สานหัวใจรัก
สานหัวใจรัก (ซีรีส์ชุดรักเอย)
เบญจากับวายุที่รักกันมาหลายปี จนในที่สุดตัดสินใจจะแต่งงานกัน แต่แม่ของทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างไม่ชอบอีกฝ่าย ทำให้ในวันเจรจาสู่ขอล่มไม่เป็นท่า...
“พวกเราลองทำอย่างที่ท่านต้องการดูไหมคะ”
“ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ...ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม” วายุถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ไม่หรอกค่ะ เบญคิดอย่างนั้นจริงๆ แม่เบญไม่ชอบคุณ และแม่คุณเองก็...รังเกียจเบญ”
ท้ายประโยคน้ำเสียงของหญิงสาวสั่นเครือจนคนฟังใจไม่ดี “ผมขอโทษแทนท่านด้วย ผมรู้ว่าท่านพูดแรงเกินไป” แต่วายุก็ไม่รู้จะพูดอะไรที่มันดูดีกว่านี้
“แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ฉันฟังแล้วถึงกับหน้าชา” เบญจาหัวเราะขืนๆ ปาดน้ำตาที่รื่นขึ้นมา ก่อนจะพูดต่อ “เบญรู้ว่าท่านไม่ชอบเบญ แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้...แปดเปื้อนวงศ์ตระกูล” คราวนี้หญิงสาวถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาจนวายุตกใจ
“เบญ...ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เบญไม่เป็นไร คุณอยู่ที่นั่นดีแล้ว ต่างคนต่างอยู่สักพัก บางทีอะไรๆ มันอาจจะเป็นไปในทางที่ดี” เบญจารีบห้าม ไม่อย่างนั้นเชื่อได้เลยว่าวายุมาหาเธอจริงๆ แน่
“คุณต้องการอย่างนั้นเหรอ” วายุครางถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
“บางทีสิ่งที่ท่านเลือกให้มันอาจจะดีก็ได้นะคะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ซีรีส์ชุดรักเอย ประกอบด้วย 3 เรื่องดังนี้นะคะ
- สานหัวใจรัก (เบญจา+วายุ)
- ตื้อรัก (วริยา+สาธุ)
-รักนอกสายตา (มาภา+ภูมิ)
"สานหัวใจรัก" เป็นเล่มแรกของชุดซึ่งจะทยอยลงให้อ่านกันเรื่อยๆ จนครบ 70% หรือประมาณ 7 ตอนนะคะ
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเล่มเล็กราคาเบาๆ มีเฉพาะอีบุ๊คนะคะ
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
เบญจากับวายุที่รักกันมาหลายปี จนในที่สุดตัดสินใจจะแต่งงานกัน แต่แม่ของทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างไม่ชอบอีกฝ่าย ทำให้ในวันเจรจาสู่ขอล่มไม่เป็นท่า...
“พวกเราลองทำอย่างที่ท่านต้องการดูไหมคะ”
“ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ...ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม” วายุถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ไม่หรอกค่ะ เบญคิดอย่างนั้นจริงๆ แม่เบญไม่ชอบคุณ และแม่คุณเองก็...รังเกียจเบญ”
ท้ายประโยคน้ำเสียงของหญิงสาวสั่นเครือจนคนฟังใจไม่ดี “ผมขอโทษแทนท่านด้วย ผมรู้ว่าท่านพูดแรงเกินไป” แต่วายุก็ไม่รู้จะพูดอะไรที่มันดูดีกว่านี้
“แต่มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงที่ฉันฟังแล้วถึงกับหน้าชา” เบญจาหัวเราะขืนๆ ปาดน้ำตาที่รื่นขึ้นมา ก่อนจะพูดต่อ “เบญรู้ว่าท่านไม่ชอบเบญ แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้...แปดเปื้อนวงศ์ตระกูล” คราวนี้หญิงสาวถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ปล่อยเสียงสะอื้นออกมาจนวายุตกใจ
“เบญ...ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เบญไม่เป็นไร คุณอยู่ที่นั่นดีแล้ว ต่างคนต่างอยู่สักพัก บางทีอะไรๆ มันอาจจะเป็นไปในทางที่ดี” เบญจารีบห้าม ไม่อย่างนั้นเชื่อได้เลยว่าวายุมาหาเธอจริงๆ แน่
“คุณต้องการอย่างนั้นเหรอ” วายุครางถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
“บางทีสิ่งที่ท่านเลือกให้มันอาจจะดีก็ได้นะคะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ซีรีส์ชุดรักเอย ประกอบด้วย 3 เรื่องดังนี้นะคะ
- สานหัวใจรัก (เบญจา+วายุ)
- ตื้อรัก (วริยา+สาธุ)
-รักนอกสายตา (มาภา+ภูมิ)
"สานหัวใจรัก" เป็นเล่มแรกของชุดซึ่งจะทยอยลงให้อ่านกันเรื่อยๆ จนครบ 70% หรือประมาณ 7 ตอนนะคะ
ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเล่มเล็กราคาเบาๆ มีเฉพาะอีบุ๊คนะคะ
ติดตาม ติชมผลงานหรือพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจ รดามณี-ไหมขวัญ นะคะ (รออยู่น้าาาา)
Tags: สานหัวใจรัก,ไหมขวัญ,ชุดรักเอย,นิยารักโรแมนติก,แม่ผัว,ลูกสะใภ้
ตอน: ตอนที่ 6 >>> 50%
6
เสียงรถวิ่งมาจอดหน้าบ้านและคนที่ลงมาจากรถคือเบญจากับสาธุ ทำให้นางจารุวรรณที่กวาดหน้าบ้านอยู่รีบวางไม่กวาดแล้วเดินเข้าไปช่วยทั้งสองคนขนของลงจากรถ
“เป็นไงไปเที่ยวมาสนุกไหม”
“ไปเที่ยวที่ไหนกันคะแม่ เบญแค่ไปซื้อของใช้ในตัวเมืองเองนะคะ” เบญจาตอบคนเป็นแม่เสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหิ้วพวกของใช้ส่วนตัวลงจากท้ายกระบะรถ
“มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ...ใช่ไหมตาธุ” สุดท้ายนางหันก็หันมาหาสาธุ
สาธุยิ้มขำๆ แล้วตอบกลับไปว่า “ถ้าการเดินห้างและไปกินข้าวด้วยกันมันคือการเที่ยวก็คงเป็นอย่างนั่นแหละครับ”
“แบบนั้นเขาไม่เรียกเที่ยวนะ เขาเรียกว่าออกเดต”
สองหนุ่มสาวมองหน้ากันแล้วหัวเราะ “คุณป้าใช้ภาษาวัยรุ่นจังเลยนะครับ” สาธุแซว
“พี่ธุวางไว้ตรงนี้แหละค่ะ เดี๋ยวเบญเก็บเอง”
“งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิธุจะรีบกลับไปไหนไม่อยู่คุยกับยัยเบญก่อนละ” นางจารุวรรณท้วง
“แม่คะเบญคุยกับพี่ธุทั้งวันแล้วนะคะ ให้พี่เขาไปทำธุระของตัวเองบ้างสิคะ” เบญจาปรามมารดา รู้หรอกว่าท่านคิดอะไรอยู่
“เอาไว้วันหลังนะครับ วันนี้ผมมีธุระต้องไปต่อจริงๆ ผมไปนะครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ลาแล้วเดินไปขึ้นรถ โดยมีนางจารุวรรณมองตามอย่างชื่นชม
“ตาธุนี้น่ารักจริงๆ...ว่าไหม” นางหันมาถามความเห็นของลูกสาว ซึ่งคำตอบก็ทำให้นางยิ้มแก้มปริ “ค่ะ”
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย” นายวันดีที่เพิ่งกลับมาจากในหมู่บ้านจอดมอเตอร์ไซด์แล้วเดินมาดูของที่กองเต็มหน้าบ้าน ก่อนจะช่วยลูกสาวถือเข้าไปด้านใน
“ของใช้ของเบญและของใช้ในบ้านนี่แหละค่ะ”
“ซื้ออย่างกลับจะอยู่ถาวรงั้นแหละ”
คำพูดของคนเป็นพ่อทำให้เบญจาถึงกับชะงัก ก่อนจะปรับสีหน้าเอี้ยวตัวมาถามเสียงใสว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นไม่ดีหรือคะ”
“ดีที่สุดเลยจ๊ะ” นางจารุวรรณชิงตอบคนเป็นลูกสาว “แม่พูดจริงๆ นะเบญ ไหนๆ ลูกก็ไม่มีคนเหนี่ยวรั้งแล้ว แม่ว่าลูกลาออกจากงานแล้วมาอยู่บ้านเราเถอะนะ”
“เบญขอคิดดูก่อนนะคะ ตอนนี้พักร้อนเบญยังเหลือหลายวันอยู่เลย” พูดจบเธอก็เดินหิ้วของใช้ส่วนตัวเข้าห้องไป
“พอไม่มีไอ้หนุ่มไฮโซมาข้องเกี่ยวกับยัยเบญ อะไรๆ มันก็ง่ายขึ้นว่าหรือเปล่าพ่อ...มีความสุขจัง”
“ตัวเองมีความสุข แล้วได้ถามลูกบ้างไหมว่ามีความสุขหรือเปล่า”
“มีสิ ไม่เห็นหรือไงว่ายัยเบญยิ้มแย้มแจ่มใสออก” นางจารุวรรณเถียงแล้วเดินสะบัดหน้าหนีเอาของไปเก็บในครัว “ยิ้มที่เห็นมันมาจากข้างในหรือแสร้งทำแม่จะดูไม่ออกเชียวหรือ” คนเป็นสามียังถามต่อ จนคนที่กำลังหยิบขวดน้ำมันพืชเข้าตู้ชะงัก
“ยัยเบญยิ้มเพราะมีความสุข สุขเพราะได้อยู่กับครอบครัว สุขเพราะมีตาธุคอยเอาใจใส่ดูแล แค่นี้มันก็พอแล้ว”
“คนที่คิดว่าพอคือแม่คนเดียวเท่านั้นแหละ แล้วพ่อจะพิสูจน์คำพูดนี้ให้ดู”
“ดูซะให้เต็มตา” นายวันดีลากภรรยาที่กำลังจะเข้านอนมาหน้าบ้านที่แม้ไฟจะถูกปิด แต่ก็ยังมีร่างของใครบางคนนั่งพิงเสาร์เหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วยกมือปาดน้ำตาเป็นระยะๆ
“ไม่จริงยัยเบญไม่เคยเอ่ยแม้แต่ชื่อให้ได้ยิน” นางแย้งอย่างไม่อยากรับความจริงตรงหน้า
“ลูกรู้ว่าแม่ไม่ชอบคุณยุ แล้วอีกอย่างก็เพิ่งเกิดเรื่องเมื่อไม่นานนี้ ลูกจะเอ่ยให้แม่อารมณ์เสียทำไม ลูกคิดถึงความรู้สึกของแม่ แต่แม่สิคิดถึงความรู้สึกของลูกไหม”
“ถ้ายัยเบญคิดถึงความรู้สึกของแม่จริง ก็ต้องเลิกกับคุณยุและมาคบกับตาธุสิจะมัวมาร้องห่มร้องไห้อาลัยอาวรณ์ทำไม” นางถามกลับอย่างไม่อยากจะยอมรับความจริงขึ้นมาบ้าง
“แล้วที่ลูกร้องไห้เพราะอะไร เพราะกำลังพยายามทำอย่างที่แม่ต้องการไง”
“ก็ดีแล้วนี่ มันเพิ่งแค่ไม่กี่วัน เชื่อเถอะ พอยัยเบญกลับมาอยู่บ้านถาวร และมีตาธุคอยให้กำลังใจดูแลเอาใจใส่ขี้คร้านจะลืมคนทางโน้น” นางกอดอกเดินลอยหน้าลอยตามาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างที่หมายมาด
“ตาธุไม่ได้รักลูกสาวของเรา” นายวันดีย้ำความจริง ซึ่งคิดว่าเรื่องนี้ภรรยาของตนน่าจะรู้ดี แต่มองข้ามเพราะความชอบส่วนตัว
“ไม่จริง ถ้าไม่รักไม่ชอบตาธุจะยอมมาปลอบใจพายัยเบญไปนั่นมานี่ทำไมล่ะ”
“เพราะเกรงใจแม่ที่ไปไหว้วานเขาไง และอีกอย่างเด็กสองคนนี้ก็รู้จักกันมาแต่เล็กแต่น้อย สนิทสนมกันมาแต่เด็ก เมื่ออีกฝ่ายไม่สบายใจจะช่วยปลอบและพาไปโน้นมานี่ก็ไม่เห็นจะแปลก” คนเป็นสามีสวนกลับ ถอนหายใจระงับสติอารมณ์แล้วเดินมานั่งข้างๆ คนเป็นภรรยา “เราคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ย่อมอยากเห็นคนเป็นลูกมีความสุขจริงไหม”
“ที่ทำทุกวันนี้ก็เพราะอยากเห็นลูกมีความสุข” พูดเองก็อึ้งเอง และท่าทางแบบนั้นก็ทำให้นายวันดียิ้มน้อยๆ “คิดดูแล้วกันว่าคำพูดกับการกระทำของแม่มันสวนทางกันหรือเปล่า แล้วสิ่งที่ยัยเบญกำลังทำในตอนนี้มันคือความสุขของใคร แม่หรือลูก” เตือนสติแค่นั้นนายวันดีก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้ภรรยาได้คิดทบทวนเอาเอง
ดาวโหลด E-book ได้ที่เวบ MEB นะคะ
เสียงรถวิ่งมาจอดหน้าบ้านและคนที่ลงมาจากรถคือเบญจากับสาธุ ทำให้นางจารุวรรณที่กวาดหน้าบ้านอยู่รีบวางไม่กวาดแล้วเดินเข้าไปช่วยทั้งสองคนขนของลงจากรถ
“เป็นไงไปเที่ยวมาสนุกไหม”
“ไปเที่ยวที่ไหนกันคะแม่ เบญแค่ไปซื้อของใช้ในตัวเมืองเองนะคะ” เบญจาตอบคนเป็นแม่เสียงกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหิ้วพวกของใช้ส่วนตัวลงจากท้ายกระบะรถ
“มันก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ...ใช่ไหมตาธุ” สุดท้ายนางหันก็หันมาหาสาธุ
สาธุยิ้มขำๆ แล้วตอบกลับไปว่า “ถ้าการเดินห้างและไปกินข้าวด้วยกันมันคือการเที่ยวก็คงเป็นอย่างนั่นแหละครับ”
“แบบนั้นเขาไม่เรียกเที่ยวนะ เขาเรียกว่าออกเดต”
สองหนุ่มสาวมองหน้ากันแล้วหัวเราะ “คุณป้าใช้ภาษาวัยรุ่นจังเลยนะครับ” สาธุแซว
“พี่ธุวางไว้ตรงนี้แหละค่ะ เดี๋ยวเบญเก็บเอง”
“งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิธุจะรีบกลับไปไหนไม่อยู่คุยกับยัยเบญก่อนละ” นางจารุวรรณท้วง
“แม่คะเบญคุยกับพี่ธุทั้งวันแล้วนะคะ ให้พี่เขาไปทำธุระของตัวเองบ้างสิคะ” เบญจาปรามมารดา รู้หรอกว่าท่านคิดอะไรอยู่
“เอาไว้วันหลังนะครับ วันนี้ผมมีธุระต้องไปต่อจริงๆ ผมไปนะครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ลาแล้วเดินไปขึ้นรถ โดยมีนางจารุวรรณมองตามอย่างชื่นชม
“ตาธุนี้น่ารักจริงๆ...ว่าไหม” นางหันมาถามความเห็นของลูกสาว ซึ่งคำตอบก็ทำให้นางยิ้มแก้มปริ “ค่ะ”
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย” นายวันดีที่เพิ่งกลับมาจากในหมู่บ้านจอดมอเตอร์ไซด์แล้วเดินมาดูของที่กองเต็มหน้าบ้าน ก่อนจะช่วยลูกสาวถือเข้าไปด้านใน
“ของใช้ของเบญและของใช้ในบ้านนี่แหละค่ะ”
“ซื้ออย่างกลับจะอยู่ถาวรงั้นแหละ”
คำพูดของคนเป็นพ่อทำให้เบญจาถึงกับชะงัก ก่อนจะปรับสีหน้าเอี้ยวตัวมาถามเสียงใสว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นไม่ดีหรือคะ”
“ดีที่สุดเลยจ๊ะ” นางจารุวรรณชิงตอบคนเป็นลูกสาว “แม่พูดจริงๆ นะเบญ ไหนๆ ลูกก็ไม่มีคนเหนี่ยวรั้งแล้ว แม่ว่าลูกลาออกจากงานแล้วมาอยู่บ้านเราเถอะนะ”
“เบญขอคิดดูก่อนนะคะ ตอนนี้พักร้อนเบญยังเหลือหลายวันอยู่เลย” พูดจบเธอก็เดินหิ้วของใช้ส่วนตัวเข้าห้องไป
“พอไม่มีไอ้หนุ่มไฮโซมาข้องเกี่ยวกับยัยเบญ อะไรๆ มันก็ง่ายขึ้นว่าหรือเปล่าพ่อ...มีความสุขจัง”
“ตัวเองมีความสุข แล้วได้ถามลูกบ้างไหมว่ามีความสุขหรือเปล่า”
“มีสิ ไม่เห็นหรือไงว่ายัยเบญยิ้มแย้มแจ่มใสออก” นางจารุวรรณเถียงแล้วเดินสะบัดหน้าหนีเอาของไปเก็บในครัว “ยิ้มที่เห็นมันมาจากข้างในหรือแสร้งทำแม่จะดูไม่ออกเชียวหรือ” คนเป็นสามียังถามต่อ จนคนที่กำลังหยิบขวดน้ำมันพืชเข้าตู้ชะงัก
“ยัยเบญยิ้มเพราะมีความสุข สุขเพราะได้อยู่กับครอบครัว สุขเพราะมีตาธุคอยเอาใจใส่ดูแล แค่นี้มันก็พอแล้ว”
“คนที่คิดว่าพอคือแม่คนเดียวเท่านั้นแหละ แล้วพ่อจะพิสูจน์คำพูดนี้ให้ดู”
“ดูซะให้เต็มตา” นายวันดีลากภรรยาที่กำลังจะเข้านอนมาหน้าบ้านที่แม้ไฟจะถูกปิด แต่ก็ยังมีร่างของใครบางคนนั่งพิงเสาร์เหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วยกมือปาดน้ำตาเป็นระยะๆ
“ไม่จริงยัยเบญไม่เคยเอ่ยแม้แต่ชื่อให้ได้ยิน” นางแย้งอย่างไม่อยากรับความจริงตรงหน้า
“ลูกรู้ว่าแม่ไม่ชอบคุณยุ แล้วอีกอย่างก็เพิ่งเกิดเรื่องเมื่อไม่นานนี้ ลูกจะเอ่ยให้แม่อารมณ์เสียทำไม ลูกคิดถึงความรู้สึกของแม่ แต่แม่สิคิดถึงความรู้สึกของลูกไหม”
“ถ้ายัยเบญคิดถึงความรู้สึกของแม่จริง ก็ต้องเลิกกับคุณยุและมาคบกับตาธุสิจะมัวมาร้องห่มร้องไห้อาลัยอาวรณ์ทำไม” นางถามกลับอย่างไม่อยากจะยอมรับความจริงขึ้นมาบ้าง
“แล้วที่ลูกร้องไห้เพราะอะไร เพราะกำลังพยายามทำอย่างที่แม่ต้องการไง”
“ก็ดีแล้วนี่ มันเพิ่งแค่ไม่กี่วัน เชื่อเถอะ พอยัยเบญกลับมาอยู่บ้านถาวร และมีตาธุคอยให้กำลังใจดูแลเอาใจใส่ขี้คร้านจะลืมคนทางโน้น” นางกอดอกเดินลอยหน้าลอยตามาทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างที่หมายมาด
“ตาธุไม่ได้รักลูกสาวของเรา” นายวันดีย้ำความจริง ซึ่งคิดว่าเรื่องนี้ภรรยาของตนน่าจะรู้ดี แต่มองข้ามเพราะความชอบส่วนตัว
“ไม่จริง ถ้าไม่รักไม่ชอบตาธุจะยอมมาปลอบใจพายัยเบญไปนั่นมานี่ทำไมล่ะ”
“เพราะเกรงใจแม่ที่ไปไหว้วานเขาไง และอีกอย่างเด็กสองคนนี้ก็รู้จักกันมาแต่เล็กแต่น้อย สนิทสนมกันมาแต่เด็ก เมื่ออีกฝ่ายไม่สบายใจจะช่วยปลอบและพาไปโน้นมานี่ก็ไม่เห็นจะแปลก” คนเป็นสามีสวนกลับ ถอนหายใจระงับสติอารมณ์แล้วเดินมานั่งข้างๆ คนเป็นภรรยา “เราคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ย่อมอยากเห็นคนเป็นลูกมีความสุขจริงไหม”
“ที่ทำทุกวันนี้ก็เพราะอยากเห็นลูกมีความสุข” พูดเองก็อึ้งเอง และท่าทางแบบนั้นก็ทำให้นายวันดียิ้มน้อยๆ “คิดดูแล้วกันว่าคำพูดกับการกระทำของแม่มันสวนทางกันหรือเปล่า แล้วสิ่งที่ยัยเบญกำลังทำในตอนนี้มันคือความสุขของใคร แม่หรือลูก” เตือนสติแค่นั้นนายวันดีก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้ภรรยาได้คิดทบทวนเอาเอง
ดาวโหลด E-book ได้ที่เวบ MEB นะคะ
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 มิ.ย. 2559, 22:41:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 มิ.ย. 2559, 22:41:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 920
| << ตอนที่ 5 >>> 100% | ตอนที่ 6 >>> 100% >> |