คำสาปขังรัก
คุณจะทำอย่างไร...ถ้ารู้ว่าตัวเองต้องคำสาป ไม่สามารถจะมีรักที่ดีได้
ถ้ารู้ว่าทางเดินของรักโรยด้วยหนามและคราบน้ำตา
เราควรจะหยุด...หรือเดินต่อแม้จะกลัวจนใจสั่น
ถ้ารู้ว่าทางเดินของรักโรยด้วยหนามและคราบน้ำตา
เราควรจะหยุด...หรือเดินต่อแม้จะกลัวจนใจสั่น
Tags: คำสาป ความรัก พยากรณ์
ตอน: บทที่ 8 The Sun
The Sun
เมื่อแสงตะวันฉาย ภาพที่เลือนลางก็กลับปรากฏอย่างชัดเจน
บางคราวสวยงาม แต่บางคราว...กลับเห็นความจริงที่ไม่อยากยอมรับ
Pun-pun : เชรีคะ
ข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้ชนิศาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดดู
Che'rie : คะ
Pun-pun : สงสัยเราต้องถอนตัวละค่ะ
Che'rie : ทำไมล่ะ
Pun-pun : กอรอนี่เปนพวกชอบเลี้ยงแฟนคลับไว้ป่ะ
ชนิศาหลุดหัวเราะเบา ๆ นึกภาพเพื่อนสาวที่ทำแก้มป่องตาใส เงยหน้าถามอยู่ตรงหน้าชัดเจน
Che'rie : เราว่าก็เป็นทุกคนนะ
การโปรยเสน่ห์เป็นเรื่องสนุก โดยเฉพาะกับมนุษย์ที่ต้องการความรักความชื่นชมเพื่อตอบสนองความรู้สึกมีคุณค่าของตนเอง
Pun-pun : งั้นแย่ละ
Che'rie : เวลามีใครรู้สึกดีๆกับเรา เราก็อยากให้เขาอยู่ข้างๆป่ะ
Che'rie : มันเป็นความต้องการการยอมรับของมาสโลว์นะ
Pun-pun : ถ้าบอกว่าเราจะเลิกเป็นแฟนคลับ เขาจะยื้อไว้ไหม
Che'rie : ยื้อยังไงอ่ะ
Pun-pun : ลืมละ มาสโลว์คือใคร
Che'rie : มาสโลว์คือเจ้าพ่อนักจิตวิทยา
Che'rie : ปันปันบอกเขาเหรอว่าจะเลิกเป็นแฟนคลับ
ชนิสาขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ เธอไม่คุ้นกับการเอ่ยคำลาในความรู้สึก หากเธอไม่มั่นใจที่จะเดินต่อ หญิงสาวเลือกจากไปเงียบ ๆ มากกว่า
Pun-pun : คือ แบบพอรู้ตัวว่าแฟนคลับจะหายไป ก็มาทำดีด้วย
Che'rie : ทำดียังไงจ๊ะ
Pun-pun : ไม่บอก แต่เขาทำอย่างนี้กับเชรีเหมือนกันไหม
ชนิษาอมยิ้ม เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการยื้อที่เพื่อนสาวว่าหมายถึงอะไร
Che'rie : เราไม่เคยบอกเขานะว่าจะหยุด
Pun-pun : เขาดีกับแฟนคลับทุกคนไหมนะ
หญิงสาวถอนใจเบา ๆ เธอไม่เคยนิยามตัวเองในฐานะแฟนคลับของการันต์ แม้ใครหลายคนจะเข้าใจเช่นนั้นก็ตาม แต่เธอไม่เคยยอมเป็นแฟนคลับใคร หญิงสาวกลัวการชื่นชมระยะไกล และไร้ความอดทนเกินกว่าจะใส่ใจกับคนที่อยู่ห่าง
Che'rie : เราชัดเจนว่าเล่นมาแต่แรก ดังนั้นเราจะยืนอยู่หรือเดินออกไป พี่กานต์ก็ไม่ได้คิดว่ามีไรเปลี่ยนแปลงนะ
Pun-pun : ตอนนี้คิดวนไป จะฟุ้งซ่านละ
Pun-pun : รุ้สึกเขาทำดีด้วย
Pun-pun : เลยอยากรู้ว่าเขาดีอย่างนี้กับแฟนคลับทุกคนมั้ย
ชนิศามองหน้าจออย่างอ่อนใจ เพื่อนสาวของเธอช่างอ่อนหวาน น่ารัก เป็นคุณหนูในห้องหอที่ควรทะนุถนอมอย่างแท้จริง
Che'rie : ผู้ชายนะ ปันปัน ถ้าเขายังอยากคุยด้วย เขาจะคุยไปเรื่อยๆ
Che'rie : เพียงแต่ ถ้าคุยไปเรื่อยๆ แล้วเขาไม่ชัดเจน ขณะที่ใจเราไปไกลแล้วให้ระวัง
Pun-pun : แต่เราไม่รุ้ว่าอย่างไหนคือคุยไปเรื่อยๆ
Che'rie : 555 คือคุยเหมือนเพื่อนสนิท แต่มีท่าทีให้เราคิดไปไกล
Pun-pun : ช่ายยย คนแบบนี้น่ากลัวจัง
ชนิศานิ่งไปนาน เพียงนึกภาพสาวน้อยผู้อ่อนหวาน น่ารัก ที่ดูเปราะบางกับความรัก เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอัศวินที่ต้องพิทักษ์เจ้าหญิง
Che'rie : ปันปัน เคยมีความรักป่ะคะ
Pun-pun : เคยย
Che'rie : อื้ม แล้วเป็นไง
Pun-pun : มีความสุข เขามาจีบ
Pun-pun : อันนี้มันไม่เหมือนกัน
Che'rie : ตอนเขามาจีบ เขาชัดเจนป่ะ
Che'rie : ตอนยังไม่ชัด ปันปันรู้สึกสับสนไหม
Pun-pun : ตอนไม่ชัดก็รู้สึกสับสนอยู่
Pun-pun : จะถามก็ไม่กล้า
Che'rie : จะเราจีบก่อนหรือเขามาจีบเรา ถ้ามีท่าทีแต่ไม่ชัดเจน
Che'rie : มันมี 2 ตัวเลือก
Che'rie : ให้ใจเราคิดว่าเขาชอบ กะวิ่งหนีว่าไม่ใช่
ชนิศาคิดว่าเธอกำลังเผยแผ่ลัทธิความสัมพันธ์ที่ชัดเจน ทั้งที่ตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจในผลลัพธ์ แต่หากจะมีอะไรที่ป้องกันความเจ็บปวดในใจได้บ้าง เธอก็เพียงยื่นมือไปคว้าไว้
Pun-pun : งั้นเราควรชัดเจนเหรอ กลัวเขาจะวิ่งนะ
Che'rie : การบอกใจตัวเองให้ไม่คิดเป็นกลไกป้องกันตัวเองของมนุษย์
Che'rie : ถ้าไม่มั่นใจ ก็ทำให้มันชัดเจน
Che'rie : ไม่มีใครวิ่งหนีไปเพราะตอบรับความรู้สึกดีๆของใครไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนั้นมันเด็กมาก
ชนิศาจำได้ นี่คือประโยคที่เตชิตบอกเธอ ในวันที่ทั้งเขาและเธอตัดสินใจจะเดินมายืนข้าง ๆ กัน ความรู้สึกดึงดูดในความสัมพันธ์สร้างความรู้สึกดี ๆ ในหัวใจ แต่ไม่มัวเมาพอจะยอมปล่อยให้กลายเป็นความรักที่ผูกมัดกัน
Che'rie : แต่ปันปันอย่างเชื่อเราทั้งหมดเลย
Che'rie : จริงๆก็มีคนบอกเราเหมือนกันว่าเรากลัวความสัมพันธ์มากไปหรือเปล่า จึงเร่งให้บางเรื่องที่ยังไม่ถึงเวลาชัดเจนกลายเป็นเรื่องที่ชัดเจน
Che'rie : บางครั้ง ภาพมัวๆมันก็สวยเหมือนกันนะ
หน้าจอนิ่งไปไม่นาน ชนิศาก็ต้องกระพริบตาปริบ ๆ กับข้อความจากอีกฝ่ายอีกครั้ง
Pun-pun : เค้าบอกกอรอละ
Che'rie : เป็นไง
Pun-pun : เค้าบอกกอรอว่าไม่ต้องคุยเล่นกะเค้าแล้ว
Pun-pun : กอรอบอกว่า
Pun-pun : โอเค
หญิงสาวกระพริบตาปริบ ๆ กัดริมฝีปากอย่างขัดใจ เธอเชื่อในความสัมพันธ์ จึงไม่ชอบที่จะเห็นการสิ้นสุดของสิ่งใด
"จบให้สวยกว่านี้ไม่ได้เหรอ" เสียงหวานบ่นเบา ๆ กับตัวเอง
Che'rie : โหดร้ายจัง
Pun-pun : ก็คนมันจะไม่ชอบ ไม่ใช่โหดร้ายหรอก
Che'rie : อืม...ชัดเจนก็ดีนะ
ความจริง นี่ไม่ใช่การสิ้นสุดของความสัมพันธ์ อย่างไรทั้งการันต์และปัณณาก็ยังต้องทำงานด้วยกันอีกนาน เมื่อทั้งคู่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์ดีพอ อย่างไรก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ชนิศานอนหลับตานิ่งอยู่นาน ก่อนจะถอนใจเบา ๆ หยิบโทรศัพท์มากดอ่านนิยายเล่นอยู่เพียงครู่ ก็เปลี่ยนไปที่หน้าต่างสนทนา
Che'rie : พี่กานต์ปลอบเชรีหน่อยสิคะ
Che'rie : ไม่อยากขึ้นวาส
พรุ่งนี้ช่วงเวลาที่คณะจัดให้ทำวิจัยจะจบลง ทั้งการันต์และเธอจะต้องกลับไปทำงานต่อตามเดิม และหน่วยที่หญิงสาวกำลังจะไปคือศัลยศาสต์หลอดเลือด หนึ่งในสาขาที่แพทย์ประจำบ้านต่างโอดครวญถึงภาระงานที่ชวนให้เหนื่อยล้า
Karunt : วาสเป็นสาขาที่ใกล้เคียงกับที่หนูเรียนนะ
Karunt : เชรีน่าเก็บเกี่ยวประสพการณ์ได้เยอะนะ
สมเป็นประธานชั้นปี ชายหนุ่มช่างปลอบสาวได้มีสาระจนชนิศาหลุดหัวเราะ
Che'rie : โอย...ถ้าหนูเฉาตาย พี่กานต์อย่าลืมมาดูใจหนูนะ
Che'rie : หรือจะมาดูแลหัวใจ โฟรไฟแลคสิสก็ได้ค่ะ
เธอล้อถึงการป้องกันก่อนเกิดโรค
Karunt : prophylaxis จะทำให้ resistance rate สูงขึ้นนะ
Karunt : เดี๋ยวเอาน้ำเย็น ๆ ไปช่วนรดตอนเฉา
Che'rie : ขยันตัดรอนกันจัง ไม่คิดจะให้ความหวังกันบ้างเหรอคะ
Karunt : ลองเฉาดูสิ เดี๋ยวเอาน้ำไปรด
Che'rie : แค่คิดว่าพรุ่งนี้ไม่ได้หยุด เชรีก็เฉาแล้วค่ะ
เธอทำแก้มป่องมองหน้าจอพลางถอนใจหนัก ๆ อย่าอ่อนเพลีย แม้เธอจะรักการทำงานในฐานะแพทย์ แต่ภาระงานที่มากล้น และความกดดันที่ได้รับในฐานะแพทย์ประจำบ้านก็ทำให้หญิงสาวอดจะงอแงไม่ได้
Karunt : อยากกินอะไร เดี๋ยวเอาไปเสิร์ฟ
ชนิศาหัวเราะคิก คลี่ยิ้มอย่างร้ายกาจ
Che'rie : อยากกินพี่กานต์
Che'rie : ล้อเล่นค่ะ แค่พี่กานต์มาเสิร์ฟ เชรีก็ดีใจแล้ว
Karunt : กินพี่หมดแล้วจะเหลือใครให้หยอดล่ะคะ
Che'rie : เก็บไว้ให้เชรีหยอดคนเดียวไงคะ
ชนิศาหรี่ตา พลางถอนใจเบา ๆ ยกมือแตะอกปลอบหัวใจให้สงบลง
ความคิด ความต้องการเป็นเจ้าของที่เธอชังอาจยังไม่เกิด แต่เธอกำลังปล่อยให้เขาก้าวข้ามขอบเขตความรู้สึกของคนรู้จัก
มีคนไม่มากที่เธอให้น้ำหนักในหัวใจ การันต์ชักจะอ้วนเกินไปแล้ว
ชนิศาปิดหน้าจอที่คุยกับการันต์ นิ่งคิดเพียงครู่ก็เปิดหน้าจอสนทนาอีกห้อง ส่งข้อความถึงเตชิต
Che'rie : ฝันดีค่ะเฮีย
เตชิตเป็นหนึ่งในไม่กี่คน ที่เธอไม่เคยต้องขอให้เขาเอ่ยราตรีสวัสดิ์ทุกคืนเพื่อบอกว่าจะอยู่เคียงข้างกัน อาจเพราะเธอไม่เคยคิดจะรั้งเขาไว้ในความหวงแหน และเขาก็ไม่คิดจะเดินห่างไปจากสายตาของเธอ
Che'rie : ขอบคุณนะคะ
----
เบื่อพี่กานต์ นางอ้วนเกินไปแล้ว
คุณคิมหันตุ์ : เชรีเป็นเด็กนิสัยเสียค่ะ ตรงแบบน่ากลัว ร้ายกาจ เข้าชู้ และขี้อ้อนด้วยค่ะ
คุณ sai : มีคนบอกไอซ์แบบนั้นล่ะค่ะ แต่เขาบอกว่าภาพมัว ๆ มันสวยนะ บางเรื่องเราไม่ต้องทำให้มันกระจ่างก็ได้ แต่ไอซ์ยอมรับการตัดสินใจด้วยข้อมูลที่ไม่ครบถ้วนไม่ได้ ไอซ์จึงยังเป็นทีมเดอะซันค่ะ
เมื่อแสงตะวันฉาย ภาพที่เลือนลางก็กลับปรากฏอย่างชัดเจน
บางคราวสวยงาม แต่บางคราว...กลับเห็นความจริงที่ไม่อยากยอมรับ
Pun-pun : เชรีคะ
ข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้ชนิศาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดดู
Che'rie : คะ
Pun-pun : สงสัยเราต้องถอนตัวละค่ะ
Che'rie : ทำไมล่ะ
Pun-pun : กอรอนี่เปนพวกชอบเลี้ยงแฟนคลับไว้ป่ะ
ชนิศาหลุดหัวเราะเบา ๆ นึกภาพเพื่อนสาวที่ทำแก้มป่องตาใส เงยหน้าถามอยู่ตรงหน้าชัดเจน
Che'rie : เราว่าก็เป็นทุกคนนะ
การโปรยเสน่ห์เป็นเรื่องสนุก โดยเฉพาะกับมนุษย์ที่ต้องการความรักความชื่นชมเพื่อตอบสนองความรู้สึกมีคุณค่าของตนเอง
Pun-pun : งั้นแย่ละ
Che'rie : เวลามีใครรู้สึกดีๆกับเรา เราก็อยากให้เขาอยู่ข้างๆป่ะ
Che'rie : มันเป็นความต้องการการยอมรับของมาสโลว์นะ
Pun-pun : ถ้าบอกว่าเราจะเลิกเป็นแฟนคลับ เขาจะยื้อไว้ไหม
Che'rie : ยื้อยังไงอ่ะ
Pun-pun : ลืมละ มาสโลว์คือใคร
Che'rie : มาสโลว์คือเจ้าพ่อนักจิตวิทยา
Che'rie : ปันปันบอกเขาเหรอว่าจะเลิกเป็นแฟนคลับ
ชนิสาขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ เธอไม่คุ้นกับการเอ่ยคำลาในความรู้สึก หากเธอไม่มั่นใจที่จะเดินต่อ หญิงสาวเลือกจากไปเงียบ ๆ มากกว่า
Pun-pun : คือ แบบพอรู้ตัวว่าแฟนคลับจะหายไป ก็มาทำดีด้วย
Che'rie : ทำดียังไงจ๊ะ
Pun-pun : ไม่บอก แต่เขาทำอย่างนี้กับเชรีเหมือนกันไหม
ชนิษาอมยิ้ม เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการยื้อที่เพื่อนสาวว่าหมายถึงอะไร
Che'rie : เราไม่เคยบอกเขานะว่าจะหยุด
Pun-pun : เขาดีกับแฟนคลับทุกคนไหมนะ
หญิงสาวถอนใจเบา ๆ เธอไม่เคยนิยามตัวเองในฐานะแฟนคลับของการันต์ แม้ใครหลายคนจะเข้าใจเช่นนั้นก็ตาม แต่เธอไม่เคยยอมเป็นแฟนคลับใคร หญิงสาวกลัวการชื่นชมระยะไกล และไร้ความอดทนเกินกว่าจะใส่ใจกับคนที่อยู่ห่าง
Che'rie : เราชัดเจนว่าเล่นมาแต่แรก ดังนั้นเราจะยืนอยู่หรือเดินออกไป พี่กานต์ก็ไม่ได้คิดว่ามีไรเปลี่ยนแปลงนะ
Pun-pun : ตอนนี้คิดวนไป จะฟุ้งซ่านละ
Pun-pun : รุ้สึกเขาทำดีด้วย
Pun-pun : เลยอยากรู้ว่าเขาดีอย่างนี้กับแฟนคลับทุกคนมั้ย
ชนิศามองหน้าจออย่างอ่อนใจ เพื่อนสาวของเธอช่างอ่อนหวาน น่ารัก เป็นคุณหนูในห้องหอที่ควรทะนุถนอมอย่างแท้จริง
Che'rie : ผู้ชายนะ ปันปัน ถ้าเขายังอยากคุยด้วย เขาจะคุยไปเรื่อยๆ
Che'rie : เพียงแต่ ถ้าคุยไปเรื่อยๆ แล้วเขาไม่ชัดเจน ขณะที่ใจเราไปไกลแล้วให้ระวัง
Pun-pun : แต่เราไม่รุ้ว่าอย่างไหนคือคุยไปเรื่อยๆ
Che'rie : 555 คือคุยเหมือนเพื่อนสนิท แต่มีท่าทีให้เราคิดไปไกล
Pun-pun : ช่ายยย คนแบบนี้น่ากลัวจัง
ชนิศานิ่งไปนาน เพียงนึกภาพสาวน้อยผู้อ่อนหวาน น่ารัก ที่ดูเปราะบางกับความรัก เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอัศวินที่ต้องพิทักษ์เจ้าหญิง
Che'rie : ปันปัน เคยมีความรักป่ะคะ
Pun-pun : เคยย
Che'rie : อื้ม แล้วเป็นไง
Pun-pun : มีความสุข เขามาจีบ
Pun-pun : อันนี้มันไม่เหมือนกัน
Che'rie : ตอนเขามาจีบ เขาชัดเจนป่ะ
Che'rie : ตอนยังไม่ชัด ปันปันรู้สึกสับสนไหม
Pun-pun : ตอนไม่ชัดก็รู้สึกสับสนอยู่
Pun-pun : จะถามก็ไม่กล้า
Che'rie : จะเราจีบก่อนหรือเขามาจีบเรา ถ้ามีท่าทีแต่ไม่ชัดเจน
Che'rie : มันมี 2 ตัวเลือก
Che'rie : ให้ใจเราคิดว่าเขาชอบ กะวิ่งหนีว่าไม่ใช่
ชนิศาคิดว่าเธอกำลังเผยแผ่ลัทธิความสัมพันธ์ที่ชัดเจน ทั้งที่ตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจในผลลัพธ์ แต่หากจะมีอะไรที่ป้องกันความเจ็บปวดในใจได้บ้าง เธอก็เพียงยื่นมือไปคว้าไว้
Pun-pun : งั้นเราควรชัดเจนเหรอ กลัวเขาจะวิ่งนะ
Che'rie : การบอกใจตัวเองให้ไม่คิดเป็นกลไกป้องกันตัวเองของมนุษย์
Che'rie : ถ้าไม่มั่นใจ ก็ทำให้มันชัดเจน
Che'rie : ไม่มีใครวิ่งหนีไปเพราะตอบรับความรู้สึกดีๆของใครไม่ได้หรอก ถ้าทำแบบนั้นมันเด็กมาก
ชนิศาจำได้ นี่คือประโยคที่เตชิตบอกเธอ ในวันที่ทั้งเขาและเธอตัดสินใจจะเดินมายืนข้าง ๆ กัน ความรู้สึกดึงดูดในความสัมพันธ์สร้างความรู้สึกดี ๆ ในหัวใจ แต่ไม่มัวเมาพอจะยอมปล่อยให้กลายเป็นความรักที่ผูกมัดกัน
Che'rie : แต่ปันปันอย่างเชื่อเราทั้งหมดเลย
Che'rie : จริงๆก็มีคนบอกเราเหมือนกันว่าเรากลัวความสัมพันธ์มากไปหรือเปล่า จึงเร่งให้บางเรื่องที่ยังไม่ถึงเวลาชัดเจนกลายเป็นเรื่องที่ชัดเจน
Che'rie : บางครั้ง ภาพมัวๆมันก็สวยเหมือนกันนะ
หน้าจอนิ่งไปไม่นาน ชนิศาก็ต้องกระพริบตาปริบ ๆ กับข้อความจากอีกฝ่ายอีกครั้ง
Pun-pun : เค้าบอกกอรอละ
Che'rie : เป็นไง
Pun-pun : เค้าบอกกอรอว่าไม่ต้องคุยเล่นกะเค้าแล้ว
Pun-pun : กอรอบอกว่า
Pun-pun : โอเค
หญิงสาวกระพริบตาปริบ ๆ กัดริมฝีปากอย่างขัดใจ เธอเชื่อในความสัมพันธ์ จึงไม่ชอบที่จะเห็นการสิ้นสุดของสิ่งใด
"จบให้สวยกว่านี้ไม่ได้เหรอ" เสียงหวานบ่นเบา ๆ กับตัวเอง
Che'rie : โหดร้ายจัง
Pun-pun : ก็คนมันจะไม่ชอบ ไม่ใช่โหดร้ายหรอก
Che'rie : อืม...ชัดเจนก็ดีนะ
ความจริง นี่ไม่ใช่การสิ้นสุดของความสัมพันธ์ อย่างไรทั้งการันต์และปัณณาก็ยังต้องทำงานด้วยกันอีกนาน เมื่อทั้งคู่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์ดีพอ อย่างไรก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ชนิศานอนหลับตานิ่งอยู่นาน ก่อนจะถอนใจเบา ๆ หยิบโทรศัพท์มากดอ่านนิยายเล่นอยู่เพียงครู่ ก็เปลี่ยนไปที่หน้าต่างสนทนา
Che'rie : พี่กานต์ปลอบเชรีหน่อยสิคะ
Che'rie : ไม่อยากขึ้นวาส
พรุ่งนี้ช่วงเวลาที่คณะจัดให้ทำวิจัยจะจบลง ทั้งการันต์และเธอจะต้องกลับไปทำงานต่อตามเดิม และหน่วยที่หญิงสาวกำลังจะไปคือศัลยศาสต์หลอดเลือด หนึ่งในสาขาที่แพทย์ประจำบ้านต่างโอดครวญถึงภาระงานที่ชวนให้เหนื่อยล้า
Karunt : วาสเป็นสาขาที่ใกล้เคียงกับที่หนูเรียนนะ
Karunt : เชรีน่าเก็บเกี่ยวประสพการณ์ได้เยอะนะ
สมเป็นประธานชั้นปี ชายหนุ่มช่างปลอบสาวได้มีสาระจนชนิศาหลุดหัวเราะ
Che'rie : โอย...ถ้าหนูเฉาตาย พี่กานต์อย่าลืมมาดูใจหนูนะ
Che'rie : หรือจะมาดูแลหัวใจ โฟรไฟแลคสิสก็ได้ค่ะ
เธอล้อถึงการป้องกันก่อนเกิดโรค
Karunt : prophylaxis จะทำให้ resistance rate สูงขึ้นนะ
Karunt : เดี๋ยวเอาน้ำเย็น ๆ ไปช่วนรดตอนเฉา
Che'rie : ขยันตัดรอนกันจัง ไม่คิดจะให้ความหวังกันบ้างเหรอคะ
Karunt : ลองเฉาดูสิ เดี๋ยวเอาน้ำไปรด
Che'rie : แค่คิดว่าพรุ่งนี้ไม่ได้หยุด เชรีก็เฉาแล้วค่ะ
เธอทำแก้มป่องมองหน้าจอพลางถอนใจหนัก ๆ อย่าอ่อนเพลีย แม้เธอจะรักการทำงานในฐานะแพทย์ แต่ภาระงานที่มากล้น และความกดดันที่ได้รับในฐานะแพทย์ประจำบ้านก็ทำให้หญิงสาวอดจะงอแงไม่ได้
Karunt : อยากกินอะไร เดี๋ยวเอาไปเสิร์ฟ
ชนิศาหัวเราะคิก คลี่ยิ้มอย่างร้ายกาจ
Che'rie : อยากกินพี่กานต์
Che'rie : ล้อเล่นค่ะ แค่พี่กานต์มาเสิร์ฟ เชรีก็ดีใจแล้ว
Karunt : กินพี่หมดแล้วจะเหลือใครให้หยอดล่ะคะ
Che'rie : เก็บไว้ให้เชรีหยอดคนเดียวไงคะ
ชนิศาหรี่ตา พลางถอนใจเบา ๆ ยกมือแตะอกปลอบหัวใจให้สงบลง
ความคิด ความต้องการเป็นเจ้าของที่เธอชังอาจยังไม่เกิด แต่เธอกำลังปล่อยให้เขาก้าวข้ามขอบเขตความรู้สึกของคนรู้จัก
มีคนไม่มากที่เธอให้น้ำหนักในหัวใจ การันต์ชักจะอ้วนเกินไปแล้ว
ชนิศาปิดหน้าจอที่คุยกับการันต์ นิ่งคิดเพียงครู่ก็เปิดหน้าจอสนทนาอีกห้อง ส่งข้อความถึงเตชิต
Che'rie : ฝันดีค่ะเฮีย
เตชิตเป็นหนึ่งในไม่กี่คน ที่เธอไม่เคยต้องขอให้เขาเอ่ยราตรีสวัสดิ์ทุกคืนเพื่อบอกว่าจะอยู่เคียงข้างกัน อาจเพราะเธอไม่เคยคิดจะรั้งเขาไว้ในความหวงแหน และเขาก็ไม่คิดจะเดินห่างไปจากสายตาของเธอ
Che'rie : ขอบคุณนะคะ
----
เบื่อพี่กานต์ นางอ้วนเกินไปแล้ว
คุณคิมหันตุ์ : เชรีเป็นเด็กนิสัยเสียค่ะ ตรงแบบน่ากลัว ร้ายกาจ เข้าชู้ และขี้อ้อนด้วยค่ะ
คุณ sai : มีคนบอกไอซ์แบบนั้นล่ะค่ะ แต่เขาบอกว่าภาพมัว ๆ มันสวยนะ บางเรื่องเราไม่ต้องทำให้มันกระจ่างก็ได้ แต่ไอซ์ยอมรับการตัดสินใจด้วยข้อมูลที่ไม่ครบถ้วนไม่ได้ ไอซ์จึงยังเป็นทีมเดอะซันค่ะ
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ต.ค. 2559, 14:46:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ต.ค. 2559, 14:46:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 863
| << บทที่ 7 The Lovers | บทที่ 9 The Star >> |
คิมหันตุ์ 1 ต.ค. 2559, 15:29:04 น.
ขุ่นไอ๊ วันนี้ไม่มีความคิดเห็น. อิอิ เพราะ ไม่ฟินกะบทสนทนาพี่การันต์ แต่แอบช่วยจับไก่เนอะ วันนี้เชรีมีชื่อจริง 3 ชื่อ ฮ่าๆๆ ชนิศา ชนิษา ชนิสา
ปล. มีประสบการณ์อีกคำ หนึ่งด้วยนะจ๊ะ เหมือนจะเขียนเป็น ประสพการณ์ เผื่อขุ่นไอซ์จะรวมเล่มตีพิมพ์ กรั้กๆ ชอบเรื่องนี้ม๊ากกกกกบ่องตง เขียนให้จบนะแจ๊ะ
ขุ่นไอ๊ วันนี้ไม่มีความคิดเห็น. อิอิ เพราะ ไม่ฟินกะบทสนทนาพี่การันต์ แต่แอบช่วยจับไก่เนอะ วันนี้เชรีมีชื่อจริง 3 ชื่อ ฮ่าๆๆ ชนิศา ชนิษา ชนิสา
ปล. มีประสบการณ์อีกคำ หนึ่งด้วยนะจ๊ะ เหมือนจะเขียนเป็น ประสพการณ์ เผื่อขุ่นไอซ์จะรวมเล่มตีพิมพ์ กรั้กๆ ชอบเรื่องนี้ม๊ากกกกกบ่องตง เขียนให้จบนะแจ๊ะ
SaranyaW 3 ต.ค. 2559, 08:51:46 น.
เราว่าแบบปันปันก็ดีนะ ไม่ใช่ก็ไม่ต้องคุยกัน
เราว่าแบบปันปันก็ดีนะ ไม่ใช่ก็ไม่ต้องคุยกัน
sai 4 ต.ค. 2559, 13:18:14 น.
ยังไงดีล่ะตอนนี้ เชรีทำให้คนอ่านสับสนนะคะ
ยังไงดีล่ะตอนนี้ เชรีทำให้คนอ่านสับสนนะคะ
