มงกุฎแสงดาว (พิริตา) (เปิดจองรูปแบบเล่มพร้อมE-Book)
‘วาวพลอย’ เจ้าหญิงพลัดถิ่นผู้ไม่เคยรู้สถานะของตัวเองมาก่อน
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ถูกคุกคามด้วยภัยและความจริง การพลัดพรากจากคนที่รักก็มาถึง
พร้อมกับการเดินทางกลับสู่ ‘บ้าน’ ที่เธอไม่เคยรู้จักก็เริ่มต้นขึ้น
ด้วยการนำทางของ ‘หัสตะ’ ชายหนุ่มลูกครึ่งอดีตหน่วยซีลผู้เก่งกล้าสามารถ
ท่ามกลางเส้นทางที่เต็มไปด้วยอุปสรรค อันตรายที่ทั้งคู่ต้องร่วมกันฝ่าฟัน
ความรู้สึกบางอย่างได้ถักทอขึ้นในหัวใจทั้งสองดวง
แต่ทว่าชาติกำเนิดในอดีตกลับเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่กว่า
เจ้าหญิงและผู้นำทางจะทำอย่างไรกับความรักที่ไม่เห็นหนทางเป็นไปได้
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ถูกคุกคามด้วยภัยและความจริง การพลัดพรากจากคนที่รักก็มาถึง
พร้อมกับการเดินทางกลับสู่ ‘บ้าน’ ที่เธอไม่เคยรู้จักก็เริ่มต้นขึ้น
ด้วยการนำทางของ ‘หัสตะ’ ชายหนุ่มลูกครึ่งอดีตหน่วยซีลผู้เก่งกล้าสามารถ
ท่ามกลางเส้นทางที่เต็มไปด้วยอุปสรรค อันตรายที่ทั้งคู่ต้องร่วมกันฝ่าฟัน
ความรู้สึกบางอย่างได้ถักทอขึ้นในหัวใจทั้งสองดวง
แต่ทว่าชาติกำเนิดในอดีตกลับเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่กว่า
เจ้าหญิงและผู้นำทางจะทำอย่างไรกับความรักที่ไม่เห็นหนทางเป็นไปได้
Tags: เจ้าหญิง เจ้าชาย มงกุฎ แสงดาว ติดเกาะ โจรสลัด หน่วยซีล ทะเล
ตอน: บทที่ 21
เปิดจอง‘มงกุฎแสงดาว’
นิยายรักโรแมนติค ผสมผสานการผจญภัย แอ็คชั่น สนุกสนาน และน่าลุ้น!!
จะเป็นอย่างไรเมื่อเจ้าหญิงพลัดถิ่นต้องเดินทางกลับบ้านเมืองของตน
ด้วยการนำทางของหนุ่มลูกครึ่งอดีตหน่วยซีลฯ ที่เป็นดังแสงสว่าง
และแฝงไปด้วยอดีตที่เกี่ยวพันกันอย่างไม่น่าเชื่อ
มงกุฎแสงดาว มี 2 เล่มจบ ราคาเล่มละ 289 บ.
2 เล่ม ในราคาพิเศษเพียง 548 บ. ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 40 บ.
สั่งจองได้ทาง กล่องข้อความ http://web.facebook.com/pirita.boonta
หรือในเพจ ‘พิริตา อเมทริน นักเขียน’
Email: kanplu@windowslive.com
โทร.062665624 หรือทางไลน์ ID: pirita-ametrine
สั่งพิมพ์ประมาณต้นเดือนสิงหาคมนี้จ้า!!
บทที่ 21
วันเดินทางมาถึง วานิ กับ อุเร ลูกและหลานชายของผู้เฒ่าอังวะ ซึ่งยังอยู่ในวัยหนุ่ม เป็นคนรับหน้าที่นำพาหัสตะกับวาวพลอยเดินทางไปส่งยังฝั่งด้วยเรือที่แม้ไม่ใหญ่มาก แต่ก็นับได้ว่าใหญ่ และสมบูรณ์ที่สุดในหมู่บ้านชาวเกาะ
ทุกคนในเกาะนียาต่างก็มาส่งคณะเดินทางที่ท่าเรือ เสบียงและของใช้จำเป็นต่างๆ ได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย บรรดาผู้หญิง เด็กๆ ได้นำเอาของที่ระลึกจำพวกเปลือกหอยเศษปะการังที่ร้อยเป็นเครื่องประดับมามอบให้กับวาวพลอย
ซึ่งเธอก็รับไว้ด้วยความเต็มตื้น หญิงสาวโบกมือให้กับกลุ่มผู้คนบนเกาะ ต่างส่งภาษาชาวเกาะอวยพรเธอกับหัสตะ น้ำตาของหญิงสาวรินไหลลงมาเงียบๆ ระหว่างที่เรือกำลังเคลื่อนตัวออกจากเกาะ ชายหนุ่มโอบไหล่เธอเอาไว้อย่างปลอบประโลม
“หากมีโอกาส เราจะกลับมาเยี่ยมพวกเขาอีก” เขาปลอบเมื่อภาพของเกาะนียากลายเป็นจุดเล็กๆ ยามเรือแล่นออกห่างมากขึ้นทุกที
“ค่ะ” วาวพลอยตอบสั้นๆ ก่อนเดินกลับมานั่งด้านในเรือ
การเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างราบรื่น เพราะการเดินเรือในเส้นทางเข้าฝั่ง ไม่ได้อยู่ในเขตน้ำลึก ไม่มีลมมรสุมรุนแรงเหมือนช่วงที่ผ่านมา แม้ว่าจะไม่มีเทคโนโลยีทันสมัยช่วย
แต่ชาวเกาะทั้งสองก็สามารถเดินเรือได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง โดยอาศัยความรู้ ความชำนาญ สัญชาติญาณ และจากประสบการณ์ในการอยู่กับทะเลมาทั้งชีวิต จึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
จนกระทั่งผ่านไปสี่วันเต็มๆ จึงสามารถมองเห็นฝั่งที่เต็มไปด้วยภูเขา ต้นไม้เขียวชอุ่มตระหง่านเป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตาอยู่เบื้องหน้า
วาวพลอยตื่นเต้นกับทัศนียภาพที่เห็นมาก แม้เธอจะใช้ชีวิตอยู่บนเกาะและในทะเลแค่สองเดือนกว่าๆ แต่หญิงสาวรู้สึกว่ามันนานเหลือเกินที่เธอไม่เคยเห็นแผ่นดินที่เป็นแผ่นดินจริงๆ อย่างนี้
“นั่นคือฝั่งที่เราจะขึ้นกัน” หัสตะบอกหลังจากพูดคุยกับอุเรเสร็จ ซึ่งก็ใกล้ถึงที่หมายแล้ว
“แล้วท่าเรืออยู่ตรงไหนล่ะคะ” วาวพลอยแปลกใจเพราะไม่เห็นท่าเรือ หรืออะไรที่บ่งบอกว่าเป็นเส้นทางสัญจรของเรือ นอกจากชายหาดสั้นๆ และต่อจากนั้นก็เป็นป่า อีกทั้งมีภูเขาสูงเป็นฉากหลัง
“ไม่มีหรอก เราต้องจอดแถวนี้แล้วก็หาทางไปต่อเอง ถ้าจะหาท่าเรือคงเสียเวลาอีกนาน เพราะไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน ดีไม่ดีอาจเจอกับหน่วยลาดตะเวนของเมืองอื่นเข้าจะแย่” หัสตะอธิบาย
เรือเข้าเทียบฝั่งที่เป็นหาดทรายสั้นๆ ทั้งสองลงจากเรือพร้อมสัมภาระที่เป็นเสบียงเสียส่วนใหญ่ ก่อนจะขอบคุณและเอ่ยลาอุเรกับวานิ แล้วจึงรีบเข้าไปในป่า
หัสตะพอจะรู้ทิศอยู่บ้างว่าทางไหนเป็นเขตของริตถาวดี ซึ่งนั่นหมายความว่าทางตรงกันข้ามจะเป็นเมืองเพื่อนบ้านที่มีเขตแดนติดกันนั่นเอง
เจ้าของร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปในป่าที่ค่อนข้างรกชัฏ โดยมีวาวพลอยตามไปติดๆ แม้เธอจะคล่องตัวขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่เนื่องจากก้าวของเธอสั้น จึงต้องรีบก้าวเร็วๆ เพื่อให้ทันหัสตะ
แต่เพียงครู่ร่างสูงใหญ่นั้นกลับชะงักกึกจนเธอชนเข้ากับเขาอย่างแรง ก่อนจะทันโวยวายเขาก็ใช้นิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงให้เงียบเสียง
หญิงสาวจึงไม่กล้าแม้กระทั่งกระดิกตัว เธอมองตามสายตาของหัสตะที่กวาดมองไปทั่วราวกับกำลังจับหาความผิดปกติบางอย่าง ขณะเดียวกันนั้นเองชายหนุ่มก็ดึงตัวเธอให้หมอบราบลงกับพื้น
เสียงสวบสาบที่ดังขึ้นทำให้วาวพลอยหัวใจเต้นแรง เพียงไม่กี่วินาทีเสียงนั้นก็ดังเข้ามาใกล้ พร้อมเสียงสนทนาที่เป็นภาษาริตถาวดีที่เธอฟังออก และคุ้นเคยเป็นอย่างดีแล้วในตอนนี้
“หายไปไหนแล้ววะ เมื่อกี้ยังเห็นมาทางนี้อยู่เลย”
“แน่ใจเหรอวะ ว่าเป็นคนที่เราตามหา คราวก่อนก็พลาดมาแล้วนะโว้ย”
“จะใช่หรือไม่ใช่ เจอก็ฆ่ามันเอาไว้ก่อน เผื่อใช่งานจะได้จบ ข้าเองก็เบื่องานนี้เต็มทีแล้วเหมือนกัน” อีกคนตอบท่าทางเบื่อหน่ายขณะกำลังเดินผ่านคนทั้งคู่ไป
หัสตะส่งสัญญาณให้วาวพลอยเงียบเสียงและหมอบอยู่ที่เดิม ก่อนที่เขาจะย่องตามหลังชายฉกรรจ์ทั้งสองที่มีปืนยาวเป็นอาวุธประจำกาย หลังจากนั้นเสียงต่อสู้ก็ดังขึ้น เสียงร้องโอดโอยและเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
นั่นทำให้หญิงสาวไม่อาจทนนิ่งอยู่ได้ วาวพลอยรีบคว้ากิ่งไม้แห้งขนาดเหมาะมือที่วางอยู่ใกล้แล้ววิ่งออกไป เห็นร่างของชายคนหนึ่งล้มลงไปบนพื้น
โดยมีหัสตะคร่อมอยู่ด้านบนพร้อมประเคนหมัดเข้าใส่จนชายคนนั้นแน่นิ่ง แต่ทว่าชายอีกคนที่อยู่ไม่ไกลจากวาวพลอย อีกทั้งหันหลังให้เธอกำลังเล็งปืนไปยังร่างของหัสตะ
หญิงสาวจึงฟาดไม้ไปบนหัวมันอย่างแรง มันยืนนิ่งไปชั่วครู่เธอจึงฟาดซ้ำอีกครั้งจนมันฟุบลงกับพื้นไปอีกคน หัสตะหันมา เขาอ้าปากค้างไปนิดหนึ่ง
“คุณออกมาทำไม”
“ก็ฉันเป็นห่วงคุณนี่ ฉันนึกว่าคุณแย่แล้วเสียอีก” แต่ทั้งสองก็ต้องชะงักคำพูดไว้เพียงแค่นั้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหนึ่ง
ชายหนุ่มคว้าปืนของคนร้ายที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา ก่อนหันมาฉวยมือบางให้ออกวิ่ง แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็เบรกแทบไม่ทัน เมื่อเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง แล้วร่างของชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งประมาณสี่-ห้าคนก็ปราดเข้ามาขวางทางเอาไว้
หัสตะดันร่างบางไปอยู่ด้านหลัง ดวงตาคู่สีเทาอมฟ้าจ้องกลุ่มชายฉกรรจ์อย่างไม่วางตา
“ส่งตัวเจ้าหญิงรัชทายาทมาให้พวกฉันดีกว่า อย่าให้ต้องใช้กำลัง” คนที่อยู่ตรงหน้าสุด และท่าทางจะเป็นหัวหน้าสั่ง
“เจ้าหญิงอะไรกัน พวกแกเข้าใจผิดแล้ว” หัสตะตอบมันไป ดวงตายังจ้องศัตรูอย่างไม่ให้คลาดสายตา แต่สมองกำลังคิดหาทางหนีทีไล่ไปด้วย
“คิดว่าฉันโง่หรือไง ถ้าไม่เจ๋งจริงฉันไม่รับงานนี้หรอกโว้ย! เฮ้ย!... ไปเอาตัวเจ้าหญิงมา” ตอนท้ายมันหันไปสั่งลูกน้องทั้งสี่ ก่อนตัวมันเองจะหลบฉากไป ขณะที่ลูกน้องของมันกรูกันเข้ามาหาคนทั้งคู่
“รีบหนีไปก่อน” หัสตะบอกวาวพลอย โดยไม่หันหน้ามา
“ไม่นะ ฉันจะไม่ทิ้งคุณเด็ดขาด ตายก็ตายด้วยกันนี่แหล่ะ ฉันไม่กลัวหรอก” ก่อนชายหนุ่มจะทันได้โต้ตอบ พวกนั้นก็เข้ามาถึงตัวพอดี
หัสตะใช้ปืนกระแทกเข้าที่ร่างของพวกมันคนหนึ่งล้มกลิ้งไปกับพื้น ก่อนที่การต่อสู้อันชุลมุนจะเกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว ด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่าหัสตะสามารถจัดการพวกมันจนล้มลงไปได้อีกสองคน
ส่วนอีกคนโดนวาวพลอยตีด้วยไม้ แต่มันกลับกระชากไม้จากมือหญิงสาวเหวี่ยงทิ้ง แล้วตบเข้าที่ใบหน้าเธออย่างแรง ร่างบอบบางล้มลงไป ก่อนที่มันจะทันทำอะไรหญิงสาวต่อ หัสตะก็กระโดดถีบมันจนเซถลาแล้วตามเข้าไปซัดอีกหลายหมัด จนมันแน่นิ่งไป
“หนีเร็ว!! ” เขาคว้ามือบางจะออกวิ่งอีกครั้ง แต่ทว่า... เสียงปืนดังขึ้นติดๆ กันหลายนัด
“ส่งตัวเจ้าหญิงมา ไม่อย่างนั้นไอ้พวกนี้ตาย” ไอ้ตัวหัวหน้าที่หายหัวไปในช่วงชุลมุนเมื่อครู่นั่นเอง
มันกลับมาพร้อมพวกอีกสองคน แถมยังหิ้วร่างสองร่างที่อ่อนปวกเปียกดูคุ้นตากลับมาด้วย ก่อนจะผลักอย่างแรง จนสองร่างนั้นล้มลงกับพื้นตรงหน้าของวาวพลอยและหัสตะ
*-*-*-*-*-*
“อุเร วานิ! ไม่นะ! ” วาวพลอยผวาจะเข้าไปหาชาวเกาะทั้งสอง
“อย่าเข้าไป” แต่ชายหนุ่มรั้งร่างของเธอเอาไว้
พร้อมกับเล็งปืนไปยังพวกคนร้ายเช่นกัน ร่างของอุเรกับวานิกระปลกประเปลี้ย บอบช้ำ เพราะถูกซ้อมและลากมาตลอดทาง
“แต่อุเรกับวานิอาจจะตายนะคะ” หญิงสาวท้วง ก่อนจะหันไปทางคนร้ายอีกครั้ง
“ปล่อยพวกเขาไป พวกเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้” และพยายามต่อรอง
“ถ้าอย่างนั้นท่านก็ต้องมากับเราเจ้าหญิง แล้วแกก็วางปืนลง ยกมือขึ้น ไม่อย่างนั้นฉันระเบิดสมองไอ้สองตัวนี้แน่” ตอนท้ายมันหันมาทางหัสตะที่ยังคงเล็งปืนไปยังร่างของมัน
“ท่านหัสตะ ท่านวาวพลอย ช่วยเราด้วย” อุเรร้องเป็นภาษาชาวเกาะเสียงขาดเป็นห้วงๆ ด้วยความเจ็บปวด
“ก็ได้ แกปล่อยพวกเขาไป” หัสตะไม่เห็นทางอื่น เขาจึงยอมวางปืนลง และยกมือขึ้น
ระหว่างนั้นตัวหัวหน้าที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วก็หันปลายกระบอกปืนมายังร่างของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“คุณหัสตะ ระวัง!! ” วาวพลอยตะโกนสุดเสียง หัสตะผลักร่างบางหลบไปด้านข้าง พร้อมกระโดดตาม แต่ทว่ากลับไม่พ้น...
“ปัง ปัง !! ” ลูกกระสุนเจาะเข้าตรงไหล่ซ้ายของชายหนุ่ม เลือดไหลออกมาในทันที หัสตะกุมไหล่ด้วยความเจ็บปวด
แต่ก็ยังพยายามจะดึงร่างของวาวพลอยให้มาอยู่ด้านหลัง ไอ้ตัวหัวหน้ารีบปราดเข้ามากระชากร่างบางออกมา พร้อมใช้ด้ามปืนตบเข้าที่ศีรษะของหัสตะอย่างแรงจนชายหนุ่มล้มลงในทันที
“เก่งนักใช่ไหมมึง! เตรียมตัวตายได้แล้ว” มันว่าพลางเล็งปืนไปยังร่างของหัสตะที่นอนอยู่บนพื้นอีกครั้ง
“ไม่นะ อย่าทำเขานะ คุณหัสตะ ไม่!! ” หญิงสาวกรีดร้อง เพียงเสี้ยววินาทีที่เธอพยายามดิ้นรนและละสายตาจากหัสตะนั่นเอง และแล้ว...
“ปัง ปัง ปัง!! ” เสียงปืนก็ดังก้องไปทั่วทั้งราวป่า วาวพลอยหันมามองหัสตะด้วยดวงตาเบิกค้าง เมื่อเห็นร่างของเขาแน่นิ่งไป
แต่จังหวะเดียวกันนั้นเอง ร่างของไอ้ตัวหัวหน้ากลับล้มฟุบลงตรงหน้าของเธอ เลือดสีแดงไหลนองพื้น มีรอยกระสุนอยู่กลางหลังของมันหลายนัด
แล้วเสียงสั่งการและเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ก็ดังเข้ามาใกล้ กลุ่มชายฉกรรจ์อีกกลุ่มที่อยู่ในชุดทหารลายพรางต่างก็กรูกันเข้ามา ในมือมีอาวุธที่ทหารพึงมีครบครัน
ก่อนจะมีเสียงสั่งการเป็นภาษาที่เธอฟังไม่รู้เรื่องดังขึ้นอีกครั้ง ลูกน้องของคนร้ายที่เหลือทั้งสองคนรีบวางอาวุธ ยกมือขึ้นเหนือหัว อุเรกับวานิเองก็เช่นกัน
วาวพลอยไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าหัสตะที่แน่นิ่งอยู่บนพื้น เธอรีบถลันเข้าไปช้อนเอาร่างใหญ่โตนั้นขึ้นมากอดเอาไว้อย่างทุลักทุเล
“คุณหัสตะ คุณหัสตะ อย่าเป็นอะไรไปนะคะ” หญิงสาวเรียกเขาเสียงสั่น น้ำตารินไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ แต่ชายหนุ่มไม่ได้สติเสียแล้ว
“หัสตะ นี่หัสตะจริงๆ ด้วย” เสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ หญิงสาวหันไปมองชายร่างสูงใหญ่ไม่แพ้หัสตะ ที่อยู่ในชุดลายพรางของทหาร
“คุณ ช่วยเขาด้วยนะคะ เขาถูกยิง” หญิงสาวรีบร้องขอความช่วยเหลืออย่างละล่ำละลัก
“ใจเย็นๆ ครับ คุณผู้หญิง” แล้วชายคนนั้นก็หันไปออกคำสั่งกับทหารของเขาอย่างรวดเร็ว
เริ่มด้วยการปฐมพยาบาลเบื้องต้น แล้วจึงรีบนำตัวหัสตะออกจากพื้นที่ด้วยการเดินเท้า ซึ่งใช้เวลาไม่นานก็ออกมาจากป่าทึบได้ แล้วจึงเดินทางต่อด้วยรถฮัมวี่ของทหาร
**‘มงกุฎแสงดาว’ รูปแบบ E-Book สนใจเข้าไปโหลดฉบับเต็มกันได้นะคะ ที่
MEB
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToy
OntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzEy
OTE2IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjY2NzYiO30
ookbee
http://www.ookbee.com/Shop/Book/3cbffb2b-d724-41df-87e9-b81cd2f83d83
ebooks.in.th
http://www.ebooks.in.th/ebook/34430/%E0%B8%A1%E0%B8%87%E0%
B8%81%E0%B8%B8%E0%B8%8E%E0%B9%81%E0%B8%AA%E0%B
8%87%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A7/
Hytexts
http://www.hytexts.com/ebook/book/B004883
นายอินทร์ปัณณ์
https://www.naiin.com/product/detail/184068/
ซีเอ็ด
https://www.se-ed.com/product/มงกุฎแสงดาว-PDF.aspx?no=9786164063174
banbanbook
http://banbanbook.com/banbanbook/cart/get_detail_boo
นิยายรักโรแมนติค ผสมผสานการผจญภัย แอ็คชั่น สนุกสนาน และน่าลุ้น!!
จะเป็นอย่างไรเมื่อเจ้าหญิงพลัดถิ่นต้องเดินทางกลับบ้านเมืองของตน
ด้วยการนำทางของหนุ่มลูกครึ่งอดีตหน่วยซีลฯ ที่เป็นดังแสงสว่าง
และแฝงไปด้วยอดีตที่เกี่ยวพันกันอย่างไม่น่าเชื่อ
มงกุฎแสงดาว มี 2 เล่มจบ ราคาเล่มละ 289 บ.
2 เล่ม ในราคาพิเศษเพียง 548 บ. ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 40 บ.
สั่งจองได้ทาง กล่องข้อความ http://web.facebook.com/pirita.boonta
หรือในเพจ ‘พิริตา อเมทริน นักเขียน’
Email: kanplu@windowslive.com
โทร.062665624 หรือทางไลน์ ID: pirita-ametrine
สั่งพิมพ์ประมาณต้นเดือนสิงหาคมนี้จ้า!!
บทที่ 21
วันเดินทางมาถึง วานิ กับ อุเร ลูกและหลานชายของผู้เฒ่าอังวะ ซึ่งยังอยู่ในวัยหนุ่ม เป็นคนรับหน้าที่นำพาหัสตะกับวาวพลอยเดินทางไปส่งยังฝั่งด้วยเรือที่แม้ไม่ใหญ่มาก แต่ก็นับได้ว่าใหญ่ และสมบูรณ์ที่สุดในหมู่บ้านชาวเกาะ
ทุกคนในเกาะนียาต่างก็มาส่งคณะเดินทางที่ท่าเรือ เสบียงและของใช้จำเป็นต่างๆ ได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย บรรดาผู้หญิง เด็กๆ ได้นำเอาของที่ระลึกจำพวกเปลือกหอยเศษปะการังที่ร้อยเป็นเครื่องประดับมามอบให้กับวาวพลอย
ซึ่งเธอก็รับไว้ด้วยความเต็มตื้น หญิงสาวโบกมือให้กับกลุ่มผู้คนบนเกาะ ต่างส่งภาษาชาวเกาะอวยพรเธอกับหัสตะ น้ำตาของหญิงสาวรินไหลลงมาเงียบๆ ระหว่างที่เรือกำลังเคลื่อนตัวออกจากเกาะ ชายหนุ่มโอบไหล่เธอเอาไว้อย่างปลอบประโลม
“หากมีโอกาส เราจะกลับมาเยี่ยมพวกเขาอีก” เขาปลอบเมื่อภาพของเกาะนียากลายเป็นจุดเล็กๆ ยามเรือแล่นออกห่างมากขึ้นทุกที
“ค่ะ” วาวพลอยตอบสั้นๆ ก่อนเดินกลับมานั่งด้านในเรือ
การเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างราบรื่น เพราะการเดินเรือในเส้นทางเข้าฝั่ง ไม่ได้อยู่ในเขตน้ำลึก ไม่มีลมมรสุมรุนแรงเหมือนช่วงที่ผ่านมา แม้ว่าจะไม่มีเทคโนโลยีทันสมัยช่วย
แต่ชาวเกาะทั้งสองก็สามารถเดินเรือได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง โดยอาศัยความรู้ ความชำนาญ สัญชาติญาณ และจากประสบการณ์ในการอยู่กับทะเลมาทั้งชีวิต จึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
จนกระทั่งผ่านไปสี่วันเต็มๆ จึงสามารถมองเห็นฝั่งที่เต็มไปด้วยภูเขา ต้นไม้เขียวชอุ่มตระหง่านเป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตาอยู่เบื้องหน้า
วาวพลอยตื่นเต้นกับทัศนียภาพที่เห็นมาก แม้เธอจะใช้ชีวิตอยู่บนเกาะและในทะเลแค่สองเดือนกว่าๆ แต่หญิงสาวรู้สึกว่ามันนานเหลือเกินที่เธอไม่เคยเห็นแผ่นดินที่เป็นแผ่นดินจริงๆ อย่างนี้
“นั่นคือฝั่งที่เราจะขึ้นกัน” หัสตะบอกหลังจากพูดคุยกับอุเรเสร็จ ซึ่งก็ใกล้ถึงที่หมายแล้ว
“แล้วท่าเรืออยู่ตรงไหนล่ะคะ” วาวพลอยแปลกใจเพราะไม่เห็นท่าเรือ หรืออะไรที่บ่งบอกว่าเป็นเส้นทางสัญจรของเรือ นอกจากชายหาดสั้นๆ และต่อจากนั้นก็เป็นป่า อีกทั้งมีภูเขาสูงเป็นฉากหลัง
“ไม่มีหรอก เราต้องจอดแถวนี้แล้วก็หาทางไปต่อเอง ถ้าจะหาท่าเรือคงเสียเวลาอีกนาน เพราะไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน ดีไม่ดีอาจเจอกับหน่วยลาดตะเวนของเมืองอื่นเข้าจะแย่” หัสตะอธิบาย
เรือเข้าเทียบฝั่งที่เป็นหาดทรายสั้นๆ ทั้งสองลงจากเรือพร้อมสัมภาระที่เป็นเสบียงเสียส่วนใหญ่ ก่อนจะขอบคุณและเอ่ยลาอุเรกับวานิ แล้วจึงรีบเข้าไปในป่า
หัสตะพอจะรู้ทิศอยู่บ้างว่าทางไหนเป็นเขตของริตถาวดี ซึ่งนั่นหมายความว่าทางตรงกันข้ามจะเป็นเมืองเพื่อนบ้านที่มีเขตแดนติดกันนั่นเอง
เจ้าของร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปในป่าที่ค่อนข้างรกชัฏ โดยมีวาวพลอยตามไปติดๆ แม้เธอจะคล่องตัวขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่เนื่องจากก้าวของเธอสั้น จึงต้องรีบก้าวเร็วๆ เพื่อให้ทันหัสตะ
แต่เพียงครู่ร่างสูงใหญ่นั้นกลับชะงักกึกจนเธอชนเข้ากับเขาอย่างแรง ก่อนจะทันโวยวายเขาก็ใช้นิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงให้เงียบเสียง
หญิงสาวจึงไม่กล้าแม้กระทั่งกระดิกตัว เธอมองตามสายตาของหัสตะที่กวาดมองไปทั่วราวกับกำลังจับหาความผิดปกติบางอย่าง ขณะเดียวกันนั้นเองชายหนุ่มก็ดึงตัวเธอให้หมอบราบลงกับพื้น
เสียงสวบสาบที่ดังขึ้นทำให้วาวพลอยหัวใจเต้นแรง เพียงไม่กี่วินาทีเสียงนั้นก็ดังเข้ามาใกล้ พร้อมเสียงสนทนาที่เป็นภาษาริตถาวดีที่เธอฟังออก และคุ้นเคยเป็นอย่างดีแล้วในตอนนี้
“หายไปไหนแล้ววะ เมื่อกี้ยังเห็นมาทางนี้อยู่เลย”
“แน่ใจเหรอวะ ว่าเป็นคนที่เราตามหา คราวก่อนก็พลาดมาแล้วนะโว้ย”
“จะใช่หรือไม่ใช่ เจอก็ฆ่ามันเอาไว้ก่อน เผื่อใช่งานจะได้จบ ข้าเองก็เบื่องานนี้เต็มทีแล้วเหมือนกัน” อีกคนตอบท่าทางเบื่อหน่ายขณะกำลังเดินผ่านคนทั้งคู่ไป
หัสตะส่งสัญญาณให้วาวพลอยเงียบเสียงและหมอบอยู่ที่เดิม ก่อนที่เขาจะย่องตามหลังชายฉกรรจ์ทั้งสองที่มีปืนยาวเป็นอาวุธประจำกาย หลังจากนั้นเสียงต่อสู้ก็ดังขึ้น เสียงร้องโอดโอยและเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
นั่นทำให้หญิงสาวไม่อาจทนนิ่งอยู่ได้ วาวพลอยรีบคว้ากิ่งไม้แห้งขนาดเหมาะมือที่วางอยู่ใกล้แล้ววิ่งออกไป เห็นร่างของชายคนหนึ่งล้มลงไปบนพื้น
โดยมีหัสตะคร่อมอยู่ด้านบนพร้อมประเคนหมัดเข้าใส่จนชายคนนั้นแน่นิ่ง แต่ทว่าชายอีกคนที่อยู่ไม่ไกลจากวาวพลอย อีกทั้งหันหลังให้เธอกำลังเล็งปืนไปยังร่างของหัสตะ
หญิงสาวจึงฟาดไม้ไปบนหัวมันอย่างแรง มันยืนนิ่งไปชั่วครู่เธอจึงฟาดซ้ำอีกครั้งจนมันฟุบลงกับพื้นไปอีกคน หัสตะหันมา เขาอ้าปากค้างไปนิดหนึ่ง
“คุณออกมาทำไม”
“ก็ฉันเป็นห่วงคุณนี่ ฉันนึกว่าคุณแย่แล้วเสียอีก” แต่ทั้งสองก็ต้องชะงักคำพูดไว้เพียงแค่นั้น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหนึ่ง
ชายหนุ่มคว้าปืนของคนร้ายที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา ก่อนหันมาฉวยมือบางให้ออกวิ่ง แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็เบรกแทบไม่ทัน เมื่อเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง แล้วร่างของชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งประมาณสี่-ห้าคนก็ปราดเข้ามาขวางทางเอาไว้
หัสตะดันร่างบางไปอยู่ด้านหลัง ดวงตาคู่สีเทาอมฟ้าจ้องกลุ่มชายฉกรรจ์อย่างไม่วางตา
“ส่งตัวเจ้าหญิงรัชทายาทมาให้พวกฉันดีกว่า อย่าให้ต้องใช้กำลัง” คนที่อยู่ตรงหน้าสุด และท่าทางจะเป็นหัวหน้าสั่ง
“เจ้าหญิงอะไรกัน พวกแกเข้าใจผิดแล้ว” หัสตะตอบมันไป ดวงตายังจ้องศัตรูอย่างไม่ให้คลาดสายตา แต่สมองกำลังคิดหาทางหนีทีไล่ไปด้วย
“คิดว่าฉันโง่หรือไง ถ้าไม่เจ๋งจริงฉันไม่รับงานนี้หรอกโว้ย! เฮ้ย!... ไปเอาตัวเจ้าหญิงมา” ตอนท้ายมันหันไปสั่งลูกน้องทั้งสี่ ก่อนตัวมันเองจะหลบฉากไป ขณะที่ลูกน้องของมันกรูกันเข้ามาหาคนทั้งคู่
“รีบหนีไปก่อน” หัสตะบอกวาวพลอย โดยไม่หันหน้ามา
“ไม่นะ ฉันจะไม่ทิ้งคุณเด็ดขาด ตายก็ตายด้วยกันนี่แหล่ะ ฉันไม่กลัวหรอก” ก่อนชายหนุ่มจะทันได้โต้ตอบ พวกนั้นก็เข้ามาถึงตัวพอดี
หัสตะใช้ปืนกระแทกเข้าที่ร่างของพวกมันคนหนึ่งล้มกลิ้งไปกับพื้น ก่อนที่การต่อสู้อันชุลมุนจะเกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว ด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่าหัสตะสามารถจัดการพวกมันจนล้มลงไปได้อีกสองคน
ส่วนอีกคนโดนวาวพลอยตีด้วยไม้ แต่มันกลับกระชากไม้จากมือหญิงสาวเหวี่ยงทิ้ง แล้วตบเข้าที่ใบหน้าเธออย่างแรง ร่างบอบบางล้มลงไป ก่อนที่มันจะทันทำอะไรหญิงสาวต่อ หัสตะก็กระโดดถีบมันจนเซถลาแล้วตามเข้าไปซัดอีกหลายหมัด จนมันแน่นิ่งไป
“หนีเร็ว!! ” เขาคว้ามือบางจะออกวิ่งอีกครั้ง แต่ทว่า... เสียงปืนดังขึ้นติดๆ กันหลายนัด
“ส่งตัวเจ้าหญิงมา ไม่อย่างนั้นไอ้พวกนี้ตาย” ไอ้ตัวหัวหน้าที่หายหัวไปในช่วงชุลมุนเมื่อครู่นั่นเอง
มันกลับมาพร้อมพวกอีกสองคน แถมยังหิ้วร่างสองร่างที่อ่อนปวกเปียกดูคุ้นตากลับมาด้วย ก่อนจะผลักอย่างแรง จนสองร่างนั้นล้มลงกับพื้นตรงหน้าของวาวพลอยและหัสตะ
*-*-*-*-*-*
“อุเร วานิ! ไม่นะ! ” วาวพลอยผวาจะเข้าไปหาชาวเกาะทั้งสอง
“อย่าเข้าไป” แต่ชายหนุ่มรั้งร่างของเธอเอาไว้
พร้อมกับเล็งปืนไปยังพวกคนร้ายเช่นกัน ร่างของอุเรกับวานิกระปลกประเปลี้ย บอบช้ำ เพราะถูกซ้อมและลากมาตลอดทาง
“แต่อุเรกับวานิอาจจะตายนะคะ” หญิงสาวท้วง ก่อนจะหันไปทางคนร้ายอีกครั้ง
“ปล่อยพวกเขาไป พวกเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้” และพยายามต่อรอง
“ถ้าอย่างนั้นท่านก็ต้องมากับเราเจ้าหญิง แล้วแกก็วางปืนลง ยกมือขึ้น ไม่อย่างนั้นฉันระเบิดสมองไอ้สองตัวนี้แน่” ตอนท้ายมันหันมาทางหัสตะที่ยังคงเล็งปืนไปยังร่างของมัน
“ท่านหัสตะ ท่านวาวพลอย ช่วยเราด้วย” อุเรร้องเป็นภาษาชาวเกาะเสียงขาดเป็นห้วงๆ ด้วยความเจ็บปวด
“ก็ได้ แกปล่อยพวกเขาไป” หัสตะไม่เห็นทางอื่น เขาจึงยอมวางปืนลง และยกมือขึ้น
ระหว่างนั้นตัวหัวหน้าที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วก็หันปลายกระบอกปืนมายังร่างของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
“คุณหัสตะ ระวัง!! ” วาวพลอยตะโกนสุดเสียง หัสตะผลักร่างบางหลบไปด้านข้าง พร้อมกระโดดตาม แต่ทว่ากลับไม่พ้น...
“ปัง ปัง !! ” ลูกกระสุนเจาะเข้าตรงไหล่ซ้ายของชายหนุ่ม เลือดไหลออกมาในทันที หัสตะกุมไหล่ด้วยความเจ็บปวด
แต่ก็ยังพยายามจะดึงร่างของวาวพลอยให้มาอยู่ด้านหลัง ไอ้ตัวหัวหน้ารีบปราดเข้ามากระชากร่างบางออกมา พร้อมใช้ด้ามปืนตบเข้าที่ศีรษะของหัสตะอย่างแรงจนชายหนุ่มล้มลงในทันที
“เก่งนักใช่ไหมมึง! เตรียมตัวตายได้แล้ว” มันว่าพลางเล็งปืนไปยังร่างของหัสตะที่นอนอยู่บนพื้นอีกครั้ง
“ไม่นะ อย่าทำเขานะ คุณหัสตะ ไม่!! ” หญิงสาวกรีดร้อง เพียงเสี้ยววินาทีที่เธอพยายามดิ้นรนและละสายตาจากหัสตะนั่นเอง และแล้ว...
“ปัง ปัง ปัง!! ” เสียงปืนก็ดังก้องไปทั่วทั้งราวป่า วาวพลอยหันมามองหัสตะด้วยดวงตาเบิกค้าง เมื่อเห็นร่างของเขาแน่นิ่งไป
แต่จังหวะเดียวกันนั้นเอง ร่างของไอ้ตัวหัวหน้ากลับล้มฟุบลงตรงหน้าของเธอ เลือดสีแดงไหลนองพื้น มีรอยกระสุนอยู่กลางหลังของมันหลายนัด
แล้วเสียงสั่งการและเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ก็ดังเข้ามาใกล้ กลุ่มชายฉกรรจ์อีกกลุ่มที่อยู่ในชุดทหารลายพรางต่างก็กรูกันเข้ามา ในมือมีอาวุธที่ทหารพึงมีครบครัน
ก่อนจะมีเสียงสั่งการเป็นภาษาที่เธอฟังไม่รู้เรื่องดังขึ้นอีกครั้ง ลูกน้องของคนร้ายที่เหลือทั้งสองคนรีบวางอาวุธ ยกมือขึ้นเหนือหัว อุเรกับวานิเองก็เช่นกัน
วาวพลอยไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าหัสตะที่แน่นิ่งอยู่บนพื้น เธอรีบถลันเข้าไปช้อนเอาร่างใหญ่โตนั้นขึ้นมากอดเอาไว้อย่างทุลักทุเล
“คุณหัสตะ คุณหัสตะ อย่าเป็นอะไรไปนะคะ” หญิงสาวเรียกเขาเสียงสั่น น้ำตารินไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ แต่ชายหนุ่มไม่ได้สติเสียแล้ว
“หัสตะ นี่หัสตะจริงๆ ด้วย” เสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ หญิงสาวหันไปมองชายร่างสูงใหญ่ไม่แพ้หัสตะ ที่อยู่ในชุดลายพรางของทหาร
“คุณ ช่วยเขาด้วยนะคะ เขาถูกยิง” หญิงสาวรีบร้องขอความช่วยเหลืออย่างละล่ำละลัก
“ใจเย็นๆ ครับ คุณผู้หญิง” แล้วชายคนนั้นก็หันไปออกคำสั่งกับทหารของเขาอย่างรวดเร็ว
เริ่มด้วยการปฐมพยาบาลเบื้องต้น แล้วจึงรีบนำตัวหัสตะออกจากพื้นที่ด้วยการเดินเท้า ซึ่งใช้เวลาไม่นานก็ออกมาจากป่าทึบได้ แล้วจึงเดินทางต่อด้วยรถฮัมวี่ของทหาร
**‘มงกุฎแสงดาว’ รูปแบบ E-Book สนใจเข้าไปโหลดฉบับเต็มกันได้นะคะ ที่
MEB
https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToy
OntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNzEy
OTE2IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjY2NzYiO30
ookbee
http://www.ookbee.com/Shop/Book/3cbffb2b-d724-41df-87e9-b81cd2f83d83
ebooks.in.th
http://www.ebooks.in.th/ebook/34430/%E0%B8%A1%E0%B8%87%E0%
B8%81%E0%B8%B8%E0%B8%8E%E0%B9%81%E0%B8%AA%E0%B
8%87%E0%B8%94%E0%B8%B2%E0%B8%A7/
Hytexts
http://www.hytexts.com/ebook/book/B004883
นายอินทร์ปัณณ์
https://www.naiin.com/product/detail/184068/
ซีเอ็ด
https://www.se-ed.com/product/มงกุฎแสงดาว-PDF.aspx?no=9786164063174
banbanbook
http://banbanbook.com/banbanbook/cart/get_detail_boo
กานพลู เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ค. 2559, 12:57:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.ค. 2559, 12:57:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 841
| << บทที่ 20 | บทที่ 22 >> |