สามีรีเทิร์น
เขาต้องจากกับคนรักเพราะถูกกีดกันจากครอบครัวของเธอที่ชอบคนรวย และเมื่อวันที่เขามีพร้อมเขาก็กลับมาเอาคืน เอาคืนทุกอย่างรวมทั้งเมียของเขาที่ถูกใสตะกร้าล้างน้ำยกให้ผู้ชายอื่นด้วย
Tags: สามี, นิยายรัก, ลมหวน, อดีต, กลับมารักกัน
ตอน: ตอนที่ 8 >>> 50%
ตอนที่ 8
เหมือนฝันแต่มันก็คือความจริงหลังจากเลิกงานเธอได้ใช้เวลาอยู่กับคูเปอร์จนดึก และตอนนี้เขาก็กำลังขับรถไปส่งเธอที่บ้าน และแล้วเวลาแห่งความสุขก็จะจบลง
เธอไม่อยากให้มันจบเลย
“ผมส่งแค่นี้นะ” คูเปอร์ชะลอรถแล้วจอดที่หน้าบ้านของหญิงสาว และเมื่อไม่มีเสียงตอบรับทำให้ชายหนุ่มหันไปมองคนที่นั่งเบาะข้างๆ “เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงพร้อมกับโน้มตัวไปหาและยืนมือไปจับต้นแขน แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้า โผเข้ากอดเขาแน่น
“อยู่ต่อได้ไหมคะ...คืนนี้ขอให้เป็นพี่คู้ปคนเดิมของมิ้นได้ไหมคะ คืนนี้คืนเดียวเท่านั้น” มินรญาอ้อนวอนเสียงอู้อี้ เธอไม่อยากผละห่างจากความอบอุ่นที่โหยหามานาน
“อื้อ” ชายหนุ่มตอบพลางโอบกระชับร่างบางเข้ามากอด สูดกลิ่นกายหอมเย้ายวนที่แสนคะนึงหา แม้จะมีหญิงอื่นมากมายเข้ามาแต่ก็ไม่อาจแทนที่ได้เลย
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว ผละตัวเองออกจากความอบอุ่นนั่นแล้วก็ต้องหน้าร้อนฉ่าตาพร่าเพราะรอยยิ้มชวนใจละลายของคูเปอร์ที่คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว
“ห้ามเปลี่ยนใจละ” พูดจบคูเปอร์ก็เคลื่อนรถเลี้ยวกลับมุ่งหน้าไปที่คอนโดของตัวเอง โดยระหว่างทางนั้นทั้งเขาและเธอต่างก็เงียบไปตลอดจนถึงห้อง
“ทำตัวตามสบายนะ” คูเปอร์บอกพลางพาดเสื้อสูทเอาไว้ที่พนักโซฟา แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำมาเสิร์ฟ “ดื่มน้ำก่อน นั่งตัวเกร็งเชียว” ชายหนุ่มล้อเสียงกลั้วหัวเราะ ทรุดตัวลงนั่งเอามือท้าวค้างมองคนที่กล้าขอเขามาค้างที่ห้อง แต่ตอนนี้กลับนั่งก้มหน้าตัวเกร็ง
“อย่าหัวเราะสิคะ ก็ฉัน...”
“พูดเหมือนเดิมเถอะ ก็คืนนี้...” ร่างสูงลุกขึ้นเดินมานั่งข้างๆ เล่นเอามินรญาถึงกับสะดุ้ง “พี่จะเป็นพี่คู้ปของมิ้นเหมือนเดิมไง”
มินรญาเอนหลังหลบยกมือขึ้นบังหน้าที่ร้อนฉ่าจนแดงก่ำของตัวเองเอาไว้ เมื่อคูเปอร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ไม่ใช่ๆ พี่คู้ปของเธอไม่สายตาแพรวพราวกรุ้มกริ่มอย่างนี้ แต่ก่อนว่าหล่อมีเสน่ห์แล้ว มาตอนนี้เสน่ห์เหล่านั้นกลับเพิ่มทวีคูณ
“กลัวพี่เหรอ” เสียงนุ่มทุ้ม ทำให้มินรญาค่อยๆ ลดมือลง และเมื่อยิ่งเห็นสายตาที่ทอดมองมาอย่างอ่อนโยน หญิงสาวก็รีบส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่ค่ะ ไม่ได้อยู่ใกล้กันแบบนี้นานแล้วเลยอายนิดหน่อยนะคะ” หญิงสาวก้มหน้าบอกเสียงอุ๊บอิบ
“งั้นก็ต้องรีบทำให้ชิน” มือหนายกขึ้นไปไล้ใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อแผ่วเบา ก่อนจะไล้มันลงมาเรื่อยจนถึงต้นคอ คูเปอร์ค่อยๆ เลื่อนมือไปที่ท้ายทอยแล้วใช้มือยึดบังคับมันไว้แล้วโน้มตัวลงใช้ปากแตะริมฝีปากอิ่มแล้วผละออก จ้องดวงตากลมโตที่ไหวระริก แล้วจูบซ้ำลงไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาบดจูบอย่างดูดดื่มเร่าร้อนสัมผัสความหอมหวานเนิ่นนาน ก่อนจะผละออก คูเปอร์มองใบหน้าที่แดงก่ำนัยน์ตาปรือหวานฉ่ำ แล้วเอานิ้วไล้ริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่อ
“พี่คู้ป...” มินรญาครางราวกับละเมอ แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าใกล้และเป็นฝ่ายเริ่มจูบอันเร่าร้อนและมีหรืออีกฝ่ายจะไม่ตอบสนอง คูเปอร์จูบตอบและรุกหนักมือหนาเลื่อนจากแผ่นหลังบางลงไปที่หน้าท้องแบนราบแล้วค่อยๆ เลื่อนขึ้นมากอบกุมความอวบอิ่มที่ไม่รู้เขารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่ามันเต็มไม้เต็มมือกว่าแต่ก่อน
“พี่ว่าเสื้อมันเกะกะนะว่าไหม” ชายหนุ่มกระซิบบอกก่อนจะกระชากทีเดียวกระดุมเสื้อที่กลัดอยู่ก็ร่วงกราว คูเปอร์มองความอวบอิ่มขาวเนียนที่โผล่พ้นบราเซียลูกไม้สีดำอย่างพอใจ แต่ในขณะนั้นเองสายตาก็สะดุดเข้ากับวัตถุบนคอระหง มือหนาเอื้อมไปจับมันอย่างแผ่วเบา
“ยังเก็บมันไว้อีกเหรอ” ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งไล้แหวนแทนใจที่เขาเคยมอบให้หญิงสาวเมื่อหลายปีก่อนอย่างทะนุถนอม
“ก็สัญญาแล้วนี้ค่ะว่าจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี” หญิงสาวตอบพลางเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย “กลัวมันหายเลยเอามาแทนจี้สร้อยนะคะ”
“น่ารัก” คูเปอร์ก้มลงจุมพิตที่แหวนแล้วยื่นมือไประคองใบสวยที่แดงก่ำ แล้วพรมจูบก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอิ่มมอบจุมผิตแสนหวานให้หญิงสาวอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต็มตื้น วันนี้ไม่ใช่แค่มินรญาได้พี่คู้ปคนเดิมกลับมา เขาเองก็ได้น้องมิ้นสุดรักสุดดวงใจกลับมาเหมือนกัน
“มิ้นรักพี่คู้ปนะคะ”
ขออนุญาตตัดฉาก NC ออกนะคะ แต่ยังหาอ่านได้ตามเวบอื่นๆ ที่ลง NC ได้ค่า (ไม่ใส่ลิ้งนะคะเดี๋ยวโดนแบน)
มินรญากอดกระชับร่างใหญ่เอาไว้แน่นราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหาย น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนไหลบ่าออกมาจนเธอกลั้นสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่า” คูเปอร์ถามอย่างตกใจพลิกตัวลงมานนั่งที่เตียง แล้วเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมินรญาลุกขึ้นโผมากอดเขาเอาไว้แน่น
“มิ้นคิดถึงพี่คู้ป ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอกันอีกแล้ว”
“ยัยเด็กบ้า พี่ก็มาให้เจอแล้วไง” คูเปอร์ตอบเสียงอ่อนโยนพร้อมกับกอดร่างบางเอาไว้แน่นแล้วโยกตัวไปมาราวกับกำลังปลอบเด็กน้อย
“ไม่เอาไม่ร้อง เป็นเด็กขี้แย่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ถามเสียงติดตลกพลางดันร่างบางออก
“ก็ตั้งแต่พี่คู้ปจากไปนั่นแหละค่ะ” พูดเองก็ชะงักเอง มินรญาคิดว่าเธอไม่น่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเลยรีบหาเรื่องกลบเกลื่อน “มิ้นว่ามิ้นไปอาบน้ำดีกว่านะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็เก็บเสื้อผ้าตัวเองแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยมีคูเปอร์ตะโกนบอกตามหลังไป
“เสื้อผ้าเอาของพี่ใส่ไปก่อนนะ” ชายหนุ่มบอกพลางยิ้มน้อยๆ อย่างไม่ได้กังวลในเรื่องเมือครู่อย่างที่หญิงสาวกังวล คูเปอร์หยิบกางเกงมาใส่แล้วทิ้งตัวลงนอนรอมินรญาอาบน้ำเสร็จ และในตอนนี้เองโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายของหญิงสาวก็ดังขึ้น
ชายหนุ่มมองไปที่ประตูห้องน้ำ เมื่อยังได้ยินเสียงอาบน้ำอยู่จึงถือวิสาสะหยิบมือถือนั้นขึ้นมา พอเห็นว่าคนที่โทร.มาคือนางรงรองจึงรับสายทันที
“ยัยมิ้นนั่นแกอยู่ไหน ดึกแล้วทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง” เสียงเล็กแหลมที่ตะโกนมาตามสายทำให้คูเปอร์ต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างก่อนหูจะแตก และเมื่ออีกฝ่ายเงียบจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ
“มิ้นอยู่กับผมครับ”
“นั่นใคร” นางถามอย่างไม่พอใจ
“คูเปอร์ครับ”
“มิสเตอร์อินานอฟ!” นางอุทานออกมาอย่างตกใจ
“ใช่ครับ”
“ยัยมิ้นไปไหน”
“เข้าห้องน้ำอยู่ครับ”
“แล้ว...คุณ...เอาเป็นว่ายัยมิ้นกลับมาบอกโทร.หาฉันด้วยแล้วกันนะ แค่นี้ละ”
คูเปอร์มองโทรศัพท์ที่เพิงถูกวางสายไปแล้วโคลงศีรษะไปมา อีกฝ่ายเหมือนจะพูดจะถามเขามากกว่านี้ แต่จู่ๆ ก็พูดตัดบทและวางสายไป แถมน้ำเสียงก็ฟังรื่นหูไม่เกรี้ยวกราดเหมือนตอนแรก หรือเพราะเป็นเขา เขาที่มีรวยขึ้น คิดแล้วคูเปอร์อดที่จะยิ้มเยาะไม่ได้
แม้เวลาจะเปลี่ยนแต่คนคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย...
สรุปคืนนั้นมินรญาไม่ได้โทร.กลับไปหามารดา เพราะเธอไม่อยากตอบคำถามหลายๆ อย่างของท่าน แล้วเธอก็ไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านด้วย เธออยากใช้เวลาอยู่กับคูเปอร์ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เผื่อไม่มีโอกาสได้อยู่กันแบบนี้อีกครั้ง ทว่าความหวังของมินรญาก็ไม่ได้ดับลง เมื่อคูเปอร์ที่มาส่งเธอหน้าบ้านในตอนสายๆ ดึงเธอเข้าไปจูบอย่างดูดดื่มแล้วกระซิบบอกว่า “แล้วเจอกันนะ”
ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าไอ้แล้วเจอกันอีกนี้มันเมื่อไหร่ แต่ก็ทำให้หัวใจที่เกือบไร้ความหวังนั้นได้ชุ่มฉ่ำ เดินเข้าบ้านด้วยรอยยิ้ม และก่อนมันจะหายวับเมื่อเจอคนเป็นแม่ยืนกอดอกรอท่า
“ไง แม่ตัวดี หายไปกับผู้ชายทั้งคืนไม่คิดจะโทร.บอกแม่ที่นั่งอดตาหลับขับตานอนจนดึกดื่นบ้างหรือไงห๊า”
“แม่ก็รู้แล้วนี่คะว่ามิ้นอยู่กับใคร”
“แต่แม่สั่งให้แกโทร.กลับ และก็ไม่ได้อนุญาตให้แกค้างคืนด้วย เห็นไหมเลยพลอยเสียงานเสียการไปด้วย” นางรงรองตำหนิบุตรสาวเสียงเข้ม
“มิ้นโทร.ไปลาหยุดกับหัวหน้าแล้วค่ะ นานๆ หยุดทีเขาคงไม่ไล่ออกหรอกมั้งคะ” พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนีขึ้นห้องจนนางรงรองที่ยังมีเรื่องจะทำการตกลงกับคนเป็นลูกสาวรีบพูดขึ้น
“ถ้าแกอยากเลิกทำงาน และกลับมานั่งกินนอนกินสบายๆ เป็นคุณนาย ก็ทำตามที่แม่บอกซะ”
“ไม่ค่ะ” มินรญาปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนเดิม
“แต่เมื่อคืนแกไปนอนกับมันมา” คนเป็นแม่เตือน
“มันคือความพอใจของเราทั้งคู่ค่ะ”
“นี่แกกำลังทำตัวเป็นผู้หญิงไร้ค่าอยู่นะรู้ตัวหรือเปล่า” นางถามคนเป็นลูกสาวเสียงสูง ทิ้งหนังสือที่วางอยู่บนตักลงบนโต๊ะ เดินไปหาคนเป็นลูกสาวอย่างไม่พอใจ
“แม่อยากให้มิ้นมีค่าเท่าไหร่ล่ะคะ” มินรญาถามเสียงหยัน เธอรู้ว่าค่าที่คนเป็นแม่เอ่ยถึงไม่ได้หมายถึงคุณค่าหรอกแต่มันคือค่าของเงินต่างหากละ
“มิ้นขอตัวนะคะ” พูดจบเธอก็เดินขึ้นห้องไปโดนไม่สนใจคนเป็นแม่ที่ตะโกนเรียกตามหลัง
“ยัยมิ้น! เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ” เมื่อตะโกนเรียกไปอีกฝ่ายก็ไม่ตอบรับ นางรงรองจึงเดินกระฟัดกระเฟียดกลับมาที่โซฟา “เป็นลูกที่ไม่ได้ดั่งใจสักอย่างเลยจริงๆ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
เหมือนฝันแต่มันก็คือความจริงหลังจากเลิกงานเธอได้ใช้เวลาอยู่กับคูเปอร์จนดึก และตอนนี้เขาก็กำลังขับรถไปส่งเธอที่บ้าน และแล้วเวลาแห่งความสุขก็จะจบลง
เธอไม่อยากให้มันจบเลย
“ผมส่งแค่นี้นะ” คูเปอร์ชะลอรถแล้วจอดที่หน้าบ้านของหญิงสาว และเมื่อไม่มีเสียงตอบรับทำให้ชายหนุ่มหันไปมองคนที่นั่งเบาะข้างๆ “เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงพร้อมกับโน้มตัวไปหาและยืนมือไปจับต้นแขน แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อคนที่เอาแต่นั่งก้มหน้า โผเข้ากอดเขาแน่น
“อยู่ต่อได้ไหมคะ...คืนนี้ขอให้เป็นพี่คู้ปคนเดิมของมิ้นได้ไหมคะ คืนนี้คืนเดียวเท่านั้น” มินรญาอ้อนวอนเสียงอู้อี้ เธอไม่อยากผละห่างจากความอบอุ่นที่โหยหามานาน
“อื้อ” ชายหนุ่มตอบพลางโอบกระชับร่างบางเข้ามากอด สูดกลิ่นกายหอมเย้ายวนที่แสนคะนึงหา แม้จะมีหญิงอื่นมากมายเข้ามาแต่ก็ไม่อาจแทนที่ได้เลย
“ขอบคุณค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว ผละตัวเองออกจากความอบอุ่นนั่นแล้วก็ต้องหน้าร้อนฉ่าตาพร่าเพราะรอยยิ้มชวนใจละลายของคูเปอร์ที่คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว
“ห้ามเปลี่ยนใจละ” พูดจบคูเปอร์ก็เคลื่อนรถเลี้ยวกลับมุ่งหน้าไปที่คอนโดของตัวเอง โดยระหว่างทางนั้นทั้งเขาและเธอต่างก็เงียบไปตลอดจนถึงห้อง
“ทำตัวตามสบายนะ” คูเปอร์บอกพลางพาดเสื้อสูทเอาไว้ที่พนักโซฟา แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำมาเสิร์ฟ “ดื่มน้ำก่อน นั่งตัวเกร็งเชียว” ชายหนุ่มล้อเสียงกลั้วหัวเราะ ทรุดตัวลงนั่งเอามือท้าวค้างมองคนที่กล้าขอเขามาค้างที่ห้อง แต่ตอนนี้กลับนั่งก้มหน้าตัวเกร็ง
“อย่าหัวเราะสิคะ ก็ฉัน...”
“พูดเหมือนเดิมเถอะ ก็คืนนี้...” ร่างสูงลุกขึ้นเดินมานั่งข้างๆ เล่นเอามินรญาถึงกับสะดุ้ง “พี่จะเป็นพี่คู้ปของมิ้นเหมือนเดิมไง”
มินรญาเอนหลังหลบยกมือขึ้นบังหน้าที่ร้อนฉ่าจนแดงก่ำของตัวเองเอาไว้ เมื่อคูเปอร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ไม่ใช่ๆ พี่คู้ปของเธอไม่สายตาแพรวพราวกรุ้มกริ่มอย่างนี้ แต่ก่อนว่าหล่อมีเสน่ห์แล้ว มาตอนนี้เสน่ห์เหล่านั้นกลับเพิ่มทวีคูณ
“กลัวพี่เหรอ” เสียงนุ่มทุ้ม ทำให้มินรญาค่อยๆ ลดมือลง และเมื่อยิ่งเห็นสายตาที่ทอดมองมาอย่างอ่อนโยน หญิงสาวก็รีบส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่ค่ะ ไม่ได้อยู่ใกล้กันแบบนี้นานแล้วเลยอายนิดหน่อยนะคะ” หญิงสาวก้มหน้าบอกเสียงอุ๊บอิบ
“งั้นก็ต้องรีบทำให้ชิน” มือหนายกขึ้นไปไล้ใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อแผ่วเบา ก่อนจะไล้มันลงมาเรื่อยจนถึงต้นคอ คูเปอร์ค่อยๆ เลื่อนมือไปที่ท้ายทอยแล้วใช้มือยึดบังคับมันไว้แล้วโน้มตัวลงใช้ปากแตะริมฝีปากอิ่มแล้วผละออก จ้องดวงตากลมโตที่ไหวระริก แล้วจูบซ้ำลงไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาบดจูบอย่างดูดดื่มเร่าร้อนสัมผัสความหอมหวานเนิ่นนาน ก่อนจะผละออก คูเปอร์มองใบหน้าที่แดงก่ำนัยน์ตาปรือหวานฉ่ำ แล้วเอานิ้วไล้ริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่อ
“พี่คู้ป...” มินรญาครางราวกับละเมอ แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าใกล้และเป็นฝ่ายเริ่มจูบอันเร่าร้อนและมีหรืออีกฝ่ายจะไม่ตอบสนอง คูเปอร์จูบตอบและรุกหนักมือหนาเลื่อนจากแผ่นหลังบางลงไปที่หน้าท้องแบนราบแล้วค่อยๆ เลื่อนขึ้นมากอบกุมความอวบอิ่มที่ไม่รู้เขารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่ามันเต็มไม้เต็มมือกว่าแต่ก่อน
“พี่ว่าเสื้อมันเกะกะนะว่าไหม” ชายหนุ่มกระซิบบอกก่อนจะกระชากทีเดียวกระดุมเสื้อที่กลัดอยู่ก็ร่วงกราว คูเปอร์มองความอวบอิ่มขาวเนียนที่โผล่พ้นบราเซียลูกไม้สีดำอย่างพอใจ แต่ในขณะนั้นเองสายตาก็สะดุดเข้ากับวัตถุบนคอระหง มือหนาเอื้อมไปจับมันอย่างแผ่วเบา
“ยังเก็บมันไว้อีกเหรอ” ชายหนุ่มใช้นิ้วโป้งไล้แหวนแทนใจที่เขาเคยมอบให้หญิงสาวเมื่อหลายปีก่อนอย่างทะนุถนอม
“ก็สัญญาแล้วนี้ค่ะว่าจะเก็บรักษามันไว้อย่างดี” หญิงสาวตอบพลางเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย “กลัวมันหายเลยเอามาแทนจี้สร้อยนะคะ”
“น่ารัก” คูเปอร์ก้มลงจุมพิตที่แหวนแล้วยื่นมือไประคองใบสวยที่แดงก่ำ แล้วพรมจูบก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอิ่มมอบจุมผิตแสนหวานให้หญิงสาวอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต็มตื้น วันนี้ไม่ใช่แค่มินรญาได้พี่คู้ปคนเดิมกลับมา เขาเองก็ได้น้องมิ้นสุดรักสุดดวงใจกลับมาเหมือนกัน
“มิ้นรักพี่คู้ปนะคะ”
ขออนุญาตตัดฉาก NC ออกนะคะ แต่ยังหาอ่านได้ตามเวบอื่นๆ ที่ลง NC ได้ค่า (ไม่ใส่ลิ้งนะคะเดี๋ยวโดนแบน)
มินรญากอดกระชับร่างใหญ่เอาไว้แน่นราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหาย น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนไหลบ่าออกมาจนเธอกลั้นสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่า” คูเปอร์ถามอย่างตกใจพลิกตัวลงมานนั่งที่เตียง แล้วเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมินรญาลุกขึ้นโผมากอดเขาเอาไว้แน่น
“มิ้นคิดถึงพี่คู้ป ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอกันอีกแล้ว”
“ยัยเด็กบ้า พี่ก็มาให้เจอแล้วไง” คูเปอร์ตอบเสียงอ่อนโยนพร้อมกับกอดร่างบางเอาไว้แน่นแล้วโยกตัวไปมาราวกับกำลังปลอบเด็กน้อย
“ไม่เอาไม่ร้อง เป็นเด็กขี้แย่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ถามเสียงติดตลกพลางดันร่างบางออก
“ก็ตั้งแต่พี่คู้ปจากไปนั่นแหละค่ะ” พูดเองก็ชะงักเอง มินรญาคิดว่าเธอไม่น่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเลยรีบหาเรื่องกลบเกลื่อน “มิ้นว่ามิ้นไปอาบน้ำดีกว่านะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็เก็บเสื้อผ้าตัวเองแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปโดยมีคูเปอร์ตะโกนบอกตามหลังไป
“เสื้อผ้าเอาของพี่ใส่ไปก่อนนะ” ชายหนุ่มบอกพลางยิ้มน้อยๆ อย่างไม่ได้กังวลในเรื่องเมือครู่อย่างที่หญิงสาวกังวล คูเปอร์หยิบกางเกงมาใส่แล้วทิ้งตัวลงนอนรอมินรญาอาบน้ำเสร็จ และในตอนนี้เองโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายของหญิงสาวก็ดังขึ้น
ชายหนุ่มมองไปที่ประตูห้องน้ำ เมื่อยังได้ยินเสียงอาบน้ำอยู่จึงถือวิสาสะหยิบมือถือนั้นขึ้นมา พอเห็นว่าคนที่โทร.มาคือนางรงรองจึงรับสายทันที
“ยัยมิ้นนั่นแกอยู่ไหน ดึกแล้วทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง” เสียงเล็กแหลมที่ตะโกนมาตามสายทำให้คูเปอร์ต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างก่อนหูจะแตก และเมื่ออีกฝ่ายเงียบจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ
“มิ้นอยู่กับผมครับ”
“นั่นใคร” นางถามอย่างไม่พอใจ
“คูเปอร์ครับ”
“มิสเตอร์อินานอฟ!” นางอุทานออกมาอย่างตกใจ
“ใช่ครับ”
“ยัยมิ้นไปไหน”
“เข้าห้องน้ำอยู่ครับ”
“แล้ว...คุณ...เอาเป็นว่ายัยมิ้นกลับมาบอกโทร.หาฉันด้วยแล้วกันนะ แค่นี้ละ”
คูเปอร์มองโทรศัพท์ที่เพิงถูกวางสายไปแล้วโคลงศีรษะไปมา อีกฝ่ายเหมือนจะพูดจะถามเขามากกว่านี้ แต่จู่ๆ ก็พูดตัดบทและวางสายไป แถมน้ำเสียงก็ฟังรื่นหูไม่เกรี้ยวกราดเหมือนตอนแรก หรือเพราะเป็นเขา เขาที่มีรวยขึ้น คิดแล้วคูเปอร์อดที่จะยิ้มเยาะไม่ได้
แม้เวลาจะเปลี่ยนแต่คนคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย...
สรุปคืนนั้นมินรญาไม่ได้โทร.กลับไปหามารดา เพราะเธอไม่อยากตอบคำถามหลายๆ อย่างของท่าน แล้วเธอก็ไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านด้วย เธออยากใช้เวลาอยู่กับคูเปอร์ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เผื่อไม่มีโอกาสได้อยู่กันแบบนี้อีกครั้ง ทว่าความหวังของมินรญาก็ไม่ได้ดับลง เมื่อคูเปอร์ที่มาส่งเธอหน้าบ้านในตอนสายๆ ดึงเธอเข้าไปจูบอย่างดูดดื่มแล้วกระซิบบอกว่า “แล้วเจอกันนะ”
ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าไอ้แล้วเจอกันอีกนี้มันเมื่อไหร่ แต่ก็ทำให้หัวใจที่เกือบไร้ความหวังนั้นได้ชุ่มฉ่ำ เดินเข้าบ้านด้วยรอยยิ้ม และก่อนมันจะหายวับเมื่อเจอคนเป็นแม่ยืนกอดอกรอท่า
“ไง แม่ตัวดี หายไปกับผู้ชายทั้งคืนไม่คิดจะโทร.บอกแม่ที่นั่งอดตาหลับขับตานอนจนดึกดื่นบ้างหรือไงห๊า”
“แม่ก็รู้แล้วนี่คะว่ามิ้นอยู่กับใคร”
“แต่แม่สั่งให้แกโทร.กลับ และก็ไม่ได้อนุญาตให้แกค้างคืนด้วย เห็นไหมเลยพลอยเสียงานเสียการไปด้วย” นางรงรองตำหนิบุตรสาวเสียงเข้ม
“มิ้นโทร.ไปลาหยุดกับหัวหน้าแล้วค่ะ นานๆ หยุดทีเขาคงไม่ไล่ออกหรอกมั้งคะ” พูดจบก็ทำท่าจะเดินหนีขึ้นห้องจนนางรงรองที่ยังมีเรื่องจะทำการตกลงกับคนเป็นลูกสาวรีบพูดขึ้น
“ถ้าแกอยากเลิกทำงาน และกลับมานั่งกินนอนกินสบายๆ เป็นคุณนาย ก็ทำตามที่แม่บอกซะ”
“ไม่ค่ะ” มินรญาปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนเดิม
“แต่เมื่อคืนแกไปนอนกับมันมา” คนเป็นแม่เตือน
“มันคือความพอใจของเราทั้งคู่ค่ะ”
“นี่แกกำลังทำตัวเป็นผู้หญิงไร้ค่าอยู่นะรู้ตัวหรือเปล่า” นางถามคนเป็นลูกสาวเสียงสูง ทิ้งหนังสือที่วางอยู่บนตักลงบนโต๊ะ เดินไปหาคนเป็นลูกสาวอย่างไม่พอใจ
“แม่อยากให้มิ้นมีค่าเท่าไหร่ล่ะคะ” มินรญาถามเสียงหยัน เธอรู้ว่าค่าที่คนเป็นแม่เอ่ยถึงไม่ได้หมายถึงคุณค่าหรอกแต่มันคือค่าของเงินต่างหากละ
“มิ้นขอตัวนะคะ” พูดจบเธอก็เดินขึ้นห้องไปโดนไม่สนใจคนเป็นแม่ที่ตะโกนเรียกตามหลัง
“ยัยมิ้น! เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ” เมื่อตะโกนเรียกไปอีกฝ่ายก็ไม่ตอบรับ นางรงรองจึงเดินกระฟัดกระเฟียดกลับมาที่โซฟา “เป็นลูกที่ไม่ได้ดั่งใจสักอย่างเลยจริงๆ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ย. 2559, 16:16:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.ย. 2559, 16:16:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1044
| << ตอนที่ 7 >>> 100% | ตอนที่ 8 >>> 100% >> |