ม่านนทีปรารถนา
เมื่อโพไซดอนเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ก่อเรื่องวิวาทกับอพอลโลจนถูกอัปเปหิลงมาอยู่ในร่างมนุษย์ในดินแดนที่เขาแสนเกลียดชัง พร้อมกับโดนริบพลังไปเสียกว่าครึ่ง ทางเดียวที่จะกลับคืนสู่โอลิมปัสและได้พลังทั้งหมดกลับมา เขาจะต้องร่วมมือกับอพอลโลทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
Tags: โพไซดอน เทพเจ้ากรีก รักหวาน ฟิน
ตอน: 27 เหตุประหลาด
เมื่อมาถึงป้อมปราการริมทะเล (Venetian Fort) เทพแห่งท้องทะเลก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกทิ้งอย่างไรชอบกล เพราะทันทีที่กันธิชาได้เห็นแสงสีสวยๆ ช่วงต่อระหว่างกลางวันและกลางคืนที่เรียกกันว่าแสงทไวไลต์ หญิงสาวก็รีบเดินไปถ่ายรูปทันที ซึ่งนั่นก็อาจจะเป็นการดีแล้ว เพราะเขายังไม่อยากเสี่ยงกับการต้องอยู่บนโลกมนุษย์ให้นานขึ้นไปอีก เพราะครั้งใดที่มาอยู่ใกล้ทะเล เป็นต้องได้ยินเสียงของมหาเทพซูสดังขึ้นในโสตประสาทไปเสียทุกที เขาจึงยอมที่จะยืนมองกันธิชาอยู่ข้างๆ รถ
ในช่วงเวลานั้นรอบกายดูสวยงามจนยากจะบรรยาย ท้องทะเลมีสีน้ำเงินเข้ม ท้องฟ้าเองก็มีเฉดสีสวยงามราวกับมีจิตรกรมาลงแต่งแต้มเอาไว้ กันธิชาเพลิดเพลินเสียจนแสงสุดท้ายของวันลับหายไป พร้อมๆ กับที่พระอาทิตย์ก็ตกลับหายไปในทะเลด้วย นั่นเองหญิงสาวถึงได้เดินกลับมาที่เขา
“ที่นี่วิวสวยมากค่ะ ฉันได้รูปเยอะเชียว” หญิงสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มละไมเหมือนเคย เพียงไม่กี่วันที่ได้อยู่ใกล้กับกันธิชา ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นรอยยิ้มจากเธอมากมายจนนับไม่ไหว จนนึกสงสัยว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้หญิงสาวตรงหน้าทุกข์โศกบ้างหรือไม่ เพราะเธอดูสบายๆ ไปกับทุกอย่าง ไม่เร่งรีบเร่งร้อน อารมณ์ดีกับเรื่องง่ายๆ เช่นเมื่อตอนเจอเจ้าแมวจรที่วังเก่า หรือแม้แต่ตอนที่ได้เห็นท้องฟ้าและผืนน้ำทะเลสีสวยยามใกล้หมดแสงสุดท้ายของวัน กันธิชายิ้มให้กับความรื่นรมย์ตรงหน้า รวมถึงยิ้มให้กับคนร่วมทางอย่างเขาได้บ่อยครั้ง
“ฮัดชิ้ว” แต่จู่ๆ คนยิ้มง่ายก็จามขึ้นมา
“คุณคงจะไม่ชินกับสภาพอากาศที่นี่ กลางวันออกจะร้อนจัด แดดแรง แต่พอตกค่ำก็เย็นแบบนี้ ผมพาคุณไปหาเครื่องดื่มร้อนๆ ให้ร่างกายอบอุ่นเสียก่อนแล้วค่อยกลับรีสอร์ตก็แล้วกันนะครับ” เขาเสนอความคิด ซึ่งหญิงสาวก็เห็นด้วย
“ดีเหมือนกันค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเชิญครับ” แม้ยามอยู่ในวังใต้ท้องทะเลลึก เคยชินกับการปรนนิบัติพัดวีจากเทพและเทพีบริวาร แต่ยามอยู่บนโลกนี้เขาต้องเป็นคนบริการผู้อื่นเสียเอง แน่นอนว่าแรกๆ มันเป็นเรื่องที่ชวนหงุดหงิดและยากจะทำใจ ทว่าการบริการกันธิชาก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าลำบากใจนัก เทพแห่งท้องทะเลเปิดประตูให้กับหญิงสาว ก่อนจะรีบกลับมานั่งประจำที่ตน แล้วก็ขับรถมุ่งไปยังคาเฟ่แห่งหนึ่งซึ่งเขาได้รู้จักก็เพราะแอนนิสเคยพามาสองสามครั้ง รวมถึงมันมักจะอยู่ในรายการที่นักท่องเที่ยวร้องขอเวลาเขาพามาเที่ยวแถบนี้เสมอ
กันธิชาเลือกเครื่องดื่มช็อกโกแลตร้อน เพราะหญิงสาวไม่ดื่มกาแฟ ส่วนเขาเลือกที่จะดื่มชาที่มีให้เลือกอยู่มากมายหลายเมนู หลังจากมาใช้ชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์ที่เกาะครีตนี้หลายเดือน เขาก็ได้รับรู้ว่าอาหารการกินของมนุษย์ในสมัยนี้นั้นพิถีพิถันเลือกสรรกันมากพอควร เช่นนี้ร้านนี้เป็นต้นที่โฆษณาว่าเป็นร้านเครื่องดื่มที่เปิดมาหลายชั่วอายุคน บรรจงปรุงกันเองในครอบครัว เสิร์ฟให้ลูกค้าเหมือนกับเสิร์ฟให้คนครอบครัวเดียวกันได้กิน คั่วและบดเมล็ดโกโก้เอง รวมถึงมีคุกกี้สูตรพิเศษของทางร้านที่ทำให้ลูกค้ากินฟรีๆ คู่กับเครื่องดื่มร้อนอันเป็นจุดเด่นของร้าน
เมื่อครั้งอยู่ในวิมานของตน หรือตอนที่ไปร่วมงานที่โอลิมปัส อาหารการกินของเหล่าเทพและเทพีก็จะเป็นอาหารทิพย์และเครื่องดื่มทิพย์ รวมถึงเมรัยอันเป็นผลงานของไดโอนีซุส แน่นอนว่ามันมีรสเลิศ และคงไม่สามารถหาอาหารจานใดในโลกนี้ที่จะมีรสชาติทัดเทียมได้ ทว่าความใส่ใจ ความพิถีพิถันที่มนุษย์ปรุงอาหารของตนเพื่อให้คนในครอบครัว หรือคนที่รักนั้น ก็ทำให้อาหารจานนั้นๆ มีความพิเศษไม่แพ้อาหารทิพย์บนโอลิมปัสทีเดียว
โพไซดอนพากันธิชากลับมาถึงรีสอร์ตในเวลาเกือบสามทุ่ม เขาไปส่งหญิงสาวที่หน้าบ้านพัก ก่อนจะกลับมาที่บ้านพักคนงานพร้อมกับกล่ององุ่นสดในมือ ซึ่งกันธิชาแอบซื้อมาให้เขาเป็นการขอบคุณที่พาเธอเที่ยวในวันนี้
“กล่องนี้สำหรับคุณค่ะคีรีล ขอบคุณนะคะที่เป็นไกด์ ทั้งพาเที่ยว และพาไปกินของอร่อยๆ กันธิชาเอ่ยเมื่อตอนที่ยื่นกล่องผล
ไม้มาให้
“ไม่ต้องก็ได้ครับ นั่นมันเป็นงานของผมอยู่แล้ว”
“รับไปเถอะค่ะ ถึงคุณจะบอกว่ามันเป็นงาน แต่ก็เป็นงานที่คุณตั้งใจทำ ตั้งใจให้บริการนักท่องเที่ยวอย่างฉัน แล้วที่สำคัญวันนี้ฉันได้ข้อมูลจากคุณเยอะทีเดียว”
เขายังลังเลไม่กล้ารับ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เอ่ยคะยั้นคะยอมาอีกครั้ง
“นะคะ รับไปเถอะค่ะ ฉันตั้งใจซื้อมาฝากคุณจริงๆ ถ้าคุณไม่รับ องุ่นกล่องนี้ก็เป็นม่ายสิคะ” เอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหวานอ้อนวอนมา นั่นทำให้มือของเขามันยื่นออกไปรับกล่องผลไม้โดยอัตโนมัติ
“กินให้อร่อยนะคะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” หญิงสาวกล่าวก่อนจะยกมือขึ้นโบกลาแล้วเดินเข้าบ้านไป
เขายืนอยู่ตรงหน้าบ้านเธอครู่หนึ่ง ถึงได้เดินกลับบ้านพักแล้วก็มานั่งมองกล่ององุ่นอยู่ในตอนนี้
“เธอน่ารักดีนะพะย่ะค่ะ” เสียงของเมดาสบริวารคนสนิทเอ่ย เมื่อเขาหันไปมองก็เห็นว่าเมดาสกำลังยืนค้อมกายอยู่ไม่ห่าง
“อืม” ตอบรับเพียงเบาๆ ในลำคอเท่านั้น ก่อนจะถามถึงงานที่โอเชียนัสรับมอบหมายไปดูแลแทน “ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง มีเรื่องอะไรผิดปกติไหม”
เมื่อเอ่ยถามไปแบบนี้เมดาสก็รีบขยับเข้ามาใกล้ๆ ทันที เพื่อที่จะรายงานให้ถนัดชัดเจน “มีพะย่ะค่ะ และเป็นเรื่องที่แปลกอยู่ไม่น้อย”
เมื่อเทพบริวารรายงานมาเช่นนี้ พระขนงก็ขมวดมุ่น “มีอะไรหรือ แล้วรุนแรงหรือเปล่า”
“ช่วงนี้เกิดเหตุเรือประมงล่มหลายลำพะย่ะค่ะ ทั้งที่ไม่ใช่ฤดูมรสุม แต่จู่ๆ กลับเกิดพายุใหญ่พัดเรือประมงล่มในทะเลอีเจี้ยน”
“แล้วมีใครเป็นอะไรหรือไม่เมดาส” เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงระคนรู้สึกผิด หากไม่เป็นเพราะโดนลงโทษให้มาอยู่บนโลกมนุษย์ ก็คงจะสามารถสอดส่องดูแลทุกข์สุขของมนุษย์ที่อยู่ในขอบเขตการดูแลของตนเองได้
“นี่เป็นเรื่องที่แปลกมากพะย่ะค่ะ เกิดเหตุเรือเจอพายุแล้วล่มแบบนั้น แต่ผู้คนในเรือต่างไม่มีใครเสียชีวิตเลยสักคน พอกระหม่อมตามไปสืบแล้วใช้อำนาจสะกดจิตเพื่อจะสอบถาม กลับเจอเรื่องที่แปลกกว่าเดิม นั่นคือคนที่รอดชีวิตทั้งหมดนั้นไม่มีใครจำได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนเรือจะล่มพะย่ะค่ะ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพายุใหญ่แค่ไหน”
“จะว่าเป็นพายุหลงฤดูก็คงไม่ใช่สินะ อีกอย่างคนที่เจอเหตุการณ์รุนแรงขนาดเรือล่มเพราะเจอพายุ ต่อให้เจ้าสะกดจิตใจเขา จิตใต้สำนึกยังไงก็ต้องนึกถึงเรื่องน่ากลัวที่เพิ่งจะผ่านไปสดๆ ร้อนๆ ได้ แต่นี่กลับจำไม่ได้เลย นับว่าแปลกมาก ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปสืบต่อว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พายุนั่นป็นตามธรรมชาติ หรือเป็นไปตามฤทธาของพวกเทพหรืออสูรกันแน่”
“พะย่ะค่ะ” เมดาสก้มศีรษะน้อมรับคำสั่งของผู้เป็นนายก่อนจะหายตัวไปจากห้อง
ในช่วงเวลานั้นรอบกายดูสวยงามจนยากจะบรรยาย ท้องทะเลมีสีน้ำเงินเข้ม ท้องฟ้าเองก็มีเฉดสีสวยงามราวกับมีจิตรกรมาลงแต่งแต้มเอาไว้ กันธิชาเพลิดเพลินเสียจนแสงสุดท้ายของวันลับหายไป พร้อมๆ กับที่พระอาทิตย์ก็ตกลับหายไปในทะเลด้วย นั่นเองหญิงสาวถึงได้เดินกลับมาที่เขา
“ที่นี่วิวสวยมากค่ะ ฉันได้รูปเยอะเชียว” หญิงสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มละไมเหมือนเคย เพียงไม่กี่วันที่ได้อยู่ใกล้กับกันธิชา ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นรอยยิ้มจากเธอมากมายจนนับไม่ไหว จนนึกสงสัยว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้หญิงสาวตรงหน้าทุกข์โศกบ้างหรือไม่ เพราะเธอดูสบายๆ ไปกับทุกอย่าง ไม่เร่งรีบเร่งร้อน อารมณ์ดีกับเรื่องง่ายๆ เช่นเมื่อตอนเจอเจ้าแมวจรที่วังเก่า หรือแม้แต่ตอนที่ได้เห็นท้องฟ้าและผืนน้ำทะเลสีสวยยามใกล้หมดแสงสุดท้ายของวัน กันธิชายิ้มให้กับความรื่นรมย์ตรงหน้า รวมถึงยิ้มให้กับคนร่วมทางอย่างเขาได้บ่อยครั้ง
“ฮัดชิ้ว” แต่จู่ๆ คนยิ้มง่ายก็จามขึ้นมา
“คุณคงจะไม่ชินกับสภาพอากาศที่นี่ กลางวันออกจะร้อนจัด แดดแรง แต่พอตกค่ำก็เย็นแบบนี้ ผมพาคุณไปหาเครื่องดื่มร้อนๆ ให้ร่างกายอบอุ่นเสียก่อนแล้วค่อยกลับรีสอร์ตก็แล้วกันนะครับ” เขาเสนอความคิด ซึ่งหญิงสาวก็เห็นด้วย
“ดีเหมือนกันค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเชิญครับ” แม้ยามอยู่ในวังใต้ท้องทะเลลึก เคยชินกับการปรนนิบัติพัดวีจากเทพและเทพีบริวาร แต่ยามอยู่บนโลกนี้เขาต้องเป็นคนบริการผู้อื่นเสียเอง แน่นอนว่าแรกๆ มันเป็นเรื่องที่ชวนหงุดหงิดและยากจะทำใจ ทว่าการบริการกันธิชาก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าลำบากใจนัก เทพแห่งท้องทะเลเปิดประตูให้กับหญิงสาว ก่อนจะรีบกลับมานั่งประจำที่ตน แล้วก็ขับรถมุ่งไปยังคาเฟ่แห่งหนึ่งซึ่งเขาได้รู้จักก็เพราะแอนนิสเคยพามาสองสามครั้ง รวมถึงมันมักจะอยู่ในรายการที่นักท่องเที่ยวร้องขอเวลาเขาพามาเที่ยวแถบนี้เสมอ
กันธิชาเลือกเครื่องดื่มช็อกโกแลตร้อน เพราะหญิงสาวไม่ดื่มกาแฟ ส่วนเขาเลือกที่จะดื่มชาที่มีให้เลือกอยู่มากมายหลายเมนู หลังจากมาใช้ชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์ที่เกาะครีตนี้หลายเดือน เขาก็ได้รับรู้ว่าอาหารการกินของมนุษย์ในสมัยนี้นั้นพิถีพิถันเลือกสรรกันมากพอควร เช่นนี้ร้านนี้เป็นต้นที่โฆษณาว่าเป็นร้านเครื่องดื่มที่เปิดมาหลายชั่วอายุคน บรรจงปรุงกันเองในครอบครัว เสิร์ฟให้ลูกค้าเหมือนกับเสิร์ฟให้คนครอบครัวเดียวกันได้กิน คั่วและบดเมล็ดโกโก้เอง รวมถึงมีคุกกี้สูตรพิเศษของทางร้านที่ทำให้ลูกค้ากินฟรีๆ คู่กับเครื่องดื่มร้อนอันเป็นจุดเด่นของร้าน
เมื่อครั้งอยู่ในวิมานของตน หรือตอนที่ไปร่วมงานที่โอลิมปัส อาหารการกินของเหล่าเทพและเทพีก็จะเป็นอาหารทิพย์และเครื่องดื่มทิพย์ รวมถึงเมรัยอันเป็นผลงานของไดโอนีซุส แน่นอนว่ามันมีรสเลิศ และคงไม่สามารถหาอาหารจานใดในโลกนี้ที่จะมีรสชาติทัดเทียมได้ ทว่าความใส่ใจ ความพิถีพิถันที่มนุษย์ปรุงอาหารของตนเพื่อให้คนในครอบครัว หรือคนที่รักนั้น ก็ทำให้อาหารจานนั้นๆ มีความพิเศษไม่แพ้อาหารทิพย์บนโอลิมปัสทีเดียว
โพไซดอนพากันธิชากลับมาถึงรีสอร์ตในเวลาเกือบสามทุ่ม เขาไปส่งหญิงสาวที่หน้าบ้านพัก ก่อนจะกลับมาที่บ้านพักคนงานพร้อมกับกล่ององุ่นสดในมือ ซึ่งกันธิชาแอบซื้อมาให้เขาเป็นการขอบคุณที่พาเธอเที่ยวในวันนี้
“กล่องนี้สำหรับคุณค่ะคีรีล ขอบคุณนะคะที่เป็นไกด์ ทั้งพาเที่ยว และพาไปกินของอร่อยๆ กันธิชาเอ่ยเมื่อตอนที่ยื่นกล่องผล
ไม้มาให้
“ไม่ต้องก็ได้ครับ นั่นมันเป็นงานของผมอยู่แล้ว”
“รับไปเถอะค่ะ ถึงคุณจะบอกว่ามันเป็นงาน แต่ก็เป็นงานที่คุณตั้งใจทำ ตั้งใจให้บริการนักท่องเที่ยวอย่างฉัน แล้วที่สำคัญวันนี้ฉันได้ข้อมูลจากคุณเยอะทีเดียว”
เขายังลังเลไม่กล้ารับ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เอ่ยคะยั้นคะยอมาอีกครั้ง
“นะคะ รับไปเถอะค่ะ ฉันตั้งใจซื้อมาฝากคุณจริงๆ ถ้าคุณไม่รับ องุ่นกล่องนี้ก็เป็นม่ายสิคะ” เอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหวานอ้อนวอนมา นั่นทำให้มือของเขามันยื่นออกไปรับกล่องผลไม้โดยอัตโนมัติ
“กินให้อร่อยนะคะ ขอบคุณสำหรับวันนี้ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” หญิงสาวกล่าวก่อนจะยกมือขึ้นโบกลาแล้วเดินเข้าบ้านไป
เขายืนอยู่ตรงหน้าบ้านเธอครู่หนึ่ง ถึงได้เดินกลับบ้านพักแล้วก็มานั่งมองกล่ององุ่นอยู่ในตอนนี้
“เธอน่ารักดีนะพะย่ะค่ะ” เสียงของเมดาสบริวารคนสนิทเอ่ย เมื่อเขาหันไปมองก็เห็นว่าเมดาสกำลังยืนค้อมกายอยู่ไม่ห่าง
“อืม” ตอบรับเพียงเบาๆ ในลำคอเท่านั้น ก่อนจะถามถึงงานที่โอเชียนัสรับมอบหมายไปดูแลแทน “ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง มีเรื่องอะไรผิดปกติไหม”
เมื่อเอ่ยถามไปแบบนี้เมดาสก็รีบขยับเข้ามาใกล้ๆ ทันที เพื่อที่จะรายงานให้ถนัดชัดเจน “มีพะย่ะค่ะ และเป็นเรื่องที่แปลกอยู่ไม่น้อย”
เมื่อเทพบริวารรายงานมาเช่นนี้ พระขนงก็ขมวดมุ่น “มีอะไรหรือ แล้วรุนแรงหรือเปล่า”
“ช่วงนี้เกิดเหตุเรือประมงล่มหลายลำพะย่ะค่ะ ทั้งที่ไม่ใช่ฤดูมรสุม แต่จู่ๆ กลับเกิดพายุใหญ่พัดเรือประมงล่มในทะเลอีเจี้ยน”
“แล้วมีใครเป็นอะไรหรือไม่เมดาส” เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงระคนรู้สึกผิด หากไม่เป็นเพราะโดนลงโทษให้มาอยู่บนโลกมนุษย์ ก็คงจะสามารถสอดส่องดูแลทุกข์สุขของมนุษย์ที่อยู่ในขอบเขตการดูแลของตนเองได้
“นี่เป็นเรื่องที่แปลกมากพะย่ะค่ะ เกิดเหตุเรือเจอพายุแล้วล่มแบบนั้น แต่ผู้คนในเรือต่างไม่มีใครเสียชีวิตเลยสักคน พอกระหม่อมตามไปสืบแล้วใช้อำนาจสะกดจิตเพื่อจะสอบถาม กลับเจอเรื่องที่แปลกกว่าเดิม นั่นคือคนที่รอดชีวิตทั้งหมดนั้นไม่มีใครจำได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนเรือจะล่มพะย่ะค่ะ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพายุใหญ่แค่ไหน”
“จะว่าเป็นพายุหลงฤดูก็คงไม่ใช่สินะ อีกอย่างคนที่เจอเหตุการณ์รุนแรงขนาดเรือล่มเพราะเจอพายุ ต่อให้เจ้าสะกดจิตใจเขา จิตใต้สำนึกยังไงก็ต้องนึกถึงเรื่องน่ากลัวที่เพิ่งจะผ่านไปสดๆ ร้อนๆ ได้ แต่นี่กลับจำไม่ได้เลย นับว่าแปลกมาก ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปสืบต่อว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พายุนั่นป็นตามธรรมชาติ หรือเป็นไปตามฤทธาของพวกเทพหรืออสูรกันแน่”
“พะย่ะค่ะ” เมดาสก้มศีรษะน้อมรับคำสั่งของผู้เป็นนายก่อนจะหายตัวไปจากห้อง
namon เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.ย. 2559, 13:02:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ย. 2559, 13:02:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 994
| << 26 รักนิรันดร์หรือมีวันหมดอายุ | 28 รายงานให้ทราบ >> |
namon 25 ก.ย. 2559, 13:03:17 น.
เซฟเฟอร์...กินยั่วเลยอยากกินบ้างใช่ไหมมมมอิอิ
เซฟเฟอร์...กินยั่วเลยอยากกินบ้างใช่ไหมมมมอิอิ
Zephyr 9 ต.ค. 2559, 22:14:27 น.
เพราะตัวประหลาดใต้ทะเลป่ะนะ
เพราะตัวประหลาดใต้ทะเลป่ะนะ