใกล้ประตูที่สุด
เสียงของเขาทำให้เอวิตาหันมามองและก็ได้รู้ว่าเจ้าของเสียงเป็นคนเดียวกับชายหนุ่มนิรนามก่อนหน้านี้
“รีบจัดการเรื่องผู้หญิงคนนี้ให้จบ ๆ ไปซะเถอะ ตอนนี้มีอีกคนที่พี่คงอยากพบมากกว่ารออยู่ข้างนอก” บอกพี่ชายแต่สายตาสีเทาควันบุหรี่กลับมองผู้หญิงคนเดียวในห้อง สำหรับคิเคียวแล้วผู้หญิงนิสัยอย่างเอวิตาเป็นผู้หญิงประเภทที่เขาเกลียดที่สุด
แต่จะว่าไปสำหรับเขาผู้หญิงที่นอกเหนือจากไอรดาภรรยาของตนเอง เขาก็ไม่ชอบหน้าเกือบทุกคนนั่นแหละ
“ใคร ? “ ยังมีใครนอกจากแพรพรรณรายณ์ที่เขาอยากพบมากที่สุดอีกหรือ
“ก็ไอ้คนในภาพถ่ายนั่นไง” คิเคียวพยักเผยิดไปที่ภาพถ่ายในมือของเอวิตา “ไอ้ผู้ชายที่อยู่กับคุณแพรวันนั้นนั่นแหละ เห็นว่าอยากพบมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่”
“ตอนนี้มันอยู่ไหน” ไม่ถามเปล่า ขายาวก้าวไปทางประตูทันที เดือนร้อนให้น้องชายอย่างคิเคียวต้องเอาตัวไปยืนขวางประตูเอาไว้
“เอาเรื่องยัยนี่ให้จบก่อน จะปล่อยค้างคาให้เกะกะลูกตาอีกทำไม” นี่พี่ชายเขามันเป็นอะไรนักหนาวะ สติสตังค์ไม่มีติดตัวแล้วหรือไง ทิ้งเรื่องค้าง ๆ คา ๆ ไม่จัดการให้เรียบร้อยเป็นอย่าง ๆ ไป
“นายจัดการต่อทีสิ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับไอ้หมอนั่น” ยกมือขึ้นดันไหล่น้องชายให้พ้นทาง แต่มีหรือที่จะทำอะไรคิเคียวได้
“จัดการเองสิวะ ใช่เรื่องของฉันที่ไหน ฉันไม่อยากยุ่ง ส่วนไอ้หมอนั่นน่ะมันไม่ไปไหนหรอก ดิ้นพร่านหาทางอยากจะพบพี่มาหลายวันแล้ว ให้มันรอไปก่อน” ท่าทางยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นของน้องชายทำให้คิโยชิถอนหายใจ หันกลับไปทางเอวิตาที่ยืนหน้าซีดอยู่ใกล้โต๊ะทำงานอีกครั้ง
ถ้าจะออกไปจริง ๆ เขาก็ไปได้อยู่หรอก แต่คิดไปคิดมาเรื่องนี้คิเคียวไม่ได้เกี่ยวด้วย แค่คอยช่วยตามหาแพรพรรณรายณ์เขาก็ถือว่ารบกวนน้องชายมากไปแล้ว
“หลังจากออกจากห้องนี้ไปแล้วก็ไม่ต้องมาทำงานที่นี่อีก ผมไม่คิดจะเลี้ยงงูพิษ โดยเฉพาะงูที่คิดจะฉกคนสำคัญของผม” คำพูดของเขาทำให้เอวิตาถลาเข้ามาหาทันที พลางอ้อนวอนขอร้อง
“ท่านประธานคะ วิตาผิดอะไร คนที่ผิดคือยัยแพรพรรณรายณ์นั่นต่างหาก วิตาไม่ได้ไปบังคับให้มันไปกอดจูบกับใครสักหน่อย มันทำเอง สองคนนั่นมีความสัมพันธ์กันมาก่อนที่ยัยนั่นจะพบคุณอีกนะคะ ยะ...”
“เรื่องนั้นผิดไม่ผิดเดี๋ยวก็รู้ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญเพราะสำหรับผมความผิดของคุณมีตั้งแต่คำพูดที่คุณใช้เรียกผู้หญิงของผมแล้วเอวิตา...อย่าได้บังอาจมาเรียกผู้หญิงของผมว่า มัน ”
“ทำไมคะ ทำไมคุณต้องปกป้องและแคร์ผู้หญิงคนนั้นมากขนาดนี้ วิตามีอะไรที่สู้แพรพรรณรายณ์ไม่ได้!! “ ยัยเด็กหน้าจืดนั่นมันมีอะไรดี ทำไมผู้หญิงที่มีแต่คนต้องการอย่างเธอถึงได้แพ้มัน เธอทั้งสวยและดูดีกว่ามันไม่รู้กี่เท่า แต่ทำไม...
“ผมว่าเรื่องระหว่างคุณกับผมเราคุยกันจบไปตั้งนานแล้วนะ” เสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายตามมาหลังพูดจบ ก่อนจะย้ำให้เข้าใจชัด ๆ อีกครั้ง “สิ่งที่ทำให้คุณแตกต่างจากแพรพรรณรายณ์ก็คือ คุณไม่ได้มีความหมายอะไรกับผมแม้แต่น้อย แต่แพรพรรรณรายณ์มี เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ผมรัก”
“รัก ? คุณรักยัยเด็กนั่นได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอไม่นานแท้ ๆ แต่วิตาอยู่กับคุณเป็นเมียคุณมาเป็นปี ๆ นะคะ คุณทำอย่างนี้กับวิตาได้ยังไง”
“ผมขี้เกียจพูดเรื่องนี้แล้วนะ จะให้บอกอีกกี่ครั้งหรือคุณลืมข้อตกลงของเราไปแล้วเอวิตา ระหว่างเรามันเป็นแค่เซ็กส์ล้วน ๆ ไม่มีเรื่องของความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง คุณเองไม่ใช่เหรอที่ยื่นข้อเสนอนี้มาตั้งแต่แรก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
นี่เขาไม่น่าไปยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ที่แรกเลย ให้ตายสิ
“ตะ แต่วิตารัก...”
“อย่าเอาคำว่ารักของคุณมาพูดกับผมเอวิตา อย่าพูดทั้ง ๆ ที่คุณไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริง และอย่าคิดว่าคนอื่นจะโง่ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเป้าหมายและความต้องการของคุณคืออะไร...ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ให้คุณเป็นคนยื่นใบลาออกเองและทางโรงแรมจะจ่ายเงินให้สามเท่าของเงินเดือนตามกฏ และจะออกใบการันตีให้คุณนำไปใช้ในการสมัครงานที่อื่น แต่ถ้าคุณไม่ยอมดี ๆ นอกจากจะไม่ได้เงินแล้ว ผมจะส่งรายชื่อของคุณไปให้โรงแรมและบริษัทใหญ่ ๆ ทุกที่ว่าคุณมีพฤติกรรมไม่มียังไงในที่ทำงาน เลือกเอาว่าจะไปดี ๆ หรือไปแบบหมดอนาคต”
คิโยชิไม่คิดจะพูดหรือฟังอะไรต่ออีกแล้ว เขาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับน้องชายต่อ ซึ่งคิเคียวก็แค่ยักไหล่แล้วยอมถอยห่างออกจากประตู ปล่อยให้พี่ชายเปิดประตูเดินออกไปหาแขกคนสำคัญอีกคนที่ยืนรออยู่ข้างนอก
ส่วนคิเคียวก็หันไปมองเอวิตาที่ยืนทื่ออยู่กลางห้อง แล้วหันกลับไปมองนิ่งไปที่ประตูที่พี่ชายเขาเพิ่งเดินออกไป ก่อนจะหันไปสบตากับคุโดที่ยืนเงียบมานาน แต่ก็ได้รับแค่การส่ายหัวเบา ๆ แล้วคุโดก็เดินไปนั่งที่โซฟามุมห้องอย่างไม่คิดจะสนใจอะไรอีก
เอ้า!! ตกลงเขาต้องเป็นคนเคลียร์กับยัยผู้หญิงน่ารำคาญนี่อีกล่ะสิ
คนที่ไม่ค่อยถูกโรคกับผู้หญิงยกเว้นภรรยาที่บ้านคิดอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้สาวสวยที่ยืนหน้าซีดอยู่ และจากนั้นคำพูดไม่รักษาน้ำใจตามแบบฉบับของหัวหน้ากลุ่มยากุซ่าก็ดังเข้าสู่สมองเรียกสติของหญิงสาวให้กลับคืน
“อย่างคุณน่ะไม่เหมาะที่จะเป็นสะไภ้คนโตของตระกูลมัสซึยาม่าหรอก แค่หุ่นก็ไม่ผ่านแล้ว นิสัยยิ่งแล้วใหญ่ ไม่รู้คิโยชิคิดยังไงถึงได้ไปยุ่งกับผู้หญิงอย่างคุณ เป็นผมให้ฟรี ๆ ยังไม่ไม่คิดจะแลเลย” พูดไปโดยไม่คิดจะสนใจใบหน้าสวยเย้ายวนที่เปลี่ยนจากซีดเป็นแดงแล้วก็กลับไปซีดใหม่ เมื่อกำลังจะอ้าปากด่าแต่ถูกตาคมกริบสีเทาควันบุหรี่ตวัดฉับมาให้ เอวิตาเลยได้แต่ปิดปากเงียบ
“ทำงานได้แล้วคุโด...เอาผู้หญิงคนนี้ไปโยนทิ้งไกล ๆ ไป ยิ่งเห็นยิ่งน่ารำคาญ เกะกะลูกตา” เดินไปทรุดนั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งประธานของพี่ชาย จากนั้นก็ออกคำสั่งกับคนสนิทของพี่ชายต่อ
คราวนี้คุโดลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย นึกในใจว่าถ้าวาดจันทร์มาเห็นสภาพของเอวิตาตอนนี้คงจะสะใจไม่น้อย แล้วคงจะกรี๊ดกร๊าดคุณคิเคียวและยกย่องเทิดทูญให้เป็นไอดอลเป็นแน่
ก็ขนาดเขายังชอบใจกับมาดเข้ม โหดเถื่อนของมัสซึยาม่าคนน้องคนนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
........................................................................................
2/8/2011
ใครที่คิดถึงน้องแพร เดี๋ยวตอนหน้าจะออกมาละ
แต่จะเจอกับท่านประธานหรือเปล่าอันนี้ไม่บอก อิอิ (ต้องดูก่อนว่ารีดเดอร์สะใจพอหรือยัง ฮ่า ๆๆ
รอติดตามนะค้า... >___^
ลัลลดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ส.ค. 2554, 20:59:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ส.ค. 2554, 20:59:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 2884
| << ตอนที่ 16...ใจหาย... | ตอนที่ 18...ความทรมาน... >> |
palmramee 2 ส.ค. 2554, 21:29:02 น.
อยากอ่านต่อเร็วๆๆๆจังเลยค่ะลุ้น!!
อยากอ่านต่อเร็วๆๆๆจังเลยค่ะลุ้น!!
Pat 2 ส.ค. 2554, 22:04:39 น.
อย่าเพิ่งเจอเลยค่ะ ยังไม่สะใจเลย
อย่าเพิ่งเจอเลยค่ะ ยังไม่สะใจเลย
Auuuu 2 ส.ค. 2554, 23:09:07 น.
กรี๊ดกร๊าดดด แอบชอบคุณคิเคียวซะแล้วซิ :)
กรี๊ดกร๊าดดด แอบชอบคุณคิเคียวซะแล้วซิ :)
xeve 3 ส.ค. 2554, 00:32:31 น.
อยากรู้เรื่องของคู่คิเคียว มีไหมคะ เข้มมาก เป็นไอดอลเหมือนกัน
อยากรู้เรื่องของคู่คิเคียว มีไหมคะ เข้มมาก เป็นไอดอลเหมือนกัน
wind 3 ส.ค. 2554, 01:49:57 น.
เหมือนเคยอ่านเรื่องของคิเคียวเลยค่ะ ไม่ทราบว่าชื่อเรื่องอะไรคะ ได้ตีพิมพ์หรือเปล่า จะได้ตามไปอ่าน แบบว่าปลาบปลื้มกับนิสัยพี่แก
เหมือนเคยอ่านเรื่องของคิเคียวเลยค่ะ ไม่ทราบว่าชื่อเรื่องอะไรคะ ได้ตีพิมพ์หรือเปล่า จะได้ตามไปอ่าน แบบว่าปลาบปลื้มกับนิสัยพี่แก
zeen 3 ส.ค. 2554, 12:10:32 น.
ขอกรี๊ดคุณคิเคียวด้วยคนค่ะ เข้ม เท่ห์ เด็ดขาด ถูกใจอย่างแรง
ขอกรี๊ดคุณคิเคียวด้วยคนค่ะ เข้ม เท่ห์ เด็ดขาด ถูกใจอย่างแรง
Furzan 3 ส.ค. 2554, 12:39:06 น.
ให้ฟรีๆยังไม่คิดจะแล คมมาก ขอบอก
ให้ฟรีๆยังไม่คิดจะแล คมมาก ขอบอก
ปูสีน้ำเงิน 3 ส.ค. 2554, 23:12:46 น.
คุณคิเคียวด่าได้ถูกใจมากเลย
คุณคิเคียวด่าได้ถูกใจมากเลย