‘พี่เร’ รัก ‘อาวิน’ ทั้งๆที่รู้ว่าอาวินรัก ‘ใครคนนั้น’ อาวินไม่ต้องกังวลถึงปัญหาที่มันเกิดจากพี่เร...เพราะในวันที่คนที่อาวินรักกลับมาอยู่เคียงข้าง พี่เรพร้อมจากไปอย่างเงียบๆ พี่เรรู้ดีว่าเป็นได้แค่กระต่ายที่หลงพร่ำเพ้อกับเงาจันทร์บนผิวน้ำ...ที่รู้ดีว่าไม่มีทางได้เป็นเจ้าของแต่ก็ยังหลงใหลเฝ้ามองอยู่นั่นเอง

“อะไรนะคะ ให้พี่เรเข้าไปฝึกงานกับอาวิน ไปเป็นผู้ช่วยเลขา”

เรวดีที่เพิ่งหายเหนื่อยจากงานรับปริญญาไม่ถึงสองวันถามเสียงหลง เมื่อบิดาที่เธอลงมาช่วยดูแลต้นไม้เหมือนทุกวันเอ่ยขึ้น หลังหลบแดดยามสายของวันอาทิตย์ อยู่ในศาลาท่าน้ำหลังเก่า ใต้ต้นจามจุรีใหญ่ต้นเดิม

บริษัทที่ลดขนาดลง ทำให้รวิภาสมีเวลาว่างมากขึ้น

หนี้ก้อนใหญ่ส่วนหนึ่ง เกื้อคุณให้ความกรุณาช่วยเหลือ จากที่เคยมีเจ้าของคนเดียว ตอนนี้บริษัทของที่บ้านเธอก็มีหุ้นส่วนเพิ่มขึ้นมา ช่วยพยุงฐานที่กำลังง่อนแง่นสั่นคลอนให้อยู่ได้ แม้ไม่แข็งแรงอย่างที่คิด แต่ก็มั่นคงมากกว่าเดิม

“คุณปู่ขอมาอย่างนั้นนี่ลูก ท่านว่าอยากจะรู้คำตอบวันนี้ จากปากพี่เรตอนที่พวกเราไปเยี่ยมท่านกันที่โรงพยาบาล”

รวิภาสในวัยห้าสิบปลายๆ สวมเสื้อยืดคอกลม กับกางเกงผ้าแพรขาสั้นคลุมเข่าเอ่ยขึ้นเนิบๆ ใบหน้าคมคายในวัยหนุ่มตอนนี้เต็มไปด้วยริ้วรอย เส้นผมกลายเป็นสีดอกเลาก่อนวัยเพราะคิดมากและความเครียด เขานั่งบนม้านั่งเดียวกันกับบุตรสาวที่ตอนนี้ทำหน้าครุ่นคิด มือน้อยแตะอยู่ที่ท่อนแขนบิดา

“พ่อก็ไม่อยากบังคับพี่เรหรอกลูก แต่นึกว่าเห็นแก่คุณปู่เถอะนะ อย่าขัดใจท่านเลย พี่เรก็รู้ท่านเพิ่งผ่าตัดทำบายพาส ขนาดวันงานรับปริญญาพี่เร ท่านก็ยังฝืนร่างกายไปด้วย จนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ”

หญิงสาวค่อยผ่อนลมหายใจ

บิดาเอื้อมมือมาลูบผมบุตรสาว สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูรักใคร่เช่นเคย “แค่สามเดือนเท่านั้นเอง ก็แค่ให้คุณปู่สบายใจ เมื่อก่อนพี่เรกับคุณวินก็สนิทกันออกนี่ลูก”

เรวดียิ้มแห้งก่อนตกปากรับคำบิดา แต่พอนึกไปถึงอาชวินคนใหม่ที่เธอเพิ่งได้เจอ หญิงสาวก็อดจะถอนหายใจไม่ได้ เธออยากบอกบิดาเหลือเกิน

ว่านั่นคืออดีต...อดีตที่เธอโหยหา แต่ว่า...ไม่มีทางได้กลับคืน

เธอกับอาชวิน ตอนนี้ที่เหมาะที่สุด สำหรับคำจำกัดสถานะของพวกเธอก็คือ...เขาเป็นคนอื่น ส่วนเธอเป็นคนไกล




การเริ่มทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาของอาชวิน ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เรวดีคิด...โดยรวมดีมาก จะเว้นก็ต่อเมื่อ เธอต้องเข้าไปในห้องของเขาเพื่อรับคำสั่ง บางครั้งก็มาพร้อมกับคำตำหนิ จนเธอแทบอยากตะโกนใส่หน้าอาวินในอดีตของเธอนัก

ว่าเธอคือพี่เร น้องสาวที่เขาเคยเอ็นดู น้องสาวที่เขาไม่เคยดุเลยสักครั้ง!

เขาเย็นชา มองเธอเหมือนอากาศ และ...ปฏิบัติกับเธอเฉกเช่นพนักงานทั่วไป แถมยังเหมือนเขาจะเกลียดเธอด้วยซ้ำ

แม้ไม่พูด ไม่ออกปาก แต่การกระทำ...และสายตา ทำให้เรวดีที่รู้จักเขาดีและรักตลอดมา อดเจ็บปวดที่หัวใจไม่ได้

ทว่าเพราะ...บุญคุณ คำนี้ที่พ่อแม่ตอกย้ำ และเข้าใจว่าทางครอบครัวอีกฝ่ายต้องการให้เธอได้เรียนรู้การทำธุรกิจ เพื่อจะได้สานยอดต่อเมื่อวันหนึ่งบิดาของเธอปล่อยมือ

เรวดีเลยจำ‘ต้อง’ยอม เป็น‘ลูกน้อง’ที่ดี ไม่หือไม่อือกับ‘เจ้านาย’ ที่คล้ายคนวัยทอง เอาแต่อารมณ์ขึ้นๆลงๆ!

หญิงสาวเข้าทำงาน และเรียนต่อในระดับปริญญาโทไปด้วย

ความสวย ความเก่ง และอัธยาศัยดีทำให้กลายเป็นที่ชื่นชม แต่ยิ่งดูเหมือนคุณสมบัติพวกนี้ จะทำให้อาชวิน...ยิ่งเกลียดเธอ

คนตัวเล็กบางเปิดประตูไม้สักออกมา พร้อมหอบกองแฟ้มไว้ในอ้อมแขน ดวงหน้าอ่อนหวานงอนิดๆ ยามก้าวสั้นๆเข้าไปวางแฟ้มลงบนโต๊ะทำงานหน้าห้อง ในชั้นทำงานผู้บริหารสูงสุดนี้ มีห้องทำงานเพียงสามห้องก็คือ ห้องทำงานของอาชวิน ชวาลา และอนณ มีโต๊ะทำงานของเลขาของแต่ละคนตั้งไว้หน้าห้อง

คุณน้าวาแม่ของอาชวิน และคุณน้าอนณพ่อของเขา มักจะเข้ามาแค่เดือนละครั้ง ปล่อยงานทางนี้ให้ลูกชายดูแล ส่วนทั้งสองคอยคุมที่สำนักงานใหญ่แทน

ด้านขวาของโต๊ะทำงานของเรวดีเป็นห้องทำงานทั้งแถบ ส่วนทางด้านซ้ายเป็นตู้กระจกติดผนังโชว์ผลงาน โล่เกียรติคุณ และของประดับสวยงามตลอดแนว พร้อมกับวางกระถางต้นประกายเงิน กอใหญ่ ใบเขียวเข้มมีเส้นสีขาวพาดตามแนวยาวปลายแหลม สูงเกือบเมตรห่างเป็นระยะ นับแต่ตัวลิฟต์ที่อยู่แนวเดียวกับห้องทำงาน

“เป็นอะไรไปคะคุณเร คุณวินเธอว่าเอาอีกหรือคะ ถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น”

หญิงสาวส่งยิ้มแห้งๆแทนคำตอบ ให้กับคนถามที่เป็นสาวใหญ่วัยสี่สิบกว่าแล้ว เธอสวมเชิ้ตสีฟ้ากับกระโปรงคลุมเข่าสีน้ำเงินเข้ม

สุชาวดีไม่ใช่คนสวย ดวงหน้าเธอกลมมน ดวงตาหรี่เล็ก ริมฝีปากสีสดเพราะเครื่องสำอาง จมูกค่อนข้างแบน เธอเป็นผู้หญิงธรรมดา หากผู้หญิงคนนี้ก็ดูดีที่สุดในสายตาของเรวดีมากที่สุด เพราะเธอเก่งในเรื่องของการทำงาน จนได้มาเป็นเลขาท่านประธาน

และคงเพราะเข้ามาในฐานะ‘เด็กฝาก’ โดยที่เจ้าของกิจการ เอ่ยปากแนะนำต่อหน้าผู้บริหารระดับสูงด้วยนั่นละมั้ง ข่าวเลยแพร่ไปเร็ว พร้อมกับที่เธอถูกยกย่องไปอีกคน

จะว่าไป นี่เป็นอีกสิ่งที่หญิงสาวไม่ชอบนัก

เพราะทุกคนล้วนแต่เกรงใจ และ‘พยายาม’เอาใจเธอกันแทบทุกคน จะดีหน่อยที่เลขาอาชวิน ปฏิบัติกับเธอเหมือนๆกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ทว่า...คำเรียกขานนี่ก็แก้ไม่หายสักที แม้เธอจะบอกแล้วว่า ไม่ต้องเรียกเธอว่าคุณก็ตาม

“คุณวิน...” เรวดีใช้สรรพนามตามอีกฝ่ายเรียก พลางถอนหายใจเฮือกยิ้มแหย

“บอกให้เอามาแก้ใหม่หมดค่ะ...บอกว่าไม่เรียบร้อย”

ร่างเล็กอรชรในชุดเชิ้ตชีฟองสีขาวแขนยาวติดกระดุมคอจีน กับกระโปรงสั้นทรงเอยาวถึงเข่า ผูกโบผ้าที่เอว ทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยๆ ผมยาวสลวยถักเป็นเปียรวบมาไว้ด้านข้าง เผยดวงหน้าสดสวย ที่ยิ้มแห้งแล้งเต็มทน

สุชาวดีอุทานตาโต ก่อนเสนอตัว “มา งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยนะ--” พูดไม่ทันจบ

เรวดียังไม่ทันได้ซาบซึ้งในน้ำใจอีกฝ่าย เสียงโทรศัพท์ภายในก็ดังขึ้น

คราวนี้เป็นสุชาวดีที่ยิ้มแห้งบ้าง เธอรับสายก่อนผลุบหายเข้าไปในห้องของอาชวิน ไม่นานก็เดินกลับออกมาพร้อมกับบอกว่า

“พี่ต้องไปกับคุณวิน...เดี๋ยวนี้ด้วย เอ้อ...คุณเร”

เรวดียังคงยิ้มหวานทั้งๆที่ใจห่อเหี่ยว...ความเงียบเหงาปกคลุมไปทั่วทันที เมื่ออาชวินเปิดประตูห้องออกมา หญิงสาวแค่กระพุ่มมือไหว้ และ...เขาเมินเฉย สุชาวดีเองก็พูดไม่ออก ได้แต่หอบกระเป๋าตัวเองเดินตามนายต้อยๆ

เรวดีถอนหายใจ ก่อนโทรศัพท์บอกบิดามารดาว่าเธอคงกลับดึกไม่ต้องห่วง จากนั้นก็จมจ่อมอยู่กับงาน...ได้ไม่ถึงชั่วโมง อาชวินก็กลับเข้ามา พร้อมกับกล่องอาหาร เขาบอกสั้นๆว่าสุชาวดีฝากมาให้ แล้วก็หายเข้าห้องทำงานไป

แต่หญิงสาวก็ไม่มีเวลาสนใจนัก เธอทานอาหารที่เลขาพี่เลี้ยงฝากมาให้ ก่อนก้มหน้าทำงานจนฟ้ามืด รู้สึกตัวอีกทีเมื่องานเสร็จ ฝนก็ตกพรำๆเป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว

พร้อมกับที่อาชวินเดินออกมา แล้วบอกว่า...เธอต้องกลับพร้อมกับเขา



================================================


ดีค้า พาพี่เรกับอาวินมาส่งค่า ^O^

คุณZephyr เฟอร์รี่จัง พี่เรบอกไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ ขอพอเท่านี้พอ กร๊ากกกกกก

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ

วันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า ส่วนคืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะคะ ^^

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1061

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery