ม่านนทีปรารถนา
เมื่อโพไซดอนเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ก่อเรื่องวิวาทกับอพอลโลจนถูกอัปเปหิลงมาอยู่ในร่างมนุษย์ในดินแดนที่เขาแสนเกลียดชัง พร้อมกับโดนริบพลังไปเสียกว่าครึ่ง ทางเดียวที่จะกลับคืนสู่โอลิมปัสและได้พลังทั้งหมดกลับมา เขาจะต้องร่วมมือกับอพอลโลทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
Tags: โพไซดอน เทพเจ้ากรีก รักหวาน ฟิน
ตอน: 8 พบหน้าแม่
รถเก๋งขนาดกะทัดรัดเหมาะสำหรับการเดินทางไปไหนมาไหนบนเกาะซานโตรินี พากันธิชาออกจากท่าเรือเพื่อตรงไปยังบ้านพักส่วนตัวของแม่และพ่อเลี้ยง ซึ่งบ้านหลังดังกล่าวตั้งอยู่ที่เมืองเอีย (Oia) เมืองตากอากาศที่มีจุดชมวิวเลื่องชื่อแสนสวยงาม ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของเกาะซานโตรินี อาคารบ้านเรือนบนเกาะส่วนมากทาสีขาวและตัดด้วยสีฟ้า สร้างลดหลั่นกันตามแนวริมผาของเกาะ ทำให้อาคารแทบทุกหลังในเกาะนี้สามารถเห็นวิวอันสวยงามของทะเลอีเจี้ยนที่มีสีฟ้าสด
เมื่อรถมาจอดลงที่ลานจอดรถหน้าบ้าน คนขับรถที่ก่อนหน้านี้แนะนำตัวว่าชื่อโอเลสก็รีบกุลีกุจอจะมาเปิดประตูให้ แต่กันธิชาชิงเปิดประตูเองเสียก่อน เพราะไม่ชินกับการปฏิบัติดูแลดังกล่าวนัก เธอถนัดที่จะทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า โอเลสจึงรีบมาเปิดกระโปรงรถแล้วสะพายเป้ใบโตของเธอไว้บนไหล่ ก่อนจะรีบผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินไปตามทางเดินที่โรยกรวดเอาไว้ สองข้างทางมีต้นเฟื่องฟ้าที่กำลังออกดอกสีแดงอมชมพูสวยงามบานสะพรั่ง ตัดกับรั้วและตัวบ้านที่ทาสีขาว
เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นประตูไม้ทาสีฟ้าและมีซุ้มดอกเฟื่องฟ้าสีชมพูเลื้อยปกคลุมอยู่สองข้าง ที่ตรงนั้นมีผู้หญิงสองคนยืนอยู่ คนหนึ่งยังสาวส่วนอีกคนอยู่ในวัยกลางคน ทั้งสองเปิดรอยยิ้มกว้างจนตาเล็กยิบหยี เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่ได้เห็นมานานแล้ว สองแขนของหญิงสูงวัยกางออกรอรับเธอ เห็นเพียงเท่านั้นกันธิชาก็วิ่งถลาเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายอย่างแนบแน่น พร้อมกับที่น้ำตารินไหลรราวกับทำนบพังทลาย ปากบางพึมพำเบาๆ
“แม่ แอลคิดถึงแม่”
มืออบอุ่นลูบหลังไหล่เธอด้วยความคิดถึงเช่นเดียวกัน เสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากคนที่ถูกเรียกว่าแม่ เจ้าตัวเอ่ยเสียงหวานหูเหมือนกับที่เคยได้ยินมาเมื่อร่วมยี่สิบปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน
“แม่ก็คิดถึงลูก แม่คิดแอลทุกลมหายใจ”
“อีฟก็คิดถึงพี่แอลนะ มากๆ ด้วย” หญิงที่อ่อนวัยกว่า เอ่ยพลางกางแขนให้กว้างที่สุดเพื่อที่จะกอดได้ทั้งแม่และพี่สาว
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ กันธิชาก็กลั้นสะอื้น ยกมือเช็ดน้ำตาเมื่อมารดาและน้องสาวคลายอ้อมกอด หญิงสาวยกมือขึ้นลูบศีรษะน้องสาวคนเล็ก “พี่ก็คิดถึงอีฟมากเหมือนกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อีฟโตเป็นสาวแล้วนะนี่”
“พี่แอลเหมือนเดิมเลย ไม่เปลี่ยนสักนิด เหมือนตอนที่เราจากกันตอนโน้น” น้องสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเธออย่างทะนุถนอม
สองพี่น้องคงจะคุยกันนานกว่านั้น หากกันตาไม่เอ่ยขึ้นเสียก่อน “เข้าไปในบ้านเถอะลูก คุณนิคอสคงจะรออยู่แล้ว”
“อ้าว คุณลุงมาพักอยู่ที่นี่กับแม่หรือคะ” กันธิชาเอ่ยถามด้วยความประหลาด ไม่คิดว่านักธุรกิจที่มีกิจการมากมายให้บริหารอย่างนิคอส ซานเดียส จะสามารถมาพักผ่อนกับแม่ของเธอได้
“จริงๆ คุณลุงต้องไปประชุมที่ต่างประเทศน่ะแอล แต่พอรู้ว่าแอลจะมาก็เลยเลื่อนการเดินทางไปก่อน เพราะอยากมาต้อนรับหนูด้วยตัวเอง” กันตาตอบคำถามของลูกสาว
“โธ่ ไม่ต้องวุ่นวายเพราะแอลก็ได้นะคะ แอลเกรงใจแย่เลย ยังไงแอลก็ตั้งใจจะอยู่กับแม่กับยายอีฟให้นานๆ อยู่แล้ว เอาไว้คุณลุงว่างเมื่อไหร่แอลค่อยไปกราบสวัสดีก็ได้นะคะ” กันธิชารู้สึกเกรงใจเป็นอันมากที่พ่อเลี้ยงยอมเลื่อนการเดินทางเพื่อรอพบเธอโดยเฉพาะ
“ไม่มีทางหรอกพี่แอล คุณพ่อท่านเห่อจะตายที่จะได้เจอตัวจริงพี่แอลสักที” กุลนารีเอ่ยถึงพ่อเลี้ยงซึ่งเธอเรียกอีกฝ่ายว่าพ่อ เพราะตอนที่มารดาแต่งงานกับนิคอสนั้นเธอยังเด็กอยู่มาก ความผูกพันกับกวีพ่อแท้ๆ นั้นมีน้อยกว่าความผูกพันของเธอกับนิคอสที่เป็นพ่อเลี้ยง
“นั่นสิ เห่อไม่เห่อก็ถึงขนาดสั่งให้มาล่า เตรียมหาวัตถุดิบที่จะใช้ทำอาหารไทยมาเพื่อแอลโดยเฉพาะเลยนะลูก” กันตาเอ่ยพลางโอบไหล่ของลูกสาวคนรองเดินเข้าไปยังตัวบ้าน เมื่อเข้ามาในบ้านกันธิชาก็พบกับห้องรับแขกขนาดใหญ่ซึ่ง ทาสีขาวดูสะอาดสบายตา การตกแต่งห้องนั้นใช้เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นเพื่อเน้นความโปร่งโล่งของบ้าน และเลือกสีที่กลมกลืนกับตัวบ้าน และสภาพแวดล้อมโดยทั่วไปของซานโตรินี แต่ก็เป็นเฟอร์นิเจอร์ชั้นดีราคาแพงและหรูหราสบายยามใช้งาน
ที่กลางห้องโถงนั้นมีร่างสูงของชายวัยกลางคนยืนอยู่พร้อมรอยยิ้ม แม้จะดูมีอายุแล้วแต่ก็ยังคงเค้าความหล่อเหลาเหมือนเมื่อครั้งเป็นหนุ่มไว้อยู่มาก เรือนผมสีดำตัดสั้นของนิคอสวันนี้แซมสีขาวตามวันและเวลาที่ล่วงเลย ทว่าเพราะเจ้าตัวเป็นคนที่อารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ ยิ้มง่าย และไม่เคร่งเครียดกับเรื่องใดๆ จึงทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัยมากนัก
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรากันธิชา” พ่อเลี้ยงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มและยื่นมือมาให้เธอสัมผัส
กันธิชายกมือขึ้นไหว้สวัสดีก่อนตามธรรมเนียมไทย ก่อนจะจับมือเขา “สวัสดีค่ะคุณลุง”
“ลุงดีใจนะที่แอลมาเยี่ยมแม่กับน้องที่นี่ อยู่พักให้นานๆ แม่กับน้องจะได้ไม่เหงา” ใบหน้าของนิคอสยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ ดวงตาเองก็เหมือนจะยิ้มได้ เพราะความสุขฉายชัดอยู่ในดวงตานั้น ซึ่งความสุขของเขาก็มาจากความสุขของกันตากับกุลนารีนี่เอง หากทั้งสองมีความสุขเขาก็สุขไปด้วย อะไรที่จะสามารถทำให้ผู้หญิงคนสำคัญในชีวิตมีความสุขได้ เขาก็พร้อมที่จะสรรหาหรือพร้อมที่จะทำให้
“แอลจะอยู่นานๆ จนคุณลุงเบื่อเลยล่ะค่ะ” กันธิชาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ทำให้นิคอสหัวเราะออกมา
“ลุงไม่เบื่อหรอก ดีซะอีกลุงจะได้จับมาช่วยงานที่บริษัทอีกคน นี่อีฟก็เริ่มไปช่วยลุงบ้างแล้ว”
“คุณพ่ออย่าลืมให้เงินเดือนอีฟเยอะๆ นะคะ ไม่งั้นอีฟจะไปสมัครงานที่อื่นแทน” กุลนารีแกล้งขู่พ่อเลี้ยง อีกฝ่ายเลยยื่นมือมายีผมเธอเบาๆ
“ถ้าเงินเดือนที่พ่อให้ยังน้อยเกินไป พ่อว่าคงไม่มีบริษัทไหนในกรีซกล้าที่จะจ้างลูกเป็นพนักงานหรอกนะ”
คำพูดของนิคอสทำให้ทั้งกันตาและกันธิชาหัวเราะร่วนออกมา ส่วนกุลนารีทำแก้มป่องงอนพ่อเลี้ยง
“เอาเถอะค่ะ เราไม่คุยเรื่องการทำงานดีกว่า มากินข้าวกันเถอะ แอลเดินทางมานานคงจะหิวแล้วก็เหนื่อยแย่แล้ว” กันตาตัดบทเสียเองก่อนที่ลูกสาวคนเล็กจะงอนไปมากกว่านี้ แล้วร้องขอของขวัญปลอบใจให้หายงอนจากนิคอส ซึ่งสามีก็มักจะตามใจกุลนารีเสมอๆ จนบางครั้งออกจะมากเกินไปในสายตาเธอ มากจนกันตากลัวว่าลูกสาวจะถูกตามใจจนเสียคนเข้าสักวัน
“ระฆังคั่นเวลาดังเสียแล้วอีฟ พ่อว่าเรารีบทำตามคำสั่งของกรรมการดีกว่านะ” นิคอสพูดติดตลกอีกครั้ง จากนั้นก็เดินนำหน้าไปที่ห้องทานอาหารซึ่งอยู่ติดกับระเบียงชมวิวอันแสนกว้างขวางของบ้าน
เมื่อรถมาจอดลงที่ลานจอดรถหน้าบ้าน คนขับรถที่ก่อนหน้านี้แนะนำตัวว่าชื่อโอเลสก็รีบกุลีกุจอจะมาเปิดประตูให้ แต่กันธิชาชิงเปิดประตูเองเสียก่อน เพราะไม่ชินกับการปฏิบัติดูแลดังกล่าวนัก เธอถนัดที่จะทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า โอเลสจึงรีบมาเปิดกระโปรงรถแล้วสะพายเป้ใบโตของเธอไว้บนไหล่ ก่อนจะรีบผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินไปตามทางเดินที่โรยกรวดเอาไว้ สองข้างทางมีต้นเฟื่องฟ้าที่กำลังออกดอกสีแดงอมชมพูสวยงามบานสะพรั่ง ตัดกับรั้วและตัวบ้านที่ทาสีขาว
เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นประตูไม้ทาสีฟ้าและมีซุ้มดอกเฟื่องฟ้าสีชมพูเลื้อยปกคลุมอยู่สองข้าง ที่ตรงนั้นมีผู้หญิงสองคนยืนอยู่ คนหนึ่งยังสาวส่วนอีกคนอยู่ในวัยกลางคน ทั้งสองเปิดรอยยิ้มกว้างจนตาเล็กยิบหยี เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่ได้เห็นมานานแล้ว สองแขนของหญิงสูงวัยกางออกรอรับเธอ เห็นเพียงเท่านั้นกันธิชาก็วิ่งถลาเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายอย่างแนบแน่น พร้อมกับที่น้ำตารินไหลรราวกับทำนบพังทลาย ปากบางพึมพำเบาๆ
“แม่ แอลคิดถึงแม่”
มืออบอุ่นลูบหลังไหล่เธอด้วยความคิดถึงเช่นเดียวกัน เสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากคนที่ถูกเรียกว่าแม่ เจ้าตัวเอ่ยเสียงหวานหูเหมือนกับที่เคยได้ยินมาเมื่อร่วมยี่สิบปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน
“แม่ก็คิดถึงลูก แม่คิดแอลทุกลมหายใจ”
“อีฟก็คิดถึงพี่แอลนะ มากๆ ด้วย” หญิงที่อ่อนวัยกว่า เอ่ยพลางกางแขนให้กว้างที่สุดเพื่อที่จะกอดได้ทั้งแม่และพี่สาว
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ กันธิชาก็กลั้นสะอื้น ยกมือเช็ดน้ำตาเมื่อมารดาและน้องสาวคลายอ้อมกอด หญิงสาวยกมือขึ้นลูบศีรษะน้องสาวคนเล็ก “พี่ก็คิดถึงอีฟมากเหมือนกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อีฟโตเป็นสาวแล้วนะนี่”
“พี่แอลเหมือนเดิมเลย ไม่เปลี่ยนสักนิด เหมือนตอนที่เราจากกันตอนโน้น” น้องสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเธออย่างทะนุถนอม
สองพี่น้องคงจะคุยกันนานกว่านั้น หากกันตาไม่เอ่ยขึ้นเสียก่อน “เข้าไปในบ้านเถอะลูก คุณนิคอสคงจะรออยู่แล้ว”
“อ้าว คุณลุงมาพักอยู่ที่นี่กับแม่หรือคะ” กันธิชาเอ่ยถามด้วยความประหลาด ไม่คิดว่านักธุรกิจที่มีกิจการมากมายให้บริหารอย่างนิคอส ซานเดียส จะสามารถมาพักผ่อนกับแม่ของเธอได้
“จริงๆ คุณลุงต้องไปประชุมที่ต่างประเทศน่ะแอล แต่พอรู้ว่าแอลจะมาก็เลยเลื่อนการเดินทางไปก่อน เพราะอยากมาต้อนรับหนูด้วยตัวเอง” กันตาตอบคำถามของลูกสาว
“โธ่ ไม่ต้องวุ่นวายเพราะแอลก็ได้นะคะ แอลเกรงใจแย่เลย ยังไงแอลก็ตั้งใจจะอยู่กับแม่กับยายอีฟให้นานๆ อยู่แล้ว เอาไว้คุณลุงว่างเมื่อไหร่แอลค่อยไปกราบสวัสดีก็ได้นะคะ” กันธิชารู้สึกเกรงใจเป็นอันมากที่พ่อเลี้ยงยอมเลื่อนการเดินทางเพื่อรอพบเธอโดยเฉพาะ
“ไม่มีทางหรอกพี่แอล คุณพ่อท่านเห่อจะตายที่จะได้เจอตัวจริงพี่แอลสักที” กุลนารีเอ่ยถึงพ่อเลี้ยงซึ่งเธอเรียกอีกฝ่ายว่าพ่อ เพราะตอนที่มารดาแต่งงานกับนิคอสนั้นเธอยังเด็กอยู่มาก ความผูกพันกับกวีพ่อแท้ๆ นั้นมีน้อยกว่าความผูกพันของเธอกับนิคอสที่เป็นพ่อเลี้ยง
“นั่นสิ เห่อไม่เห่อก็ถึงขนาดสั่งให้มาล่า เตรียมหาวัตถุดิบที่จะใช้ทำอาหารไทยมาเพื่อแอลโดยเฉพาะเลยนะลูก” กันตาเอ่ยพลางโอบไหล่ของลูกสาวคนรองเดินเข้าไปยังตัวบ้าน เมื่อเข้ามาในบ้านกันธิชาก็พบกับห้องรับแขกขนาดใหญ่ซึ่ง ทาสีขาวดูสะอาดสบายตา การตกแต่งห้องนั้นใช้เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นเพื่อเน้นความโปร่งโล่งของบ้าน และเลือกสีที่กลมกลืนกับตัวบ้าน และสภาพแวดล้อมโดยทั่วไปของซานโตรินี แต่ก็เป็นเฟอร์นิเจอร์ชั้นดีราคาแพงและหรูหราสบายยามใช้งาน
ที่กลางห้องโถงนั้นมีร่างสูงของชายวัยกลางคนยืนอยู่พร้อมรอยยิ้ม แม้จะดูมีอายุแล้วแต่ก็ยังคงเค้าความหล่อเหลาเหมือนเมื่อครั้งเป็นหนุ่มไว้อยู่มาก เรือนผมสีดำตัดสั้นของนิคอสวันนี้แซมสีขาวตามวันและเวลาที่ล่วงเลย ทว่าเพราะเจ้าตัวเป็นคนที่อารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ ยิ้มง่าย และไม่เคร่งเครียดกับเรื่องใดๆ จึงทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัยมากนัก
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรากันธิชา” พ่อเลี้ยงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มและยื่นมือมาให้เธอสัมผัส
กันธิชายกมือขึ้นไหว้สวัสดีก่อนตามธรรมเนียมไทย ก่อนจะจับมือเขา “สวัสดีค่ะคุณลุง”
“ลุงดีใจนะที่แอลมาเยี่ยมแม่กับน้องที่นี่ อยู่พักให้นานๆ แม่กับน้องจะได้ไม่เหงา” ใบหน้าของนิคอสยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ ดวงตาเองก็เหมือนจะยิ้มได้ เพราะความสุขฉายชัดอยู่ในดวงตานั้น ซึ่งความสุขของเขาก็มาจากความสุขของกันตากับกุลนารีนี่เอง หากทั้งสองมีความสุขเขาก็สุขไปด้วย อะไรที่จะสามารถทำให้ผู้หญิงคนสำคัญในชีวิตมีความสุขได้ เขาก็พร้อมที่จะสรรหาหรือพร้อมที่จะทำให้
“แอลจะอยู่นานๆ จนคุณลุงเบื่อเลยล่ะค่ะ” กันธิชาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ทำให้นิคอสหัวเราะออกมา
“ลุงไม่เบื่อหรอก ดีซะอีกลุงจะได้จับมาช่วยงานที่บริษัทอีกคน นี่อีฟก็เริ่มไปช่วยลุงบ้างแล้ว”
“คุณพ่ออย่าลืมให้เงินเดือนอีฟเยอะๆ นะคะ ไม่งั้นอีฟจะไปสมัครงานที่อื่นแทน” กุลนารีแกล้งขู่พ่อเลี้ยง อีกฝ่ายเลยยื่นมือมายีผมเธอเบาๆ
“ถ้าเงินเดือนที่พ่อให้ยังน้อยเกินไป พ่อว่าคงไม่มีบริษัทไหนในกรีซกล้าที่จะจ้างลูกเป็นพนักงานหรอกนะ”
คำพูดของนิคอสทำให้ทั้งกันตาและกันธิชาหัวเราะร่วนออกมา ส่วนกุลนารีทำแก้มป่องงอนพ่อเลี้ยง
“เอาเถอะค่ะ เราไม่คุยเรื่องการทำงานดีกว่า มากินข้าวกันเถอะ แอลเดินทางมานานคงจะหิวแล้วก็เหนื่อยแย่แล้ว” กันตาตัดบทเสียเองก่อนที่ลูกสาวคนเล็กจะงอนไปมากกว่านี้ แล้วร้องขอของขวัญปลอบใจให้หายงอนจากนิคอส ซึ่งสามีก็มักจะตามใจกุลนารีเสมอๆ จนบางครั้งออกจะมากเกินไปในสายตาเธอ มากจนกันตากลัวว่าลูกสาวจะถูกตามใจจนเสียคนเข้าสักวัน
“ระฆังคั่นเวลาดังเสียแล้วอีฟ พ่อว่าเรารีบทำตามคำสั่งของกรรมการดีกว่านะ” นิคอสพูดติดตลกอีกครั้ง จากนั้นก็เดินนำหน้าไปที่ห้องทานอาหารซึ่งอยู่ติดกับระเบียงชมวิวอันแสนกว้างขวางของบ้าน
namon เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ส.ค. 2559, 23:18:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ส.ค. 2559, 23:18:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1304
| << 7 ไม่ชอบหน้า | 9 ครอบครัวใหม่ >> |
namon 5 ส.ค. 2559, 00:36:34 น.
เซฟเฟอร์....เห็นชื่อก็รู้เลยค่ะ เทพแห่งลมตะวันตก เพราะณ มน เคยวางพลอตเอาไว้อยากให้เขามาเป้นพระเอกนิยายแนวพารานอมอลอยู่เรื่องนึง ^^
เซฟเฟอร์....เห็นชื่อก็รู้เลยค่ะ เทพแห่งลมตะวันตก เพราะณ มน เคยวางพลอตเอาไว้อยากให้เขามาเป้นพระเอกนิยายแนวพารานอมอลอยู่เรื่องนึง ^^
