‘เพราะความรัก ความผูกพันที่ก่อตัวมายาวนาน ถูกทำลายลงด้วยเล่ห์ลวงแสนร้าย กว่าจะรู้ตัวว่าได้เหยียบย่ำหัวใจ เวลาก็ผ่านไป เขาไร้เธอข้างกาย ดวงใจสลายกลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจ’

“อู้ย-ย-ย พี่นิ่มนี่ขี้บ่นจัง ระวังนะคะจะแก่ก่อนวัยเอา!” คนพูดหัวเราะร่ายามจับจูงจักรยานเดินเข้าไปหานิ่มนวลที่เปิดประตูใหญ่หน้าบ้านรอ

“คุณปรียาไม่ได้ไปเที่ยว นี่ไปส่งของให้ร้านคุณราตรีมาต่างหากล่ะ”

‘คุณปรียา’ สูงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร สวมเสื้อคอวีแขนสามส่วนสีขาว เผยลำคอระหงสวมสร้อยร้อยแหวนเกลี้ยงๆ หนึ่งวง กับจั๊มสูทเอี๊ยมขาสามส่วน เธอปัดขาตั้งจักรยานลงกับพื้นปูนข้างต้นปีปฝั่งตรงกันข้ามกับตัวบ้านไม้สีขาว ก่อนเดินเข้าไปหานิ่มนวล

ดวงหน้ารูปไข่ดูกระจ่าง ริมฝีปากบางอิ่มได้รูปสวยแย้มยิ้ม ส่วนดวงตาโตสีน้ำตาลภายใต้แพขนตางอนฉายแววขบขัน ซึ่งพอเหมาะพอดีกันกับคิ้วเรียว จมูกโด่งเล็กเชิดขึ้นน้อยๆ แต่ดวงหน้าสวยๆ นี่ก็ไม่ได้ดึงความสนใจไปจากสาวใหญ่ได้ เพราะตอนนี้นิ่มนวลเขม่นมองที่หัวเข่าของคู่สนทนาพลางอุทานลั่น

“ต๊าย! ขาไปโดนอะไรมาคะนั่นทูนหัว รองเท้าอีกขาดเสียอย่างนั้น!”

หญิงสาวยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจ เธอก้มลงมองหัวเข่าของตนที่ช้ำเขียวจนกลายเป็นสีม่วง ก่อนที่ริมฝีปากบางอิ่มสีระเรื่อ หากตอนนี้ค่อนข้างแห้งจะแย้มออกกว้างยิ่งกว่าเดิม

“คุณปรียาพาจักรยานล้มตอนขากลับค่ะ”

“ตาย!” คนว่าทำท่าจะเป็นลม หากคนเจ็บกลับหัวเราะร่วน

“ยังไม่ตายค่ะพี่นิ่ม คุณปรียายังไม่ตายสักหน่อยมาแช่งกันได้”

แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ขำด้วย อัลิปรียาเลยทำหน้าหงอยๆ บอกอ้อนๆ

“แหม... แค่นี้คุณปรียาไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พี่นิ่มดูแลคุณปรียาดีเกินไปแล้ว ลืมไปหรือเปล่าคะว่าคุณปรียาโตแล้ว ตอนเนี้ยไม่ใช่คุณปรียาเด็กๆ เหมือนเมื่อก่อนนะคะ”

“โตที่ไหนกั๊น ยังซนเป็นลิงอยู่เลย” นิ่มนวลแย้ง แล้วน้ำเสียงก็หม่นลง

“นี่ถ้าพี่น้อมอยู่นะคะ คุณปรียาน่ะไม่ได้ออกไปตะลอนๆ แบบนี้หรอกค่ะ”

ใช่... เธอคืออัลิปรียา คนที่ถูกเข้าใจว่าเสียชีวิตเพราะเหตุการณ์เครื่องบินตกนั่นเอง แล้วเพราะคำพูดของนิ่มนวลจึงทำให้เธอถอนหายใจ ในดวงตามีรอยรำลึกถึงวันเก่าๆ ผุดขึ้นมา

แต่แล้วหญิงสาวก็สลัดมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเป็นฝ่ายตัดบทด้วยการเข้าไปโอบคนขี้บ่นที่ยืนอยู่ตรงชานบ้านซึ่งยื่นออกมาหน้าพวกโต๊ะเก้าอี้ทั้งหลาย และนั่นทำให้สาวใหญ่พูดไม่ออก

เธอกอดคุณหนูตอบเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ และเข้าใจว่าคนตรงหน้าไม่ปรารถนาจะพูดถึงอดีตอีกแล้ว

อดีตที่แสนเจ็บปวดนั่นมันผ่านมานาน แต่ถึงกระนั้นนิ่มนวลเองก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า มันเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง มันเป็นเวลาห้าปีแล้วที่พี่สาวเธอจากไป และห้าปีแล้วที่เธอต้องเก็บงำเรื่องที่อัลิปรียายังมีชีวิตอยู่ไว้ตลอดมา

ขณะนั้นมันเป็นเวลาช่วงหน้าหนาว นิ่มนวลเพิ่งกลับมาจากวัดใกล้บ้านที่ไปทำบุญ และพอมาถึงก็ต้องนิ่งขึงไปเมื่อพบร่างเล็กบอบบางในชุดสีดำที่ผอมลงจนแทบจำไม่ได้ นั่งพิงรั้วอยู่กับพื้นซบหน้าลงกับเข่าที่คู้ขึ้นมา ข้างตัวมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่เคียงข้างกัน

“คุณปรียา”

นิ่มนวลเอ่ยเรียกอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจนัก ด้วยคิดว่าตัวเองเห็นภาพลวงตา ทว่าพอคนที่นั่งอยู่พอได้ยินแล้วถลันลุกขึ้นมากอดเธอไว้แน่น พี่เลี้ยงสาวใหญ่ก็รู้ว่านี่คือเรื่องจริง

“พี่นิ่มคะ แม่น้อม แม่น้อม...”

อัลิปรียาเอ่ยกับเธอได้เพียงเท่านั้น คุณหนูที่รักพี่สาวเธอเหมือนแม่ก็พูดไม่ออก เอาแต่ร้องไห้อยู่นานทีเดียว กว่าที่นิ่มนวลจะพอซักถามให้ได้ความ จึงได้รู้ว่าในวันที่อัลิปรียาเดินทางไปแคนาดานั้น ระหว่างที่รอเปลี่ยนเครื่องอยู่ที่ไต้หวัน หญิงสาวไม่ได้ขึ้นเครื่องบินลำนั้นไป เพราะความเครียดสะสมทำให้อัลิปรียาอาเจียนเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะเป็นลมล้มพับไปในห้องน้ำ มารู้สึกตัวอีกทีในห้องพยาบาล และเครื่องบินที่จะโดยสารก็ออกไปแล้ว หญิงสาวจึงต้องซื้อตั๋วใหม่แต่เป็นแบบ Waiting List และโชคดีที่ได้เดินทางในวันเดียวกัน เพราะมีผู้โดยสารยกเลิกตั๋ว เธอจึงเดินทางไปแคนาดาได้ตามที่ตั้งใจ โดยไม่รู้เลยว่าเครื่องบินลำที่ควรจะได้นั่งนั่นตก

อัลิปรียาอาศัยอยู่ที่นั่นกับเรวดี ผู้เป็นเพื่อนและลูกชายของเจ้าหล่อนพักใหญ่พร้อมกับตัดขาดทุกอย่าง เพราะไม่อยากรับรู้อะไร กระทั่งใจเย็นพอจึงคิดจะกลับมาเมืองไทย เมื่อนั้นเองที่อัลิปรียาได้รู้ว่าตัวของเธอนั้นได้กลายเป็นผู้สูญหายคุณหนูของบ้านติดต่อไปหาทนายความประจำตระกูลและกำชับไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร แล้วก็เป็นตอนนั้นเองที่เธอได้รู้ว่าน้อมจิตเสียชีวิตแล้ว

อัลิปรียาตั้งตัวไม่ติด กระนั้นเธอก็ไม่อยากกลับไปที่บ้านนั้นอีกแล้ว จึงได้เดินทางมาหานิ่มนวลที่นี่ พลางขอร้องให้นิ่มนวลเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอีกคน ไม่ให้บอกกับปณัยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

หญิงสาวต้องการให้เขาเข้าใจว่าเธอตายไปจริงๆ จากนั้นอัลิปรียาก็อาศัยอยู่กับนิ่มนวลที่นี่ตลอดระยะห้าปีที่ผ่านมา พร้อมกับหลอกตัวเองว่า ‘ลืม’ ได้แล้ว

ทั้งๆ ที่ความจริง นิ่มนวลพอจะรู้ดีด้วยเคยเลี้ยงดูกันมาแต่อ้อนแต่ออก ว่าคุณหนูของเธอคนนี้ ไม่เคยลืมปณัยได้เลย ไม่เคยแม้สักเสี้ยววินาที





พื้นถนนโรยกรวดจากประตูรั้วขนาบตัวบ้านไม้สีขาวนั้น ยาวไปจนจรดรั้วด้านหลัง มองเห็นบ้านไม้สองชั้นทาสีฟ้าอ่อนอีกหลังตั้งอยู่ลิบๆ

นิ่มนวลใช้บ้านหลังนั้นเป็นบ้านพัก หลังหมดหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงกลับมาอยู่บ้าน สาวใหญ่ก็หันมาขายส่งต้นไม้อันเป็นอาชีพเก่าแก่ที่พ่อแม่เคยทำมา พื้นที่ด้านหน้าจึงต่างเต็มไปด้วยต้นไม้ ฝั่งขวาเป็นไม้ยืนต้นลงดิน ส่วนฝั่งซ้ายเป็นไม้ประดับ และไม้ดอก รวมถึงพวกไม้กระถางหลากหลายชนิด

วันนี้เป็นวันหยุดของร้านจึงค่อนข้างเงียบ อัลิปรียาหลังทำแผลอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงเลก็คว้าเอาตะกร้าหวายใบขนาดกลาง กับกรรไกรและมีดเล่มเล็กๆ ออกเดินมาตามทางเดินหลังร้านที่ปูด้วยกระเบื้องเก่าๆ ผ่านเรือนปลูกกล้วยไม้ แปลงเพาะกุหลาบ แล้วไปหยุดตรงริมรั้วลวดหนาม ที่ทำนั่งร้านให้เครือต้นเสาวรสขึ้นพันเกี่ยวยาวไปจนจรดท้ายสวน

หญิงสาวเดินเข้าไปใต้เถาไม้เลื้อยที่เห็นผลกลมๆ สีแดงอมม่วงสลับกับลูกเขียวจัดที่ยังไม่สุก เลือกเก็บเอาลูกที่ใช้การได้ ก่อนหยุดนิ่งเมื่อเห็นพระอาทิตย์ดวงโตสีส้มที่สาดแสงสีทองลำสุดท้ายไปทั่วบริเวณนั้น

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน เมื่อคิดไปถึง ‘บ้าน’ อีกแล้ว

นี่ก็ห้าปีได้แล้ว ที่เธอยึดเอาที่นี่เป็น ‘บ้าน’ เพื่อหลบเลียแผลใหญ่ในใจ หัวใจอันบอบช้ำของเธอค่อยดีขึ้น แต่มันกลับไม่เคยหายขาด เพราะแม้จะผ่านมานานถึงขนาดนี้ เธอก็ยัง... ลืมเขาไม่ได้ เธอลืมปณัย... คุณณัยของเธอไม่ลง



===================================================>>>>


ดีค้า พาคุณปรียากับคุณณัยมาส่งค่ะ


คุณZephyr เฟอร์รี่จัง ยั้ง ยังไม่ตายค้า ยังไม่ตาย 555

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ

ส่วนวันนี้ไปแล้วนะคะ หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1050

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery