นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ

อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ทายาทคนเล็กบริษัทเครื่องดื่มชูกำลังอันดับหนึ่ง และเจ้าของบริษัทจับคู่ยอดฮิตแห่งยุค อยากรู้นักว่าเธอเคยไปบนบานศาลกล่าวที่ไหนแล้วลืมแก้บนหรือเปล่า ทำไมเรื่องวุ่นๆถึงประดังเข้ามาในชีวิตแบบนี้ก็ไม่รู้

เพราะถูกแม่จับคลุมถุงชนกับคนแปลกหน้า ลูกสาวคนเล็กที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจมาตลอดจึงประกาศกร้าวขอแต่งงานกับเพื่อนสนิทเพื่อขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แต่โชคร้ายที่แม่เล่นใหญ่ชนิดรัชดาลัยเธียเตอร์ชิดซ้าย เมื่อบังคับกันดีๆไม่ได้ ท่านจึงตัดความช่วยเหลือทางการเงินจนเหี้ยน ทำให้เธอยิ่งต้องเอาชนะคำสั่งของแม่ให้ได้

สาวัช ปรเมศวร์ เกิดมาในฐานะลูกเมียน้อย เขาจึงทำตัวให้เลือนรางที่สุด เมื่อบ้านที่พรั่งพร้อมด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและอำนาจ แต่กลับไม่เคยมีความรักให้เขาสักนิด สาวัชจึงชดเชยให้ตัวเองด้วยการปฏิเสธทุกคำร้องขอจากคนภายนอก ใครๆก็ว่าเขาเย็นชา ไร้น้ำใจ ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ แต่สาวัชก็ไม่เคยแคร์

ครั้นหนทางแห่งผลประโยชน์ชักนำ อิงอรุณจำต้องเข้าขอความช่วยเหลือจากสาวัช เมื่อคนหนึ่งเติบโตด้วยความรักพร้อมพรั่งรอบกายจนกลายเป็นคนแสนเอาแต่ใจ ต้องมาเจอกับคนที่ชีวิตแล้งไร้ความรักแถมยังไม่เคยตามใจใคร ย่อมต้องมีสักคนเป็นฝ่ายถอย!

เมื่อคนสุดขั้วสองคนต้องมาเจอกันในภารกิจเอาตัวรอดของอิงอรุณ ความวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น แต่คนที่ใจอ่อนก่อน บอกรักก่อน อาจไม่ใช่คนแพ้เสมอไปก็ได้!



♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

หายไปสองปี หวังว่าเพื่อนๆคงยังไม่ลืมสิริณกันนะค้า
ผู้ช่วยกามเทพ เป็นตอนต่อของ สนิมดอกรักค่ะ
อ่านแยกกันได้ ไม่มีปัญหา
แต่ถ้าอ่านสนิมดอกรักก่อนจะยิ่งได้อรรถรสสุดฤทธิ์ (ขายของค่ะ 555)

เช่นเคยนะคะ สิริณยินดีและน้อมรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ
จะติก็ได้ ชมก็ยิ่งดี อ่านแล้วจัดเต็มกันได้เลย
มิต้องกลัวคนเขียนนอยด์ค่ะ

ฝากเนื้อฝากตัว ฝากผลงานไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ


♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เนื้อหาทั้งหมดที่ปรากฎบนหน้าเพจนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต

หากฝ่าฝืน สิริณ(แม่มณี) จะดำเนินการทางกฎหมายทั้งจำและปรับ โดยไม่มีการประนีประนอมใดๆทั้งสิ้น

ผู้ใดชี้เบาะแสการคัดลอก สิริณ(แม่มณี) มีรางวัลนำจับให้ด้วยนะคะ ^^

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥


ชวนเพื่อนๆนักอ่านไปกดไล้ค์แฟนเพจของสิริณกันด้วย
www.facebook.com/SirinFC
ตรงนั้นจะมีกิจกรรมร่วมสนุก แจกของที่ระลึกกันเป็นระยะ
(แน่นอนว่าของที่สิริณมีมากที่สุดคือ 'หนังสือ' :D )
ไปกดไล้ค์กันเยอะๆนะคะ

สุดท้ายสิ่งเดียวที่ชายหนุ่มทำได้ก็คือนั่งลงเคียงข้าง

“ผมเดาว่าคุณเห็นข่าวแล้ว”

หญิงสาวพยักหน้า ยังยึดมือเขาไว้ไม่ปล่อย “อิงไม่ได้โกรธตัวเองที่ใจอ่อน แต่หงุดหงิดที่รู้สึกว่าตัวเองโง่ ดันไปหลงเชื่องูเห่าอย่างคุณมด สุดท้ายก็โดนแว้งกัดจนได้” ยิ่งพูดเสียงเธอก็ยิ่งดังบอกพื้นอารมณ์เอาแต่ใจของเจ้าตัวได้ชัดเจน

“โมโหแล้วทำให้เรื่องคลี่คลายได้หรือเปล่า”

“คะ?” หญิงสาวเบิกตากว้างหันมามองเขา

“บางอย่างที่เปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขไม่ได้ การนั่งจมอยู่กับมัน ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นหรอก คุณก็ได้ยินว่าผมถามอะไร ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่คุณต้องหาคำตอบให้ตัวเองว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันมีประโยชน์คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปหรือเปล่า แทนที่จะโทษตัวเอง สู้หาทางแก้ไขดีกว่า”

“ก็หาอยู่นี่ล่ะค่ะ แต่ยังไม่เจอเลย คลิปแบล็กเมล์ทั้งหมดนั่นก็ถูกลบไปแล้ว พี่การุณบอกว่าสมุดบัญชีที่จดรายละเอียดคนที่โอนเงินให้ถูกคุณมดฉีกทิ้งลงชักโครกไปละ มีเหลือก็แต่หลักฐานฝั่งเรานี่แหละที่มัดพวกเราแน่นจนดิ้นไม่หลุดเลย มันน่าโมโหตรงนี้ล่ะค่ะ ขว้างงูไม่พ้นคอชัดๆ”

แม้สถานการณ์ตรงหน้าไม่น่าอภิรมย์สักนิด แต่สาวัชกลับพบว่าแค่คำ ‘พวกเรา’ ซึ่งอิงอรุณจัดที่ทางให้เขาไว้ไม่ไกลจากเธอ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่าพระเจ้าไม่ได้รังคัดรังแคเขาจนเกินไป ท่านยังเมตตาเขาอยู่!

“คนที่ถูกแบล็กเมล์อาจมีสำเนาคลิปหรือสลิปโอนเงินเก็บไว้ มันต้องมีสักคนสิที่เก็บของพวกนี้ไว้ด้วยความหวังว่าจะได้ใช้ประโยชน์ในวันหน้า”

อิงอรุณกะพริบตาปริบๆ ก่อนเบิกตากว้างดุจเพิ่งนึกได้ “จริงด้วย! อิงลืมคิดไปสนิทเลย”

“น่าจะมีลูกค้าบางคนของคุณที่ยินดีนำหลักฐานมาให้เราใช้แจ้งความดำเนินคดีกับคุณมด”

“อิงนึกออกละ” อิงอรุณเปิดกระเป๋าดึงโทรศัพท์มากดเปิดเครื่อง เธอโทร.เข้าสำนักงานสั่งการให้กัญญา “ดึงรายชื่อลูกค้าที่เคยไปเดทกับคุณโสมสุรางค์พร้อมทั้งหมายเลขติดต่อ แล้วส่งอีเมลมาให้พี่ด่วนเลย”

เมื่อวางสายเธอจึงบอกสาวัช “ถึงยังไม่เจอทางออกจังๆ แต่อย่างน้อยแค่มีแสงลางๆพอให้เห็นทาง อิงก็จะไม่ยอมแพ้ค่ะ ขอบคุณคุณสาวัชนะคะที่เตือนสติอิง”

ชายหนุ่มพยักพเยิดไปที่โทรศัพท์ “โทร.บอกพ่อคุณหน่อยว่าคุณอยู่ที่ไหน ท่านติดต่อคุณไม่ได้ เดี๋ยวจะเป็นห่วง”

หญิงสาวไม่เอะใจสักนิดว่าไฉนเขาจึงเสนอเช่นนั้น เธอทำตามคำแนะนำอย่างรวดเร็ว

“พ่อขา อิงนะคะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง ... อิงโอเคแล้วค่ะ พ่อไม่ต้องกังวลนะคะ” หญิงสาวเติมความสดชื่นแจ่มใสลงในน้ำเสียงชนิดที่สุพจน์ไม่มีทางระแคะระคายเลยว่าลูกสาวจมูกแดงตาบวมช้ำหน้าตามอมเป็นแมวคราวเพียงใด!

“อิงสัญญาค่ะว่าถ้ามีอะไรที่พ่อช่วยได้ อิงจะบอกพ่อทันที ขอบคุณค่ะพ่อ อิงรักพ่อนะคะ”

ทุกประโยคที่บรรจุไปด้วยคำว่าพ่อ ทำให้คนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆเผลอใจหวนระลึกถึงตนเองด้วยความเศร้าเสียดายอันไม่อาจอธิบายเป็นคำพูด เขาเองก็เคยมีพ่อ ทว่าเขากลับปล่อยให้ทิฐิและความหยิ่งทะนงแบบโง่ๆเข้ามาคั่นกลางสายสัมพันธ์ระหว่างตนกับบิดา ทำให้เขาไม่เคยมีวันเวลาอบอุ่นงดงามเยี่ยงอิงอรุณและสุพจน์ ครั้นตระหนักถึงสิ่งที่เคยมีในบัดนี้ก็สายเสียแล้ว ต่อให้เสียใจอีกกี่ร้อยพันเท่าของวันนี้ เขาก็เรียกย้อนเวลาเพียงเสี้ยววินาทีกลับคืนมาไม่ได้

“คุณสาวัชคะ” นอกจากเสียงเรียกที่ดังอยู่ใกล้ๆแล้ว แรงเขย่าเบาๆที่ท่อนแขนก็ช่วยเรียกสติเขาได้อีกครั้ง

“ว่าไงครับ” รอยยิ้มของอิงอรุณคงเป็นมนต์วิเศษ เพราะมันสามารถปัดเป่าทุกความหม่นหมองจากใจเขาได้ง่ายดาย

“ถ้าคุณสาวัชไม่มีธุระอะไร อยู่เป็นเพื่อนอิงระหว่างที่อิงไล่โทร.หาลูกค้าที่เคยไปเดตกับคุณมดได้ไหมคะ”

“ได้สิ” เขาอาสาโดยไม่ได้หยุดถามใจตัวเอง เพราะรู้ดีว่าหากปล่อยให้เหตุผลเป็นใหญ่เมื่อไร สิ่งที่เขาควรทำคือลุกแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด!

อิงอรุณทำท่าจะเอ่ยบางอย่าง แต่เปลี่ยนใจ เมื่อมีสัญญาณเตือนว่าอีเมลเข้า หญิงสาวจึงดึงหมายเลขโทรศัพท์จากไฟล์มาใส่สมุดโทรศัพท์ เธอเรียกหมายเลขแรกขึ้นบนหน้าจอ แล้วหันมาทางสาวัชคล้ายขอความเห็น

ครั้นเขาพยักหน้าสนับสนุนให้เธออุ่นใจว่ากำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง อิงอรุณจึงเอื้อมมือมาวางทับมือเขาที่เท้าอยู่บนพื้นสนามหญ้า แล้วกุมไว้หลวมๆ เธอขึงดวงตากลมโตใส่เขา บังคับด้วยสายตามิให้ดึงมือออก

สาวัชมองมือขาวบางที่วางทาบทับอยู่บนมือเขาด้วยรอยขมขื่นในคอ ทว่ากลับพยายามขึงเค้นรอยยิ้มประดับที่ริมฝีปากไว้ปลอบประโลมอิงอรุณ เขาพยักพเยิดไปที่โทรศัพท์ “เริ่มโทร.ได้แล้ว”

กามเทพสาวทำตามอย่างว่าง่าย สายแรกๆเธอยังตะกุกตะกักสรุปเรื่องราวให้คู่สนทนาฟัง แต่พอสายที่สามสี่ห้า อิงอรุณก็เริ่มพูดเป็นสคริปต์ได้คล่องปาก ทั้งยังผ่อนคลายขึ้นชัดเจน

ทว่าสถานการณ์สบายๆนั้นเป็นไปเพียงไม่นาน เมื่อรายชื่อที่มีเริ่มเหลือน้อยลง โดยยังไม่มีอะไรจับต้องได้และพอเป็นประโยชน์ สีหน้าอิงอรุณเริ่มเคร่งเครียดอีกครั้ง น้ำเสียงหม่นบอกชัดถึงพื้นอารมณ์ที่เริ่มหดหู่

สาวัชกำมือแน่น ไม่รู้ตัวสักนิดว่าหญ้าที่อยู่ในมือชอกช้ำยับเยินปานใด มารู้สึกตัวก็ตอนที่...

“คุณสาวัชเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ดวงตาเธอมองเขาด้วยความห่วงใย

สาวัชขมวดคิ้ว และคนมองก็รู้ว่าเขากำลังตั้งคำถาม

“โกรธอะไรอยู่หรือคะ” เธอบุ้ยปากไปยังมือตัวเองที่กุมทับมือเขาไว้ดังเดิม “คุณกำมือซะแน่นเชียว เหมือน...โกรธ หรือว่ารำคาญอิงที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องเลย”

“ถ้าจะมีใครที่สมควรถูกโกรธ คนคนนั้นน่าจะเป็นผมเอง” ชายหนุ่มถอนใจ “ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย ทำได้แค่นั่งมองคุณอยู่แค่นี้ ไร้ประโยชน์ยิ่งกว่า...”

อิงอรุณวางโทรศัพท์บนตัก ส่ายพร้อมกับส่ายศีรษะนิดๆปรามมิให้เขาพูดจบ “ถ้าอิงต้องการความช่วยเหลือ อิงโทร.หาพ่อ ขอให้พ่อช่วยจัดการ ต่อให้เรื่องยากแค่ไหน เงินของพ่อก็รับมือทุกเรื่องได้อยู่แล้ว แต่คุณรู้ไหมคะ คนที่จะนั่งอยู่ตรงนี้แล้วทำให้อิงอุ่นใจ ไม่อึดอัด มีแค่คุณเท่านั้น คุณ...ซึ่งเงินเท่าไหร่ก็แลกมาไม่ได้”

หากนำโน้ตทุกตัวบนโลกนี้มารวมกันยังไพเราะไม่ได้ครึ่งของสิ่งที่อิงอรุณเพิ่งเอ่ยออกมา สาวัชเชื่อว่าการได้ไปเยี่ยมเยียนสรวงสวรรค์คงให้ความรู้สึกดีไม่มากเท่านี้ แต่วินาทีถัดมาเขาจึงรู้ว่าตัวเองคิดผิด เพราะหญิงสาวยกสองมือขึ้นมาประคองใบหน้าเขา จากนั้นลากปลายนิ้วไล้จากแก้มมายังมุมปากบังคับให้เขา...ยิ้ม!

“อย่าทำหน้าเคร่งเครียดสิคะ รู้ไหมว่าเวลาคุณยิ้ม อิงรู้สึกว่าโลกนี้มันไม่น่ากลัวสักนิด ยิ้มให้อิงดีกว่านะคะ”

นั่นเป็นความสนิทสนมชิดเชื้ออย่างที่เขาไม่คาดคิดว่าจะมีใครกระทำต่อเขาได้อ่อนโยนเช่นนี้

“อิงเพิ่งรู้ว่าผงเข้าตาตัวเองมันเขี่ยไม่ออกก็ตอนนี้เอง ครั้งนึงนานมาแล้วอิงเคยบอกใครคนนึงว่าเวลาเจอปัญหาให้ถามตัวเองว่ามีทางแก้ไหม ถ้ามี ก็ไม่เห็นต้องกังวลอะไร แค่แก้ปัญหาไปตามที่คิดก็พอ แต่ถ้าเกิดปัญหานั้นไม่มีทางแก้ ก็ยิ่งไม่ต้องเครียดใหญ่เลย เพราะเครียดไปก็แก้มันไม่ได้อยู่ดี คุณสาวัชจำได้ไหมคะ”

ใครจะลืมเหตุการณ์วันนั้นได้ลง อิงอรุณเคยใช้ประโยคนั้นปลอบโยนเขา และวันนี้เธอหยิบยกมันกลับขึ้นมาปลอบใจตัวเอง สำหรับเขาแล้วการรับรู้ว่าหญิงสาวจดจำเรื่องราวระหว่างกันได้ไม่แพ้ที่เขาบันทึกไว้ในความทรงจำ บางครั้งมันก็เจ็บปวดเกินกว่าจะเป็นความรื่นรมย์ ด้วยเขารู้ดีว่าเส้นทางสายนี้เป็นเพียงเส้นขนาน เห็นกันอยู่ห่างๆ แต่ไม่มีวันมาบรรจบกันไม่ว่าจะด้วยวิถีทางใดก็ตาม

ยิ่งเธออาทรและมอบความไว้เนื้อเชื่อใจให้มาเท่าไร เขาก็รู้...ยามต้องอยู่ลำพังกับความทรงจำเก่าๆในวันหน้า เขาจะมีเรื่องราวให้ระลึกถึงด้วยความเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

สาวัชปลดมือหญิงสาวออกจากใบหน้า กดเสียงราบเรียบซ่อนความระทมขณะปราม “ใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี”

“ทำไมคุณถึงแคร์ชื่อเสียงอิงจังเลยคะ” อิงอรุณทำสีหน้าตั้งใจรอฟังคำตอบ

“คุณเป็นผู้หญิง ยังไงก็เป็นฝ่ายเสียหาย”

คนฟังทำปากยื่นหน้าม่อย “แหม...ตอบไม่ตรงกับที่อยากได้ยินเลย”

“แล้วคุณอยากได้ยินอะไร”

“ก็คำพูดประมาณว่า คุณห่วงชื่อเสียงอิง เพราะคุณชอบอิง อะไรแบบเนี้ย!” รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหญิงสาว ไม่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้เลย ตรงข้ามมีแต่จะทำให้ยิ่งรู้สึกแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่

“อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น” เขาติงเสียงขรึม

“ห้ามล้อเล่น แปลว่าพูดจริงได้ ใช่ไหมคะ”

“อิงอรุณ ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่า...”

เธอไม่คอยให้เขาพูดจบ แต่ยกนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปากเขา เสี้ยววินาทีที่สาวัชชะงัก หญิงสาวก็บิดข้อมือ นำปลายนิ้วนั้นไปแตะริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา สบสานดวงตากับเขานิ่งๆ เมื่อลดมือลง อิงอรุณจึงเอ่ยช้าๆด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“อิงชอบคุณสาวัช แล้วก็มั่นใจด้วยว่าคุณรู้สึกไม่ต่างกัน”





♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥



ฮิ้ววววว บอกเลยเขียนฉากนี้เอง สิริณยังเขินเองเลย
อยากเป็นผู้หญิงกล้าๆมั่นๆเอาแต่ใจแบบนี้บ้างจัง ฮ่าๆๆ


ลุ้นๆกันอยู่ก็ตัดมาให้หวานแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
สิริณน่ารักเนอะ รักเค้าด้วยล่าาาา
หวังว่าจะอมยิ้มกันได้พอกรุบกริบนะคะ


พรุ่งนี้สิริณไปเรียนหนังสืออีกแล้ว
อาทิตย์ก่อนเรียนทฤษฎี
สัปดาห์นี้ต้องไปเข้าเวิร์คช็อปต่อเนื่อง
สิริณไม่ว่างมาอัพนิยายหนึ่งวัน
คิดถึงกันบ้างนะคะ ^_^

สิริณ

จำนวนการเข้าชม : 1518

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery