ม่านนทีปรารถนา
เมื่อโพไซดอนเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ก่อเรื่องวิวาทกับอพอลโลจนถูกอัปเปหิลงมาอยู่ในร่างมนุษย์ในดินแดนที่เขาแสนเกลียดชัง พร้อมกับโดนริบพลังไปเสียกว่าครึ่ง ทางเดียวที่จะกลับคืนสู่โอลิมปัสและได้พลังทั้งหมดกลับมา เขาจะต้องร่วมมือกับอพอลโลทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
Tags: โพไซดอน เทพเจ้ากรีก รักหวาน ฟิน
ตอน: 18 ขัดคำสั่ง
“พ่อรู้มาว่าลูกส่งไลลิสให้ไปสืบหาตัวท่านโพไซดอนหรือ” โอเชียนัสเดินเข้ามาหาบุตรสาวที่กำลังนั่งพักใจอยู่ริมหน้าต่างห้องบรรทม
“ท่านพอทราบได้อย่างไรว่าลูกส่งไลลิสไป” แอมฟริตริติตกใจที่รู้ว่าบิดาทราบเรื่องที่เธอส่งไลลิสไปบนโลกมนุษย์
“ลูกเอ๋ย แม้พ่อจะโดนแบ่งอำนาจการปกครองทะเลบางส่วนไปให้กับท่านโพไซดอน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้พ่อคนนี้หูตาฝ้าฟางมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในวังใต้ท้องทะเลของเราหรอกนะ” เทพผู้มีเรือนผมและหนวดเคราวสีเงินยวง เอ่ยในขณะที่เดินมาทรุดกายนั่งข้างๆ บุตรสาว ก่อนจะลูบศีรษะเธออย่างทะนุถนอม
“ลูกขออภัยที่ไม่ได้แจ้งให้ท่านพ่อทราบก่อน แต่ว่าลูกร้อนใจเหลือจะกล่าว เพราะลูกเองก็เพิ่งรู้ว่าท่านโพไซดอนโดนองค์มหาเทพลงทัณฑ์ให้ไปอยู่ในโลกมนุษย์” แอมฟริตริติหันมากล่าวขอโทษบิดา และในดวงตาของเธอนั้นก็ฉายแวววิตกกังวลจนคนเป็นพ่อยังเห็นได้ชัด
“แค่ลูกรู้ว่าท่านโพไซดอนถูกส่งไปโลกมนุษย์ยังเป็นห่วงถึงเพียงนี้ แล้วทำไมตอนที่ท่านมาขอลูกไปเป็นชายาเคียงคู่บัลลังก์กับท่าน เหตุใดลูกถึงปฏิเสธไปเล่าแอมฟริตริติ”
“นั่นเป็นเพราะลูกยังไม่แน่ใจในพระทัยของท่านโพไซดอน ลูกไม่รู้ว่าท่านจะมั่นคงกับลูกมากน้อยแค่ไหน”
“ท่านก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วด้วยการมาสู่ขอลูกครั้งที่สอง แต่ลูกก็ยังปฏิเสธไปอีก
“ลูก แค่”
มาถึงตรงนี้เทพีแอมฟริตริติก็จนใจที่จะหาคำตอบใดมากล่าวแก้กับสิ่งที่บิดาเอ่ย จริงอยู่ครั้งแรกเธออยากดูว่าเทพแห่งท้องทะเลมั่นคงกับเธอเพียงไหนเพราะมีอะไรบางอย่างมาทำให้เธอไม่แน่ใจ แต่การปฏิเสธครั้งที่สองนั้นเกิดขึ้นเพราะวิสัยหญิงโดยแท้ นั่นคือเธออยากจะรู้ว่าเธอสำคัญเพียงใดต่อเทพแห่งท้องทะเล สำคัญมากพอที่เทพโพไซดอนจะเสียสละสิ่งอื่นๆ เพื่อเธอได้หรือไม่ ทว่ายังไม่ทันได้รู้คำตอบเทพโพไซดอนก็โดนลงทัณฑ์เสียก่อน
“ลูกคงไม่รู้ว่าองค์มหาเทพลงโทษท่านโพไซดอนแล้วมีเงื่อนไขใดบ้าง เพราะฉะนั้นพ่อไม่อยากให้ลูกไปวุ่นวายกับท่านในตอนนี้ ลำพังการต้องไปอยู่ในโลกมนุษย์ด้วยร่างกายแบบมนุษย์นั้นก็ทำให้ท่านขัดพระทัยมากพออยู่แล้ว ขืนมีเรื่องอื่นๆ ไปทำให้ท่านวุ่นวายพระทัยอีก มันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่นะ” โอเชียนัสเตือนบุตรสาวเพราะกลัวว่าการส่งบริวารไปติดตามเทพโพไซดอนจะทำให้ฝ่ายนั้นโกรธ
“แต่ลูกเป็นห่วงท่านโพไซดอน” เทพีแสนงามจะเอ่ยแย้ง แต่บิดายกมือขึ้นปรามเสียก่อน นางจึงหยุดคำพูดของตนเองเพียงเท่านั้น
“ถ้าลูกห่วงท่านโพไซดอน ลูกก็ควรมองดูอยู่ห่างๆ อย่าได้เข้าไปก้าวก่ายเลยเชื่อพ่อเถอะ” ผู้เป็นบิดากล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป
คล้อยหลังจากที่บิดาจากไปแล้ว แอมฟริตริติก็เรียกหานางไลลิส “ไลลิสเจ้าอยู่แถวนี้หรือไม่ จงออกมาพบเราเดี๋ยวนี้” สิ้นคำพูดก็ปรากฏร่างนางพรายน้ำขึ้นที่ตรงหน้า
ไลลิสยืนค้อมกายด้วยความเคารพที่มีต่อเทพีแอมฟริตริติ “หม่อมฉันอยู่นี่เพคะ”
“เรื่องที่เราให้ไปสืบหาที่อยู่ของท่านโพไซดอน ได้เรื่องหรือยัง”
“ทราบแล้วเพคะ”
“จริงรึ รีบบอกเรามาเดี๋ยวนี้ว่าท่านโพไซดอนอยู่ที่ใด” แอมฟริตริติเก็บความดีใจของตนเองไม่อยู่ นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดประมาณ
“พระองค์อยู่ที่เกาะครีตเพคะ ในร่างของชายหนุ่มชาวมนุษย์ชื่อคีรีล แล้วเอ่อ”
“เอ่อ อ่าอะไรของเจ้ารีบรายงานมาให้หมด” เมื่อเห็นท่าทีอึกอักของนางพรายไลลิส เทพีแอมฟริตริติก็นึกขัดใจนักจึงตวาดนางออกไป
“คือ นอกจากท่านเทพโพไซดอนจะอยู่ในร่างของมนุษย์ชื่อคีรีลแล้ว ยังทรงทำงานที่ฟาร์มแห่งหนึ่ง ในฐานะคนเลี้ยงม้าที่แสนต่ำต้อยเพคะ หม่อมฉันไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดท่านโพไซดอนถึงเลือกทำอย่างนั้น” ไลลิสรายงานเรื่องที่ตนรู้ทั้งหมดให้นายได้ทราบ
ในระหว่างที่ฟังคำของนางบริวารนั้นใบหน้างดงามของเทพีแอมฟริตริติก็เกิดอาการฉงนฉงาย ด้วยไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเทพผู้สูงส่ง ผู้เป็นหนึ่งเหนือน่านน้ำทั้งปวง ถึงได้เลือกไปใช้ชีวิตเช่นมนุษย์ต่ำต้อยเช่นนั้น
“หรือว่านี่จะเป็นเงื่อนไขหนึ่งที่องค์มหาเทพกำหนดเอาไว้ให้กับท่านโพไซดอน” เทพีแห่งท้องทะเลนึกถึงคำของบิดาขึ้นมา
“ก็อาจจะเป็นได้เพคะ เพราะปกติแล้วท่านเทพโพไซดอนนั้นทรงหยิ่งทะนงในเกียรติและศักดิ์ศรีของพระองค์มาก คงไม่ยอมลดตัวไปทำงานต้อยต่ำเยี่ยงนั้นเด็ดขาด หากไม่มีความจำเป็น” นางพรายแสดงความคิดเห็น
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องคอยไปอยู่ใกล้ๆ พระองค์นะ เผื่อว่าพระองค์ต้องการความช่วยเหลือ อีกอย่างข้าไม่อยากให้มีนางมนุษย์คนไหนได้เข้าใกล้พระองค์ แม้จะในยามที่ทรงอยู่ในร่างมนุษย์ก็เถอะ” เทพีแอมฟริตริติสั่งนางพรายน้ำด้วยความเป็นห่วงและความหวาดระแวงกลัวว่าเทพผู้เป็นใหญ่แห่งท้องทะเลจะไปหลงเสน่ห์นางมนุษย์คนใดคนหนึ่งเข้า
“เพคะ” ไลลิสรับคำสั่งแล้วก็ทำความเคารพก่อนจะจากไป
แม้จะเป็นการขัดคำสั่งของบิดา แต่เพราะความรักเธอถึงได้ยอมขัดคำสั่งนั้น จะให้เธอทำเฉยและนิ่งดูดายนั้นก็คงจะไม่ได้
เพราะใจนั้นทั้งเป็นห่วงทั้งรักเทพโพไซดอนเหลือเกิน
แอมฟริตริติทอดถอนหายใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม
“ท่านพอทราบได้อย่างไรว่าลูกส่งไลลิสไป” แอมฟริตริติตกใจที่รู้ว่าบิดาทราบเรื่องที่เธอส่งไลลิสไปบนโลกมนุษย์
“ลูกเอ๋ย แม้พ่อจะโดนแบ่งอำนาจการปกครองทะเลบางส่วนไปให้กับท่านโพไซดอน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้พ่อคนนี้หูตาฝ้าฟางมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในวังใต้ท้องทะเลของเราหรอกนะ” เทพผู้มีเรือนผมและหนวดเคราวสีเงินยวง เอ่ยในขณะที่เดินมาทรุดกายนั่งข้างๆ บุตรสาว ก่อนจะลูบศีรษะเธออย่างทะนุถนอม
“ลูกขออภัยที่ไม่ได้แจ้งให้ท่านพ่อทราบก่อน แต่ว่าลูกร้อนใจเหลือจะกล่าว เพราะลูกเองก็เพิ่งรู้ว่าท่านโพไซดอนโดนองค์มหาเทพลงทัณฑ์ให้ไปอยู่ในโลกมนุษย์” แอมฟริตริติหันมากล่าวขอโทษบิดา และในดวงตาของเธอนั้นก็ฉายแวววิตกกังวลจนคนเป็นพ่อยังเห็นได้ชัด
“แค่ลูกรู้ว่าท่านโพไซดอนถูกส่งไปโลกมนุษย์ยังเป็นห่วงถึงเพียงนี้ แล้วทำไมตอนที่ท่านมาขอลูกไปเป็นชายาเคียงคู่บัลลังก์กับท่าน เหตุใดลูกถึงปฏิเสธไปเล่าแอมฟริตริติ”
“นั่นเป็นเพราะลูกยังไม่แน่ใจในพระทัยของท่านโพไซดอน ลูกไม่รู้ว่าท่านจะมั่นคงกับลูกมากน้อยแค่ไหน”
“ท่านก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วด้วยการมาสู่ขอลูกครั้งที่สอง แต่ลูกก็ยังปฏิเสธไปอีก
“ลูก แค่”
มาถึงตรงนี้เทพีแอมฟริตริติก็จนใจที่จะหาคำตอบใดมากล่าวแก้กับสิ่งที่บิดาเอ่ย จริงอยู่ครั้งแรกเธออยากดูว่าเทพแห่งท้องทะเลมั่นคงกับเธอเพียงไหนเพราะมีอะไรบางอย่างมาทำให้เธอไม่แน่ใจ แต่การปฏิเสธครั้งที่สองนั้นเกิดขึ้นเพราะวิสัยหญิงโดยแท้ นั่นคือเธออยากจะรู้ว่าเธอสำคัญเพียงใดต่อเทพแห่งท้องทะเล สำคัญมากพอที่เทพโพไซดอนจะเสียสละสิ่งอื่นๆ เพื่อเธอได้หรือไม่ ทว่ายังไม่ทันได้รู้คำตอบเทพโพไซดอนก็โดนลงทัณฑ์เสียก่อน
“ลูกคงไม่รู้ว่าองค์มหาเทพลงโทษท่านโพไซดอนแล้วมีเงื่อนไขใดบ้าง เพราะฉะนั้นพ่อไม่อยากให้ลูกไปวุ่นวายกับท่านในตอนนี้ ลำพังการต้องไปอยู่ในโลกมนุษย์ด้วยร่างกายแบบมนุษย์นั้นก็ทำให้ท่านขัดพระทัยมากพออยู่แล้ว ขืนมีเรื่องอื่นๆ ไปทำให้ท่านวุ่นวายพระทัยอีก มันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่นะ” โอเชียนัสเตือนบุตรสาวเพราะกลัวว่าการส่งบริวารไปติดตามเทพโพไซดอนจะทำให้ฝ่ายนั้นโกรธ
“แต่ลูกเป็นห่วงท่านโพไซดอน” เทพีแสนงามจะเอ่ยแย้ง แต่บิดายกมือขึ้นปรามเสียก่อน นางจึงหยุดคำพูดของตนเองเพียงเท่านั้น
“ถ้าลูกห่วงท่านโพไซดอน ลูกก็ควรมองดูอยู่ห่างๆ อย่าได้เข้าไปก้าวก่ายเลยเชื่อพ่อเถอะ” ผู้เป็นบิดากล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป
คล้อยหลังจากที่บิดาจากไปแล้ว แอมฟริตริติก็เรียกหานางไลลิส “ไลลิสเจ้าอยู่แถวนี้หรือไม่ จงออกมาพบเราเดี๋ยวนี้” สิ้นคำพูดก็ปรากฏร่างนางพรายน้ำขึ้นที่ตรงหน้า
ไลลิสยืนค้อมกายด้วยความเคารพที่มีต่อเทพีแอมฟริตริติ “หม่อมฉันอยู่นี่เพคะ”
“เรื่องที่เราให้ไปสืบหาที่อยู่ของท่านโพไซดอน ได้เรื่องหรือยัง”
“ทราบแล้วเพคะ”
“จริงรึ รีบบอกเรามาเดี๋ยวนี้ว่าท่านโพไซดอนอยู่ที่ใด” แอมฟริตริติเก็บความดีใจของตนเองไม่อยู่ นางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดประมาณ
“พระองค์อยู่ที่เกาะครีตเพคะ ในร่างของชายหนุ่มชาวมนุษย์ชื่อคีรีล แล้วเอ่อ”
“เอ่อ อ่าอะไรของเจ้ารีบรายงานมาให้หมด” เมื่อเห็นท่าทีอึกอักของนางพรายไลลิส เทพีแอมฟริตริติก็นึกขัดใจนักจึงตวาดนางออกไป
“คือ นอกจากท่านเทพโพไซดอนจะอยู่ในร่างของมนุษย์ชื่อคีรีลแล้ว ยังทรงทำงานที่ฟาร์มแห่งหนึ่ง ในฐานะคนเลี้ยงม้าที่แสนต่ำต้อยเพคะ หม่อมฉันไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดท่านโพไซดอนถึงเลือกทำอย่างนั้น” ไลลิสรายงานเรื่องที่ตนรู้ทั้งหมดให้นายได้ทราบ
ในระหว่างที่ฟังคำของนางบริวารนั้นใบหน้างดงามของเทพีแอมฟริตริติก็เกิดอาการฉงนฉงาย ด้วยไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเทพผู้สูงส่ง ผู้เป็นหนึ่งเหนือน่านน้ำทั้งปวง ถึงได้เลือกไปใช้ชีวิตเช่นมนุษย์ต่ำต้อยเช่นนั้น
“หรือว่านี่จะเป็นเงื่อนไขหนึ่งที่องค์มหาเทพกำหนดเอาไว้ให้กับท่านโพไซดอน” เทพีแห่งท้องทะเลนึกถึงคำของบิดาขึ้นมา
“ก็อาจจะเป็นได้เพคะ เพราะปกติแล้วท่านเทพโพไซดอนนั้นทรงหยิ่งทะนงในเกียรติและศักดิ์ศรีของพระองค์มาก คงไม่ยอมลดตัวไปทำงานต้อยต่ำเยี่ยงนั้นเด็ดขาด หากไม่มีความจำเป็น” นางพรายแสดงความคิดเห็น
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องคอยไปอยู่ใกล้ๆ พระองค์นะ เผื่อว่าพระองค์ต้องการความช่วยเหลือ อีกอย่างข้าไม่อยากให้มีนางมนุษย์คนไหนได้เข้าใกล้พระองค์ แม้จะในยามที่ทรงอยู่ในร่างมนุษย์ก็เถอะ” เทพีแอมฟริตริติสั่งนางพรายน้ำด้วยความเป็นห่วงและความหวาดระแวงกลัวว่าเทพผู้เป็นใหญ่แห่งท้องทะเลจะไปหลงเสน่ห์นางมนุษย์คนใดคนหนึ่งเข้า
“เพคะ” ไลลิสรับคำสั่งแล้วก็ทำความเคารพก่อนจะจากไป
แม้จะเป็นการขัดคำสั่งของบิดา แต่เพราะความรักเธอถึงได้ยอมขัดคำสั่งนั้น จะให้เธอทำเฉยและนิ่งดูดายนั้นก็คงจะไม่ได้
เพราะใจนั้นทั้งเป็นห่วงทั้งรักเทพโพไซดอนเหลือเกิน
แอมฟริตริติทอดถอนหายใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม
namon เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ก.ย. 2559, 15:09:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ก.ย. 2559, 15:09:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 1173
| << 17 ลมหายใจแห่งท้องทะเล | 19 เพียงชั่วคราว >> |
Zephyr 4 ก.ย. 2559, 12:17:49 น.
นางต้องอิจฉาแรงจนแอลแย่แน่ๆเลย
นางต้องอิจฉาแรงจนแอลแย่แน่ๆเลย