ปาฏิหาริย์รักหัวใจดวงเดิม
เขา...คือคนที่เธอรัก
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
Tags: หัวใจ
ตอน: ตอนที่ 7
“คุณฝันคะเดินระวังหน่อยสิคะ”
“ฝันไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เอื้อง”
“ระวังค่ะ!!!”
ร่างของฉันล้มคะมำอย่างไม่เป็นท่าเมื่อชนเข้ากับบางอย่างที่ใหญ่กว่าฉันมาก ถ้าเป็นเหมือนในละครคงมีพระเอกขี่ม้าขาววิ่งเข้ามารับร่างของฉันไว้ก่อนที่จะล่วงลงมากองกับพื้นแบบนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละนะนี่มันไม่ใช่ละครนิ่
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะ...ไม่เป็นไร”
ฉันใช้มือทั้งสองข้างพยายามพัดเอาเศษดินเศษใบไม้ออกจากเสื้อผ้าฉันแบบลวกๆทั้งที่ยังไม่ได้ลุกขึ้นยืน แล้วมือหนึ่งก็ถูกยื่นออกมาข้างหน้าฉัน เป็นมือที่ยาว เรียว และดูสะอาดตา
“ผมช่วยนะครับ”
“..........”
ฉันยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อจับมือผู้หวังดีนั้นไว้เป็นการพยุงให้ตัวเองลุกขึ้น
“ขอบคุณมากนะคะ...........”
ฉันพูดได้เพียงเท่านั้น ใบหน้าของเขาฉันจำได้ดี ผู้ชายคนนั้นคนที่ฉันเจอเขาที่ร้านของพี่เชนวันนั้นก่อนที่ฉันจะเข้ารับการผ่าตัด คนที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงจนทนไม่ได้ แต่วันนี้หัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง แต่ไม่เหมือนครั้งก่อนที่มันเต้นแรงพร้อมกับความเจ็บปวด แต่วันนี้มันเต้นแรงพร้อมกับความดีใจ ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้ดีใจขนาดนี้ ฉันรู้สึกได้ถึงความผูกพัน ความโหยหา หัวใจดวงใหม่บอกกับฉันอย่างนี้
“คุณไม่เป็นไรนะครับ...คุณครับ...คุณ”
“เอ่อ...ค่ะ...ค่ะไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ”
“ผมต้องขอโทษนะครับผมไม่ทันระวัง”
“ฉันต่างหากค่ะที่เดินไม่ระวังเอง”
“แต่นั่นเลือดคุณไหลนิ่ครับ”
จริงๆด้วยเลือดของฉันไหลลงมาจากข้อศอกเป็นทางจนเกือบถึงฝ่ามือ แต่แปลกที่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ความดีใจต่างหากที่มันเอ่อล้นจนฉันรู้สึกได้
“เดี๋ยวไปนั่งตรงนั้นดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมช่วยทำแผลให้”
“ตายแล้วคุณฝันพี่เอื้องต้องแย่แน่ๆค่ะ คุณดาได้ฆ่าพี่เอื้องแน่ค่ะ”
“ฝันไม่ได้เป็นอะไรค่ะเจ็บนิดเดียวเอง เทียบไม่ได้กับเมื่อก่อนหรอกค่ะ”
“ไปเถอะครับเดี๋ยวผมทำแผลให้ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเป็นหมอ”
“หมอ....”
“ครับ...หมอ ผมดูไม่เหมือนหมอหรือครับ”
“เปล่าค่ะ เพียงแต่แปลกใจ”
“ครับ”
หมอใช้เวลาไม่นานในการทำแผลของฉัน แต่เมื่อแผลโดนเข้ากับแอลกอฮอร์ จากที่ว่าไม่เจ็บฉันขอกลับคำ เพราะมันเจ็บมากๆเจ็บยิ่งกว่าตอนผ่าตัดเสียอีก
“เสร็จแล้วครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ...”
หมอเดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามองฉันสักนิด ทำไมนะ ทำไมเขาถึงจำฉันไม่ได้ เขาจำเด็กผู้หญิงคนที่เคยเป็นเพื่อนเล่นของเขาที่โรงพยาบาลไม่ได้เลยสักนิด ผิดกับฉันที่จำเขาได้ทันทีที่เห็นหน้า โอ้ย...เจ็บอีกแล้ว ฉันไม่เจ็บที่หน้าอกแบบนี้มานานแล้ว ทำไมฉันต้องกลับมาเจ็บอีกครั้ง แค่เขาจำเราไม่ได้เท่านั้นเองแต่หวังว่าเขาคงจะจำเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาเคยส่งดอกกาสะลองให้ทุกวันที่เขาอยู่โรงพยาบาลได้.....
...................................................................................................
โรงพยาบาลขนาดเล็กที่มีหมอและพยาบาลประจำการเพียงไม่กี่คน แต่มีคนไข้เข้าออกโรงพยาบาลไม่เคยขาดแสดงถึงสุขภาพของคนในพื้นที่ที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ด้วยเป็นเพียงชาวบ้านที่ส่วนใหญ่การศึกษาไม่สูงมากนัก หากินตามมีตามเกิด และความที่ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมือง
“หมอคะรายงานคนไข้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“วันนี้มีคนฝากของมาให้ค่ะ”
“ใครหรือครับ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ รู้แต่ว่าเป็นผู้หญิง สวยด้วยนะคะ”
“อะไรครับ”
“ฉันเอาไปไว้ในห้องให้แล้วล่ะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ผู้หญิง ใครกัน นอกจากโรงพยาบาลแล้วก็หมู่บ้านบนดอย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เราก็ไม่เคยไปที่ไหนเลยนี่นา แล้วจะมีใครที่รู้จักเรา หรือจะเป็นคนจากกรุงเทพฯ แต่ก็ไม่น่าใช่ ช่างเถอะคิดมากทำไมกัน
ห้องทำงานที่คุ้นเคยที่ใช้นั่งทำงานมาเกือบห้าเดือนที่มาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างยังถูกวางไว้เหมือนเดิม กระดาษ ปากกา แฟ้ม เสื้อกาว ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน คือสิ่งที่เพิ่มเข้ามา ดอกกาสะลองน่าจะประมาณหนึ่งกำมือที่ถูกห่อด้วยใบตองแบบง่ายๆ ถูกวางไว้บนโต๊ะทำงาน ใครกันนะที่เป็นคนนำมันมาที่นี่ และทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นกับอะไรแบบนี้จัง
ดอกกาสะลองช่อแล้วช่อเล่าที่ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลทุกวันไม่เคยขาด บางวันมาตอนเช้า บางวันมาตอนเย็น แต่ทุกช่อถูกห่อด้วยใบตองแบบง่ายๆ สีขาวของกลีบดอก และสีเขียวของใบตองช่างเข้ากันได้ดี จนผมเผลอยิ้มทุกครั้งที่ได้เห็นมัน แต่จนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่เคยเห็นคนที่ส่งดอกกาสะลองนี้มา ถามพยาบาลก็บอกได้แต่เพียงว่าเป็นผู้หญิง ผู้หญิงคนเดิมที่เดินมาส่งดอกกาสะลองเพียงเท่านั้น บอกว่าฝากให้หมอธันวา แล้วก็เดินจากไป ใครกันที่รู้จักชื่อผม รู้ว่าผมทำงานที่นี่ สักวันผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร...
.....................................................................................................
วันนี้ผมตั้งใจว่าจะต้องเจอกับที่มาของดอกกาสะลองให้ได้ ผมตื่นแต่เช้ากว่าปกติแล้วรีบมาถึงที่โรงพยาบาลก่อนปกติ ที่โต๊ะทำงานยังว่างเปล่า ไม่มีช่อดอกกาสะลองอย่างเคย แสดงว่าคนส่งยังไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเป็นแน่ ผมนั่งที่โต๊ะทำงานสักพักประตูก็ถูกเปิดออกโดยพยาบาลคนเดิมที่เป็นคนเอาช่อกาสะลองมาไว้ที่โต๊ะทำงานของผมและเป็นอย่างที่คิดพยาบาลเข้ามาพร้อมกับช่อดอกกาสะลองในมือ
“วันนี้คุณหมอมาแต่เช้าเลยนะคะ”
“ครับ แล้วคนส่งล่ะครับ”
“พึ่งเดินกลับไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ นี่ค่ะวันนี้มีโน้ตด้วยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมรีบเปิดประตูห้องทำงานออกไปหวังจะได้เจอกับเจ้าของช่อกาสะลองที่ส่งมาทุกวัน บริเวณโดยรอบยังร้างผู้คน ด้วยยังเช้าอยู่ มีก็เพียงคนป่วยที่แอดมิดที่โรงพยาบาลแล้วก็ญาติที่ต้องนอนเฝ้าคนป่วยเท่านั้น หน้าประตูนั่นไงล่ะผู้หญิงคนนั้น ต้องเป็นคนนั้นแน่ๆเลย ผมเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเธอ แต่ทันใดนั้นมีรถสองแถวเข้ามาส่งคนป่วยพอดี เธอเดินขึ้นบนรถสองแถวคันนั้น ผมทันเห็นแต่เพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างเท่านั้น ผมรู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน และตอนนี้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าเธอคนนี้คือคนที่ส่งช่อกาสะลองให้ผมทุกวัน และจะต้องเป็นคนที่ผมรู้จักอย่างแน่นอน
.................................................................................................................................................
วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันไปที่โรงพยาบาล ดอกกาสะลองช่อแล้วช่อเล่าที่ฉันเก็บกับมือแล้วบรรจงใส่ลงไปในกรวยใบตองเล็กๆ แล้วเอาไปส่งให้หมอธันวาถึงที่โรงพยาบาล ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันเพียรส่งดอกกาสะลองให้หมอเผื่อหวังว่าเขาจะพอนึกถึงและจำได้ว่าเขาก็เคยส่งกาสะลองให้เด็กหญิงคนหนึ่งเช่นกัน
รถสองแถวพาฉันมุ่งหน้าไปยังบ้านพักที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก เกือบสองอาทิตย์ที่ฉันอยู่ที่นี่กับพี่เอื้อง เพื่อบรรยากาศใหม่ๆและอากาศที่สดชื่น หลังการผ่าตัดใช่ว่าสุขภาพฉันจะดีขึ้นมากนัก อาการปวดหน่วงที่หน้าอกด้านซ้ายยังคงเป็นอยู่เพียงแต่มันลุเลาลงมากเท่านั้น การที่ได้มาอยู่ในที่บรรยากาศดีๆแบบนี้เป็นคำแนะนำจากหมอเจ้าของไข้ที่แนะนำให้ฉันไปหาอากาศดีๆ ให้ร่างกายแข็งแรงเร็วขึ้น
ถึงแม้ว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่แต่ความรู้สึกหลังการผ่าตัดที่เกิดขึ้นไม่เคยเปลี่ยนไป ฉันยังคงคิดถึงอะไรอย่างที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ความฝันเดิมๆซ้ำๆก็ยังคงฝันถึงอยู่เกือบทุกคืน แต่ฉันก็ยังคงเป็นฉัน ความจริงที่อยู่ตรงหน้าต่างหากที่ฉันสามารถให้คำตอบได้
.................................................................................................
........วันนี้ดอกกาสะลองช่อนี้มันกำเล็กกว่าทุกวันนะคะ ด้วยดอกหล่นจากต้นเกือบหมดแล้ว
แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้ก็จะเอามาให้เหมือนเดิม........................
ปลายฝัน
ปลายฝัน... ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยรู้จักกับผู้หญิงที่มีชื่อว่าปลายฝัน เพื่อนเก่าสมันมัธยม ประถม รึก็ไม่ใช่ แต่ผมก็รู้สึกคุ้นกับกาสะลองที่ถูกส่งมาแบบนี้ วันนี้พลาด พรุ่งนี้เอาใหม่ ยังไงผมต้องรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้ได้...
“ฝันไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เอื้อง”
“ระวังค่ะ!!!”
ร่างของฉันล้มคะมำอย่างไม่เป็นท่าเมื่อชนเข้ากับบางอย่างที่ใหญ่กว่าฉันมาก ถ้าเป็นเหมือนในละครคงมีพระเอกขี่ม้าขาววิ่งเข้ามารับร่างของฉันไว้ก่อนที่จะล่วงลงมากองกับพื้นแบบนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละนะนี่มันไม่ใช่ละครนิ่
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะ...ไม่เป็นไร”
ฉันใช้มือทั้งสองข้างพยายามพัดเอาเศษดินเศษใบไม้ออกจากเสื้อผ้าฉันแบบลวกๆทั้งที่ยังไม่ได้ลุกขึ้นยืน แล้วมือหนึ่งก็ถูกยื่นออกมาข้างหน้าฉัน เป็นมือที่ยาว เรียว และดูสะอาดตา
“ผมช่วยนะครับ”
“..........”
ฉันยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อจับมือผู้หวังดีนั้นไว้เป็นการพยุงให้ตัวเองลุกขึ้น
“ขอบคุณมากนะคะ...........”
ฉันพูดได้เพียงเท่านั้น ใบหน้าของเขาฉันจำได้ดี ผู้ชายคนนั้นคนที่ฉันเจอเขาที่ร้านของพี่เชนวันนั้นก่อนที่ฉันจะเข้ารับการผ่าตัด คนที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงจนทนไม่ได้ แต่วันนี้หัวใจกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง แต่ไม่เหมือนครั้งก่อนที่มันเต้นแรงพร้อมกับความเจ็บปวด แต่วันนี้มันเต้นแรงพร้อมกับความดีใจ ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมฉันถึงได้ดีใจขนาดนี้ ฉันรู้สึกได้ถึงความผูกพัน ความโหยหา หัวใจดวงใหม่บอกกับฉันอย่างนี้
“คุณไม่เป็นไรนะครับ...คุณครับ...คุณ”
“เอ่อ...ค่ะ...ค่ะไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ”
“ผมต้องขอโทษนะครับผมไม่ทันระวัง”
“ฉันต่างหากค่ะที่เดินไม่ระวังเอง”
“แต่นั่นเลือดคุณไหลนิ่ครับ”
จริงๆด้วยเลือดของฉันไหลลงมาจากข้อศอกเป็นทางจนเกือบถึงฝ่ามือ แต่แปลกที่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ความดีใจต่างหากที่มันเอ่อล้นจนฉันรู้สึกได้
“เดี๋ยวไปนั่งตรงนั้นดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมช่วยทำแผลให้”
“ตายแล้วคุณฝันพี่เอื้องต้องแย่แน่ๆค่ะ คุณดาได้ฆ่าพี่เอื้องแน่ค่ะ”
“ฝันไม่ได้เป็นอะไรค่ะเจ็บนิดเดียวเอง เทียบไม่ได้กับเมื่อก่อนหรอกค่ะ”
“ไปเถอะครับเดี๋ยวผมทำแผลให้ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเป็นหมอ”
“หมอ....”
“ครับ...หมอ ผมดูไม่เหมือนหมอหรือครับ”
“เปล่าค่ะ เพียงแต่แปลกใจ”
“ครับ”
หมอใช้เวลาไม่นานในการทำแผลของฉัน แต่เมื่อแผลโดนเข้ากับแอลกอฮอร์ จากที่ว่าไม่เจ็บฉันขอกลับคำ เพราะมันเจ็บมากๆเจ็บยิ่งกว่าตอนผ่าตัดเสียอีก
“เสร็จแล้วครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ...”
หมอเดินจากไปโดยที่ไม่หันกลับมามองฉันสักนิด ทำไมนะ ทำไมเขาถึงจำฉันไม่ได้ เขาจำเด็กผู้หญิงคนที่เคยเป็นเพื่อนเล่นของเขาที่โรงพยาบาลไม่ได้เลยสักนิด ผิดกับฉันที่จำเขาได้ทันทีที่เห็นหน้า โอ้ย...เจ็บอีกแล้ว ฉันไม่เจ็บที่หน้าอกแบบนี้มานานแล้ว ทำไมฉันต้องกลับมาเจ็บอีกครั้ง แค่เขาจำเราไม่ได้เท่านั้นเองแต่หวังว่าเขาคงจะจำเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาเคยส่งดอกกาสะลองให้ทุกวันที่เขาอยู่โรงพยาบาลได้.....
...................................................................................................
โรงพยาบาลขนาดเล็กที่มีหมอและพยาบาลประจำการเพียงไม่กี่คน แต่มีคนไข้เข้าออกโรงพยาบาลไม่เคยขาดแสดงถึงสุขภาพของคนในพื้นที่ที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ด้วยเป็นเพียงชาวบ้านที่ส่วนใหญ่การศึกษาไม่สูงมากนัก หากินตามมีตามเกิด และความที่ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมือง
“หมอคะรายงานคนไข้ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“วันนี้มีคนฝากของมาให้ค่ะ”
“ใครหรือครับ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ รู้แต่ว่าเป็นผู้หญิง สวยด้วยนะคะ”
“อะไรครับ”
“ฉันเอาไปไว้ในห้องให้แล้วล่ะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ผู้หญิง ใครกัน นอกจากโรงพยาบาลแล้วก็หมู่บ้านบนดอย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เราก็ไม่เคยไปที่ไหนเลยนี่นา แล้วจะมีใครที่รู้จักเรา หรือจะเป็นคนจากกรุงเทพฯ แต่ก็ไม่น่าใช่ ช่างเถอะคิดมากทำไมกัน
ห้องทำงานที่คุ้นเคยที่ใช้นั่งทำงานมาเกือบห้าเดือนที่มาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างยังถูกวางไว้เหมือนเดิม กระดาษ ปากกา แฟ้ม เสื้อกาว ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน คือสิ่งที่เพิ่มเข้ามา ดอกกาสะลองน่าจะประมาณหนึ่งกำมือที่ถูกห่อด้วยใบตองแบบง่ายๆ ถูกวางไว้บนโต๊ะทำงาน ใครกันนะที่เป็นคนนำมันมาที่นี่ และทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นกับอะไรแบบนี้จัง
ดอกกาสะลองช่อแล้วช่อเล่าที่ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลทุกวันไม่เคยขาด บางวันมาตอนเช้า บางวันมาตอนเย็น แต่ทุกช่อถูกห่อด้วยใบตองแบบง่ายๆ สีขาวของกลีบดอก และสีเขียวของใบตองช่างเข้ากันได้ดี จนผมเผลอยิ้มทุกครั้งที่ได้เห็นมัน แต่จนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่เคยเห็นคนที่ส่งดอกกาสะลองนี้มา ถามพยาบาลก็บอกได้แต่เพียงว่าเป็นผู้หญิง ผู้หญิงคนเดิมที่เดินมาส่งดอกกาสะลองเพียงเท่านั้น บอกว่าฝากให้หมอธันวา แล้วก็เดินจากไป ใครกันที่รู้จักชื่อผม รู้ว่าผมทำงานที่นี่ สักวันผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร...
.....................................................................................................
วันนี้ผมตั้งใจว่าจะต้องเจอกับที่มาของดอกกาสะลองให้ได้ ผมตื่นแต่เช้ากว่าปกติแล้วรีบมาถึงที่โรงพยาบาลก่อนปกติ ที่โต๊ะทำงานยังว่างเปล่า ไม่มีช่อดอกกาสะลองอย่างเคย แสดงว่าคนส่งยังไม่ได้มาที่โรงพยาบาลเป็นแน่ ผมนั่งที่โต๊ะทำงานสักพักประตูก็ถูกเปิดออกโดยพยาบาลคนเดิมที่เป็นคนเอาช่อกาสะลองมาไว้ที่โต๊ะทำงานของผมและเป็นอย่างที่คิดพยาบาลเข้ามาพร้อมกับช่อดอกกาสะลองในมือ
“วันนี้คุณหมอมาแต่เช้าเลยนะคะ”
“ครับ แล้วคนส่งล่ะครับ”
“พึ่งเดินกลับไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ นี่ค่ะวันนี้มีโน้ตด้วยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมรีบเปิดประตูห้องทำงานออกไปหวังจะได้เจอกับเจ้าของช่อกาสะลองที่ส่งมาทุกวัน บริเวณโดยรอบยังร้างผู้คน ด้วยยังเช้าอยู่ มีก็เพียงคนป่วยที่แอดมิดที่โรงพยาบาลแล้วก็ญาติที่ต้องนอนเฝ้าคนป่วยเท่านั้น หน้าประตูนั่นไงล่ะผู้หญิงคนนั้น ต้องเป็นคนนั้นแน่ๆเลย ผมเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันเธอ แต่ทันใดนั้นมีรถสองแถวเข้ามาส่งคนป่วยพอดี เธอเดินขึ้นบนรถสองแถวคันนั้น ผมทันเห็นแต่เพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างเท่านั้น ผมรู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน และตอนนี้ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าเธอคนนี้คือคนที่ส่งช่อกาสะลองให้ผมทุกวัน และจะต้องเป็นคนที่ผมรู้จักอย่างแน่นอน
.................................................................................................................................................
วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันไปที่โรงพยาบาล ดอกกาสะลองช่อแล้วช่อเล่าที่ฉันเก็บกับมือแล้วบรรจงใส่ลงไปในกรวยใบตองเล็กๆ แล้วเอาไปส่งให้หมอธันวาถึงที่โรงพยาบาล ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันเพียรส่งดอกกาสะลองให้หมอเผื่อหวังว่าเขาจะพอนึกถึงและจำได้ว่าเขาก็เคยส่งกาสะลองให้เด็กหญิงคนหนึ่งเช่นกัน
รถสองแถวพาฉันมุ่งหน้าไปยังบ้านพักที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก เกือบสองอาทิตย์ที่ฉันอยู่ที่นี่กับพี่เอื้อง เพื่อบรรยากาศใหม่ๆและอากาศที่สดชื่น หลังการผ่าตัดใช่ว่าสุขภาพฉันจะดีขึ้นมากนัก อาการปวดหน่วงที่หน้าอกด้านซ้ายยังคงเป็นอยู่เพียงแต่มันลุเลาลงมากเท่านั้น การที่ได้มาอยู่ในที่บรรยากาศดีๆแบบนี้เป็นคำแนะนำจากหมอเจ้าของไข้ที่แนะนำให้ฉันไปหาอากาศดีๆ ให้ร่างกายแข็งแรงเร็วขึ้น
ถึงแม้ว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่แต่ความรู้สึกหลังการผ่าตัดที่เกิดขึ้นไม่เคยเปลี่ยนไป ฉันยังคงคิดถึงอะไรอย่างที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ความฝันเดิมๆซ้ำๆก็ยังคงฝันถึงอยู่เกือบทุกคืน แต่ฉันก็ยังคงเป็นฉัน ความจริงที่อยู่ตรงหน้าต่างหากที่ฉันสามารถให้คำตอบได้
.................................................................................................
........วันนี้ดอกกาสะลองช่อนี้มันกำเล็กกว่าทุกวันนะคะ ด้วยดอกหล่นจากต้นเกือบหมดแล้ว
แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้ก็จะเอามาให้เหมือนเดิม........................
ปลายฝัน
ปลายฝัน... ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยรู้จักกับผู้หญิงที่มีชื่อว่าปลายฝัน เพื่อนเก่าสมันมัธยม ประถม รึก็ไม่ใช่ แต่ผมก็รู้สึกคุ้นกับกาสะลองที่ถูกส่งมาแบบนี้ วันนี้พลาด พรุ่งนี้เอาใหม่ ยังไงผมต้องรู้จักผู้หญิงคนนี้ให้ได้...
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ส.ค. 2554, 20:27:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ส.ค. 2554, 20:27:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1706
| << ตอนที่ 6 | ตอนที่ 8 >> |