มงกุฎแสงดาว (พิริตา) (เปิดจองรูปแบบเล่มพร้อมE-Book)
‘วาวพลอย’ เจ้าหญิงพลัดถิ่นผู้ไม่เคยรู้สถานะของตัวเองมาก่อน
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ถูกคุกคามด้วยภัยและความจริง การพลัดพรากจากคนที่รักก็มาถึง
พร้อมกับการเดินทางกลับสู่ ‘บ้าน’ ที่เธอไม่เคยรู้จักก็เริ่มต้นขึ้น
ด้วยการนำทางของ ‘หัสตะ’ ชายหนุ่มลูกครึ่งอดีตหน่วยซีลผู้เก่งกล้าสามารถ
ท่ามกลางเส้นทางที่เต็มไปด้วยอุปสรรค อันตรายที่ทั้งคู่ต้องร่วมกันฝ่าฟัน
ความรู้สึกบางอย่างได้ถักทอขึ้นในหัวใจทั้งสองดวง
แต่ทว่าชาติกำเนิดในอดีตกลับเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่กว่า
เจ้าหญิงและผู้นำทางจะทำอย่างไรกับความรักที่ไม่เห็นหนทางเป็นไปได้
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ถูกคุกคามด้วยภัยและความจริง การพลัดพรากจากคนที่รักก็มาถึง
พร้อมกับการเดินทางกลับสู่ ‘บ้าน’ ที่เธอไม่เคยรู้จักก็เริ่มต้นขึ้น
ด้วยการนำทางของ ‘หัสตะ’ ชายหนุ่มลูกครึ่งอดีตหน่วยซีลผู้เก่งกล้าสามารถ
ท่ามกลางเส้นทางที่เต็มไปด้วยอุปสรรค อันตรายที่ทั้งคู่ต้องร่วมกันฝ่าฟัน
ความรู้สึกบางอย่างได้ถักทอขึ้นในหัวใจทั้งสองดวง
แต่ทว่าชาติกำเนิดในอดีตกลับเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่กว่า
เจ้าหญิงและผู้นำทางจะทำอย่างไรกับความรักที่ไม่เห็นหนทางเป็นไปได้
Tags: เจ้าหญิง เจ้าชาย มงกุฎ แสงดาว ติดเกาะ โจรสลัด หน่วยซีล ทะเล
ตอน: บทที่ 16
เป็นอีกหนึ่งค่ำคืนที่พายุฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน หัสตะนั่งเฝ้าหญิงสาวอยู่ตลอดทั้งคืน คอยเช็ดตัวเวลาเธอมีไข้ คอยบีบนวด และเปลี่ยนยาพอกแผลให้ตามเวลาที่ผู้เฒ่าสั่ง
โดยมีผู้เฒ่าอังวะที่เข้ามาดูอาการเป็นระยะ อาการของวาวพลอยบรรเทาลง เธอฟื้นขึ้นมาในตอนสายๆ ที่พายุได้สงบลงแล้ว
ขณะเดียวกันนั้นเองก็มีผู้หญิง เด็กเล็กประมาณยี่สิบกว่าคน กลับมาที่บ้านหลังใหญ่ และบ้านข้างเคียง หัสตะรู้จากผู้ชายในบ้านว่าช่วงนี้เป็นหน้ามรสุม จึงต้องให้พวกผู้หญิงกับเด็กพากันไปหลบอยู่ในถ้ำที่ไหล่เขาในเวลาตั้งแต่พายุเริ่มตั้งเค้า
แต่ละวันจะเหลือเพียงพวกผู้ชายเฝ้ากระท่อมของตนกันอยู่ แต่ก็มีบางส่วนที่ไปดูแลผู้หญิงและเด็กเหล่านั้น ก่อนจะพากันกลับออกมาในตอนเช้าเพื่อใช้ชีวิตตามปกติ
วาวพลอยลืมตาขึ้นมาเห็นเจ้าของร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อผ้าฝ้ายเก่าๆ และกางเกงชาวเลนั่งอยู่ข้างแคร่ที่เธอนอน เขามองเธออยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มยินดีฉายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลานั้น
“คุณฟื้นแล้ว เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า” ชายหนุ่มรีบโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือหนาจับมือของเธอเอาไว้พลางบีบเบาๆ
“นี่ ฉันถึงกับสลบไปเลยเหรอคะ” วาวพลอยถามเสียงแผ่ว
“คงเป็นเพราะร่างกายคุณไม่แข็งแรงด้วย อีกอย่างตะขาบตัวนั้นก็พิษร้ายแรงมาก ว่าแต่ตอนนี้ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” แววห่วงใยอาทรฉายอยู่บนใบหน้าและดวงตาคู่สีเทาอมฟ้าของเขาอย่างชัดเจน ทุกครั้งที่เห็นวาวพลอยก็อบอุ่นใจนัก
“ปวดแสบปวดร้อนที่แผลนิดหน่อย แต่ก็ยังชาๆ อยู่ค่ะ” หญิงสาวตอบออกไป
“คงเป็นเพราะพิษของตะขาบหินนั่นแหล่ะ แต่ตัวคุณไม่ร้อนแล้วนี่” เขาพูดพลางเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณมากนะคะที่พยายามช่วยชีวิตฉัน” หญิงสาวเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจกับสิ่งที่เขาทำให้เธอทุกอย่าง
แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงหน้าที่ที่เขาต้องทำ แต่ก็สร้างความประทับใจให้กับวาวพลอยมากมายนัก ภาพตอนที่หัสตะพยายามช่วยดูดพิษออกจากแผลให้เธอยังติดอยู่ในความรู้สึก และมันก็สั่นคลอนหัวใจดวงน้อยอยู่ไม่หาย
“วาวพลอย ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณเป็นอะไรง่ายๆ หรอก” ชายหนุ่มพูดพลางมองดวงหน้าหวานซึ้งที่เต็มไปด้วยคำถามนั้น
“คุณจำครั้งที่คุณคิดว่าผมถูกโจรสลัดฆ่าตายได้ไหม” ก่อนเอ่ยต่อ
“เอ่อ... ค่ะ” ทำไมเธอจะจำไม่ได้ เพราะตอนนั้นเธอทั้งเสียใจและรู้สึกผิดที่คิดว่าตนเป็นสาเหตุทำให้เขาต้องตาย
“ความรู้สึกของผมตอนที่คุณหมดสติไปก็เป็นแบบเดียวกัน แต่ที่ต่างกันก็คือ... มันมากกว่าที่คุณรู้สึกตอนนั้นหลายเท่า” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
นาทีที่เขารู้ว่าอาจจะต้องสูญเสียหญิงสาวไป มันทำให้หัสตะแทบควบคุมสติไม่อยู่ แต่พอเห็นหนทางที่เธอจะฟื้นคืนมาเขาก็ไม่รีรอที่กระโจนเข้าใส่
ชายหนุ่มได้แต่บอกตัวเองว่า ต่อให้ต้องพยายามและทำมากกว่านี้ เขาก็พร้อมจะทำ และตอนนี้ไม่มีสิ่งใดน่ายินดีไปกว่าการได้เห็นหญิงสาวลืมตาขึ้นมา และพูดคุยกับเขาเช่นนี้อีกแล้ว
“ไม่ว่าทางไหนที่จะทำให้คุณปลอดภัย ต่อให้ต้องเสียอะไรไปผมก็จะทำ ผมสัญญา” และความรู้สึกที่อัดแน่นในใจก็ทำให้เขาเอ่ยคำสัญญาออกมา
พลางมองสบตาคู่หวานซึ้งราวกับยืนยันถึงสิ่งที่พูด และมากกว่านั้นคือความรู้สึกบางอย่างในใจ ที่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรกันแน่ หัสตะรู้เพียงแต่ว่าไม่อยากเห็นเจ้าของดวงหน้างามนี้เจ็บปวดไม่ว่าทางกายหรือใจ
เขาปรารถนาจะแบกรับสิ่งเหล่านั้นเอาไว้เอง หากมันจะแลกได้กับรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุขของคนตรงหน้า เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ หรืออาจจะเป็นตอนที่เกือบจะสูญเสียเธอไปในครั้งนี้
“คุณหัสตะ... ” วาวพลอยรำพึงเรียกเขาเสียงแผ่ว ขณะมองสบตาคู่คมนั้น
ดวงตาที่เปิดเผยความรู้สึกอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน และนั่นก็ทำให้หัวใจที่อบอุ่นอยู่แล้วฟูฟ่องพร้อมกับเต้นผิดจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ หญิงสาวรู้สึกถึงความร้อนจะลามเลียอยู่บนใบหน้าอย่างไม่อาจห้ามได้
พอดีมีเสียงฝีเท้าดังอยู่หน้าประตูหัสตะจึงปล่อยมือจากหญิงสาว ก่อนที่ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งจะก้าวเข้ามาในห้อง ในมือถือชามกระเบื้องเก่าๆ ใส่อาหารมาให้ โดยมีเด็กๆ สอง-สามคนเกาะประตูแอบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น พร้อมหัวเราะกันคิกคัก
“ฉันเอาซุปมาให้ ทานร้อนๆ นะ จะได้คล่องคอ” ผู้หญิงคนนั้นบอกเป็นภาษาของนาง
ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณเป็นภาษาเดียวกัน แล้วหญิงชาวเกาะก็ถามไถ่อาการของหญิงสาวอีกสอง-สามคำ ด้วยท่าทางเป็นมิตร วาวพลอยทำหน้างงงันเพราะฟังภาษาชาวเกาะเหล่านี้ไม่ออก จนกระทั่งหญิงคนนั้นออกไปจากห้อง หัสตะจึงแปลให้เธอฟัง
“คุณพูดได้กี่ภาษากันคะเนี่ย” หญิงสาวถามอย่างทึ่งๆ แต่เขากลับยิ้มให้แทนคำตอบ ก่อนว่า
“มันเป็นเรื่องสำคัญ ถ้าคุณจะไปทำงานบ้านคนอื่น คุณก็ต้องรู้และเข้าใจภาษา วัฒนธรรมของพวกเขาด้วย ไม่อย่างนั้นจะสื่อสารกันยังไง แต่ภาษานี้ผมได้จากเพื่อนที่ศึกษาเรื่องภาษาถิ่นชาวเกาะโดยตรง อาจเป็นเพราะไม่ค่อยได้ใช้จริงๆ เลยพูดได้ไม่คล่องนัก”
“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็มีผู้เชี่ยวชาญด้านต่างๆ คอยซัพพอร์ตอยู่ตลอดน่ะสิคะ” หญิงสาวเปรยขึ้น ด้วยความรู้สึกทึ่งไม่หาย
“จะเรียกให้ดูดีอย่างนั้นก็ได้ แต่ไม่ใช่ทีมของผมหรอก เป็นต้นสังกัดเก่าของผมน่ะ ผมว่าคุณทานซุปก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน” หัสตะช่วยประคองให้ร่างบอบบางลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะนำชามซุปมา และทำท่าจะป้อนให้เธอ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทานเองได้” วาวพลอยรีบจับมือเขาเอาไว้ก่อน ชายหนุ่มจึงยอมให้เธอทานเองตามความต้องการ
“เป็นยังไงบ้างล่ะ คงดีขึ้นมากแล้วนะ” ผู้เฒ่าอังวะเข้ามาในห้องระหว่างที่วาวพลอยยังทานซุปอยู่ พร้อมถามขึ้นด้วยรอยยิ้มใจดี หญิงสาวมองหน้าเขากับชายชราสลับกัน หัสตะจึงแปลให้เธอฟัง
“ท่านผู้เฒ่าอังวะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เรียกว่าเป็นผู้นำของเกาะนียาก็ได้ และเมื่อคืนท่านก็เป็นคนช่วยคุณเอาไว้” เขาบอกต่อ
“ขอบคุณมากนะคะ” วาวพลอยยกมือไหว้ในแบบคนไทยที่เธอเคยใช้มาตลอดชีวิต หัสตะจึงแปลให้ผู้เฒ่าคนนั้นฟัง ซึ่งก็ได้แต่โบกมือและบอกว่าไม่เป็นไร
จากนั้นจึงได้พูดคุยกับคนทั้งคู่ โดยมีหัสตะเป็นล่ามแปลให้ตลอดการสนทนานั้น ท่านผู้เฒ่าบอกว่าอาการของวาวพลอยจะดีขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างนี้ต้องคอยพอกแผลด้วยสมุนไพรเพื่อดูดพิษของตะขาบออกให้หมด พร้อมกับบีบนวดกระตุ้นกล้ามเนื้อ และการไหลเวียนของเลือดต่อไป
ก่อนจะถามถึงที่มาที่ไปของคนทั้งคู่อย่างจริงจัง หัสตะเพียงแต่บอกว่าเขากับหญิงสาวได้ล่องเรือมากับเพื่อนๆ ก่อนจะเจอกับโจรสลัดจึงได้พลัดหลงมายังเกาะนี้เพียงสองคน อีกทั้งชายหนุ่มยังได้ถามถึงวิธีการเดินทางเข้าฝั่ง และขอให้ชายชราช่วย
ซึ่งผู้เฒ่าอังวะก็ได้รับปากจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ตอนท้ายในการสนทนาผู้เฒ่าอังวะมองวาวพลอยและหัสตะสลับกันไปมาครู่หนึ่ง แล้วจึงถามอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มรีบสั่นศีรษะปฏิเสธโดยเร็ว
“เอ่อ... ท่านถามว่าเราเป็นผัวเมียกันหรือเปล่า” ก่อนจะหันมาทางวาวพลอยที่จ้องเขม็งด้วยความอยากรู้ และบอกเธอด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน
หญิงสาวจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธโดยเร็วอีกคนเช่นกัน นั่นทำให้ท่านผู้เฒ่ามีสีหน้าแปลกไปจากเดิม
“เห็นทีจะแย่เสียแล้ว” แล้วเปรยออกมา
“อะไรแย่หรือครับ” ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงถามขึ้นอย่างแปลกใจ
“ก็พวกเจ้าทั้งสองไม่ใช่ผัวเมียกัน แต่ก็ถูกเนื้อต้องตัวกัน พวกเราถือเรื่องนี้มาก ถือเป็นเรื่องอัปมงคลที่จะนำพาหายนะมาสู่ชนเผ่าเรา ถึงจะเป็นเรื่องสุดวิสัยก็ไม่มีข้อยกเว้น” ผู้เฒ่าอังวะว่า ท่าทางติดวิตกกังวล
“แล้วเราควรจะทำยังไงดีครับท่านผู้เฒ่า มีทางแก้ไขบ้างไหมครับ” ส่งผลให้หัสตะรู้สึกผิด ที่เป็นต้นเหตุทำให้ชาวเกาะไม่สบายใจอย่างนี้
“มันก็มี และข้าก็คิดว่าพวกเจ้าคงจะเต็มใจทำอยู่กระมัง” ชายชราเพ่งมองคนทั้งคู่สลับกันไปมาอีกครั้งอย่างพิจารณา
“ครับ บอกมาเถอะครับท่านผู้เฒ่า เรายินดีที่จะทำ” ชายหนุ่มรีบบอก
“พวกเจ้าต้องแต่งงานกันตามประเพณีชาวเกาะของเรา”
“อะไรนะครับ!! ” หัสตะเบิกตาค้างอย่างตกใจกับคำตอบนั้น
“พวกเจ้าก็ดูรักกันดีอยู่แล้วนี่นะ เจ้าเองก็ห่วงนางยิ่งกว่าตัวเองเสียอีก ก็ถือเสียว่าเป็นโอกาสดีที่พวกเจ้าจะได้เป็นผัวเมียกันเสียที” ผู้เฒ่าตบท้ายตามความเข้าใจของตนอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวออกไปจากห้อง
“ท่านผู้เฒ่าว่าอะไรคะ” หญิงสาวรีบถามขึ้นด้วยความสนใจใคร่รู้ เมื่อคล้อยหลังชายชรา
ยิ่งเห็นหน้าเหมือนโดนผีหลอกของหัสตะแล้ว ต่อมความอยากรู้ของวาวพลอยก็ยิ่งทำงานอย่างหนัก และเขาก็รีบเล่าให้เธอฟัง ตามที่ผู้เฒ่าบอกทุกคำ นั่นทำให้คนอยากรู้ตาโตยิ่งกว่าชายหนุ่มเมื่อครู่เสียอีก
“แล้วเราจะทำอย่างที่พวกเขาบอกเหรอคะ ไม่ทำไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวถามอย่างหวั่นใจ หัสตะส่ายหน้าอย่างอับจนปัญญา
“มันไม่มีทางอื่นแล้วล่ะ มันเป็นความเชื่อของพวกเขา และอีกอย่างถ้าเราไม่ยอมอาจจะเกิดหายนะขึ้นกับพวกเขาจริงๆ ก็ได้”
“ตายจริง เรื่องมันร้ายแรงถึงขนาดนั้นเลยเหรอคะเนี่ย” วาวพลอยทั้งตระหนกและพยายามเค้นความคิดหาทางออก ชายหนุ่มมองเห็นท่าทางจริงจังนั้นจึงรีบเอ่ยต่อ
“ถ้าเราไม่ทำตามประเพณีของพวกเขา พวกเขาอาจจะไม่ให้เราออกจากเกาะก็ได้นะ” อันนี้คนตัวโตตั้งใจเสริมแต่งเอาเองพลางทำหน้าตาจริงจังสุดชีวิต หญิงสาวที่ยังมีท่าทีครุ่นคิดยิ่งหน้าเสียกว่าเดิม
“ตอนนี้มีอะไรก็ทำตามน้ำไปก่อนเถอะคุณ เพราะยังไงเราก็ต้องพึ่งพวกเขา ตัวคุณเองก็ยังไม่หายดีด้วย” หัสตะพูดต่อ ทำให้วาวพลอยถอนหายใจเฮือกใหญ่
“งั้นก็ได้ค่ะ” ก่อนตอบรับออกมาในที่สุด
เพราะในใจคิดว่าพวกชาวเกาะต่างก็ให้การช่วยเหลือเธอกับหัสตะเป็นอย่างดี ที่ตนรอดตายมาได้ในครั้งนี้ก็เพราะพวกเขา หญิงสาวไม่อยากทำความเดือดร้อนลำบากใจให้กับคนเหล่านี้เลยถ้าทำได้
แต่หารู้ไม่ว่าคนฟังที่ทำท่าลำบากใจในตอนแรก มาตอนนี้แอบซ่อนรอยยิ้มสาสมใจเอาไว้เสียนี่
**‘มงกุฎแสงดาว’ รูปแบบ E-Book สนใจเข้าไปโหลดฉบับเต็มกันได้นะคะ ที่
MEB
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntz
Ojc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzEyOTE
2IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjY2NzYiO30
ookbee
http://www.ookbee.com/Shop/Book/3cbffb2b-d724-41df-87e9-b81cd2f83d83
ebooks.in.th
http://www.ebooks.in.th/ebook/34430/%E0%B8%A1%E0%B8%87%E0
%B8%81%E0%B8%B8%E0%B8%8E%E0%B9%81%E0%B8%AA%E0
%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A7/
Hytexts
http://www.hytexts.com/ebook/book/B004883
นายอินทร์ปัณณ์
https://www.naiin.com/product/detail/184068/
ซีเอ็ด
https://www.se-ed.com/product/มงกุฎแสงดาว-PDF.aspx?no=9786164063174
banbanbook
http://banbanbook.com/banbanbook/cart/get_detail_book/1110
กานพลู เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ค. 2559, 20:33:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ค. 2559, 20:33:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 778
| << บทที่ 15 | บทที่ 17 >> |