โซ่รักสีรุ้ง
"เด็กคนนั้น...เป็นลูกใคร" ห้าปีผ่านมา เธอคิดว่าชินชากับความเจ็บปวดแล้ว แต่ความจริงความรู้สึกนั้นเพียงแต่ตกตะกอนอยู่ก้นบึ้งหัวใจรอเวลาที่ใครสักคนจะกวนตะกอนนั้นขึ้นมา ให้เจ็บรวดร้าวยอกแสลงไปทั้งหัวใจ
Tags: ศศิภา,อรุณฉาย,ท้อง,หย่า,หนี,แต่งงาน,ศศิอักษร
ตอน: บทที่ ๑๐ - แผนการขั้นสุดท้าย ๒ + ตอนพิเศษ ๑
‘ผมรักรุ้ง’
‘ผมยินดีและเต็มใจจะรับผิดชอบทุกอย่าง’
‘ผมสัญญาว่าจะดูแลรุ้งให้ดีที่สุด’
แค่ลมปาก ยากนักที่ใครจะเชื่อ ยิ่งเป็นคุณดิลกด้วยแล้ว คำพูดของเขาก็เปรียบเสมือนสายลม ผ่านเข้าหูซ้าย ทะลุออกหูขวาไม่มีทีท่าว่าท่านจะรับรู้หรือใส่ใจ
พนมกรรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่าง...อะไรก็ตามที่มีน้ำหนักมากพอจนทำให้ท่านเชื่อเขาหมดหัวใจ
“ผมกำลังตามสืบว่าใครเป็นคนถ่ายรูปพวกนั้น” เขารีบพูดเมื่อเห็นคุณดิลกกำลังจะเดินจากไป ท่านแทบจะไม่เหลือบแลกระเช้าดอกไม้ที่เขาถือไว้ หน้าเขาท่านก็แทบไม่มอง
ประโยคนี้ได้ผลเพราะทำให้ท่านชะงักได้
“จากกล้องวงจรปิดของโรงแรม ถึงจะเห็นหน้าไม่ค่อยชัด แต่น่าจะพอตามหาตัวได้”
พนมกรสบตาท่าน ไม่สะทกสะท้านแม้จะโกหกคำโต
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนถ่ายภาพเหล่านั้นเป็นใคร เพราะเขาเองนี่แหละเป็นคนสั่งการ...สั่งให้ตามเก็บภาพเขาและสายรุ้งตั้งแต่เดินเข้าลงแรม ขึ้นลิฟต์ ไปจนถึงเข้าห้องพัก และยังสั่งให้ส่งภาพนั้นให้คุณดิลกด้วย
เขารู้ว่าเขาเลว...แต่เพื่อเป้าหมายที่วาดหวัง เขาจำต้องทิ้งความมีศีลธรรมไว้เบื้องหลัง
ในโลกที่อยู่ยากเช่นนี้ จะมัวแต่ทำตัวเป็นคนดีไม่ได้หรอก!
เถอะ...ไว้เขาแต่งงานกับสายรุ้งเมื่อไร เขาจะชดใช้ความเลวทรามทุกอย่างให้กับหล่อนเอง
“ถ้าเจอตัวแล้ว ผมจะลบไฟล์ที่มันมี...”
“กว่าจะหามันพบ” คุณดิลกขัดขึ้นมา ดวงตายังวาววับด้วยโทสะ “ภาพบ้าๆ นั่นคงไปถึงมือนักข่าวแล้ว!”
ท่านทอดถอนใจหนักๆ ก่อนโบกมือไล่
“ไป...กลับบ้านไปซะ แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก บ้านนี้ไม่ต้อนรับแก”
“คุณพ่อ...” เขาครางเสียงละห้อย พลางเหลือบมองไปด้านบน...สายรุ้งยังคงอยู่ในห้อง หล่อนถูกสั่งไม่ให้ลงมาพบหน้าเขา แม้แต่ไปทำงานที่บริษัท คุณดิลกก็ยังไม่ให้ไป เขาแวะไปหาหล่อนสองสามครั้งแต่ก็ต้องผิดหวังกลับมาเพราะหล่อนไม่ได้เข้าบริษัทเป็นอาทิตย์แล้ว
เขาควรทำอย่างไร...
พนมกรซ่อนความกระวนกระวายไว้ภายใต้ใบหน้าเศร้าเสียใจ
เขาโทร.หาหล่อนไม่ได้เพราะคุณดิลกยึดโทรศัพท์หล่อนไว้
แต่เขาจำเป็นต้องพบหล่อน...แล้วจะทำอย่างไรจึงจะพบหล่อนได้เล่า
“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยด้วยสุ้มเสียงสำนึกผิด “ผมผิดผมรู้ตัวดี และผมพยายามจะไถ่โทษ...”
“ทางเดียวที่จะแกจะไถ่โทษคือหายตัวไปซะ อย่าให้ฉันหรือยัยรุ้งเห็นหน้าแกอีก”
“แต่ผมรักรุ้ง” เขาประกาศกร้าว น้ำเสียงจริงจังหนักแน่น เฉกเช่นเดียวกับแววตา...แบบที่ถ้าตัวเองได้เห็นก็คงประหลาดใจไม่น้อยที่ความจริงจังโชนฉายออกมาจากดวงตาคู่นั้นอย่างชัดแจ้ง
“รัก? ถ้าแกรักรุ้งจริงคงต้องใช้เวลาพิสูจน์อีกนาน...นานมากเลยละ สิบปีไหวหรือเปล่า”
ไม่ไหว! เขารอไม่ไหว...แค่หนึ่งเดือนเขาก็รอแทบไม่ได้แล้ว!
ความไม่พอใจถูกเก็บซ่อนลึกเร้น พนมกรมองสบตาท่านแน่วนิ่ง
“ได้ครับ ผมรอได้”
ท่านยกยิ้ม ส่ายหน้าน้อยๆ
“แล้วเราจะได้รู้กัน”
ก่อนเดินจากไปท่านกำชับเด็กรับใช้ทุกคนว่าไม่ให้เขาขึ้นไปพบผู้เป็นลูกสาว และห้ามไม่ให้หล่อนลงมาพบเขาด้วย
ตอนพิเศษ ๑
บันทึกของชายหนุ่มผู้ไม่รู้หัวใจตัวเอง ๑
ผมเห็นเธอครั้งแรก...จากรูปถ่ายขนาด 5*7 นิ้วที่คนของผมส่งมาให้...เป็นรูปตั้งแต่เธอสวมเสื้อคอซอง ผมตัดสั้นเสมอติ่งหู ตัดผมหน้าม้าสั้นเต่อดูเด๋อๆ ด๋าๆ ผมหัวเราะให้กับรูปนั้นอย่างขบขัน...เธอยืนกางขา อ้าแขน ริมฝีปากแย้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันทุกซี่ ท่าทางของเธอเหมือนกำลังเล่นอะไรสักอย่างกับผู้เป็นเพื่อน เต็มไปด้วยความสดใส สนุกสนาน หน้าตาของเธอแสนธรรมดาจนไม่อาจทำให้ผมประทับใจได้ ทว่า...เป็นรอยยิ้มของเธอต่างหากที่ทำให้ผมถือรูปนั้นไว้ในมือนานกว่าปกติ
...รอยยิ้มอันบริสุทธิ์สดใสในตอนนั้นกระมังที่ทำให้ผมหลงรักเธอโดยไม่รู้ตัว
**ในหนังสือจะมีตอนพิเศษส่วนที่ ๒ อีกนะคะ**
ศศิภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ธ.ค. 2559, 16:42:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ธ.ค. 2559, 16:42:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1193
| << บทที่ ๑๐ - แผนการขั้นสุดท้าย ๑ | บทที่ ๑๐ {แผนการขั้นสุดท้าย} ๓ + ตอนพิเศษ ๒ >> |
Zephyr 18 ธ.ค. 2559, 22:11:54 น.
แต่ะ รักเค้าแต่ไม่รู้ตัว
แต่ะ รักเค้าแต่ไม่รู้ตัว