สามีรีเทิร์น
เขาต้องจากกับคนรักเพราะถูกกีดกันจากครอบครัวของเธอที่ชอบคนรวย และเมื่อวันที่เขามีพร้อมเขาก็กลับมาเอาคืน เอาคืนทุกอย่างรวมทั้งเมียของเขาที่ถูกใสตะกร้าล้างน้ำยกให้ผู้ชายอื่นด้วย
Tags: สามี, นิยายรัก, ลมหวน, อดีต, กลับมารักกัน
ตอน: ตอนที่ 4 >>> 50%
ตอนที่ 4
“ยัยมิ้นหาย!”
คนรับใช้ทุกคนที่ถูกเกณฑ์มาค้นทั่วบ้านยื่นเรียงหน้าสลอนต่างก้มหน้า เมื่อต่างรายงานว่าไม่พบมินรญา แม้จะหาทุกซอกทุกมุมของบ้านแล้ว
ตอนเช้านางรงรองให้เด็กรับใช้ไปตามบุตรสาวมารับประทานอาหารแต่อีกฝ่ายกลับลงมารายงานว่ามินรญาไม่อยู่ในห้อง นางหงุดหงิดเล็กน้อยพร้อมกับต่อว่าเด็กในบ้านเล็น้อยว่าหาไม่ดีก่อนจะขึ้นตามเอง เพราะวันนี้นางนัดคุยกับเสี่ยนิติเรื่องการหมั้นหมาย ก่อนจะมีการพูดคุยอย่างเป็นทางการอีกทีในหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า แต่เมื่อนางขึ้นไปก็ไม่พบแม้เงาของบุตรสาว เดินหาทุกห้อง รอบบ้านก็ไม่มีแม้เงา
“ลูกไม่รักดี อยากลองดีใช่ไหม เตรียมรถไปแผง” สั่งแค่นั่นนางรงรองก็เดินขึ้นห้องไปเอากระเป๋า คนถูกสั่งก็รีบวิ่งไปเตรียมรถตามคำสั่ง ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือต่างก็รีบแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
พอไปถึงตลาดนางรงรองก็รีบเดินหน้าเครียดตรงไปที่แผงขายผักของนางจินตนา ใคร่จะใช้คนรถให้มาเรียกนางก็ไม่อยากรอเพราะตอนนี้ใจมันร้อนรุ่มจนจะระเบิดค่อนข้างมั่นใจ เพราพว่าบุตรสาวของตนต้องมาหาคูเปอร์แน่นอน
“สวัสดีค่ะคุณนาย มาจ่ายตลาดเหรอคะ” นางจินตนายกมือไหว้พลางถามด้วยรอยยิ้มเช่นเคย แม้จะมองดูก็รู้ว่าอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ดีนัก
“ลูกชายไม่ได้มาช่วยขายของเหรอวันนี้” นางรงรองไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามกลับด้วยน้ำเสียงเข้ม
“ไม่ค่ะ ไปบ้านเพื่อนยังไม่กลับนะคะ”
คำตอบนั่นทำให้มือเหี่ยวย่นตามกาลเวลากำสายกระเป๋าแน่น “เรามีเรื่องต้องคุยกัน ตามฉันไปที่ห้องพักของเธอละกัน ให้ไวละ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” สั่งจบนางรงรองก็หมุนตัวเดินผละออกมา แม้อยากจะอาละวาดให้สาแกใจที่ลูกสาวทำงามหน้า แต่ด้วยสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยคนรู้จักนางจำต้องอดกลั้นเอาไว้
ด้านนางจินตนานั้นพอเจ้าของแผงเดินผละออกไปก็รีบเก็บข้าวของกลับบ้าน เพราะดูจากสีหน้าท่าทางแล้วมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
“มีเรื่องอะไรกันเหรอแม่จิน คุณนายถึงมาตามถึงแผงเชียว”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ ฝากดูแผงหน่อยนะ จะรีบไปรีบกลับ” นางจินตนาฝากร้านกับป้าจาบแล้วรีบเดินกลับห้องเช่าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก อย่างกังวล นางมีลางสังหรณ์ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
และเมื่อไปถึงก็จริงดังคาด คุณนายรงรองกำลังยืนชี้หน้ด่าาทอบุตรชายของตนอยู่ที่หน้าห้อง โดยมีมินรญาคอยห้าม เห็นแล้วนางไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปดึงตัวลูกชายไปอยู่ด้านหลังอย่างปกป้อง
“มีเรื่องอะไรกันคะคุณนาย”
“ฉันจะแจ้งความจับลูกชายของแม่จิน ข้อหาล่อลวงกักขังหน่วงเหนี่ยวลูกสาวของฉัน”
“แม่! มิ้นเต็มใจ” มินรญารีบแย้ง
“หุบปาก!” นางรงรองหันไปตวาดลูกสาว “ไปรอแม่ที่รถ เอาตัวไป” นางหันไปสั่งคนขับรถ
ลุงวิเชียรรีบเข้าไปหาคุณหนู แกไม่ได้ฉุดกระชากแต่เชื้อเชิญอย่างนอบน้อม “ไม่ค่ะ มิ้นจะอยู่ที่นี่จนกว่าแม่จะยอมไม่เอาเรื่องพี่คู้ป”
“ถ้าแกยังอยู่ฉันจะเอาเรื่องให้หนักกว่านี้ ลากไปลุงเชียร” นางรงรองสั่งเสร็จก็หันมายืนเชิดหน้ามองสองแม่ลูก อย่างไม่สนใจเสียงของบุตรสาวที่ออกอาการโวยวายเมื่อโดนคนขับรถลากไปขึ้นรถ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมมันถึงร้ายแรงขนาดต้องแจ้งคงแจ้งความกันด้วยคะคุณนาย” นางจินตนาถามด้วยน้ำเสียงขอความเห็นใจจากคนที่เป็นทั้งเจ้าของตลาดและบ้านเช่า
“รู้หรือแกล้งไม่รู้ เพื่อรวมหัวกันล่อลวงลูกสาวของฉันกันแน่ ฉันว่าน่าจะอย่างหลังมากกว่ามั้ง” นางรงรองว่าพลางยิ้มหยัน
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณนาย เรื่องล่อลวงลูกสาวของคุณนายนี่ดิฉันไปรวมหัวกับใครเมื่อไหร่ คุณนายก็เห็นฉันขายผักหาเงินอยู่หน้าแผงทุกวัน”
“เอ้อ ก็เธอมันทำไม่ได้อยู่แล้ว ก็ต้องให้ลูกชาย หน้าตาดีของเธอสิทำ ดูสิล่อลวงยัยมิ้นหลงจนโงหัวไม่ขึ้น หนีออกจากบ้านมาทั้งคืน หวังจะจับยัยมิ้นทำเมียแล้วตกถังข้าวสารละสิ ไม่มีทาง!” นางรงรองชี้หน้าสองแม่ลูก มองราวกับจะกินเลือดเนื้อแล้วขู่
“ฉันเคยเตือนเธอแล้วว่าอย่ามายุ่งกับลูกสาวฉันอีก คราวที่แล้วฉันใจอ่อนไปหน่อยไม่ได้จัดการให้จบ แต่คราวนี้เห็นจะไม่ได้ ฉันให้เวลาเธอสองแม่ลูกสามวันไปจากที่นี่ซะ ไปอยู่และทำมาหากินที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่จะไม่ต้องเจอกับลูกสาวของฉันลอดชีวิต”
“คุณนายสามวันไม่เร็วไปไหมคะ ฉันกับลูกไม่อยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ขอขายของที่แผงเหมือนเดิมได้ไหมคะ แล้วฉันจะห้ามไม่ให้ไอ้คู้ปไปยุ่งกับคุณหนูมิ้นเด็ดขาด” นางจินตนาพูดพร้อมยกมือไหว้อ้อนวอนขอความเห็นใจจากเจ้าของที่ทำมาหากิน
“ห้ามจริงเหรอ ไม่ใช่เธอก็อยากได้ยัยมิ้นเป็นสะใภ้จนตัวสั่น”
“แม่ไม่เคยรู้เรื่องผมกับมิ้นคบกัน และเคยห้ามด้วยแต่ผมไม่ฟังเอง” ตอนท้ายเขาพูดเสียงอ่อนพลางทอดสายตามองมารดาอย่างขอโทษ
“จะยังไงก็ช่าง ฉันคงให้พวกเธอสองแม่ลูกอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันอยากให้ลูกของฉันมีอนาคตที่ดี ไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับคนไม่มีอนาคตอย่างเธอ...เข้าใจฉันนะ” ตอนท้ายนางรงรองหันมาพูดกับนางจินตนาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงระคนขอความเห็นใจในฐานะคนเป็นแม่เหมือนกัน
เมื่อคิดถึงอกเขาอกเราแล้วนางจินตนาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับ แต่นางก็ยังมีข้อโต้แย้ง “แต่ฉันยังติดหนี้เสี่ยนิติอยู่เลยนะคะคุณนาย ถ้าไปอย่างนี้ฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่ายเสี่ยล่ะ เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันขอขายของใช้หนี้เสี่ยหมดก่อนได้ไหม เหลืออีกไม่กี่งวดเอง”
“ไม่ได้ ฉันไม่ให้ย้ายออกวันนี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว” นางรงรองบอกอย่างไม่ยอมผ่อนปรน
“แต่พวกเราไม่มีเงินเยอะพอจะไปโปะหนี้ที่เหลือกับเสี่ยนิตินะครับ” คูเปอร์ช่วยคนเป็นแม่พูดอีกแรง แต่สิ่งที่ได้มาคือคำพูดที่ทำให้สองแม่ลูกถึงกับหน้าชา
“เงินแค่ไม่กี่หมื่นก็ยังไม่มีปัญญา...แต่เอาเถอะเพื่อแลกกับการที่พวกเธอจะต้องออกไปจากชีวิตของลูกสาวฉัน ฉันจะใช้หนี้ให้แทนละกัน”
“ไม่จำเป็น!” คูเปอร์ปฏิเสธเสียงกร้าว จนคนเป็นแม่รีบเขย่าต้นแขนและลูบแผ่นหลังที่สั่นสะท้านของบุตรชายเอาไว้ แม้จะโกรธที่โดนดูถูกแต่มันก็คือเรื่องจริง นางสองแม่ลูกมันจน
“ตามใจ คิดว่ามีปัญญาก็หาเองแล้วกัน ฉันไปละ อีกสามวันถ้าพวกเธอไม่ย้ายออกอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน” พูดจบก็หมุนตัวเดินหน้าเชิดกลับไปขึ้นรถ
“นางมารร้ายเอ้ย!” คูเปอร์สบถพร้อมกับสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของมารดาหันมาเตะต่อยระบายอารมณ์กับผนังห้อง “ทำไม! ทำไม! ทำไมชีวิตต้องมาเจอเรื่องบัดซบอย่างนี้ด้วย”
“แม่ขอโทษ” นางจินตนาเข้าไปกอดปลอบลูกชายทั้งน้ำตา
“แม่...” คูเปอร์ที่เหมือนจะสงบสติอารมณ์ลงได้บ้างจากการระบายและเห็นน้ำตาของคนเป็นแม่ หมุนตัวมาประคองร่างบางที่ติดจะผอมเข้าไปนั่งในห้อง
คูเปอร์คุกเข่าลงตรงหน้ามารดาแล้วก้มลงกราบแทบเท้า “ผมกราบขอโทษแม่ด้วยครับที่ดื้อดึงปิดบังเรื่องน้องมิ้น จนทำให้แม่ต้องพลอยลำบากไปด้วย”
“ไม่เป็นไรลูก” นางจินตนาก้มลงไปประคองร่างสูงของบุตรชายขึ้นมาแล้วกอด “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...เรื่องหนูมิ้น...”
“มันจบแล้วครับ ผมจะเอาอะไรไปสู้กับเสี่ยนิติได้ สงสารก็แค่มิ้น ผมไม่รู้จะช่วยเธอยังไง...” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งผิงผนังห้อง แหงนหน้าขึ้นมองเพดานพร้อมกับกะพริบตา ไล่น้ำตาลูกผู้ชายที่รื่นขึ้นมา เพราะเขาทำให้ผู้หญิงที่เขารักทั้งสองคนต้องเจ็บปวดเสียใจ แต่ด้วยกำลังตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย...เขามันก็แค่ไอ้เด็กที่เพิ่งจบใหม่ ไร้อนาคต
“แม่เชื่อเรื่องเนื้อคู่นะ...ถ้าหนูมิ้นเป็นเนื้อคู่ของลูกจริงๆ สักวันลูกจะได้เธอคืน”
คูเปอร์ยิ้มฝืดๆ แล้วดึงร่างบางของคนเป็นแม่มากอดอีกครั้ง...เขาจะได้มินรญาคืนถ้าเธอคือเนื้อคู่ แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ มินรญาจะจากเขาไปหาคนที่เป็นเนื้อคู่ แล้วเรื่องราวของเขาและเธอก็จะถูกลบเลือนไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวให้จำ เมื่อมีความรักของใครอีกคนมาแทนที่
แล้วเขาล่ะจะลืมผู้หญิงที่รักสุดดวงใจได้อย่างนั้นหรือ...
รุ่งเช้าแม้จะโดนไล่ให้ย้ายทั้งที่อยู่และที่ขายของนางจินตนาก็ยังมาขายผักที่แผงเหมือนเช่นทุกวัน เช่นเดียวกับคูเปอร์ที่ยังมาทำงานเข็นผักส่งแม่ค้าเหมือนเดิม แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือ หลังจากเสร็จจากงานเข็นผักแล้วชายหนุ่มยังมีหน้าที่จะต้องหาที่อยู่และที่ทำมาค้าขายแห่งใหม่ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกับเวลาแค่สามวัน
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าเก่ามาแล้ว...นี่ของป้าครับ” คูเปอร์ยื่นถุงข้าวเหนี่ยวหมูปิ้งให้ป้าจาบ ก่อนจะหันมาหยิบในส่วนของตัวเองเข้าปากแล้วนั่งก้มหน้าเคี้ยวมันช้าๆ อย่างคนคิดหนัก
“เราจะไปอยู่แถวไหนกันดีครับแม่”
นางจินตนาชะงักวางข้าวเหนียวกับหมูปิ้งที่เพิ่งกินไปไม่กี่คำลง มันพานอิ่มเอาดื้อๆ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ “ที่ไหนก็ได้ที่เราจะไม่ต้องเจอกับคุณนายรงรอง”
“งั้นคงต้องหานอกเขตนี้...ผมอาจจะกลับช้าหน่อยนะครับ” คูเปอร์พูดอย่างรู้ดีว่าภายในเขตนี้มีบ้านเช่าของคุณนายรงรองกระจายอยู่หลายที่ ขืนหาเช่ามั่วเจอแจ๊คพ๊อต เขากับแม่คงโดนเล่นงานชุดใหญ่ เขาไม่อยากให้คนเป็นแม่เดือนร้อนอีกแล้ว
“จะไปแล้วเหรอลูก”
“ครับ”
“ไอ้คู้ปมันจะไปไหนแต่เช้า ไม่ช่วยแม่จินขายของเหรอวันนี้” ป้าจาบที่กำลังปิดฝาขวดน้ำดื่มถามอย่างสงสัย เพราะปกติหลังจากเข็นผักส่งแม่ค้าเสร็จชายหนุ่มจะอยู่ช่วยคนเป็นแม่ขายผักจนเจ็ดแปดโมงถึงกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวออกไปหาสมัครงาน
“ฉันกับลูกจะย้ายที่อยู่ใหม่จ้ะ รวมถึงที่ขายของใหม่ด้วย”
“อ้าวทำไมล่ะ ก็ขายดีนี่หว่าหรือว่า...เพราะเรื่องที่คุณนายมาตามเอ็งไปที่บ้าน” ป้าจาบมองผู้หญิงที่นางรักและเอ็นดูดุจลูกหลานด้วยสายตาเป็นคำถาม
“จ้ะ คุณนายให้ฉันย้ายออกจากห้องเช่าและเลิกขายของที่แผงภายในสามวัน”
“สามวัน!” นางจาบเผลอตะโกน จนนางจินตนาต้องรีบปราม
“เบาๆ สิป้า ฉันไม่อยากมีปัญหากับคุณนายไปกว่านี้นะ แค่นี้ฉันกับลูกก็ไปไม่เป็นแล้ว”
“ขอโทษทีว่ะ ก็คนมันตกใจ ว่าแต่ทำไมคุณนายแกใจร้ายใจดำขนาดนี้ว่ะ สามวันแค่เก็บของก็แทบจะไม่พอแล้ว”
“ทำไงได้ละ ก็เราเช่าห้องเขาอยู่ เช่าที่เขาขายของ...รอดูเผื่อโชคดีหาได้ในวันนี้เลย” นางบอกด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ ห้องเช่านะมันก็เยอะอยู่แต่จะหาห้องที่ไม่แพงให้พอกำลังนี่สิไม่ง่ายเท่าไหร่หรอก ไหนจะที่ทำมาหากิน ถ้าหาแผงขายผักไม่ได้นางจะไปทำอะไรล่ะยังนึกไม่ออกเลย
ทำไมวิกฤตชีวิตมันถึงไม่หมดไปจากชีวิตของนางกับลูกเสียที...
“ยัยมิ้นหาย!”
คนรับใช้ทุกคนที่ถูกเกณฑ์มาค้นทั่วบ้านยื่นเรียงหน้าสลอนต่างก้มหน้า เมื่อต่างรายงานว่าไม่พบมินรญา แม้จะหาทุกซอกทุกมุมของบ้านแล้ว
ตอนเช้านางรงรองให้เด็กรับใช้ไปตามบุตรสาวมารับประทานอาหารแต่อีกฝ่ายกลับลงมารายงานว่ามินรญาไม่อยู่ในห้อง นางหงุดหงิดเล็กน้อยพร้อมกับต่อว่าเด็กในบ้านเล็น้อยว่าหาไม่ดีก่อนจะขึ้นตามเอง เพราะวันนี้นางนัดคุยกับเสี่ยนิติเรื่องการหมั้นหมาย ก่อนจะมีการพูดคุยอย่างเป็นทางการอีกทีในหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า แต่เมื่อนางขึ้นไปก็ไม่พบแม้เงาของบุตรสาว เดินหาทุกห้อง รอบบ้านก็ไม่มีแม้เงา
“ลูกไม่รักดี อยากลองดีใช่ไหม เตรียมรถไปแผง” สั่งแค่นั่นนางรงรองก็เดินขึ้นห้องไปเอากระเป๋า คนถูกสั่งก็รีบวิ่งไปเตรียมรถตามคำสั่ง ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือต่างก็รีบแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
พอไปถึงตลาดนางรงรองก็รีบเดินหน้าเครียดตรงไปที่แผงขายผักของนางจินตนา ใคร่จะใช้คนรถให้มาเรียกนางก็ไม่อยากรอเพราะตอนนี้ใจมันร้อนรุ่มจนจะระเบิดค่อนข้างมั่นใจ เพราพว่าบุตรสาวของตนต้องมาหาคูเปอร์แน่นอน
“สวัสดีค่ะคุณนาย มาจ่ายตลาดเหรอคะ” นางจินตนายกมือไหว้พลางถามด้วยรอยยิ้มเช่นเคย แม้จะมองดูก็รู้ว่าอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ดีนัก
“ลูกชายไม่ได้มาช่วยขายของเหรอวันนี้” นางรงรองไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามกลับด้วยน้ำเสียงเข้ม
“ไม่ค่ะ ไปบ้านเพื่อนยังไม่กลับนะคะ”
คำตอบนั่นทำให้มือเหี่ยวย่นตามกาลเวลากำสายกระเป๋าแน่น “เรามีเรื่องต้องคุยกัน ตามฉันไปที่ห้องพักของเธอละกัน ให้ไวละ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” สั่งจบนางรงรองก็หมุนตัวเดินผละออกมา แม้อยากจะอาละวาดให้สาแกใจที่ลูกสาวทำงามหน้า แต่ด้วยสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยคนรู้จักนางจำต้องอดกลั้นเอาไว้
ด้านนางจินตนานั้นพอเจ้าของแผงเดินผละออกไปก็รีบเก็บข้าวของกลับบ้าน เพราะดูจากสีหน้าท่าทางแล้วมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
“มีเรื่องอะไรกันเหรอแม่จิน คุณนายถึงมาตามถึงแผงเชียว”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ ฝากดูแผงหน่อยนะ จะรีบไปรีบกลับ” นางจินตนาฝากร้านกับป้าจาบแล้วรีบเดินกลับห้องเช่าที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก อย่างกังวล นางมีลางสังหรณ์ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
และเมื่อไปถึงก็จริงดังคาด คุณนายรงรองกำลังยืนชี้หน้ด่าาทอบุตรชายของตนอยู่ที่หน้าห้อง โดยมีมินรญาคอยห้าม เห็นแล้วนางไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปดึงตัวลูกชายไปอยู่ด้านหลังอย่างปกป้อง
“มีเรื่องอะไรกันคะคุณนาย”
“ฉันจะแจ้งความจับลูกชายของแม่จิน ข้อหาล่อลวงกักขังหน่วงเหนี่ยวลูกสาวของฉัน”
“แม่! มิ้นเต็มใจ” มินรญารีบแย้ง
“หุบปาก!” นางรงรองหันไปตวาดลูกสาว “ไปรอแม่ที่รถ เอาตัวไป” นางหันไปสั่งคนขับรถ
ลุงวิเชียรรีบเข้าไปหาคุณหนู แกไม่ได้ฉุดกระชากแต่เชื้อเชิญอย่างนอบน้อม “ไม่ค่ะ มิ้นจะอยู่ที่นี่จนกว่าแม่จะยอมไม่เอาเรื่องพี่คู้ป”
“ถ้าแกยังอยู่ฉันจะเอาเรื่องให้หนักกว่านี้ ลากไปลุงเชียร” นางรงรองสั่งเสร็จก็หันมายืนเชิดหน้ามองสองแม่ลูก อย่างไม่สนใจเสียงของบุตรสาวที่ออกอาการโวยวายเมื่อโดนคนขับรถลากไปขึ้นรถ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมมันถึงร้ายแรงขนาดต้องแจ้งคงแจ้งความกันด้วยคะคุณนาย” นางจินตนาถามด้วยน้ำเสียงขอความเห็นใจจากคนที่เป็นทั้งเจ้าของตลาดและบ้านเช่า
“รู้หรือแกล้งไม่รู้ เพื่อรวมหัวกันล่อลวงลูกสาวของฉันกันแน่ ฉันว่าน่าจะอย่างหลังมากกว่ามั้ง” นางรงรองว่าพลางยิ้มหยัน
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณนาย เรื่องล่อลวงลูกสาวของคุณนายนี่ดิฉันไปรวมหัวกับใครเมื่อไหร่ คุณนายก็เห็นฉันขายผักหาเงินอยู่หน้าแผงทุกวัน”
“เอ้อ ก็เธอมันทำไม่ได้อยู่แล้ว ก็ต้องให้ลูกชาย หน้าตาดีของเธอสิทำ ดูสิล่อลวงยัยมิ้นหลงจนโงหัวไม่ขึ้น หนีออกจากบ้านมาทั้งคืน หวังจะจับยัยมิ้นทำเมียแล้วตกถังข้าวสารละสิ ไม่มีทาง!” นางรงรองชี้หน้าสองแม่ลูก มองราวกับจะกินเลือดเนื้อแล้วขู่
“ฉันเคยเตือนเธอแล้วว่าอย่ามายุ่งกับลูกสาวฉันอีก คราวที่แล้วฉันใจอ่อนไปหน่อยไม่ได้จัดการให้จบ แต่คราวนี้เห็นจะไม่ได้ ฉันให้เวลาเธอสองแม่ลูกสามวันไปจากที่นี่ซะ ไปอยู่และทำมาหากินที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่จะไม่ต้องเจอกับลูกสาวของฉันลอดชีวิต”
“คุณนายสามวันไม่เร็วไปไหมคะ ฉันกับลูกไม่อยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ขอขายของที่แผงเหมือนเดิมได้ไหมคะ แล้วฉันจะห้ามไม่ให้ไอ้คู้ปไปยุ่งกับคุณหนูมิ้นเด็ดขาด” นางจินตนาพูดพร้อมยกมือไหว้อ้อนวอนขอความเห็นใจจากเจ้าของที่ทำมาหากิน
“ห้ามจริงเหรอ ไม่ใช่เธอก็อยากได้ยัยมิ้นเป็นสะใภ้จนตัวสั่น”
“แม่ไม่เคยรู้เรื่องผมกับมิ้นคบกัน และเคยห้ามด้วยแต่ผมไม่ฟังเอง” ตอนท้ายเขาพูดเสียงอ่อนพลางทอดสายตามองมารดาอย่างขอโทษ
“จะยังไงก็ช่าง ฉันคงให้พวกเธอสองแม่ลูกอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ฉันอยากให้ลูกของฉันมีอนาคตที่ดี ไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับคนไม่มีอนาคตอย่างเธอ...เข้าใจฉันนะ” ตอนท้ายนางรงรองหันมาพูดกับนางจินตนาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงระคนขอความเห็นใจในฐานะคนเป็นแม่เหมือนกัน
เมื่อคิดถึงอกเขาอกเราแล้วนางจินตนาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับ แต่นางก็ยังมีข้อโต้แย้ง “แต่ฉันยังติดหนี้เสี่ยนิติอยู่เลยนะคะคุณนาย ถ้าไปอย่างนี้ฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่ายเสี่ยล่ะ เอาอย่างนี้ไหมคะ ฉันขอขายของใช้หนี้เสี่ยหมดก่อนได้ไหม เหลืออีกไม่กี่งวดเอง”
“ไม่ได้ ฉันไม่ให้ย้ายออกวันนี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว” นางรงรองบอกอย่างไม่ยอมผ่อนปรน
“แต่พวกเราไม่มีเงินเยอะพอจะไปโปะหนี้ที่เหลือกับเสี่ยนิตินะครับ” คูเปอร์ช่วยคนเป็นแม่พูดอีกแรง แต่สิ่งที่ได้มาคือคำพูดที่ทำให้สองแม่ลูกถึงกับหน้าชา
“เงินแค่ไม่กี่หมื่นก็ยังไม่มีปัญญา...แต่เอาเถอะเพื่อแลกกับการที่พวกเธอจะต้องออกไปจากชีวิตของลูกสาวฉัน ฉันจะใช้หนี้ให้แทนละกัน”
“ไม่จำเป็น!” คูเปอร์ปฏิเสธเสียงกร้าว จนคนเป็นแม่รีบเขย่าต้นแขนและลูบแผ่นหลังที่สั่นสะท้านของบุตรชายเอาไว้ แม้จะโกรธที่โดนดูถูกแต่มันก็คือเรื่องจริง นางสองแม่ลูกมันจน
“ตามใจ คิดว่ามีปัญญาก็หาเองแล้วกัน ฉันไปละ อีกสามวันถ้าพวกเธอไม่ย้ายออกอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน” พูดจบก็หมุนตัวเดินหน้าเชิดกลับไปขึ้นรถ
“นางมารร้ายเอ้ย!” คูเปอร์สบถพร้อมกับสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของมารดาหันมาเตะต่อยระบายอารมณ์กับผนังห้อง “ทำไม! ทำไม! ทำไมชีวิตต้องมาเจอเรื่องบัดซบอย่างนี้ด้วย”
“แม่ขอโทษ” นางจินตนาเข้าไปกอดปลอบลูกชายทั้งน้ำตา
“แม่...” คูเปอร์ที่เหมือนจะสงบสติอารมณ์ลงได้บ้างจากการระบายและเห็นน้ำตาของคนเป็นแม่ หมุนตัวมาประคองร่างบางที่ติดจะผอมเข้าไปนั่งในห้อง
คูเปอร์คุกเข่าลงตรงหน้ามารดาแล้วก้มลงกราบแทบเท้า “ผมกราบขอโทษแม่ด้วยครับที่ดื้อดึงปิดบังเรื่องน้องมิ้น จนทำให้แม่ต้องพลอยลำบากไปด้วย”
“ไม่เป็นไรลูก” นางจินตนาก้มลงไปประคองร่างสูงของบุตรชายขึ้นมาแล้วกอด “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...เรื่องหนูมิ้น...”
“มันจบแล้วครับ ผมจะเอาอะไรไปสู้กับเสี่ยนิติได้ สงสารก็แค่มิ้น ผมไม่รู้จะช่วยเธอยังไง...” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งผิงผนังห้อง แหงนหน้าขึ้นมองเพดานพร้อมกับกะพริบตา ไล่น้ำตาลูกผู้ชายที่รื่นขึ้นมา เพราะเขาทำให้ผู้หญิงที่เขารักทั้งสองคนต้องเจ็บปวดเสียใจ แต่ด้วยกำลังตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย...เขามันก็แค่ไอ้เด็กที่เพิ่งจบใหม่ ไร้อนาคต
“แม่เชื่อเรื่องเนื้อคู่นะ...ถ้าหนูมิ้นเป็นเนื้อคู่ของลูกจริงๆ สักวันลูกจะได้เธอคืน”
คูเปอร์ยิ้มฝืดๆ แล้วดึงร่างบางของคนเป็นแม่มากอดอีกครั้ง...เขาจะได้มินรญาคืนถ้าเธอคือเนื้อคู่ แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ มินรญาจะจากเขาไปหาคนที่เป็นเนื้อคู่ แล้วเรื่องราวของเขาและเธอก็จะถูกลบเลือนไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวให้จำ เมื่อมีความรักของใครอีกคนมาแทนที่
แล้วเขาล่ะจะลืมผู้หญิงที่รักสุดดวงใจได้อย่างนั้นหรือ...
รุ่งเช้าแม้จะโดนไล่ให้ย้ายทั้งที่อยู่และที่ขายของนางจินตนาก็ยังมาขายผักที่แผงเหมือนเช่นทุกวัน เช่นเดียวกับคูเปอร์ที่ยังมาทำงานเข็นผักส่งแม่ค้าเหมือนเดิม แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือ หลังจากเสร็จจากงานเข็นผักแล้วชายหนุ่มยังมีหน้าที่จะต้องหาที่อยู่และที่ทำมาค้าขายแห่งใหม่ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยกับเวลาแค่สามวัน
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าเก่ามาแล้ว...นี่ของป้าครับ” คูเปอร์ยื่นถุงข้าวเหนี่ยวหมูปิ้งให้ป้าจาบ ก่อนจะหันมาหยิบในส่วนของตัวเองเข้าปากแล้วนั่งก้มหน้าเคี้ยวมันช้าๆ อย่างคนคิดหนัก
“เราจะไปอยู่แถวไหนกันดีครับแม่”
นางจินตนาชะงักวางข้าวเหนียวกับหมูปิ้งที่เพิ่งกินไปไม่กี่คำลง มันพานอิ่มเอาดื้อๆ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ “ที่ไหนก็ได้ที่เราจะไม่ต้องเจอกับคุณนายรงรอง”
“งั้นคงต้องหานอกเขตนี้...ผมอาจจะกลับช้าหน่อยนะครับ” คูเปอร์พูดอย่างรู้ดีว่าภายในเขตนี้มีบ้านเช่าของคุณนายรงรองกระจายอยู่หลายที่ ขืนหาเช่ามั่วเจอแจ๊คพ๊อต เขากับแม่คงโดนเล่นงานชุดใหญ่ เขาไม่อยากให้คนเป็นแม่เดือนร้อนอีกแล้ว
“จะไปแล้วเหรอลูก”
“ครับ”
“ไอ้คู้ปมันจะไปไหนแต่เช้า ไม่ช่วยแม่จินขายของเหรอวันนี้” ป้าจาบที่กำลังปิดฝาขวดน้ำดื่มถามอย่างสงสัย เพราะปกติหลังจากเข็นผักส่งแม่ค้าเสร็จชายหนุ่มจะอยู่ช่วยคนเป็นแม่ขายผักจนเจ็ดแปดโมงถึงกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวออกไปหาสมัครงาน
“ฉันกับลูกจะย้ายที่อยู่ใหม่จ้ะ รวมถึงที่ขายของใหม่ด้วย”
“อ้าวทำไมล่ะ ก็ขายดีนี่หว่าหรือว่า...เพราะเรื่องที่คุณนายมาตามเอ็งไปที่บ้าน” ป้าจาบมองผู้หญิงที่นางรักและเอ็นดูดุจลูกหลานด้วยสายตาเป็นคำถาม
“จ้ะ คุณนายให้ฉันย้ายออกจากห้องเช่าและเลิกขายของที่แผงภายในสามวัน”
“สามวัน!” นางจาบเผลอตะโกน จนนางจินตนาต้องรีบปราม
“เบาๆ สิป้า ฉันไม่อยากมีปัญหากับคุณนายไปกว่านี้นะ แค่นี้ฉันกับลูกก็ไปไม่เป็นแล้ว”
“ขอโทษทีว่ะ ก็คนมันตกใจ ว่าแต่ทำไมคุณนายแกใจร้ายใจดำขนาดนี้ว่ะ สามวันแค่เก็บของก็แทบจะไม่พอแล้ว”
“ทำไงได้ละ ก็เราเช่าห้องเขาอยู่ เช่าที่เขาขายของ...รอดูเผื่อโชคดีหาได้ในวันนี้เลย” นางบอกด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ ห้องเช่านะมันก็เยอะอยู่แต่จะหาห้องที่ไม่แพงให้พอกำลังนี่สิไม่ง่ายเท่าไหร่หรอก ไหนจะที่ทำมาหากิน ถ้าหาแผงขายผักไม่ได้นางจะไปทำอะไรล่ะยังนึกไม่ออกเลย
ทำไมวิกฤตชีวิตมันถึงไม่หมดไปจากชีวิตของนางกับลูกเสียที...
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ย. 2559, 16:38:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ย. 2559, 16:38:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1008
| << ตอนที่ 3 >>> 100% | ตอนที่ 4 >>> 100% >> |