เกมรักบรรณาการร้อน ชุดรักเร่าร้อน
Tags: เกมรักบรรณาการร้อน, มายา, รักเร่าร้อน, นิยายรัก, บำเรอ, หลงรัก
ตอน: ตอนที่ 3 บุญคุณกับความจริงที่ได้รู้ (ครึ่งหลัง)
“ญาติก็ญาติห่างๆ แหละจ๊ะ” ไออุ่นเน้นคำว่า ‘ห่างๆ’ เพื่อตอกย้ำการมีตัวตนของตัวเอง
“คุณอุ่นจะมาอยู่ที่เหรอคะ”
“เปล่าจ้ะ มาทำงาน เดี๋ยวอีกสักพักคุณมาลัยก็จะไปส่งแล้วจ้ะ”
ตอบยิ้มๆ ไม่ได้ขัดข้องที่อีกฝ่ายซักถามอย่างอยากรู้อยากเห็น ก็เรื่องไหนตอบความจริงได้ก็ตอบ เรื่องไหนตอบเรื่องจริงไม่ได้ก็โกหก ดีเสียอีกมีเพื่อนคุยแถมได้รู้อะไรที่เธอเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน
ไออุ่นคิดอย่างนั้น แต่การสนทนาอย่างออกรสชาติของเธอกับเด็กสาวก็ถูกขัดจังหวะจากแม่บ้านร่างสูงใหญ่ออกเจ้าเนื้อนิดๆ
“นังมิน! มาอยู่นี่เอง ไปทำงานได้แล้ว กวนคุณอุ่นเขา” และไม่ต้องให้บอกซ้ำเด็กสาวที่นั่งจ้อเมื่อครู่รีบกระวีกระวาดลุกขึ้นเดินหายไปอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะคะคุณอุ่นนังนี่มันก็อย่างนี้แหละค่ะ ชวนคุยสอดรู้สอดเห็นไปทั่ว ป้าชื่อใหญ่เป็นแม่บ้านของที่นี่ค่ะ”
“สวัสดีค่ะ”
เธอไม่ติดใจที่ป้าใหญ่รู้จักชื่อ เหตุผลคงแบบเดียวกับเด็กสาวที่ถูกเรียกว่ามินเมื่อครู่ ดังนั้นสิ่งที่เธอทำคือการทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ตามปกติเวลาเจอผู้สูงวัยกว่า
“โอ๊ะ! ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง นายที่ไหนมาไหว้บ่าว”
เจ้าของร่างใหญ่สมชื่อรีบถลาเข้าไปห้ามอย่างตกใจ เล่นเอาคนถูกห้ามพลอยตกใจไปด้วย แต่มันก็แวบเดียวเท่านั้น
“นายบ่าวที่ไหนกันค่ะ อุ่นแค่มาทำงานให้คุณมาลัยเองค่ะไม่ใช่เจ้านายของป้าเสียหน่อย อุ่นเด็กกว่าก็ต้องไหว้ผู้ใหญ่เป็นเรื่องปกติทั่วไปอยู่แล้ว ถ้าผู้ใหญ่ไหว้เด็กสิคะแปลก” ยกเหตุผลมาอ้างกันซะขนาดนี้ ป้าใหญ่ก็ถึงกับแย้งไม่ออก
“ช่างเถอะค่ะ…แล้วนี่คุณอุ่นอยู่คนเดียวเหรอคะ”
“ค่ะ คุณมาลัยบอกว่ามีเรื่องต้องไปจัดการให้เสร็จ”
“งั้นระหว่างที่รอคุณผู้หญิง คุณอุ่นจะเดินดูรอบบ้านไหมคะ เดี๋ยวป้าพาทัวร์”
ไออุ่นกวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะยิ้มแล้วส่ายศีรษะ “ไม่ละจ้ะ รบกวนเวลาทำงานของป้าเปล่าๆ เดี๋ยวสักพักอุ่นก็ไปแล้ว นั่งอ่านหนังสือรอตรงนี้ก็ได้จ้ะ” ก็ไม่รู้จะเดินดูไปทำไมในเมื่อเธอไม่ได้จะมาอยู่ที่นี่เสียหน่อย แค่แวะมาพักเท่านั้นเอง
“งั้นป้าไม่กวนแล้วนะคะ”
ป้าใหญ่ส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ และไออุ่นเองก็หันมาสนใจหนังสือในมือกับน้ำหวานและขนมตรงหน้าของตัวเองเช่นกัน
จวบจนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแม่ของเธอก็ยังไม่โผล่ลงมาจากข้างบน คนรับใช้ในบ้านก็มีเดินผ่านมาเอาน้ำเอาขนมมาเปลี่ยนให้เป็นระยะ แต่ในเวลานี้ที่เธอต้องการความช่วยเหลือไม่โผล่มาให้เห็นสักคน สงสัยจะดื่มน้ำหวานเยอะไปหน่อย เธออยากเข้าห้องน้ำ แล้วห้องน้ำมันอยู่ส่วนไหนของบ้านกันล่ะเนี่ย
ไออุ่นลุกขึ้นเดินมองซ้ายมองขวาไปตามทางที่คิดว่าน่าจะเป็นที่อยู่ของห้องน้ำ และตอนนั้นนั่นเองเธอได้ยินเสียงคุยกัน ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มเล็กน้อย เดินตรงตามเสียงนั้นไปทันที จุดประสงค์คือจะเข้าไปถามหาห้องน้ำ แต่สิ่งที่เธอได้ยินนั้นกลับทำให้เท้าชะงัก ขยับตัวเข้าไปชิดผนังอย่างตั้งใจฟัง เธอไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับตัวเอง ใช่ เรื่องนี้เกี่ยวกับเธอมากถึงมากที่สุด
“คุณอุ่นเป็นลูกสาวของคุณผู้หญิง!” คนพูดเสียงดังถูกตีจนต้องยกมือขึ้นปิดปากแล้วหันซ้ายหันขวาอย่างกลัวว่าจะมีใครผ่านมาได้ยิน
“เบาๆ สินังนี่”
“แล้วพี่อ้อยรู้ได้ไงคะ”
เด็กสาวถามอย่างยากรู้อยากเห็น จะว่าไปแล้วใครอยากรู้เรื่องอะไรในบ้านหลังนี้ พี่อ้อยนี้แหละคือกระบอกข่าวกรองชั้นดี
“ก็เมื่อหลายวันก่อนฉันกับป้าใหญ่บังเอิญได้ยินคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายคุยกันเรื่องคุณอุ่นเข้าพอดี นั่นแหละถึงได้รู้ว่าที่จริงๆ แล้วคุณผู้หญิงมีลูกสาว”
คนพูดก็จีบปากจีบคอพูดอย่างเมามัน ขณะที่คนฟังก็ตั้งใจฟังพยักหน้าเออออรับตลอด “มิน่าคุณอุ่นถึงได้หน้าตาถอดแบบคุณผู้หญิงมาเลย”
“แต่ที่เด็ดกว่านั้น…”
อ้อยหยุดพูดแล้วเหลียวหลังหันซ้ายหันขวา “อะไรพี่” อีกฝ่ายเร่งอย่างอยากรู้ “เดี๋ยวสิเกิดป้าใหญ่โผล่มาฉันได้โดดด่าเปิง แกห้ามนักห้ามหนาว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปพูด”
“ก็รีบๆ เล่าสิพี่ ป้าใหญ่แกปวดท้องคงยังไม่โผล่มาตอนนี้หรอก แกเข้าห้องน้ำนานจะตาย” ได้ยินอย่างนั้นอีกฝ่ายก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วเริ่มเล่าต่อ
“แกรู้ไหมทำไมคุณผู้หญิงถึงไปรับคุณอุ่นมา” มินส่ายหน้าหวือ นั่นทำให้ริมฝีปากหนากว่าปกติของอ้อยเปิดยิ้มอย่างภูมิใจที่ตนรู้ในสิ่งที่อีกคนยังไม่รู้
“เพราะคุณผู้ชายหวังจะให้คุณอุ่นจับประธานบริษัทคนใหม่ทำผัวน่ะสิ”
“เฮ๊ย!”
มินอุทานตาโตอย่างตกใจ ไม่ต่างกับเจ้าของร่างบางที่แอบฟังอยู่ด้านนอก ไออุ่นพลิกตัวเอาหลังพิงผนัง ริมฝีปากอิ่มกัดเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าเรียวแหงนขึ้นมองฝ้าเพดาน ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ อย่างพยายามห้ามน้ำตาที่รื่นขึ้นมาไม่ให้ไหลเอ่อ เมื่อได้รู้ความจริงว่างานดูแลหุ้นส่วนคนใหม่ของพ่อเลี้ยงกับแม่บังเกิดเกล้านั้นคือการดูแลยังไง
ไออุ่นยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มพลางสะอื้น แล้วเดินออกจากที่ตรงนั้นบทสนทนาของคนข้างในเธอไม่อยากรู้อีกแล้วแค่นี้ก็เกินพอ พอสำหรับลูกที่ถูกแม่บังเกิดเกล้าจับใส่พานไปถวายให้ผู้ชายถึงที่
“จะไปไหน”
เสียงถามที่ดังขึ้นทำให้ไออุ่นที่ตัดสินใจจะกลับบ้านหยุดชะงัก หมุนตัวมาเผชิญหน้ากับคนเป็นแม่ที่กำลังเดินลงจากบันได
“กลับบ้านค่ะ”
“กลับบ้าน!”
แผดถามเสียงสูงแล้วเดินไวๆ เข้ามาลูกสาวที่ยืนหน้าเชิดดูถือดีกว่าปกติ หากดวงตากลมโตนั้นกลับแดงก่ำคล้ายคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มา “กลับไปทำไม ลืมอะไรงั้นเหรอ” คราวนี้เสียงอ่อนลงมาก เมื่อรู้ว่าเผลอตัว
“เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงกลับไปอยู่บ้านต่างหากละคะ”
“นี่เธอกำลังพูดอะไร แล้วงานที่ตบปากรับคำจะทำให้ฉันล่ะ” ถามเสียงเข้มพร้อมกับเข้าไปกระชากแขนเรียว ไออุ่นปรายตามองแล้วยิ้มเยาะ
“ฮึ! งานไปจับผู้ชายทำผัวอย่างที่คุณกับสามีต้องการเหรอคะ”
“ไออุ่น!”
เพลียะ!
ใบหน้าสวยที่สะบัดตามแรงฟาดฝ่ามือของมารดา ค่อยๆ หันกลับมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มที่แดงเห่อขึ้นมาทันตา
“ขอบคุณที่ยังจำชื่อลูกในไส้คนนี้ได้”
“ใช่! เธอเป็นลูกฉัน ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ!”
นางมาลัยชี้ด่าตวาดเสียงเข้ม หายใจเข้าออกหอบสะท้านอย่างโมโหจัด ไม่แม้แต่จะสนใจว่าตอนนี้บรรดาคนรับใช้ในบ้านต่างมายืนออดูอยู่ห่างๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น
“ไม่ค่ะ”
“เนรคุณ!”
คนโดนข้อกล่าวหาหันขวับ แต่ยังไม่ทันเอ่ยปากแย้งก็โดนคนเป็นแม่ยัดข้อกล่าวหาเพิ่ม “เธอมันก็เหมือนพ่อของเธอ เลว เห็นแก่ตัว เพื่อความสุขของตัวเองคนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่าง”
“แล้วสิ่งที่คุณกำลังทำกับฉันล่ะคะ เรียกว่าอะไร” โดนย้อนกลับนางมาลัยถึงกับสะอึก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้นางถึงทางตันได้
“จะยังไงก็ช่าง เธอต้องทำงานนี้ เพราะคุณสุชายได้รับปากคุณไมก้าห์แล้วว่าจะให้เธอไปดูแลเขา ถ้าเกิดเธอเบี้ยวแล้วเขาโกรธขึ้นมาคุณสุชายลำบากแน่”
ใช่ เพราะตอนนี้ไมก้าห์เป็นคนสำคัญจะรุ่งหรือร่วงทุกสิ่งอย่างก็ขึ้นอยู่กับผู้ชายคนนี้ และถ้าทำให้เขาไม่พอใจเรื่องยากจะตกมาที่ตนกับสามีทันที
“ไม่เกี่ยวกับฉันนี่คะ”
“ไม่เกี่ยวอย่างนั้นเหรอ” นางมาลัยทำเสียงเยาะ “รู้ไหมว่าเธอโตมาด้วยน้ำเงินของใคร ได้มีบ้านอยู่ ได้เรียนสูงๆ ใช้จ่ายอย่างไม่ขัดสนมาจนถึงทุกวันนี้เพราะใครถ้าไม่เพราะคุณสุชาย คุณสุชายทั้งนั้น”
บางสิ่งบางอย่างที่เพิ่งได้รับรู้มันทำให้ไออุ่นถึงกับพูดไม่ออก และนึกย้อนไปถึงอดีตจำได้ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ป.สี่ ยายบอกว่าเราอาจจะต้องย้ายบ้านในเร็วๆ นี้ เธอร้องไห้เพราะไม่อยากไปไหน แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันยายก็มีข่าวดีมาบอกอย่างดีอกดีใจว่าเราไม่ต้องย้ายบ้านใหม่แล้ว เพราะมีคนมาช่วย ตอนนั้นเธอไม่รู้หรอกว่าใคร แต่ตอนนี้รู้แล้ว สามีใหม่ของแม่นั่นเอง
“ฉันต้องทำงานนี้ให้สำเร็จเพื่อตอบแทนบุญคุณ” ไออุ่นถามเสียงสะอื้น
“ใช่ ตอบแทนบุญคุณที่เขาให้เงินส่งเสียเลี้ยงดูเธอกับยายมาตลอด และถือว่าตอบแทนฉันที่อุ้มท้องเธอมาตลอดเก้าเดือนเต็มด้วยก็แล้วกัน”
ได้ยินอย่างนั้นแล้วไออุ่นก็ได้แต่เงยหน้ากรอกตาไปมา ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ‘บุญคุณ’ คำคำนี้ที่เธอต้องแบกรับและหนีไม่พ้นกับคนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่กับแม่บังเกิดเกล้านี่สิมันปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ
“ได้ค่ะ เพื่อตอบแทนบุญคุณ ฉันจะทำตามที่คุณต้องการ” แม้น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นจะติดประชดประชันเล็กๆ แต่นางมาลัยก็ยิ้มได้
อย่างที่สามีของนางพูดเอาไว้ไม่มีผิด เด็กดีอย่างไออุ่นแค่คำว่าบุญคุณก็เอาอยู่หมัด ที่เหลือก็แค่ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่วางแผนเอาไว้
**********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
“คุณอุ่นจะมาอยู่ที่เหรอคะ”
“เปล่าจ้ะ มาทำงาน เดี๋ยวอีกสักพักคุณมาลัยก็จะไปส่งแล้วจ้ะ”
ตอบยิ้มๆ ไม่ได้ขัดข้องที่อีกฝ่ายซักถามอย่างอยากรู้อยากเห็น ก็เรื่องไหนตอบความจริงได้ก็ตอบ เรื่องไหนตอบเรื่องจริงไม่ได้ก็โกหก ดีเสียอีกมีเพื่อนคุยแถมได้รู้อะไรที่เธอเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน
ไออุ่นคิดอย่างนั้น แต่การสนทนาอย่างออกรสชาติของเธอกับเด็กสาวก็ถูกขัดจังหวะจากแม่บ้านร่างสูงใหญ่ออกเจ้าเนื้อนิดๆ
“นังมิน! มาอยู่นี่เอง ไปทำงานได้แล้ว กวนคุณอุ่นเขา” และไม่ต้องให้บอกซ้ำเด็กสาวที่นั่งจ้อเมื่อครู่รีบกระวีกระวาดลุกขึ้นเดินหายไปอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะคะคุณอุ่นนังนี่มันก็อย่างนี้แหละค่ะ ชวนคุยสอดรู้สอดเห็นไปทั่ว ป้าชื่อใหญ่เป็นแม่บ้านของที่นี่ค่ะ”
“สวัสดีค่ะ”
เธอไม่ติดใจที่ป้าใหญ่รู้จักชื่อ เหตุผลคงแบบเดียวกับเด็กสาวที่ถูกเรียกว่ามินเมื่อครู่ ดังนั้นสิ่งที่เธอทำคือการทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ตามปกติเวลาเจอผู้สูงวัยกว่า
“โอ๊ะ! ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง นายที่ไหนมาไหว้บ่าว”
เจ้าของร่างใหญ่สมชื่อรีบถลาเข้าไปห้ามอย่างตกใจ เล่นเอาคนถูกห้ามพลอยตกใจไปด้วย แต่มันก็แวบเดียวเท่านั้น
“นายบ่าวที่ไหนกันค่ะ อุ่นแค่มาทำงานให้คุณมาลัยเองค่ะไม่ใช่เจ้านายของป้าเสียหน่อย อุ่นเด็กกว่าก็ต้องไหว้ผู้ใหญ่เป็นเรื่องปกติทั่วไปอยู่แล้ว ถ้าผู้ใหญ่ไหว้เด็กสิคะแปลก” ยกเหตุผลมาอ้างกันซะขนาดนี้ ป้าใหญ่ก็ถึงกับแย้งไม่ออก
“ช่างเถอะค่ะ…แล้วนี่คุณอุ่นอยู่คนเดียวเหรอคะ”
“ค่ะ คุณมาลัยบอกว่ามีเรื่องต้องไปจัดการให้เสร็จ”
“งั้นระหว่างที่รอคุณผู้หญิง คุณอุ่นจะเดินดูรอบบ้านไหมคะ เดี๋ยวป้าพาทัวร์”
ไออุ่นกวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะยิ้มแล้วส่ายศีรษะ “ไม่ละจ้ะ รบกวนเวลาทำงานของป้าเปล่าๆ เดี๋ยวสักพักอุ่นก็ไปแล้ว นั่งอ่านหนังสือรอตรงนี้ก็ได้จ้ะ” ก็ไม่รู้จะเดินดูไปทำไมในเมื่อเธอไม่ได้จะมาอยู่ที่นี่เสียหน่อย แค่แวะมาพักเท่านั้นเอง
“งั้นป้าไม่กวนแล้วนะคะ”
ป้าใหญ่ส่งยิ้มให้เล็กน้อยก่อนเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ และไออุ่นเองก็หันมาสนใจหนังสือในมือกับน้ำหวานและขนมตรงหน้าของตัวเองเช่นกัน
จวบจนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแม่ของเธอก็ยังไม่โผล่ลงมาจากข้างบน คนรับใช้ในบ้านก็มีเดินผ่านมาเอาน้ำเอาขนมมาเปลี่ยนให้เป็นระยะ แต่ในเวลานี้ที่เธอต้องการความช่วยเหลือไม่โผล่มาให้เห็นสักคน สงสัยจะดื่มน้ำหวานเยอะไปหน่อย เธออยากเข้าห้องน้ำ แล้วห้องน้ำมันอยู่ส่วนไหนของบ้านกันล่ะเนี่ย
ไออุ่นลุกขึ้นเดินมองซ้ายมองขวาไปตามทางที่คิดว่าน่าจะเป็นที่อยู่ของห้องน้ำ และตอนนั้นนั่นเองเธอได้ยินเสียงคุยกัน ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มเล็กน้อย เดินตรงตามเสียงนั้นไปทันที จุดประสงค์คือจะเข้าไปถามหาห้องน้ำ แต่สิ่งที่เธอได้ยินนั้นกลับทำให้เท้าชะงัก ขยับตัวเข้าไปชิดผนังอย่างตั้งใจฟัง เธอไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็นเรื่องคนอื่นถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับตัวเอง ใช่ เรื่องนี้เกี่ยวกับเธอมากถึงมากที่สุด
“คุณอุ่นเป็นลูกสาวของคุณผู้หญิง!” คนพูดเสียงดังถูกตีจนต้องยกมือขึ้นปิดปากแล้วหันซ้ายหันขวาอย่างกลัวว่าจะมีใครผ่านมาได้ยิน
“เบาๆ สินังนี่”
“แล้วพี่อ้อยรู้ได้ไงคะ”
เด็กสาวถามอย่างยากรู้อยากเห็น จะว่าไปแล้วใครอยากรู้เรื่องอะไรในบ้านหลังนี้ พี่อ้อยนี้แหละคือกระบอกข่าวกรองชั้นดี
“ก็เมื่อหลายวันก่อนฉันกับป้าใหญ่บังเอิญได้ยินคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายคุยกันเรื่องคุณอุ่นเข้าพอดี นั่นแหละถึงได้รู้ว่าที่จริงๆ แล้วคุณผู้หญิงมีลูกสาว”
คนพูดก็จีบปากจีบคอพูดอย่างเมามัน ขณะที่คนฟังก็ตั้งใจฟังพยักหน้าเออออรับตลอด “มิน่าคุณอุ่นถึงได้หน้าตาถอดแบบคุณผู้หญิงมาเลย”
“แต่ที่เด็ดกว่านั้น…”
อ้อยหยุดพูดแล้วเหลียวหลังหันซ้ายหันขวา “อะไรพี่” อีกฝ่ายเร่งอย่างอยากรู้ “เดี๋ยวสิเกิดป้าใหญ่โผล่มาฉันได้โดดด่าเปิง แกห้ามนักห้ามหนาว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปพูด”
“ก็รีบๆ เล่าสิพี่ ป้าใหญ่แกปวดท้องคงยังไม่โผล่มาตอนนี้หรอก แกเข้าห้องน้ำนานจะตาย” ได้ยินอย่างนั้นอีกฝ่ายก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วเริ่มเล่าต่อ
“แกรู้ไหมทำไมคุณผู้หญิงถึงไปรับคุณอุ่นมา” มินส่ายหน้าหวือ นั่นทำให้ริมฝีปากหนากว่าปกติของอ้อยเปิดยิ้มอย่างภูมิใจที่ตนรู้ในสิ่งที่อีกคนยังไม่รู้
“เพราะคุณผู้ชายหวังจะให้คุณอุ่นจับประธานบริษัทคนใหม่ทำผัวน่ะสิ”
“เฮ๊ย!”
มินอุทานตาโตอย่างตกใจ ไม่ต่างกับเจ้าของร่างบางที่แอบฟังอยู่ด้านนอก ไออุ่นพลิกตัวเอาหลังพิงผนัง ริมฝีปากอิ่มกัดเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าเรียวแหงนขึ้นมองฝ้าเพดาน ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ อย่างพยายามห้ามน้ำตาที่รื่นขึ้นมาไม่ให้ไหลเอ่อ เมื่อได้รู้ความจริงว่างานดูแลหุ้นส่วนคนใหม่ของพ่อเลี้ยงกับแม่บังเกิดเกล้านั้นคือการดูแลยังไง
ไออุ่นยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มพลางสะอื้น แล้วเดินออกจากที่ตรงนั้นบทสนทนาของคนข้างในเธอไม่อยากรู้อีกแล้วแค่นี้ก็เกินพอ พอสำหรับลูกที่ถูกแม่บังเกิดเกล้าจับใส่พานไปถวายให้ผู้ชายถึงที่
“จะไปไหน”
เสียงถามที่ดังขึ้นทำให้ไออุ่นที่ตัดสินใจจะกลับบ้านหยุดชะงัก หมุนตัวมาเผชิญหน้ากับคนเป็นแม่ที่กำลังเดินลงจากบันได
“กลับบ้านค่ะ”
“กลับบ้าน!”
แผดถามเสียงสูงแล้วเดินไวๆ เข้ามาลูกสาวที่ยืนหน้าเชิดดูถือดีกว่าปกติ หากดวงตากลมโตนั้นกลับแดงก่ำคล้ายคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มา “กลับไปทำไม ลืมอะไรงั้นเหรอ” คราวนี้เสียงอ่อนลงมาก เมื่อรู้ว่าเผลอตัว
“เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงกลับไปอยู่บ้านต่างหากละคะ”
“นี่เธอกำลังพูดอะไร แล้วงานที่ตบปากรับคำจะทำให้ฉันล่ะ” ถามเสียงเข้มพร้อมกับเข้าไปกระชากแขนเรียว ไออุ่นปรายตามองแล้วยิ้มเยาะ
“ฮึ! งานไปจับผู้ชายทำผัวอย่างที่คุณกับสามีต้องการเหรอคะ”
“ไออุ่น!”
เพลียะ!
ใบหน้าสวยที่สะบัดตามแรงฟาดฝ่ามือของมารดา ค่อยๆ หันกลับมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มที่แดงเห่อขึ้นมาทันตา
“ขอบคุณที่ยังจำชื่อลูกในไส้คนนี้ได้”
“ใช่! เธอเป็นลูกฉัน ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ!”
นางมาลัยชี้ด่าตวาดเสียงเข้ม หายใจเข้าออกหอบสะท้านอย่างโมโหจัด ไม่แม้แต่จะสนใจว่าตอนนี้บรรดาคนรับใช้ในบ้านต่างมายืนออดูอยู่ห่างๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น
“ไม่ค่ะ”
“เนรคุณ!”
คนโดนข้อกล่าวหาหันขวับ แต่ยังไม่ทันเอ่ยปากแย้งก็โดนคนเป็นแม่ยัดข้อกล่าวหาเพิ่ม “เธอมันก็เหมือนพ่อของเธอ เลว เห็นแก่ตัว เพื่อความสุขของตัวเองคนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่าง”
“แล้วสิ่งที่คุณกำลังทำกับฉันล่ะคะ เรียกว่าอะไร” โดนย้อนกลับนางมาลัยถึงกับสะอึก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้นางถึงทางตันได้
“จะยังไงก็ช่าง เธอต้องทำงานนี้ เพราะคุณสุชายได้รับปากคุณไมก้าห์แล้วว่าจะให้เธอไปดูแลเขา ถ้าเกิดเธอเบี้ยวแล้วเขาโกรธขึ้นมาคุณสุชายลำบากแน่”
ใช่ เพราะตอนนี้ไมก้าห์เป็นคนสำคัญจะรุ่งหรือร่วงทุกสิ่งอย่างก็ขึ้นอยู่กับผู้ชายคนนี้ และถ้าทำให้เขาไม่พอใจเรื่องยากจะตกมาที่ตนกับสามีทันที
“ไม่เกี่ยวกับฉันนี่คะ”
“ไม่เกี่ยวอย่างนั้นเหรอ” นางมาลัยทำเสียงเยาะ “รู้ไหมว่าเธอโตมาด้วยน้ำเงินของใคร ได้มีบ้านอยู่ ได้เรียนสูงๆ ใช้จ่ายอย่างไม่ขัดสนมาจนถึงทุกวันนี้เพราะใครถ้าไม่เพราะคุณสุชาย คุณสุชายทั้งนั้น”
บางสิ่งบางอย่างที่เพิ่งได้รับรู้มันทำให้ไออุ่นถึงกับพูดไม่ออก และนึกย้อนไปถึงอดีตจำได้ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ป.สี่ ยายบอกว่าเราอาจจะต้องย้ายบ้านในเร็วๆ นี้ เธอร้องไห้เพราะไม่อยากไปไหน แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันยายก็มีข่าวดีมาบอกอย่างดีอกดีใจว่าเราไม่ต้องย้ายบ้านใหม่แล้ว เพราะมีคนมาช่วย ตอนนั้นเธอไม่รู้หรอกว่าใคร แต่ตอนนี้รู้แล้ว สามีใหม่ของแม่นั่นเอง
“ฉันต้องทำงานนี้ให้สำเร็จเพื่อตอบแทนบุญคุณ” ไออุ่นถามเสียงสะอื้น
“ใช่ ตอบแทนบุญคุณที่เขาให้เงินส่งเสียเลี้ยงดูเธอกับยายมาตลอด และถือว่าตอบแทนฉันที่อุ้มท้องเธอมาตลอดเก้าเดือนเต็มด้วยก็แล้วกัน”
ได้ยินอย่างนั้นแล้วไออุ่นก็ได้แต่เงยหน้ากรอกตาไปมา ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ‘บุญคุณ’ คำคำนี้ที่เธอต้องแบกรับและหนีไม่พ้นกับคนอื่นไม่เท่าไหร่ แต่กับแม่บังเกิดเกล้านี่สิมันปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ
“ได้ค่ะ เพื่อตอบแทนบุญคุณ ฉันจะทำตามที่คุณต้องการ” แม้น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นจะติดประชดประชันเล็กๆ แต่นางมาลัยก็ยิ้มได้
อย่างที่สามีของนางพูดเอาไว้ไม่มีผิด เด็กดีอย่างไออุ่นแค่คำว่าบุญคุณก็เอาอยู่หมัด ที่เหลือก็แค่ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่วางแผนเอาไว้
**********************************************************************************************************************
ดาวโหลด E-book ได้ที่
- เวบ MEB
- เวบ hytexs
- เวบ ebook
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ธ.ค. 2559, 15:37:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ธ.ค. 2559, 15:37:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 647
| << ตอนที่ 3 บุญคุณกับความจริงที่ได้รู้ (ครึ่งแรก) | ตอนที่ 4 ของบรรณาการ (ครึ่งแรก) >> |