แรงรักบุษบา (รอก่อนนะคะ)
การพบกันอย่างมีปริศนา
แต่ได้นำพา ความรัก มาสู่หัวใจทั้งสอง
"ธรรศ" นายแบบ-นักแสดงสุดหล่อ
เกิดความสนใจ "รวินท์รดา" สาวครีเอทีฟมาดห้าว
แต่เรื่องนี้ไม่ง่าย รวินท์รดา พยายามหนีให้ห่างจาก ธรรศ
ยิ่งเขาตามติด เธอก็ยิ่งวิ่งหนี
ถ้าหนีไปนอกโลกได้แล้วเขาไม่ตามเธอก็จะทำ!
แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับ รวินท์รดา เช่นกัน
เมื่อเธอยิ่งหนี กลับพบว่ายิ่งกลายเป็นวิ่งสามขา
ถ้าคนใดคนหนึ่งล้ม อีกคนก็เจ็บเหมือนกัน
นอกจากจะไขปริศนา "ลึกลับ"
ก็ไม่มีทางอื่น
และหัวใจก็ไม่อาจปฏิเสธ "ความรัก"
ที่เกิดขึ้นได้เช่นกัน
แต่ได้นำพา ความรัก มาสู่หัวใจทั้งสอง
"ธรรศ" นายแบบ-นักแสดงสุดหล่อ
เกิดความสนใจ "รวินท์รดา" สาวครีเอทีฟมาดห้าว
แต่เรื่องนี้ไม่ง่าย รวินท์รดา พยายามหนีให้ห่างจาก ธรรศ
ยิ่งเขาตามติด เธอก็ยิ่งวิ่งหนี
ถ้าหนีไปนอกโลกได้แล้วเขาไม่ตามเธอก็จะทำ!
แต่มันก็ไม่ง่ายสำหรับ รวินท์รดา เช่นกัน
เมื่อเธอยิ่งหนี กลับพบว่ายิ่งกลายเป็นวิ่งสามขา
ถ้าคนใดคนหนึ่งล้ม อีกคนก็เจ็บเหมือนกัน
นอกจากจะไขปริศนา "ลึกลับ"
ก็ไม่มีทางอื่น
และหัวใจก็ไม่อาจปฏิเสธ "ความรัก"
ที่เกิดขึ้นได้เช่นกัน
Tags: ปิ่นนลิน ลึกลับ ปริศนา
ตอน: ตอนที่ 9 - 35%
ตอนที่ 9 - 35%
หลังจากสายตาชายหนุ่มหญิงสาวประสานกันเข้าพอดี
ธรรศก็ถึงกับยิ้มค้างขณะที่อีกคนเกือบจะหลุดกรี๊ดออกมา แต่ธรรศยังไม่ทันได้พูดหรืออธิบายอะไร เจ้าของห้องสาวก็เดินอาด ๆ ตรงมาหาเขา ธรรศยกมือขึ้นสองข้างระดับอก พร้อมจะอธิบายว่าทำไมเขาถึงมาโผล่ที่นี่ เขาไม่ใช่โจรโรคจิตที่แอบเข้าห้องของเธอแน่นอน แต่ธรรศไม่มีโอกาสได้พูดอะไรสักคำ รวินท์รดาเดินผ่านร่างของเขาไปเฉยเลย ธรรศหันขวับมองตามร่างบาง ได้ยินเธอโวยวายใส่เจ้าเหมียวขนฟูที่เพิ่งกระโดดลงจากโต๊ะกินข้าวหนีมายืนอยู่หลังเขาแทน
“ดาร์ลิ้ง! ทำจานแตกอีกแล้ว!” รวินท์รดาโยนกระเป๋าพร้อมถุงกระดาษลงบนโต๊ะเตี้ย ๆ หน้าโซฟา ก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่แมวของเธอ โดยมองผ่านธรรศไปอย่างไม่รู้เลยว่ามีเขาอยู่ตรงนั้น
ดาร์ลิ้งรู้ตัวว่าจะโดนดุ เลยเดินเข้าไปหาพร้อมเอาใบหน้าถูไปมากับขาเรียวของรวินท์รดา พอเธอเจอแมวเหมียวอ้อนแบบนี้ก็ดุต่อไม่ลง
“เฮ้อ! ฉันรู้ว่าจะดุแกก็ไม่ถูก ฉันดันไม่ได้เก็บจานเองนี่ ใช่ไหม”
รวินท์รดารู้ว่าเธอไม่ควรจะไปเอาความกับแมวตัวยุ่ง ดาร์ลิ้งชอบกระโดดปีนนู่นนี่จนบางทีก็ชนของตกพื้นบ้าง เธอเองก็ขี้เกียจจะเสียอารมณ์กับแมวด้วย
“แต่นี่มันจานใบโปรดของฉันเลยนะ ฉันชอบสีเหลืองนะ แกรู้ไหม” เธอบ่นพลางยื่นปากใส่
รวินท์รดาบ่นไปก็จัดการเก็บกวาดเศษจานกระเบื้องไป ธรรศได้ยินว่าหญิงสาวกลับมาที่พักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมออกไปงานเลี้ยง แต่ก็ดันต้องมาจัดการสิ่งที่แมวเหมียวทำไว้อีก
นายแบบหนุ่มไม่รู้ว่าจะโล่งใจดีที่เธอไม่เห็นเขา หรือจะเสียดายเพราะเขาไมได้อยู่ในสายตาของเธอ และดูเหมือนว่ารวินท์รดาจะไม่ได้สนใจเรื่องราวของธรรศเท่าไหร่ด้วย
เธอคงไม่ได้คิดถึง หรือรู้สึกว่าธรรศอยู่ในชีวิตเธอเลย …
“ผมคิดถึงบัว”
ธรรศเอ่ย แม้รู้ดีว่าหญิงสาวคงไม่ได้ยิน แววตาของธรรศหม่นเศร้า รอยยิ้มเอ็นดูก็เลือนหาย ธรรศกลอกตาลงด้วยความรู้สึกเหงา ๆ ก่อนสายตาของเขาจะมองตามเจ้าของห้องสาวที่หอบเศษจานไปทิ้งในครัว จนกลับออกมาอุ้มแมวน้อยไปนั่งบนโซฟา เธอหยิบผ้าคลุมไหล่สีเหลืองออกมาจากถุงกระดาษเพื่ออวดเจ้าสัตว์เลี้ยงสุดที่รัก รูปถ่ายดอกบัวก็ร่วงตามออกมาด้วย ธรรศขมวดคิ้วกับดอกบัวสีเหลืองบนรูปถ่าย ถ้าเขาจำไม่ผิด ดอกบัวในรูปถ่ายของรวินท์รดาช่างเหมือนกับภาพดอกบัวที่ธรรศเห็นก่อนจะหลับใหลเลยนี่นา
ธรรศสงสัยกับภาพดอกบัวสีเหลืองได้ไม่นาน ร่างของเขาก็ถูกเขย่าอย่างแรงจนธรรศตื่นขึ้นมากลางเรือนหลังเล็กของปราขญ์ดา ธรรศชักสีหน้าใส่ช่อแก้วทันทีที่เห็นหน้าเธอยืนอยู่ข้าง ๆ
“ปลุกทำไม” ธรรศหงุดหงิด เขายังไม่อยากตื่น! ยังอยากเห็นรวินท์รดาต่ออีกสักนิด!!
“ช่อขอโทษค่ะ ช่อกะจะห่มผ้าให้พี่ธรรศ ไม่ได้ตั้งใจ”
ธรรศเพิ่งเห็นห้าผืนใหญ่ในมือชองช่อแก้ว เขาก็ถอนหายใจ จนไม่อยากต่อว่าอะไรคนตาแดงก่ำต่ออีก
“ไหนพี่ปั้นบอกว่าไม่มีใครรู้ว่ามีบ้านหลังนี้อยู่” ธรรศขยับตัวอย่างอึดอัดที่อยู่กับหลานรักคุณย่าสองต่อสอง
“พี่ปั้นอาจจะหมายถึงคุณธิดาหรือคุณป้าทิพมั้งคะ เพราะช่อเคยเอาอาหารมาส่งให้พี่ปั้นที่นี่ ช่อได้ยินว่าพี่ธรรศพักที่นี่เลยเอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย”
ช่อแก้วอยากให้ธรรศเห็นความปรารถนาดีของเธอบ้าง เธอรักเขามากแค่ไหน แอบรักมาตลอด แม้จะพยายามตัดใจในตอนที่ธรรศหนีไปต่างประเทศ พยายามจะรักคนอื่น มองคนอื่นแล้ว แต่ช่อแก้วก็ทำไม่เคยได้เลย เธอคิดว่าเธอคงเกิดมาเพื่อรักธรรศคนเดียวเท่านั้น
หัวใจของเธอต้องการแค่ธรรศคนเดียว!
“งั้นก็ควรออกไปได้แล้ว ถ้าใครมาเห็นเข้าจะดูไม่ดีนะ” ธรรศลุกจากเก้าอี้ไปยืนอีกมุม ค่อนข้างวางตัวห่างหินกับช่อแก้วมาก อาจจะเป็นเพราะไม่อยากมีปัญหากับคุณย่า และเขาก็ไม่อยากให้ความหวังอะไรช่อแก้วด้วย
“ช่อทำให้พี่ธรรศอึดอัดสินะคะ พี่ธรรศเกลียดช่อหรือคะ” น้ำใส ๆ หยดออกจากดวงตาแสนเศร้า ช่อแก้วถามน้ำเสียงสะอื้น เธอก้าวเท้าไปหาเขา เขาก็ขยับ ทิ้งระยะห่างจากเธอไกลกว่าเดิมอีก
“พี่ไม่ได้เกลียด แต่คุณย่าเกลียดพี่ ช่อก็ควรจะเข้าใจ ถ้าช่อไม่อยากเห็นพี่ทะเลาะกับคุณย่า ช่อก็ควรทำเหมือนคนอื่น ๆ ที่ไม่เคยคิดว่ามีพี่อยู่ในตระกูลนี้จะดีกว่า” ทั้ง ๆ ที่ธรรศพยายามอยู่ให้ห่างจากคนที่เกลียดเขาแล้ว เขาเจ็บจากการแสดงออกของคุณย่ามานานจนไม่อยากจะรู้สึกอะไรอีก พักนี้ธรรศได้ยินว่าสุขภาพคุณย่าอ่อนแอตามวัย เกรงจะทำให้ท่านล้มป่วยได้ ถึงคุณย่าจะรังเกียจเขา หากเขาก็ยังห่วงสุขภาพคุณย่าอยู่ดี
“แต่ช่อทำไม่ได้นี่คะ พี่ธรรศก็เห็น ช่อไม่เคยเปลี่ยนใจตัวเองได้เลย ไม่เคย …”
“พี่มีคนรักแล้ว” ธรรศสวนใส่ด้วยการตัดบทอย่างเย็นชา แม้จะเห็นช่อแก้วชะงักงัน แววตาเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม ธรรศก็นิ่งเฉย “พี่มีแฟนแล้ว”
“คุณบัว” ช่อแก้วเผลอตวัดสายตาไม่พอใจไปทางภาพวาดดอกบัวสีเหลืองบนผนัง “แต่ว่า … ทั้งที่เกิดเรื่องกับพี่ธรรศขนาดนี้ คุณบัวยังไม่ติดต่อพี่ธรรศ เธอหายตัวไป บางทีเธออาจจะกลัวผีของพี่ธรรศก็ได้”
ธรรศสะอึกอยู่เหมือนกัน พอคิดตามที่ช่อแก้วพูด มีความเป็นไปได้สูงว่ารวินท์รดาจะกลัวเขา
ผิดกับช่อแก้วที่เริ่มมีความหวัง หยิบปมในใจชายหนุ่มมาตอกย้ำให้เขาไม่ลืมว่า ตัวเขาเองนั้นไม่เหมือนคนอื่นมากแค่ไหน เพื่อที่จะได้ตระหนักว่ามีแต่เธอเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเขาได้
“ช่อไม่เคยรังเกียจพี่สักครั้ง ช่ออยากอยู่ข้างพี่”
“แต่พี่ไม่ต้องการ”
ช่อแก้วปล่อยผ้าห่มหล่นลงพื้น ก่อนจะปิดปากวิ่งหนีออกไป ส่วนคนใจร้ายอย่างธรรศก็ถึงกับทรุดนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง
เขาได้แต่หวังว่าช่อแก้วจะเลิกคาดหวังอะไรกับเขาเสียที
ช่อแก้วเดินเข้าบ้านคุณย่าวัลภาด้วยน้ำตานองหน้า เธอร้องไห้จนไม่ได้มองทางทำให้ชนเข้ากับปราณนท์ซึ่งเดินสวนมาพอดี
“ช่อ!” ปราณนท์ทันคว้าตัวหญิงสาวไว้ เขายึดไหล่เล็กทั้งสองแน่น และเบิกตากว้างกับน้ำตาบนใบหน้าขาว “เป็นอะไร อย่าบอกนะว่าร้องไห้เรื่องพี่ธรรศอีกแล้ว” ปลายเสียงของปราณนท์เต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ
“ปล่อยช่อนะคะ” ช่อแก้วหลบตาปราณนท์ ทั้งที่ร้องไห้ไม่หยุด
“เลิกเข้าหาพี่ธรรศสักที ก็รู้อยู่ว่าเขาไมได้ชอบเธอ” ปราณนท์ถามเสียงเข้ม ยิ่งออกแรงบีบหัวไหล่หญิงสาวแน่นกว่าเดิม เขาต่างหากที่ชอบช่อแก้ว แต่ทำไมช่อแก้วถึงเอาแต่ชอบธรรศอยู่ได้!
“อย่ามายุ่งกับช่อนะคะ” ช่อแก้วช้อนตาแดงก่ำมองคนปากร้ายอีกคน และตำหนิด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ไม่เกี่ยวกับพี่ปิงสักนิด” เธอกำลังเสียใจมากจนควบคุมความโกรธตัวเองไม่อยู่ ถ้าปกติเธอคงไม่กล้าขึ้นเสียงใส่ปราณนท์แบบนี้หรอก
“ช่อ” ปราณนท์ก็ไม่คิดว่าจะเจอหญิงสาวระเบิดความโกรธใส่ เขาผ่อนแรงที่จับเธอไว้ ยอมลดความรุนแรงทางอารมณ์ลง “ที่พี่พูดก็เพราะพี่ … พี่เป็นห่วง ยังไงก็เห็นช่อเป็นน้องสาว”
คนพูดถอนหายใจ เพราะช่อแก้วคงไม่รับฟัง เธอเบือนหน้าหนีความเป็นห่วงของเขา
“ค่อย ๆ ตัดใจก็ได้ ช่อต้องคิดว่าช่อทำได้ ไม่ใช่อ่อนแออยู่แบบนี้”
“ถ้าไม่มีอะไรอีก ช่อจะรีบเข้าไปหาคุณยายค่ะ” ช่อแก้วใช้คนแก่มาอ้างได้ก็รีบเดินหนีไปทันที ปราณนท์หลับตาลงพร้อมถอนหายใจอย่างเครียด ๆ ก่อนจะยอมตัดใจ เพราะถูกไล่อย่างนั้น ปราณนท์ก็อยากจะเลิกรักเลิกชอบช่อแก้วบ้างแล้วเหมือนกัน!!
สำหรับช่อแก้วนั้น เมื่อปราณนท์ยอมเลิกยุ่งกับเธอแล้ว ช่อแก้วก็หยุดยืนนิ่งกลางทางเดิน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเพลิงความโกรธแค้นจากความรักที่ผิดหวัง
“ช่อไม่ได้อยากตัดใจ ช่อไม่ต้องการตัดใจ ช่อต้องการแค่พี่ธรรศคนเดียวเท่านั้น” ช่อแก้วกำมือแน่นจนเล็บจิกกลางฝ่ามือ จะเจ็บแค่ไหนเธอก็ไม่สนใจ เพราะหัวใจของเธอเจ็บปวดมากกว่าหลายสิบหลายร้อยเท่า
เธอคิดว่า ช่วงเวลาแห่งการตัดใจที่ผ่านมามันไมได้ทรมานหรือเจ็บน้อยกว่าการรอความรักจากธรรศเลย ถ้าจะต้องเจ็บมากขนาดนี้ เธอขอเอาความเจ็บเป็นแรงขับที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามาเป็นของเธอ
ไม่มีอะไรจะขัดขวางเธอได้ … รวมถึงไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม!
เบื้องหลังช่อแก้วกำลังมัวเมากับความรักความหลงในทางที่ผิด วิญญาณดำทะมึนทั้งตัวพวยพุ่งขึ้นมาจากพื้น นางผีที่ยังคงหอบความแค้นไว้เต็มอกนั้นเอาแต่มองช่อแก้วด้วยดวงตาแดงก่ำ โดยช่อแก้วไม่รู้สึกถึงว่าถูกวิญญาณร้ายจ้องเธอเขม็งอย่างพออกพอใจ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนกายจนไปใกล้ร่างบางของช่อแก้ว เธอกระซิบข้างใบหูหญิงสาวผู้เรียบร้อยด้วยเสียงเย็น ๆ ว่า
“ถูกต้องแล้วแม่แก้ว … ความรักมันต้องแย่งชิงเท่านั้น เธอจะพลาดจากท่านชายอีกชาติไม่ได้นะ จงแย่งท่านชายคืนมา จงขัดขวางอย่าให้มันได้ครองรักกัน!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ช่อแก้วจะทำยังไงต่อไปน้าา ^^
คุณแว่นใส - ท่าทางธรรศจะทำอะไรไว้ โดนแค้นใส่อย่างแรงเลยค่ะ
คุณพอใจ - เรื่องบ้านหลังนั้น ไว้ตามอาร์ตี้ไปค้นหาคำตอบด้วยกันเนอะ ^^
ขอบคุณนักอ่านค่า
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
หลังจากสายตาชายหนุ่มหญิงสาวประสานกันเข้าพอดี
ธรรศก็ถึงกับยิ้มค้างขณะที่อีกคนเกือบจะหลุดกรี๊ดออกมา แต่ธรรศยังไม่ทันได้พูดหรืออธิบายอะไร เจ้าของห้องสาวก็เดินอาด ๆ ตรงมาหาเขา ธรรศยกมือขึ้นสองข้างระดับอก พร้อมจะอธิบายว่าทำไมเขาถึงมาโผล่ที่นี่ เขาไม่ใช่โจรโรคจิตที่แอบเข้าห้องของเธอแน่นอน แต่ธรรศไม่มีโอกาสได้พูดอะไรสักคำ รวินท์รดาเดินผ่านร่างของเขาไปเฉยเลย ธรรศหันขวับมองตามร่างบาง ได้ยินเธอโวยวายใส่เจ้าเหมียวขนฟูที่เพิ่งกระโดดลงจากโต๊ะกินข้าวหนีมายืนอยู่หลังเขาแทน
“ดาร์ลิ้ง! ทำจานแตกอีกแล้ว!” รวินท์รดาโยนกระเป๋าพร้อมถุงกระดาษลงบนโต๊ะเตี้ย ๆ หน้าโซฟา ก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่แมวของเธอ โดยมองผ่านธรรศไปอย่างไม่รู้เลยว่ามีเขาอยู่ตรงนั้น
ดาร์ลิ้งรู้ตัวว่าจะโดนดุ เลยเดินเข้าไปหาพร้อมเอาใบหน้าถูไปมากับขาเรียวของรวินท์รดา พอเธอเจอแมวเหมียวอ้อนแบบนี้ก็ดุต่อไม่ลง
“เฮ้อ! ฉันรู้ว่าจะดุแกก็ไม่ถูก ฉันดันไม่ได้เก็บจานเองนี่ ใช่ไหม”
รวินท์รดารู้ว่าเธอไม่ควรจะไปเอาความกับแมวตัวยุ่ง ดาร์ลิ้งชอบกระโดดปีนนู่นนี่จนบางทีก็ชนของตกพื้นบ้าง เธอเองก็ขี้เกียจจะเสียอารมณ์กับแมวด้วย
“แต่นี่มันจานใบโปรดของฉันเลยนะ ฉันชอบสีเหลืองนะ แกรู้ไหม” เธอบ่นพลางยื่นปากใส่
รวินท์รดาบ่นไปก็จัดการเก็บกวาดเศษจานกระเบื้องไป ธรรศได้ยินว่าหญิงสาวกลับมาที่พักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมออกไปงานเลี้ยง แต่ก็ดันต้องมาจัดการสิ่งที่แมวเหมียวทำไว้อีก
นายแบบหนุ่มไม่รู้ว่าจะโล่งใจดีที่เธอไม่เห็นเขา หรือจะเสียดายเพราะเขาไมได้อยู่ในสายตาของเธอ และดูเหมือนว่ารวินท์รดาจะไม่ได้สนใจเรื่องราวของธรรศเท่าไหร่ด้วย
เธอคงไม่ได้คิดถึง หรือรู้สึกว่าธรรศอยู่ในชีวิตเธอเลย …
“ผมคิดถึงบัว”
ธรรศเอ่ย แม้รู้ดีว่าหญิงสาวคงไม่ได้ยิน แววตาของธรรศหม่นเศร้า รอยยิ้มเอ็นดูก็เลือนหาย ธรรศกลอกตาลงด้วยความรู้สึกเหงา ๆ ก่อนสายตาของเขาจะมองตามเจ้าของห้องสาวที่หอบเศษจานไปทิ้งในครัว จนกลับออกมาอุ้มแมวน้อยไปนั่งบนโซฟา เธอหยิบผ้าคลุมไหล่สีเหลืองออกมาจากถุงกระดาษเพื่ออวดเจ้าสัตว์เลี้ยงสุดที่รัก รูปถ่ายดอกบัวก็ร่วงตามออกมาด้วย ธรรศขมวดคิ้วกับดอกบัวสีเหลืองบนรูปถ่าย ถ้าเขาจำไม่ผิด ดอกบัวในรูปถ่ายของรวินท์รดาช่างเหมือนกับภาพดอกบัวที่ธรรศเห็นก่อนจะหลับใหลเลยนี่นา
ธรรศสงสัยกับภาพดอกบัวสีเหลืองได้ไม่นาน ร่างของเขาก็ถูกเขย่าอย่างแรงจนธรรศตื่นขึ้นมากลางเรือนหลังเล็กของปราขญ์ดา ธรรศชักสีหน้าใส่ช่อแก้วทันทีที่เห็นหน้าเธอยืนอยู่ข้าง ๆ
“ปลุกทำไม” ธรรศหงุดหงิด เขายังไม่อยากตื่น! ยังอยากเห็นรวินท์รดาต่ออีกสักนิด!!
“ช่อขอโทษค่ะ ช่อกะจะห่มผ้าให้พี่ธรรศ ไม่ได้ตั้งใจ”
ธรรศเพิ่งเห็นห้าผืนใหญ่ในมือชองช่อแก้ว เขาก็ถอนหายใจ จนไม่อยากต่อว่าอะไรคนตาแดงก่ำต่ออีก
“ไหนพี่ปั้นบอกว่าไม่มีใครรู้ว่ามีบ้านหลังนี้อยู่” ธรรศขยับตัวอย่างอึดอัดที่อยู่กับหลานรักคุณย่าสองต่อสอง
“พี่ปั้นอาจจะหมายถึงคุณธิดาหรือคุณป้าทิพมั้งคะ เพราะช่อเคยเอาอาหารมาส่งให้พี่ปั้นที่นี่ ช่อได้ยินว่าพี่ธรรศพักที่นี่เลยเอาเสื้อผ้ามาให้ด้วย”
ช่อแก้วอยากให้ธรรศเห็นความปรารถนาดีของเธอบ้าง เธอรักเขามากแค่ไหน แอบรักมาตลอด แม้จะพยายามตัดใจในตอนที่ธรรศหนีไปต่างประเทศ พยายามจะรักคนอื่น มองคนอื่นแล้ว แต่ช่อแก้วก็ทำไม่เคยได้เลย เธอคิดว่าเธอคงเกิดมาเพื่อรักธรรศคนเดียวเท่านั้น
หัวใจของเธอต้องการแค่ธรรศคนเดียว!
“งั้นก็ควรออกไปได้แล้ว ถ้าใครมาเห็นเข้าจะดูไม่ดีนะ” ธรรศลุกจากเก้าอี้ไปยืนอีกมุม ค่อนข้างวางตัวห่างหินกับช่อแก้วมาก อาจจะเป็นเพราะไม่อยากมีปัญหากับคุณย่า และเขาก็ไม่อยากให้ความหวังอะไรช่อแก้วด้วย
“ช่อทำให้พี่ธรรศอึดอัดสินะคะ พี่ธรรศเกลียดช่อหรือคะ” น้ำใส ๆ หยดออกจากดวงตาแสนเศร้า ช่อแก้วถามน้ำเสียงสะอื้น เธอก้าวเท้าไปหาเขา เขาก็ขยับ ทิ้งระยะห่างจากเธอไกลกว่าเดิมอีก
“พี่ไม่ได้เกลียด แต่คุณย่าเกลียดพี่ ช่อก็ควรจะเข้าใจ ถ้าช่อไม่อยากเห็นพี่ทะเลาะกับคุณย่า ช่อก็ควรทำเหมือนคนอื่น ๆ ที่ไม่เคยคิดว่ามีพี่อยู่ในตระกูลนี้จะดีกว่า” ทั้ง ๆ ที่ธรรศพยายามอยู่ให้ห่างจากคนที่เกลียดเขาแล้ว เขาเจ็บจากการแสดงออกของคุณย่ามานานจนไม่อยากจะรู้สึกอะไรอีก พักนี้ธรรศได้ยินว่าสุขภาพคุณย่าอ่อนแอตามวัย เกรงจะทำให้ท่านล้มป่วยได้ ถึงคุณย่าจะรังเกียจเขา หากเขาก็ยังห่วงสุขภาพคุณย่าอยู่ดี
“แต่ช่อทำไม่ได้นี่คะ พี่ธรรศก็เห็น ช่อไม่เคยเปลี่ยนใจตัวเองได้เลย ไม่เคย …”
“พี่มีคนรักแล้ว” ธรรศสวนใส่ด้วยการตัดบทอย่างเย็นชา แม้จะเห็นช่อแก้วชะงักงัน แววตาเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม ธรรศก็นิ่งเฉย “พี่มีแฟนแล้ว”
“คุณบัว” ช่อแก้วเผลอตวัดสายตาไม่พอใจไปทางภาพวาดดอกบัวสีเหลืองบนผนัง “แต่ว่า … ทั้งที่เกิดเรื่องกับพี่ธรรศขนาดนี้ คุณบัวยังไม่ติดต่อพี่ธรรศ เธอหายตัวไป บางทีเธออาจจะกลัวผีของพี่ธรรศก็ได้”
ธรรศสะอึกอยู่เหมือนกัน พอคิดตามที่ช่อแก้วพูด มีความเป็นไปได้สูงว่ารวินท์รดาจะกลัวเขา
ผิดกับช่อแก้วที่เริ่มมีความหวัง หยิบปมในใจชายหนุ่มมาตอกย้ำให้เขาไม่ลืมว่า ตัวเขาเองนั้นไม่เหมือนคนอื่นมากแค่ไหน เพื่อที่จะได้ตระหนักว่ามีแต่เธอเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเขาได้
“ช่อไม่เคยรังเกียจพี่สักครั้ง ช่ออยากอยู่ข้างพี่”
“แต่พี่ไม่ต้องการ”
ช่อแก้วปล่อยผ้าห่มหล่นลงพื้น ก่อนจะปิดปากวิ่งหนีออกไป ส่วนคนใจร้ายอย่างธรรศก็ถึงกับทรุดนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง
เขาได้แต่หวังว่าช่อแก้วจะเลิกคาดหวังอะไรกับเขาเสียที
ช่อแก้วเดินเข้าบ้านคุณย่าวัลภาด้วยน้ำตานองหน้า เธอร้องไห้จนไม่ได้มองทางทำให้ชนเข้ากับปราณนท์ซึ่งเดินสวนมาพอดี
“ช่อ!” ปราณนท์ทันคว้าตัวหญิงสาวไว้ เขายึดไหล่เล็กทั้งสองแน่น และเบิกตากว้างกับน้ำตาบนใบหน้าขาว “เป็นอะไร อย่าบอกนะว่าร้องไห้เรื่องพี่ธรรศอีกแล้ว” ปลายเสียงของปราณนท์เต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ
“ปล่อยช่อนะคะ” ช่อแก้วหลบตาปราณนท์ ทั้งที่ร้องไห้ไม่หยุด
“เลิกเข้าหาพี่ธรรศสักที ก็รู้อยู่ว่าเขาไมได้ชอบเธอ” ปราณนท์ถามเสียงเข้ม ยิ่งออกแรงบีบหัวไหล่หญิงสาวแน่นกว่าเดิม เขาต่างหากที่ชอบช่อแก้ว แต่ทำไมช่อแก้วถึงเอาแต่ชอบธรรศอยู่ได้!
“อย่ามายุ่งกับช่อนะคะ” ช่อแก้วช้อนตาแดงก่ำมองคนปากร้ายอีกคน และตำหนิด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ไม่เกี่ยวกับพี่ปิงสักนิด” เธอกำลังเสียใจมากจนควบคุมความโกรธตัวเองไม่อยู่ ถ้าปกติเธอคงไม่กล้าขึ้นเสียงใส่ปราณนท์แบบนี้หรอก
“ช่อ” ปราณนท์ก็ไม่คิดว่าจะเจอหญิงสาวระเบิดความโกรธใส่ เขาผ่อนแรงที่จับเธอไว้ ยอมลดความรุนแรงทางอารมณ์ลง “ที่พี่พูดก็เพราะพี่ … พี่เป็นห่วง ยังไงก็เห็นช่อเป็นน้องสาว”
คนพูดถอนหายใจ เพราะช่อแก้วคงไม่รับฟัง เธอเบือนหน้าหนีความเป็นห่วงของเขา
“ค่อย ๆ ตัดใจก็ได้ ช่อต้องคิดว่าช่อทำได้ ไม่ใช่อ่อนแออยู่แบบนี้”
“ถ้าไม่มีอะไรอีก ช่อจะรีบเข้าไปหาคุณยายค่ะ” ช่อแก้วใช้คนแก่มาอ้างได้ก็รีบเดินหนีไปทันที ปราณนท์หลับตาลงพร้อมถอนหายใจอย่างเครียด ๆ ก่อนจะยอมตัดใจ เพราะถูกไล่อย่างนั้น ปราณนท์ก็อยากจะเลิกรักเลิกชอบช่อแก้วบ้างแล้วเหมือนกัน!!
สำหรับช่อแก้วนั้น เมื่อปราณนท์ยอมเลิกยุ่งกับเธอแล้ว ช่อแก้วก็หยุดยืนนิ่งกลางทางเดิน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเพลิงความโกรธแค้นจากความรักที่ผิดหวัง
“ช่อไม่ได้อยากตัดใจ ช่อไม่ต้องการตัดใจ ช่อต้องการแค่พี่ธรรศคนเดียวเท่านั้น” ช่อแก้วกำมือแน่นจนเล็บจิกกลางฝ่ามือ จะเจ็บแค่ไหนเธอก็ไม่สนใจ เพราะหัวใจของเธอเจ็บปวดมากกว่าหลายสิบหลายร้อยเท่า
เธอคิดว่า ช่วงเวลาแห่งการตัดใจที่ผ่านมามันไมได้ทรมานหรือเจ็บน้อยกว่าการรอความรักจากธรรศเลย ถ้าจะต้องเจ็บมากขนาดนี้ เธอขอเอาความเจ็บเป็นแรงขับที่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามาเป็นของเธอ
ไม่มีอะไรจะขัดขวางเธอได้ … รวมถึงไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม!
เบื้องหลังช่อแก้วกำลังมัวเมากับความรักความหลงในทางที่ผิด วิญญาณดำทะมึนทั้งตัวพวยพุ่งขึ้นมาจากพื้น นางผีที่ยังคงหอบความแค้นไว้เต็มอกนั้นเอาแต่มองช่อแก้วด้วยดวงตาแดงก่ำ โดยช่อแก้วไม่รู้สึกถึงว่าถูกวิญญาณร้ายจ้องเธอเขม็งอย่างพออกพอใจ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนกายจนไปใกล้ร่างบางของช่อแก้ว เธอกระซิบข้างใบหูหญิงสาวผู้เรียบร้อยด้วยเสียงเย็น ๆ ว่า
“ถูกต้องแล้วแม่แก้ว … ความรักมันต้องแย่งชิงเท่านั้น เธอจะพลาดจากท่านชายอีกชาติไม่ได้นะ จงแย่งท่านชายคืนมา จงขัดขวางอย่าให้มันได้ครองรักกัน!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ช่อแก้วจะทำยังไงต่อไปน้าา ^^
คุณแว่นใส - ท่าทางธรรศจะทำอะไรไว้ โดนแค้นใส่อย่างแรงเลยค่ะ
คุณพอใจ - เรื่องบ้านหลังนั้น ไว้ตามอาร์ตี้ไปค้นหาคำตอบด้วยกันเนอะ ^^
ขอบคุณนักอ่านค่า
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 พ.ย. 2559, 09:54:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ย. 2559, 09:54:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 1112
| << ตอนที่ 8 - 100% | ตอนที่ 9 - 70% >> |
แว่นใส 18 พ.ย. 2559, 12:51:47 น.
แค้นข้ามชาติเลยนะ
แค้นข้ามชาติเลยนะ
kaelek 18 พ.ย. 2559, 17:22:06 น.
เฮ้ยๆๆๆ ผีโผล่ ..จะแค้นอะไรเบอร์นั้น ..ช่อแก้วเธอจะเป็นตัวร้ายเหรอ ยังมีคนที่รักเธออยู่นะ
เฮ้ยๆๆๆ ผีโผล่ ..จะแค้นอะไรเบอร์นั้น ..ช่อแก้วเธอจะเป็นตัวร้ายเหรอ ยังมีคนที่รักเธออยู่นะ
พอใจ 19 พ.ย. 2559, 00:00:19 น.
ผีตนนี้ คืออดีตของช่อแก้วรึเปล่านะ ใครก็ได้ช่วยหนูบัว กับพี่ธรรศด้วยยยย
ผีตนนี้ คืออดีตของช่อแก้วรึเปล่านะ ใครก็ได้ช่วยหนูบัว กับพี่ธรรศด้วยยยย
