In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 11: Also Sweet (ยังหวานอยู่)
Chapter 11: Also Sweet (ยังหวานอยู่)
19:30 PM
ตอนนี้เรากำลังทานข้าวกัน วันนี้เขาพาฉันไปเที่ยวอย่างที่เขาบอกจริงๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันนี้เขาจะตามใจฉันทุกอย่างเขาทำให้ฉันเห็นถึงความเอาใจใส่ ความเป็นกันเองที่ไม่มีกำแพงกั้น มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความสุขของชีวิตคู่ที่เริ่มหอมกรุ่นขึ้นทุกที
“เดือนหน้าน้องจะเข้าสอนแล้วนะ”
“หรอ เอาจริงๆพี่ไม่อยากให้เราทำงานเลย”
“ทำไมละ”
“ก็เพราะพี่ไม่อยากให้เราเหนื่อย”
“เป็นหวงก็บอกมาเถอะ ฮะฮ่ะฮ่า”
อื่อๆ
“เจ็บนะ”
เขาเอามือมาบีบจมูกฉันอย่างหมั่นเขี้ยว เดี่ยวนี้พูดอะไรนิด อะไรหน่อยก็ถึงเนื้อถึงตัวตลอด
“โมนา พี่อาลี”
“อ้าวฟาริทเจอกันอีกแล้ว”
“บังเอิญจริงๆเลย สงสัยเราสองคนคงถูกชะตากันฮะฮ่ะฮ่า”
“เหอะ ตั้งใจละไม่ว่า”
“ว่าไงนะครับพี่”
“อะไร”
“เมื่อกี้ไม่ได้คุยกับผมหรอครับ”
“ไม่นิ”
“งั้นผมนั่งด้วยคนนะครับ”
“อ่อได้ๆตามสบายเลยริท”
ฟาริทนั่งลงข้างๆฉันเพราะฉันกับพี่อาลีเรานั่งคนละฝั่งกัน ฉันมองหน้าพี่อาลีที่เอาแต่จ้องฟาริทอย่างไม่วางตา ถ้าตาพี่อาลีพ่นไฟได้ฉันว่าตอนนี้ฟาริทคงกลายเป็นเถาผงไปแล้ว
“เอ้อโมนา มาอยู่ที่นี่ถาวรเลยรึเปล่า”
“เอ่อคงอย่างนั้นแหล่ะ”
“อื้มอย่างนี้เราก็เจอกันบ่อยขึ้นได้สิ ว่างๆผมแวะไปเยี่ยมคุณที่บ้านได้ไหม”
“ไม่จำเป็น”
“อะไรนะครับพี่”
“ผมว่าไม่จำเป็นอะไรที่คุณจะต้องมาหาภรรยาของผมที่บ้าน”
“ผมหมายถึงนานๆครั้งครับ”
“จะนานไม่นานผมก็ไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นอะไร จริงไหม”
“แต่ผมแค่”
“เอ่อ ริทจะทานอะไรไหม”
“ไม่ดีกว่า ริททานมาแล้ว”
ฉันต้องรีบเปลี่ยนประเด็นการสนทนาเพราะฉันรู้สึกถึงอารมณ์ที่เริ่มร้อนขึ้นไปเรื่อยๆ
“ลีคะ”
“อัส คุณมาได้ไง”
“อัสมากกว่าที่ต้องถามลี ลีลืมไปแล้วหรอว่าร้านนี้เป็นร้านประจำของอัส”
“เอ่อ จริงสิ”
“อัสนั่งด้วยคนสิ”
“เชิญครับอัส”
“คะ แล้วนี่ใครคะลี”
“ผมฟาริท เพื่อนโมนาครับ”
“อัสมาคะ คนรู้ใจคุณอาลี”
“อัส”
“อัสหมายถึงเพื่อนสนิทนะคะ เหอะ”
“อ่อหรอครับ”
“ว่าแต่คุยอะไรกันอยู่คะลี อัสเข้ามาขัดหรือเปล่า”
“ไม่หรอกคะ เรากำลังจะกลับกันพอดีใช่ไหมคะพี่ลี”
“คุณอยากกลับแล้วหรอ ผมว่าจะคุยต่อกับอัสสักหน่อย”
“ถ้าพี่ลีอยากอยู่ต่อก็ไม่เป็นไร เดี่ยวน้องกลับเองก็ได้”
“ให้ริทไปส่งนะโมนา ริทก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
“ผมเปลี่ยนใจละ ไป อยากกลับแล้วไม่ใช่หรอ”
เขาจับมือฉันให้ลุกขึ้นแล้วลากฉันออกจากร้านไปทันทีโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาทำเพราะประชดหรือโกรธอะไรฉันหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆเขาบีบมือฉันแน่นมากจนฉันรู้สึกเจ็บ
“พี่ลี เจ็บนะ ปล่อยก่อน”
“อย่าทำแบบนี้อีก ผมไม่ชอบ”
“ทำอะไร”
“ก็ไม่ฟังกันไง อวดเก่ง ไม่รู้จักเวลา”
“หมายความว่าไง ไม่ฟังกัน แล้วอวดเก่งอะไร”
“หึ รู้อยู่แก่ใจ อ่อเป็นภรรยาผมแล้วควรเชื่อฟังกันหน่อยนะ ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำ”
“พี่ลี”
“กลับกันเถอะ”
ตั้งแต่กลับมาบ้านเขายังไม่ยอมพูดอะไร ฉันเองยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนกลับมาอีก ฉันกับเขาเราเพิ่งจะเข้าใจกันเองนะไม่ ไม่ฉันต้องทำอะไรสักอย่างละ
“พี่ลี มาเดี่ยวน้องเช็ดผมให้”
“………………….”
เขาไม่พูดแต่กลับยื่นผ้าขนหนูมาให้ฉันเช็ดผมเขาแทน ไม่อยากจะบอกว่าฉันต้องอดทนหนักมากกับการมายืนเช็ดผมให้กับเขาที่นั่งเปลือยท่อนบนอยู่ ใช่เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใจฉันเต้นแรงมาก กี่ทีๆก็ไม่ชินกับการต้องมาอยู่ใกล้ๆเขาในสภาพแบบนี้
“พี่ลีเป็นอะไรก็พูดสิ หรือน้องทำอะไรผิด”
“ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ”
“เอาอีกแล้ว ไหนพี่ลีลองบอกสิว่าน้องทำอะไรผิด แล้วที่พี่ลีพูดตอนก่อนกลับมันหมายความว่าอะไร”
“ไม่รู้จริงๆหรอ”
“อืมฮึ่ม”
“ไม่มีสามีคนไหนที่ทนมองภรรยาตัวเองพูดจาสนิทสนมกับชายอื่นได้หรอกนะ แล้วอีกอย่างผมไม่ชอบเห็นคุณดื้อ อวดเก่งแบบวันนี้อีก”
“ดื้อ อวดเก่งยังไง”
“ก็พูดได้ไงว่าจะกลับเองโดยไม่คิดอะไร ทั้งที่ผมเป็นสามีคุณ ถ้าหลงขึ้นมาหรือเกิดอะไรขึ้น จะทำยังไง”
“เป็นหวงน้องหรอ”
“ผมพูดในฐานะที่ผมเป็นสามีคุณต่างหาก”
“ไม่เอาสิ แทนว่าพี่สิคะ น่ารักกว่าเยอะ”
“หึ พอแล้วผมพี่ร่วงหมดแล้วเนี้ย”
“คะ ฮะฮ่ะฮ่า เดี่ยวน้องไปเก็บผ้าขนหนูก่อน”
พรึ่บบบ
เขารีบผลิกตัวหันหลังมาคร่อมฉันไว้ ตอนนี้เราสองคนอยู่ห่างกันแค่คืบเดียว ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดแก้มฉันอยู่ทำให้ฉันเริ่มหายใจติดขัดเพราะเขินอาย
“พะพี่”
“ห้ามพูด ขอพี่ได้มองหน้าน้องใกล้ๆแบบนี้สักพักนะ”
ฉันไม่กล้าแม้แต่หายใจ ฉันรู้สึกเห่อร้อนไปหมด ก็ดูสภาพเขาตอนนี้สิ แล้วยังจะมาคร่อมตัวฉันอีก
“พะพี่”
ฟอดดด!!
เขาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
“ห้ามดื้อ”
“ไม่ได้ดื้อ”
ฟอดดด
“ห้ามเถียง”
“ก็ไม่ได้เถียงแค่”
ฟอดดด
“ห้ามขัด เข้าใจไหม”
“อื้ม”
ฟอดดด
“แล้วจะหอมอีกทำไมเนี้ย”
“หึ นอนได้แล้ว”
เขาดึงผ้าขนหนูที่มือฉันแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปทันที แล้วคืนนี้ฉันจะนอนหลับไหมเนี้ย โอ๊ยยย รีบนอนดีกว่าเดี่ยวเขาออกมาแล้วเขินอีก
19:30 PM
ตอนนี้เรากำลังทานข้าวกัน วันนี้เขาพาฉันไปเที่ยวอย่างที่เขาบอกจริงๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันนี้เขาจะตามใจฉันทุกอย่างเขาทำให้ฉันเห็นถึงความเอาใจใส่ ความเป็นกันเองที่ไม่มีกำแพงกั้น มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความสุขของชีวิตคู่ที่เริ่มหอมกรุ่นขึ้นทุกที
“เดือนหน้าน้องจะเข้าสอนแล้วนะ”
“หรอ เอาจริงๆพี่ไม่อยากให้เราทำงานเลย”
“ทำไมละ”
“ก็เพราะพี่ไม่อยากให้เราเหนื่อย”
“เป็นหวงก็บอกมาเถอะ ฮะฮ่ะฮ่า”
อื่อๆ
“เจ็บนะ”
เขาเอามือมาบีบจมูกฉันอย่างหมั่นเขี้ยว เดี่ยวนี้พูดอะไรนิด อะไรหน่อยก็ถึงเนื้อถึงตัวตลอด
“โมนา พี่อาลี”
“อ้าวฟาริทเจอกันอีกแล้ว”
“บังเอิญจริงๆเลย สงสัยเราสองคนคงถูกชะตากันฮะฮ่ะฮ่า”
“เหอะ ตั้งใจละไม่ว่า”
“ว่าไงนะครับพี่”
“อะไร”
“เมื่อกี้ไม่ได้คุยกับผมหรอครับ”
“ไม่นิ”
“งั้นผมนั่งด้วยคนนะครับ”
“อ่อได้ๆตามสบายเลยริท”
ฟาริทนั่งลงข้างๆฉันเพราะฉันกับพี่อาลีเรานั่งคนละฝั่งกัน ฉันมองหน้าพี่อาลีที่เอาแต่จ้องฟาริทอย่างไม่วางตา ถ้าตาพี่อาลีพ่นไฟได้ฉันว่าตอนนี้ฟาริทคงกลายเป็นเถาผงไปแล้ว
“เอ้อโมนา มาอยู่ที่นี่ถาวรเลยรึเปล่า”
“เอ่อคงอย่างนั้นแหล่ะ”
“อื้มอย่างนี้เราก็เจอกันบ่อยขึ้นได้สิ ว่างๆผมแวะไปเยี่ยมคุณที่บ้านได้ไหม”
“ไม่จำเป็น”
“อะไรนะครับพี่”
“ผมว่าไม่จำเป็นอะไรที่คุณจะต้องมาหาภรรยาของผมที่บ้าน”
“ผมหมายถึงนานๆครั้งครับ”
“จะนานไม่นานผมก็ไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นอะไร จริงไหม”
“แต่ผมแค่”
“เอ่อ ริทจะทานอะไรไหม”
“ไม่ดีกว่า ริททานมาแล้ว”
ฉันต้องรีบเปลี่ยนประเด็นการสนทนาเพราะฉันรู้สึกถึงอารมณ์ที่เริ่มร้อนขึ้นไปเรื่อยๆ
“ลีคะ”
“อัส คุณมาได้ไง”
“อัสมากกว่าที่ต้องถามลี ลีลืมไปแล้วหรอว่าร้านนี้เป็นร้านประจำของอัส”
“เอ่อ จริงสิ”
“อัสนั่งด้วยคนสิ”
“เชิญครับอัส”
“คะ แล้วนี่ใครคะลี”
“ผมฟาริท เพื่อนโมนาครับ”
“อัสมาคะ คนรู้ใจคุณอาลี”
“อัส”
“อัสหมายถึงเพื่อนสนิทนะคะ เหอะ”
“อ่อหรอครับ”
“ว่าแต่คุยอะไรกันอยู่คะลี อัสเข้ามาขัดหรือเปล่า”
“ไม่หรอกคะ เรากำลังจะกลับกันพอดีใช่ไหมคะพี่ลี”
“คุณอยากกลับแล้วหรอ ผมว่าจะคุยต่อกับอัสสักหน่อย”
“ถ้าพี่ลีอยากอยู่ต่อก็ไม่เป็นไร เดี่ยวน้องกลับเองก็ได้”
“ให้ริทไปส่งนะโมนา ริทก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
“ผมเปลี่ยนใจละ ไป อยากกลับแล้วไม่ใช่หรอ”
เขาจับมือฉันให้ลุกขึ้นแล้วลากฉันออกจากร้านไปทันทีโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาทำเพราะประชดหรือโกรธอะไรฉันหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆเขาบีบมือฉันแน่นมากจนฉันรู้สึกเจ็บ
“พี่ลี เจ็บนะ ปล่อยก่อน”
“อย่าทำแบบนี้อีก ผมไม่ชอบ”
“ทำอะไร”
“ก็ไม่ฟังกันไง อวดเก่ง ไม่รู้จักเวลา”
“หมายความว่าไง ไม่ฟังกัน แล้วอวดเก่งอะไร”
“หึ รู้อยู่แก่ใจ อ่อเป็นภรรยาผมแล้วควรเชื่อฟังกันหน่อยนะ ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำ”
“พี่ลี”
“กลับกันเถอะ”
ตั้งแต่กลับมาบ้านเขายังไม่ยอมพูดอะไร ฉันเองยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนกลับมาอีก ฉันกับเขาเราเพิ่งจะเข้าใจกันเองนะไม่ ไม่ฉันต้องทำอะไรสักอย่างละ
“พี่ลี มาเดี่ยวน้องเช็ดผมให้”
“………………….”
เขาไม่พูดแต่กลับยื่นผ้าขนหนูมาให้ฉันเช็ดผมเขาแทน ไม่อยากจะบอกว่าฉันต้องอดทนหนักมากกับการมายืนเช็ดผมให้กับเขาที่นั่งเปลือยท่อนบนอยู่ ใช่เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใจฉันเต้นแรงมาก กี่ทีๆก็ไม่ชินกับการต้องมาอยู่ใกล้ๆเขาในสภาพแบบนี้
“พี่ลีเป็นอะไรก็พูดสิ หรือน้องทำอะไรผิด”
“ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ”
“เอาอีกแล้ว ไหนพี่ลีลองบอกสิว่าน้องทำอะไรผิด แล้วที่พี่ลีพูดตอนก่อนกลับมันหมายความว่าอะไร”
“ไม่รู้จริงๆหรอ”
“อืมฮึ่ม”
“ไม่มีสามีคนไหนที่ทนมองภรรยาตัวเองพูดจาสนิทสนมกับชายอื่นได้หรอกนะ แล้วอีกอย่างผมไม่ชอบเห็นคุณดื้อ อวดเก่งแบบวันนี้อีก”
“ดื้อ อวดเก่งยังไง”
“ก็พูดได้ไงว่าจะกลับเองโดยไม่คิดอะไร ทั้งที่ผมเป็นสามีคุณ ถ้าหลงขึ้นมาหรือเกิดอะไรขึ้น จะทำยังไง”
“เป็นหวงน้องหรอ”
“ผมพูดในฐานะที่ผมเป็นสามีคุณต่างหาก”
“ไม่เอาสิ แทนว่าพี่สิคะ น่ารักกว่าเยอะ”
“หึ พอแล้วผมพี่ร่วงหมดแล้วเนี้ย”
“คะ ฮะฮ่ะฮ่า เดี่ยวน้องไปเก็บผ้าขนหนูก่อน”
พรึ่บบบ
เขารีบผลิกตัวหันหลังมาคร่อมฉันไว้ ตอนนี้เราสองคนอยู่ห่างกันแค่คืบเดียว ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดแก้มฉันอยู่ทำให้ฉันเริ่มหายใจติดขัดเพราะเขินอาย
“พะพี่”
“ห้ามพูด ขอพี่ได้มองหน้าน้องใกล้ๆแบบนี้สักพักนะ”
ฉันไม่กล้าแม้แต่หายใจ ฉันรู้สึกเห่อร้อนไปหมด ก็ดูสภาพเขาตอนนี้สิ แล้วยังจะมาคร่อมตัวฉันอีก
“พะพี่”
ฟอดดด!!
เขาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
“ห้ามดื้อ”
“ไม่ได้ดื้อ”
ฟอดดด
“ห้ามเถียง”
“ก็ไม่ได้เถียงแค่”
ฟอดดด
“ห้ามขัด เข้าใจไหม”
“อื้ม”
ฟอดดด
“แล้วจะหอมอีกทำไมเนี้ย”
“หึ นอนได้แล้ว”
เขาดึงผ้าขนหนูที่มือฉันแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปทันที แล้วคืนนี้ฉันจะนอนหลับไหมเนี้ย โอ๊ยยย รีบนอนดีกว่าเดี่ยวเขาออกมาแล้วเขินอีก
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ย. 2559, 16:36:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.ย. 2559, 16:36:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1039
| << Chapter 10: Sweet (หวาน) | Chapter 12: Be unstable (สั่นคลอน) >> |