เรียงหัวใจฝัน:ใจภักดิ์เพียงเธอ (เปิดจอง 31 เม.ย. 59- 31 กรกฎาคม 59)
‘พี่เร’ รัก ‘อาวิน’ ทั้งๆที่รู้ว่าอาวินรัก ‘ใครคนนั้น’ อาวินไม่ต้องกังวลถึงปัญหาที่มันเกิดจากพี่เร...เพราะในวันที่คนที่อาวินรักกลับมาอยู่เคียงข้าง พี่เรพร้อมจากไปอย่างเงียบๆ พี่เรรู้ดีว่าเป็นได้แค่กระต่ายที่หลงพร่ำเพ้อกับเงาจันทร์บนผิวน้ำ...ที่รู้ดีว่าไม่มีทางได้เป็นเจ้าของแต่ก็ยังหลงใหลเฝ้ามองอยู่นั่นเอง
Tags: พี่เรกับอาวิน,ร้อย:เรียง:เพียง:คำ,ความรัก,เรียงหัวใจฝัน,ทัสนันทน์,วัยเด็ก,ความผูกพัน

ตอน: บทที่ ๓ [บันทึกของเรวดี] สายใยที่ตัดไม่ขาด 1/3



“พี่เรคะ เมื่อตะกี๊น้องลีเจอพี่อาวิน ได้คุยกันด้วยแหละ” เสียงใสดังแจ๋วๆดึงคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้เงาต้นปีป ในสวนหลังบ้านเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนพบกับเด็กหญิงหน้าตาน่ารักในวัยสิบเอ็ดปี ยืนเอามือไขว่หลัง โน้มหน้าลงมาพร้อมกับส่งยิ้มกว้างมาให้

เด็กหญิงคนนี้คือ น้องสาวคนเดียวของเธอ

‘ลิปิการ์’ ปีนี้อายุได้สิบเอ็ดปีแล้ว

และแม้จะคล้ายพี่สาวมากเท่าไร หากยังแตกต่าง น้องสาวของเธอมีดวงตาเรียวโตสีดำ อันสดใสเจิดจ้าเต็มไปด้วยพลัง และแม้จะมีแววหวานเช่นกันกับผู้พี่ แต่ดวงตาเรวดีมักดูหวานอมโศก ดวงหน้านวลเนียนรูปไข่สดใส ยามเจ้าตัวยิ้มแฉ่ง แบบที่มารดาชอบค่อนว่ายิ้มทีเห็นฟันครบทุกซี่ จนตาคู่สวยสองชั้นภายใต้คิ้วดกดำยาว กลายเป็นสระอิไปในทันที

เรวดีอดยิ้มไม่ได้ เลยเอื้อมมือไปจับจมูกโด่งเล็กโยกไปมา

“หู้ย-ย-ย จมูกน้องลีจะเบี้ยวก็เพราะพี่เรแหละ!” คนน้องค้อนขวับยกมือขึ้นลูบจมูกตัวเองป้อยๆ ก่อนทรุดลงนั่งเบียดพี่สาว เอียงคอพิงซบบ่าบอบบาง “เนี่ยพี่อาวินบอกว่าวันนี้ว่าง จะชวนเราไปเที่ยว พี่เร เราไปหาพี่อาวินกันเถอะนะ น้องลีอยากทานไอติม”

เรวดีในวัยสิบแปดปีถอนหายใจ ก่อนก้มลงมองหนังสือในมือ

สาวน้อยใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนักหน่วง ถึงเรื่องที่ถูกชวน เพราะทั้งๆที่เพียงแค่ได้ยินว่าอาชวินมาที่บ้านนี้...หัวใจก็เต้นรัวแรงแล้ว ยิ่งคิดว่าจะได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ความดีใจก็ก่อตัวขึ้นมา ก่อนจะยุบยอบลงไป

เพราะว่า...แม้จะคิดถึงมากเท่าใด แต่เธอจะเจอเขาไม่ได้

สาวน้อยวัยสิบแปดตาหม่นลง ด้วยตลอดหลายปีนี้สิ่งที่เธอพยายามทำมาตลอด คือการไม่ต้องพบไม่ต้องเจอ เธอได้พยายามจะตัดใจจากเขา แต่มันไม่สำเร็จ ใจของเธอยังคงหลงเหลือความรู้สึกลึกซึ้งที่มีให้กับเขา หัวใจเธอยังคงภักดีต่อเขาเช่นเคย

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ และบอกตัวเองว่า ความจริงกับสิ่งตรงหน้านี่ต่างหาก ที่เธอควรจะกระทำ ตั้งใจเรียน...พากเพียรให้สมกับความหวังของผู้เป็นพ่อกับแม่

ความรัก หรือความรู้สึกอื่นใดนั้น ยังไม่ใช่เวลาอันสมควร ที่เธอจะต้องไปหมกมุ่นกับมัน ดังนั้นเธอจึง...

“พี่เร...ต้องอ่านหนังสือสอบ น้องลีไปกับอาวินสองคนเถอะนะ”

“พี่เรน่ะ!” สาวน้อยผมยาวรวบเป็นหางม้า ที่สวมเสื้อยืดสีฟ้ากับกางเกงขาสั้นแค่เข่าทำหน้าบูด ก่อนเหยียดแขนเหยียดขาคล้ายว่าเมื่อยเต็มประดา

“พี่เร ควรไปพักสมองบ้างนะคะ เราต้องหัดผ่อนคลายบ้างสิ ก็แค่ออกไปกินไอติมแค่เนี้ยเอง ที่สำคัญ น้องลีไม่ได้ไปไหนๆพร้อมพี่เรกับพี่อาวินมาตั้งหลายปีแล้วนะ”

น้องสาวช่างจำโอด แต่พี่สาวก็อธิบายได้อย่างมีเหตุมีผล

“น้องลีน่ะอายุแค่สิบเอ็ดปีนะ ไว้เข้ามหา’ลัยเมื่อไหร่ น้องลีจะเข้าใจว่าทำไม พี่เรถึงเอาแต่ยุ่งอยู่กับการเรียน แล้วอาวินก็โตแล้ว มีงานให้รับผิดชอบตั้งเยอะ จะให้ทำเหมือนเมื่อก่อนได้ยังไง ที่สำคัญพี่เรโตขึ้นก็มีเพื่อนมีสังคมของพี่เร ส่วนอาวิน...ก็มีสังคมมีเพื่อนของอาวิน การห่างกันไปมันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาอยู่แล้ว”

“ก็แล้วทำไม เราจะมีสังคมที่มีแค่พวกเราอีกสักสังคมหนึ่งไม่ได้เหรอคะ”

น้องสาวคงซักหน้ามุ่ย

พี่สาวยิ้มบางๆ “ก็นี่ยังไงล่ะจ๊ะ สังคมของพวกเรา”

“ตรงไหน” เจ้าตัวดีทำหน้ามู่ทู่ไม่เข้าใจ

“ก็พี่เรอ่านหนังสือเตรียมสอบจนไม่มีเวลาว่าง ส่วนอาวินเผอิญวันนี้ว่างก็เท่านั้น นี่...น้องลีก็ว่างพอดีไง ก็ไปเที่ยวกันสองคนก็ได้นี่นา แต่พี่เรไม่ว่างนะคะ พี่เรต้องอ่านหนังสือ”

ลิปิการ์ถอนหายใจเฮือก ทิ้งตัวลงแล้วนอนคว้าหมอนของพี่สาวมาเท้าใต้คาง มองคนตรงหน้าอย่างพินิจ

“เพราะพี่เรมีแฟนแล้วใช่มั้ย เลยกลัวว่าแฟนพี่เรจะเข้าใจผิด อ๊ะ! แน่เลย พี่ผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย...ชื่ออะไร อ้อ!” ใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าฉายแววชนะ

“วนันต์ พี่คนหน้าอ่อนที่เคยมาส่งพี่เร น้องลีจำได้!”

“ไม่ใช่” พี่สาวหัวเราะขึ้นเบาๆ

“นันเป็นเพื่อนจ้ะ วันนั้นพี่เรแค่กลับดึก นันเป็นห่วง ก็มาส่งเท่านั้น”

น้องสาวยอมแพ้ในที่สุด เพราะท่าทางยิ้มๆของพี่สาวเช่นนี้ หมายความว่าทุกคำที่พูดเป็นความจริง

“เฮ้อ! พี่เรคะ พี่เรรู้ตัวมั้ย ว่าตั้งแต่ที่พี่อาวินเป็นแฟนกับพี่สรา พี่เรก็เปลี่ยนไปมาก ปกติเราเคยไปไหนๆด้วยกันสามคน เดี๋ยวนี้ก็เหลือแค่พี่อาวินกับน้องลี น้องลีไม่ชอบเลยที่พี่เรเป็นแบบนี้ น้องลีอยากได้พี่สาวคนเดิมของน้องลีกลับมา เพราะพี่เรคนเดิมเขาหายไปจากน้องลีตั้งสามสี่ปีแล้ว”

ลิปิการ์หน้ามุ่ยว่าด้วยความน้อยอกน้อยใจ ยามซุกหน้าลงกับหมอนบอกอู้อี้

“นี่พี่เรคะ พี่อาวินบอกน้องลีละว่าอยากเจอพี่เรนะ อยากเจอมากๆด้วย แค่สองสามนาที นะคะไปหาอาวินหน่อย”

มือเรียวคนฟังลูบเบาๆที่กลุ่มผมน้องสาว

“น้องลีคนดี...ไปบอกอาวินนะคะ ว่าพี่เรอ่านหนังสือหนัก ตอนนี้กำลังหน้าดำคร่ำเคร่งอยู่กับหนังสือที่บนห้อง นะคะ น้องลีคนดี”

ลิปิการ์ยังดื้อดึงจะเอาให้ได้อย่างใจ เรวดีเลยถอนหายใจ พูดเป็นการเป็นงานมากขึ้น

“เอาละน้องลี สมมุติพี่เรไปหาอาวิน แล้วน้องลีคิดว่าพี่เรจะไม่เสียเวลาไปในการพูดคุยหรือจ๊ะ ในขณะเดียวกันถ้าอาวินเดินมาหา แล้วน้องลีคิดว่าพี่เรจะได้อ่านหนังสือจริงๆหรือคะ น้องลี...พี่เรจะสอบอาทิตย์หน้าอยู่แล้วนะ ช่วงนี้มันสำคัญกับพี่เรมากเลยรู้หรือเปล่า”

พี่สาวรู้ดีเสียด้วย ว่าทำอย่างไรต่อไปน้องสาวจะยอมแพ้

“นะคะ...แค่ช่วงนี้ ถ้าสอบเสร็จแล้วพี่เรจะทำตามที่น้องลีอยากให้ทำเลยนะจ๊ะ”

“พี่เรน่ะ...ก็เป็นอย่างนี้ทุกที!”

ลิปิการ์ฟอดแฟดใส่ด้วยอาการเอาแต่ใจ

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดหวานๆเลย”

คนซุกหน้ากับหมอนเงยหน้าขึ้นมองตีหน้าบึ้ง ยันตัวลุกขึ้นนั่งมองค้อนพี่สาวคนเดียวเสียวงใหญ่ แต่ก็ยอมลุกขึ้นยืนสวมรองเท้า หากไม่วายแลบลิ้นให้ พลางเอ่ยในประโยคที่ทำให้พี่สาวหัวเราะออกมาได้

“แล้วที่ทำให้นี่ก็ไม่ใช่เพราะเห็นด้วยนะ คอยดู น้องลีจะพาพี่อาวินไปกินไอติมให้พุงกางแล้วก็ดูหนังด้วย แล้วอย่ามาหาว่าน้องลีไม่ชวนล่ะ!”

คนแสนงอนเดินลงส้นตึงๆจากไป เรวดีมองตามพร้อมกับรอยยิ้มขมๆ ก่อนลดสายตาลงมองหนังสือในมือ ดวงตาหมองเศร้า

เกือบสิบนาทีต่อมาที่ได้ยินเพียงเสียงลมและนกร้อง เรวดีเองคงเพ่งสายตาจับจดอยู่กับตัวอักษร พยายามท่องจำให้ขึ้นใจ ทว่านักศึกษาน้องใหม่ที่กำลังจะกลายเป็นรุ่นพี่ ก็อดยิ้มกับหน้ากระดาษไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

ลิปิการ์ได้ชื่อว่าเป็นพวกความพยายามสูง และไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ

“น้องลี...พี่เรจะอ่านหนังสือ ไว้พี่เรจะเล่นเกมตอบคำถามห้าร้อย กับน้องลีตอนเย็นละกันนะ” เรวดีเอ่ยขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนเงียบไป

คนที่กำลังทรุดลงนั่งข้างๆเธอนั้น หาใช่ลิปิการ์ไม่

“ไม่ได้เจอพี่เรเสียนาน...หลายเดือนแล้วนะ แต่ไม่คิดว่าจะยุ่งมากขนาดนี้”

แต่เป็นเขา...อาชวิน


=======================================================


ดีค้า พาพี่เรกับอาวินมาส่งค่ะ ^O^

คุณZephyr เฟอร์รี่จัง ต้มน้ำไว้คั้นกะทิ ทำของหวานใช่ม้า ^O^


และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ

วันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ




ดังปัณณ์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 มิ.ย. 2559, 20:00:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 มิ.ย. 2559, 20:00:15 น.

จำนวนการเข้าชม : 1071





<< บทที่ ๒ [บันทึกของเรวดี] พี่ชายและน้องสาว 100% -จบตอน-   บทที่ ๓ [บันทึกของเรวดี] สายใยที่ตัดไม่ขาด 2/3 >>
Zephyr 13 มิ.ย. 2559, 10:02:27 น.
อืมกะทิ
เด่วหาเส้นก่อน
เครื่องต้มยำด้วย
ท่าจะหนักเอาการ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account