เกมรักบรรณาการร้อน ชุดรักเร่าร้อน
Tags: เกมรักบรรณาการร้อน, มายา, รักเร่าร้อน, นิยายรัก, บำเรอ, หลงรัก
ตอน: ตอนที่ 2 สิ่งที่สูญเสียไปกับสิ่งที่ได้มา (ครึ่งแรก)
2
สิ่งที่สูญเสียไปกับสิ่งที่ได้มา
ร่างของสามีที่เดินเข้าบ้านมาทำให้นางมาลัยที่นั่งให้ช่างเสริมสวยร้านประจำมาบริการทำเล็บให้ถึงที่บ้าน รีบกระวีกระวาดลุกขึ้นเรียกให้เด็กรับใช้เอาน้ำมาเสิร์ฟ จากนั้นก็จัดการจ่ายค่าทำเล็บ ช่างเสริมสวยสาวก็รู้งานรีบรับเงินเก็บอุปกรณ์หากินใส่กล่อง แล้วพาตัวเองออกจากที่ตรงนี้ไปอย่างรวดเร็ว
“เหนื่อยไหมคะ”
นางมาลัยในวัยห้าสิบสามแต่หน้าตาไม่ต่างกับคนอายุสี่สิบต้นๆ เอ่ยปากถามสามีเสียงหวานอย่างเอาใจ ขณะเดียวกันก็รับกระเป๋าและเสื้อสูทมาส่งให้เด็กรับใช้อีกคนนำไปเก็บ “น้ำเย็นๆ ก่อนค่ะ”
“ขอบใจ” นางรอให้สามีดื่มน้ำเย็นในแก้วเสร็จ จากนั้นถึงได้เอ่ยถามถึงเรื่องราวในบริษัทที่วันนี้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
“ผู้บริหารคนใหม่ เป็นยังไงบ้างค่ะ”
แน่นอนผู้บริหารบริษัทคนเก่าคือสามีของนางที่บริหารงานผิดพลาดจนบริษัทแทบล้ม โชคดีที่ได้หุ้นส่วนกระเป๋าหนาคนใหม่เข้ามาช่วย สถานะการณ์วิกฤตต่างๆ จึงดูทุเลาเบาบางลง ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถวางใจได้เต็มที่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับผู้บริหารคนใหม่ว่าจะเก่งขนาดไหน
“เกินกว่าที่คิด” ว่าพลางส่ายศีรษะ
“ความสามารถ”
“หน้าตา!” นายสุชายนักธุรกิจในวัยห้าสิบหกปีตอบพลางคิดไปถึงเมื่อตอนที่ตัวเองเห็นประธานบริษัทคนใหม่ก้าวเข้ามาในห้องประชุม
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสุดหรูทำให้ทุกคนในห้องเงียบกริบเรียกได้ว่าสะกดทุกสายตา หากทว่าหน้าตาดุดันภายใต้หนวดเคราที่รกรุงรัง ผมสีน้ำตาลหยักศกยาวจรดบ่าไร้ซึ้งรวบมัดให้เรียบร้อยมันจึงดูกระเซิงนิดๆ ดวงตาสีฟ้าที่หลายคนลงความเห็นว่ามันดูสดใส แต่พอสีฟ้าที่ว่ามาอยู่บนใบหน้าของไมก้าห์ พาสคาร์รี่แม้เพียงแค้ข้างเดียวมันกลับดูคมกริบแข็งกร้าว ส่วนตาอีกข้างนั้นถูกปิดทับด้วยผ้าคาดตาสีดำทะมึนดูคล้ายโจรสลัดนั่นยิ่งเสริมให้ภาพลักษณ์ของชายหนุ่มให้ดูทั้งดุดันและเหี้ยมโหด ไม่ใช่แค่สะกดสายตาแต่สามารถสะกดทุกลมหายใจของทุกคนในห้องได้เลยทีเดียว
“ดูดีมากๆ เลยใช่ไหมคะ” นางมาลัยคาดเดายิ้มๆ
“ดูดีๆ คล้ายกับฆาตรกรโหดมากๆ ละสิไม่ว่า คนติดตามที่ชื่อคาร์ลอสยังดูมีราศีกว่า”
พอเอ่ยถึงคนติดตามที่จะมาควบตำแหน่งเลขาอย่างที่เจ้าตัวได้แนะนำแล้วนายสุชายต้องบอกเลยว่า เจ้านายกับลูกน้องคู่นี้ฟ้ากับเหวชัดๆ
ลูกน้องฟ้า! เจ้านายเหว!
“มันขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ผมไม่เคยเห็นนักธุรกิจคนไหนดูน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน สงสัยข่าวลือที่ได้ยินมาจะมีเค้าความจริง”
“มันไม่ใช่เรื่องดีใช่ไหมคะ” นางมาลัยเริ่มทำสีหน้าไม่สู้ดี
“ก็ไม่เชิง แค่เขาว่ากันว่านอกจากหน้าโหดแล้วหมอนี้ยังนิยมพฤติกรรมโหดๆ อีกหลายอย่างรวมถึงการเรื่องเซ็กส์ด้วย มีดีตรงที่รวยมหาศาลและทำงานเก่งจึงไม่มีใครเอาเรื่องนี้มาใส่ใจ”
“ก็ดีแล้วนี่ค่ะอย่างน้อยบริษัทของเราก็อยู่ในมือคนเก่ง ด้วยฝีมือและกำลังทรัพย์เขาคงช่วยบริษัทของเราให้กลับมารุ่งเรืองได้เหมือนเดิมนะคะ”
พูดไปก็สะท้อนใจไปคำว่า ‘บริษัทของเรา’ คำคำนี้ไม่รู้ว่านางจะได้พูดมันอีกนานแค่ไหน แม้จะไม่สันทัดในเรื่องธุรกิจแต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้มันเอาแน่นเอานอนไม่ได้เลย
“จากประวัติการทำงานเท่าที่ได้ยินมา ถ้าคนคนนี้ได้หยิบจับอะไรไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้ และนั่นทำให้ผมคิดอยากจะทำอะไรบางอย่าง”
คนเป็นภรรยาเอียงหน้าเลิกคิ้วมองอย่างรอคอยว่าบางอย่างที่ว่ามันคืออะไร เห็นอย่างนั้นนายสุชายจึงพูดต่อไปว่า
“ตระกูลพาสคารี่ร่ำรวยมหาศาล มีธุรกิจทุกแขนงทั่วทุกมุมโลกอยู่ในกำมือ ถ้าเราสามารถผูกสัมพันธ์อันดีให้แน่นแฟ้นกับตระกูลนี้ได้ ไม่ใช่แค่บริษัทแห่งนี้ที่จะไม่หลุดมือจากเราไป แต่เราอาจจะมีส่วนได้ส่วนเสียกับธุรกิจจำนวนมากมายของตระกูลนี้ด้วย”
เวลาเอ่ยถึงธุรกิจอันมากมายและรายได้จำนวนมหาศาลสายตาผู้สูงวัยถึงกับแวววาวอย่างกระหายหิว
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ผมอยากเกี่ยวดองกับตระกูลนี้” หันมาบอกภรรยาเสียงหนักแน่นราวกับจะประกาศว่าไม่มีทางที่จะเลิกล้มความตั้งใจนี้
“แต่คุณมีแค่ลูกชาย”
นางหมายถึงลูกติดสามีที่ตอนนี้กำลังเรียนปริญญาโทปีสุดท้ายที่อเมริกา และจากที่บริษัทเกิดภาวะขาดทุนเงินหมุนเวียนไม่ทันส่งผลกระทบลูกเลี้ยงของนางแน่นอน
สามีของนางยื่นข้อเสนอให้กับลูกชายคนเดียวที่เคยใช้เงินมือเติบว่าให้เลือกระหว่างบินกลับมาเรียนต่อที่เมืองไทยกับอนุญาตให้เรียนที่โน้นต่อ แต่ลดค่าใช้จ่าย ตัดในส่วนที่คิดว่าไม่จำเป็นออกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อีกทั้งยังบอกให้อีกฝ่ายหัดหางานทำอย่างลูกของเพื่อนๆ นักธุรกิจบางคนของตนทำดูบ้าง และผลที่ได้รับตอบกลับบมาคือการโวยวายอ้างโน้นนี่นั่น ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นผลสามีของนางยังยื่นคำเดิมไม่มีโอนอ่อนผ่อนตาม สุดท้ายด้วยความที่กลัวเสียหน้า ลูกเลี้ยงของนางจึงเลือกข้อเสนอที่สอง เรียนที่อเมริกาต่อแต่ต้องหางานทำ
“ใช่...แต่คุณมีลูกสาวนี่”
เช้าวันอาทิตย์เป็นเช้าที่มนุษย์เงินเดือนต่างโหยหา เพราะมันเป็นเช้าที่แสนสุขสามารถนอนตื่นสายโด่งได้ ไม่ต้องมาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงนรกอย่างนาฬิกาปลุก เพื่อแหกขี้หูขี้ตาตื่นไปทำงานแต่เช้า แต่นั่นไม่ใช่พฤติกรรมของไออุ่น
ทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการเธอต้องตื่นแต่เช้าตรู่มาทำกับข้าวให้ตัวเองและยายทันใส่บาตร และวันนี้ก็ยิ่งต้องตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษเพราะนอกจากจะต้องเตรียมอาหารใส่บัตรตามปกติแล้ว เธอยังต้องช่วยยายตรวจเช็คเตรียมตัวไปทัวร์ทำบุญกับกลุ่มก๊วนคนรู้จัก ซึ่งจัดไปปีละครั้งและยายของเธอก็ไม่เคยพลาด ทั้งที่ใจเธอก็อยากจะห้ามเพราะเห็นว่าแก่แล้ว ทำบุญจะทำที่ไหนๆ บุญกุศลก็คงไม่ต่างกันหรอก แต่ยังไม่ทันได้พูดยายของเธอก็เหมือนจะมานั่งในใจทุกครั้ง หลังจากที่บอกว่าจะไปทัวร์ทำบุญมักจะตามด้วยประโยคที่ว่า ‘อย่าห้ามยายเด็ดขาด เพราะนี้คือความสุขทางใจของคนแก่’ ได้ยินอย่างนี้แล้วเธอก็มักจะพูดไม่ออก
“ถึงจะไปทำบุญเข้าวัดยังไงก็ระวังตัวนะจ๊ะ”
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอมักจะเตือนคนเป็นยายทุกครั้งที่ออกทัวร์ แม้ครั้งนี้มันจะเป็นทัวร์ใกล้ๆ อย่างอยุธยาไปเช้าเย็นกลับก็ตามที
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยายไปทุกปี ส่วนมากก็จะพวกหน้าเดิมๆ ทั้งนั้นแหละ”
“จะใครก็อย่าไว้ใจมากนักนะคะ สมัยนี้มิจฉาชีพมาในทุกรูปแบบ”
“ยายษา! ยายษา! เรียบร้อยหรือยังนี่มันเจ็ดโมงแล้วนะ ”
ระหว่างที่สองยายหลานกำลังพูดคุยสั่งเสียกันอยู่ ก็มีเสียงเรียกจากหน้าบ้านดังขึ้น และเสียงนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ยายบ้านข้างๆ นี้เอง
“เอ่อๆ เสร็จแล้วรอแป๊บหนึ่งนะ”
นางอุษา.ยื่นหน้าออกไปตะโกนบอก ก่อนจะหันมากวักมือเรียกหลานสาวให้เอาข้าวของไปขึ้นรถ จากนั้นตัวเองก็เดินนำดิ่งออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ
“มาแล้วๆ” บอกพร้อมกับก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ส่วนเจ้าของรถนั้นเดินไปรับของจากไออุ่นไปเก็บไว้ที่ท้ายรถ
“ฝากดูคุณยายด้วยนะคะยายนาง คุณนิ่ม” หญิงสาวเอ่ยฝากฝังคนเป็นยายกับยายข้างบ้านและลูกสาวที่คราวนี้ไปทัวร์ด้วย
“สบายหายห่วง ไปกันทุกปีสบายใจได้จ้า”
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
บอกก่อนจะปิดประตูรถ แล้วเดินถอยห่างออกมาพอสมควร ให้รถเก๋งคันงามค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ณ จุดรวมพลของคณะทัวร์
ไออุ่นที่ยืนมองท้ายรถเก๋งไปจนลับสายตา ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน โดยไม่รู้ว่าการไปทัวร์ทำบุญของยายครั้งนี้เป็นยังไง รู้เพียงว่าการไปทำบุญของคนเป็นยายในครั้งนี้เธอรู้สึกใจมันหวิวๆ ชอบกล หรือจะนอนไม่พอ ต้องใช่แน่ๆ ก็วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกตินี่ หาสาเหตุให้ตัวเองเสร็จ ไออุ่นก็เดินกลับบ้านและตรงเข้าห้องนอน คิดว่าอาจจะงีบต่ออีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงเผื่ออาการจะดีขึ้น ตื่นขึ้นมาจะได้ไปเล่นกับเด็กๆ ด้วยสีหน้าสดใส
และที่ว่าเล่นกับเด็กๆ ไม่ใช่ไปเล่นกับเด็กข้างบ้านหรือที่สนามเด็กเล่น แต่เธอหมายถึงไปดูแล สอนหนังสือ และเล่นกับเด็กๆ ในสถานสงเคราะห์ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนัก
ไออุ่นอาสาทำงานนี้มานานแล้ว แม้จะเพียงแค่อาทิตย์ละครั้ง ครั้งละสามถึงสี่ชั่วโมงเธอก็สุขใจและไม่มีคำว่าเบื่อที่ได้มีส่วนดูแลและเติมเต็มให้กับเด็กกำพร้าเหล่านั้น ที่มีทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ไม่มีวันหมดสิ้นตราบใดที่ผู้ใหญ่ไม่มีความรับผิดชอบ เธอ…ก็เกือบเป็นหนึ่งในนั้นถ้าไม่มีคุณยายที่ให้ความรักความห่วงใยเสมอมา ถึงอย่างนั้นในใจลึกๆ ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ายังโหยหาอ้อมกอดของคนเป็นแม่…แม่ที่ยังมีชีวิตอยู่และไปมาหาสู่กันตลอดแต่ไม่เคยกอดเธอเลยสักครั้ง
ช่วงสายไออุ่นตื่นไปทำงานอาสาสมัครและเลิกงานในตอนเที่ยงอย่างที่เคยทำประจำทุกสัปดาห์ ส่วนเวลาที่เหลือจากให้เด็กๆ เธอหาความเพลิดเพลินกับตัวเองโดยการไปเดินเล่นซื้อของใช้เล็กๆ น้อยๆ ที่ห้างสรรพสินค้า ค่ำๆ ก็ตรงดิ่งกลับบ้านเหมือนเคย แต่ที่ไม่เหมือนเคยคือหน้าบ้านที่ว่างเปล่าตอนนี้ได้มีรถเก๋งสีขาวจอดอยู่ และไม่ต้องเห็นหน้าคนขับดูแค่ทะเบียนรถเธอก็พอจะรู้ว่าใคร
และเพราะรู้นั่นแหละทำให้หญิงสาวที่เดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีมาตั้งแต่ปากซอยหยุดชะงัก ใจที่เคยสงบนิ่งเต้นตึกตักๆ อย่างห้ามไม่ไหว ใช่…เธอกำลังตื่นเต้นระคนดีใจ ดีใจทั้งที่พยายามบอกตัวเองให้เกลียด เกลียดผู้ญิงที่ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา เกลียดผู้หญิงที่เกลียดเธอเข้ากระดูกและไม่เคยคิดว่าเธอคือ ‘ลูก’ คิดมาถึงจุดนี้ไออุ่นก็ได้แต่กล้ำกลืนความน้อยใจโหยหาความรักความอบอุ่นที่มีมาตั้งแต่เล็กจนโตเอาไว้ในอก ก่อนจะปรับสีหน้าให้นิ่งเรียบแล้วเดินต่อ
“สวัสดีค่ะ”
เธอทักพร้อมกับยกมือไหว้ ทำให้คนที่นั่งอยู่ในรถแต่เปิดกระจกทิ้งเอารับไหว้อย่างเสียไม่ได้ จากนั้นจึงเปิดประตูก้าวลงจากรถพร้อมกับถอดแว่นกันแดดแบรนด์ดังมาเสียบไว้ที่คอเสื้อที่ราคาแพงไม่แพ้กันด้วยท่าทีไว้ตัว
***********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
สิ่งที่สูญเสียไปกับสิ่งที่ได้มา
ร่างของสามีที่เดินเข้าบ้านมาทำให้นางมาลัยที่นั่งให้ช่างเสริมสวยร้านประจำมาบริการทำเล็บให้ถึงที่บ้าน รีบกระวีกระวาดลุกขึ้นเรียกให้เด็กรับใช้เอาน้ำมาเสิร์ฟ จากนั้นก็จัดการจ่ายค่าทำเล็บ ช่างเสริมสวยสาวก็รู้งานรีบรับเงินเก็บอุปกรณ์หากินใส่กล่อง แล้วพาตัวเองออกจากที่ตรงนี้ไปอย่างรวดเร็ว
“เหนื่อยไหมคะ”
นางมาลัยในวัยห้าสิบสามแต่หน้าตาไม่ต่างกับคนอายุสี่สิบต้นๆ เอ่ยปากถามสามีเสียงหวานอย่างเอาใจ ขณะเดียวกันก็รับกระเป๋าและเสื้อสูทมาส่งให้เด็กรับใช้อีกคนนำไปเก็บ “น้ำเย็นๆ ก่อนค่ะ”
“ขอบใจ” นางรอให้สามีดื่มน้ำเย็นในแก้วเสร็จ จากนั้นถึงได้เอ่ยถามถึงเรื่องราวในบริษัทที่วันนี้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
“ผู้บริหารคนใหม่ เป็นยังไงบ้างค่ะ”
แน่นอนผู้บริหารบริษัทคนเก่าคือสามีของนางที่บริหารงานผิดพลาดจนบริษัทแทบล้ม โชคดีที่ได้หุ้นส่วนกระเป๋าหนาคนใหม่เข้ามาช่วย สถานะการณ์วิกฤตต่างๆ จึงดูทุเลาเบาบางลง ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถวางใจได้เต็มที่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับผู้บริหารคนใหม่ว่าจะเก่งขนาดไหน
“เกินกว่าที่คิด” ว่าพลางส่ายศีรษะ
“ความสามารถ”
“หน้าตา!” นายสุชายนักธุรกิจในวัยห้าสิบหกปีตอบพลางคิดไปถึงเมื่อตอนที่ตัวเองเห็นประธานบริษัทคนใหม่ก้าวเข้ามาในห้องประชุม
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสุดหรูทำให้ทุกคนในห้องเงียบกริบเรียกได้ว่าสะกดทุกสายตา หากทว่าหน้าตาดุดันภายใต้หนวดเคราที่รกรุงรัง ผมสีน้ำตาลหยักศกยาวจรดบ่าไร้ซึ้งรวบมัดให้เรียบร้อยมันจึงดูกระเซิงนิดๆ ดวงตาสีฟ้าที่หลายคนลงความเห็นว่ามันดูสดใส แต่พอสีฟ้าที่ว่ามาอยู่บนใบหน้าของไมก้าห์ พาสคาร์รี่แม้เพียงแค้ข้างเดียวมันกลับดูคมกริบแข็งกร้าว ส่วนตาอีกข้างนั้นถูกปิดทับด้วยผ้าคาดตาสีดำทะมึนดูคล้ายโจรสลัดนั่นยิ่งเสริมให้ภาพลักษณ์ของชายหนุ่มให้ดูทั้งดุดันและเหี้ยมโหด ไม่ใช่แค่สะกดสายตาแต่สามารถสะกดทุกลมหายใจของทุกคนในห้องได้เลยทีเดียว
“ดูดีมากๆ เลยใช่ไหมคะ” นางมาลัยคาดเดายิ้มๆ
“ดูดีๆ คล้ายกับฆาตรกรโหดมากๆ ละสิไม่ว่า คนติดตามที่ชื่อคาร์ลอสยังดูมีราศีกว่า”
พอเอ่ยถึงคนติดตามที่จะมาควบตำแหน่งเลขาอย่างที่เจ้าตัวได้แนะนำแล้วนายสุชายต้องบอกเลยว่า เจ้านายกับลูกน้องคู่นี้ฟ้ากับเหวชัดๆ
ลูกน้องฟ้า! เจ้านายเหว!
“มันขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ผมไม่เคยเห็นนักธุรกิจคนไหนดูน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน สงสัยข่าวลือที่ได้ยินมาจะมีเค้าความจริง”
“มันไม่ใช่เรื่องดีใช่ไหมคะ” นางมาลัยเริ่มทำสีหน้าไม่สู้ดี
“ก็ไม่เชิง แค่เขาว่ากันว่านอกจากหน้าโหดแล้วหมอนี้ยังนิยมพฤติกรรมโหดๆ อีกหลายอย่างรวมถึงการเรื่องเซ็กส์ด้วย มีดีตรงที่รวยมหาศาลและทำงานเก่งจึงไม่มีใครเอาเรื่องนี้มาใส่ใจ”
“ก็ดีแล้วนี่ค่ะอย่างน้อยบริษัทของเราก็อยู่ในมือคนเก่ง ด้วยฝีมือและกำลังทรัพย์เขาคงช่วยบริษัทของเราให้กลับมารุ่งเรืองได้เหมือนเดิมนะคะ”
พูดไปก็สะท้อนใจไปคำว่า ‘บริษัทของเรา’ คำคำนี้ไม่รู้ว่านางจะได้พูดมันอีกนานแค่ไหน แม้จะไม่สันทัดในเรื่องธุรกิจแต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้มันเอาแน่นเอานอนไม่ได้เลย
“จากประวัติการทำงานเท่าที่ได้ยินมา ถ้าคนคนนี้ได้หยิบจับอะไรไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้ และนั่นทำให้ผมคิดอยากจะทำอะไรบางอย่าง”
คนเป็นภรรยาเอียงหน้าเลิกคิ้วมองอย่างรอคอยว่าบางอย่างที่ว่ามันคืออะไร เห็นอย่างนั้นนายสุชายจึงพูดต่อไปว่า
“ตระกูลพาสคารี่ร่ำรวยมหาศาล มีธุรกิจทุกแขนงทั่วทุกมุมโลกอยู่ในกำมือ ถ้าเราสามารถผูกสัมพันธ์อันดีให้แน่นแฟ้นกับตระกูลนี้ได้ ไม่ใช่แค่บริษัทแห่งนี้ที่จะไม่หลุดมือจากเราไป แต่เราอาจจะมีส่วนได้ส่วนเสียกับธุรกิจจำนวนมากมายของตระกูลนี้ด้วย”
เวลาเอ่ยถึงธุรกิจอันมากมายและรายได้จำนวนมหาศาลสายตาผู้สูงวัยถึงกับแวววาวอย่างกระหายหิว
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ผมอยากเกี่ยวดองกับตระกูลนี้” หันมาบอกภรรยาเสียงหนักแน่นราวกับจะประกาศว่าไม่มีทางที่จะเลิกล้มความตั้งใจนี้
“แต่คุณมีแค่ลูกชาย”
นางหมายถึงลูกติดสามีที่ตอนนี้กำลังเรียนปริญญาโทปีสุดท้ายที่อเมริกา และจากที่บริษัทเกิดภาวะขาดทุนเงินหมุนเวียนไม่ทันส่งผลกระทบลูกเลี้ยงของนางแน่นอน
สามีของนางยื่นข้อเสนอให้กับลูกชายคนเดียวที่เคยใช้เงินมือเติบว่าให้เลือกระหว่างบินกลับมาเรียนต่อที่เมืองไทยกับอนุญาตให้เรียนที่โน้นต่อ แต่ลดค่าใช้จ่าย ตัดในส่วนที่คิดว่าไม่จำเป็นออกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อีกทั้งยังบอกให้อีกฝ่ายหัดหางานทำอย่างลูกของเพื่อนๆ นักธุรกิจบางคนของตนทำดูบ้าง และผลที่ได้รับตอบกลับบมาคือการโวยวายอ้างโน้นนี่นั่น ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นผลสามีของนางยังยื่นคำเดิมไม่มีโอนอ่อนผ่อนตาม สุดท้ายด้วยความที่กลัวเสียหน้า ลูกเลี้ยงของนางจึงเลือกข้อเสนอที่สอง เรียนที่อเมริกาต่อแต่ต้องหางานทำ
“ใช่...แต่คุณมีลูกสาวนี่”
เช้าวันอาทิตย์เป็นเช้าที่มนุษย์เงินเดือนต่างโหยหา เพราะมันเป็นเช้าที่แสนสุขสามารถนอนตื่นสายโด่งได้ ไม่ต้องมาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงนรกอย่างนาฬิกาปลุก เพื่อแหกขี้หูขี้ตาตื่นไปทำงานแต่เช้า แต่นั่นไม่ใช่พฤติกรรมของไออุ่น
ทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการเธอต้องตื่นแต่เช้าตรู่มาทำกับข้าวให้ตัวเองและยายทันใส่บาตร และวันนี้ก็ยิ่งต้องตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษเพราะนอกจากจะต้องเตรียมอาหารใส่บัตรตามปกติแล้ว เธอยังต้องช่วยยายตรวจเช็คเตรียมตัวไปทัวร์ทำบุญกับกลุ่มก๊วนคนรู้จัก ซึ่งจัดไปปีละครั้งและยายของเธอก็ไม่เคยพลาด ทั้งที่ใจเธอก็อยากจะห้ามเพราะเห็นว่าแก่แล้ว ทำบุญจะทำที่ไหนๆ บุญกุศลก็คงไม่ต่างกันหรอก แต่ยังไม่ทันได้พูดยายของเธอก็เหมือนจะมานั่งในใจทุกครั้ง หลังจากที่บอกว่าจะไปทัวร์ทำบุญมักจะตามด้วยประโยคที่ว่า ‘อย่าห้ามยายเด็ดขาด เพราะนี้คือความสุขทางใจของคนแก่’ ได้ยินอย่างนี้แล้วเธอก็มักจะพูดไม่ออก
“ถึงจะไปทำบุญเข้าวัดยังไงก็ระวังตัวนะจ๊ะ”
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอมักจะเตือนคนเป็นยายทุกครั้งที่ออกทัวร์ แม้ครั้งนี้มันจะเป็นทัวร์ใกล้ๆ อย่างอยุธยาไปเช้าเย็นกลับก็ตามที
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยายไปทุกปี ส่วนมากก็จะพวกหน้าเดิมๆ ทั้งนั้นแหละ”
“จะใครก็อย่าไว้ใจมากนักนะคะ สมัยนี้มิจฉาชีพมาในทุกรูปแบบ”
“ยายษา! ยายษา! เรียบร้อยหรือยังนี่มันเจ็ดโมงแล้วนะ ”
ระหว่างที่สองยายหลานกำลังพูดคุยสั่งเสียกันอยู่ ก็มีเสียงเรียกจากหน้าบ้านดังขึ้น และเสียงนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ยายบ้านข้างๆ นี้เอง
“เอ่อๆ เสร็จแล้วรอแป๊บหนึ่งนะ”
นางอุษา.ยื่นหน้าออกไปตะโกนบอก ก่อนจะหันมากวักมือเรียกหลานสาวให้เอาข้าวของไปขึ้นรถ จากนั้นตัวเองก็เดินนำดิ่งออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ
“มาแล้วๆ” บอกพร้อมกับก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ส่วนเจ้าของรถนั้นเดินไปรับของจากไออุ่นไปเก็บไว้ที่ท้ายรถ
“ฝากดูคุณยายด้วยนะคะยายนาง คุณนิ่ม” หญิงสาวเอ่ยฝากฝังคนเป็นยายกับยายข้างบ้านและลูกสาวที่คราวนี้ไปทัวร์ด้วย
“สบายหายห่วง ไปกันทุกปีสบายใจได้จ้า”
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
บอกก่อนจะปิดประตูรถ แล้วเดินถอยห่างออกมาพอสมควร ให้รถเก๋งคันงามค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ณ จุดรวมพลของคณะทัวร์
ไออุ่นที่ยืนมองท้ายรถเก๋งไปจนลับสายตา ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน โดยไม่รู้ว่าการไปทัวร์ทำบุญของยายครั้งนี้เป็นยังไง รู้เพียงว่าการไปทำบุญของคนเป็นยายในครั้งนี้เธอรู้สึกใจมันหวิวๆ ชอบกล หรือจะนอนไม่พอ ต้องใช่แน่ๆ ก็วันนี้ตื่นเช้ากว่าปกตินี่ หาสาเหตุให้ตัวเองเสร็จ ไออุ่นก็เดินกลับบ้านและตรงเข้าห้องนอน คิดว่าอาจจะงีบต่ออีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงเผื่ออาการจะดีขึ้น ตื่นขึ้นมาจะได้ไปเล่นกับเด็กๆ ด้วยสีหน้าสดใส
และที่ว่าเล่นกับเด็กๆ ไม่ใช่ไปเล่นกับเด็กข้างบ้านหรือที่สนามเด็กเล่น แต่เธอหมายถึงไปดูแล สอนหนังสือ และเล่นกับเด็กๆ ในสถานสงเคราะห์ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนัก
ไออุ่นอาสาทำงานนี้มานานแล้ว แม้จะเพียงแค่อาทิตย์ละครั้ง ครั้งละสามถึงสี่ชั่วโมงเธอก็สุขใจและไม่มีคำว่าเบื่อที่ได้มีส่วนดูแลและเติมเต็มให้กับเด็กกำพร้าเหล่านั้น ที่มีทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่เข้ามาเรื่อยๆ ไม่มีวันหมดสิ้นตราบใดที่ผู้ใหญ่ไม่มีความรับผิดชอบ เธอ…ก็เกือบเป็นหนึ่งในนั้นถ้าไม่มีคุณยายที่ให้ความรักความห่วงใยเสมอมา ถึงอย่างนั้นในใจลึกๆ ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ายังโหยหาอ้อมกอดของคนเป็นแม่…แม่ที่ยังมีชีวิตอยู่และไปมาหาสู่กันตลอดแต่ไม่เคยกอดเธอเลยสักครั้ง
ช่วงสายไออุ่นตื่นไปทำงานอาสาสมัครและเลิกงานในตอนเที่ยงอย่างที่เคยทำประจำทุกสัปดาห์ ส่วนเวลาที่เหลือจากให้เด็กๆ เธอหาความเพลิดเพลินกับตัวเองโดยการไปเดินเล่นซื้อของใช้เล็กๆ น้อยๆ ที่ห้างสรรพสินค้า ค่ำๆ ก็ตรงดิ่งกลับบ้านเหมือนเคย แต่ที่ไม่เหมือนเคยคือหน้าบ้านที่ว่างเปล่าตอนนี้ได้มีรถเก๋งสีขาวจอดอยู่ และไม่ต้องเห็นหน้าคนขับดูแค่ทะเบียนรถเธอก็พอจะรู้ว่าใคร
และเพราะรู้นั่นแหละทำให้หญิงสาวที่เดินฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีมาตั้งแต่ปากซอยหยุดชะงัก ใจที่เคยสงบนิ่งเต้นตึกตักๆ อย่างห้ามไม่ไหว ใช่…เธอกำลังตื่นเต้นระคนดีใจ ดีใจทั้งที่พยายามบอกตัวเองให้เกลียด เกลียดผู้ญิงที่ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา เกลียดผู้หญิงที่เกลียดเธอเข้ากระดูกและไม่เคยคิดว่าเธอคือ ‘ลูก’ คิดมาถึงจุดนี้ไออุ่นก็ได้แต่กล้ำกลืนความน้อยใจโหยหาความรักความอบอุ่นที่มีมาตั้งแต่เล็กจนโตเอาไว้ในอก ก่อนจะปรับสีหน้าให้นิ่งเรียบแล้วเดินต่อ
“สวัสดีค่ะ”
เธอทักพร้อมกับยกมือไหว้ ทำให้คนที่นั่งอยู่ในรถแต่เปิดกระจกทิ้งเอารับไหว้อย่างเสียไม่ได้ จากนั้นจึงเปิดประตูก้าวลงจากรถพร้อมกับถอดแว่นกันแดดแบรนด์ดังมาเสียบไว้ที่คอเสื้อที่ราคาแพงไม่แพ้กันด้วยท่าทีไว้ตัว
***********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ธ.ค. 2559, 17:12:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ธ.ค. 2559, 17:12:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 738
| << ตอนที่ 1 โจรสลัดมือสังหาร (ครึ่งหลัง) | ตอนที่ 2 สิ่งที่สูญเสียไปกับสิ่งที่ได้มา (ครึ่งหลัง) >> |