emergency love อุบัติเหตุรักหัวใจฉุกเฉิน
ว่ากันว่า จะเจอรักแท้อาจต้องใช้เวลา...แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเขา ศัลยแพทย์แพทย์หนุ่มที่ตกหลุมรักสาวสวยหน้าเศร้าตั้งแต่แรกเห็น
เมื่อความรักมาพร้อมกับหน้าที่ปฏิบัติที่เลี่ยงไม่ได้ ในที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายและอุปสรรค เป็นที่ที่เขาและเธอจะได้รู้ซึ้งถึงความหมายของการเสียสละ
เมื่อความรักมาพร้อมกับหน้าที่ปฏิบัติที่เลี่ยงไม่ได้ ในที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายและอุปสรรค เป็นที่ที่เขาและเธอจะได้รู้ซึ้งถึงความหมายของการเสียสละ
Tags: รัก,โรแมนติก, หวานซึ้ง, ดราม่า, คอมเมดี้,หมอ
ตอน: พิเศษตอนที่ 1
พิเศษจากตอนที่ 1
เพราะเสียงตามสายจากประชาสัมพันธ์ทำให้นายแพทย์หนุ่มต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เขาคือนายแพทย์สหรัฐที่เพิ่งเดินทางมาถึงที่นี่วันแรกและไม่คิดว่าสิ่งแรกที่ต้องทำคือการเข้าช่วย ER เท้าหนาเร่งออกไปอีกโดยไม่ทันเห็นว่าตรงหัวมุมเลี้ยวนั้นจะมีคนเดินตัดมากระทั่งได้ชนกันอย่างจังและนั่นก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ
“เป็นอะไรมากไหมครับ” เอ่ยปากถามทั้งที่หัวใจเต้นตุบๆ อ้อมกอดตอนนี้ของเขามีร่างของพยาบาลสาวอยู่และเธอเองก็คงจะตกใจเช่นกัน เขาสะกิดด้วยการเรียกอีกครั้งจึงได้เห็นปฏิกิริยาตื่นตระหนกนั่น
“คุณ...”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ชาลิสาได้สติรีบตอบกลับทันที สายตาที่มองแพทย์หนุ่มนั้นยังดูสับสนอาจเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก
“แล้ว...รีบร้อนจะไปไหนเหรอครับ” แม้จะอยากทักทายด้วยประโยคอื่นที่มันมีความหมายมากกว่านี้แต่กลับพูดไม่ออก ได้แต่ถามราวกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
“ER ค่ะ ฉันเป็นตัวแทนของICUศัลย์ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”
“ครับ” เขาถอนหายใจออกมาหลังจากที่เธอเดินจากไปแล้ว การพบกันครั้งนี้มันสร้างความตื่นเต้นให้หัวใจของเขาอย่างมากแต่ก็ไม่รู้ว่าสำหรับชาลิสาแล้ว เธอรู้สึกเช่นไร
ขณะที่ชาลิสาเองก็ยังสับสนอยู่ เธอจบพยาบาลและทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้มาหลายปี ถึงจะรู้ว่าเจ้าของที่นี่คือบิดาของนายแพทย์สหรัฐแต่เท่าที่ทำงานมาก็ไม่เคยได้เห็นหน้าลูกชายของผอ. แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น
ทำไมเขาถึงมาปรากฏอยู่ที่นี่
หลังจากเคลียร์เรื่องคนไข้สองเตียงไปแล้ว มาถึงเตียงที่คิดว่าน่าจะเป็นปัญหาสำหรับพยาบาลร่างเล็กอย่างชาลิสา ผู้บาดเจ็บเตียงยี่สิบหกยังนอนดิ้นเป็นพักๆ และเธอก็รับปากกับพยาบาลหัวหน้าเวรแล้วว่าจะเคลียร์คนไข้เตียงนี้แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าจะเย็บยังไง แต่ระหว่างที่คิดอะไรอยู่นั้นจู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ผมเย็บเอง”
นายแพทย์สหรัฐเข้ามาในห้องเย็บแผลเพราะเห็นตั้งแต่ต้นแล้วว่าคนเจ็บเมาและกำลังดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง ดีเท่าไรแล้วที่ไม่ตกเตียงไปซะก่อน
“เตรียมเซตเย็บแผลให้ผมด้วยครับ” เขาเอ่ยสีหน้านิ่งแม้จะรู้สึกว่าเธอกำลังมองด้วยแววตาแปลกๆ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ประเด็นคือผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีพละกำลังพอจะเย็บแผลคนเจ็บที่ทั้งตัวใหญ่และเมาแบบนี้ได้ นายแพทย์หนุ่มสวมถุงมือป้องกันก่อนจะใช้หน้ากากอนามัยปิดไว้ครึ่งหน้าจากนั้นก็หยิบผ้าผูกมามัดมือไว้สองข้างโดยไม่ลืมจัดท่าคนไข้
“ไหนล่ะ เซตเย็บของผม”เอียงข้างถามพยาบาลที่ยังยืนเฉย
“อ๋อ รอสักครู่ค่ะ”
เขาเห็นเธอหันไปหยิบเซตเย็บแผลมาเปิดแล้วใส่เข็มที่มาพร้อมด้ายลงไป ตามมาด้วยน้ำยาสองชนิดและเพิ่มก๊อตลงไปตบท้ายด้วยเข็มเบอร์สิบแปดกับเบอร์ยี่สิบสาม ลากเมโยไปไว้ใกล้ๆ คนที่กำลังสวมถุงมือปลอดเชื้ออยู่เตรียมหันหลังจะเดินหนีแต่กลับถูกใช้ให้ทำบางอย่าง
“ขอยาชาเสิร์ฟให้ผมด้วยครับ”
ชาลิสาชะงักก่อนจะหันมามองหน้าแพทย์หนุ่มที่เห็นยังจ้องหน้าอยู่ สายตาแบบนี้สินะที่เคยทำให้หวั่นไหวมาแล้วครั้งหนึ่ง มือเล็กหยิบยาชามาถือไว้แล้วยื่นมาให้เขาอย่างสั่นๆ อีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจนอกจากดูดยาชาออกมาอย่างช้าๆ จนคิดว่าพอกับขนาดแผล
ชาลิสาวางยาชาลงในชั้น ก่อนจะขยับเท้าเดินแต่ก็ถูกเขาห้ามไว้
“ยังไปไม่ได้ครับ” สหรัฐเงยหน้ามองหญิงสาวพร้อมชี้แจงเหตุผล
“ถึงผมจะมัดมือคนเจ็บไปแล้วก็จริงแต่ถ้าหัวคนไข้ยังส่ายไปมาแบบนี้ ผมก็เย็บไม่ได้ ดังนั้น ผมอยากให้คุณพยาบาลอยู่ช่วยผมก่อน คำนวณแผลที่คางแล้วก็น่าจะเย็บไม่ถึงยี่สิบนาที หรือผมขอช่วยจากพยาบาลไม่ได้” เป็นเพราะปากสินะที่ไวไป คำพูดของเขาถึงดูห้วนไปในตอนท้าย แต่ก็ได้ผลเมื่อเห็นเธอสวมถุงมือปลอดเชื้อแล้วตรงมาหา จากนั้นก็ลงมือป้ายเบต้าดีนลงไปก่อนวางผ้าสี่เหลี่ยมเจาะกลาง คนเจ็บที่ว่านอนนิ่งๆ เริ่มดิ้นดีที่หญิงสาวจับล๊อกหน้าไว้และดีที่เขาคิดการณ์ไกลด้วยการใช้ผ้ามัดมือคนไข้ไว้สองข้าง
“ดีใจที่ได้พบกันอีก” เขาเอ่ยโดยไม่ได้มองหน้า เพราะสายตามุ่งมั่นกับการฉีดยาชาให้คนเจ็บเลยไม่ได้เห็นแววตาเศร้าโศกจากหญิงสาวที่พูดด้วย
เขาวางเข็มยาชาลงในเซตก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ยังปั้นหน้านิ่ง เดาไม่ออกว่าวินาทีนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่แต่มีสิ่งที่เขาต้องพูดออกไป
“ก็แค่อยากบอกว่าเสียใจ...ที่ปล่อยให้เรื่องมันจบลงแบบนั้น” เขาว่าพร้อมกับหยิบเข็มเย็บแผลขึ้นมาก่อนลงมือเย็บและไม่พูดอะไรอีกเลย
การประกาศเปิดแผนเล่นเอาวุ่นวายไปทั้งโรงพยาบาลเมื่อกลายเป็นจุดรวมพลของหมอและพยาบาล จากที่คิดว่าจะช่วยแบ่งเบากลับไม่รู้จะช่วยอะไรดี แพทย์หญิงดาวิกาจึงปลีกตัวออกมาเมื่อคิดว่าบุคลากรเพียงพอแล้วและตอนนี้ ER ก็เริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
‘ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง ถึงกับต้องโทรมาเลยเหรอ’
เป็นคำพูดของปลายสายที่หญิงสาวโทรไปหา ก็แค่จะโทรไปเล่าสถานการณ์ให้ฟังแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแสนเลี่ยนแบบนี้
‘เพราะปากแบบนี้สินะ ใครๆ ถึงได้เข้าใจเราผิดมาตลอด’ แพทย์หญิงดาวิกาเอ่ยขณะเดินออกจากประตูห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉินแล้วเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านกาแฟของโรงพยาบาล ยังได้ยินปลายสายถามอยู่
‘หายยุ่งแล้วเหรอครับถึงโทรมาหากันได้’
‘ค่ะ แล้วทางนั้นล่ะคะคงจะวางแผนเที่ยวกันแล้วสิ’พูดจบก็ชี้นิ้วลงบนเมนูที่แปะอยู่บนเคาเตอร์ด้านหน้าเห็นพนักงานพยักหน้ารับทราบ เธอจึงเดินมาหาที่นั่งรอซึ่งเป็นเก้าอี้ยาวในร้าน ออกจะขำที่รู้ว่านายแพทย์ครรชิตถูกยกเลิกนัดทั้งที่อุตส่าห์บินไปถึงที่แล้ว
‘ใครว่า เรื่องเที่ยวถูกยกเลิกไปแล้ว ตอนนี้ก็เลยว่างมาตามหาใครบางคน’
‘ใครบางคน ใครกันคะ ดูน่าสนใจจัง’
‘ไม่ต้องมาสนใจเรื่องของผมเลย เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนดีไหม’
‘ทำไมคะ’
‘คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่ถ้าไม่ได้เห็นหน้าคนที่อยากเห็น’ แพทย์สาวออกอาการมึนงงแต่จังหวะนั้นกลับเจอใครบางคนพอดิบพอดี
‘ทำเป็นรู้ดี งั้นฉันขออวยพรให้หมอเคนตามหาใครคนนั้นให้เจอด้วยเถิด’
‘เป็นคำอวยพรที่ดีมากๆ เลยครับ ไว้ค่อยคุยกันนะ’
แพทย์หญิงเก็บมือถือเข้ากระเป๋าเสื้อกาวน์ สายตายังมองนิ่งไปที่ร่างหมอหนุ่มที่ตอนนี้คงเป็นเนื้อหอมของสาวๆ ไปแล้ว เห็นได้จากผู้มาใช้บริการแผนกของเขาที่มีแต่สาวๆ สวยๆกันทั้งนั้น
ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแต่ที่น่าหงุดหงิดตอนนี้คือ เขาตั้งใจไม่เห็นเธอหรือยังไงถึงไม่มาทักกัน หญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วแสร้งไปถามพนักงานที่เคาเตอร์
“ของที่หมอสั่งเสร็จหรือยังคะ” แค่นั้นแหละ คนที่ทำเป็นไม่เห็นเธอแต่แรกก็ทักขึ้น
“อ้าว ไม่ยักเห็นว่ามีหมอคนสวยอยู่ตรงนี้ด้วย”
“ไปเอาคำพูดเลี่ยนๆ แบบนี้มาจากที่ไหนกันคะรุ่นพี่” ถามออกไปด้วยรอยยิ้มแต่ก็รู้สึกดีอยู่มากแม้จะรู้ว่านั่นนะเป็นแค่การสนทนาอย่างไม่จริงจังนัก
“จากหมอเคนเจ้าเก่านะ”
“อ้อ” แพทย์สาวลากเสียงยาวก่อนทั้งสองจะเดินออกจากร้านไปด้วยกัน ตอนนี้ในมือของแพทย์คิมหันต์มีชาเขียวแอปเปิ้ลปั่นถืออยู่ส่วนในมือหมอดาวิกามีมอคค่าปั่นถืออยู่ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องพักแพทย์
“ขอบคุณนะคะ สำหรับค่ากาแฟ” แพทย์หญิงเอ่ย ปากยังดูดมอคค่าอยู่แล้วเกือบสำลักเพราะคำพูดประโยคนั้นของแพทย์หนุ่ม
“ตอนแรกนึกว่าหมอดาจะไปเที่ยวส่วนตัวกับหมอเคนซะอีก”
“ดาไม่ได้เป็นอะไรกับหมอเคนนี่คะ ทำไมต้องไปด้วยกันด้วย เอ๊ะ นี่รุ่นพี่ก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอ” เธอถามอีกคนฉายยิ้มออกมา
“ทำไมล่ะ อีกคนก็หล่อ อีกคนก็สวย หน้าที่การงานก็มั่นคงทั้งคู่เหมาะสมจะตายไป”
“แล้วไม่คิดว่าดาจะสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่หมอเคนบ้างเหรอคะ” ส่งสายตาไปให้แพทย์หนุ่มในดวงใจอย่างเต็มที่แทบจะทอดสะพานให้เลยก็ว่าได้แต่เห็นทีความพยายามของเธอคงเป็นศูนย์
“ไม่รู้สิ มองไม่ออกด้วยว่าจะมีใครดีไปกว่าหมอเคน”
“ถ่อมตัวจริงๆ เลย” ปากอิ่มบ่นพึมพำ
“ว่าอะไรนะ”
“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย” เธอว่าแล้วดูดน้ำมอคค่าอีกแต่หยุดฝีเท้ากะทันหันจนคนที่เดินอยู่
ข้างๆ ทำหน้างง“ขอถามอะไรหน่อยเถอะค่ะ ที่พูดเมื่อกี้พูดออกมาจากใจเหรอเปล่าคะ”
“พูดอะไร”
“ก็บอกว่าดาสวย คือ ตอนแรกก็ไม่มั่นใจหรอกนะคะแต่พอรุ่นพี่พูดแค่นั้นแหละก็ชักลังเลแล้วว่าจะทำจมูกกับทำตาสองชั้นดีไหม”เธอจำต้องพูดอ้อมๆ เพราะใจจริงก็ไม่กล้าสารภาพรักออกไปตรงๆ ก็ใครจะไปรู้ล่ะเกิดรุ่นพี่ปฏิเสธขึ้นมา หมออย่างเธอก็หน้าแตกได้เหมือนกัน
“ก็...ถ้าอยากสวยบาดตาบาดใจก็มาปรึกษาเรื่องวันเวลากันได้ พี่ทำให้ได้นะแต่ถ้าอยากสวยแต่พองาม แค่นี้ก็สวยแล้วละ”
“แล้วรุ่นพี่ชอบแบบไหนล่ะคะ อันนี้ถามความเห็นเฉยๆ” ยังคงแถไปเรื่อยแต่ให้ตายเถอะ อ่อยขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
“เออ...” เขาโน้มหน้ามาจ้องใกล้ๆ ปากพูดออกไป
“เรื่องหน้าตาแค่นี้ก็โอเคแล้วไว้ตอนแก่ค่อยมาฉีดโบท๊อกเอาแต่ว่าถ้าหมอดาอยากทำจริงๆ พี่แนะนำให้ทำ...เป็นอย่างแรกก่อน”
ดาวิกามองไปตามสายตาของชายหนุ่มแล้วถึงกับร้องเสียงหลง รีบเอามือข้างที่ว่างขึ้นปิดหน้าอกตัวเองทันที ปากไม่วายต่อว่า
“รุ่นพี่นี่ ลามกไปแล้วนะ” คำพูดของเธอสร้างเสียงหัวเราะให้นายแพทย์หนุ่มก่อนไปเขายังเอามือขึ้นขยี้ผมเธอเบาๆ แต่จะรู้ไหมนะว่าการทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้แพทย์หญิงหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้น
“เฮ้อ หมออะไร...น่ารักชะมัด” ปากอิ่มพึมพำกับตัวเอง เอามือขึ้นลูบผมแล้วยิ้มออกมา
เพราะเสียงตามสายจากประชาสัมพันธ์ทำให้นายแพทย์หนุ่มต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เขาคือนายแพทย์สหรัฐที่เพิ่งเดินทางมาถึงที่นี่วันแรกและไม่คิดว่าสิ่งแรกที่ต้องทำคือการเข้าช่วย ER เท้าหนาเร่งออกไปอีกโดยไม่ทันเห็นว่าตรงหัวมุมเลี้ยวนั้นจะมีคนเดินตัดมากระทั่งได้ชนกันอย่างจังและนั่นก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ
“เป็นอะไรมากไหมครับ” เอ่ยปากถามทั้งที่หัวใจเต้นตุบๆ อ้อมกอดตอนนี้ของเขามีร่างของพยาบาลสาวอยู่และเธอเองก็คงจะตกใจเช่นกัน เขาสะกิดด้วยการเรียกอีกครั้งจึงได้เห็นปฏิกิริยาตื่นตระหนกนั่น
“คุณ...”
“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ชาลิสาได้สติรีบตอบกลับทันที สายตาที่มองแพทย์หนุ่มนั้นยังดูสับสนอาจเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก
“แล้ว...รีบร้อนจะไปไหนเหรอครับ” แม้จะอยากทักทายด้วยประโยคอื่นที่มันมีความหมายมากกว่านี้แต่กลับพูดไม่ออก ได้แต่ถามราวกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
“ER ค่ะ ฉันเป็นตัวแทนของICUศัลย์ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”
“ครับ” เขาถอนหายใจออกมาหลังจากที่เธอเดินจากไปแล้ว การพบกันครั้งนี้มันสร้างความตื่นเต้นให้หัวใจของเขาอย่างมากแต่ก็ไม่รู้ว่าสำหรับชาลิสาแล้ว เธอรู้สึกเช่นไร
ขณะที่ชาลิสาเองก็ยังสับสนอยู่ เธอจบพยาบาลและทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้มาหลายปี ถึงจะรู้ว่าเจ้าของที่นี่คือบิดาของนายแพทย์สหรัฐแต่เท่าที่ทำงานมาก็ไม่เคยได้เห็นหน้าลูกชายของผอ. แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น
ทำไมเขาถึงมาปรากฏอยู่ที่นี่
หลังจากเคลียร์เรื่องคนไข้สองเตียงไปแล้ว มาถึงเตียงที่คิดว่าน่าจะเป็นปัญหาสำหรับพยาบาลร่างเล็กอย่างชาลิสา ผู้บาดเจ็บเตียงยี่สิบหกยังนอนดิ้นเป็นพักๆ และเธอก็รับปากกับพยาบาลหัวหน้าเวรแล้วว่าจะเคลียร์คนไข้เตียงนี้แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าจะเย็บยังไง แต่ระหว่างที่คิดอะไรอยู่นั้นจู่ๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ผมเย็บเอง”
นายแพทย์สหรัฐเข้ามาในห้องเย็บแผลเพราะเห็นตั้งแต่ต้นแล้วว่าคนเจ็บเมาและกำลังดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง ดีเท่าไรแล้วที่ไม่ตกเตียงไปซะก่อน
“เตรียมเซตเย็บแผลให้ผมด้วยครับ” เขาเอ่ยสีหน้านิ่งแม้จะรู้สึกว่าเธอกำลังมองด้วยแววตาแปลกๆ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ประเด็นคือผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีพละกำลังพอจะเย็บแผลคนเจ็บที่ทั้งตัวใหญ่และเมาแบบนี้ได้ นายแพทย์หนุ่มสวมถุงมือป้องกันก่อนจะใช้หน้ากากอนามัยปิดไว้ครึ่งหน้าจากนั้นก็หยิบผ้าผูกมามัดมือไว้สองข้างโดยไม่ลืมจัดท่าคนไข้
“ไหนล่ะ เซตเย็บของผม”เอียงข้างถามพยาบาลที่ยังยืนเฉย
“อ๋อ รอสักครู่ค่ะ”
เขาเห็นเธอหันไปหยิบเซตเย็บแผลมาเปิดแล้วใส่เข็มที่มาพร้อมด้ายลงไป ตามมาด้วยน้ำยาสองชนิดและเพิ่มก๊อตลงไปตบท้ายด้วยเข็มเบอร์สิบแปดกับเบอร์ยี่สิบสาม ลากเมโยไปไว้ใกล้ๆ คนที่กำลังสวมถุงมือปลอดเชื้ออยู่เตรียมหันหลังจะเดินหนีแต่กลับถูกใช้ให้ทำบางอย่าง
“ขอยาชาเสิร์ฟให้ผมด้วยครับ”
ชาลิสาชะงักก่อนจะหันมามองหน้าแพทย์หนุ่มที่เห็นยังจ้องหน้าอยู่ สายตาแบบนี้สินะที่เคยทำให้หวั่นไหวมาแล้วครั้งหนึ่ง มือเล็กหยิบยาชามาถือไว้แล้วยื่นมาให้เขาอย่างสั่นๆ อีกฝ่ายไม่ได้ใส่ใจนอกจากดูดยาชาออกมาอย่างช้าๆ จนคิดว่าพอกับขนาดแผล
ชาลิสาวางยาชาลงในชั้น ก่อนจะขยับเท้าเดินแต่ก็ถูกเขาห้ามไว้
“ยังไปไม่ได้ครับ” สหรัฐเงยหน้ามองหญิงสาวพร้อมชี้แจงเหตุผล
“ถึงผมจะมัดมือคนเจ็บไปแล้วก็จริงแต่ถ้าหัวคนไข้ยังส่ายไปมาแบบนี้ ผมก็เย็บไม่ได้ ดังนั้น ผมอยากให้คุณพยาบาลอยู่ช่วยผมก่อน คำนวณแผลที่คางแล้วก็น่าจะเย็บไม่ถึงยี่สิบนาที หรือผมขอช่วยจากพยาบาลไม่ได้” เป็นเพราะปากสินะที่ไวไป คำพูดของเขาถึงดูห้วนไปในตอนท้าย แต่ก็ได้ผลเมื่อเห็นเธอสวมถุงมือปลอดเชื้อแล้วตรงมาหา จากนั้นก็ลงมือป้ายเบต้าดีนลงไปก่อนวางผ้าสี่เหลี่ยมเจาะกลาง คนเจ็บที่ว่านอนนิ่งๆ เริ่มดิ้นดีที่หญิงสาวจับล๊อกหน้าไว้และดีที่เขาคิดการณ์ไกลด้วยการใช้ผ้ามัดมือคนไข้ไว้สองข้าง
“ดีใจที่ได้พบกันอีก” เขาเอ่ยโดยไม่ได้มองหน้า เพราะสายตามุ่งมั่นกับการฉีดยาชาให้คนเจ็บเลยไม่ได้เห็นแววตาเศร้าโศกจากหญิงสาวที่พูดด้วย
เขาวางเข็มยาชาลงในเซตก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ยังปั้นหน้านิ่ง เดาไม่ออกว่าวินาทีนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่แต่มีสิ่งที่เขาต้องพูดออกไป
“ก็แค่อยากบอกว่าเสียใจ...ที่ปล่อยให้เรื่องมันจบลงแบบนั้น” เขาว่าพร้อมกับหยิบเข็มเย็บแผลขึ้นมาก่อนลงมือเย็บและไม่พูดอะไรอีกเลย
การประกาศเปิดแผนเล่นเอาวุ่นวายไปทั้งโรงพยาบาลเมื่อกลายเป็นจุดรวมพลของหมอและพยาบาล จากที่คิดว่าจะช่วยแบ่งเบากลับไม่รู้จะช่วยอะไรดี แพทย์หญิงดาวิกาจึงปลีกตัวออกมาเมื่อคิดว่าบุคลากรเพียงพอแล้วและตอนนี้ ER ก็เริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
‘ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง ถึงกับต้องโทรมาเลยเหรอ’
เป็นคำพูดของปลายสายที่หญิงสาวโทรไปหา ก็แค่จะโทรไปเล่าสถานการณ์ให้ฟังแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคแสนเลี่ยนแบบนี้
‘เพราะปากแบบนี้สินะ ใครๆ ถึงได้เข้าใจเราผิดมาตลอด’ แพทย์หญิงดาวิกาเอ่ยขณะเดินออกจากประตูห้องอุบัติเหตุและฉุกเฉินแล้วเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านกาแฟของโรงพยาบาล ยังได้ยินปลายสายถามอยู่
‘หายยุ่งแล้วเหรอครับถึงโทรมาหากันได้’
‘ค่ะ แล้วทางนั้นล่ะคะคงจะวางแผนเที่ยวกันแล้วสิ’พูดจบก็ชี้นิ้วลงบนเมนูที่แปะอยู่บนเคาเตอร์ด้านหน้าเห็นพนักงานพยักหน้ารับทราบ เธอจึงเดินมาหาที่นั่งรอซึ่งเป็นเก้าอี้ยาวในร้าน ออกจะขำที่รู้ว่านายแพทย์ครรชิตถูกยกเลิกนัดทั้งที่อุตส่าห์บินไปถึงที่แล้ว
‘ใครว่า เรื่องเที่ยวถูกยกเลิกไปแล้ว ตอนนี้ก็เลยว่างมาตามหาใครบางคน’
‘ใครบางคน ใครกันคะ ดูน่าสนใจจัง’
‘ไม่ต้องมาสนใจเรื่องของผมเลย เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อนดีไหม’
‘ทำไมคะ’
‘คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่ถ้าไม่ได้เห็นหน้าคนที่อยากเห็น’ แพทย์สาวออกอาการมึนงงแต่จังหวะนั้นกลับเจอใครบางคนพอดิบพอดี
‘ทำเป็นรู้ดี งั้นฉันขออวยพรให้หมอเคนตามหาใครคนนั้นให้เจอด้วยเถิด’
‘เป็นคำอวยพรที่ดีมากๆ เลยครับ ไว้ค่อยคุยกันนะ’
แพทย์หญิงเก็บมือถือเข้ากระเป๋าเสื้อกาวน์ สายตายังมองนิ่งไปที่ร่างหมอหนุ่มที่ตอนนี้คงเป็นเนื้อหอมของสาวๆ ไปแล้ว เห็นได้จากผู้มาใช้บริการแผนกของเขาที่มีแต่สาวๆ สวยๆกันทั้งนั้น
ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแต่ที่น่าหงุดหงิดตอนนี้คือ เขาตั้งใจไม่เห็นเธอหรือยังไงถึงไม่มาทักกัน หญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วแสร้งไปถามพนักงานที่เคาเตอร์
“ของที่หมอสั่งเสร็จหรือยังคะ” แค่นั้นแหละ คนที่ทำเป็นไม่เห็นเธอแต่แรกก็ทักขึ้น
“อ้าว ไม่ยักเห็นว่ามีหมอคนสวยอยู่ตรงนี้ด้วย”
“ไปเอาคำพูดเลี่ยนๆ แบบนี้มาจากที่ไหนกันคะรุ่นพี่” ถามออกไปด้วยรอยยิ้มแต่ก็รู้สึกดีอยู่มากแม้จะรู้ว่านั่นนะเป็นแค่การสนทนาอย่างไม่จริงจังนัก
“จากหมอเคนเจ้าเก่านะ”
“อ้อ” แพทย์สาวลากเสียงยาวก่อนทั้งสองจะเดินออกจากร้านไปด้วยกัน ตอนนี้ในมือของแพทย์คิมหันต์มีชาเขียวแอปเปิ้ลปั่นถืออยู่ส่วนในมือหมอดาวิกามีมอคค่าปั่นถืออยู่ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องพักแพทย์
“ขอบคุณนะคะ สำหรับค่ากาแฟ” แพทย์หญิงเอ่ย ปากยังดูดมอคค่าอยู่แล้วเกือบสำลักเพราะคำพูดประโยคนั้นของแพทย์หนุ่ม
“ตอนแรกนึกว่าหมอดาจะไปเที่ยวส่วนตัวกับหมอเคนซะอีก”
“ดาไม่ได้เป็นอะไรกับหมอเคนนี่คะ ทำไมต้องไปด้วยกันด้วย เอ๊ะ นี่รุ่นพี่ก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอ” เธอถามอีกคนฉายยิ้มออกมา
“ทำไมล่ะ อีกคนก็หล่อ อีกคนก็สวย หน้าที่การงานก็มั่นคงทั้งคู่เหมาะสมจะตายไป”
“แล้วไม่คิดว่าดาจะสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่หมอเคนบ้างเหรอคะ” ส่งสายตาไปให้แพทย์หนุ่มในดวงใจอย่างเต็มที่แทบจะทอดสะพานให้เลยก็ว่าได้แต่เห็นทีความพยายามของเธอคงเป็นศูนย์
“ไม่รู้สิ มองไม่ออกด้วยว่าจะมีใครดีไปกว่าหมอเคน”
“ถ่อมตัวจริงๆ เลย” ปากอิ่มบ่นพึมพำ
“ว่าอะไรนะ”
“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย” เธอว่าแล้วดูดน้ำมอคค่าอีกแต่หยุดฝีเท้ากะทันหันจนคนที่เดินอยู่
ข้างๆ ทำหน้างง“ขอถามอะไรหน่อยเถอะค่ะ ที่พูดเมื่อกี้พูดออกมาจากใจเหรอเปล่าคะ”
“พูดอะไร”
“ก็บอกว่าดาสวย คือ ตอนแรกก็ไม่มั่นใจหรอกนะคะแต่พอรุ่นพี่พูดแค่นั้นแหละก็ชักลังเลแล้วว่าจะทำจมูกกับทำตาสองชั้นดีไหม”เธอจำต้องพูดอ้อมๆ เพราะใจจริงก็ไม่กล้าสารภาพรักออกไปตรงๆ ก็ใครจะไปรู้ล่ะเกิดรุ่นพี่ปฏิเสธขึ้นมา หมออย่างเธอก็หน้าแตกได้เหมือนกัน
“ก็...ถ้าอยากสวยบาดตาบาดใจก็มาปรึกษาเรื่องวันเวลากันได้ พี่ทำให้ได้นะแต่ถ้าอยากสวยแต่พองาม แค่นี้ก็สวยแล้วละ”
“แล้วรุ่นพี่ชอบแบบไหนล่ะคะ อันนี้ถามความเห็นเฉยๆ” ยังคงแถไปเรื่อยแต่ให้ตายเถอะ อ่อยขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
“เออ...” เขาโน้มหน้ามาจ้องใกล้ๆ ปากพูดออกไป
“เรื่องหน้าตาแค่นี้ก็โอเคแล้วไว้ตอนแก่ค่อยมาฉีดโบท๊อกเอาแต่ว่าถ้าหมอดาอยากทำจริงๆ พี่แนะนำให้ทำ...เป็นอย่างแรกก่อน”
ดาวิกามองไปตามสายตาของชายหนุ่มแล้วถึงกับร้องเสียงหลง รีบเอามือข้างที่ว่างขึ้นปิดหน้าอกตัวเองทันที ปากไม่วายต่อว่า
“รุ่นพี่นี่ ลามกไปแล้วนะ” คำพูดของเธอสร้างเสียงหัวเราะให้นายแพทย์หนุ่มก่อนไปเขายังเอามือขึ้นขยี้ผมเธอเบาๆ แต่จะรู้ไหมนะว่าการทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้แพทย์หญิงหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้น
“เฮ้อ หมออะไร...น่ารักชะมัด” ปากอิ่มพึมพำกับตัวเอง เอามือขึ้นลูบผมแล้วยิ้มออกมา
กรงแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 มิ.ย. 2559, 11:15:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 มิ.ย. 2559, 11:27:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 969
| << ตอนที่ 1 วุ่นนักวันพักร้อน | ตอนที่ 2 ลิขิตของโชคชะตา >> |
กรงแก้ว 20 มิ.ย. 2559, 17:34:32 น.
คร่า เรื่องนี้เกี่ยวกับหมอนะคะ
คร่า เรื่องนี้เกี่ยวกับหมอนะคะ