เกมรักบรรณาการร้อน ชุดรักเร่าร้อน
Tags: เกมรักบรรณาการร้อน, มายา, รักเร่าร้อน, นิยายรัก, บำเรอ, หลงรัก
ตอน: ตอนที่ 1 โจรสลัดมือสังหาร (ครึ่งหลัง)
แต่ช่างเถอะใครจะเลือกอะไรเขาไม่เดือดร้อน แต่เขาเลือกที่จะนั่งแหมะตรงบาร์เครื่องดื่ม แล้วสั่งมันมาดื่มแก้เซ็ง
และทันทีที่สั่งจบบาร์เทนเดอร์หันไปทำงาน ก็มีร่างสูงของใครคนหนึ่งมานั่งข้างๆ เขาหันไปมองแล้วกดยิ้มมุมปาก คาร์ลอสกำลังนั่งทำหน้ายักษ์
“โยนขี้ให้แล้วหนีมากินเหล้าหน้าตายเฉย”
“อ้าว…ก็นายเป็นบอดีการ์ดฉันไม่ใช่เหรอ”
“ไหนบอกอดีตทหารหน่วยรบพิเศษไม่ต้องการบอดีการ์ดไง” ได้ทีคาร์ลอสขุดเอาคำพูดในอดีตของไมก้าห์ที่ปฏิเสธจะรับตัวเองเป็นบอดีการ์ดขึ้นมาย้อน
“ไม่เคยต้องการ”
ไมก้าห์บอกเสียงห้วน ‘ผมไม่ต้องการบอดี้การ์ด’ จำได้ประโยคนี้เขาเอ่ยทันทีอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด หลังจากคนเป็นพ่อบอกจะให้คาร์ลอสมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับเขา แต่...เขาไม่ต้องการเพราะเชื่อว่าแม้ตัวเองจะสูญเสียตาไปข้างหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ทำให้ฝีมือการต่อสู้ที่ได้มาจากการฝึกฝนอย่างหนักและประสบการณ์จากการทำงานจริงของเขาลดลงไปแม้แต่น้อย ปืนผาหน้าไม้ยังใช้ได้คล่องแคล่วราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย
ถึงอย่างนั้นก็หนีไม่พ้น บอดีการ์ดมือดีของบิดาก็มาตามติดเขาเป็นเงาในฐานะเลขาที่แฝงตำแหน่งบอดีการ์ด แรกๆ ก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอด แต่นานไปเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคาร์ลอสคือเพื่อนคนสนิท
“มะรืนนี้มีประชุมผู้ถือหุ้น นายต้องเข้าประชุมในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่และประธานบริษัทคนใหม่” คาร์ลอสถามพลางยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิ๊บ
ไมก้าห์มองแล้วส่ายศีรษะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ใหม่อีกครั้ง มันหน้าหล่อแต่นิสัยทราม! เอาเหล้าที่เขาสั่งไปดื่มหน้าตาเฉย…ประจำ!
“รู้”
“รู้แล้วห้ามเบี้ยว เหมือนครั้งที่แล้วมาละ ฉันขี้เกียจแก้ตัวแทน”
“งั้นยกตำแหน่งให้” พูดง่ายเหมือนเด็กยกของเล่นให้กัน แต่เด็กโข่งอีกคนรีบส่ายหน้าหวือ
“ไม่ๆ ฉันถนัดทำตามคำสั่งมากกว่า”
และเหนือไปกว่านั้นคาร์ลอสรู้ดีว่าไมก้าห์เป็นคนฉลาดหลักแหลมและเก่งอย่างหาตัวจับได้ยาก ดูชายหนุ่มเข้ามาบริหารธุรกิจในของตระกูลพาสคารี่ได้ไม่กี่ปีก็สามารถเพิ่มกำไรจากเดิมได้อย่างมากมายมหาศาล นอกจากนั้นยังได้ชื่อว่าเป็นราชาเทคโอเวอร์ เขาสามารถเทคโอเวอร์บริษัทที่กำลังจะล้มให้ฟื้นคืนชีพได้อย่างสวยงาม เขาทำไปทั่วโลก ทุกทวีป ทุกประเทศ และล่าสุดคือประเทศไทย
“ว่าแต่...” คาร์ลอสมองคนข้างๆ ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “นายจะไปในสภาพนี้เหรอ”
“เอ้อ” สั้นๆ แต่ได้ใจความ
คาร์ลอสส่ายศีรษะอย่างไม่ให้ผ่าน หนวดเคราที่รกรุงรังผมเผ้าที่ยาวยุ่งเหยิงยิ่งมีผ้าคาดตาสีดำที่ตาซ้ายมหาโจรสลัดหน้าโหด ไม่ใครก็ใครล่ะจะกระเจิง
“ฉันไม่มีปัญหา แต่คนอื่น...”
คาร์ลอสพยายามโน้มน้าว ปกติเขาไม่มีปัญหากับสไตล์การแต่งตัวเถื่อนๆ เซอร์ๆ ของเจ้านายหรอกนะเพราะคนที่ติดต่อพบปะบรรดาผู้ถือหุ้นต่างๆ ส่วนมากจะเป็นเขา ส่วนตัวไมก้าห์เองจะเป็นผู้สั่งการอยู่เบื้องหลังมากกว่า
“ช่างหัว…”
“ตามใจ...”
คาร์ลอสยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ เรื่องนี้เป็นอันยุติ รอดูเช้าวันมะรืนแล้วกันว่าปฏิกิริยาบรรดาผู้ถือหุ้นทั้งหลายจะเป็นยังไงกับการแต่งตัวสุดขั้วและการพูดจาที่ติดจะดุกร้าวกระโชกโฮกฮากอย่างชายชาติทหารของไมก้าห์ งานนี้คงมีคนขาสั่นพับๆ ไปตามๆ กัน
ว่าแต่การปรากฏตัวของไมก้าห์จะรอดไหมเนี่ย
รอดแล้ว!!!
ไออุ่นกางแขนหมุนตัวกรีดร้องในใจ เมื่อตัวเองลงจากรถแท๊กซี่มายืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน มันทั้งโล่งใจดีใจ ก็ตั้งแต่เจอเหตุการณ์ฆาตกรรมโหดคืนวันก่อน เธอก็อยู่ที่พัทยาด้วยความหวาดระแวงนอนก็ฝันร้าย เที่ยวก็ไม่สนุกเห็นฝรั่งรูปร่างคล้ายอาเฮียโจรสลัดโหดก็สะดุ้งทุกที นับจากนี้ไปเธอได้ตั้งปฏิธานกับตัวเองเอาไว้เลยว่าจะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีกถ้าไม่จำเป็น!
“ใครมาอีกล่ะนั้น” เสียงถามดังมาจากหญิงสูงวัยที่ขยับแว่นหรี่ตามองมาจากข้างในตัวบ้าน ทำให้ไออุ่นที่มัวแต่ดีใจรีบเปิดประตูรั้วไม้เข้าไป
“อุ่นเองจ้ะยาย” หญิงสาวตะโกนบอกคนเป็นยายเสียงสดใส
“มาแล้วเหรอ”
“จ้า…ของฝากจ้ะ” หญิงสาวยื่นขนมของฝากที่คณะทัวร์พาแวะซื้อ มือเหี่ยวย่นสั่นน้อยๆ ยื่นไปรับแล้วเปิดดูก่อนจะส่ายหน้า
“มันไม่มีอย่างอื่นแล้วเหรอนอกจาก โมจิ หม้อข้าวหม้อแกง แล้วก็กะหรี่ปั๊บ”
“ก็เห็นยายชอบนี่จ๊ะ” บอกเสียงอ้อนพลางโอบประคองไหล่ที่เริ่มงอคุ้มไปตามวัยที่ร่วงโรยกลับเข้าไปในบ้าน
“แต่ก่อนชอบตอนนี้เริ่มเอียนแล้ว ไปต่างจังหวัดกลับมาที่ไรก็มีแต่ของฝากเดิมๆ ทุกที”
“บ่นอย่างนี้แสดงว่าไม่กิน”
“กินสิ” ว่าพลางกระชับถุงของฝากในมือพร้อมกับหันไปค้อนหลานสาวตัวดี “เพราะมันไม่มีอะไรจะกินหรอกนะ”
“จ้า…” รับคำเสียงกลั้วหัวเราะ ประจำนี่ละยายสุดที่รักของเธอ ซื้อของมาฝากไม่มีคำว่าไม่บ่น บ่นทุกอย่าง ล้วถามว่าบ่นแล้วเอาไหม สั้นๆ คือเอา คนแก่ก็อย่างนี้แหละบ่นพอเป็นกะษัย
“แต่…” ไออุ่นลากเสียงยาวทำท่ามีลับลมคมใน
“อะไรอีกล่ะหรือมีขนมจากเพิ่มมาอีกอย่าง” เป็นของฝากอีกอย่างที่ได้รับบ่อยไม่ต่างจากขนมสามอย่างนี้
“ไม่ใช่เสียหน่อย ยายก็” แสร้งทำเสียงงอนๆ “ขนมน่ะแค่ของฝากหลอกๆ แต่ของฝากจริงๆ อยู่ในกระเป๋านี้ต่างหากละคะ เห็นแล้วยายจะต้องชอบ…”
น้ำเสียงสดใสท้ายประโยคแผ่วลง เท้าที่กำลังก้าวเข้าไปบริเวณโถงบ้านชะงัก ถุงข้าวของมากมายวางอยู่บนโต๊ะรับแขกเล็กๆ กลางห้อง นั้นหมายความว่า…
“เขามาเหรอคะ” คนเป็นยายพยักหน้ารับ “เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี่เองยายเลยยังไม่ได้เอาของไปเก็บ” ไออุ่นเดินเข้าไปหลุบตาลงมองข้าวของที่เขาซื้อมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ หากแววตานั้นฉายแววสลดซ่อนความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้
“เขาเป็นไงบ้างคะ”
ถามพลางเดินเข้าไปช่วยเปิดดูของในถุง แล้วรวบถือถุงผลไม้และขนมนมเนยจากห้างดังเดินเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ จากนั้นก็จัดการแยกเก็บให้เข้าที่ แต่ผลไม้นั้นเธอแยกเก็บเข้าตู้เย็นส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็ล้างและจัดใส่จานกินมันเดี๋ยวนั้นเลยอย่างทุกครั้ง และก็เหมือนทุกครั้งที่เธออยากถามยายเหลือเกินว่าเขาคนนั้นถามถึงเธอบ้างไหม แต่คำถามนั้นนั้นก็ไม่เคยหลุดออกจากปากของเธอแม้แต่ครั้งเดียว
“สบายดีไม่เห็นมันเจ็บไข้ได้ป่วยนี้ หน้าตาออกจะสดใส”
“อย่างนั้นเหรอคะ”
“มาแป๊บเดียว บอกว่ามีธุระเลยรีบกลับ เดี๋ยวว่างๆ จะแวะมาใหม่ คราวหน้าคงได้เจอแหละ”
คนเป็นยายบอกต่อ ซึ่งไออุ่นพยักหน้ารับรู้ไม่พูดไม่ถามอะไรต่อไปอีก ยายมักจะพูดอย่างนี้เพื่อปลอบใจเสมอ แต่เธอรู้หรอกว่าเขามักจะเลือกมาเฉพาะตอนที่เธอไม่อยู่ แม้ยายจะเคยบอกว่าไม่ใช่ แต่เธอคิดว่าใช่เลยล่ะเขาจงใจ...นานแค่ไหนแล้วน่ะที่เธอไม่เจอหน้าเขาคนนั้น
***********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
และทันทีที่สั่งจบบาร์เทนเดอร์หันไปทำงาน ก็มีร่างสูงของใครคนหนึ่งมานั่งข้างๆ เขาหันไปมองแล้วกดยิ้มมุมปาก คาร์ลอสกำลังนั่งทำหน้ายักษ์
“โยนขี้ให้แล้วหนีมากินเหล้าหน้าตายเฉย”
“อ้าว…ก็นายเป็นบอดีการ์ดฉันไม่ใช่เหรอ”
“ไหนบอกอดีตทหารหน่วยรบพิเศษไม่ต้องการบอดีการ์ดไง” ได้ทีคาร์ลอสขุดเอาคำพูดในอดีตของไมก้าห์ที่ปฏิเสธจะรับตัวเองเป็นบอดีการ์ดขึ้นมาย้อน
“ไม่เคยต้องการ”
ไมก้าห์บอกเสียงห้วน ‘ผมไม่ต้องการบอดี้การ์ด’ จำได้ประโยคนี้เขาเอ่ยทันทีอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด หลังจากคนเป็นพ่อบอกจะให้คาร์ลอสมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับเขา แต่...เขาไม่ต้องการเพราะเชื่อว่าแม้ตัวเองจะสูญเสียตาไปข้างหนึ่งแต่ก็ไม่ได้ทำให้ฝีมือการต่อสู้ที่ได้มาจากการฝึกฝนอย่างหนักและประสบการณ์จากการทำงานจริงของเขาลดลงไปแม้แต่น้อย ปืนผาหน้าไม้ยังใช้ได้คล่องแคล่วราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย
ถึงอย่างนั้นก็หนีไม่พ้น บอดีการ์ดมือดีของบิดาก็มาตามติดเขาเป็นเงาในฐานะเลขาที่แฝงตำแหน่งบอดีการ์ด แรกๆ ก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอด แต่นานไปเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคาร์ลอสคือเพื่อนคนสนิท
“มะรืนนี้มีประชุมผู้ถือหุ้น นายต้องเข้าประชุมในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่และประธานบริษัทคนใหม่” คาร์ลอสถามพลางยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิ๊บ
ไมก้าห์มองแล้วส่ายศีรษะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ใหม่อีกครั้ง มันหน้าหล่อแต่นิสัยทราม! เอาเหล้าที่เขาสั่งไปดื่มหน้าตาเฉย…ประจำ!
“รู้”
“รู้แล้วห้ามเบี้ยว เหมือนครั้งที่แล้วมาละ ฉันขี้เกียจแก้ตัวแทน”
“งั้นยกตำแหน่งให้” พูดง่ายเหมือนเด็กยกของเล่นให้กัน แต่เด็กโข่งอีกคนรีบส่ายหน้าหวือ
“ไม่ๆ ฉันถนัดทำตามคำสั่งมากกว่า”
และเหนือไปกว่านั้นคาร์ลอสรู้ดีว่าไมก้าห์เป็นคนฉลาดหลักแหลมและเก่งอย่างหาตัวจับได้ยาก ดูชายหนุ่มเข้ามาบริหารธุรกิจในของตระกูลพาสคารี่ได้ไม่กี่ปีก็สามารถเพิ่มกำไรจากเดิมได้อย่างมากมายมหาศาล นอกจากนั้นยังได้ชื่อว่าเป็นราชาเทคโอเวอร์ เขาสามารถเทคโอเวอร์บริษัทที่กำลังจะล้มให้ฟื้นคืนชีพได้อย่างสวยงาม เขาทำไปทั่วโลก ทุกทวีป ทุกประเทศ และล่าสุดคือประเทศไทย
“ว่าแต่...” คาร์ลอสมองคนข้างๆ ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “นายจะไปในสภาพนี้เหรอ”
“เอ้อ” สั้นๆ แต่ได้ใจความ
คาร์ลอสส่ายศีรษะอย่างไม่ให้ผ่าน หนวดเคราที่รกรุงรังผมเผ้าที่ยาวยุ่งเหยิงยิ่งมีผ้าคาดตาสีดำที่ตาซ้ายมหาโจรสลัดหน้าโหด ไม่ใครก็ใครล่ะจะกระเจิง
“ฉันไม่มีปัญหา แต่คนอื่น...”
คาร์ลอสพยายามโน้มน้าว ปกติเขาไม่มีปัญหากับสไตล์การแต่งตัวเถื่อนๆ เซอร์ๆ ของเจ้านายหรอกนะเพราะคนที่ติดต่อพบปะบรรดาผู้ถือหุ้นต่างๆ ส่วนมากจะเป็นเขา ส่วนตัวไมก้าห์เองจะเป็นผู้สั่งการอยู่เบื้องหลังมากกว่า
“ช่างหัว…”
“ตามใจ...”
คาร์ลอสยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ เรื่องนี้เป็นอันยุติ รอดูเช้าวันมะรืนแล้วกันว่าปฏิกิริยาบรรดาผู้ถือหุ้นทั้งหลายจะเป็นยังไงกับการแต่งตัวสุดขั้วและการพูดจาที่ติดจะดุกร้าวกระโชกโฮกฮากอย่างชายชาติทหารของไมก้าห์ งานนี้คงมีคนขาสั่นพับๆ ไปตามๆ กัน
ว่าแต่การปรากฏตัวของไมก้าห์จะรอดไหมเนี่ย
รอดแล้ว!!!
ไออุ่นกางแขนหมุนตัวกรีดร้องในใจ เมื่อตัวเองลงจากรถแท๊กซี่มายืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน มันทั้งโล่งใจดีใจ ก็ตั้งแต่เจอเหตุการณ์ฆาตกรรมโหดคืนวันก่อน เธอก็อยู่ที่พัทยาด้วยความหวาดระแวงนอนก็ฝันร้าย เที่ยวก็ไม่สนุกเห็นฝรั่งรูปร่างคล้ายอาเฮียโจรสลัดโหดก็สะดุ้งทุกที นับจากนี้ไปเธอได้ตั้งปฏิธานกับตัวเองเอาไว้เลยว่าจะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีกถ้าไม่จำเป็น!
“ใครมาอีกล่ะนั้น” เสียงถามดังมาจากหญิงสูงวัยที่ขยับแว่นหรี่ตามองมาจากข้างในตัวบ้าน ทำให้ไออุ่นที่มัวแต่ดีใจรีบเปิดประตูรั้วไม้เข้าไป
“อุ่นเองจ้ะยาย” หญิงสาวตะโกนบอกคนเป็นยายเสียงสดใส
“มาแล้วเหรอ”
“จ้า…ของฝากจ้ะ” หญิงสาวยื่นขนมของฝากที่คณะทัวร์พาแวะซื้อ มือเหี่ยวย่นสั่นน้อยๆ ยื่นไปรับแล้วเปิดดูก่อนจะส่ายหน้า
“มันไม่มีอย่างอื่นแล้วเหรอนอกจาก โมจิ หม้อข้าวหม้อแกง แล้วก็กะหรี่ปั๊บ”
“ก็เห็นยายชอบนี่จ๊ะ” บอกเสียงอ้อนพลางโอบประคองไหล่ที่เริ่มงอคุ้มไปตามวัยที่ร่วงโรยกลับเข้าไปในบ้าน
“แต่ก่อนชอบตอนนี้เริ่มเอียนแล้ว ไปต่างจังหวัดกลับมาที่ไรก็มีแต่ของฝากเดิมๆ ทุกที”
“บ่นอย่างนี้แสดงว่าไม่กิน”
“กินสิ” ว่าพลางกระชับถุงของฝากในมือพร้อมกับหันไปค้อนหลานสาวตัวดี “เพราะมันไม่มีอะไรจะกินหรอกนะ”
“จ้า…” รับคำเสียงกลั้วหัวเราะ ประจำนี่ละยายสุดที่รักของเธอ ซื้อของมาฝากไม่มีคำว่าไม่บ่น บ่นทุกอย่าง ล้วถามว่าบ่นแล้วเอาไหม สั้นๆ คือเอา คนแก่ก็อย่างนี้แหละบ่นพอเป็นกะษัย
“แต่…” ไออุ่นลากเสียงยาวทำท่ามีลับลมคมใน
“อะไรอีกล่ะหรือมีขนมจากเพิ่มมาอีกอย่าง” เป็นของฝากอีกอย่างที่ได้รับบ่อยไม่ต่างจากขนมสามอย่างนี้
“ไม่ใช่เสียหน่อย ยายก็” แสร้งทำเสียงงอนๆ “ขนมน่ะแค่ของฝากหลอกๆ แต่ของฝากจริงๆ อยู่ในกระเป๋านี้ต่างหากละคะ เห็นแล้วยายจะต้องชอบ…”
น้ำเสียงสดใสท้ายประโยคแผ่วลง เท้าที่กำลังก้าวเข้าไปบริเวณโถงบ้านชะงัก ถุงข้าวของมากมายวางอยู่บนโต๊ะรับแขกเล็กๆ กลางห้อง นั้นหมายความว่า…
“เขามาเหรอคะ” คนเป็นยายพยักหน้ารับ “เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี่เองยายเลยยังไม่ได้เอาของไปเก็บ” ไออุ่นเดินเข้าไปหลุบตาลงมองข้าวของที่เขาซื้อมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ หากแววตานั้นฉายแววสลดซ่อนความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้
“เขาเป็นไงบ้างคะ”
ถามพลางเดินเข้าไปช่วยเปิดดูของในถุง แล้วรวบถือถุงผลไม้และขนมนมเนยจากห้างดังเดินเข้าไปในห้องครัวเล็กๆ จากนั้นก็จัดการแยกเก็บให้เข้าที่ แต่ผลไม้นั้นเธอแยกเก็บเข้าตู้เย็นส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็ล้างและจัดใส่จานกินมันเดี๋ยวนั้นเลยอย่างทุกครั้ง และก็เหมือนทุกครั้งที่เธออยากถามยายเหลือเกินว่าเขาคนนั้นถามถึงเธอบ้างไหม แต่คำถามนั้นนั้นก็ไม่เคยหลุดออกจากปากของเธอแม้แต่ครั้งเดียว
“สบายดีไม่เห็นมันเจ็บไข้ได้ป่วยนี้ หน้าตาออกจะสดใส”
“อย่างนั้นเหรอคะ”
“มาแป๊บเดียว บอกว่ามีธุระเลยรีบกลับ เดี๋ยวว่างๆ จะแวะมาใหม่ คราวหน้าคงได้เจอแหละ”
คนเป็นยายบอกต่อ ซึ่งไออุ่นพยักหน้ารับรู้ไม่พูดไม่ถามอะไรต่อไปอีก ยายมักจะพูดอย่างนี้เพื่อปลอบใจเสมอ แต่เธอรู้หรอกว่าเขามักจะเลือกมาเฉพาะตอนที่เธอไม่อยู่ แม้ยายจะเคยบอกว่าไม่ใช่ แต่เธอคิดว่าใช่เลยล่ะเขาจงใจ...นานแค่ไหนแล้วน่ะที่เธอไม่เจอหน้าเขาคนนั้น
***********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ธ.ค. 2559, 13:44:00 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ธ.ค. 2559, 13:44:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 754
| << ตอนที่ 1 โจรสลัดมือสังหาร (ครึ่งแรก) | ตอนที่ 2 สิ่งที่สูญเสียไปกับสิ่งที่ได้มา (ครึ่งแรก) >> |