แรงรักบุษบา (รอก่อนนะคะ)
การพบกันอย่างมีปริศนา
แต่ได้นำพา ความรัก มาสู่หัวใจทั้งสอง
"ธรรศ" นายแบบ-นักแสดงสุดหล่อ
เกิดความสนใจ "รวินท์รดา" สาวครีเอทีฟมาดห้าว
แต่เรื่องนี้ไม่ง่าย รวินท์รดา พยายามหนีให้ห่างจาก ธรรศ
ยิ่งเขาตามติด เธอก็ยิ่งวิ่งหนี
ถ้าหนีไปนอกโลกได้แล้วเขาไม่ตามเธอก็จะทำ!
แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับ รวินท์รดา เช่นกัน
เมื่อเธอยิ่งหนี กลับพบว่ายิ่งกลายเป็นวิ่งสามขา
ถ้าคนใดคนหนึ่งล้ม อีกคนก็เจ็บเหมือนกัน
นอกจากจะไขปริศนา "ลึกลับ"
ก็ไม่มีทางอื่น
และหัวใจก็ไม่อาจปฏิเสธ "ความรัก"
ที่เกิดขึ้นได้เช่นกัน
แต่ได้นำพา ความรัก มาสู่หัวใจทั้งสอง
"ธรรศ" นายแบบ-นักแสดงสุดหล่อ
เกิดความสนใจ "รวินท์รดา" สาวครีเอทีฟมาดห้าว
แต่เรื่องนี้ไม่ง่าย รวินท์รดา พยายามหนีให้ห่างจาก ธรรศ
ยิ่งเขาตามติด เธอก็ยิ่งวิ่งหนี
ถ้าหนีไปนอกโลกได้แล้วเขาไม่ตามเธอก็จะทำ!
แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับ รวินท์รดา เช่นกัน
เมื่อเธอยิ่งหนี กลับพบว่ายิ่งกลายเป็นวิ่งสามขา
ถ้าคนใดคนหนึ่งล้ม อีกคนก็เจ็บเหมือนกัน
นอกจากจะไขปริศนา "ลึกลับ"
ก็ไม่มีทางอื่น
และหัวใจก็ไม่อาจปฏิเสธ "ความรัก"
ที่เกิดขึ้นได้เช่นกัน
Tags: ปิ่นนลิน ลึกลับ ปริศนา
ตอน: ตอนที่ 4 – 100%
ตอนที่ 4 – 100%
เช้าวันใหม่ ธรรศได้ยินเสียงกุกกักข้างเตียงจึงตื่นขื้นมา หันมองตามเสียงก็เห็นน้องชายคนเล็กกำลังแกะกล่องขนมอยู่ตรงโซฟาข้าง ๆ เตียงคนไข้
“กี่โมงแล้ว”
ปราณนท์สะดุ้งโหยง สงสัยว่าจะทำให้พี่ชายตื่นแน่เลย
“เกือบสิบโมงแล้วครับพี่”
“วันนี้ไม่ทำงานหรือ”
ปราณนท์เงยหน้าจากกล่องขนม แล้วยิ้มกว้างตอบพี่ชายแค่นั้น
“หนีงานล่ะสิ ระวังโดนพี่ปั้นดุเอานะ” ธรรศเดาออก แต่ก็แค่เตือน ไม่ได้ดุว่าอะไรน้องชาย
“ผมบอกพี่ปั้นว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ธรรศก่อนเข้าออฟฟิศครับ ตอนบ่ายพี่ปั้นมีเรียกเอเจนซี่โฆษณาเจ้าที่สองเข้าไปรับบรีฟงาน ผมเองก็ถูกเรียกเข้าไปดูด้วย ยังไงก็หนีไมได้หรอกครับ” ปราณนท์ร่ายยาวแผนกำหนดการของเขากับพี่ชายพลางกัดขนมแยมโรล ตามด้วยดื่มกาแฟตามไปอึกใหญ่
“เอเจนซี่หรือ สยาม อาร์ ที ที จะทำโฆษณาหรือปิง” ธรรศเอ่ยถาม
“ครับ พี่ปั้นอยากให้พี่ธรรศมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ แต่ผมว่าถ้ารอพี่ธรรศหายดีน่าจะไม่ทันนะครับเนี่ย”
“พี่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากแล้ว กับคนในครอบครัวก็ไม่ต้องผ่านต้าหลิงด้วย ถ้าได้กำหนดการชัดเจนเมื่อไหร่ก็บอกพี่ละกัน”
ตั้งแต่หมดสัญญาช่อง และเพิ่งหมดสัญญาเป็นนายแบบที่ต่างประเทศ ธรรศก็เป็นดารานายแบบอิสระ ไม่จำกัดค่ายไหน เขาเลือกรับงานเองได้ โดยให้ต้าหลิงดูแลคิวงานคุยเรื่องค่าจ้างมาตลอด ต้าหลิงรู้จักกับธรรศตั้งแต่ธรรศยังเป็นนักแสดงเมื่อห้าปีที่แล้ว พอธรรศไม่ต่อสัญญา ต้าหลิงก็ตามออกมาทำงานอิสระด้วยกัน ธรรศเอ็นดูต้าหลิงเหมือนน้องชายแท้ ๆ คนหนึ่งเลย
“ได้ครับ” ปราณนท์ยิ้มตอบพี่ชาย
“แล้วพี่มีเอเจนซี่จะแนะนำด้วย ปิงจำนุได้ไหม ดนุวัศเพื่อนพี่น่ะ”
ปราณนท์ยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะบอกพี่ชายแววตาเป็นประกายสดใส
“ผมเจอพี่นุแล้วครับ ได้คุยกันตอนพี่เข้าโรงพยาบาล ผมรู้วาพี่นุทำบริษัท่โฆษณาอยู่ ผมแนะนำบริษัทพี่นุให้พี่ปั้นไปเรียบร้อย”
“ถ้ายังไง ปิงช่วยดันบริษัทนุได้ไหม”
คำขอร้องของธรรศนั้นชวนลำบากใจไม่น้อย แต่เป็นคำขอร้องของพี่ชาย ปราณนท์จึงรับปากว่าจะช่วยดันอย่างเต็มที่
ธรรศคงต้องหาทางช่วยเพื่อนซี้อีกทาง ถ้าปราชญ์ดาเลือกเลมอนพาย บริษัทโฆษณาของดนุวัศทำโฆษณาให้สยาม อาร์ทีที เขาจะได้เจอรวินท์รดาตัวจริงแบบที่ไม่ต้องแอบไปหาตอนหลับ
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปหาหญิงสาว การที่เขาไปหาเธอเป็นการฝันไปเองฝ่ายเดียวหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นความฝัน ทำไมถึงชัดเจนราวกับเกิดขึ้นจริง หากแม้เป็นฝันแล้วทำไมธรรศกลับจำกลิ่นหอมกายหญิงสาวได้จนถึงเวลานี้
เมื่อคืน เขานั่งชิดเธอ แล้วมองเธอเล่นกับดาร์ลิ้งพักใหญ่ด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ก่อนเขาจะจากห้องพักของรวินท์รดามาก็ตอนเธอวางเจ้าเหมียวขนฟูลงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน ธรรศจำความรู้สึกสุดท้ายก่อนตื่นในตอนกลางดึกได้ว่าเขารู้สึกตัวเบา ๆ แล้วค่อย ๆ รู้สึกตัวบนเตียงกลางห้องพักฟื้น
ธรรศชักอยากรู้แล้วสิว่าเป็นเพียงความฝัน หรือเขาไปหาเธอจริง ๆ กันแน่
ตั้งแต่รวินท์รดาเข้ามาในอาคารสำนักงานของ สยาม อาร์ ที ที ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวแปลก ๆ ขนลุกขึ้นลุกลง ใจก็หวิว ๆ เหมือนจะไม่สบาย แต่เธอไม่ใช่คนป่วยง่าย เหตุผลเดียวที่รวินท์รดาคิดถึงก็คงเป็นเพราะมีใครบางคนที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ
ที่ตั้งของ สยาม อาร์ ที ที เป็นตึกสูงสามสิบหกชั้น มีชั้นใต้ดินซึ่งเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ต และฟู้ดคอร์ทราคาเหมาะสมสำหรับพนักงานในอาคาร สยาม อาร์ ที ที นั้นถือเป็นบริษัทผลิตและจำหน่ายยางชั้นนำของประเทศไทย วันนี้เลมอนพายได้รับโอกาสเข้ามาแนะนำตัวเองพร้อมผลงาน และรับแนวทางออกแบบงานโฆษณาของบริษัทยางแห่งนี้ ดนุวัศค่อนข้างหวังจะได้ทำงานนี้ไว้มาก พลอยกดดันพวกพนักงานไปด้วยเลย
เมื่อพนักงานต้อนรับพามานั่งในห้องประชุมเพื่อรอพบผู้ดูแลโปรเจ็คนี้ ครีเอทีฟสาวอดลูบแขนเบา ๆ เอ่ยถามบอสไม่ได้
“พี่นุ พี่นุหนาวไหมคะ”
“ไม่นี่” ดนุวัศตอบทันที เมื่อเห็นคนถามนั่งสั่นและกอดตัวเอง ทำตัวหด หน้าเครียดก็เป็นห่วง “ไม่สบายหรือเปล่าน่ะเรา อย่าดื่มน้ำเย็นที่เขาเสิร์ฟเลยนะ เดี๋ยวจะหนาวมากกว่าเดิม”
“ไม่ได้รู้สึกเหมือนมีไข้นะคะ แค่หนาวเฉยๆ” รวินท์รดามั่นใจแล้วว่าเธอคงเจอดีเข้าให้แล้ว
“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวพอคุยงานเสร็จ บัวก็กลับไปพักเถอะ” ดนุวัศพูดจบ ประตูกระจกห้องประชุมถูกเปิดออก ปราชญ์ดาเดินนำเข้ามาก่อน ตามด้วยสตรีวัยกลางคนรูปร่างเล็ก หน้าตาสวยตามวัย และปราณนท์ โดยมีเลขานุการสาวสวย รวมทั้งพนักงานฝ่ายการตลาดสองคนตามหลังเป็นขบวน
ถ้าเป็นคนอื่น ๆ คงเห็นแค่สตรีวัยกลางคน สองหนุ่มผู้บริหาร สองสาวกับหนึ่งหนุ่มพนักงาน แต่รวินท์รดาแทบผงะกับวิญญาณผู้หญิงดำทะมึนขนาดมองลายละเอียดหน้าตา ชุดที่สวมใส่ไม่ออก ผีสาวเดินตามสองพี่น้องอัศวชยภัทรเข้ามาโดยนอกจากครีเอทีฟสาวแล้วไม่มีใครเห็น
น่ากลัว … น่ากลัวมาก!!!
รวินท์รดาที่ไม่เคยกลัวผีมาก่อนกลับสั่นเทิ้มอย่างห้ามไมได้ ยิ่งสบนัยน์ตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความอาฆาตของวิญญาณผู้หญิงชุดดำ รวินท์รดาก็สัมผัสได้ถึงความกลัวที่ทำให้เธอต้องรีบหลบตา นึกอยากได้สร้อยข้อมือล้อมทับทิมของเธอคืนตอนนี้เลย ทำไมเธอถึงได้กลัววิญญาณดำทะมึนดวงนี้มากขนาดนี้นะ!!
“นี่คือคุณอาวธิดาของผมครับ ท่านเป็นหนึ่งในคณะกรรมการบริหารอาวุโสของเราครับ ส่วนสองด้านนี้คือผู้จัดการและมือการตลาด” ปราชญ์ดาเป็นคนแนะนำให้บริษัทออกแบบโฆษณารู้จักแต่ละคนของสยามอาร์ทีที
ดนุวัศก็รีบแนะนำคนฝั่งของเขาบ้าง ก่อนจะเริ่มเปิดผลงานของเลมอนพายให้ทางลูกค้าได้ชม
รวินท์รดาพยายามตั้งสติ มองแต่ภาพบนจอโปรเจคเตอร์ แล้วยังสวดมนต์ในใจ แผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้ หากวิญญาณสาวดำทะมึนเหมือนเงาก็ยังไม่ยอมหายไปเสียที
กระทั่งรวินท์รดารู้สึกถึงสายตาอีกคู่ที่เอาแต่มองเธอ เธอจึงละความพยายามสนใจจากจอภาพไปมองเจ้าของแววตาคู่นั้น ถ้าเธอจำไม่ผิด คนที่เอาแต่มองเธอนั้นชื่อ ปราณนท์ ดนุวัศเล่าว่าเป็นน้องชายของธรรศ หน้าตาของปราชญ์ดา ปราณนท์ จะคมคายแบบไทยมากกว่าธรรศ ธรรศดูก็รู้ว่ามีเค้าลูกครึ่งตะวันตกอยู่ แต่ที่เหมือนกันสามพี่น้องก็คือผิวขาว ความสูงใหญ่ และรอยยิ้มพิฆาตใจสาว ๆ
และเขาก็ยิ้มแบบนั้นทันทีที่เธอสบตาเขา!
รวินท์รดาถึงกับทำหน้าไม่ถูก รีบกลอกตากลับไปมองจอภาพอย่างเดิม นอกจากจะกลัวผีในห้องนี้แล้ว ยังต้องมาเห็นแววตาแปลก ๆ ของลูกค้าอีก!!
หลังจากจบพรีเซนเตขั่น และการประชุม รวินท์รดาก็ต้องรอเจ้านายยืนคุยกับสองพี่น้องอัศวชยภัทรอีกครู่ใหญ่ เธอไม่แน่ใจว่าผีสาวดวงนั้นหายไปไหน พอจบการประชุม ทุกคนเดินออกมาจากห้องแล้ว วิญญาณดวงนั้นก็หายไปเลย ความกลัว ความหนาวเย็นจนตัวสั่นจึงคลายลงบ้าง แต่เธอก็ยังอึดอัดกับสายตาของปราณนท์ไม่หาย!
“คุณบัวใช่ไหมครับ” ปราณนท์เดินเข้ามาทักเธอ รวินท์รดาต้องฝืนยิ้มตอบตามมารยาท
“ค่ะ”
“ผมได้ยินว่าคุณช่วยพี่ชายผมไว้ ขอบคุณนะครับ” ปราณนท์ยิ้มหวาน เขาคงอยากใช้รอยยิ้มหลอกล่อเธอล่ะมั้ง แต่เสียใจได้เลย รวินท์รดาไม่ติดกับรอยยิ้มเจ้าชู้แบบนี้หรอก!
รวินท์รดาเข็ดกับผู้ชายหล่อมาแล้ว เธอไม่อยากเชื่อคารมคนหล่อเลย ให้ตายเถอะ!
“พี่ชายคุณขอบคุณฉันแล้วค่ะ” เธอแบ่งรับแบ่งสู้ อดนึกไม่ได้เลยว่า … เจ้าชู้พอกันทั้งพี่คนกลางทั้งน้องคนเล็ก!!
“ว้า ผมเลยอดขอบคุณคุณงั้นเหรอ ไม่ยุติธรรมเลย ผมเองก็ห่วงพี่ชายผมเหมือนกันนะ” ร่างสูงโอดครวญ
“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ หยิบน้ำขึ้นดื่มเพื่อหลบเลี่ยงบทสนทนา เธอพยายามรักษามารยาทเต็มที่ ถ้าเธอทำให้บริษัทชวดงานนี้ มีหวังบอสได้ฆ่าเธอแน่นอน
ปราณนท์หน้ามุ่ย ขัดใจ เพราะถูกทำเย็นชาใส่ เขาไม่เคยคิดว่าเสน่ห์ตัวเองน้อยเลยนะ แต่ทำไมเจอสาวถูกใจแล้วเธอถึงเมินเขาล่ะ!!
เขาไม่ยอมแพ้หรอก ผู้หญิงน่ะชอบคำหวาน คำชม ลองดูหน่อยละกัน
“คุณบัว เคยมีใครบอกไหมว่าคุณน่ารักดี”
ครีเอทีฟสาวตกใจจนลืมตัว พ่นน้ำจากปากใส่หน้าปราณนท์ทันทีที่ได้ยินคำถาม!!
อีกด้านหนึ่งที่โรงพยาบาล ธรรศพอเดินไหวแล้ว เขารู้สึกเบื่อกับการนอนพักเฉย ๆ จึงแอบออกจากห้องเพื่อไปเยี่ยมต้าหลิงซึ่งพักรักษาตัวอยู่ห้องถัดไป แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูห้องตัวเอง พลันเห็นตำรวจสองนายเดินเข้าไปในห้องต้าหลิงก่อน ธรรศเดาว่าตำรวจคงมาสอบปากคำต้าหลิงเรื่องรถคว่ำ จะว่าไปนายแบบหนุ่มก็นึกสงสัยสาเหตุของอุบัติเหตุ ไม่มีใครตอบเขาได้เลยสักคน คนเดียวที่รู้ดีคือผู้จัดการหนุ่มตี๋ตัวเล็กของเขา
ธรรศไม่เคาะประตูห้องพักฟื้นของต้าหลิง แต่แง้มเปิดเพื่อแอบฟังว่าต้าหลิงจะตอบอะไร ก่อนที่เขาจะตกใจจนตาค้าง เขามองผ่านร่องประตูที่แง้มเปิด เห็นสภาพของต้าหลิงถูกมัดมือไว้กับราวเหล็กขอบเตียง ใบหน้าของต้าหลิงซีดเผือดจนเห็นรอยคล้ำใต้ตาขัดเจนมาก
ธรรศกลั้นหายใจเมื่อตำรวจบ่นเบา ๆ ว่าต้าหลิงยังไม่สามารถตอบอะไรที่เป็นประโยชน์ได้เลย เพราะต้าหลิงเอาแต่โวยวาย และดิ้นไปมา
หัวใจของธรรศแทบสลาย เกือบหลุดสะอื้นที่จุกคออยู่ ผู้จัดการส่วนตัวของเขาร้องอย่างหวาดกลัวแทบเสียสติ
“ผมเห็นผี พวกคุณต้องเชื่อผมสิ ผมเห็นผี!!! ผีตัดหน้าผม ต้องเป็นผีที่ตามพี่ธรรศมาแน่ ๆ ผมกลัวแล้ว ผมกลัว!!”
คนใจสลายเดินโซซัดโซเซกลับห้องพักฟื้น เขาหันมองตู้เสื้อผ้าทั้งน้ำตามุมห้อง ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์มาเปลี่ยนแทนชุดคนไข้ และไม่รวมสวมแว่นตดำปิดบังนัยน์ตาแดงก่ำ แล้วรีบเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
ธรรศอยากหนีไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอหน้าคนรู้จักในเวลานี้
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาเป็นกำลังใจให้พระเอกผู้น่าสงสารกันหน่อยนะคะ ><
แหะๆ
คุณ Zephyr : ธรรศก็สงสัยอยู่เลยค่ะ ^^
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
เช้าวันใหม่ ธรรศได้ยินเสียงกุกกักข้างเตียงจึงตื่นขื้นมา หันมองตามเสียงก็เห็นน้องชายคนเล็กกำลังแกะกล่องขนมอยู่ตรงโซฟาข้าง ๆ เตียงคนไข้
“กี่โมงแล้ว”
ปราณนท์สะดุ้งโหยง สงสัยว่าจะทำให้พี่ชายตื่นแน่เลย
“เกือบสิบโมงแล้วครับพี่”
“วันนี้ไม่ทำงานหรือ”
ปราณนท์เงยหน้าจากกล่องขนม แล้วยิ้มกว้างตอบพี่ชายแค่นั้น
“หนีงานล่ะสิ ระวังโดนพี่ปั้นดุเอานะ” ธรรศเดาออก แต่ก็แค่เตือน ไม่ได้ดุว่าอะไรน้องชาย
“ผมบอกพี่ปั้นว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ธรรศก่อนเข้าออฟฟิศครับ ตอนบ่ายพี่ปั้นมีเรียกเอเจนซี่โฆษณาเจ้าที่สองเข้าไปรับบรีฟงาน ผมเองก็ถูกเรียกเข้าไปดูด้วย ยังไงก็หนีไมได้หรอกครับ” ปราณนท์ร่ายยาวแผนกำหนดการของเขากับพี่ชายพลางกัดขนมแยมโรล ตามด้วยดื่มกาแฟตามไปอึกใหญ่
“เอเจนซี่หรือ สยาม อาร์ ที ที จะทำโฆษณาหรือปิง” ธรรศเอ่ยถาม
“ครับ พี่ปั้นอยากให้พี่ธรรศมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ แต่ผมว่าถ้ารอพี่ธรรศหายดีน่าจะไม่ทันนะครับเนี่ย”
“พี่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากแล้ว กับคนในครอบครัวก็ไม่ต้องผ่านต้าหลิงด้วย ถ้าได้กำหนดการชัดเจนเมื่อไหร่ก็บอกพี่ละกัน”
ตั้งแต่หมดสัญญาช่อง และเพิ่งหมดสัญญาเป็นนายแบบที่ต่างประเทศ ธรรศก็เป็นดารานายแบบอิสระ ไม่จำกัดค่ายไหน เขาเลือกรับงานเองได้ โดยให้ต้าหลิงดูแลคิวงานคุยเรื่องค่าจ้างมาตลอด ต้าหลิงรู้จักกับธรรศตั้งแต่ธรรศยังเป็นนักแสดงเมื่อห้าปีที่แล้ว พอธรรศไม่ต่อสัญญา ต้าหลิงก็ตามออกมาทำงานอิสระด้วยกัน ธรรศเอ็นดูต้าหลิงเหมือนน้องชายแท้ ๆ คนหนึ่งเลย
“ได้ครับ” ปราณนท์ยิ้มตอบพี่ชาย
“แล้วพี่มีเอเจนซี่จะแนะนำด้วย ปิงจำนุได้ไหม ดนุวัศเพื่อนพี่น่ะ”
ปราณนท์ยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะบอกพี่ชายแววตาเป็นประกายสดใส
“ผมเจอพี่นุแล้วครับ ได้คุยกันตอนพี่เข้าโรงพยาบาล ผมรู้วาพี่นุทำบริษัท่โฆษณาอยู่ ผมแนะนำบริษัทพี่นุให้พี่ปั้นไปเรียบร้อย”
“ถ้ายังไง ปิงช่วยดันบริษัทนุได้ไหม”
คำขอร้องของธรรศนั้นชวนลำบากใจไม่น้อย แต่เป็นคำขอร้องของพี่ชาย ปราณนท์จึงรับปากว่าจะช่วยดันอย่างเต็มที่
ธรรศคงต้องหาทางช่วยเพื่อนซี้อีกทาง ถ้าปราชญ์ดาเลือกเลมอนพาย บริษัทโฆษณาของดนุวัศทำโฆษณาให้สยาม อาร์ทีที เขาจะได้เจอรวินท์รดาตัวจริงแบบที่ไม่ต้องแอบไปหาตอนหลับ
ชายหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไปหาหญิงสาว การที่เขาไปหาเธอเป็นการฝันไปเองฝ่ายเดียวหรือเปล่า เพราะถ้าเป็นความฝัน ทำไมถึงชัดเจนราวกับเกิดขึ้นจริง หากแม้เป็นฝันแล้วทำไมธรรศกลับจำกลิ่นหอมกายหญิงสาวได้จนถึงเวลานี้
เมื่อคืน เขานั่งชิดเธอ แล้วมองเธอเล่นกับดาร์ลิ้งพักใหญ่ด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ก่อนเขาจะจากห้องพักของรวินท์รดามาก็ตอนเธอวางเจ้าเหมียวขนฟูลงแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน ธรรศจำความรู้สึกสุดท้ายก่อนตื่นในตอนกลางดึกได้ว่าเขารู้สึกตัวเบา ๆ แล้วค่อย ๆ รู้สึกตัวบนเตียงกลางห้องพักฟื้น
ธรรศชักอยากรู้แล้วสิว่าเป็นเพียงความฝัน หรือเขาไปหาเธอจริง ๆ กันแน่
ตั้งแต่รวินท์รดาเข้ามาในอาคารสำนักงานของ สยาม อาร์ ที ที ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวแปลก ๆ ขนลุกขึ้นลุกลง ใจก็หวิว ๆ เหมือนจะไม่สบาย แต่เธอไม่ใช่คนป่วยง่าย เหตุผลเดียวที่รวินท์รดาคิดถึงก็คงเป็นเพราะมีใครบางคนที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ
ที่ตั้งของ สยาม อาร์ ที ที เป็นตึกสูงสามสิบหกชั้น มีชั้นใต้ดินซึ่งเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ต และฟู้ดคอร์ทราคาเหมาะสมสำหรับพนักงานในอาคาร สยาม อาร์ ที ที นั้นถือเป็นบริษัทผลิตและจำหน่ายยางชั้นนำของประเทศไทย วันนี้เลมอนพายได้รับโอกาสเข้ามาแนะนำตัวเองพร้อมผลงาน และรับแนวทางออกแบบงานโฆษณาของบริษัทยางแห่งนี้ ดนุวัศค่อนข้างหวังจะได้ทำงานนี้ไว้มาก พลอยกดดันพวกพนักงานไปด้วยเลย
เมื่อพนักงานต้อนรับพามานั่งในห้องประชุมเพื่อรอพบผู้ดูแลโปรเจ็คนี้ ครีเอทีฟสาวอดลูบแขนเบา ๆ เอ่ยถามบอสไม่ได้
“พี่นุ พี่นุหนาวไหมคะ”
“ไม่นี่” ดนุวัศตอบทันที เมื่อเห็นคนถามนั่งสั่นและกอดตัวเอง ทำตัวหด หน้าเครียดก็เป็นห่วง “ไม่สบายหรือเปล่าน่ะเรา อย่าดื่มน้ำเย็นที่เขาเสิร์ฟเลยนะ เดี๋ยวจะหนาวมากกว่าเดิม”
“ไม่ได้รู้สึกเหมือนมีไข้นะคะ แค่หนาวเฉยๆ” รวินท์รดามั่นใจแล้วว่าเธอคงเจอดีเข้าให้แล้ว
“อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวพอคุยงานเสร็จ บัวก็กลับไปพักเถอะ” ดนุวัศพูดจบ ประตูกระจกห้องประชุมถูกเปิดออก ปราชญ์ดาเดินนำเข้ามาก่อน ตามด้วยสตรีวัยกลางคนรูปร่างเล็ก หน้าตาสวยตามวัย และปราณนท์ โดยมีเลขานุการสาวสวย รวมทั้งพนักงานฝ่ายการตลาดสองคนตามหลังเป็นขบวน
ถ้าเป็นคนอื่น ๆ คงเห็นแค่สตรีวัยกลางคน สองหนุ่มผู้บริหาร สองสาวกับหนึ่งหนุ่มพนักงาน แต่รวินท์รดาแทบผงะกับวิญญาณผู้หญิงดำทะมึนขนาดมองลายละเอียดหน้าตา ชุดที่สวมใส่ไม่ออก ผีสาวเดินตามสองพี่น้องอัศวชยภัทรเข้ามาโดยนอกจากครีเอทีฟสาวแล้วไม่มีใครเห็น
น่ากลัว … น่ากลัวมาก!!!
รวินท์รดาที่ไม่เคยกลัวผีมาก่อนกลับสั่นเทิ้มอย่างห้ามไมได้ ยิ่งสบนัยน์ตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความอาฆาตของวิญญาณผู้หญิงชุดดำ รวินท์รดาก็สัมผัสได้ถึงความกลัวที่ทำให้เธอต้องรีบหลบตา นึกอยากได้สร้อยข้อมือล้อมทับทิมของเธอคืนตอนนี้เลย ทำไมเธอถึงได้กลัววิญญาณดำทะมึนดวงนี้มากขนาดนี้นะ!!
“นี่คือคุณอาวธิดาของผมครับ ท่านเป็นหนึ่งในคณะกรรมการบริหารอาวุโสของเราครับ ส่วนสองด้านนี้คือผู้จัดการและมือการตลาด” ปราชญ์ดาเป็นคนแนะนำให้บริษัทออกแบบโฆษณารู้จักแต่ละคนของสยามอาร์ทีที
ดนุวัศก็รีบแนะนำคนฝั่งของเขาบ้าง ก่อนจะเริ่มเปิดผลงานของเลมอนพายให้ทางลูกค้าได้ชม
รวินท์รดาพยายามตั้งสติ มองแต่ภาพบนจอโปรเจคเตอร์ แล้วยังสวดมนต์ในใจ แผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้ หากวิญญาณสาวดำทะมึนเหมือนเงาก็ยังไม่ยอมหายไปเสียที
กระทั่งรวินท์รดารู้สึกถึงสายตาอีกคู่ที่เอาแต่มองเธอ เธอจึงละความพยายามสนใจจากจอภาพไปมองเจ้าของแววตาคู่นั้น ถ้าเธอจำไม่ผิด คนที่เอาแต่มองเธอนั้นชื่อ ปราณนท์ ดนุวัศเล่าว่าเป็นน้องชายของธรรศ หน้าตาของปราชญ์ดา ปราณนท์ จะคมคายแบบไทยมากกว่าธรรศ ธรรศดูก็รู้ว่ามีเค้าลูกครึ่งตะวันตกอยู่ แต่ที่เหมือนกันสามพี่น้องก็คือผิวขาว ความสูงใหญ่ และรอยยิ้มพิฆาตใจสาว ๆ
และเขาก็ยิ้มแบบนั้นทันทีที่เธอสบตาเขา!
รวินท์รดาถึงกับทำหน้าไม่ถูก รีบกลอกตากลับไปมองจอภาพอย่างเดิม นอกจากจะกลัวผีในห้องนี้แล้ว ยังต้องมาเห็นแววตาแปลก ๆ ของลูกค้าอีก!!
หลังจากจบพรีเซนเตขั่น และการประชุม รวินท์รดาก็ต้องรอเจ้านายยืนคุยกับสองพี่น้องอัศวชยภัทรอีกครู่ใหญ่ เธอไม่แน่ใจว่าผีสาวดวงนั้นหายไปไหน พอจบการประชุม ทุกคนเดินออกมาจากห้องแล้ว วิญญาณดวงนั้นก็หายไปเลย ความกลัว ความหนาวเย็นจนตัวสั่นจึงคลายลงบ้าง แต่เธอก็ยังอึดอัดกับสายตาของปราณนท์ไม่หาย!
“คุณบัวใช่ไหมครับ” ปราณนท์เดินเข้ามาทักเธอ รวินท์รดาต้องฝืนยิ้มตอบตามมารยาท
“ค่ะ”
“ผมได้ยินว่าคุณช่วยพี่ชายผมไว้ ขอบคุณนะครับ” ปราณนท์ยิ้มหวาน เขาคงอยากใช้รอยยิ้มหลอกล่อเธอล่ะมั้ง แต่เสียใจได้เลย รวินท์รดาไม่ติดกับรอยยิ้มเจ้าชู้แบบนี้หรอก!
รวินท์รดาเข็ดกับผู้ชายหล่อมาแล้ว เธอไม่อยากเชื่อคารมคนหล่อเลย ให้ตายเถอะ!
“พี่ชายคุณขอบคุณฉันแล้วค่ะ” เธอแบ่งรับแบ่งสู้ อดนึกไม่ได้เลยว่า … เจ้าชู้พอกันทั้งพี่คนกลางทั้งน้องคนเล็ก!!
“ว้า ผมเลยอดขอบคุณคุณงั้นเหรอ ไม่ยุติธรรมเลย ผมเองก็ห่วงพี่ชายผมเหมือนกันนะ” ร่างสูงโอดครวญ
“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ หยิบน้ำขึ้นดื่มเพื่อหลบเลี่ยงบทสนทนา เธอพยายามรักษามารยาทเต็มที่ ถ้าเธอทำให้บริษัทชวดงานนี้ มีหวังบอสได้ฆ่าเธอแน่นอน
ปราณนท์หน้ามุ่ย ขัดใจ เพราะถูกทำเย็นชาใส่ เขาไม่เคยคิดว่าเสน่ห์ตัวเองน้อยเลยนะ แต่ทำไมเจอสาวถูกใจแล้วเธอถึงเมินเขาล่ะ!!
เขาไม่ยอมแพ้หรอก ผู้หญิงน่ะชอบคำหวาน คำชม ลองดูหน่อยละกัน
“คุณบัว เคยมีใครบอกไหมว่าคุณน่ารักดี”
ครีเอทีฟสาวตกใจจนลืมตัว พ่นน้ำจากปากใส่หน้าปราณนท์ทันทีที่ได้ยินคำถาม!!
อีกด้านหนึ่งที่โรงพยาบาล ธรรศพอเดินไหวแล้ว เขารู้สึกเบื่อกับการนอนพักเฉย ๆ จึงแอบออกจากห้องเพื่อไปเยี่ยมต้าหลิงซึ่งพักรักษาตัวอยู่ห้องถัดไป แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูห้องตัวเอง พลันเห็นตำรวจสองนายเดินเข้าไปในห้องต้าหลิงก่อน ธรรศเดาว่าตำรวจคงมาสอบปากคำต้าหลิงเรื่องรถคว่ำ จะว่าไปนายแบบหนุ่มก็นึกสงสัยสาเหตุของอุบัติเหตุ ไม่มีใครตอบเขาได้เลยสักคน คนเดียวที่รู้ดีคือผู้จัดการหนุ่มตี๋ตัวเล็กของเขา
ธรรศไม่เคาะประตูห้องพักฟื้นของต้าหลิง แต่แง้มเปิดเพื่อแอบฟังว่าต้าหลิงจะตอบอะไร ก่อนที่เขาจะตกใจจนตาค้าง เขามองผ่านร่องประตูที่แง้มเปิด เห็นสภาพของต้าหลิงถูกมัดมือไว้กับราวเหล็กขอบเตียง ใบหน้าของต้าหลิงซีดเผือดจนเห็นรอยคล้ำใต้ตาขัดเจนมาก
ธรรศกลั้นหายใจเมื่อตำรวจบ่นเบา ๆ ว่าต้าหลิงยังไม่สามารถตอบอะไรที่เป็นประโยชน์ได้เลย เพราะต้าหลิงเอาแต่โวยวาย และดิ้นไปมา
หัวใจของธรรศแทบสลาย เกือบหลุดสะอื้นที่จุกคออยู่ ผู้จัดการส่วนตัวของเขาร้องอย่างหวาดกลัวแทบเสียสติ
“ผมเห็นผี พวกคุณต้องเชื่อผมสิ ผมเห็นผี!!! ผีตัดหน้าผม ต้องเป็นผีที่ตามพี่ธรรศมาแน่ ๆ ผมกลัวแล้ว ผมกลัว!!”
คนใจสลายเดินโซซัดโซเซกลับห้องพักฟื้น เขาหันมองตู้เสื้อผ้าทั้งน้ำตามุมห้อง ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์มาเปลี่ยนแทนชุดคนไข้ และไม่รวมสวมแว่นตดำปิดบังนัยน์ตาแดงก่ำ แล้วรีบเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
ธรรศอยากหนีไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอหน้าคนรู้จักในเวลานี้
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาเป็นกำลังใจให้พระเอกผู้น่าสงสารกันหน่อยนะคะ ><
แหะๆ
คุณ Zephyr : ธรรศก็สงสัยอยู่เลยค่ะ ^^
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ต.ค. 2559, 00:15:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ต.ค. 2559, 00:25:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 1033
| << ตอนที่ 4 -50% | ตอนที่ 5 - 70% - ขอที่พักใจ >> |
แว่นใส 24 ต.ค. 2559, 07:52:27 น.
วิญญาณใครนะ อยากรู้จริง
วิญญาณใครนะ อยากรู้จริง
