ม่านนทีปรารถนา
เมื่อโพไซดอนเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ก่อเรื่องวิวาทกับอพอลโลจนถูกอัปเปหิลงมาอยู่ในร่างมนุษย์ในดินแดนที่เขาแสนเกลียดชัง พร้อมกับโดนริบพลังไปเสียกว่าครึ่ง ทางเดียวที่จะกลับคืนสู่โอลิมปัสและได้พลังทั้งหมดกลับมา เขาจะต้องร่วมมือกับอพอลโลทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
Tags: โพไซดอน เทพเจ้ากรีก รักหวาน ฟิน
ตอน: 9 ครอบครัวใหม่
ในห้องอาหารมีหน้าต่างบานใหญ่หลายบาน ตอนนี้เปิดกว้างเอาไว้ให้ลมทะเลพัดนำความเย็นเข้ามา จนผ้าม่านสีขาวสะอาดปลิวไสว กลางห้องมีโต๊ะไม้ตัวยาวตั้งอยู่ รายล้อมด้วยเก้าอี้ไม้วางเบาะนวมสีขาว บนโต๊ะนั้นนอกจากจะมีแจกันดอกไม้ประดับดอกเจอเรเนียมสีแสดสวยงามแล้ว ยังมีอาหารไทยหน้าตาน่ากินวางอยู่หลายจาน เห็นอาหารแล้วกันธิชาก็น้ำตาซึม เพราะเธอคิดถึงรสมือของแม่ อาหารที่แม่ทำ อาหารที่เธอไม่ได้กินมาหลายปี
“แม่ทำของโปรดแอลทั้งนั้นเลยนะ ลองชิมดูสิว่าฝีมือแม่ตกไปหรือเปล่า” กันตาเอ่ยในขณะที่โอบประคองลูกสาวคนรองเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ เธอ
กันธิชายังไม่นั่งที่เก้าอี้ แต่หญิงสาวเอี้ยวตัวไปกอดคนเป็นแม่เอาไว้แนบแน่นอีกครั้ง น้ำตาเริ่มไหลซึมจนเปียกชื้นที่อกเสื้อของมารดา
“แอลรักแม่ ขอบคุณนะคะที่จำได้ว่าแอลชอบกินอะไร” แม้จะจากกันมาเนิ่นนานแต่แม่ไม่เคยลืมเลยว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร ความใส่ใจของแม่นั้นกำลังทำให้ลำคอเธอตีบตัน ดวงตาร้อนผ่าว
“ทำไมแม่จะจำไม่ได้ แอลเป็นลูกแม่ทั้งคนนะ แม่จะลืมลูกได้ยังไง” กันตากอดลูกสาวไว้เช่นกัน เอาคางเกยกับเรือนผมนุ่มของลูก
“ว้า ฉากเรียกน้ำตามาอีกแล้ว เราจะกินข้าวกันลงไหมคะเนี่ยพ่อ” กุลนารีแกล้งเปลี่ยนให้เป็นเรื่องตลกเสีย ก่อนที่เธอจะเสียน้ำตาตามพี่สาวและมารดา
“กินลงสิ ไม่ได้มีให้กินกันง่ายๆ นะ อาหารไทยฝีมือแม่ ปกติมาที่นี่เราก็ต้องกินแต่ฝีมือของมาล่ากันตลอดเลยนะลูก” นิคอสรับมุกที่ลูกสาวส่งมาให้ เช่นเดียวกับมาล่า สาวใช้วัยสี่สิบร่างอวบที่เดินเข้ามาในห้องทานอาหารพร้อมกับโถใส่ขาวสวยสุกหอมกรุ่น ที่เข้ามารับมุกได้อย่างพอเหมาะพอเจาะเช่นกัน
“แหม คุณผู้ชาย คุณหนู ถึงฝีมือมาล่าจะสู้คุณผู้หญิงไม่ได้ แต่ก็ไม่แพ้แม่ครัวที่ร้านอาหารแถวนี้นะคะ พูดถึงมาล่าแบบนี้เดี๋ยวมาล่าจะงอนไม่ทำอาหารให้รับประทานแล้วนะคะ” พูดพลางแกล้งทำสะบัดหน้างอนเจ้านาย ทำเอา นิคอสกับกุลนารีหัวเราะร่วน กันตากับกันธิชาก็เช่นกัน
เป็นอันว่าอาหารมื้อแรกของกันธิชาในบ้านพักตากอากาศหลังงามนั้น ดำเนินไปด้วยความรื่นเริงสนุกสนาน และอบอวลไปด้วยความรักความอบอุ่นในครอบครัว
หลังจากทานอาหารเสร็จนิคอส กันตา และกุลนารีก็พากันธิชาเดินชมบริเวณบ้านจนทั่ว ซึ่งชั้นสองของบ้านจะมีห้องนอนขนาดใหญ่สี่ห้อง ไม่บอกก็รู้ว่านิคอสทำเผื่อไว้สำหรับกานต์ทิวา ลูกสาวคนโตของกันตาอีกคน แม้จะไม่รู้ว่าหญิงสาวจะมาที่นี่หรือไม่ แต่เขาก็ยินดีทำเพื่อให้กันตามีความสุข ประตูห้องนอนทั้งสี่ห้องนั้นจะเปิดออกมาเจอกับห้องนั่งเล่นที่ขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยอุปกรณ์ให้ความบันเทิงครบครัน ทั้งทีวีติดผนังขนาดใหญ่ และเครื่องเสียงชั้นดีที่ติดไว้รอบห้อง โซฟาตัวโตนุ่มสบายน่านั่งหลายตัว ตรงกลางมีโต๊ะวางเครื่องดื่มเข้าชุดกับโซฟา
พ้นจากห้องนั่งเล่นนี้จะมีประตูบานใหญ่เปิดออกไปที่ระเบียงกว้าง ซึ่งมีสระว่ายน้ำขนาดพอเหมาะ ริมสระวางเตียงนอนเล่นที่มีเบาะสีขาววางอยู่ด้านบนอยู่สามเตียง สำหรับนอนอาบแดดหรือนอนอ่านหนังสือเล่น อีกด้านหนึ่งของสระเป็นมุมพักผ่อน มีศาลาที่หลังคาเป็นไม้ทาสีขาว ทั้งสี่ด้านของศาลาติดผ้าม่านสีขาวผืนใหญ่ กลางศาลามีโต๊ะเหล็กดัดขนาดพอเหมาะทาสีขาวเช่นเดียวกับเก้าอี้เหล็กดัด ที่วางเบาะนุ่มลายดอกไม้เล็กๆ อ่อนหวานเอาไว้ รั้วริมระเบียงนั้นทาสีฟ้ามีต้นเฟื่องฟ้าที่กำลังออกดอกสีแดงสดบานสะพรั่งเลื้อยพันอยู่
เพียงแค่เห็นสิ่งที่พ่อเลี้ยงทำให้กับแม่ กันธิชาก็ตื้นตันและรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก เพราะตลอดเวลาที่แม่อยู่กับพ่อนั้น เธอเห็นแต่ภาพแม่ที่แอบร้องไห้เพราะความเจ้าชู้ของพ่อ แม้ทั้งสองจะไม่เคยส่งเสียงทะเลาะเบาะแว้งให้เธอกับพี่ๆ น้องๆ ได้ยิน แต่ก็พอจะรู้ว่าแม่กับพ่อนั้นเถียงกันบ่อย และทุกครั้งมักจะจบลงด้วยน้ำตาของแม่เสมอ ความสุขบนใบหน้าของแม่คล้ายจะเลือนหายไปจนแทบหาไม่เจอ รอยยิ้มอ่อนหวานที่แม่เคยมีให้กับทุกคนก็หาได้ยากเต็มที ดังนั้นเมื่อแม่ตัดสินใจหย่าขาดจากพ่อ และแต่งงานใหม่กับนิคอส เธอถึงได้เข้าใจแม่และไม่เคยคิดทำตัวต่อต้าน เรียกร้องความสนใจจากใครทั้งสิ้น ทั้งจากแม่และจากพ่อ ด้วยเข้าใจดีว่าความรักนั้นเมื่อมีวันที่หวานชื่นก็ย่อมต้องมีวันขื่นขม หากอยู่ด้วยกันแล้วมีแต่ความทุกข์ทรมาน การแยกกันก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับทุกคน
วันนี้เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของแม่ ได้เห็นร่องรอยความสุขที่ปรากฏอยู่ในดวงตา บนใบหน้า เธอก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย
“พักผ่อนให้หายเหนื่อยจากการเดินทางนะ แล้วพรุ่งนี้แอลอยากไปเที่ยวไหนก็ให้โอเลสขับรถพาไป” นิคอสเอ่ยขึ้น เป็นการเรียกกันธิชาให้หลุดจากภวังค์ความคิดกลับมาอยู่กับปัจจุบัน
“ขอบคุณมากนะคะคุณลุง” กันธิชายกมือไหว้พ่อเลี้ยงอีกครั้ง อีกฝ่ายเลยสิ่งยิ้มกลับมาให้
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ลุงดีใจที่ได้ทำเพื่อกันตา ได้ทำเพื่อลูกของเธอทุกคน”
ถึงตอนนี้กันตาเข้ามาโอบเอวสามีแล้วเอ่ยขอบคุณเขาอีกคน “ขอบคุณนะคะที่ทำเพื่อฉันมากขนาดนี้”
“สำหรับคุณ มากกว่านี้ผมก็ทำได้” พูดพลางก้มหน้าลงมาหอมแก้มภรรยา ทำให้กุลนารีแกล้งผิวปากหวือแซวพ่อเลี้ยงกับแม่
“วี้ววว หวานกันนะเนี่ย ไม่เกรงใจลูกกันบ้างเล้ย”
“เซี้ยวใหญ่แล้วนะเรายายอีฟ” กันตาหันมาเอ็ดลูกสาวคนเล็ก หากแต่ก็ไม่จริงจังนัก เลยทำให้เกิดเสียงรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของทุกคน
“แม่ทำของโปรดแอลทั้งนั้นเลยนะ ลองชิมดูสิว่าฝีมือแม่ตกไปหรือเปล่า” กันตาเอ่ยในขณะที่โอบประคองลูกสาวคนรองเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ เธอ
กันธิชายังไม่นั่งที่เก้าอี้ แต่หญิงสาวเอี้ยวตัวไปกอดคนเป็นแม่เอาไว้แนบแน่นอีกครั้ง น้ำตาเริ่มไหลซึมจนเปียกชื้นที่อกเสื้อของมารดา
“แอลรักแม่ ขอบคุณนะคะที่จำได้ว่าแอลชอบกินอะไร” แม้จะจากกันมาเนิ่นนานแต่แม่ไม่เคยลืมเลยว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร ความใส่ใจของแม่นั้นกำลังทำให้ลำคอเธอตีบตัน ดวงตาร้อนผ่าว
“ทำไมแม่จะจำไม่ได้ แอลเป็นลูกแม่ทั้งคนนะ แม่จะลืมลูกได้ยังไง” กันตากอดลูกสาวไว้เช่นกัน เอาคางเกยกับเรือนผมนุ่มของลูก
“ว้า ฉากเรียกน้ำตามาอีกแล้ว เราจะกินข้าวกันลงไหมคะเนี่ยพ่อ” กุลนารีแกล้งเปลี่ยนให้เป็นเรื่องตลกเสีย ก่อนที่เธอจะเสียน้ำตาตามพี่สาวและมารดา
“กินลงสิ ไม่ได้มีให้กินกันง่ายๆ นะ อาหารไทยฝีมือแม่ ปกติมาที่นี่เราก็ต้องกินแต่ฝีมือของมาล่ากันตลอดเลยนะลูก” นิคอสรับมุกที่ลูกสาวส่งมาให้ เช่นเดียวกับมาล่า สาวใช้วัยสี่สิบร่างอวบที่เดินเข้ามาในห้องทานอาหารพร้อมกับโถใส่ขาวสวยสุกหอมกรุ่น ที่เข้ามารับมุกได้อย่างพอเหมาะพอเจาะเช่นกัน
“แหม คุณผู้ชาย คุณหนู ถึงฝีมือมาล่าจะสู้คุณผู้หญิงไม่ได้ แต่ก็ไม่แพ้แม่ครัวที่ร้านอาหารแถวนี้นะคะ พูดถึงมาล่าแบบนี้เดี๋ยวมาล่าจะงอนไม่ทำอาหารให้รับประทานแล้วนะคะ” พูดพลางแกล้งทำสะบัดหน้างอนเจ้านาย ทำเอา นิคอสกับกุลนารีหัวเราะร่วน กันตากับกันธิชาก็เช่นกัน
เป็นอันว่าอาหารมื้อแรกของกันธิชาในบ้านพักตากอากาศหลังงามนั้น ดำเนินไปด้วยความรื่นเริงสนุกสนาน และอบอวลไปด้วยความรักความอบอุ่นในครอบครัว
หลังจากทานอาหารเสร็จนิคอส กันตา และกุลนารีก็พากันธิชาเดินชมบริเวณบ้านจนทั่ว ซึ่งชั้นสองของบ้านจะมีห้องนอนขนาดใหญ่สี่ห้อง ไม่บอกก็รู้ว่านิคอสทำเผื่อไว้สำหรับกานต์ทิวา ลูกสาวคนโตของกันตาอีกคน แม้จะไม่รู้ว่าหญิงสาวจะมาที่นี่หรือไม่ แต่เขาก็ยินดีทำเพื่อให้กันตามีความสุข ประตูห้องนอนทั้งสี่ห้องนั้นจะเปิดออกมาเจอกับห้องนั่งเล่นที่ขนาดใหญ่ ตกแต่งด้วยอุปกรณ์ให้ความบันเทิงครบครัน ทั้งทีวีติดผนังขนาดใหญ่ และเครื่องเสียงชั้นดีที่ติดไว้รอบห้อง โซฟาตัวโตนุ่มสบายน่านั่งหลายตัว ตรงกลางมีโต๊ะวางเครื่องดื่มเข้าชุดกับโซฟา
พ้นจากห้องนั่งเล่นนี้จะมีประตูบานใหญ่เปิดออกไปที่ระเบียงกว้าง ซึ่งมีสระว่ายน้ำขนาดพอเหมาะ ริมสระวางเตียงนอนเล่นที่มีเบาะสีขาววางอยู่ด้านบนอยู่สามเตียง สำหรับนอนอาบแดดหรือนอนอ่านหนังสือเล่น อีกด้านหนึ่งของสระเป็นมุมพักผ่อน มีศาลาที่หลังคาเป็นไม้ทาสีขาว ทั้งสี่ด้านของศาลาติดผ้าม่านสีขาวผืนใหญ่ กลางศาลามีโต๊ะเหล็กดัดขนาดพอเหมาะทาสีขาวเช่นเดียวกับเก้าอี้เหล็กดัด ที่วางเบาะนุ่มลายดอกไม้เล็กๆ อ่อนหวานเอาไว้ รั้วริมระเบียงนั้นทาสีฟ้ามีต้นเฟื่องฟ้าที่กำลังออกดอกสีแดงสดบานสะพรั่งเลื้อยพันอยู่
เพียงแค่เห็นสิ่งที่พ่อเลี้ยงทำให้กับแม่ กันธิชาก็ตื้นตันและรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก เพราะตลอดเวลาที่แม่อยู่กับพ่อนั้น เธอเห็นแต่ภาพแม่ที่แอบร้องไห้เพราะความเจ้าชู้ของพ่อ แม้ทั้งสองจะไม่เคยส่งเสียงทะเลาะเบาะแว้งให้เธอกับพี่ๆ น้องๆ ได้ยิน แต่ก็พอจะรู้ว่าแม่กับพ่อนั้นเถียงกันบ่อย และทุกครั้งมักจะจบลงด้วยน้ำตาของแม่เสมอ ความสุขบนใบหน้าของแม่คล้ายจะเลือนหายไปจนแทบหาไม่เจอ รอยยิ้มอ่อนหวานที่แม่เคยมีให้กับทุกคนก็หาได้ยากเต็มที ดังนั้นเมื่อแม่ตัดสินใจหย่าขาดจากพ่อ และแต่งงานใหม่กับนิคอส เธอถึงได้เข้าใจแม่และไม่เคยคิดทำตัวต่อต้าน เรียกร้องความสนใจจากใครทั้งสิ้น ทั้งจากแม่และจากพ่อ ด้วยเข้าใจดีว่าความรักนั้นเมื่อมีวันที่หวานชื่นก็ย่อมต้องมีวันขื่นขม หากอยู่ด้วยกันแล้วมีแต่ความทุกข์ทรมาน การแยกกันก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับทุกคน
วันนี้เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของแม่ ได้เห็นร่องรอยความสุขที่ปรากฏอยู่ในดวงตา บนใบหน้า เธอก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย
“พักผ่อนให้หายเหนื่อยจากการเดินทางนะ แล้วพรุ่งนี้แอลอยากไปเที่ยวไหนก็ให้โอเลสขับรถพาไป” นิคอสเอ่ยขึ้น เป็นการเรียกกันธิชาให้หลุดจากภวังค์ความคิดกลับมาอยู่กับปัจจุบัน
“ขอบคุณมากนะคะคุณลุง” กันธิชายกมือไหว้พ่อเลี้ยงอีกครั้ง อีกฝ่ายเลยสิ่งยิ้มกลับมาให้
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ลุงดีใจที่ได้ทำเพื่อกันตา ได้ทำเพื่อลูกของเธอทุกคน”
ถึงตอนนี้กันตาเข้ามาโอบเอวสามีแล้วเอ่ยขอบคุณเขาอีกคน “ขอบคุณนะคะที่ทำเพื่อฉันมากขนาดนี้”
“สำหรับคุณ มากกว่านี้ผมก็ทำได้” พูดพลางก้มหน้าลงมาหอมแก้มภรรยา ทำให้กุลนารีแกล้งผิวปากหวือแซวพ่อเลี้ยงกับแม่
“วี้ววว หวานกันนะเนี่ย ไม่เกรงใจลูกกันบ้างเล้ย”
“เซี้ยวใหญ่แล้วนะเรายายอีฟ” กันตาหันมาเอ็ดลูกสาวคนเล็ก หากแต่ก็ไม่จริงจังนัก เลยทำให้เกิดเสียงรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของทุกคน
namon เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ส.ค. 2559, 22:15:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ส.ค. 2559, 22:15:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1187
| << 8 พบหน้าแม่ | 10 ท้าทาย >> |
namon 7 ส.ค. 2559, 22:16:18 น.
เซฟเฟอร์....ต้องคอยลุ้นค่ะว่าใช่ไหมน้อ ^_^
เซฟเฟอร์....ต้องคอยลุ้นค่ะว่าใช่ไหมน้อ ^_^
namon 8 ส.ค. 2559, 00:44:29 น.
ป๋าขอหลบให้บ่านนางเอกก่อนค่ะอิอิ
ป๋าขอหลบให้บ่านนางเอกก่อนค่ะอิอิ