แหวนปฏิพัทธ์ (ขาย E-book ที่ meb และ ookbee ในชื่อว่า "หนึ่งใจในรอยกาล" แล้วนะคะ)
ปาฏิหาริย์บางอย่างทำให้ธราต้องย้อนเวลากลับไปในอดีต
เพื่อพบกับทินกร ชายผู้ที่เข้ามาช่วยเหลือเธอจากการโดนทำร้าย
เขาเป็นดาราดังที่ทำตัวแย่ๆ จนในปัจจุบันชีวิตตกอับ ไร้งานละคร
เธอจึงพยายามที่จะช่วยเหลือเขาเป็นการตอบแทน
แม้ความหวังดีของเธอจะสร้างความหงุดหงิดน่ารำคาญสำหรับเขาแค่ไหน
แต่เธอก็ยังพยายามที่จะทำให้สำเร็จ แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ หัวใจเธอก็ยิ่งพังมากขึ้นเท่านั้น
จนทุกอย่างมาถึงทางเลือก ระหว่างหัวใจกับเป้าหมาย อะไรสำคัญกว่า....
เพื่อพบกับทินกร ชายผู้ที่เข้ามาช่วยเหลือเธอจากการโดนทำร้าย
เขาเป็นดาราดังที่ทำตัวแย่ๆ จนในปัจจุบันชีวิตตกอับ ไร้งานละคร
เธอจึงพยายามที่จะช่วยเหลือเขาเป็นการตอบแทน
แม้ความหวังดีของเธอจะสร้างความหงุดหงิดน่ารำคาญสำหรับเขาแค่ไหน
แต่เธอก็ยังพยายามที่จะทำให้สำเร็จ แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ หัวใจเธอก็ยิ่งพังมากขึ้นเท่านั้น
จนทุกอย่างมาถึงทางเลือก ระหว่างหัวใจกับเป้าหมาย อะไรสำคัญกว่า....
Tags: รักโรแมนติก,ดารา,นักเขียน
ตอน: ตอนที่ 22 ความจริงที่เจ็บปวด
ร่างสูงของทินกรก้าวเดินเข้าไปในคอนโดของอัจฉราอย่างมาดมั่นแม้จะยากลำบากพอตัวกับการหอบสัมภาระทั้งหลายที่ซื้อมาฝากอัจฉรา ชายหนุ่มยกแขนขึ้นมองนาฬิกาที่บอกเวลา 23.58 น. เขาเดินอย่างไม่เร่งรีบนักเพราะรู้ว่าอย่างไร เขาก็ต้องเป็นคนแรกที่ได้อวยพรวันเกิดเธออยู่ดี
ชายหนุ่มมีรอยยิ้มบางๆ ประดับใบหน้า เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่ได้กลับมาเจอผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง ความผูกพันที่แน่นหนานั้นไม่ใช่เพียงแค่ 3 ปีที่คนอื่นเห็นว่าคบกัน หากมันกลับมากกว่านั้น มากกว่าที่หลายคนจะเข้าใจได้ สมองของเขายังคงคิดถึงประโยคแรกที่อัจฉราจะได้เห็นทั้งตุ๊กตา ดอกไม้ เค้ก และสิ่งของมีค่าในกระเป๋าเสื้อเขา ทินกรเชื่อว่าเธอจะไม่เพียงแค่ยิ้มอย่างดีใจ แต่คงจะโผเข้ามากอดเขาเหมือนอย่างที่เธอเคยทำทุกปีเวลาเขาพาไปฉลองวันเกิด
ทินกรชะงักความคิดทุกอย่างเมื่อแลเห็นหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวในชุดกระโปรงสีฟ้าที่อัจฉราชอบใส่กำลังเดินเคียงคู่มากับผู้ชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างกำยำอยู่ด้านหน้าเขานี่เอง คนคู่นั้นหยุดยืนอยู่หน้าลิฟต์สักพัก ก่อนจะจับจูงกันไปขึ้นทางบันไดหนีไฟแทน
พระเอกหนุ่มก็ไม่รีรอเลยสักนิดที่จะเลี่ยงลิฟต์แล้วเดินตามสองคนนั้นไปด้วยใจที่มุ่งหวังว่าหญิงสาวคนนั้นจะไม่ใช่อัจฉรา เขาไม่ได้เดินตามเข้าไปในระยะประชิด ทิ้งห่างพอสมควรเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความคับแคบอึดอัดของบันไดหนีไฟนี้หรือไรที่ทำให้เขาได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ชัดเจนกับสองหู จนทั้งคู่หยุดคุยอยู่ด้านบนของเขานั่นแหละ เขาจึงหยุดรอฟังด้วยใจจดจ่อ
“พรุ่งนี้ก็วันเกิดเธอแล้วนี่ ไม่มีนัดกับหมอนั่นหรือไง ถึงมาเรียกหาเราได้” เสียงทุ้มๆ ของผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น ดังชัดเจนจนคนแอบฟังกำหมัดแน่น
“ไม่หรอก เราว่าเขาลืมด้วยซ้ำ แต่ช่างมันเถอะ เวลานี้เราอยู่กับนายนะ จะพูดถึงคนอื่นให้เสียบรรยากาศไปอีกทำไม” เสียงตอบอู้อี้ที่คาดว่าน่าจะซบอยู่กับแผงอกของชายคนนั้น สำหรับคนที่ฟังจนเคยชินอย่างทินกร ฟังไม่กี่คำก็แน่ชัดแก่หัวใจตัวเอง
คือฟ้าแน่แล้ว อัจฉราแน่ๆ ไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้!
แต่ทินกรมั่นใจว่าต่อให้เขาโดนใครด่ารุนแรงแค่ไหน ยังไม่ทำให้เจ็บเท่าที่อัจฉราใช้คำเรียกเขาว่า ‘คนอื่น’ ชายหนุ่มชาวาบไปทั้งร่าง เขาเจ็บ เจ็บยิ่งกว่าการโดนคนที่เคยรับอุปการะทำร้ายทุบตีเสียอีก
เขาไม่มีเวลาคิดเลยสักนาทีว่าควรจะยืนแอบฟังอยู่ตรงนี้ หรือจะเดินออกไปแล้วทำเหมือนไม่เคยรับรู้เรื่องราวที่ได้ยิน เมื่อคนทั้งคู่ยังคงสนทนากันต่อในทันที
“ไม่ได้อยากจะพูดถึงเขานักหรอกคนดี แต่เราเห็นในทีวี เธอกับเขาดูรักกันดีออกจะตายไป เราก็นึกว่ามันจะสดชื่นหวานหอมเหมือนที่เธอเคยเรียกร้อง จนทำให้เธอลืมเราไปแล้วซะอีก” เสียงเย้าๆ จากหนุ่มคนนั้น ทินกรไม่รู้หรอกว่าตอนนี้อัจฉราจะทำหน้าตายิ้มแย้ม เกี่ยงงอน หรือโกรธเกลียดชิงชัง แต่สิ่งที่ใจเขาขอตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว คือขอให้อัจฉราตอบไปว่าใช่ รักกันมาก ผูกพันเกินกว่าที่ใครจะมาทำลายความสัมพันธ์นี้ลงได้
“รักกันงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก เราจะไปรักเขาได้ยังไง อะไรๆ มันก็ไม่เหมือนก่อน”
โอ...คำขอของเขาไม่เป็นผลเลยสักนิด มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นหรือที่คิดว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม ชายหนุ่มเอนพิงผนังดั่งคนหมดเรี่ยวแรง
“เธอก็ดังแล้วนี่ มีแต่คนรักคนชอบ เมื่อไหร่จะเลิกแสดงละครชู้รักชู้รสกับหมอนั่นสักทีล่ะ”
“ยังหรอก รอก่อนสิ ทุกวันนี้เราดังได้ก็เพราะงานคู่ ละครคู่ ทุกคนรู้จักเราในฐานะแฟนของทินกร รอให้เขารู้จักอัจฉราด้วยตัวเราเองจริงๆ ก่อน เดี๋ยวเราจะเลิก ยิ่งคบก็ยิ่งมีแต่ข่าวเสียหาย อีกไม่นานก็คงดับ”
“เธอไม่คิดจะรักเขาบ้างเลยเหรอ เขาก็ดูรักเธอดีนะ เราว่าที่ผ่านมาเขาคงไม่ได้ลืมเธอหรอกมั้ง”
“ไม่” เสียงตอบนั้นห้วนทีเดียว เป็นคำที่พุ่งตรงมาบาดหัวใจคนแอบฟังอย่างแรงที่สุด “ความดีมันทดแทนความรู้สึกของเราที่มันเสียไปแล้วไม่ได้หรอก ต่อให้เขาทำแค่ไหน เราก็ไม่มีทางรักเขาแน่”
ทินกรได้ยินเพียงเสียงหัวเราะดังก้องกังวาน “ถ้าหมอนั่นมาได้ยินเข้า คงแดดิ้นแหงๆ อุตส่าห์ทำตัวเป็นเทวดา ปกป้องนางฟ้า แต่เธอมันซาตานชัดๆ ใจร้าย ไม่ใช่นางฟ้ามาจากสวรรค์ไหนหรอก”
“ก็พูดไป เดี๋ยวทำให้ตกนรกไปด้วยกันเลยดีไหม”
“ไปแน่นอนอยู่แล้วที่รัก แต่เราสงสัยอย่างหนึ่ง เหมือนในข่าว หมอนั่นกำลังจะมีผู้หญิงคนอื่น มันจริงหรือเปล่า หมอนั่นจะกล้าผิดสัญญากับเธอเหรอ”
“นั่นแหละ เราเพิ่งไปพูดกับยายทีมงานคนที่เราสงสัย ฮึ...คำตอบของแม่นั่นน่าหมั่นไส้สิ้นดี” หญิงสาวเงียบไปชั่วอึดใจ “ไม่มีทางหรอก ต่อให้เขาจะรักแม่นั่นขึ้นมาจริงๆ แต่เขาไม่มีทางทำแบบนั้นกับเราได้ จะเอาให้อึดอัดจนอกแตกตายกันไปข้างหนึ่งเลย ถ้าจะต้องประกาศยุติความสัมพันธ์ เราต้องเป็นคนตัดสินใจเท่านั้น”
ทินกรได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังก้องขึ้นมาอีกรอบ “เราว่าแล้ว เธอมันนิสัยเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย”
เสียงหัวเราะคราวนี้เป็นเสียงผู้หญิง “รู้ดีจริงๆ สมกับที่เป็นเพื่อนกันมานาน”
“เหตุผลของเธอ เราไม่ติดใจหรอก แต่เราติดคำเดียวที่เธอพูด ที่ว่าเราเป็น ‘เพื่อน’ น่ะ แค่เพื่อนเองเหรอ เกินคำว่าเพื่อนนอนไปแล้วด้วยซ้ำมั้ง”
“ย่ะ มากกว่าเพื่อนอยู่แล้ว ไปกันเถอะ เราควรไปมีความสุขกันสักที เดี๋ยวมีใครมาได้ยิน มันจะแย่”
เสียงของซาตานทั้งคู่เงียบไปแล้ว แต่ ‘ใคร’ ที่มาได้ยินกำลังปล่อยร่างตัวเองทรุดลงไปอยู่ที่พื้น จมจ่อมอยู่กับความรู้สึกเลวร้าย การเป็นคนดีมันมักจะได้รับแต่สิ่งแย่ๆ เขาจึงเลือกเป็นคนดีกับแค่คนไม่กี่คนเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้ใจเจ็บเสียยิ่งกว่าเก่า
“โธ่เว้ย!” ทินกรอยากจะตะโกนออกมาให้สุดเสียง แต่สิ่งที่ตัวเองได้ยินมีเพียงเสียงที่แหบพร่าของชายสิ้นหวังคนหนึ่งเท่านั้น
ชายหนุ่มยืนขึ้นใช้กำปั้นเข้ากระแทกผนังอย่างแรงหลายครั้งดั่งคนบ้าคลั่ง ตุ๊กตาและดอกไม้ เค้กทั้งหลายจะกระเด็นไปอยู่ส่วนไหน เขาไม่อยากรู้อีกแล้ว
จะวันนี้หรือวันไหนเขาก็ไม่อาจมีผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างกายได้หรอก เขาเพิ่งรู้เวลานี้เองว่าเพราะความเป็นทินกร ทำให้เขาไม่อาจรับความจริงใจจากใครได้เลย แม้กระทั่งอัจฉรา
ถ้อยคำไถ่ถามที่ฟังดูห่วงใยตลอดมาถึงการวางตัว เขาเฝ้าคิดมาตลอดว่าเธอเป็นห่วงเป็นใย แต่มันไม่ใช่เลย เธอดังได้เพราะเขา เธอแค่ต้องการให้เขาเป็นบันไดต่อออกไปจนสุดทางเธอเท่านั้น ถ้าเวลานั้นมาถึงเมื่อไหร่ มือของนางฟ้าที่เขาคิดว่าจะมาเกาะกุมกันไว้ในวันที่ตกต่ำ คงจะเป็นฝ่ายผลักเขาร่วงลงมาเสียมากกว่า
นี่เธอไม่เคยคิดถึงความผูกพันแต่เก่าก่อนเลยหรือ
พอ! หยุด! หยุดเสียที!
เขาไม่ควรนึกถึงความสุขทั้งหลายในตลอดเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่เขาควรทำในเวลานี้คือเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
ชายหนุ่มกุมกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายไว้แน่น ก่อนจะหยิบมันออกมาเชยชมเป็นครั้งสุดท้าย กำไลข้อมือประดับเพชรน้ำงามที่มากค่า เขามองเพชรแต่ละเม็ดด้วยหัวใจสลาย สิ่งของใดๆ มีค่าแค่ไหน ก็คงไม่อาจทำให้อัจฉรากลับมารักเขาเหมือนแต่ก่อนได้ ทั้งที่เธอเคยบอกว่าอยากได้มัน เขาก็ซื้อให้ด้วยใจ ทดแทนทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมา แต่มันแทนไม่ได้เลย เมื่อเธอไม่ต้องการอย่างนี้
คงไม่จำเป็นที่จะต้องรักษาสัญญาอะไรแล้วล่ะ
ทินกรเงื้อมือจะเขวี้ยงสิ่งของมูลค่าสูงนั้น แต่กลับมีเสียงใสๆ ของใครบางคนแล่นเข้ามาให้ได้ยินชัดราวกับเธอยืนอยู่ตรงนี้ และกำลังโอบกอดเขาอยู่ด้วยแขนเล็กๆ ผู้หญิงที่มีหัวใจใหญ่เกินตัว ทนทานกับความเลวร้ายทั้งหลายที่เขาทำไว้
‘ไม่ว่าคุณจะชื่ออะไร จะเป็นดินหรือเพลิง แต่คุณก็มีค่าไม่น้อยไปกว่าใครทั้งนั้นค่ะ’
ทินกรเก็บของที่มีค่านั้นไว้ที่อกข้างซ้ายดังเดิม แล้วเดินออกจากตรงนั้นด้วยท่าทีของพระเอกดังจอมเย่อหยิ่ง ไร้วี่แววของคนขี้แพ้ที่ถูกหักหลังเมื่อครู่
ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งจนเกือบมิดเพื่อให้รถทะยานไปสู่จุดหมายโดยเร็วที่สุด ไม่หวั่นเกรงอุบัติเหตุใดๆ อีกแล้ว เป้าหมายอย่างเดียวคือสายน้ำฉ่ำเย็น สายน้ำที่เขาอยากให้หยุดอยู่ที่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น มีเพียงเธอที่จะช่วยบรรเทาความรู้สึกแย่ๆ นี้ลงได้
ยายลิงตัวแสบ!
___________________________________________________________________________________
ขอโทษที่มาช้าอีกแล้วน้าาาา ไรท์มัวแต่ทำอีบุคอยู่ ก็จะมาประกาศว่า!!!
ขายอีบุคแล้วนะคะ ที่ www.mebmarket.com และ www.ookbee.com
โดยเรื่องนี้ที่ขาย ใช้ชื่อว่า "หนึ่งใจในรอยกาล" ย้ำนะคะ ชื่อเรื่อง "หนึ่งใจในรอยกาล" ค่ะ เพื่อให้เหมือนกับเว็บเด็กดีและธัญวลัยที่ได้ลงเรื่องนี้แล้วใช้ชื่อนี้ค่ะ
ฝากอุดหนุนด้วยน้าาา จุ๊บๆ
อ้อออ ฝากเพจเฟซบุ๊กด้วยค่ะ ชื่อเพจว่า "เอวาลิน - นักเขียน" นะคะ ขอบคุณน้าา จุ๊บบบบบบ
ชายหนุ่มมีรอยยิ้มบางๆ ประดับใบหน้า เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่ได้กลับมาเจอผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง ความผูกพันที่แน่นหนานั้นไม่ใช่เพียงแค่ 3 ปีที่คนอื่นเห็นว่าคบกัน หากมันกลับมากกว่านั้น มากกว่าที่หลายคนจะเข้าใจได้ สมองของเขายังคงคิดถึงประโยคแรกที่อัจฉราจะได้เห็นทั้งตุ๊กตา ดอกไม้ เค้ก และสิ่งของมีค่าในกระเป๋าเสื้อเขา ทินกรเชื่อว่าเธอจะไม่เพียงแค่ยิ้มอย่างดีใจ แต่คงจะโผเข้ามากอดเขาเหมือนอย่างที่เธอเคยทำทุกปีเวลาเขาพาไปฉลองวันเกิด
ทินกรชะงักความคิดทุกอย่างเมื่อแลเห็นหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวในชุดกระโปรงสีฟ้าที่อัจฉราชอบใส่กำลังเดินเคียงคู่มากับผู้ชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างกำยำอยู่ด้านหน้าเขานี่เอง คนคู่นั้นหยุดยืนอยู่หน้าลิฟต์สักพัก ก่อนจะจับจูงกันไปขึ้นทางบันไดหนีไฟแทน
พระเอกหนุ่มก็ไม่รีรอเลยสักนิดที่จะเลี่ยงลิฟต์แล้วเดินตามสองคนนั้นไปด้วยใจที่มุ่งหวังว่าหญิงสาวคนนั้นจะไม่ใช่อัจฉรา เขาไม่ได้เดินตามเข้าไปในระยะประชิด ทิ้งห่างพอสมควรเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความคับแคบอึดอัดของบันไดหนีไฟนี้หรือไรที่ทำให้เขาได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่ชัดเจนกับสองหู จนทั้งคู่หยุดคุยอยู่ด้านบนของเขานั่นแหละ เขาจึงหยุดรอฟังด้วยใจจดจ่อ
“พรุ่งนี้ก็วันเกิดเธอแล้วนี่ ไม่มีนัดกับหมอนั่นหรือไง ถึงมาเรียกหาเราได้” เสียงทุ้มๆ ของผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น ดังชัดเจนจนคนแอบฟังกำหมัดแน่น
“ไม่หรอก เราว่าเขาลืมด้วยซ้ำ แต่ช่างมันเถอะ เวลานี้เราอยู่กับนายนะ จะพูดถึงคนอื่นให้เสียบรรยากาศไปอีกทำไม” เสียงตอบอู้อี้ที่คาดว่าน่าจะซบอยู่กับแผงอกของชายคนนั้น สำหรับคนที่ฟังจนเคยชินอย่างทินกร ฟังไม่กี่คำก็แน่ชัดแก่หัวใจตัวเอง
คือฟ้าแน่แล้ว อัจฉราแน่ๆ ไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้!
แต่ทินกรมั่นใจว่าต่อให้เขาโดนใครด่ารุนแรงแค่ไหน ยังไม่ทำให้เจ็บเท่าที่อัจฉราใช้คำเรียกเขาว่า ‘คนอื่น’ ชายหนุ่มชาวาบไปทั้งร่าง เขาเจ็บ เจ็บยิ่งกว่าการโดนคนที่เคยรับอุปการะทำร้ายทุบตีเสียอีก
เขาไม่มีเวลาคิดเลยสักนาทีว่าควรจะยืนแอบฟังอยู่ตรงนี้ หรือจะเดินออกไปแล้วทำเหมือนไม่เคยรับรู้เรื่องราวที่ได้ยิน เมื่อคนทั้งคู่ยังคงสนทนากันต่อในทันที
“ไม่ได้อยากจะพูดถึงเขานักหรอกคนดี แต่เราเห็นในทีวี เธอกับเขาดูรักกันดีออกจะตายไป เราก็นึกว่ามันจะสดชื่นหวานหอมเหมือนที่เธอเคยเรียกร้อง จนทำให้เธอลืมเราไปแล้วซะอีก” เสียงเย้าๆ จากหนุ่มคนนั้น ทินกรไม่รู้หรอกว่าตอนนี้อัจฉราจะทำหน้าตายิ้มแย้ม เกี่ยงงอน หรือโกรธเกลียดชิงชัง แต่สิ่งที่ใจเขาขอตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว คือขอให้อัจฉราตอบไปว่าใช่ รักกันมาก ผูกพันเกินกว่าที่ใครจะมาทำลายความสัมพันธ์นี้ลงได้
“รักกันงั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก เราจะไปรักเขาได้ยังไง อะไรๆ มันก็ไม่เหมือนก่อน”
โอ...คำขอของเขาไม่เป็นผลเลยสักนิด มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นหรือที่คิดว่าทุกอย่างยังเหมือนเดิม ชายหนุ่มเอนพิงผนังดั่งคนหมดเรี่ยวแรง
“เธอก็ดังแล้วนี่ มีแต่คนรักคนชอบ เมื่อไหร่จะเลิกแสดงละครชู้รักชู้รสกับหมอนั่นสักทีล่ะ”
“ยังหรอก รอก่อนสิ ทุกวันนี้เราดังได้ก็เพราะงานคู่ ละครคู่ ทุกคนรู้จักเราในฐานะแฟนของทินกร รอให้เขารู้จักอัจฉราด้วยตัวเราเองจริงๆ ก่อน เดี๋ยวเราจะเลิก ยิ่งคบก็ยิ่งมีแต่ข่าวเสียหาย อีกไม่นานก็คงดับ”
“เธอไม่คิดจะรักเขาบ้างเลยเหรอ เขาก็ดูรักเธอดีนะ เราว่าที่ผ่านมาเขาคงไม่ได้ลืมเธอหรอกมั้ง”
“ไม่” เสียงตอบนั้นห้วนทีเดียว เป็นคำที่พุ่งตรงมาบาดหัวใจคนแอบฟังอย่างแรงที่สุด “ความดีมันทดแทนความรู้สึกของเราที่มันเสียไปแล้วไม่ได้หรอก ต่อให้เขาทำแค่ไหน เราก็ไม่มีทางรักเขาแน่”
ทินกรได้ยินเพียงเสียงหัวเราะดังก้องกังวาน “ถ้าหมอนั่นมาได้ยินเข้า คงแดดิ้นแหงๆ อุตส่าห์ทำตัวเป็นเทวดา ปกป้องนางฟ้า แต่เธอมันซาตานชัดๆ ใจร้าย ไม่ใช่นางฟ้ามาจากสวรรค์ไหนหรอก”
“ก็พูดไป เดี๋ยวทำให้ตกนรกไปด้วยกันเลยดีไหม”
“ไปแน่นอนอยู่แล้วที่รัก แต่เราสงสัยอย่างหนึ่ง เหมือนในข่าว หมอนั่นกำลังจะมีผู้หญิงคนอื่น มันจริงหรือเปล่า หมอนั่นจะกล้าผิดสัญญากับเธอเหรอ”
“นั่นแหละ เราเพิ่งไปพูดกับยายทีมงานคนที่เราสงสัย ฮึ...คำตอบของแม่นั่นน่าหมั่นไส้สิ้นดี” หญิงสาวเงียบไปชั่วอึดใจ “ไม่มีทางหรอก ต่อให้เขาจะรักแม่นั่นขึ้นมาจริงๆ แต่เขาไม่มีทางทำแบบนั้นกับเราได้ จะเอาให้อึดอัดจนอกแตกตายกันไปข้างหนึ่งเลย ถ้าจะต้องประกาศยุติความสัมพันธ์ เราต้องเป็นคนตัดสินใจเท่านั้น”
ทินกรได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังก้องขึ้นมาอีกรอบ “เราว่าแล้ว เธอมันนิสัยเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย”
เสียงหัวเราะคราวนี้เป็นเสียงผู้หญิง “รู้ดีจริงๆ สมกับที่เป็นเพื่อนกันมานาน”
“เหตุผลของเธอ เราไม่ติดใจหรอก แต่เราติดคำเดียวที่เธอพูด ที่ว่าเราเป็น ‘เพื่อน’ น่ะ แค่เพื่อนเองเหรอ เกินคำว่าเพื่อนนอนไปแล้วด้วยซ้ำมั้ง”
“ย่ะ มากกว่าเพื่อนอยู่แล้ว ไปกันเถอะ เราควรไปมีความสุขกันสักที เดี๋ยวมีใครมาได้ยิน มันจะแย่”
เสียงของซาตานทั้งคู่เงียบไปแล้ว แต่ ‘ใคร’ ที่มาได้ยินกำลังปล่อยร่างตัวเองทรุดลงไปอยู่ที่พื้น จมจ่อมอยู่กับความรู้สึกเลวร้าย การเป็นคนดีมันมักจะได้รับแต่สิ่งแย่ๆ เขาจึงเลือกเป็นคนดีกับแค่คนไม่กี่คนเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้ใจเจ็บเสียยิ่งกว่าเก่า
“โธ่เว้ย!” ทินกรอยากจะตะโกนออกมาให้สุดเสียง แต่สิ่งที่ตัวเองได้ยินมีเพียงเสียงที่แหบพร่าของชายสิ้นหวังคนหนึ่งเท่านั้น
ชายหนุ่มยืนขึ้นใช้กำปั้นเข้ากระแทกผนังอย่างแรงหลายครั้งดั่งคนบ้าคลั่ง ตุ๊กตาและดอกไม้ เค้กทั้งหลายจะกระเด็นไปอยู่ส่วนไหน เขาไม่อยากรู้อีกแล้ว
จะวันนี้หรือวันไหนเขาก็ไม่อาจมีผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างกายได้หรอก เขาเพิ่งรู้เวลานี้เองว่าเพราะความเป็นทินกร ทำให้เขาไม่อาจรับความจริงใจจากใครได้เลย แม้กระทั่งอัจฉรา
ถ้อยคำไถ่ถามที่ฟังดูห่วงใยตลอดมาถึงการวางตัว เขาเฝ้าคิดมาตลอดว่าเธอเป็นห่วงเป็นใย แต่มันไม่ใช่เลย เธอดังได้เพราะเขา เธอแค่ต้องการให้เขาเป็นบันไดต่อออกไปจนสุดทางเธอเท่านั้น ถ้าเวลานั้นมาถึงเมื่อไหร่ มือของนางฟ้าที่เขาคิดว่าจะมาเกาะกุมกันไว้ในวันที่ตกต่ำ คงจะเป็นฝ่ายผลักเขาร่วงลงมาเสียมากกว่า
นี่เธอไม่เคยคิดถึงความผูกพันแต่เก่าก่อนเลยหรือ
พอ! หยุด! หยุดเสียที!
เขาไม่ควรนึกถึงความสุขทั้งหลายในตลอดเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่เขาควรทำในเวลานี้คือเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
ชายหนุ่มกุมกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายไว้แน่น ก่อนจะหยิบมันออกมาเชยชมเป็นครั้งสุดท้าย กำไลข้อมือประดับเพชรน้ำงามที่มากค่า เขามองเพชรแต่ละเม็ดด้วยหัวใจสลาย สิ่งของใดๆ มีค่าแค่ไหน ก็คงไม่อาจทำให้อัจฉรากลับมารักเขาเหมือนแต่ก่อนได้ ทั้งที่เธอเคยบอกว่าอยากได้มัน เขาก็ซื้อให้ด้วยใจ ทดแทนทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมา แต่มันแทนไม่ได้เลย เมื่อเธอไม่ต้องการอย่างนี้
คงไม่จำเป็นที่จะต้องรักษาสัญญาอะไรแล้วล่ะ
ทินกรเงื้อมือจะเขวี้ยงสิ่งของมูลค่าสูงนั้น แต่กลับมีเสียงใสๆ ของใครบางคนแล่นเข้ามาให้ได้ยินชัดราวกับเธอยืนอยู่ตรงนี้ และกำลังโอบกอดเขาอยู่ด้วยแขนเล็กๆ ผู้หญิงที่มีหัวใจใหญ่เกินตัว ทนทานกับความเลวร้ายทั้งหลายที่เขาทำไว้
‘ไม่ว่าคุณจะชื่ออะไร จะเป็นดินหรือเพลิง แต่คุณก็มีค่าไม่น้อยไปกว่าใครทั้งนั้นค่ะ’
ทินกรเก็บของที่มีค่านั้นไว้ที่อกข้างซ้ายดังเดิม แล้วเดินออกจากตรงนั้นด้วยท่าทีของพระเอกดังจอมเย่อหยิ่ง ไร้วี่แววของคนขี้แพ้ที่ถูกหักหลังเมื่อครู่
ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งจนเกือบมิดเพื่อให้รถทะยานไปสู่จุดหมายโดยเร็วที่สุด ไม่หวั่นเกรงอุบัติเหตุใดๆ อีกแล้ว เป้าหมายอย่างเดียวคือสายน้ำฉ่ำเย็น สายน้ำที่เขาอยากให้หยุดอยู่ที่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น มีเพียงเธอที่จะช่วยบรรเทาความรู้สึกแย่ๆ นี้ลงได้
ยายลิงตัวแสบ!
___________________________________________________________________________________
ขอโทษที่มาช้าอีกแล้วน้าาาา ไรท์มัวแต่ทำอีบุคอยู่ ก็จะมาประกาศว่า!!!
ขายอีบุคแล้วนะคะ ที่ www.mebmarket.com และ www.ookbee.com
โดยเรื่องนี้ที่ขาย ใช้ชื่อว่า "หนึ่งใจในรอยกาล" ย้ำนะคะ ชื่อเรื่อง "หนึ่งใจในรอยกาล" ค่ะ เพื่อให้เหมือนกับเว็บเด็กดีและธัญวลัยที่ได้ลงเรื่องนี้แล้วใช้ชื่อนี้ค่ะ
ฝากอุดหนุนด้วยน้าาา จุ๊บๆ
อ้อออ ฝากเพจเฟซบุ๊กด้วยค่ะ ชื่อเพจว่า "เอวาลิน - นักเขียน" นะคะ ขอบคุณน้าา จุ๊บบบบบบ
เอวาลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ต.ค. 2559, 17:36:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ต.ค. 2559, 17:38:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 849
| << ตอนที่ 21 ...มือเค็มเป็นบ้าเลย! | ตอนที่ 23 ...ที่ระบายความเจ็บปวด >> |
Zephyr 20 ต.ค. 2559, 13:31:24 น.
โหยยยยย ฟ้าถล่มแล้ว
ทำไมเราดีใจ เอ้ะ 5555
กลับมาหาลิงน้อยได้แล้วจ้าาาาา
โหยยยยย ฟ้าถล่มแล้ว
ทำไมเราดีใจ เอ้ะ 5555
กลับมาหาลิงน้อยได้แล้วจ้าาาาา