In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter: 14 Reconcile (ปรับความเข้าใจ)
Chapter: 14 Reconcile (ปรับความเข้าใจ)
“ใจเย็นครับพี่ คุณเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก ปลอดภัยแล้ว แค่อาหารเป็นพิษ ตอนนี้นอนเติมน้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล”
“ฮู้ว ไงก็ขอบใจ”
“เหอะ เปลี่ยนจากพูดขอบใจเป็นอย่างอื่นดีไหมครับ”
“อะไร”
“ผมอยากขออนุญาตพี่ให้โมนาช่วยเป็นไกด์พาผมเที่ยวสักหนึ่งวันก่อนกลับได้ไหมครับ”
-
-
-
“หึ ฉันขอเตือนแกว่า อ ย่ า ม า ยุ่ ง กั บ เมียฉัน! กลับ!”
“ผมคงทำตามที่พี่สั่งไม่ได้ เพราะผมกับโมนาคบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
“แกแน่ใจเหรอ”
“………………………………….”
“หึ กลับ”
พรึ่บบ
เป็นอีกครั้งที่เขากระชากมือฉันให้เดินตามเขา ฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ เพราะเขาบีบมันไว้แน่นเหมือนอารมณ์ที่อัดแน่นของเขาตอนนี้ เขาลากฉันออกมาจนถึงลานจอดรถของโรงแรม
“ขึ้นรถ”
“ถ้าพี่อยากไปหาคุณอัสมาก็ไปเถอะคะ น้องจะกลับเอง จะได้ไม่เสียเวลาไปส่งน้อง”
“เป็นอะไรอีก อย่าหาเรื่องได้ไหม บอกว่ากลับก็กลับ”
ฉันยืนจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนตัดสินใจขึ้นรถไปอย่างเงียบๆ ฉันเริ่มจะรู้สึกไม่ไหวแล้ว ฉันอยากพูดอยากถามอยากรู้ในทุกๆเรื่องที่เป็นอยู่ แต่มันต้องไม่ใช่ที่นี่ ใช่ เพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว ระหว่างทางไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรใดๆทั้งสิ้น เราต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งเครื่องยนต์ดับลง เขาพาฉันกลับมาบ้านเขาบ้านที่เขาบอกว่ามันเป็น “บ้านของเรา” ซึ่งฉันเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่ามันยังจะเป็นบ้านของเราอยู่หรืออีกหรือเปล่า เพราะฉันเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดยังไง กับสิ่งที่ฉันจะพูดต่อจากนี้
“พี่คิดยังไงกับคุณอัสมา”
“เราเคยพูดเรื่องนี้กันไปแล้ว ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ”
“พี่คิดยังไงกับน้อง”
“อะไรนะ”
“พี่รู้สึกรักน้องบ้างหรือเปล่า”
“เป็นสามีภรรยากันแล้ว คิดว่าไงละ”
“ไม่รู้สิคะ น้องบอกไม่ถูก เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะน้องไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น”
“พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า”
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ รู้มานานแล้วด้วย”
“รู้อะไร”
“รู้ว่าพี่รักอัสมานั่นไง ฮึก ฮื่อ”
“อย่าพูดอะไรหยาบคายแบบนี้นะ”
“ทำไมคะ ฮึก เพราะเป็นคุณอัสมาใช่ไหม”
“ไม่ใช่ เพราะมันไม่ใช่เธอต่างหาก”
พรึ่บบ
เขาดึงฉันเข้าไปกอด ฉันรับรู้ถึงฝ่ามืออุ่นที่ไล่วนไปมาอยู่บนหลังฉันเหมือนต้องการจะปลอบ
“โมนา ที่ฉันรู้จัก คือ ภรรยาที่สุภาพ เรียบร้อยและอ่อนโยนของฉันต่างหาก”
“ฮึกฮื่อๆ”
“อย่าคิดมาก อย่าใส่ใจ อย่าหลงเชื่อ หรือคิดอะไรไปเอง อย่าปล่อยให้ชัยฏอน*ครอบงำจิตใจเราโดยไม่รู้ตัว”
“ฮึก แต่วันนี้พี่ดูเป็นห่วงเขามาก”
“พี่ห่วงในฐานะเพื่อน เขามาที่นี่ในฐานะหุ้นส่วนของบริษัทพี่ พี่ต้องทำหน้าที่รับผิดชอบเขาในทุกเรื่อง เข้าใจที่พี่พูดไหม”
“………………………….”
“หืม”
เขาผละจากกอดเป็นมองหน้าฉันแทน เขามองอยู่อย่างนั้น และก็เหมือนทุกครั้งเป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตาลง
“โอเค มองตาพี่แล้วถามในสิ่งที่สงสัยมา ถ้าพี่ตอบได้ก็จะตอบ”
“………………………………”
“………………………………”
“ตอนนี้พี่รู้สึกยังไงกับคุณอัสมา”
“พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น ไม่ได้คิดอะไรเลย”
“พี่ แต่งงานกับน้องเพราะโดนบังคับใช่ไหม”
“ใช่”
ชัดเจน ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าทำไมเขาถึงไม่ได้รักแก โมนา ไหนเขาว่ากันว่ารู้ความจริงจากปากมันเจ็บน้อยกว่าไง ทำไมฉันกลับรู้สึกว่ามันไม่ต่างกันเลย อยู่ๆน้ำใสๆที่เพิ่งแห้งเหือดไปก็ไหลวนมารอบดวงตาอีกครั้ง ฮึก
“ไม่อยากถามต่อแล้วหรอ”
ฉันเพียงแค่สายหัวไปมาอย่างช้าๆ
“แต่พี่ยังตอบไม่หมดเลยนะ”
“ไม่อยากรู้แล้ว พอแล้ว”
ฉันที่ทำท่าจะเดินหนี กลับถูกมือใหญ่รั้งเอวไว้ จนฉันเซเข้าไปประชิดกับอกเขา เขามองหน้าฉันที่มีน้ำตาไหลอาบ มือหนาค่อยๆเช็ดน้ำตาออกอย่างช้าๆ
“แต่พี่จะตอบ ใช่ พี่แต่งงานเพราะผู้ใหญ่ต้องการ แต่นั่นมันก่อนที่พี่จะรู้ว่าเจ้าสาวของพี่คือน้องต่างหาก”
“หมายความว่าไงคะ”
“ก็ถ้าพี่ไม่ยอมแล้วใครจะบังคับเราได้ ถ้าพี่ไม่ต้องการ ป่านนี้เราก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก”
“แสดง วะ ว่า”
จุ๊บบ
เขาจูบหน้าผากฉัน เขาจูบมันไว้แบบนั้น
“ฮึก ฮื่อ”
เขาละจากหน้าผากฉัน แล้วเลื่อนใบหน้าเขาลงมาในระดับเดียวกัน เขายื่นหน้ามาใกล้ฉันจนหน้าผากของเราสองติดกัน
“อย่าร้องไห้นะคนดี พี่ไม่อยากเห็นมันไหลออกมาจากดวงตาคู่นี้ของน้องเลย ไม่อยากเลยจริงๆ”
“ฮึก คะ”
เขาจูบซับน้ำตาฉันอย่างช้าๆอย่างต้องการปลอบ ฉันยื่นแขนโอบกอดเขาเพื่อต้องการซึมซับความรู้สึกของฉันตอนนี้ ฉันรู้สึกเหมือนกำแพงที่ก่อขึ้นก่อนหน้านี้มันได้พังทลายไปหมดแล้ว ฉันเข้าใจในสิ่งที่เขาทำแล้ว ฉันมั่นใจว่าเขาหนักแน่นพอ ฉันเชื่อว่าฉันสามารถเชื่อใจเขาได้ เพราะเขาคือคนที่พระเจ้าเลือกมาให้ฉันแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่บอกรักฉัน แต่ฉันเชื่อว่าสักวัน สักวันหนึ่ง ฉันจะรอ
1 weeks later,
ฟอดด!
“อื่อพี่อาลี”
“หืม ทำไม หอมไม่ได้หรอ”
“เปล่าคะ แต่นี่มันบ้านแม่นะ วันนี้ทุกคนอยู่บ้านกันหมดคะ”
“แล้วยังไง ที่นี่มีแค่เรา”
ที่เขาพูดก็จริง เพราะตอนนี้ฉันกับเขาเราอยู่ในครัวกันสองคน เรากำลังแสดงฝีมือทำกับข้าวมื้อสุดท้ายก่อนบินกลับมาเลย์ ในวันพรุ่งนี้
“ไงครับน้องเขย วันนี้จะได้กินไหมมัวแต่สวีตกันอยู่นั่นแหล่ะ”
“พี่มุนชิต มาตั้งแต่ตอนไหน”
“ก็มาทันได้ยินใครบางคนพูดอะไรเลี่ยนๆ ที่นี่มีแค่เราสอง”
“แล้วทำไมก็คนเขาแต่งงานแล้ว จะสวีตจะอะไรมันก็ไม่เห็นแปลก”
“เออ แต่งงานแล้ว แต่งแล้วย้ำอยู่ได้”
“ใครแต่งอะไรครับพี่ๆ”
“ก็พี่ชายนายไงมุมิน มันอยากแต่งงาน”
“จริงหรอพี่ บอกพ่อสิครับพี่ ว่าแต่ใครคือเจ้าสาว”
“ยุ่งน่าไอ้มิน”
“อ้าวเห้ย”
“ไหนๆก็มากันแล้วมาๆ มาช่วยโมนากับพี่ลีทำกับข้าวกันคะ”
“เอ้อจริงสิ มินมีวิจัยอ่ะยังทำไม่เสร็จเลย”
“อย่าแถไอ้มิน มานี่เลยมาล้างผักนี่ เดี่ยวพี่จะหั่นส่วนที่ล้างแล้วก่อน”
“ฮ่ะฮะฮ่าๆๆๆๆๆ”
สรุปคือทุกคนต้องอยู่ช่วยฉันทำกับข้าว ถึงฉันจะไม่มีพี่สาวหรือน้องสาวแต่ฉันก็ไม่เคยเหงาที่จะอยู่กับพี่ชายและน้องชายที่น่ารักของฉัน ><
*ชัยฏอน = ซาตาน คิดร้ายต่อมนุษย์ ผู้ที่ต้องการหลอกหล่อให้เชื้อสายอดัม (มุสลิม) ทุกคนทำผิดต่อพระเจ้าในที่นี้หมายถึง กิเลสความคิดด้านลบ
“ใจเย็นครับพี่ คุณเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก ปลอดภัยแล้ว แค่อาหารเป็นพิษ ตอนนี้นอนเติมน้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล”
“ฮู้ว ไงก็ขอบใจ”
“เหอะ เปลี่ยนจากพูดขอบใจเป็นอย่างอื่นดีไหมครับ”
“อะไร”
“ผมอยากขออนุญาตพี่ให้โมนาช่วยเป็นไกด์พาผมเที่ยวสักหนึ่งวันก่อนกลับได้ไหมครับ”
-
-
-
“หึ ฉันขอเตือนแกว่า อ ย่ า ม า ยุ่ ง กั บ เมียฉัน! กลับ!”
“ผมคงทำตามที่พี่สั่งไม่ได้ เพราะผมกับโมนาคบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ”
“แกแน่ใจเหรอ”
“………………………………….”
“หึ กลับ”
พรึ่บบ
เป็นอีกครั้งที่เขากระชากมือฉันให้เดินตามเขา ฉันรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ เพราะเขาบีบมันไว้แน่นเหมือนอารมณ์ที่อัดแน่นของเขาตอนนี้ เขาลากฉันออกมาจนถึงลานจอดรถของโรงแรม
“ขึ้นรถ”
“ถ้าพี่อยากไปหาคุณอัสมาก็ไปเถอะคะ น้องจะกลับเอง จะได้ไม่เสียเวลาไปส่งน้อง”
“เป็นอะไรอีก อย่าหาเรื่องได้ไหม บอกว่ากลับก็กลับ”
ฉันยืนจ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนตัดสินใจขึ้นรถไปอย่างเงียบๆ ฉันเริ่มจะรู้สึกไม่ไหวแล้ว ฉันอยากพูดอยากถามอยากรู้ในทุกๆเรื่องที่เป็นอยู่ แต่มันต้องไม่ใช่ที่นี่ ใช่ เพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว ระหว่างทางไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรใดๆทั้งสิ้น เราต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งเครื่องยนต์ดับลง เขาพาฉันกลับมาบ้านเขาบ้านที่เขาบอกว่ามันเป็น “บ้านของเรา” ซึ่งฉันเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่ามันยังจะเป็นบ้านของเราอยู่หรืออีกหรือเปล่า เพราะฉันเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดยังไง กับสิ่งที่ฉันจะพูดต่อจากนี้
“พี่คิดยังไงกับคุณอัสมา”
“เราเคยพูดเรื่องนี้กันไปแล้ว ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ”
“พี่คิดยังไงกับน้อง”
“อะไรนะ”
“พี่รู้สึกรักน้องบ้างหรือเปล่า”
“เป็นสามีภรรยากันแล้ว คิดว่าไงละ”
“ไม่รู้สิคะ น้องบอกไม่ถูก เพราะอะไรรู้ไหมคะ เพราะน้องไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น”
“พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า”
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ รู้มานานแล้วด้วย”
“รู้อะไร”
“รู้ว่าพี่รักอัสมานั่นไง ฮึก ฮื่อ”
“อย่าพูดอะไรหยาบคายแบบนี้นะ”
“ทำไมคะ ฮึก เพราะเป็นคุณอัสมาใช่ไหม”
“ไม่ใช่ เพราะมันไม่ใช่เธอต่างหาก”
พรึ่บบ
เขาดึงฉันเข้าไปกอด ฉันรับรู้ถึงฝ่ามืออุ่นที่ไล่วนไปมาอยู่บนหลังฉันเหมือนต้องการจะปลอบ
“โมนา ที่ฉันรู้จัก คือ ภรรยาที่สุภาพ เรียบร้อยและอ่อนโยนของฉันต่างหาก”
“ฮึกฮื่อๆ”
“อย่าคิดมาก อย่าใส่ใจ อย่าหลงเชื่อ หรือคิดอะไรไปเอง อย่าปล่อยให้ชัยฏอน*ครอบงำจิตใจเราโดยไม่รู้ตัว”
“ฮึก แต่วันนี้พี่ดูเป็นห่วงเขามาก”
“พี่ห่วงในฐานะเพื่อน เขามาที่นี่ในฐานะหุ้นส่วนของบริษัทพี่ พี่ต้องทำหน้าที่รับผิดชอบเขาในทุกเรื่อง เข้าใจที่พี่พูดไหม”
“………………………….”
“หืม”
เขาผละจากกอดเป็นมองหน้าฉันแทน เขามองอยู่อย่างนั้น และก็เหมือนทุกครั้งเป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตาลง
“โอเค มองตาพี่แล้วถามในสิ่งที่สงสัยมา ถ้าพี่ตอบได้ก็จะตอบ”
“………………………………”
“………………………………”
“ตอนนี้พี่รู้สึกยังไงกับคุณอัสมา”
“พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น ไม่ได้คิดอะไรเลย”
“พี่ แต่งงานกับน้องเพราะโดนบังคับใช่ไหม”
“ใช่”
ชัดเจน ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าทำไมเขาถึงไม่ได้รักแก โมนา ไหนเขาว่ากันว่ารู้ความจริงจากปากมันเจ็บน้อยกว่าไง ทำไมฉันกลับรู้สึกว่ามันไม่ต่างกันเลย อยู่ๆน้ำใสๆที่เพิ่งแห้งเหือดไปก็ไหลวนมารอบดวงตาอีกครั้ง ฮึก
“ไม่อยากถามต่อแล้วหรอ”
ฉันเพียงแค่สายหัวไปมาอย่างช้าๆ
“แต่พี่ยังตอบไม่หมดเลยนะ”
“ไม่อยากรู้แล้ว พอแล้ว”
ฉันที่ทำท่าจะเดินหนี กลับถูกมือใหญ่รั้งเอวไว้ จนฉันเซเข้าไปประชิดกับอกเขา เขามองหน้าฉันที่มีน้ำตาไหลอาบ มือหนาค่อยๆเช็ดน้ำตาออกอย่างช้าๆ
“แต่พี่จะตอบ ใช่ พี่แต่งงานเพราะผู้ใหญ่ต้องการ แต่นั่นมันก่อนที่พี่จะรู้ว่าเจ้าสาวของพี่คือน้องต่างหาก”
“หมายความว่าไงคะ”
“ก็ถ้าพี่ไม่ยอมแล้วใครจะบังคับเราได้ ถ้าพี่ไม่ต้องการ ป่านนี้เราก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก”
“แสดง วะ ว่า”
จุ๊บบ
เขาจูบหน้าผากฉัน เขาจูบมันไว้แบบนั้น
“ฮึก ฮื่อ”
เขาละจากหน้าผากฉัน แล้วเลื่อนใบหน้าเขาลงมาในระดับเดียวกัน เขายื่นหน้ามาใกล้ฉันจนหน้าผากของเราสองติดกัน
“อย่าร้องไห้นะคนดี พี่ไม่อยากเห็นมันไหลออกมาจากดวงตาคู่นี้ของน้องเลย ไม่อยากเลยจริงๆ”
“ฮึก คะ”
เขาจูบซับน้ำตาฉันอย่างช้าๆอย่างต้องการปลอบ ฉันยื่นแขนโอบกอดเขาเพื่อต้องการซึมซับความรู้สึกของฉันตอนนี้ ฉันรู้สึกเหมือนกำแพงที่ก่อขึ้นก่อนหน้านี้มันได้พังทลายไปหมดแล้ว ฉันเข้าใจในสิ่งที่เขาทำแล้ว ฉันมั่นใจว่าเขาหนักแน่นพอ ฉันเชื่อว่าฉันสามารถเชื่อใจเขาได้ เพราะเขาคือคนที่พระเจ้าเลือกมาให้ฉันแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่บอกรักฉัน แต่ฉันเชื่อว่าสักวัน สักวันหนึ่ง ฉันจะรอ
1 weeks later,
ฟอดด!
“อื่อพี่อาลี”
“หืม ทำไม หอมไม่ได้หรอ”
“เปล่าคะ แต่นี่มันบ้านแม่นะ วันนี้ทุกคนอยู่บ้านกันหมดคะ”
“แล้วยังไง ที่นี่มีแค่เรา”
ที่เขาพูดก็จริง เพราะตอนนี้ฉันกับเขาเราอยู่ในครัวกันสองคน เรากำลังแสดงฝีมือทำกับข้าวมื้อสุดท้ายก่อนบินกลับมาเลย์ ในวันพรุ่งนี้
“ไงครับน้องเขย วันนี้จะได้กินไหมมัวแต่สวีตกันอยู่นั่นแหล่ะ”
“พี่มุนชิต มาตั้งแต่ตอนไหน”
“ก็มาทันได้ยินใครบางคนพูดอะไรเลี่ยนๆ ที่นี่มีแค่เราสอง”
“แล้วทำไมก็คนเขาแต่งงานแล้ว จะสวีตจะอะไรมันก็ไม่เห็นแปลก”
“เออ แต่งงานแล้ว แต่งแล้วย้ำอยู่ได้”
“ใครแต่งอะไรครับพี่ๆ”
“ก็พี่ชายนายไงมุมิน มันอยากแต่งงาน”
“จริงหรอพี่ บอกพ่อสิครับพี่ ว่าแต่ใครคือเจ้าสาว”
“ยุ่งน่าไอ้มิน”
“อ้าวเห้ย”
“ไหนๆก็มากันแล้วมาๆ มาช่วยโมนากับพี่ลีทำกับข้าวกันคะ”
“เอ้อจริงสิ มินมีวิจัยอ่ะยังทำไม่เสร็จเลย”
“อย่าแถไอ้มิน มานี่เลยมาล้างผักนี่ เดี่ยวพี่จะหั่นส่วนที่ล้างแล้วก่อน”
“ฮ่ะฮะฮ่าๆๆๆๆๆ”
สรุปคือทุกคนต้องอยู่ช่วยฉันทำกับข้าว ถึงฉันจะไม่มีพี่สาวหรือน้องสาวแต่ฉันก็ไม่เคยเหงาที่จะอยู่กับพี่ชายและน้องชายที่น่ารักของฉัน ><
*ชัยฏอน = ซาตาน คิดร้ายต่อมนุษย์ ผู้ที่ต้องการหลอกหล่อให้เชื้อสายอดัม (มุสลิม) ทุกคนทำผิดต่อพระเจ้าในที่นี้หมายถึง กิเลสความคิดด้านลบ
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 พ.ย. 2559, 20:20:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ย. 2559, 20:20:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1130
| << Chapter 13: Ignore (มองข้าม) | Chapter 15: Spouse I (สามีภรรยา I) >> |