สามีรีเทิร์น
เขาต้องจากกับคนรักเพราะถูกกีดกันจากครอบครัวของเธอที่ชอบคนรวย และเมื่อวันที่เขามีพร้อมเขาก็กลับมาเอาคืน เอาคืนทุกอย่างรวมทั้งเมียของเขาที่ถูกใสตะกร้าล้างน้ำยกให้ผู้ชายอื่นด้วย
Tags: สามี, นิยายรัก, ลมหวน, อดีต, กลับมารักกัน
ตอน: ตอนที่ 2 >>> 50%
ตอนที่ 2
“นั่นแกจะไปไหนแต่เช้ายัยมิ้น” เสียงทักจากมารดาทำให้มินรญาที่กำลังจะย่องออกจากบ้านไปแบบเงียบๆ สะดุ้งสุดตัว
“ออกไป...ออกไปข้างนอกนะคะ นัดเพื่อนเอาไว้” หญิงสาวหันมาตอบพลางยิ้มแหยๆ
“ไม่ได้!” นางรงรองรีบเดินลงจากบันไดตรงมาหาลูกสาว “วันนี้วันเกิดเสี่ยนิติ”
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น หันมามองมารดาอย่างไม่เข้าใจว่า วันเกิดเสี่ยนิติเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ อยากเกิดก็เกิดไปสิ “แล้วไงคะ”
“เสี่ยจะมารับแกออกไปฉลองงานวันเกิดด้วยกัน ห้ามปฏิเสธ” นางรงรองเอ่ยดักลูกสาวพร้อมทั้งลากร่างบางมาที่โซฟา “โทร.ยกเลิกนัดกับเพื่อนซะ”
“ไม่ค่ะ ทำไมมิ้นต้องไปฉลองงานวันเกิดกับเสี่ยนิติด้วย คนในครอบครัวก็ไม่ใช่” หญิงสาวบอกอย่างหงุดหงิด ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู และยิ่งร้อนใจเมื่อใกล้เวลานัดกับคูเปอร์แล้ว “มิ้นต้องไปแล้วนะคะ”
“เอะ! ยัยมิ้นนี่ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง แม่บอกให้โทร.ยกเลิกนัดกับเพื่อน ไม่ได้ให้ยกเลิกนัดกับเสี่ย”
“นัดอะไร มิ้นไม่รู้เรื่องด้วยสักนิด แม่นัดเองแม่ก็ไปเองสิคะ” ว่าแล้วมินรญาก็ลุกขึ้นเตรียมจะชิ่งหนี
“หยุดเดี๋ยวนี้นะยัยมิ้น ถ้าแกก้าวเท้าออกจากบ้านเราจะได้เห็นดีกัน” นางรงรองสั่งเสียงเด็ดขาด ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้ด้วยเครื่องสำอางตึงเครียดจริงจังเกินกว่าคนเป็นลูกสาวจะกล้าต่อต้าน
“ทำไมต้องเป็นมิ้นคะ” ถามเสียงอ่อนทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม
“แกก็รู้ว่าเสี่ยนิติชอบแก และแม่ก็เห็นด้วย เสี่ยนิติเป็นผู้ใหญ่ มีฐานะและหน้าที่การงานที่มั่นคง เชื่อแม่ ไม่มีผู้ชายคนไหนเหมาะสมกับลูกเท่าเสี่ยนิติอีกแล้ว” นางรงรองชื่นชมชายหนุ่มที่หมายตาให้เป็นคู่ครองของบุตรสาวอย่างออกนอกหน้า
“แต่เสี่ยนิตินี่รุ่นพ่อเลยนะคะ และอีกอย่างมิ้นไม่ได้รักเสี่ย”
“ความรักมันกินได้หรือไงกัน”
“เงินก็ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต” มินรญาแย้งมารดาแทบจะทันที
“แกอย่ามาโลกสวยชีวิตทุกวันนี้อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเงิน” นางรงรองแย้งลูกสาวกลับเสียงเข้ม “ตกลงจะโทร.ไปยกเลิกนัดเพื่อนไหม เมื่อวานก็จนดึกดื่นวันนี้ยังจะนัดกันอีกเหรอ”
“โธ่...คุณแม่ เป็นวันหลังไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวเข้าไปออดอ้อนคนเป็นแม่ แต่ก็ไร้ผล
“ไม่ได้! ถ้าแกไม่กล้าโทร. แม่จะโทรเอง...ใครยัยดาใช่ไหม” นางรงรองแบมือขอโทรศัพท์มือถือจากบุตรสาว
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมิ้นโทร.เองดีกว่าค่ะ” หญิงสาวกระชับกระเป๋าสะพายเอาไว้แน่น แล้วรีบเดินเลี่ยงออกไปที่สวนหลังบ้าน เพื่อโทร.หาคูเปอร์ ที่วันนี้นัดเจอกันอีกครั้งอย่างขัดคนเป็นแม่ไม่ได้ ทั้งที่นานๆ จะมีเวลานัดเจอกันเสียที เพราะคูเปอร์นั้นหาเวลาว่างค่อนข้างยาก ถ้าไม่ติดเรียนก็ติดงาน ที่ทำพาร์ทไทม์ ไม่ก็งานขายผักช่วยมารดา
“พี่คู้ป...” หญิงสาวเรียกคนรักเสียงอ้อนระคนรู้สึกผิด ทันทีที่อีกฝ่ายกดรับสาย
“ว่าไง พี่กำลังจะออกไป”
“มิ้นขอโทษ”
“ขอโทษพี่ทำไม” ชายหนุ่มถามเสียงกลั้วหัวเราะ
“มิ้นคือ...มิ้นไปไม่ได้แล้ว”
ปลายสายเงียบไปพักใหญ่จนมินรญาใจไม่ดี “พี่คู้ป มิ้นขอโทษ มิ้นขัดคุณแม่ไม่ได้จริงๆ ท่าน...ท่านวานให้พาไปทำธุระนะคะ” หญิงสาวเลี่ยงที่จะพูดความจริง เพราะไม่อยากให้คนรักคิดมาก
เรื่องนางรงรองจะจับคู่ลูกสาวตนเองกับเสี่ยนิตินั้นรู้กันทั้งตลาด แต่เรื่องนี้มินรญาก็ได้พูดคุยกับคูเปอร์แล้วว่าตนไม่ได้คิดเกินเลยกับคนรุ่นราวคราวพ่ออย่างเสี่ยนิติ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นแค่ความเห็นชอบของนางรงรองเท่านั้น
“จะขอโทษพี่ทำไม พาคุณแม่ไปทำธุระเถอะ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยนัดเจอกันใหม่ก็ได้” น้ำเสียงที่ไร้ซึ่งการโกรธเคืองของชายหนุ่มยิ่งทำให้มินรญารู้สึกโล่งใจ แต่ขณะเดียวกันก็รู้ผิดไม่น้อยที่ตนแต่งเรื่องโกหกคนรัก
“พี่คู้ป...มิ้นขอโทษจริงๆ”
“ทำไมต้องทำเสียงรู้สึกผิดอย่างนั้นด้วย พาแม่ไปทำธุระไม่ได้แอบไปเดทกับหนุ่มๆ ซะหน่อย จริงไหม พี่เข้าใจน่า”
คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งโหยง ริมฝีปากอิ่มกัดเม้ม ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาจนเกือบจะเผลอหลุดปากบอกความจริงออกไป ถ้าหากคูเปอร์ไม่พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เอาไว้คืนนีพี่โทร.หานะ”
“ค่ะ” มินรญาตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดึงมือถือที่แนบหูออกมามองอย่างรู้สึกผิดระคนหนักใจ หลังจากที่คนรักวางสายไปแล้ว
“มิ้นขอโทษ...นะคะพี่คู้ป” มินรญาพูดกับตัวเองก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้าน
“หายไปซะนานเชียว” นางรงรองชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนใบหน้าที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางราคาแพงจะแปรเปลี่ยนเป็นแย้มยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงแตรรถ “สงสัยจะมาถึงแล้ว” นางพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น ก่อนจะหันไปตะโกนเรียกเด็กรับใช้
“ใครก็ได้ไปดูซิว่าใครมา ถ้าเป็นเสี่ยนิติ รีบเชิญเข้าบ้านมาเลยนะ” นางสั่งเสร็จก็หันมาหาลูกสาว “มานี่มา” ว่าพลางลากร่างบางของบุตรสาวมานั่งข้างๆ ที่โซฟา
“ทำหน้าตาให้มันยิ้มแย้มแจ่มใสกว่านี้หน่อยได้ไหม”
เมื่อได้รับคำสั่งมินรญาก็ยิ้มยิงฟันให้คนเป็นแม่ จนท่านต้องตีเข้าที่ต้นแขนกลมกลึงเบาๆ อย่างขัดใจ “ถ้าจะยิ้มแบบนี้ก็ไม่ต้องเลย เอาเป็นว่าวันนี้วันเกิดเสี่ยเขาจะจะมารับแกไปกินข้าวและฉลองนิดหน่อยๆ ยังไงแกห้ามทำเรื่องขายหน้าแล้วกัน”
“ทำไมแม่ไม่ไปด้วยกันล่ะคะ”
“เสี่ยอยากฉลองกับแกสองต่อสอง จะให้แม่ไปเป็นกอขอคอทำไม” ว่าพลางป้องปากหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนดวงตาที่มีริ้วรอยแห่งวัยมาเยือนจะเบิกกว้างอย่างดีใจและรีบลุกขึ้นไปต้อนรับแขกคนพิเศษ
“สวัสดีค่ะเสี่ย สุขสันต์วันเกิด ร่ำรวยร้อยล้านพันล้านนะคะ”
“ขอบคุณครับ” ชายสูงวัยกล่าวขอบคุณนางรงรองพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองเลยไปยังร่างบางที่นั่งเปิดหนังสือนิตยสารอ่านอย่างไม่คิดจะสนใจทักทายเขาแม้แต่น้อย “สวัสดีหนูมิ้น”
มินรญาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทัก แล้ววางหนังสือยกมือไหว้เสี่ยนิติ จากนั้นก็หันมาหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านต่ออย่างไม่สนใจอีกฝ่าย เดือดร้อนคนเป็นแม่ที่รีบตรงรี่เข้ามาเตือน
“แกจะมาสนใจอ่านทำไมตอนนี้ ห๊า!” นางรงรองกัดฟันด่าบุตรสาวพร้อมกับแย่งนิตยสารเล่มนั้นไปเก็บ “เสี่ยจะรับยัยมิ้นออกไปเลยใช่ไหมคะ” แล้วหันมาถามเสี่ยนิติเสียงหวาน
“ครับ”
นางรงรองกระตุกแขนของบุตรสาวให้ลุกขึ้น แล้วดันร่างบางไปยืนต่อหน้าชายสูงวัยที่ดูยังไงก็คงความหล่อเหลาและภูมิฐาน เหมาะสมกับบุตรสาวนางยิ่งนัก แล้วฝากฝังราวกับทั้งคู่ไม่ได้จะออกไปกินข้าว แต่กำลังจะเข้าห้องหออย่างออกนอกหน้าว่า
“ยังไงฝากลูกสาวของดิฉันด้วยนะคะ ยัยมิ้นยังเด็กอาจจะทำจะพูดอะไรแบบไม่ได้คิด เสี่ยก็อย่าถือสาเอาความเลยนะคะ”
“แม่...มิ้นแค่ไปกินข้าวนะคะ” มินรญากระซิบเตือน แต่ใช่นางรงรองจะสนใจ นางส่งค้อนให้บุตรสาว แล้วหันไปยิ้มประจบเอาใจเสี่ยนิติต่อ
“ฉลองกันให้สนุกนะคะ”
เสี่ยนิติพยักหน้ารับ แล้วผายมือให้มินรญาเดินนำออกไปก่อนแล้วตัวเขาเดินตามหลัง ตบท้ายด้วยนางรงรองที่เดินไปส่งทั้งคู่ขึ้นรถ และยืนมองจนกระทั่งรถหรูของเสี่ยนิติลับสายตาไป หากแต่รอยยิ้มของความสุข ความหวังยังไม่จางหาย พร้อมกับหมายมาดในใจว่า...
คนที่มินรญาจะแต่งงานด้วยต้องเป็นเสี่ยนิติเท่านั้น!!!
ความอึดอัด ไม่พอใจ ไม่อยากจะมา มินรญาไม่ได้เก็บซ่อนมันเอาไว้แม้แต่นิด ตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นมานั่งคู่คนขับหญิงสาวก็นั่งหน้าบึ้งตลอด บางครั้งปรายตามองเสี่ยนิติแล้วแอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย และทุกการกระทำนั่นใช่ว่าผู้สูงวัยกว่าจะไม่รับรู้
“มีอะไรหรือเปล่า หน้าบึ้งเชียว”
“วันเกิดทั้งที่คุณไม่คิดอยากจะฉลองกับครอบครัวเหรอคะ ถึงได้เลือกที่จะมาฉลองกับคนอื่นอย่างดิฉัน” มินรญายังใช้คำพูดแทนตัวที่ห่างเหินเหมือนเคย แม้มารดาจะเคยบอกให้เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น และเรียกเสี่ยนิติว่าเสี่ย เพื่อความสนิทสนม ทว่าเธอกลับรู้สึกจั๊กจี้ฟังที่ไรเหมือนตัวเองเป็นเด็กเสี่ยเลี้ยงอะไรเทือกนั้น
“ตอนนี้ไม่มี และกำลังรอเนื้อคู่อยู่” เสี่ยนิติตอบพร้อมกับมองคนข้างๆ นัยน์ตาพราวระยับ จนมินรญารู้สึกได้ หญิงสาวขยับตัวอย่างอึดอัดและไม่ชอบใจนัก พอจะเดาได้ว่าเนื้อคู่ที่ว่านั้นหมายถึงใคร แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้
“ขอให้เจอไวๆ นะคะ”
“ก็เจอแล้วนี่ไง” เสี่ยนิติพยักพเยิดบอกอย่างไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา
“งั้นคุณคงต้องหาเนื้อคู่ใหม่แล้วละคะ” มินรญาหันไปมองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง และบอกออกไปอย่างไม่อ้อมค้อมเหมือนกัน “เพราะดิฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“จริงเหรอ” เสี่ยนิติถามเสียงประหลาดใจ “ทำไมก่อนหน้านี้หนูไม่เคยบอกฉันเลยล่ะ คุณรงรองเองก็ไม่เคยเอ่ยถึง”
“ดิฉันยังไม่พร้อมจะเปิดตัวกับทางบ้าน แต่อยากบอกให้คุณรู้และเลิกหวังเรื่องดิฉันเสียที”
“ไม่พร้อมจะเปิดหรือเปิดไม่ได้กันแน่” เสี่ยนิติถามกลับอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
มินรญากัดเม้มริมฝีปากพร้อมกับหันมามองคนสูงวัยกว่าอย่างไม่พอใจ “ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“หนุ่มที่มหาลัยล่ะสิ” เสี่ยนิติกดยิ้ม เมื่อหญิงสาวใช้ความเงียบเป็นคำตอบ “รักวัยหนุ่มสาวไม่ยั่งยืนหรอก”
“เราสองคนรักกัน หลังจากเรียนจบและมีงานทำที่มั่นคงแล้ว เราสองคนจะแต่งงานกันทันที” มินรญาพูดอย่างเชื่อมั่นในความรักและตัวของคนรักเหนือสิ่งอื่นใด
“นั่นแกจะไปไหนแต่เช้ายัยมิ้น” เสียงทักจากมารดาทำให้มินรญาที่กำลังจะย่องออกจากบ้านไปแบบเงียบๆ สะดุ้งสุดตัว
“ออกไป...ออกไปข้างนอกนะคะ นัดเพื่อนเอาไว้” หญิงสาวหันมาตอบพลางยิ้มแหยๆ
“ไม่ได้!” นางรงรองรีบเดินลงจากบันไดตรงมาหาลูกสาว “วันนี้วันเกิดเสี่ยนิติ”
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น หันมามองมารดาอย่างไม่เข้าใจว่า วันเกิดเสี่ยนิติเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ อยากเกิดก็เกิดไปสิ “แล้วไงคะ”
“เสี่ยจะมารับแกออกไปฉลองงานวันเกิดด้วยกัน ห้ามปฏิเสธ” นางรงรองเอ่ยดักลูกสาวพร้อมทั้งลากร่างบางมาที่โซฟา “โทร.ยกเลิกนัดกับเพื่อนซะ”
“ไม่ค่ะ ทำไมมิ้นต้องไปฉลองงานวันเกิดกับเสี่ยนิติด้วย คนในครอบครัวก็ไม่ใช่” หญิงสาวบอกอย่างหงุดหงิด ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู และยิ่งร้อนใจเมื่อใกล้เวลานัดกับคูเปอร์แล้ว “มิ้นต้องไปแล้วนะคะ”
“เอะ! ยัยมิ้นนี่ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง แม่บอกให้โทร.ยกเลิกนัดกับเพื่อน ไม่ได้ให้ยกเลิกนัดกับเสี่ย”
“นัดอะไร มิ้นไม่รู้เรื่องด้วยสักนิด แม่นัดเองแม่ก็ไปเองสิคะ” ว่าแล้วมินรญาก็ลุกขึ้นเตรียมจะชิ่งหนี
“หยุดเดี๋ยวนี้นะยัยมิ้น ถ้าแกก้าวเท้าออกจากบ้านเราจะได้เห็นดีกัน” นางรงรองสั่งเสียงเด็ดขาด ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้ด้วยเครื่องสำอางตึงเครียดจริงจังเกินกว่าคนเป็นลูกสาวจะกล้าต่อต้าน
“ทำไมต้องเป็นมิ้นคะ” ถามเสียงอ่อนทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม
“แกก็รู้ว่าเสี่ยนิติชอบแก และแม่ก็เห็นด้วย เสี่ยนิติเป็นผู้ใหญ่ มีฐานะและหน้าที่การงานที่มั่นคง เชื่อแม่ ไม่มีผู้ชายคนไหนเหมาะสมกับลูกเท่าเสี่ยนิติอีกแล้ว” นางรงรองชื่นชมชายหนุ่มที่หมายตาให้เป็นคู่ครองของบุตรสาวอย่างออกนอกหน้า
“แต่เสี่ยนิตินี่รุ่นพ่อเลยนะคะ และอีกอย่างมิ้นไม่ได้รักเสี่ย”
“ความรักมันกินได้หรือไงกัน”
“เงินก็ไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต” มินรญาแย้งมารดาแทบจะทันที
“แกอย่ามาโลกสวยชีวิตทุกวันนี้อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเงิน” นางรงรองแย้งลูกสาวกลับเสียงเข้ม “ตกลงจะโทร.ไปยกเลิกนัดเพื่อนไหม เมื่อวานก็จนดึกดื่นวันนี้ยังจะนัดกันอีกเหรอ”
“โธ่...คุณแม่ เป็นวันหลังไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวเข้าไปออดอ้อนคนเป็นแม่ แต่ก็ไร้ผล
“ไม่ได้! ถ้าแกไม่กล้าโทร. แม่จะโทรเอง...ใครยัยดาใช่ไหม” นางรงรองแบมือขอโทรศัพท์มือถือจากบุตรสาว
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมิ้นโทร.เองดีกว่าค่ะ” หญิงสาวกระชับกระเป๋าสะพายเอาไว้แน่น แล้วรีบเดินเลี่ยงออกไปที่สวนหลังบ้าน เพื่อโทร.หาคูเปอร์ ที่วันนี้นัดเจอกันอีกครั้งอย่างขัดคนเป็นแม่ไม่ได้ ทั้งที่นานๆ จะมีเวลานัดเจอกันเสียที เพราะคูเปอร์นั้นหาเวลาว่างค่อนข้างยาก ถ้าไม่ติดเรียนก็ติดงาน ที่ทำพาร์ทไทม์ ไม่ก็งานขายผักช่วยมารดา
“พี่คู้ป...” หญิงสาวเรียกคนรักเสียงอ้อนระคนรู้สึกผิด ทันทีที่อีกฝ่ายกดรับสาย
“ว่าไง พี่กำลังจะออกไป”
“มิ้นขอโทษ”
“ขอโทษพี่ทำไม” ชายหนุ่มถามเสียงกลั้วหัวเราะ
“มิ้นคือ...มิ้นไปไม่ได้แล้ว”
ปลายสายเงียบไปพักใหญ่จนมินรญาใจไม่ดี “พี่คู้ป มิ้นขอโทษ มิ้นขัดคุณแม่ไม่ได้จริงๆ ท่าน...ท่านวานให้พาไปทำธุระนะคะ” หญิงสาวเลี่ยงที่จะพูดความจริง เพราะไม่อยากให้คนรักคิดมาก
เรื่องนางรงรองจะจับคู่ลูกสาวตนเองกับเสี่ยนิตินั้นรู้กันทั้งตลาด แต่เรื่องนี้มินรญาก็ได้พูดคุยกับคูเปอร์แล้วว่าตนไม่ได้คิดเกินเลยกับคนรุ่นราวคราวพ่ออย่างเสี่ยนิติ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นแค่ความเห็นชอบของนางรงรองเท่านั้น
“จะขอโทษพี่ทำไม พาคุณแม่ไปทำธุระเถอะ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยนัดเจอกันใหม่ก็ได้” น้ำเสียงที่ไร้ซึ่งการโกรธเคืองของชายหนุ่มยิ่งทำให้มินรญารู้สึกโล่งใจ แต่ขณะเดียวกันก็รู้ผิดไม่น้อยที่ตนแต่งเรื่องโกหกคนรัก
“พี่คู้ป...มิ้นขอโทษจริงๆ”
“ทำไมต้องทำเสียงรู้สึกผิดอย่างนั้นด้วย พาแม่ไปทำธุระไม่ได้แอบไปเดทกับหนุ่มๆ ซะหน่อย จริงไหม พี่เข้าใจน่า”
คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งโหยง ริมฝีปากอิ่มกัดเม้ม ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาจนเกือบจะเผลอหลุดปากบอกความจริงออกไป ถ้าหากคูเปอร์ไม่พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เอาไว้คืนนีพี่โทร.หานะ”
“ค่ะ” มินรญาตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดึงมือถือที่แนบหูออกมามองอย่างรู้สึกผิดระคนหนักใจ หลังจากที่คนรักวางสายไปแล้ว
“มิ้นขอโทษ...นะคะพี่คู้ป” มินรญาพูดกับตัวเองก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้าน
“หายไปซะนานเชียว” นางรงรองชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนใบหน้าที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางราคาแพงจะแปรเปลี่ยนเป็นแย้มยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงแตรรถ “สงสัยจะมาถึงแล้ว” นางพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น ก่อนจะหันไปตะโกนเรียกเด็กรับใช้
“ใครก็ได้ไปดูซิว่าใครมา ถ้าเป็นเสี่ยนิติ รีบเชิญเข้าบ้านมาเลยนะ” นางสั่งเสร็จก็หันมาหาลูกสาว “มานี่มา” ว่าพลางลากร่างบางของบุตรสาวมานั่งข้างๆ ที่โซฟา
“ทำหน้าตาให้มันยิ้มแย้มแจ่มใสกว่านี้หน่อยได้ไหม”
เมื่อได้รับคำสั่งมินรญาก็ยิ้มยิงฟันให้คนเป็นแม่ จนท่านต้องตีเข้าที่ต้นแขนกลมกลึงเบาๆ อย่างขัดใจ “ถ้าจะยิ้มแบบนี้ก็ไม่ต้องเลย เอาเป็นว่าวันนี้วันเกิดเสี่ยเขาจะจะมารับแกไปกินข้าวและฉลองนิดหน่อยๆ ยังไงแกห้ามทำเรื่องขายหน้าแล้วกัน”
“ทำไมแม่ไม่ไปด้วยกันล่ะคะ”
“เสี่ยอยากฉลองกับแกสองต่อสอง จะให้แม่ไปเป็นกอขอคอทำไม” ว่าพลางป้องปากหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนดวงตาที่มีริ้วรอยแห่งวัยมาเยือนจะเบิกกว้างอย่างดีใจและรีบลุกขึ้นไปต้อนรับแขกคนพิเศษ
“สวัสดีค่ะเสี่ย สุขสันต์วันเกิด ร่ำรวยร้อยล้านพันล้านนะคะ”
“ขอบคุณครับ” ชายสูงวัยกล่าวขอบคุณนางรงรองพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองเลยไปยังร่างบางที่นั่งเปิดหนังสือนิตยสารอ่านอย่างไม่คิดจะสนใจทักทายเขาแม้แต่น้อย “สวัสดีหนูมิ้น”
มินรญาเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทัก แล้ววางหนังสือยกมือไหว้เสี่ยนิติ จากนั้นก็หันมาหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านต่ออย่างไม่สนใจอีกฝ่าย เดือดร้อนคนเป็นแม่ที่รีบตรงรี่เข้ามาเตือน
“แกจะมาสนใจอ่านทำไมตอนนี้ ห๊า!” นางรงรองกัดฟันด่าบุตรสาวพร้อมกับแย่งนิตยสารเล่มนั้นไปเก็บ “เสี่ยจะรับยัยมิ้นออกไปเลยใช่ไหมคะ” แล้วหันมาถามเสี่ยนิติเสียงหวาน
“ครับ”
นางรงรองกระตุกแขนของบุตรสาวให้ลุกขึ้น แล้วดันร่างบางไปยืนต่อหน้าชายสูงวัยที่ดูยังไงก็คงความหล่อเหลาและภูมิฐาน เหมาะสมกับบุตรสาวนางยิ่งนัก แล้วฝากฝังราวกับทั้งคู่ไม่ได้จะออกไปกินข้าว แต่กำลังจะเข้าห้องหออย่างออกนอกหน้าว่า
“ยังไงฝากลูกสาวของดิฉันด้วยนะคะ ยัยมิ้นยังเด็กอาจจะทำจะพูดอะไรแบบไม่ได้คิด เสี่ยก็อย่าถือสาเอาความเลยนะคะ”
“แม่...มิ้นแค่ไปกินข้าวนะคะ” มินรญากระซิบเตือน แต่ใช่นางรงรองจะสนใจ นางส่งค้อนให้บุตรสาว แล้วหันไปยิ้มประจบเอาใจเสี่ยนิติต่อ
“ฉลองกันให้สนุกนะคะ”
เสี่ยนิติพยักหน้ารับ แล้วผายมือให้มินรญาเดินนำออกไปก่อนแล้วตัวเขาเดินตามหลัง ตบท้ายด้วยนางรงรองที่เดินไปส่งทั้งคู่ขึ้นรถ และยืนมองจนกระทั่งรถหรูของเสี่ยนิติลับสายตาไป หากแต่รอยยิ้มของความสุข ความหวังยังไม่จางหาย พร้อมกับหมายมาดในใจว่า...
คนที่มินรญาจะแต่งงานด้วยต้องเป็นเสี่ยนิติเท่านั้น!!!
ความอึดอัด ไม่พอใจ ไม่อยากจะมา มินรญาไม่ได้เก็บซ่อนมันเอาไว้แม้แต่นิด ตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นมานั่งคู่คนขับหญิงสาวก็นั่งหน้าบึ้งตลอด บางครั้งปรายตามองเสี่ยนิติแล้วแอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย และทุกการกระทำนั่นใช่ว่าผู้สูงวัยกว่าจะไม่รับรู้
“มีอะไรหรือเปล่า หน้าบึ้งเชียว”
“วันเกิดทั้งที่คุณไม่คิดอยากจะฉลองกับครอบครัวเหรอคะ ถึงได้เลือกที่จะมาฉลองกับคนอื่นอย่างดิฉัน” มินรญายังใช้คำพูดแทนตัวที่ห่างเหินเหมือนเคย แม้มารดาจะเคยบอกให้เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น และเรียกเสี่ยนิติว่าเสี่ย เพื่อความสนิทสนม ทว่าเธอกลับรู้สึกจั๊กจี้ฟังที่ไรเหมือนตัวเองเป็นเด็กเสี่ยเลี้ยงอะไรเทือกนั้น
“ตอนนี้ไม่มี และกำลังรอเนื้อคู่อยู่” เสี่ยนิติตอบพร้อมกับมองคนข้างๆ นัยน์ตาพราวระยับ จนมินรญารู้สึกได้ หญิงสาวขยับตัวอย่างอึดอัดและไม่ชอบใจนัก พอจะเดาได้ว่าเนื้อคู่ที่ว่านั้นหมายถึงใคร แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้
“ขอให้เจอไวๆ นะคะ”
“ก็เจอแล้วนี่ไง” เสี่ยนิติพยักพเยิดบอกอย่างไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา
“งั้นคุณคงต้องหาเนื้อคู่ใหม่แล้วละคะ” มินรญาหันไปมองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง และบอกออกไปอย่างไม่อ้อมค้อมเหมือนกัน “เพราะดิฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“จริงเหรอ” เสี่ยนิติถามเสียงประหลาดใจ “ทำไมก่อนหน้านี้หนูไม่เคยบอกฉันเลยล่ะ คุณรงรองเองก็ไม่เคยเอ่ยถึง”
“ดิฉันยังไม่พร้อมจะเปิดตัวกับทางบ้าน แต่อยากบอกให้คุณรู้และเลิกหวังเรื่องดิฉันเสียที”
“ไม่พร้อมจะเปิดหรือเปิดไม่ได้กันแน่” เสี่ยนิติถามกลับอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
มินรญากัดเม้มริมฝีปากพร้อมกับหันมามองคนสูงวัยกว่าอย่างไม่พอใจ “ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“หนุ่มที่มหาลัยล่ะสิ” เสี่ยนิติกดยิ้ม เมื่อหญิงสาวใช้ความเงียบเป็นคำตอบ “รักวัยหนุ่มสาวไม่ยั่งยืนหรอก”
“เราสองคนรักกัน หลังจากเรียนจบและมีงานทำที่มั่นคงแล้ว เราสองคนจะแต่งงานกันทันที” มินรญาพูดอย่างเชื่อมั่นในความรักและตัวของคนรักเหนือสิ่งอื่นใด
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ก.ย. 2559, 16:16:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ก.ย. 2559, 16:16:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 975
| << ตอนที่ 1 >>> 100% | ตอนที่ 2 >>> 100% >> |