สามีรีเทิร์น
เขาต้องจากกับคนรักเพราะถูกกีดกันจากครอบครัวของเธอที่ชอบคนรวย และเมื่อวันที่เขามีพร้อมเขาก็กลับมาเอาคืน เอาคืนทุกอย่างรวมทั้งเมียของเขาที่ถูกใสตะกร้าล้างน้ำยกให้ผู้ชายอื่นด้วย
Tags: สามี, นิยายรัก, ลมหวน, อดีต, กลับมารักกัน
ตอน: ตอนที่ 8 >>> 100%
ตอนที่ 8 (ต่อ)
แทบจะรอให้ถึงเที่ยงไม่ไหว มินรญายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเกือบทุกๆ สิบนาที เมื่อคูเปอร์ที่หายหน้าไปนานเป็นอาทิตย์โทร.มาบอกว่าจะมารับไปกินข้าวเที่ยง
และเมื่อถึงเวลาที่รอคอยมินรญาก็รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปเติมแป้งเติมลิปสติกและดูความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนจะเดินออกมาเจอคนที่นัดเอาไว้อย่างอารมณ์ดี แต่แล้วอารมณ์นั้นก็อยู่กับเธอไม่นาน เมื่อพบว่าคนที่มารอรับเธอไปรับประทานอาหารเที่ยงนั้นไม่ได้มีแค่คูเปอร์...
“คุณเคน...” เธอเรียกชื่อใครอีกคนที่เขามักจะมารับเธอไปรับประทานอาหารกลางวันโดนไม่ได้นัด และวันนี้ก็เช่นกัน
เจ้าของชื่อหันยิ้ม แล้วเดินตรงเข้ามาหาพร้อมบอกวัตถุประสงค์ “ผมมารับไปกินข้าวครับ”
“เอ่อ...” มินรญามองภูมินอย่างลำบากใจ แล้วมองเลยไปที่ชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่ยืนดูเธอคุยกับผู้ชายอีกคนเงียบๆ ตอนนี้เองคูเปอร์จึงเดินเข้ามาโอบร่างบาง
“ขอโทษนะครับ มิ้นนัดกับผมแล้ว”
ภูมินชักสีหน้ามองชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาคมคายที่เข้ามาโอบผู้หญิงที่ตนรักอย่างไม่ค่อยพอใจ ผู้ชายคนนี้เป็นใครทำไมจู่ๆ ถึงเข้ามาโอบมินรญา แถมอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีขัดขืนเลยแม้แต่น้อย เขาที่รักหญิงสาวมาหลายปียังไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้อย่างมากก็จับมือ “เพื่อนเหรอครับ”
“คุณคิดว่าไงล่ะ” เป็นคูเปอร์ที่ถามกลับ พลางกดยิ้มมุมปาก กอดกระชับร่างบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของให้อีกฝ่ายเห็น เขาจำไอ้หมอนี่ได้เคยเจอหน้าบ้านมินรญา
“ขอโทษนะคะ มิ้นไม่รู้ว่าคุณเคนจะมา..ไปด้วยกันไหมคะ.” มินรญาที่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่กำลังมาคุ จึงรีบแก้ไขสถานการณ์
“ไม่ดีกว่าครับ ผมผิดเองที่ไม่ได้โทร.มาบอกก่อน”
“ดีครับ งั้นพวกเราขอตัวนะครับ” ว่าแล้วคูเปอร์ก็เดินโอบร่างบางออกไป และไม่ลืมที่จะหันหลังมายักคิ้วและยิ้มเยาะเย้ยอีกฝ่ายอย่างผู้ชนะ
“บ้าเอ้ย! ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้า” ภูมินสบถอย่างเจ็บใจ จากท่าทีที่แสดงมาถ้าเขายังใจเย็นอยู่อย่างนี้ได้โดนแย่งมินรญาแน่
ด้วยความสงสัยระคนร้อนใจทำให้เย็นวันนั้นภูมินออกจากบริษัทตรงไปที่บ้านของมินรญา หลังจากที่ก่อนหน้านั้นเขาได้โทร.ไปบอกหญิงสาวว่าจะไปรับกลับบ้าน แต่เธอปฏิเสธบอกว่าขับรถมาเอง แต่เพื่อความแน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่มีนัดเขาเลยบอกว่าจะขอไปรับประทานข้าวเย็นด้วย ซึ่งเธอก็ยินดี
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ” นางรงรองรับไหว้แล้วยิ้ม เมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงอคอมองไปทั่วบ้าน “มองหายัยมิ้นเหรอจ้ะ”
“ครับ” ชายหนุ่มตอบพลางเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ
“อยู่ในครัวแน่ะ บอกว่าวันนี้คุณเคนจะมากินข้าวด้วยเลยต้องรีบทำ”
“งั้นผมขออนุญาตเข้าไปหามิ้นหน่อยได้ไหมครับ”
“ตามสบายจ้ะ” นางรงรองเอ่ยอนุญาต มองตามแผ่นหลังกว้างไปแล้วยิ้มอย่างหมายมาด ถ้าทุกอย่างเป็นตามแผน หลังจากที่นางได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ มินรญาแยกจากคูเปอร์ ภูมินจะเป็นผู้ชายที่นางจะเอามาเป็นลูกเขย และเชื่อว่าผู้ชายใจดีอบอุ่นอย่างภูมินคงไม่รังเกียจมินรญาแน่นอน
“อะแฮ่ม!” ชายหนุ่มที่เข้ามาอยู่ในห้องครัวสักพกแล้วกระแอม เมื่อแม่ครัวสาวแสนสวยยังไม่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
“อ้าว คุณเคนมานานแล้วเหรอคะ” เธอหันมาทักเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจทำกับข้าวบนเตาต่อ
“เพิ่งมาถึงครับ แล้วนี้ทำอะไรกินครับเนี่ยหอมจัง” ภูมินเดินไปส่องหม้อแกงที่เดือดปุดๆ พลางสูดกลิ่นหอมๆ ของกับข้าวที่ลอยวนอยู่เหนือหม้อ
“หลายอย่างเลยค่ะ” มินรญาตอบพลางใช้หลังมือเช็ดเหงือที่ผุดตรงหน้าผาก
“ผมช่วยไหมครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปนั่งคุยเป็นเพื่อนคุณแม่ข้างนอกก่อนก็ได้นะคะ”
“ผมขอนั่งเป็นเพื่อนคุณตรงนี้ดีกว่านะครับ”
“ตามใจค่ะ” หญิงสาวหันมาตอบยิ้มๆ แล้วสนใจงานตรงหน้า เรียกได้ว่าเลิกสนใจคนที่อยู่ในห้องนี้ด้วยไปเลย
ภูมินนั่งค้ำคางมองหญิงสาวที่กำลังทำกับข้าวอย่างขะมักเขม้นแล้วเผลอยิ้ม ไม่อยากเชื่อว่าหญิงสาวจะเคยเป็นคุณหนูมาก่อน ยืนหน้ามันเยิ้มทำอาหารหน้าตาคล่องแคล่วเชียว...น่ารักจัง...คิดมาถึงตรงนี้ภูมินที่ลืมเรื่องร้อนใจก่อนหน้าเพิ่งรู้สึกตัว จึงยืดตัวขึ้นนั่งหลังตรงแล้วเรียกชื่อหญิงสาว
“มิ้นครับ”
“คะ” เธอขานรับพร้อมกับจัดเก็บเครื่องครัวให้เข้าที่แล้วล้างมือ
“ผู้ชายคนเมื่อกลางวัน...” ภูมินพูดเพียงแค่นั้น เขารู้ว่าหญิงสาวคงรู้ว่าเขาจะถามอะไร จึงหันมายิ้มน้อยๆ แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“มิสเตอร์อิวานอฟ เจ้าของตลาดคนใหม่ค่ะ”
ภูมินพยักหน้ารับทำหน้ารับรู้ ก่อนคิ้วเขาจะขมวดเข้าหากัน เจ้าของตลาดคนใหม่แล้วไง มินรญาให้สิทธิ์อีกฝ่ายขนาดให้โอบกอดเลยหรือ ไม่น่าใช่ “ดูคุณสนิทสนมกับเขาดีจังเลยนะครับ”
“เขาคือผู้ชายที่ฉันรักนะคะ” มินรญาตอบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธออายนิดๆ แต่ก็ไม่จะปิดบังภูมินที่รู้ว่ามีใจให้เธอมานาน
“เดี๋ยวนะ...ผมว่าผมรู้จักผู้ชายทุกคนที่มาจีบคุณนะ แต่มิสเตอร์อิวานอฟนี่ผมไม่คุ้นเลย ทำไมจู่ๆ มาชิงคะแนนนำแบบนี้ล่ะครับ” ชายหนุ่มถามเสียงกลั้วหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ฝืดเหลือเกิน ไม่คิดว่าจู่ๆ จะมีคู่แข่งตัวฉกาจโผล่มา แถมโผล่มาปุ๊บก็สามารถชิงเอาหัวใจของผู้หญิงที่เขาเพียรพยายามจีบอยู่หลายปี แต่จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่สำเร็จ
“ไม่ว่าเมื่อห้าปีก่อนหรือทุกวันนี้พี่คู้ปคือผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักค่ะ”
คำตอบแบบตรงไปตรงมาของมินรญาถึงกับน๊อคเอ้าท์ภูมินให้นิ่งอึ้งไป เมื่อตั้งสติได้ชายหนุ่มก็ยิ้มแห้งๆ แล้วตัดพ้อเล็กๆ ว่า “พูดแบบไม่ให้ความหวังผมเลยนะครับ”
“ฉันบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วนี้คะว่าหัวใจฉันไม่ว่าง...” มินรญาบอกพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ร่างบางลุกขึ้นถอดผ้ากันเปื้อนเก็บ และก่อนจะออกจากห้องครัวไปเธอก็ได้ทิ้งคำพูดอันแน่วแน่เอาไว้ “ถึงฉันกับพี่คู้ปจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ฉันก็ไม่เคยเลิกรักผู้ชายคนนั้นได้เลย นั่นคือความจริง...ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”
ภูมินเดินเข้าบ้านด้วยท่าทีหงอยๆ ทำให้คนเป็นแม่ที่กำลังเตรียมจะขึ้นนอนอดที่จะทักอย่างเป็นห่วงไม่ได้ “เป็นอะไรทำหน้าอย่างกับคนหมดอาลัยตายยากนะเรา”
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา โยนเสื้อสูทไปที่โซฟาอีกตัวพลางถอนหายใจ แล้วตอบมารดาเสียงเนือยๆ “ดูเหมือนผมจะอกหัก”
“จากใคร” นางมินตราถาม แต่ยังไม่ทันที่ลูกชายจะตอบนางที่เหมือนเพิ่งจะนึกถึงหญิงสาวที่ลูกชายกำลังไปติดพัน “ลูกยัยคุณนายตกอับนั่นนะเหรอ” นางถามเสียงเยาะ แล้วส่ายศีรษะ
“คุณแม่...เธอชื่อมิ้นครับ” ภูมินบอกคนเป็นแม่อย่างเบื่อหน่าย นอกจากท่านไม่คิดจะจำชื่อผู้หญิงที่เขารักแล้ว ทุกครั้งที่เรียกยังออกแนวเหน็บแนมตลอด
“ชื่ออะไรแม่ไม่สนหรอก...สนแค่ว่าคนนี้แม่ไม่ปลื้ม” นางบอกพลางสะบัดหน้า
“ผมอกหักสมใจแม่แล้วนี่ครับ”
“ก็ดีแล้วไง แกจะโงหัวขึ้นมามองคนอื่นเสียที แม่หม้ายผัวติดคุก แม่ติดการพนันมันมีอะไรดี หลงอยู่ได้”
“คนที่ผมรักคือมิ้นนี่ครับ ผัวเก่าหรือแม่เขาจะเป็นยังไงผมไม่สนหรอก”
“ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ ไม่เคยได้ยินหรือไง ตอนนี้ลายยังไม่ออก แต่นานไปลายออกอาจจะเป็นผีพนันจนหมดตัวเหมือนอย่างทุกวันนี้ก็ได้ใครจะไปรู้” คนเป็นแม่เตือนสติ
“เป็นไปไม่ได้หรอกครับ มิ้นน่ะน่ารัก ขยัน นี่ขนาดเป็นคุณหนูตกยากยังปรับตัวได้ไม่มานั่งคร่ำครวญถึงวันเก่าๆ” เรื่องนี้เขาไม่ได้พูดเกินจริงหรือยกยอหญิงสาว แต่เขาที่เฝ้าดูมินรญามาตลอดหลายปีเห็นอย่างนั้นจริงๆ และตรงนี้แหละที่ทำให้เขาเลิกรักเธอไม่ได้
“ตอนนี้แกรักแกหลงมองอะไรก็ดีไปหมดละ...แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เลือกแก” พูดจบนางก็ปิดปากหัวเราะเยาะลูกชาย ก่อนคำพูดต่อมาของภูมินจะทำให้เสียงหัวเราะนั้นสะดุดกึก
“แต่ผมยังไม่ตัดใจหรอกนะครับ”
“นี่แกยังจะดื้อด้านดันทุรังทั้งที่รู้ว่าผู้หญิงเขาไม่รักอย่างนั้นเหรอ” นางตะคอกถามอย่างเริ่มจะมีน้ำโห
“ก็คนที่มิ้นรัก เขาไม่รักเธอมั้ง ผมก็ไม่แน่ใจ เหมือนความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันคลุมเครือ ไม่แน่นอน คือผมว่าผมยังมีสิทธิ์” ภูมินยังมีความหวัง แม้ความหวังนั้นจะริบหรี่ ผิดกับคนเป็นแม่ที่มองลูกชายอย่างเวทนาระคนรำคาญ
“เอานิ้วขึ้นมา” ไม่พูดเปล่าจับมือหนาของลูกชายขึ้นมา “นับสิแกรักและตื้อเขามากี่ปี” ภูมินทำตามแล้วยิ้มแห้งๆ ให้กับมารดา ก็นับดูแล้วมันสามปีเลยทีเดียว
“ฟังแม่นะถ้าผู้หญิงเขาจะรัก เขารักไปนานแล้ว ไม่ต้องให้รอนานขนาดนี้หรอก แม่อยากพูดมานานแล้วขอพูดหน่อยเถอะ รักได้แต่อย่าโง่”
“ครับ” ภูมินรับคำ มองตามหลังมารดาที่เดินขึ้นห้องไปแล้วคอที่เคยตั้งตรงก็ตก มือหนาเสยผมที่ตกลงระใบหน้าพลางคิดทบทวนในสิ่งที่เจอเมื่อตอนกลางวัน
หรือเขาจะทำตามที่มารดาบอกดี เขาไม่ควรรอ ไม่ควรหลอกตัวเองอีกต่อไปว่ามินรญาจะหันมารักเขาสักวัน เพราะวันนี้ก็น่าจะรู้ซึ้งดีแล้วว่า ผู้ชายที่หญิงสาวเฝ้ารอนั้นได้กลับมาแล้ว และเขาคนนั้นก็ดูไม่ได้รังเกียจมินรญาเลย ออกจะหวงเสียด้วยซ้ำ แม้จะยังข้องใจว่าคนทั้งคู่เจอกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถึงขั้นไหน แต่นั่นจะสำคัญอะไรในเมื่อมินรญายืนยันหนักแน่นว่ารักผู้ชายคนนี้และจะรักตลอดไป ส่วนเขามันก็แค่...
ผู้ชายแสนดี แต่ไม่มีใครเอา...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
แทบจะรอให้ถึงเที่ยงไม่ไหว มินรญายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเกือบทุกๆ สิบนาที เมื่อคูเปอร์ที่หายหน้าไปนานเป็นอาทิตย์โทร.มาบอกว่าจะมารับไปกินข้าวเที่ยง
และเมื่อถึงเวลาที่รอคอยมินรญาก็รีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไปเติมแป้งเติมลิปสติกและดูความเรียบร้อยของตัวเอง ก่อนจะเดินออกมาเจอคนที่นัดเอาไว้อย่างอารมณ์ดี แต่แล้วอารมณ์นั้นก็อยู่กับเธอไม่นาน เมื่อพบว่าคนที่มารอรับเธอไปรับประทานอาหารเที่ยงนั้นไม่ได้มีแค่คูเปอร์...
“คุณเคน...” เธอเรียกชื่อใครอีกคนที่เขามักจะมารับเธอไปรับประทานอาหารกลางวันโดนไม่ได้นัด และวันนี้ก็เช่นกัน
เจ้าของชื่อหันยิ้ม แล้วเดินตรงเข้ามาหาพร้อมบอกวัตถุประสงค์ “ผมมารับไปกินข้าวครับ”
“เอ่อ...” มินรญามองภูมินอย่างลำบากใจ แล้วมองเลยไปที่ชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่ยืนดูเธอคุยกับผู้ชายอีกคนเงียบๆ ตอนนี้เองคูเปอร์จึงเดินเข้ามาโอบร่างบาง
“ขอโทษนะครับ มิ้นนัดกับผมแล้ว”
ภูมินชักสีหน้ามองชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาคมคายที่เข้ามาโอบผู้หญิงที่ตนรักอย่างไม่ค่อยพอใจ ผู้ชายคนนี้เป็นใครทำไมจู่ๆ ถึงเข้ามาโอบมินรญา แถมอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีขัดขืนเลยแม้แต่น้อย เขาที่รักหญิงสาวมาหลายปียังไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้อย่างมากก็จับมือ “เพื่อนเหรอครับ”
“คุณคิดว่าไงล่ะ” เป็นคูเปอร์ที่ถามกลับ พลางกดยิ้มมุมปาก กอดกระชับร่างบางอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของให้อีกฝ่ายเห็น เขาจำไอ้หมอนี่ได้เคยเจอหน้าบ้านมินรญา
“ขอโทษนะคะ มิ้นไม่รู้ว่าคุณเคนจะมา..ไปด้วยกันไหมคะ.” มินรญาที่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่กำลังมาคุ จึงรีบแก้ไขสถานการณ์
“ไม่ดีกว่าครับ ผมผิดเองที่ไม่ได้โทร.มาบอกก่อน”
“ดีครับ งั้นพวกเราขอตัวนะครับ” ว่าแล้วคูเปอร์ก็เดินโอบร่างบางออกไป และไม่ลืมที่จะหันหลังมายักคิ้วและยิ้มเยาะเย้ยอีกฝ่ายอย่างผู้ชนะ
“บ้าเอ้ย! ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้า” ภูมินสบถอย่างเจ็บใจ จากท่าทีที่แสดงมาถ้าเขายังใจเย็นอยู่อย่างนี้ได้โดนแย่งมินรญาแน่
ด้วยความสงสัยระคนร้อนใจทำให้เย็นวันนั้นภูมินออกจากบริษัทตรงไปที่บ้านของมินรญา หลังจากที่ก่อนหน้านั้นเขาได้โทร.ไปบอกหญิงสาวว่าจะไปรับกลับบ้าน แต่เธอปฏิเสธบอกว่าขับรถมาเอง แต่เพื่อความแน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่มีนัดเขาเลยบอกว่าจะขอไปรับประทานข้าวเย็นด้วย ซึ่งเธอก็ยินดี
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ” นางรงรองรับไหว้แล้วยิ้ม เมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงอคอมองไปทั่วบ้าน “มองหายัยมิ้นเหรอจ้ะ”
“ครับ” ชายหนุ่มตอบพลางเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ
“อยู่ในครัวแน่ะ บอกว่าวันนี้คุณเคนจะมากินข้าวด้วยเลยต้องรีบทำ”
“งั้นผมขออนุญาตเข้าไปหามิ้นหน่อยได้ไหมครับ”
“ตามสบายจ้ะ” นางรงรองเอ่ยอนุญาต มองตามแผ่นหลังกว้างไปแล้วยิ้มอย่างหมายมาด ถ้าทุกอย่างเป็นตามแผน หลังจากที่นางได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ มินรญาแยกจากคูเปอร์ ภูมินจะเป็นผู้ชายที่นางจะเอามาเป็นลูกเขย และเชื่อว่าผู้ชายใจดีอบอุ่นอย่างภูมินคงไม่รังเกียจมินรญาแน่นอน
“อะแฮ่ม!” ชายหนุ่มที่เข้ามาอยู่ในห้องครัวสักพกแล้วกระแอม เมื่อแม่ครัวสาวแสนสวยยังไม่รู้ตัวว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
“อ้าว คุณเคนมานานแล้วเหรอคะ” เธอหันมาทักเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจทำกับข้าวบนเตาต่อ
“เพิ่งมาถึงครับ แล้วนี้ทำอะไรกินครับเนี่ยหอมจัง” ภูมินเดินไปส่องหม้อแกงที่เดือดปุดๆ พลางสูดกลิ่นหอมๆ ของกับข้าวที่ลอยวนอยู่เหนือหม้อ
“หลายอย่างเลยค่ะ” มินรญาตอบพลางใช้หลังมือเช็ดเหงือที่ผุดตรงหน้าผาก
“ผมช่วยไหมครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปนั่งคุยเป็นเพื่อนคุณแม่ข้างนอกก่อนก็ได้นะคะ”
“ผมขอนั่งเป็นเพื่อนคุณตรงนี้ดีกว่านะครับ”
“ตามใจค่ะ” หญิงสาวหันมาตอบยิ้มๆ แล้วสนใจงานตรงหน้า เรียกได้ว่าเลิกสนใจคนที่อยู่ในห้องนี้ด้วยไปเลย
ภูมินนั่งค้ำคางมองหญิงสาวที่กำลังทำกับข้าวอย่างขะมักเขม้นแล้วเผลอยิ้ม ไม่อยากเชื่อว่าหญิงสาวจะเคยเป็นคุณหนูมาก่อน ยืนหน้ามันเยิ้มทำอาหารหน้าตาคล่องแคล่วเชียว...น่ารักจัง...คิดมาถึงตรงนี้ภูมินที่ลืมเรื่องร้อนใจก่อนหน้าเพิ่งรู้สึกตัว จึงยืดตัวขึ้นนั่งหลังตรงแล้วเรียกชื่อหญิงสาว
“มิ้นครับ”
“คะ” เธอขานรับพร้อมกับจัดเก็บเครื่องครัวให้เข้าที่แล้วล้างมือ
“ผู้ชายคนเมื่อกลางวัน...” ภูมินพูดเพียงแค่นั้น เขารู้ว่าหญิงสาวคงรู้ว่าเขาจะถามอะไร จึงหันมายิ้มน้อยๆ แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“มิสเตอร์อิวานอฟ เจ้าของตลาดคนใหม่ค่ะ”
ภูมินพยักหน้ารับทำหน้ารับรู้ ก่อนคิ้วเขาจะขมวดเข้าหากัน เจ้าของตลาดคนใหม่แล้วไง มินรญาให้สิทธิ์อีกฝ่ายขนาดให้โอบกอดเลยหรือ ไม่น่าใช่ “ดูคุณสนิทสนมกับเขาดีจังเลยนะครับ”
“เขาคือผู้ชายที่ฉันรักนะคะ” มินรญาตอบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธออายนิดๆ แต่ก็ไม่จะปิดบังภูมินที่รู้ว่ามีใจให้เธอมานาน
“เดี๋ยวนะ...ผมว่าผมรู้จักผู้ชายทุกคนที่มาจีบคุณนะ แต่มิสเตอร์อิวานอฟนี่ผมไม่คุ้นเลย ทำไมจู่ๆ มาชิงคะแนนนำแบบนี้ล่ะครับ” ชายหนุ่มถามเสียงกลั้วหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ฝืดเหลือเกิน ไม่คิดว่าจู่ๆ จะมีคู่แข่งตัวฉกาจโผล่มา แถมโผล่มาปุ๊บก็สามารถชิงเอาหัวใจของผู้หญิงที่เขาเพียรพยายามจีบอยู่หลายปี แต่จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่สำเร็จ
“ไม่ว่าเมื่อห้าปีก่อนหรือทุกวันนี้พี่คู้ปคือผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักค่ะ”
คำตอบแบบตรงไปตรงมาของมินรญาถึงกับน๊อคเอ้าท์ภูมินให้นิ่งอึ้งไป เมื่อตั้งสติได้ชายหนุ่มก็ยิ้มแห้งๆ แล้วตัดพ้อเล็กๆ ว่า “พูดแบบไม่ให้ความหวังผมเลยนะครับ”
“ฉันบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วนี้คะว่าหัวใจฉันไม่ว่าง...” มินรญาบอกพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ร่างบางลุกขึ้นถอดผ้ากันเปื้อนเก็บ และก่อนจะออกจากห้องครัวไปเธอก็ได้ทิ้งคำพูดอันแน่วแน่เอาไว้ “ถึงฉันกับพี่คู้ปจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ฉันก็ไม่เคยเลิกรักผู้ชายคนนั้นได้เลย นั่นคือความจริง...ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ”
ภูมินเดินเข้าบ้านด้วยท่าทีหงอยๆ ทำให้คนเป็นแม่ที่กำลังเตรียมจะขึ้นนอนอดที่จะทักอย่างเป็นห่วงไม่ได้ “เป็นอะไรทำหน้าอย่างกับคนหมดอาลัยตายยากนะเรา”
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา โยนเสื้อสูทไปที่โซฟาอีกตัวพลางถอนหายใจ แล้วตอบมารดาเสียงเนือยๆ “ดูเหมือนผมจะอกหัก”
“จากใคร” นางมินตราถาม แต่ยังไม่ทันที่ลูกชายจะตอบนางที่เหมือนเพิ่งจะนึกถึงหญิงสาวที่ลูกชายกำลังไปติดพัน “ลูกยัยคุณนายตกอับนั่นนะเหรอ” นางถามเสียงเยาะ แล้วส่ายศีรษะ
“คุณแม่...เธอชื่อมิ้นครับ” ภูมินบอกคนเป็นแม่อย่างเบื่อหน่าย นอกจากท่านไม่คิดจะจำชื่อผู้หญิงที่เขารักแล้ว ทุกครั้งที่เรียกยังออกแนวเหน็บแนมตลอด
“ชื่ออะไรแม่ไม่สนหรอก...สนแค่ว่าคนนี้แม่ไม่ปลื้ม” นางบอกพลางสะบัดหน้า
“ผมอกหักสมใจแม่แล้วนี่ครับ”
“ก็ดีแล้วไง แกจะโงหัวขึ้นมามองคนอื่นเสียที แม่หม้ายผัวติดคุก แม่ติดการพนันมันมีอะไรดี หลงอยู่ได้”
“คนที่ผมรักคือมิ้นนี่ครับ ผัวเก่าหรือแม่เขาจะเป็นยังไงผมไม่สนหรอก”
“ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ ไม่เคยได้ยินหรือไง ตอนนี้ลายยังไม่ออก แต่นานไปลายออกอาจจะเป็นผีพนันจนหมดตัวเหมือนอย่างทุกวันนี้ก็ได้ใครจะไปรู้” คนเป็นแม่เตือนสติ
“เป็นไปไม่ได้หรอกครับ มิ้นน่ะน่ารัก ขยัน นี่ขนาดเป็นคุณหนูตกยากยังปรับตัวได้ไม่มานั่งคร่ำครวญถึงวันเก่าๆ” เรื่องนี้เขาไม่ได้พูดเกินจริงหรือยกยอหญิงสาว แต่เขาที่เฝ้าดูมินรญามาตลอดหลายปีเห็นอย่างนั้นจริงๆ และตรงนี้แหละที่ทำให้เขาเลิกรักเธอไม่ได้
“ตอนนี้แกรักแกหลงมองอะไรก็ดีไปหมดละ...แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เลือกแก” พูดจบนางก็ปิดปากหัวเราะเยาะลูกชาย ก่อนคำพูดต่อมาของภูมินจะทำให้เสียงหัวเราะนั้นสะดุดกึก
“แต่ผมยังไม่ตัดใจหรอกนะครับ”
“นี่แกยังจะดื้อด้านดันทุรังทั้งที่รู้ว่าผู้หญิงเขาไม่รักอย่างนั้นเหรอ” นางตะคอกถามอย่างเริ่มจะมีน้ำโห
“ก็คนที่มิ้นรัก เขาไม่รักเธอมั้ง ผมก็ไม่แน่ใจ เหมือนความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันคลุมเครือ ไม่แน่นอน คือผมว่าผมยังมีสิทธิ์” ภูมินยังมีความหวัง แม้ความหวังนั้นจะริบหรี่ ผิดกับคนเป็นแม่ที่มองลูกชายอย่างเวทนาระคนรำคาญ
“เอานิ้วขึ้นมา” ไม่พูดเปล่าจับมือหนาของลูกชายขึ้นมา “นับสิแกรักและตื้อเขามากี่ปี” ภูมินทำตามแล้วยิ้มแห้งๆ ให้กับมารดา ก็นับดูแล้วมันสามปีเลยทีเดียว
“ฟังแม่นะถ้าผู้หญิงเขาจะรัก เขารักไปนานแล้ว ไม่ต้องให้รอนานขนาดนี้หรอก แม่อยากพูดมานานแล้วขอพูดหน่อยเถอะ รักได้แต่อย่าโง่”
“ครับ” ภูมินรับคำ มองตามหลังมารดาที่เดินขึ้นห้องไปแล้วคอที่เคยตั้งตรงก็ตก มือหนาเสยผมที่ตกลงระใบหน้าพลางคิดทบทวนในสิ่งที่เจอเมื่อตอนกลางวัน
หรือเขาจะทำตามที่มารดาบอกดี เขาไม่ควรรอ ไม่ควรหลอกตัวเองอีกต่อไปว่ามินรญาจะหันมารักเขาสักวัน เพราะวันนี้ก็น่าจะรู้ซึ้งดีแล้วว่า ผู้ชายที่หญิงสาวเฝ้ารอนั้นได้กลับมาแล้ว และเขาคนนั้นก็ดูไม่ได้รังเกียจมินรญาเลย ออกจะหวงเสียด้วยซ้ำ แม้จะยังข้องใจว่าคนทั้งคู่เจอกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถึงขั้นไหน แต่นั่นจะสำคัญอะไรในเมื่อมินรญายืนยันหนักแน่นว่ารักผู้ชายคนนี้และจะรักตลอดไป ส่วนเขามันก็แค่...
ผู้ชายแสนดี แต่ไม่มีใครเอา...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ย. 2559, 16:29:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ย. 2559, 16:29:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 990
| << ตอนที่ 8 >>> 50% | ตอนที่ 9 >>> 50% >> |