คิวปิด...ตัวกวนป่วนรัก
เมื่อเทพคิวปิดถูกลดหน้าที่ให้เป็นแค่ ‘เทพเบ๊’ คิวปิดสาวจึงเร่งปฎิบัติกอบกู้ศักดิ์ศรี แต่ดันแผลงศรพลาด ทำให้ว่าที่เจ้าบ่าวตกหลุมรัก ‘พี่ชาย’ ของสาวคนรัก เรื่องป่วนๆ จึงเริ่มขึ้น !
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 15
ทุกเช้าเซเลน่าจะตื่นนอนเป็นคนแรกของบ้าน ทว่าเช้านี้เป็นเช้าวันแรกของชีวิตบนโลกมนุษย์ที่เซเลน่าตื่นนอนเพราะแสงพระอาทิตย์กระทบดวงตา เนื่องจากอาการอ่อนเพลีย และกระเด้งลุกขึ้นเมื่อพบว่านอนอยู่บนเตียงตามลำพัง ไม่มีรักษิยานอนอยู่อย่างทุกวัน
“คุณยาหายไปไหน !”
รักษิยาไม่ได้อยู่ในห้องน้ำแน่ เพราะประตูห้องน้ำเปิดอยู่ ความกังวลแผ่ซ่านขึ้นจับใจ จึงกระโดดลงจากเตียงอย่างเร็ว ยังผลให้เกิดอาการหน้ามืดเล็กน้อยจนต้องหยุดหลับตาสักพัก ก่อนวิ่งและร้องตะโกนลงไปชั้นล่าง
“คุณยา ! คุณยาอยู่ไหนคะ คุณยา !”
“มีอะไรเหรอเอแคร์” รักษิตถามหลังจากได้ยินเสียงร้องโวยวาย จึงออกมาดูจากห้องทำงาน
“คุณยาหายไปค่ะ ! หายไปไหนไม่รู้ ฉันตื่นนอนมาก็ไม่เจอคุณยาแล้ว นั่น !? รถคุณยาก็ไม่อยู่แล้วด้วย” หล่อนบอกอย่างลนลาน แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีตกใจตามไปด้วยแม้แต่นิดเดียว
“จะตกใจทำไม ยาออกไปร้านตั้งแต่เช้าแล้ว”
วงหน้านวลย่นหัวคิ้ว “ทำไมวันนี้ออกไปเร็วจังเลยล่ะคะ หรือว่ามีลูกค้าสั่งขนม”
“เร็วที่ไหน นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ”
“สิบโมง !” เซเลน่าตกใจ “นี่ฉันตื่นสายกว่าปกติตั้งสามชั่วโมงเลยเหรอ”
“ก็คงเป็นเพราะคุณอ่อนแออยู่มั้ง ร่างกายก็เลยต้องการการพักผ่อน ผมก็เลยปล่อยให้คุณนอนหลับยาวเลย”
“แต่ฉันอยากไปอยู่เป็นเพื่อนคุณยาที่ร้าน คุณพี่รักไปส่งฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปอาบน้ำแป๊บเดียว”
คิวปิดสาวหันหลังจะวิ่งไป แต่ถูกมือใหญ่คว้าข้อมือเอาไว้
“ไม่ต้องไปหรอก ยาไม่เป็นอะไรแล้ว”
“ทำไมคะ”
“ก็ผมจัดการเคลียร์กับทั้งยาและภูมิให้คุณแล้วน่ะสิ”
“หา ! อย่าบอกนะคะว่าคุณพี่รักบอกความจริงกับคนอื่น” คิวปิดสาวอึ้ง
“ผมสัญญากับคุณแล้วว่าจะไม่บอกใครก็คือไม่บอกสิ แต่ที่ผมบอกว่าเคลียร์ให้ ผมก็แค่ทำให้ยาไม่ต้องเสียใจเรื่องภูมิ ส่วนไอ้ภูมิ...ผมก็หาทางป้องกันไม่ให้มันเที่ยวแสดงตัวว่าชอบผมให้คนอื่นรู้ เพราะต่อให้คุณแก้ปัญหาได้แล้ว แต่ผมก็ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าน้องสาวผมมีสามีเป็นเกย์อยู่ดี”
“คุณทำยังไงคะ” เซเลน่าสงสัย
รักษิตจึงพาหญิงสาวเข้าไปในครัว เทนมลงในซีเรียลให้ทานเป็นอาหารเช้าระหว่างฟังเรื่องที่เขาคุยกับรักษิยาและภูมิเมื่อคืน
“คุณพี่รักลงทุนโกหกคุณยาเลยเหรอคะ !” เซเลน่าถามอย่างอึ้งๆ เมื่อเคี้ยวซีเรียลหมดปาก
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “ใช่ ผมต้องทำ เพราะผมไม่อยากให้ยาต้องเสียใจกับเรื่องนี้ แล้วอีกอย่างคุณก็จะได้มีเวลาหาทางแก้ไขปัญหานี้ให้นานขึ้น เพราะอย่างน้อยเราก็จะได้ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องยากับไอ้ภูมิ”
หญิงสาววางช้อนลงในชามซีเรียล มองเขาด้วยแววตาซาบซึ้งจับใจ “ขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก แค่คุณคิดหาทางทำลายฤทธิ์ในหัวใจของไอ้ภูมิให้ได้ก็พอแล้ว” เขาบอก
‘ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน...ไม่ว่าชาติไหน...’ เสียงเพลง ‘คู่แท้’ ดังมาจากโทรศัพท์มือถือของรักษิตซึ่งอยู่ในห้องทำงาน ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ห้อง รู้อยู่แล้วว่าใครโทรมา เพราะเจ้าหล่อนเป็นคนส่งเพลงนี้เข้าโทรศัพท์ของเขา และขอให้เขาใช้เพลงนี้เป็นสายเรียกเข้าเฉพาะของหล่อนด้วย
“ครับคุณพลอย” รักษิตกรอกเสียงลงไปหลังจากกดรับโทรศัพท์ ฟังปลายสายพูดอยู่สักพักก็ร้องตกใจ “วันนี้ !?” ตั้งสติชั่วอึดใจแล้วตัดสินใจตอบกลับไปว่า “มันเร็วเกินไป ผมยังไม่พร้อม ไม่เป็นไรหรอกครับคุณพลอย มันคงยังไม่ใช่วันของผม ขอบคุณคุณพลอยมากนะครับ”
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ ใช่เรื่องคุณยาหรือเปล่า” เซเลน่าถาม หลังจากได้ยินเสียงร้องของชายหนุ่มจึงวิ่งตามเข้ามาแล้วได้ยินเสียงสนทนาของเขา
“ไม่ใช่ คุณพลอยโทรมาบอกว่าวันนี้บริษัทที่จะเอาการ์ตูนไปเสนอเขาขอถอนตัวกะทันหันก็เลยจะให้ผมเข้าไปพรีเซนต์แทน”
“ก็ไปเลยสิคะ คุณพี่รักจะได้แสดงฝีมือว่าคุณพี่รักเก่งกว่านายเก่งฉกาจอะไรนั่นตั้งเยอะ ฮึม...ป่านนี้ผมคงยังไม่หายตั้งแน่ๆ” เซเลน่าหัวเราะคิกคัก รักษิตจึงถึงบางอ้อ
“อ๋อ...ที่แท้ที่จู่ๆ คุณเก่งฉกาจป่วยไม่มีสาเหตุ เป็นฝีมือของคุณงั้นเหรอ”
“ช่วยไม่ได้ เขาอยากมาทำตัวไม่ดีใส่คุณพี่รักทำไม โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ฉันไม่เสกเจ้าลักกี้ให้ไปกัดปากเจ้าหมอนั่นก็ดีเท่าไหร่แล้ว” คิวปิดสาวย่นจมูกด้วยความหมั่นไส้ที่ยังมีต่อนายเก่งฉกาจ
รักษิตมองท่าทางหญิงสาวนิ่ง หลังจากพ่อแม่เสียชีวิต เขามีหน้าที่ดูแลและปกป้องน้องๆ ทั้งสองอย่างเต็มที่ ส่วนตัวเขาห่างหายจากการได้รับการปกป้องจากคนอื่น แล้ววันนี้มันก็กลับมาอีกครั้ง แม้ว่าผู้ที่ปกป้องเขาจะไม่ใช่คนในครอบครัว หนำซ้ำยังไม่ใช่คนธรรมดาอีกด้วย แต่สิ่งที่หล่อนทำมันสร้างความสุขความอบอุ่นให้เขาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
“ยิ้มทำไม” เซเลน่ายื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคร้ามคมที่กำลังมองหล่อนและอมยิ้ม
“หน้าฉันมีอะไรตลกเหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไร” เขาปฏิเสธ
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นคุณพี่รักก็รีบเอางานไปขายสิคะ มีโอกาสแสดงความสามารถแล้วอย่าให้โอกาสเสียไปเลยค่ะ”
“ผมยังทำตัวอย่างไม่เสร็จ”
เซเลน่าเข้าใจว่าหลายวันที่ผ่านมา เรื่องรักษิยาทำให้ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน ซึ่งต้นสายปลายเหตุก็มาจากตัวหล่อน ถ้าหล่อนไม่อุตริคิดอยากกอบกู้ศักดิ์ศรี รักษิยาก็คงไม่ต้องเลิกกับภูมิ และทั้งที่ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจว่าความเดือดร้อนทั้งหลายเกิดขึ้นจากหล่อน แต่เขาก็ไม่เคยด่าไม่เคยต่อว่าหล่อนเลยสักคำเดียว หนำซ้ำยังร่วมมือร่วมใจช่วยแก้ปัญหาให้อีกทางด้วย
ดังนั้นตอนนี้เมื่อมีโอกาสที่จะได้ทำสิ่งใดตอบแทนเขา มีหรือที่หล่อนจะไม่ทำ
“งั้นฉันช่วย”
ชายหนุ่มหรี่ตา “คุณจะช่วยอะไรผม”
“ก็ช่วยทำตัวอย่างงานของคุณให้เสร็จน่ะสิ คุณจะได้รีบเอาไปขายไง”
“คุณวาดการ์ตูนไม่เป็น คุณจะช่วยผมได้ยังไง” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่ถือสา พลันนึกขึ้นได้ “อย่าบอกนะว่าคุณจะใช้อิทธิฤทธิ์ของคุณ”
คิวปิดสาวกอดอก ยิ้มยียวน “ถูกต้องแล้ว”
ทว่าชายหนุ่มปฏิเสธ “ไม่เอา ผมไม่ชอบคนขี้โกงเอาเปรียบคนอื่น เพราะฉะนั้นผมก็ต้องไม่ทำเหมือนกัน” ชายหนุ่มยืนยัน
“แค่ฉันช่วยคุณ คุณไม่ได้ไปเอาเปรียบใครสักหน่อย”
“เอาเปรียบสิ การที่ผมใช้อิทธิฤทธิ์ของคุณทำให้งานผมเสร็จเร็ว มันไม่ยุติธรรมกับคนอื่นเขา”
“แล้วสิ่งที่นายเก่งฉกาจอะไรนั่นทำกับคุณล่ะ มันยุติธรรมกับคุณแล้วเหรอ”
ชายหนุ่มนิ่ง จริงอย่างที่หญิงสาวพูด การที่เขาถูกบริษัทใหญ่ที่สุดของบรรดาผู้เสนองานทั้งหมดก๊อปปี้งานที่เขาทุ่มเทมานานไปโดยที่จับมือใครดมไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย
“ให้ฉันช่วยเถอะนะคุณพี่รัก คิดเสียว่าฉันเป็นของขวัญจากเทือกเขาโอลิมปัสส่งมาให้คุณพี่รักได้มีโอกาสชดเชยที่คุณพี่รักถูกก๊อปปี้งานไป แค่ให้ฉันช่วยทำให้งานของคุณพี่รักเสร็จในตอนนี้ แล้วคุณพี่รักก็เอาไปขาย ถ้าหัวหน้าของคุณพลอยชมพูไม่ชอบงานของคุณพี่รัก ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ใช่อิทธิฤทธิ์ไปบีบบังคับให้เขาชอบแน่ๆ”
เป็นครั้งที่สองของวันที่เขาเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าจนอดยิ้มไม่ได้ ก่อนตอบ “โอเค ช่วยก็ช่วย แต่คุณมีเวลาอีกแค่สองชั่วโมงเท่านั้นนะ”
“ฝีมือระดับนี้ สิบห้านาทีก็เสร็จ” คิวปิดสาวปัดมือไปมาและยักคิ้วอย่างมั่นใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากโทรศัพท์ไปบอกพลอยชมพูว่าเขาเปลี่ยนใจจะเข้าไปเสนองานในช่วงบ่าย ห้องทำงานของรักษิตถูกใช้เป็นที่ผลิตการ์ตูนอเมนิชั่นเรื่อง “ซีอุส-คิวปิดคู่หูป่วนเมือง”
ซึ่งเป็นเรื่องราวของคู่หูต่างวัยต่างนิสัยคือท่านซีอุสเทพนักรบและปัญญาผู้เคร่งขรึมและจริงจังกับเทพคิวปิดตัวน้อยจอมซน ช่างอยากรู้ไปเสียทุกเรื่อง มีอาวุธสำคัญคือคันธนูที่ใช้แผลงให้เกิดความรัก ทั้งสองจะต้องทำภารกิจเดินทางไปปราบเหล่าร้ายด้วยกัน โดยใช้สติปัญญาอันเฉียบแหลมของท่านซีอุส และใช้ความรักจากปลายศรของเทพคิวปิดน้อยให้เหล่าร้ายยอมศิโรราบ แต่บ่อยครั้งที่ความซุกซนของเจ้าคิวปิดน้อยจะทำให้เรื่องง่ายกลายเป็นเรื่องยาก
ก่อนหน้านี้รักษิตอ่านหนังสือเกี่ยวกับตำนานเทพกรีก-โรมันและดูหนังแนวนี้มาจำนวนมากเพื่อคิดหาไอเดีย แล้วเขาก็ตัดสินใจเสนอตอนตัวอย่างคือตอน “ยักษ์ขวางทะเล” ซึ่งเป็นตอนที่ซีอุสกับคิวปิดได้รับเรื่องแจ้งว่าเจ้ายักษ์ไซคลอปส์ ออกอาละวาดทำร้ายเรือที่ผ่านมาไปอย่างบ้าคลั่ง ทั้งสองจึงต้องเดินทางไปจัดการกับเจ้ายักษ์ตัวร้ายจนสำเร็จ ชายหนุ่มออกแบบตัวการ์ตูนหลักๆ ของเรื่องและฉากประกอบเอาไว้หมดแล้ว เหลือเพียงนำทั้งหมดมาประกอบกันให้จนเป็นเรื่องราว และหน้าที่นี้ก็ตกเป็นของผู้ช่วยกิตติมศักดิ์
หน้าต่างทุกบานปิดและรูดผ้าม่านกันสายตาจากภายนอก เจ้าลักกี้ประจำการพร้อมทำหน้าที่เป็นทหารยามดูแลความปลอดภัยอยู่หน้าบ้าน เซเลน่าจึงค่อยถอดสร้อยปีกนกออกกลับร่างเป็นคิวปิดสาวเต็มยศ แล้วใช้ปลายนิ้วแตะบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงตัวการ์ตูนแต่ละตัว เท่านี้เหล่าตัวการ์ตูนก็โลดแล่นได้เองราวกับมีชีวิตจริง
“เฮ้ย !” รักษิตผงะอย่างตกใจ ยังไม่คุ้นชินกับเรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้
“ลงมือเลยสิคะ” คิวปิดสาวบอก ปีกสองข้างที่หลังสั่นพรั่บๆ อันเป็นผลจากการตื่นเต้นที่ได้ทำเรื่องสนุกๆ
“แล้วผมต้องทำยังไง” เขาถาม
“ก็คุณอยากให้พวกเขาทำอะไรบ้าง คุณก็สั่งไปเลย”
“ใช่ๆ สั่งมาเลย” เสียงเล็กของคิวปิดตัวน้อยบนหน้าจอดังขึ้นพร้อมกับบินไปมารอบๆ ท่านซีอุสซึ่งเป็นชายหนุ่มหุ่นกำยำ หน้าตาหล่อเหลาตามจินตนาการของผู้วาดต่างจากท่านซีอุสที่เซเลน่ารู้จัก
“หยุดบินสักทีได้ไหมเจ้าคิวปิด ข้าเวียนหัว” ท่านซีอุสสั่งเสียงขรึม “แค่เสียงเจ้าไซคลอปส์ก็แย่พอแล้ว” ท่านซีอุสพูดถึงเจ้ายักษ์ไซคลอปส์ตาเดียวเหวี่ยงค้อนในมือขณะส่งเสียงคำรามอย่างต่อเนื่อง
รักษิตต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกสติที่หายไปตั้งแต่เห็นตัวการ์ตูนที่เขาวาดเคลื่อนไหวได้เองให้กลับคืนมา แล้วทำหน้าที่เป็นผู้กำกับบอกให้ตัวการ์ตูนพวกนั้นแสดงไปตามบทที่เขาวางไว้ พวกเหล่าตัวการ์ตูนแสดงเหมือนอย่างจินตนาการของเขา ซึ่งก็คงเป็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของคิวปิดสาวที่ยืนหัวเราะสนุกสนานไปกับเรื่องราวของการ์ตูน และเจ้าหล่อนก็ช่วยเสนอไอเดียแทรกมุขตลกๆ หรือออกความเห็นเกี่ยวกับรายละเอียดของเกาะซิซิลีตามภาพวาดจากของจริงที่หล่อนเห็นบนเทือกเขาโอลิมปัส ทำให้ภาพที่ออกมาดูแปลกตาอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
ผ่านไปสิบห้านาที การ์ตูนอเมนิชั่นเรื่อง “ซีอุส-คิวปิด คู่หูป่วนเมือง” ตอน “ยักษ์ขวางทะเล” ก็สำเร็จเสร็จสิ้นพร้อมนำไปเสนอ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บ่ายวันนั้น รักษิตไม่อยากปล่อยเซเลน่าอยู่ที่บ้านตามลำพังจึงพาหล่อนไปเสนองานที่ตึกทำการของสถานีโทรทัศน์รายใหญ่ของประเทศซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองในฐานะผู้ช่วยด้วย ดังนั้นเซเลน่าจึงเนรมิตชุดเดรสสีฟ้ากับรองเท้าส้นสูงสีขาว รวบผมเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง แต่งหน้านิดๆ เหมือนอย่างนางแบบบนปกนิตยสารที่อยู่ในมือตอนนี้ทุกประการ
แต่ความคิดของรักษิต ชุดนี้ทำให้หญิงสาวดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและดูสวยกว่านางแบบบนปกอีก ไม่ต่างจากความคิดของหญิงสาว...เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาวยาวสีดำดูเป็นทางการ ยิ่งเสริมให้หุ่นกำยำดูเท่ห์น่าหลงใหลชะมัด
เมื่อไปถึงบริษัท รักษิตก็หอบสตอรี่บอร์ดและแฟ้มใส่เอกสารขึ้นไปบนชั้นของผู้บริหารตามที่พลอยชมพูบอกแล้วนั่งรออยู่ที่โซฟาด้านหน้า ไม่นานบุคคลที่รักษิตไม่อยากเห็นหน้าก็ก้าวเข้ามาแล้วเป็นฝ่ายทักทายเขา
“อ้าว...คุณรัก ไม่คิดเลยนะครับว่าวันนี้จะได้พบคุณรัก” น้ำเสียงและท่าทางของนายเก่งฉกาจยังยียวน ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ศีรษะของเขาโล้นเกลี้ยงยิ่งดูอัปลักษณ์ไปใหญ่
“ผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณเก่งที่นี่เหมือนกัน” เขาตอบ ก่อนเสริมต่อ “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณเก่ง เพราะผมมั่นใจว่าคนอย่างคุณเก่งเป็นอะไรได้ไม่นานหรอก”
คำพูดมีนัยของรักษิตไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเดือดร้อน เขายังหัวเราะชอบใจคิดว่าอีกฝ่ายชมจริง “คุณรักพูดถูก ใครๆ ก็เรียกผมว่าแมวเก้าชีวิตทั้งนั้น”
ผู้ช่วยของรักษิตที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ไม่เข้าใจความหมายของ ‘แมวเก้าชีวิต’ ทว่าท่าทางของนายเก่งฉกาจมันน่าหมั่นไส้จนหล่อนแทบจะทนไม่ได้ ครั้นเก่งฉกาจมองหล่อนก่อนถามรักษิต
“ใครครับเนี่ย หน้าตาน่ารักจัง”
“ผู้ช่วยผม ชื่อเอแคร์” รักษิตตอบเสียงเข้ม เกิดอาการหวงขึ้นมาตะหงิดๆ
“สวัสดีครับคุณเอแคร์”
“สวัสดีค่ะ” เซเลน่าทักกลับตามมารยาทแล้วแสร้งถามเสียงหวาน “ได้ยินว่าคุณเก่งไม่สบาย เป็นอะไรเหรอคะ” เซเลน่าแสร้งถาม
“ไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับ”
“เอ...แต่ฉันได้ยินมาว่าคุณเก่งถูกผีหลอกซะจนผมตั้ง อุ๊ย ! ตอนนี้ไม่มีผมบนหัวเลย แสดงว่าโดนผีหลอกจนผมร่วงหมดหัวเลยเหรอคะ”
รักษิตกลั้นยิ้มเต็มที่ ต่างจากพนักงานสาวและคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นไม่เก็บอารมณ์ ต่างพากันหันมามองที่ “หัว” ของนายเก่งฉกาจกันอย่างสนใจ ทำเอาเจ้าของหัวหน้าชาอย่างอับอาย
“คุณเอแคร์เข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ได้ถูกผีหลอกสักหน่อย แต่ที่ผมโกนหัวเพราะว่าผมทำทรงสกินเฮดตามแฟชั่นน่ะครับ”
สิ้นคำ พนักงานสาวก็เข้ามาพอดี “คุณรักษิตคะ พี่ริษาเชิญเข้าไปในห้องประชุมค่ะ ท่านผอ.พร้อมแล้ว”
“ขอโทษนะครับ คุณริษาคือใครครับ” ชายหนุ่มสงสัย
“พี่พลอยชมพูน่ะค่ะ แกเปลี่ยนชื่อ...อีกแล้ว” หญิงสาวเน้นคำหลัง และลอบกลอกตานิดๆ อย่างเบื่อหน่ายที่ต้องฝึกเรียกชื่อใหม่ให้ชิน เพราะถ้าหลุดปากเรียกชื่อเก่าอาจจะโดนวีนแตกได้
“อ๋อครับ” รับคำ แล้วหันไปบอกผู้ช่วย “ไปกันเถอะเอแคร์ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เขาพูดกับนายเก่งฉกาจแล้วเดินตามพนักงานสาวเข้าไปภายใน โดยมีสายตาเล็กหยีของเก่งฉกาจมองตามไป...วันนี้เขาตั้งใจจะแวะมาทักทายท่านผอ.และเผื่อว่าจะมาเร่งเร้าเอาคำตอบจากท่านผอ.ว่าตกลงอนุมัติการ์ตูนเรื่อง “ขาวปลอด” ของบริษัทเขาหรือยัง
แต่การพบรักษิตอย่างไม่ตั้งใจในวันนี้ทำให้เขารู้ว่าทางสถานียังไม่มีการอนุมัติเกิดขึ้น ซ้ำยังเปิดให้มีการเสนองานอยู่เรื่อยๆ ซึ่งเขาจะไม่เดือดร้อนเลยถ้าผู้ที่มาเสนองานไม่มีรักษิตรวมอยู่ด้วย
เขายอมรับว่ารักษิตเป็นคนหนุ่มไฟแรงที่มีความคิดสร้างสรรค์อย่างหาตัวจับได้ยาก ตอนเขาดูการ์ตูนเรื่องนิลที่ ”สาย” ของเขานำมาให้ เขายังชอบเลย แล้วมีหรือว่าผู้บริหารของสถานีจะไม่ชอบ ดังนั้นเขาจึงจะต้องรีบสกัดดาวรุ่งก๊อปปี้งาน ใช้เส้นสายที่มีอยู่หาทางเสนองานตัดหน้าก่อน และผู้บริหารก็ชอบเรื่องขาวปลอดที่ดัดแปลงจากเรื่องนิลอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ
แล้ววันนี้รักษิตมีงานใหม่มาเสนออีกแล้ว ซึ่งเก่งฉกาจมั่นใจว่ามันต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
“ได้เวลาสกัดดาวรุ่งอีกแล้ว” นายเก่งฉกาจบอกกับตัวเองพร้อมกับกระตุกยิ้มร้าย
“รอสักครู่นะคะ ท่านผอ.กำลังประชุมกับบอร์ดละครอยู่ อีกไม่เกินสิบนาทีก็เสร็จแล้วค่ะ” พนักงานสาวบอกก่อนออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผู้ที่จะมาเสนองานนั่งคอยในห้องประชุมขนาดใหญ่ มีโต๊ะไม้ยาวตั้งอยู่กลางห้อง ริมฝาผนังด้านหนึ่งมีจอสีขาวติดอยู่
รักษิตวางแฟ้มเอกสารที่ใส่ทั้งเรื่องย่อ บท ภาพฉากและตัวการ์ตูนหลักของเรื่อง รวมทั้งซีดีตัวอย่างที่เพิ่งทำเสร็จสดๆ ร้อนๆ ด้วย
“แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างเหรอ” ผู้ช่วยสาวถามอย่างตื่นเต้น
“นั่งเฉยๆ”
“ยิ้มได้ไหม” ถามเพื่อความแน่ใจเผื่อว่ามนุษย์จะมีกฎกติกาในห้องประชุมที่หล่อนไม่รู้
“ได้” เขาตอบ ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเวลาหญิงสาวยิ้มนั้นน่ารักเพียงใด “แต่ไม่ต้องยิ้มมากนะ”
“ทำไม” อีกฝ่ายงง
“มันทำลายสมาธิผม” คำตอบของชายหนุ่มสร้างความแปลกใจให้เซเลน่า หากยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ พนักงานสาวก็เปิดประตูกลับเข้ามา
“ขอโทษนะคะ รถทะเบียน ชญ587 ใช่รถของคุณรักหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ มีอะไรเหรอครับ”
“ยามข้างล่างแจ้งมาว่าสัญญาณกันขโมยมันร้องน่ะค่ะ”
“อ๋อ ครับ” เขารับคำก่อนบอกผู้ช่วย “คุณนั่งรออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวผมมา”
“ค่ะ”
รักษิตเดินตามพนักงานสาวออกไป ทั้งห้องจึงเหลือเพียงเซเลน่า หญิงสาวฆ่าเวลาด้วยการนำภาพในแฟ้มเอกสารมาเปิดดู ทั้งภาพท่านซีอุส คิวปิดน้อย เจ้ายักษ์ไซคลอปส์จากจินตนาการของคุณพี่รักพลางหัวเราะน้อยๆ ยังสนุกกับเรื่อง ‘ยักษ์ขวางทะเล’ อยู่
‘ตอนเด็กๆ นายรักเขาเล่านิทานให้คุณน้องยากับนายพงษ์ฟังประจำน่ะขอรับ ไอเดียวาดการ์ตูน แต่งการ์ตูนของนายรักก็เลยบรรเจิด’ เจ้าลักกี้บอกเมื่อเช้านี้ ตอนที่ยืนคอยชายหนุ่มเข้าไปหยิบกุญแจรถในบ้าน
‘แล้วนายรู้ได้ยังไง’
‘กระผมเคยได้ยินคุณน้องยาคุยกับป้าพลอยดำน่ะขอรับ’
สิ่งที่ได้รู้จากลักกี้ทำให้เซเลน่าเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้ชายบุคลิกเคร่งขรึมอย่างรักษิตถึงมีความสามารถด้านการเล่าเรื่องเป็นเลิศ
ขณะที่หญิงสาวนึกอยากดูการ์ตูนเรื่อง ‘ซีอุส-คิวปิดคู่หูป่วนเมือง’ ตอนต่อไปอยู่นั้น ประตูห้องก็เปิดออก แล้วพนักงานสาวคนเดิมก็ก้าวเข้ามา
“คุณเอแคร์ใช่ไหมคะ” หล่อนถาม
“ใช่ค่ะ” เจ้าของชื่อรับคำงงๆ
“มีโทรศัพท์ถึงคุณน่ะค่ะ เขาโทรเข้าเบอร์กลางของบริษัท”
“ใครคะ”
“เป็นผู้ชายค่ะ แต่เขาไม่ได้บอกชื่อค่ะ”
บนโลกนี้เซเลน่ารู้จักผู้ชายอยู่เพียงสามคนคือ รักษิต ภูมิและรักพงษ์ ซึ่งเป็นไปไม่ได้แน่ที่สองคนหลังจะโทรศัพท์มาหาหล่อน หญิงสาวมั่นใจว่าต้องเป็นรักษิต บางทีเขาอาจจะต้องการให้หล่อนช่วยอะไรถึงโทรขึ้นมาตาม และคงไม่แปลกที่เขาจะโทรเข้าเครื่องคนอื่น เพราะหล่อนไม่มีโทรศัพท์มือถือ
เซเลน่าไม่รอช้า ลุกตามพนักงานสาวออกไป ลืมวางข้าวของทุกอย่างทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ เช่นเดียวกับที่ลืมว่าบนโลกนี้หล่อนไม่ได้รู้จักผู้ชายแค่สามคน !
*********************************************
“คุณยาหายไปไหน !”
รักษิยาไม่ได้อยู่ในห้องน้ำแน่ เพราะประตูห้องน้ำเปิดอยู่ ความกังวลแผ่ซ่านขึ้นจับใจ จึงกระโดดลงจากเตียงอย่างเร็ว ยังผลให้เกิดอาการหน้ามืดเล็กน้อยจนต้องหยุดหลับตาสักพัก ก่อนวิ่งและร้องตะโกนลงไปชั้นล่าง
“คุณยา ! คุณยาอยู่ไหนคะ คุณยา !”
“มีอะไรเหรอเอแคร์” รักษิตถามหลังจากได้ยินเสียงร้องโวยวาย จึงออกมาดูจากห้องทำงาน
“คุณยาหายไปค่ะ ! หายไปไหนไม่รู้ ฉันตื่นนอนมาก็ไม่เจอคุณยาแล้ว นั่น !? รถคุณยาก็ไม่อยู่แล้วด้วย” หล่อนบอกอย่างลนลาน แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีตกใจตามไปด้วยแม้แต่นิดเดียว
“จะตกใจทำไม ยาออกไปร้านตั้งแต่เช้าแล้ว”
วงหน้านวลย่นหัวคิ้ว “ทำไมวันนี้ออกไปเร็วจังเลยล่ะคะ หรือว่ามีลูกค้าสั่งขนม”
“เร็วที่ไหน นี่มันจะสิบโมงแล้วนะ”
“สิบโมง !” เซเลน่าตกใจ “นี่ฉันตื่นสายกว่าปกติตั้งสามชั่วโมงเลยเหรอ”
“ก็คงเป็นเพราะคุณอ่อนแออยู่มั้ง ร่างกายก็เลยต้องการการพักผ่อน ผมก็เลยปล่อยให้คุณนอนหลับยาวเลย”
“แต่ฉันอยากไปอยู่เป็นเพื่อนคุณยาที่ร้าน คุณพี่รักไปส่งฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปอาบน้ำแป๊บเดียว”
คิวปิดสาวหันหลังจะวิ่งไป แต่ถูกมือใหญ่คว้าข้อมือเอาไว้
“ไม่ต้องไปหรอก ยาไม่เป็นอะไรแล้ว”
“ทำไมคะ”
“ก็ผมจัดการเคลียร์กับทั้งยาและภูมิให้คุณแล้วน่ะสิ”
“หา ! อย่าบอกนะคะว่าคุณพี่รักบอกความจริงกับคนอื่น” คิวปิดสาวอึ้ง
“ผมสัญญากับคุณแล้วว่าจะไม่บอกใครก็คือไม่บอกสิ แต่ที่ผมบอกว่าเคลียร์ให้ ผมก็แค่ทำให้ยาไม่ต้องเสียใจเรื่องภูมิ ส่วนไอ้ภูมิ...ผมก็หาทางป้องกันไม่ให้มันเที่ยวแสดงตัวว่าชอบผมให้คนอื่นรู้ เพราะต่อให้คุณแก้ปัญหาได้แล้ว แต่ผมก็ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าน้องสาวผมมีสามีเป็นเกย์อยู่ดี”
“คุณทำยังไงคะ” เซเลน่าสงสัย
รักษิตจึงพาหญิงสาวเข้าไปในครัว เทนมลงในซีเรียลให้ทานเป็นอาหารเช้าระหว่างฟังเรื่องที่เขาคุยกับรักษิยาและภูมิเมื่อคืน
“คุณพี่รักลงทุนโกหกคุณยาเลยเหรอคะ !” เซเลน่าถามอย่างอึ้งๆ เมื่อเคี้ยวซีเรียลหมดปาก
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “ใช่ ผมต้องทำ เพราะผมไม่อยากให้ยาต้องเสียใจกับเรื่องนี้ แล้วอีกอย่างคุณก็จะได้มีเวลาหาทางแก้ไขปัญหานี้ให้นานขึ้น เพราะอย่างน้อยเราก็จะได้ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องยากับไอ้ภูมิ”
หญิงสาววางช้อนลงในชามซีเรียล มองเขาด้วยแววตาซาบซึ้งจับใจ “ขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก แค่คุณคิดหาทางทำลายฤทธิ์ในหัวใจของไอ้ภูมิให้ได้ก็พอแล้ว” เขาบอก
‘ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน...ไม่ว่าชาติไหน...’ เสียงเพลง ‘คู่แท้’ ดังมาจากโทรศัพท์มือถือของรักษิตซึ่งอยู่ในห้องทำงาน ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ห้อง รู้อยู่แล้วว่าใครโทรมา เพราะเจ้าหล่อนเป็นคนส่งเพลงนี้เข้าโทรศัพท์ของเขา และขอให้เขาใช้เพลงนี้เป็นสายเรียกเข้าเฉพาะของหล่อนด้วย
“ครับคุณพลอย” รักษิตกรอกเสียงลงไปหลังจากกดรับโทรศัพท์ ฟังปลายสายพูดอยู่สักพักก็ร้องตกใจ “วันนี้ !?” ตั้งสติชั่วอึดใจแล้วตัดสินใจตอบกลับไปว่า “มันเร็วเกินไป ผมยังไม่พร้อม ไม่เป็นไรหรอกครับคุณพลอย มันคงยังไม่ใช่วันของผม ขอบคุณคุณพลอยมากนะครับ”
“มีเรื่องอะไรเหรอคะ ใช่เรื่องคุณยาหรือเปล่า” เซเลน่าถาม หลังจากได้ยินเสียงร้องของชายหนุ่มจึงวิ่งตามเข้ามาแล้วได้ยินเสียงสนทนาของเขา
“ไม่ใช่ คุณพลอยโทรมาบอกว่าวันนี้บริษัทที่จะเอาการ์ตูนไปเสนอเขาขอถอนตัวกะทันหันก็เลยจะให้ผมเข้าไปพรีเซนต์แทน”
“ก็ไปเลยสิคะ คุณพี่รักจะได้แสดงฝีมือว่าคุณพี่รักเก่งกว่านายเก่งฉกาจอะไรนั่นตั้งเยอะ ฮึม...ป่านนี้ผมคงยังไม่หายตั้งแน่ๆ” เซเลน่าหัวเราะคิกคัก รักษิตจึงถึงบางอ้อ
“อ๋อ...ที่แท้ที่จู่ๆ คุณเก่งฉกาจป่วยไม่มีสาเหตุ เป็นฝีมือของคุณงั้นเหรอ”
“ช่วยไม่ได้ เขาอยากมาทำตัวไม่ดีใส่คุณพี่รักทำไม โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ฉันไม่เสกเจ้าลักกี้ให้ไปกัดปากเจ้าหมอนั่นก็ดีเท่าไหร่แล้ว” คิวปิดสาวย่นจมูกด้วยความหมั่นไส้ที่ยังมีต่อนายเก่งฉกาจ
รักษิตมองท่าทางหญิงสาวนิ่ง หลังจากพ่อแม่เสียชีวิต เขามีหน้าที่ดูแลและปกป้องน้องๆ ทั้งสองอย่างเต็มที่ ส่วนตัวเขาห่างหายจากการได้รับการปกป้องจากคนอื่น แล้ววันนี้มันก็กลับมาอีกครั้ง แม้ว่าผู้ที่ปกป้องเขาจะไม่ใช่คนในครอบครัว หนำซ้ำยังไม่ใช่คนธรรมดาอีกด้วย แต่สิ่งที่หล่อนทำมันสร้างความสุขความอบอุ่นให้เขาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
“ยิ้มทำไม” เซเลน่ายื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคร้ามคมที่กำลังมองหล่อนและอมยิ้ม
“หน้าฉันมีอะไรตลกเหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไร” เขาปฏิเสธ
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นคุณพี่รักก็รีบเอางานไปขายสิคะ มีโอกาสแสดงความสามารถแล้วอย่าให้โอกาสเสียไปเลยค่ะ”
“ผมยังทำตัวอย่างไม่เสร็จ”
เซเลน่าเข้าใจว่าหลายวันที่ผ่านมา เรื่องรักษิยาทำให้ชายหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน ซึ่งต้นสายปลายเหตุก็มาจากตัวหล่อน ถ้าหล่อนไม่อุตริคิดอยากกอบกู้ศักดิ์ศรี รักษิยาก็คงไม่ต้องเลิกกับภูมิ และทั้งที่ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจว่าความเดือดร้อนทั้งหลายเกิดขึ้นจากหล่อน แต่เขาก็ไม่เคยด่าไม่เคยต่อว่าหล่อนเลยสักคำเดียว หนำซ้ำยังร่วมมือร่วมใจช่วยแก้ปัญหาให้อีกทางด้วย
ดังนั้นตอนนี้เมื่อมีโอกาสที่จะได้ทำสิ่งใดตอบแทนเขา มีหรือที่หล่อนจะไม่ทำ
“งั้นฉันช่วย”
ชายหนุ่มหรี่ตา “คุณจะช่วยอะไรผม”
“ก็ช่วยทำตัวอย่างงานของคุณให้เสร็จน่ะสิ คุณจะได้รีบเอาไปขายไง”
“คุณวาดการ์ตูนไม่เป็น คุณจะช่วยผมได้ยังไง” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่ถือสา พลันนึกขึ้นได้ “อย่าบอกนะว่าคุณจะใช้อิทธิฤทธิ์ของคุณ”
คิวปิดสาวกอดอก ยิ้มยียวน “ถูกต้องแล้ว”
ทว่าชายหนุ่มปฏิเสธ “ไม่เอา ผมไม่ชอบคนขี้โกงเอาเปรียบคนอื่น เพราะฉะนั้นผมก็ต้องไม่ทำเหมือนกัน” ชายหนุ่มยืนยัน
“แค่ฉันช่วยคุณ คุณไม่ได้ไปเอาเปรียบใครสักหน่อย”
“เอาเปรียบสิ การที่ผมใช้อิทธิฤทธิ์ของคุณทำให้งานผมเสร็จเร็ว มันไม่ยุติธรรมกับคนอื่นเขา”
“แล้วสิ่งที่นายเก่งฉกาจอะไรนั่นทำกับคุณล่ะ มันยุติธรรมกับคุณแล้วเหรอ”
ชายหนุ่มนิ่ง จริงอย่างที่หญิงสาวพูด การที่เขาถูกบริษัทใหญ่ที่สุดของบรรดาผู้เสนองานทั้งหมดก๊อปปี้งานที่เขาทุ่มเทมานานไปโดยที่จับมือใครดมไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย
“ให้ฉันช่วยเถอะนะคุณพี่รัก คิดเสียว่าฉันเป็นของขวัญจากเทือกเขาโอลิมปัสส่งมาให้คุณพี่รักได้มีโอกาสชดเชยที่คุณพี่รักถูกก๊อปปี้งานไป แค่ให้ฉันช่วยทำให้งานของคุณพี่รักเสร็จในตอนนี้ แล้วคุณพี่รักก็เอาไปขาย ถ้าหัวหน้าของคุณพลอยชมพูไม่ชอบงานของคุณพี่รัก ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ใช่อิทธิฤทธิ์ไปบีบบังคับให้เขาชอบแน่ๆ”
เป็นครั้งที่สองของวันที่เขาเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าจนอดยิ้มไม่ได้ ก่อนตอบ “โอเค ช่วยก็ช่วย แต่คุณมีเวลาอีกแค่สองชั่วโมงเท่านั้นนะ”
“ฝีมือระดับนี้ สิบห้านาทีก็เสร็จ” คิวปิดสาวปัดมือไปมาและยักคิ้วอย่างมั่นใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากโทรศัพท์ไปบอกพลอยชมพูว่าเขาเปลี่ยนใจจะเข้าไปเสนองานในช่วงบ่าย ห้องทำงานของรักษิตถูกใช้เป็นที่ผลิตการ์ตูนอเมนิชั่นเรื่อง “ซีอุส-คิวปิดคู่หูป่วนเมือง”
ซึ่งเป็นเรื่องราวของคู่หูต่างวัยต่างนิสัยคือท่านซีอุสเทพนักรบและปัญญาผู้เคร่งขรึมและจริงจังกับเทพคิวปิดตัวน้อยจอมซน ช่างอยากรู้ไปเสียทุกเรื่อง มีอาวุธสำคัญคือคันธนูที่ใช้แผลงให้เกิดความรัก ทั้งสองจะต้องทำภารกิจเดินทางไปปราบเหล่าร้ายด้วยกัน โดยใช้สติปัญญาอันเฉียบแหลมของท่านซีอุส และใช้ความรักจากปลายศรของเทพคิวปิดน้อยให้เหล่าร้ายยอมศิโรราบ แต่บ่อยครั้งที่ความซุกซนของเจ้าคิวปิดน้อยจะทำให้เรื่องง่ายกลายเป็นเรื่องยาก
ก่อนหน้านี้รักษิตอ่านหนังสือเกี่ยวกับตำนานเทพกรีก-โรมันและดูหนังแนวนี้มาจำนวนมากเพื่อคิดหาไอเดีย แล้วเขาก็ตัดสินใจเสนอตอนตัวอย่างคือตอน “ยักษ์ขวางทะเล” ซึ่งเป็นตอนที่ซีอุสกับคิวปิดได้รับเรื่องแจ้งว่าเจ้ายักษ์ไซคลอปส์ ออกอาละวาดทำร้ายเรือที่ผ่านมาไปอย่างบ้าคลั่ง ทั้งสองจึงต้องเดินทางไปจัดการกับเจ้ายักษ์ตัวร้ายจนสำเร็จ ชายหนุ่มออกแบบตัวการ์ตูนหลักๆ ของเรื่องและฉากประกอบเอาไว้หมดแล้ว เหลือเพียงนำทั้งหมดมาประกอบกันให้จนเป็นเรื่องราว และหน้าที่นี้ก็ตกเป็นของผู้ช่วยกิตติมศักดิ์
หน้าต่างทุกบานปิดและรูดผ้าม่านกันสายตาจากภายนอก เจ้าลักกี้ประจำการพร้อมทำหน้าที่เป็นทหารยามดูแลความปลอดภัยอยู่หน้าบ้าน เซเลน่าจึงค่อยถอดสร้อยปีกนกออกกลับร่างเป็นคิวปิดสาวเต็มยศ แล้วใช้ปลายนิ้วแตะบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงตัวการ์ตูนแต่ละตัว เท่านี้เหล่าตัวการ์ตูนก็โลดแล่นได้เองราวกับมีชีวิตจริง
“เฮ้ย !” รักษิตผงะอย่างตกใจ ยังไม่คุ้นชินกับเรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้
“ลงมือเลยสิคะ” คิวปิดสาวบอก ปีกสองข้างที่หลังสั่นพรั่บๆ อันเป็นผลจากการตื่นเต้นที่ได้ทำเรื่องสนุกๆ
“แล้วผมต้องทำยังไง” เขาถาม
“ก็คุณอยากให้พวกเขาทำอะไรบ้าง คุณก็สั่งไปเลย”
“ใช่ๆ สั่งมาเลย” เสียงเล็กของคิวปิดตัวน้อยบนหน้าจอดังขึ้นพร้อมกับบินไปมารอบๆ ท่านซีอุสซึ่งเป็นชายหนุ่มหุ่นกำยำ หน้าตาหล่อเหลาตามจินตนาการของผู้วาดต่างจากท่านซีอุสที่เซเลน่ารู้จัก
“หยุดบินสักทีได้ไหมเจ้าคิวปิด ข้าเวียนหัว” ท่านซีอุสสั่งเสียงขรึม “แค่เสียงเจ้าไซคลอปส์ก็แย่พอแล้ว” ท่านซีอุสพูดถึงเจ้ายักษ์ไซคลอปส์ตาเดียวเหวี่ยงค้อนในมือขณะส่งเสียงคำรามอย่างต่อเนื่อง
รักษิตต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เรียกสติที่หายไปตั้งแต่เห็นตัวการ์ตูนที่เขาวาดเคลื่อนไหวได้เองให้กลับคืนมา แล้วทำหน้าที่เป็นผู้กำกับบอกให้ตัวการ์ตูนพวกนั้นแสดงไปตามบทที่เขาวางไว้ พวกเหล่าตัวการ์ตูนแสดงเหมือนอย่างจินตนาการของเขา ซึ่งก็คงเป็นเพราะอิทธิฤทธิ์ของคิวปิดสาวที่ยืนหัวเราะสนุกสนานไปกับเรื่องราวของการ์ตูน และเจ้าหล่อนก็ช่วยเสนอไอเดียแทรกมุขตลกๆ หรือออกความเห็นเกี่ยวกับรายละเอียดของเกาะซิซิลีตามภาพวาดจากของจริงที่หล่อนเห็นบนเทือกเขาโอลิมปัส ทำให้ภาพที่ออกมาดูแปลกตาอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
ผ่านไปสิบห้านาที การ์ตูนอเมนิชั่นเรื่อง “ซีอุส-คิวปิด คู่หูป่วนเมือง” ตอน “ยักษ์ขวางทะเล” ก็สำเร็จเสร็จสิ้นพร้อมนำไปเสนอ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บ่ายวันนั้น รักษิตไม่อยากปล่อยเซเลน่าอยู่ที่บ้านตามลำพังจึงพาหล่อนไปเสนองานที่ตึกทำการของสถานีโทรทัศน์รายใหญ่ของประเทศซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองในฐานะผู้ช่วยด้วย ดังนั้นเซเลน่าจึงเนรมิตชุดเดรสสีฟ้ากับรองเท้าส้นสูงสีขาว รวบผมเป็นหางม้าไว้ด้านหลัง แต่งหน้านิดๆ เหมือนอย่างนางแบบบนปกนิตยสารที่อยู่ในมือตอนนี้ทุกประการ
แต่ความคิดของรักษิต ชุดนี้ทำให้หญิงสาวดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นและดูสวยกว่านางแบบบนปกอีก ไม่ต่างจากความคิดของหญิงสาว...เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาวยาวสีดำดูเป็นทางการ ยิ่งเสริมให้หุ่นกำยำดูเท่ห์น่าหลงใหลชะมัด
เมื่อไปถึงบริษัท รักษิตก็หอบสตอรี่บอร์ดและแฟ้มใส่เอกสารขึ้นไปบนชั้นของผู้บริหารตามที่พลอยชมพูบอกแล้วนั่งรออยู่ที่โซฟาด้านหน้า ไม่นานบุคคลที่รักษิตไม่อยากเห็นหน้าก็ก้าวเข้ามาแล้วเป็นฝ่ายทักทายเขา
“อ้าว...คุณรัก ไม่คิดเลยนะครับว่าวันนี้จะได้พบคุณรัก” น้ำเสียงและท่าทางของนายเก่งฉกาจยังยียวน ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ศีรษะของเขาโล้นเกลี้ยงยิ่งดูอัปลักษณ์ไปใหญ่
“ผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณเก่งที่นี่เหมือนกัน” เขาตอบ ก่อนเสริมต่อ “ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณเก่ง เพราะผมมั่นใจว่าคนอย่างคุณเก่งเป็นอะไรได้ไม่นานหรอก”
คำพูดมีนัยของรักษิตไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเดือดร้อน เขายังหัวเราะชอบใจคิดว่าอีกฝ่ายชมจริง “คุณรักพูดถูก ใครๆ ก็เรียกผมว่าแมวเก้าชีวิตทั้งนั้น”
ผู้ช่วยของรักษิตที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ไม่เข้าใจความหมายของ ‘แมวเก้าชีวิต’ ทว่าท่าทางของนายเก่งฉกาจมันน่าหมั่นไส้จนหล่อนแทบจะทนไม่ได้ ครั้นเก่งฉกาจมองหล่อนก่อนถามรักษิต
“ใครครับเนี่ย หน้าตาน่ารักจัง”
“ผู้ช่วยผม ชื่อเอแคร์” รักษิตตอบเสียงเข้ม เกิดอาการหวงขึ้นมาตะหงิดๆ
“สวัสดีครับคุณเอแคร์”
“สวัสดีค่ะ” เซเลน่าทักกลับตามมารยาทแล้วแสร้งถามเสียงหวาน “ได้ยินว่าคุณเก่งไม่สบาย เป็นอะไรเหรอคะ” เซเลน่าแสร้งถาม
“ไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับ”
“เอ...แต่ฉันได้ยินมาว่าคุณเก่งถูกผีหลอกซะจนผมตั้ง อุ๊ย ! ตอนนี้ไม่มีผมบนหัวเลย แสดงว่าโดนผีหลอกจนผมร่วงหมดหัวเลยเหรอคะ”
รักษิตกลั้นยิ้มเต็มที่ ต่างจากพนักงานสาวและคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นไม่เก็บอารมณ์ ต่างพากันหันมามองที่ “หัว” ของนายเก่งฉกาจกันอย่างสนใจ ทำเอาเจ้าของหัวหน้าชาอย่างอับอาย
“คุณเอแคร์เข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ได้ถูกผีหลอกสักหน่อย แต่ที่ผมโกนหัวเพราะว่าผมทำทรงสกินเฮดตามแฟชั่นน่ะครับ”
สิ้นคำ พนักงานสาวก็เข้ามาพอดี “คุณรักษิตคะ พี่ริษาเชิญเข้าไปในห้องประชุมค่ะ ท่านผอ.พร้อมแล้ว”
“ขอโทษนะครับ คุณริษาคือใครครับ” ชายหนุ่มสงสัย
“พี่พลอยชมพูน่ะค่ะ แกเปลี่ยนชื่อ...อีกแล้ว” หญิงสาวเน้นคำหลัง และลอบกลอกตานิดๆ อย่างเบื่อหน่ายที่ต้องฝึกเรียกชื่อใหม่ให้ชิน เพราะถ้าหลุดปากเรียกชื่อเก่าอาจจะโดนวีนแตกได้
“อ๋อครับ” รับคำ แล้วหันไปบอกผู้ช่วย “ไปกันเถอะเอแคร์ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เขาพูดกับนายเก่งฉกาจแล้วเดินตามพนักงานสาวเข้าไปภายใน โดยมีสายตาเล็กหยีของเก่งฉกาจมองตามไป...วันนี้เขาตั้งใจจะแวะมาทักทายท่านผอ.และเผื่อว่าจะมาเร่งเร้าเอาคำตอบจากท่านผอ.ว่าตกลงอนุมัติการ์ตูนเรื่อง “ขาวปลอด” ของบริษัทเขาหรือยัง
แต่การพบรักษิตอย่างไม่ตั้งใจในวันนี้ทำให้เขารู้ว่าทางสถานียังไม่มีการอนุมัติเกิดขึ้น ซ้ำยังเปิดให้มีการเสนองานอยู่เรื่อยๆ ซึ่งเขาจะไม่เดือดร้อนเลยถ้าผู้ที่มาเสนองานไม่มีรักษิตรวมอยู่ด้วย
เขายอมรับว่ารักษิตเป็นคนหนุ่มไฟแรงที่มีความคิดสร้างสรรค์อย่างหาตัวจับได้ยาก ตอนเขาดูการ์ตูนเรื่องนิลที่ ”สาย” ของเขานำมาให้ เขายังชอบเลย แล้วมีหรือว่าผู้บริหารของสถานีจะไม่ชอบ ดังนั้นเขาจึงจะต้องรีบสกัดดาวรุ่งก๊อปปี้งาน ใช้เส้นสายที่มีอยู่หาทางเสนองานตัดหน้าก่อน และผู้บริหารก็ชอบเรื่องขาวปลอดที่ดัดแปลงจากเรื่องนิลอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ
แล้ววันนี้รักษิตมีงานใหม่มาเสนออีกแล้ว ซึ่งเก่งฉกาจมั่นใจว่ามันต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
“ได้เวลาสกัดดาวรุ่งอีกแล้ว” นายเก่งฉกาจบอกกับตัวเองพร้อมกับกระตุกยิ้มร้าย
“รอสักครู่นะคะ ท่านผอ.กำลังประชุมกับบอร์ดละครอยู่ อีกไม่เกินสิบนาทีก็เสร็จแล้วค่ะ” พนักงานสาวบอกก่อนออกไปจากห้อง ปล่อยให้ผู้ที่จะมาเสนองานนั่งคอยในห้องประชุมขนาดใหญ่ มีโต๊ะไม้ยาวตั้งอยู่กลางห้อง ริมฝาผนังด้านหนึ่งมีจอสีขาวติดอยู่
รักษิตวางแฟ้มเอกสารที่ใส่ทั้งเรื่องย่อ บท ภาพฉากและตัวการ์ตูนหลักของเรื่อง รวมทั้งซีดีตัวอย่างที่เพิ่งทำเสร็จสดๆ ร้อนๆ ด้วย
“แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างเหรอ” ผู้ช่วยสาวถามอย่างตื่นเต้น
“นั่งเฉยๆ”
“ยิ้มได้ไหม” ถามเพื่อความแน่ใจเผื่อว่ามนุษย์จะมีกฎกติกาในห้องประชุมที่หล่อนไม่รู้
“ได้” เขาตอบ ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเวลาหญิงสาวยิ้มนั้นน่ารักเพียงใด “แต่ไม่ต้องยิ้มมากนะ”
“ทำไม” อีกฝ่ายงง
“มันทำลายสมาธิผม” คำตอบของชายหนุ่มสร้างความแปลกใจให้เซเลน่า หากยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อ พนักงานสาวก็เปิดประตูกลับเข้ามา
“ขอโทษนะคะ รถทะเบียน ชญ587 ใช่รถของคุณรักหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ มีอะไรเหรอครับ”
“ยามข้างล่างแจ้งมาว่าสัญญาณกันขโมยมันร้องน่ะค่ะ”
“อ๋อ ครับ” เขารับคำก่อนบอกผู้ช่วย “คุณนั่งรออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวผมมา”
“ค่ะ”
รักษิตเดินตามพนักงานสาวออกไป ทั้งห้องจึงเหลือเพียงเซเลน่า หญิงสาวฆ่าเวลาด้วยการนำภาพในแฟ้มเอกสารมาเปิดดู ทั้งภาพท่านซีอุส คิวปิดน้อย เจ้ายักษ์ไซคลอปส์จากจินตนาการของคุณพี่รักพลางหัวเราะน้อยๆ ยังสนุกกับเรื่อง ‘ยักษ์ขวางทะเล’ อยู่
‘ตอนเด็กๆ นายรักเขาเล่านิทานให้คุณน้องยากับนายพงษ์ฟังประจำน่ะขอรับ ไอเดียวาดการ์ตูน แต่งการ์ตูนของนายรักก็เลยบรรเจิด’ เจ้าลักกี้บอกเมื่อเช้านี้ ตอนที่ยืนคอยชายหนุ่มเข้าไปหยิบกุญแจรถในบ้าน
‘แล้วนายรู้ได้ยังไง’
‘กระผมเคยได้ยินคุณน้องยาคุยกับป้าพลอยดำน่ะขอรับ’
สิ่งที่ได้รู้จากลักกี้ทำให้เซเลน่าเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้ชายบุคลิกเคร่งขรึมอย่างรักษิตถึงมีความสามารถด้านการเล่าเรื่องเป็นเลิศ
ขณะที่หญิงสาวนึกอยากดูการ์ตูนเรื่อง ‘ซีอุส-คิวปิดคู่หูป่วนเมือง’ ตอนต่อไปอยู่นั้น ประตูห้องก็เปิดออก แล้วพนักงานสาวคนเดิมก็ก้าวเข้ามา
“คุณเอแคร์ใช่ไหมคะ” หล่อนถาม
“ใช่ค่ะ” เจ้าของชื่อรับคำงงๆ
“มีโทรศัพท์ถึงคุณน่ะค่ะ เขาโทรเข้าเบอร์กลางของบริษัท”
“ใครคะ”
“เป็นผู้ชายค่ะ แต่เขาไม่ได้บอกชื่อค่ะ”
บนโลกนี้เซเลน่ารู้จักผู้ชายอยู่เพียงสามคนคือ รักษิต ภูมิและรักพงษ์ ซึ่งเป็นไปไม่ได้แน่ที่สองคนหลังจะโทรศัพท์มาหาหล่อน หญิงสาวมั่นใจว่าต้องเป็นรักษิต บางทีเขาอาจจะต้องการให้หล่อนช่วยอะไรถึงโทรขึ้นมาตาม และคงไม่แปลกที่เขาจะโทรเข้าเครื่องคนอื่น เพราะหล่อนไม่มีโทรศัพท์มือถือ
เซเลน่าไม่รอช้า ลุกตามพนักงานสาวออกไป ลืมวางข้าวของทุกอย่างทิ้งเอาไว้บนโต๊ะ เช่นเดียวกับที่ลืมว่าบนโลกนี้หล่อนไม่ได้รู้จักผู้ชายแค่สามคน !
*********************************************
สาธิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ส.ค. 2554, 01:29:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ส.ค. 2554, 01:29:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 1430
| << ตอน 14 | ตอน 16 >> |