โซ่รักสีรุ้ง
"เด็กคนนั้น...เป็นลูกใคร" ห้าปีผ่านมา เธอคิดว่าชินชากับความเจ็บปวดแล้ว แต่ความจริงความรู้สึกนั้นเพียงแต่ตกตะกอนอยู่ก้นบึ้งหัวใจรอเวลาที่ใครสักคนจะกวนตะกอนนั้นขึ้นมา ให้เจ็บรวดร้าวยอกแสลงไปทั้งหัวใจ
Tags: ศศิภา,อรุณฉาย,ท้อง,หย่า,หนี,แต่งงาน,ศศิอักษร
ตอน: บทที่ ๑๑ {แผนการขั้นสุดท้าย ๒} ๑
ห้องนอนของสายรุ้ง มีระเบียงอยู่ด้านข้าง ติดกันนั้นคือต้นมะม่วงสูงใหญ่ ดูแข็งแรงและมั่นคงพอที่จะปีนขึ้นไป
ในความมืดที่มีเพียงแสงจากดวงจันทร์และจากห้องของสายรุ้งส่องสว่าง พนมกรค่อยๆ เดินอย่างเงียบเชียบและระมัดระวังด้วยเกรงว่าจะถูกจับได้เสียก่อน
ท่ามกลางความเงียบสงัดที่มีเสียงลมหวิววู่เป็นครั้งคราว เสียงหัวใจของเขาดังตึกตักเป็นจังหวะหนักแน่น แรงและเร็ว ลมหายใจหอบถี่กระชั้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย ชายหนุ่มถึงกับพรูลมออกจากปากเมื่อเกี่ยวขาข้างหนึ่งกับราวระเบียงได้สำเร็จ และเพราะอายุเลยเลขสามมาสี่ห้าปีแล้ว เขาจึงจำต้องหยุดพักอยู่ครู่หนึ่ง
ไฟในห้องของสายรุ้งยังส่องสว่าง ผ้าม่านสีขาวถูกรูดปิดมิดชิดทำให้เขาไม่อาจมองเห็นได้ว่าหล่อนกำลังทำอะไรอยู่ในห้องนั้น เห็นแต่เพียงเงาสีดำเคลื่อนไหวไปมา
พนมกรยกมือปาดเหงื่อเมื่อมายืนอยู่บนระเบียงห้องของสายรุ้งอย่างปลอดภัย เขาปรี่เข้าไปที่ประตูกระจก เอาหูแนบ นิ่งฟัง กลับได้ยินแต่เสียงเครื่องปรับอากาศ เขายกมือลูบหน้า ก้มมองเสื้อเชิ้ตอันยับย่นของตนเองแล้วขมวดคิ้ว
เขาไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวเช่นนี้...เสื้อผ้าที่เขาสวมต้องดูเรียบหรูและเนี้ยบอยู่เสมอ เพราะรูปลักษณ์ของเขาคือสิ่งสำคัญ ทว่าหลายวันมานี้ เขากลับลืมเรื่องนี้อย่างง่ายดาย และเอาแต่คิดถึงสายรุ้งอย่างเอาเป็นเอาตาย
ชายหนุ่มทำเสียงหงุดหงิดในลำคอ ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนดึงชายเสื้อเชิ้ตที่สวมให้ตึง เผื่อว่ามันจะดูดีขึ้นมาอีกนิด จากนั้นจึงยกมือเสยผม...ผมที่ไม่ได้ใส่เจลและปล่อยให้มันชี้โด่ชี้เด่ไปคนละทิศละทาง
สภาพ...ย่ำแย่เกินกว่าจะพบหน้าสุภาพสตรีสักคนแม้คนคนนั้นจะเป็นสายรุ้งก็เถอะ
ไม่มีทางทำอะไรได้มากกว่านี้...พนมกรคิดอย่างหงุดหงิดขณะใช้มือเสยผมของตนเองเป็นครั้งสุดท้าย
เขาสูดลมหายใจลึก ขณะยกมือเคาะประตู
ครั้งแรก...ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
ครั้งที่สอง...เขาได้ยินเสียงสวบสาบเบาๆ หากก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ครั้งที่สาม...เขาส่งเสียงเรียกหล่อนด้วย
“รุ้ง” เสียงนั้นดังพอให้คนด้านในได้ยิน “พี่เอง”
แว่วเสียงฝีเท้า...อยู่ใกล้ๆ นี่เอง แต่ประตูยังไม่ขยับเขยื้อน
“พี่เองรุ้ง เปิดประตูให้พี่หน่อย”
สิ้นประโยคนั้นผ้าม่านก็ถูกเลิกขึ้น พร้อมกับดวงตากลมโตของสายรุ้งที่โผล่ออกมา
“พี่กร!” ดวงตาของหล่อนเบิกกว้างอย่างตกใจ “มาได้ยังไงคะนี่”
เขาชี้นิ้วไปด้านหลัง ไหวไหล่เล็กน้อย พลางเอ่ย
“ปีนขึ้นมา”
“ตายจริง!”
หล่อนอุทาน และลุกลี้ลุกลนเปิดประตูให้เขา
“อันตรายนะคะ”
พลันที่ประตูเปิดอ้า หล่อนก็สาวเท้าออกมา โผเข้าหาเขา สองมือของหล่อนแตะลงบนต้นแขน สองตากวาดมองสำรวจเร็วรี่
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะพี่กร”
ไม่มีคำตอบจากเขา มีแต่วงแขนกว้างที่สอดรัดเอวบางแนบแน่น กับอ้อมอกแสนอบอุ่นที่หล่อนกำลังซุกซบอยู่
“คิดถึง” เสียงกระซิบแหบพร่าชิดริมใบหู ลมหายใจรินรดอยู่ตรงต้นคอ “คิดถึง”
เขาพร่ำแต่คำคำนั้นซ้ำไปซ้ำมา อ้อมแขนยิ่งกอดรัดจนเรือนกายของหล่อนแทบจะกลืนกินไปกับเนื้อตัวของเขา
“พะ...พี่กร” หล่อนพูดเสียงอู้อี้ สองแขนพยายามดันตัวเขาไว้ “รุ้ง...หะ...หายใจไม่ออก”
สิ้นเสียงนั้น อ้อมแขนพลันคลายออก แต่คนตัวโตยังไม่ยอมปล่อยหล่อนเสียทีเดียว มือใหญ่เกาะกุมต้นแขนของหล่อนไว้
“พี่ขอโทษ” เขาพูดอย่างสำนึกผิด พลางกวาดตามองหล่อน “พี่กอดแน่นไปใช่ไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
คนถูกถามส่ายหน้า ริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ แววตาทั้งสองเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงและมีน้ำตาเอ่อคลอ
“ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน”
หล่อนเอ่ย...สุ้มเสียงกังวานใสเช่นที่เคยเป็น แต่วันนี้มันสั่นอยู่หน่อยๆ
“พี่คิดถึงรุ้งแทบบ้า” ใจของพนมกรแกว่งไกว ความรู้สึกบางอย่างท่วมท้นอยู่ในอก ทนไม่ไหวแม้วินาที ไม่รอให้หล่อนพูดอะไรอีกแม้ริมฝีปากคู่นั้นจะเผยออ้าเสมือนจะโพล่งคำบางคำออกมา
เขาโฉบริมฝีปากลงไป ประทับสนิทแนบ ละเลียดชิมอย่างโหยหา
ทั้งเนิบช้าและเร่าร้อน
ทั้งอ่อนหวานและดุดัน
รสจุมพิตในครานี้คือความร้อนแรงผสานกับความอ่อนหวาน สายรุ้งอ่อนระทวย แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกดันให้ก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังกระทบประตู
หล่อนได้สติ ยันอกเขาไว้...เรี่ยวแรงน้อยนิดทำอะไรเขาไม่ได้หรอก แต่พนมกรก็ยอมถอนริมฝีปากออกอย่างจำใจ
ลมหายใจของเขาเร็วแรง รินรดอยู่ตรงแก้มของหล่อน ทำให้แก้มนวลเห่อร้อน
เรือนกายภายใต้ชุดนอนแขนยาวขายาวลายคิตตี้แทบจะหลอมละลายไปกับจูบนั้น
“พี่กร”
“คิดถึง...”
เขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ...คิดถึงแทบบ้า!
ชายหนุ่มขบกรามแน่นขณะมองสำรวจหล่อน อารมณ์ดิบในกายกำลังเต้นเร่า...ปรารถนาครอบครอง... 'เด็กน้อยในชุดการ์ตูนหวานแหวว'
ให้ตายเถอะ!! แค่ชุดนอนธรรมดาๆ ไม่ใช่ชุดสายเดี่ยวอวดเนินทรวงหรือปลีน่องเรียวยาวก็ทำให้เขาแทบคลั่งได้
สายรุ้งทำอะไรกับเขากันหนอ...ทำไมเขาถึง ‘ติดใจ’ หล่อนมากขนาดนี้
“อยากกอด อยากหอม อยากจูบ” เขาสูดลมหายใจลึก ก้มหน้าลงมา ริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกัน “อยาก...รักรุ้งให้สมกับความคิดถึง”
สายรุ้งสะท้าน หัวใจไหวโยน แต่สติที่ยังเหลืออยู่ไม่ยอมให้หล่อนปล่อยอารมณ์เพริดกับแรงปรารถนาที่เต้นเร่าอยู่ในอก
“พี่กร...อย่าค่ะ” หล่อนเบี่ยงศีรษะ ร้องห้าม “รุ้งไม่อยากทำผิดต่อคุณพ่ออีก”
ถ้อยคำของหล่อนช่างขัดใจ แต่เขาจะทำอย่างไรได้...สายรุ้งคือทุกอย่าง คือเป้าหมาย คือความสำเร็จ เขาจำต้องเชื่อฟัง
พนมกรข่มความต้องการ ถอยห่างจากหล่อน แต่สองมือยังประคองหล่อนไว้ พาเดินเข้าไปด้านใน
“ขออยู่กับสักรุ้งอีกสักหน่อยได้ไหม อีกครึ่งชั่วโมงพี่จะกลับ”
“อยู่...”
“อยู่คุยเฉยๆ ไม่ทำอะไรเกินกว่านี้” เห็นแววตาไม่มั่นใจของหล่อน เขารีบยกมือสาบาน “ไม่ทำอะไรจริงๆ ด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย”
...เกียรติที่เขามีอยู่น้อยนิด แต่ครั้งนี้เขาพร้อมจะทำตามที่พูดจริงๆ
“พี่อยากคุยกับรุ้ง อยากได้ยินเสียงรุ้ง กลับไปจะได้หายคิดถึงบ้าง”
“แน่นะคะ”
“แน่ที่สุดจ้ะ” เขาเลียริมฝีปาก ตาพราวระยับเมื่อเอ่ย “นอกจากคุยแล้ว ขอกอด ขอหอม แล้วก็...จูบอีกสักหน่อยก็พอ พี่สัญญาว่าจะหยุดแค่จูบ”
“ไม่มากกว่านั้นนะคะ”
“ไม่มากกว่านั้นค่ะ...พี่รอได้ รอจนกว่าเราจะแต่งงานกัน”
คุณดิลกบอกว่าหนึ่งปี แต่เขารอได้มากที่สุดแค่หนึ่งเดือน...หนึ่งเดือนเท่านั้น!
ภายในหนึ่งเดือนนี้เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อเปลี่ยนนามสกุลของสายรุ้งมาเป็นสุริยไพศาลอย่างสมบูรณ์!
อิพี่กรจะทำยังไงต่อ มาลุ้นกันต่อปายยยย
บางคนอยากอ่านตอนรุ้งเอาคืนแล้วใช่มั้ยเอ่ยยย รอกันหน่อยโนะ...อีกหลายตอนอยู่ 5555
ใครอยากสั่งจองยังสั่งได้นะคะ ที่ www.sasiaksornbook.com ในราคา 310 บาท หลังเปิดจองจะขายตามราคาปกนะคะ รีบมาจองกันเร้ววววว
*ฉบับที่ลงให้อ่านเป็นฉบับที่ยังไม่อีดิท อาจเจอคำผิดหรือคำซ้ำคำซ้อนบ้างนะค ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ*
ศศิภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ธ.ค. 2559, 17:08:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ธ.ค. 2559, 17:08:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 982
| << บทที่ ๑๐ {แผนการขั้นสุดท้าย} ๓ + ตอนพิเศษ ๒ | บทที่ ๑๑ {แผนการขั้นสุดท้าย ๒} ๒ >> |
Zephyr 18 ธ.ค. 2559, 22:19:25 น.
โอ้ยยย อิพี่กร เอาเล้ยๆๆๆๆ
หลอกไปๆๆๆๆ ยาวไปๆๆๆ
อิตอนรู้ใจตัวเองนี่ กระอักแน่ๆ
โอ้ยยย อิพี่กร เอาเล้ยๆๆๆๆ
หลอกไปๆๆๆๆ ยาวไปๆๆๆ
อิตอนรู้ใจตัวเองนี่ กระอักแน่ๆ