: + : + : + : + : ผู้ช่วยกามเทพ : + : + : + : + :
นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้
เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้
สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์
ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!
เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)
เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต
หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น
ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 33 (100%)
มันเป็นสองชั่วโมงที่ยาวนานราวนิรันดร์ กว่าสาวัชจะขับรถกลับจากชลบุรีมาถึงโรงพยาบาล ห้องฉุกเฉินมีเสียงพูดคุยหึ่งๆดังอยู่รอบตัว ทว่าสาวัชกลับได้ยินแต่เพียง...ความเงียบ
ริสานั่งนิ่งราวกับหุ่นยนต์อยู่หน้าเตียงเตียงหนึ่ง เพียงเห็นเขาหญิงสาวก็ลุกขึ้นยืน ดวงหน้าเปื้อนคราบน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ พี่สาวต่างมารดาเดินเข้ามาหาเขาแล้วเอ่ยแค่... “ไปลาเตี่ยซะ”
วินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนมือเท้าชาดิก ข้างในตัวว่างเปล่า ดวงตาทั้งคู่จับจ้องอยู่ ณ จุดเดียว ตรงร่างที่ทอดยาวอยู่บนเตียงคลุมผ้าสีขาวตลอดทั้งตัวจรดศีรษะ ธนาเสียชีวิตแล้ว! เขามาช้าเกินไป!
ชายหนุ่มยื่นมือไปตลบเปิดผ้าผืนนั้นออก น่าขันผ้าบางเช่นนั้นกลับทิ้งถ่วงน้ำหนักอยู่ในใจราวศิลาสลัก เขามองผู้ที่นอนนิ่งไม่มีลมหายใจอยู่เบื้องหน้านิ่งๆ ดวงหน้าซีดขาวไร้สีเลือดนั้นดุจเป็นเพียงคนแปลกหน้า มิใช่ผู้ชายที่เขาเคยเห็นมาตลอดทั้งชีวิต สาวัชจับมือที่วางแนบร่างไร้วิญญาณ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความเย็นชืดแข็งเกร็งไร้ความรู้สึกนั้นมาจากมือของเขาเอง หรือจากมือที่อยู่ในอุ้งมือเขากันแน่
สมองเขาว่างเปล่า มึนชา ดุจบรรจุด้วยโพร่งว่างขนาดมหึมา ความเงียบบรรเลงมโหรีห่มคลุมรอบกายจนไม่เหลือสรรพสำเนียงใดๆ ชายหนุ่มวางมือธนาคืนที่อย่างนุ่มนวล เขาทรุดลงคุกเข่าตรงข้างเตียง ก้มกราบศีรษะซบแนบกับเท้าของธนา เนิ่นนานกว่าจะลุกขึ้นหมุนกายเดินออกจากห้องเชื่องช้า เพิ่งรู้ว่าการยกขาแต่ละก้าว...ยากเย็นได้ถึงเพียงนี้
สาวัชมองไม่เห็นอะไรเลย ตรงหน้าเขามีแต่หมอกม่านพร่ามัวดุจทุกสิ่งเลือนราง เปล่าดาย จับต้องไม่ได้ ภาพจากอดีตทวนผ่านเข้ามาให้ระลึกถึง ทุกบทตอนที่เคยเกิดขึ้นกลับกลายเป็นฉากเหตุการณ์ที่เขาไม่เคยรู้ว่าสามารถเห็นมันในแง่มุมใหม่ได้แค่เสี้ยววินาที
ทุกเรื่องราวตั้งแต่จำความได้เลื่อนผ่านเข้ามาในความทรงจำ มือใหญ่ที่ผลักไสเขาให้ขึ้นรถในวันแรกของการไปโรงเรียน ไม้เรียวที่หวดฟาดลงมาเมื่อเขาไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง ถ้อยคำตำหนิยามเห็นคะแนนในสมุดพก น้ำเสียงเกรี้ยวกราดด่าทอตอนท่านทราบว่าเขาสอบชิงทุนไปต่างประเทศได้ หรือแม้กระทั่งคำสั่งห้วนๆที่เขาได้รับไม่ว่าจะยามอยู่ใกล้หรือไกลกัน
แน่หรือ...ว่าทั้งหมดนั้นคือความเฉยชา ไร้หัวใจ
แน่หรือ...ว่าทั้งหมดนั่นมิใช่ความรัก
สาวัชเซซังไร้จุดหมาย ผลักประตูบานแรกที่เห็น มุ่งมาดเพียงจะไปให้พ้นจากสภาวะตรงหน้า ชายหนุ่มซวดเซก้าวไปตามช่องบันไดแคบๆ และทรุดลงนั่งก่อนขาจะหมดเรี่ยวแรง
กระบอกตาเขาร้อนผ่าวจนแห้งผาก เมื่อแจ้งแก่ใจว่าตนเองตื้นเขินเพียงใด โลกจะไม่มีวันรู้จักดอกเตอร์สาวัช ปรเมศวร์ เลย หากมิใช่เพราะ ‘ความเย็นชา ไร้รัก’ เหล่านั้น!
ที่เขาเคยคิดว่าไม่มีความรักความผูกพันของพ่อลูกอยู่ในระยะห่างระหว่างคนสองคนเลย บางทีอาจเป็นเพราะเขามืดบอดต่อความรักนั้นเองต่างหาก ธนาอาจไม่ใช่พ่อที่จูงมือเขาไปสวนสนุก สอนเขาทำการบ้าน หรือแนะนำวิธีมีเพศสัมพันธ์อย่างปลอดภัยในวันย่างรุ่นหนุ่ม แต่ท่านก็เป็นพ่อและรักเขาในแบบของตัวเอง
เขาเย็นชามองข้าม ไม่พยายามเปิดใจสัมผัสความรักเหล่านั้น ไม่ยอมให้ตัวเองมีความสุขกับทุกสิ่งที่พ่อทำให้ สาเหตุเพียงเพราะไม่อยากยอมรับว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของความเจ็บช้ำที่ ‘บ้านใหญ่’ ได้รับ เขาเมินมองความปรารถนาดีใดๆก็ตามที่ธนามอบให้ เพียงเพื่อจะหลอกตัวเองว่าเขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อความทุกข์ของดารณี ริสา และวัชระ!
ศีรษะที่เคยตั้งตรงด้วยความหยิ่งทะนงเอนซบกับผนังด้านข้าง ลมหายใจที่แผ่วเบาจนแทบไม่อยากรับรู้ถึงมันแผดเผาจนแสบร้อนโพรงจมูก
แม้จะมั่นใจว่าที่ผ่านมาเขา ‘ไม่เคย’ ทำให้พ่อผิดหวัง ไม่เคยนำเรื่องหนักใจหรือปัญหามาให้ เขาทำแต่เรื่องที่ท่านภาคภูมิใจ ชื่นชม และยินดี แต่สาวัชก็ตระหนักดีว่ายังคงมีหลายสิ่งเหลือเกินที่เขายังมิได้ทำให้แก่ธนา ยังมีอีกหลายอย่างเช่นกันที่เขาปรารถนาจะบอกกล่าวกับท่าน แต่...โอกาสเหล่านั้นผ่านไปแล้ว และจะไม่มีวันหวนย้อนคืนกลับมา
สัมผัสนุ่มนวลอบอุ่นทาบทับมาบนหลังมือ สาวัชมองไปเพื่อจะพบมือเล็กๆกำลังกุมมือเขาไว้ ครั้นไล่สายตาไปตามแนวแขนบอบบาง เขาจึงเห็นอิงอรุณนั่งอยู่บนบันไดขั้นเดียวกันเคียงข้างกัน ดวงตากลมโตแวววามด้วยหยาดน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มปลอบโยน แม้จะยากเย็นก็ตามที
พริบตานั้นเอง...อิฐทุกก้อนที่เขาเคยใช้ก่อเป็นกำแพงเพื่อกางกั้นมิให้ตนเองก้าวออกสู่โลกภายนอก ทรายทุกเม็ดที่แทรกอยู่ในเนื้อกำแพงเพื่อให้มันแข็งแกร่งพอจะกีดกันมิให้ผู้ใดบุกรุกเข้ามาในโลกของเขา กลับรานสลายพังทลายกลายเป็นเพียงละอองภัสม์ธุลี
ไม่ว่าหญิงสาวจะอยู่ตรงนั้นด้วยความสงสาร เห็นใจ สมเพช หรือความเวทนาก็ตาม มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
สาวัชรวบตัวอิงอรุณเข้ามากอด เอนศีรษะซบลงที่บ่าบอบบาง หยดน้ำตาร้อนๆรินพร่างลงมาจากดวงตาที่ร้อนผ่าวแผดเผา ปลดทุกเกราะกำบังของตนออก วางหน้ากากแห่งความเย็นชาไร้หัวใจทิ้ง ปล่อยให้ความอ่อนแอรุกคืบออกมาแสดงตัวต่อหน้าอิงอรุณ เปลือยให้เธอเห็นเนื้อแท้ในหัวใจของเด็กชายคนหนึ่งที่โหยหาความรัก ปรารถนาความเข้าใจ และไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของใครเลย...แม้แต่คนเดียว
นั่นเป็นวินาทีที่สาวัชได้เติบโตเป็นใครอีกคนหนึ่ง...ซึ่งไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ฉากสกินชิพมาเสิร์ฟแล้วจ้า
มาพร้อมจุดเปลี่ยนสำคัญของเรื่องเลย
จากนี้...อย่าเดาเลยค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
สิริณไม่เคยให้ใครเดาทางถูกง่ายๆ ก็รู้กันอยู่เนอะ
นั่นๆๆๆ ยายนักเขียนนี่มีท้าทายด้วย 555555
ป.ล. สงสารพี่ ดร. จุง
เขียนเองยังเศร้าเองเลย
ยิ่งอ่านซ้ำก่อนโพสต์ตอนวันฟ้าครึ้มๆอย่างนี้
รู้สึกใจเหงาๆบอกไม่ถูกเลยเนอะ
ริสานั่งนิ่งราวกับหุ่นยนต์อยู่หน้าเตียงเตียงหนึ่ง เพียงเห็นเขาหญิงสาวก็ลุกขึ้นยืน ดวงหน้าเปื้อนคราบน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ พี่สาวต่างมารดาเดินเข้ามาหาเขาแล้วเอ่ยแค่... “ไปลาเตี่ยซะ”
วินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนมือเท้าชาดิก ข้างในตัวว่างเปล่า ดวงตาทั้งคู่จับจ้องอยู่ ณ จุดเดียว ตรงร่างที่ทอดยาวอยู่บนเตียงคลุมผ้าสีขาวตลอดทั้งตัวจรดศีรษะ ธนาเสียชีวิตแล้ว! เขามาช้าเกินไป!
ชายหนุ่มยื่นมือไปตลบเปิดผ้าผืนนั้นออก น่าขันผ้าบางเช่นนั้นกลับทิ้งถ่วงน้ำหนักอยู่ในใจราวศิลาสลัก เขามองผู้ที่นอนนิ่งไม่มีลมหายใจอยู่เบื้องหน้านิ่งๆ ดวงหน้าซีดขาวไร้สีเลือดนั้นดุจเป็นเพียงคนแปลกหน้า มิใช่ผู้ชายที่เขาเคยเห็นมาตลอดทั้งชีวิต สาวัชจับมือที่วางแนบร่างไร้วิญญาณ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความเย็นชืดแข็งเกร็งไร้ความรู้สึกนั้นมาจากมือของเขาเอง หรือจากมือที่อยู่ในอุ้งมือเขากันแน่
สมองเขาว่างเปล่า มึนชา ดุจบรรจุด้วยโพร่งว่างขนาดมหึมา ความเงียบบรรเลงมโหรีห่มคลุมรอบกายจนไม่เหลือสรรพสำเนียงใดๆ ชายหนุ่มวางมือธนาคืนที่อย่างนุ่มนวล เขาทรุดลงคุกเข่าตรงข้างเตียง ก้มกราบศีรษะซบแนบกับเท้าของธนา เนิ่นนานกว่าจะลุกขึ้นหมุนกายเดินออกจากห้องเชื่องช้า เพิ่งรู้ว่าการยกขาแต่ละก้าว...ยากเย็นได้ถึงเพียงนี้
สาวัชมองไม่เห็นอะไรเลย ตรงหน้าเขามีแต่หมอกม่านพร่ามัวดุจทุกสิ่งเลือนราง เปล่าดาย จับต้องไม่ได้ ภาพจากอดีตทวนผ่านเข้ามาให้ระลึกถึง ทุกบทตอนที่เคยเกิดขึ้นกลับกลายเป็นฉากเหตุการณ์ที่เขาไม่เคยรู้ว่าสามารถเห็นมันในแง่มุมใหม่ได้แค่เสี้ยววินาที
ทุกเรื่องราวตั้งแต่จำความได้เลื่อนผ่านเข้ามาในความทรงจำ มือใหญ่ที่ผลักไสเขาให้ขึ้นรถในวันแรกของการไปโรงเรียน ไม้เรียวที่หวดฟาดลงมาเมื่อเขาไม่ปฏิบัติตามคำสั่ง ถ้อยคำตำหนิยามเห็นคะแนนในสมุดพก น้ำเสียงเกรี้ยวกราดด่าทอตอนท่านทราบว่าเขาสอบชิงทุนไปต่างประเทศได้ หรือแม้กระทั่งคำสั่งห้วนๆที่เขาได้รับไม่ว่าจะยามอยู่ใกล้หรือไกลกัน
แน่หรือ...ว่าทั้งหมดนั้นคือความเฉยชา ไร้หัวใจ
แน่หรือ...ว่าทั้งหมดนั่นมิใช่ความรัก
สาวัชเซซังไร้จุดหมาย ผลักประตูบานแรกที่เห็น มุ่งมาดเพียงจะไปให้พ้นจากสภาวะตรงหน้า ชายหนุ่มซวดเซก้าวไปตามช่องบันไดแคบๆ และทรุดลงนั่งก่อนขาจะหมดเรี่ยวแรง
กระบอกตาเขาร้อนผ่าวจนแห้งผาก เมื่อแจ้งแก่ใจว่าตนเองตื้นเขินเพียงใด โลกจะไม่มีวันรู้จักดอกเตอร์สาวัช ปรเมศวร์ เลย หากมิใช่เพราะ ‘ความเย็นชา ไร้รัก’ เหล่านั้น!
ที่เขาเคยคิดว่าไม่มีความรักความผูกพันของพ่อลูกอยู่ในระยะห่างระหว่างคนสองคนเลย บางทีอาจเป็นเพราะเขามืดบอดต่อความรักนั้นเองต่างหาก ธนาอาจไม่ใช่พ่อที่จูงมือเขาไปสวนสนุก สอนเขาทำการบ้าน หรือแนะนำวิธีมีเพศสัมพันธ์อย่างปลอดภัยในวันย่างรุ่นหนุ่ม แต่ท่านก็เป็นพ่อและรักเขาในแบบของตัวเอง
เขาเย็นชามองข้าม ไม่พยายามเปิดใจสัมผัสความรักเหล่านั้น ไม่ยอมให้ตัวเองมีความสุขกับทุกสิ่งที่พ่อทำให้ สาเหตุเพียงเพราะไม่อยากยอมรับว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของความเจ็บช้ำที่ ‘บ้านใหญ่’ ได้รับ เขาเมินมองความปรารถนาดีใดๆก็ตามที่ธนามอบให้ เพียงเพื่อจะหลอกตัวเองว่าเขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อความทุกข์ของดารณี ริสา และวัชระ!
ศีรษะที่เคยตั้งตรงด้วยความหยิ่งทะนงเอนซบกับผนังด้านข้าง ลมหายใจที่แผ่วเบาจนแทบไม่อยากรับรู้ถึงมันแผดเผาจนแสบร้อนโพรงจมูก
แม้จะมั่นใจว่าที่ผ่านมาเขา ‘ไม่เคย’ ทำให้พ่อผิดหวัง ไม่เคยนำเรื่องหนักใจหรือปัญหามาให้ เขาทำแต่เรื่องที่ท่านภาคภูมิใจ ชื่นชม และยินดี แต่สาวัชก็ตระหนักดีว่ายังคงมีหลายสิ่งเหลือเกินที่เขายังมิได้ทำให้แก่ธนา ยังมีอีกหลายอย่างเช่นกันที่เขาปรารถนาจะบอกกล่าวกับท่าน แต่...โอกาสเหล่านั้นผ่านไปแล้ว และจะไม่มีวันหวนย้อนคืนกลับมา
สัมผัสนุ่มนวลอบอุ่นทาบทับมาบนหลังมือ สาวัชมองไปเพื่อจะพบมือเล็กๆกำลังกุมมือเขาไว้ ครั้นไล่สายตาไปตามแนวแขนบอบบาง เขาจึงเห็นอิงอรุณนั่งอยู่บนบันไดขั้นเดียวกันเคียงข้างกัน ดวงตากลมโตแวววามด้วยหยาดน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มปลอบโยน แม้จะยากเย็นก็ตามที
พริบตานั้นเอง...อิฐทุกก้อนที่เขาเคยใช้ก่อเป็นกำแพงเพื่อกางกั้นมิให้ตนเองก้าวออกสู่โลกภายนอก ทรายทุกเม็ดที่แทรกอยู่ในเนื้อกำแพงเพื่อให้มันแข็งแกร่งพอจะกีดกันมิให้ผู้ใดบุกรุกเข้ามาในโลกของเขา กลับรานสลายพังทลายกลายเป็นเพียงละอองภัสม์ธุลี
ไม่ว่าหญิงสาวจะอยู่ตรงนั้นด้วยความสงสาร เห็นใจ สมเพช หรือความเวทนาก็ตาม มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
สาวัชรวบตัวอิงอรุณเข้ามากอด เอนศีรษะซบลงที่บ่าบอบบาง หยดน้ำตาร้อนๆรินพร่างลงมาจากดวงตาที่ร้อนผ่าวแผดเผา ปลดทุกเกราะกำบังของตนออก วางหน้ากากแห่งความเย็นชาไร้หัวใจทิ้ง ปล่อยให้ความอ่อนแอรุกคืบออกมาแสดงตัวต่อหน้าอิงอรุณ เปลือยให้เธอเห็นเนื้อแท้ในหัวใจของเด็กชายคนหนึ่งที่โหยหาความรัก ปรารถนาความเข้าใจ และไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของใครเลย...แม้แต่คนเดียว
นั่นเป็นวินาทีที่สาวัชได้เติบโตเป็นใครอีกคนหนึ่ง...ซึ่งไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ฉากสกินชิพมาเสิร์ฟแล้วจ้า
มาพร้อมจุดเปลี่ยนสำคัญของเรื่องเลย
จากนี้...อย่าเดาเลยค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
สิริณไม่เคยให้ใครเดาทางถูกง่ายๆ ก็รู้กันอยู่เนอะ
นั่นๆๆๆ ยายนักเขียนนี่มีท้าทายด้วย 555555
ป.ล. สงสารพี่ ดร. จุง
เขียนเองยังเศร้าเองเลย
ยิ่งอ่านซ้ำก่อนโพสต์ตอนวันฟ้าครึ้มๆอย่างนี้
รู้สึกใจเหงาๆบอกไม่ถูกเลยเนอะ
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 มิ.ย. 2559, 12:43:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 มิ.ย. 2559, 12:43:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 1109
| << ตอนที่ 33 (66%) | ตอนที่ 34 (50%) >> |
wane 28 มิ.ย. 2559, 12:46:24 น.
ส่งกำลังใจให้ไรท์ค๊าาา
ส่งกำลังใจให้ไรท์ค๊าาา
sumitt777 28 มิ.ย. 2559, 15:42:43 น.
T_T เศร้าจังเลย เข้าใจอารมณ์นี้ของคุณสาวัช เลย มาไม่ทัน
T_T เศร้าจังเลย เข้าใจอารมณ์นี้ของคุณสาวัช เลย มาไม่ทัน
konhin 28 มิ.ย. 2559, 19:34:44 น.
กระซิกๆ
กระซิกๆ
goldensun 28 มิ.ย. 2559, 20:11:33 น.
บีบคั้นมาก เศร้าตามเลยค่ะ หมดโอกาสปรับความเข้าใจ ดีที่ยังมีอิงอยู่ แต่ความไม่ชัดเจนของอิงจะยิ่งทำให้เจ็บรึเปล่า
ว่าแต่ มีเบื้องหลังมั้ยคะ ความตายของเจ้าสัวธนา
บีบคั้นมาก เศร้าตามเลยค่ะ หมดโอกาสปรับความเข้าใจ ดีที่ยังมีอิงอยู่ แต่ความไม่ชัดเจนของอิงจะยิ่งทำให้เจ็บรึเปล่า
ว่าแต่ มีเบื้องหลังมั้ยคะ ความตายของเจ้าสัวธนา
Zephyr 28 มิ.ย. 2559, 20:51:22 น.
เศร้าอ่ะ เสี่ยตายโดยธรรมชาติโรคใช่ไหมคะ
ทำไมเราอ่านแล้วตงิดๆว่ามันมีเหตุละเนี่ย
หรือเราคิดมาก
พี่วัช เสียใจด้วยน้า
ตั้งตัวได้เร็วๆ อ่อนแอเลือกคนด้วยนะเนี่ย
เศร้าอ่ะ เสี่ยตายโดยธรรมชาติโรคใช่ไหมคะ
ทำไมเราอ่านแล้วตงิดๆว่ามันมีเหตุละเนี่ย
หรือเราคิดมาก
พี่วัช เสียใจด้วยน้า
ตั้งตัวได้เร็วๆ อ่อนแอเลือกคนด้วยนะเนี่ย
นักอ่านเหนียวหนึบ 28 มิ.ย. 2559, 21:35:40 น.
อะหืมมมมม ถ้าจะเขียนบรรยายเค้นอารมณ์ขนาดนี้..........
นี่ถ้าอ่านตอนฟ้าอึมครึมๆ ตากแอร์หนาวๆ คงมีบ่อน้ำตาแตกตามกันบ้างงงงง
ไรท์ไม่ให้เดาก็จะเดา ต่อไป ดร. จะเข้าสู่โหมดรุกเต็มพิกัด!!! ชะมะ 555555
อะหืมมมมม ถ้าจะเขียนบรรยายเค้นอารมณ์ขนาดนี้..........
นี่ถ้าอ่านตอนฟ้าอึมครึมๆ ตากแอร์หนาวๆ คงมีบ่อน้ำตาแตกตามกันบ้างงงงง
ไรท์ไม่ให้เดาก็จะเดา ต่อไป ดร. จะเข้าสู่โหมดรุกเต็มพิกัด!!! ชะมะ 555555
Kim 28 มิ.ย. 2559, 21:58:57 น.
มีคำถามเยอะแยะต่อจากนี้ไป แต่คงเดาไม่ถูกอย่างไรเตอร์ว่านั่นแหล่ะ รอตอนต่อไปดีกว่า
มีคำถามเยอะแยะต่อจากนี้ไป แต่คงเดาไม่ถูกอย่างไรเตอร์ว่านั่นแหล่ะ รอตอนต่อไปดีกว่า
พอใจ 28 มิ.ย. 2559, 22:07:23 น.
ร้องไห้ให้คุณดร.เลยค่ะ บีบคั้นหัวใจสุดๆ
ร้องไห้ให้คุณดร.เลยค่ะ บีบคั้นหัวใจสุดๆ