รหัสรัก...รหัสหัวใจ
อิงลดา หญิงสาวที่เพิ่งอกหักหมาดๆ ได้รับของขวัญประหลาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม ดวงตาสีฟ้า มีชื่อเล่นแปลว่าน้ำแข็ง เขาบอกตัวตัวเองเป็นของขวัญ แต่สำหรับเธอ คิดว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ในคราบปีศาจร้ายที่เข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากกว่า เพราะเพียงเริ่มได้รู้จักกัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปแบบที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อน
Tags: สิรินดา, รหัสรักรหัสหัวใจ, นิยายรัก
ตอน: 16: ฉันหรือเธอที่เปลี่ยนไป
ทริปไปเที่ยวตอนบ่ายวันนั้นไอแซคแทบจะเอาเวลาทั้งหมดไปพูดคุย หัวเราะ ทำความคุ้นเคยกับเอริกา สาวน้อยหน้าใสวัยเดียวกันที่ช่างพูดช่างคุยมากๆ เช่นกัน ดูเหมือนว่า ฉันกลายเป็นตัวประกอบในทริปสุดโรแมนติกของสองหนุ่มสาวเสียแล้ว
ไอแซคถามเธอเรื่องเรียน เอริกาตอบว่า เธอเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องบางวิชา ชายหนุ่มบอกว่า เขาจะช่วยติวให้ พร้อมทั้งนัดวันกันเสร็จสรรพ จบจากเรื่องเรียน เขาชวนเธอคุยเรื่องกิจกรรมอื่นๆ ในมหาวิทยาลัย แทบทุกเรื่องเป็นเรื่องที่ฉันไม่สามารถเข้าไปร่วมเสวนาด้วยเลย
...สรุปว่า บทสนทนาระหว่างเขากับเอริกา รวมๆ กันตลอดบ่าย ไอแซคพูดมากกว่าที่เคยพูดกับฉันตลอดหลายวันที่ผ่านมาเสียอีก...
ฉันน่าจะดีใจ เพราะดูไอแซคมีความสุข เอริกามีความสุขกว่า และดูจะมีใจเอนเอียงไปทางเจ้าหุ่นร่างสูงพูดน้อยตัวนี้
แต่...ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ก็ไม่รู้
น้อยใจ...ไม่เข้าใจ โกรธ สับสน ทำตัวไม่ถูก
ไหนนายไม่ชอบใจที่ฉันจับคู่ให้ ทำไมไปๆ มาๆ ทำท่าว่าจะกระโดดเข้าเส้นทางสีชมพูนี่เสียแล้ว
"คุณน้าเงียบจังเลยบ่ายนี้" เอริกาหันมาหาฉัน "เหนื่อยหรือเปล่าคะ"
"เปล่าจ้ะ ฟังสองคุยกันเพลิน" ฉันตอบ รู้สึกตัวว่าฝืนยิ้มให้หญิงสาว "รู้สึกอิ่มด้วย อาหารกลางวันอร่อยมาก"
คนขับรถเหลือบมามองฉันนิดหนึ่ง "อยากกลับหรือยังครับน้า" น้ำเสียงคนขับดูเรียบ ขัดกับน้ำเสียงที่หันไปคุยกับคนข้างตัว "ริกาครับ หิวน้ำไหม ข้างหน้ามีร้านชาอร่อยอยู่ร้านนึง เราไปลองกันไหม คุณบอกชอบชาใต้หวันรสโบราณใช่ไหมครับ ที่นี่ของแท้เลย"
"เอ๋ ริกาเพิ่งบอกเมื่อชั่วโมงที่แล้วเองนะ"
"ผมค้นข้อมูลเร็ว" คนขับรถหัวเราะ "ตอนที่คุณเผลอๆ ผมก็แอบใช้โหมดออโต้ไดรฟ แล้วค้นข้อมูลนิดหน่อย"
แหม...ลงทุนนะยะ ฉันคิดในใจ ทีฉันไม่เห็นเขาถามบ้างเลยว่าชอบกินอะไร เชอะ...
"น่ารักจังเลย" เอริกาตบมือและยิ้มอย่างมีความสุข "ไอซ์เป็นคนน่ารักอย่างที่ริกาคิดจริงๆ เลย"
คน เอ้ย หุ่นที่ถูกชมว่า 'น่ารัก' ยิ้มตอบแบบที่สาวๆ เห็นคงละลายไปหลายสิบคน
"ผมน่ารักกับใครบางคนครับ ไม่ใช่ทุกคน"
โอย... เจ้าหุ่นตัวนี้มีโหมดนี้ด้วยเหรอ เห็นทีฉันไม่จำเป็นต้องสร้างเรื่องอะไรวุ่นวาย ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะหาคนรู้ใจไม่ได้
"ไอซ์ อย่ามัวแต่คุยอยู่เลย จะแวะก็แวะ น้าหิวน้ำแล้วเหมือนกัน"
คนขับรถตวัดสายตามาหาฉันนิดนึง (จริงๆ) ก่อนจะพยักหน้า
"ได้ครับ"
เชอะ ทีกับฉันละทำเสียงเรียบ...ไหนว่าไม่อยากผูกมัด ไม่อยากจะมีแฟน เพราะตัวเองจะถูกทำลายทิ้งเร็วๆ นี้ ปากว่าตาขยิบนี่นะ
ทริปบ่ายน่าเบื่อเพราะฉันแทบไม่ได้พูด นายไอซ์ดึงความสนใจจากสาวน้อยที่นั่งข้างคนขับไปหมด จนบ่ายสาม นาธานโทรศัพท์เข้ามาหาคนขับรถ จากบทสนทนา ฉันเดาเอาว่ามีอะไรบางอย่างที่เขาต้องการความช่วยเหลือจากไอแซค
"แย่จังครับริกา ผมต้องกลับแลปด่วน เจ้านาธานมีปัญหาให้แก้นิดหน่อย..." คนขับรถทำหน้าเสียดายจัด "เป้าหมายของเรายังเหลืออีกตั้งสองที่"
"ไม่เป็นไรค่ะ วันหลังเราค่อยมาเที่ยวกันก็ได้ เอาเรื่องงานก่อนดีกว่านะคะ"
คนฟังอมยิ้ม (แบบที่สาวๆ ในยุคของฉันคงลงไปกองอยู่แทบเท้าพ่อเจ้าประคุณนี่ทันที)
"ได้ครับ วันหลัง เรามากันสองคน"
อ๊ายยยย อยากจะกรี๊ดด มาจีบกันออกนอกหน้า ป้า เอ้ย ... น้าก็รำคาญเป็นนะ ช่วยทำอะไรที่มันประเจิดประเจ้อน้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม รู้ไหมว่าคนกำลังเศร้า...
"อ้าวแล้วคุณน้าละคะ"
"คุณน้าท่านจะกลับแล้วล่ะ แล้วก็คงอีกนานเลย...กว่าจะกลับมาอีก" คนขับรถตอบ "ท่านเบื่อแถวนี้จะแย่อยู่แล้วครับ บ่นอยากกลับบ้านทุกวัน เป็นพวกติดบ้านน่ะครับ ไม่รู้มีอะไรดี อยู่บ้านคนเดียวแท้ๆ"
อ้าว...มาเหน็บแนมฉันอีกแน่ะ ... อยากจะฟาดไหล่กว้างๆ นั่นสักตุ๊บ แต่ก็ต้องทำนิ่ง บอกตัวเองว่าอดทนไว้ๆๆ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ ฉันก็จะได้กลับไปในที่ที่ฉันจากมาแล้ว จะได้ไม่ต้องมาทนให้เจ้าหุ่นนี่พาดพิงอะไรอีก
....กลับไป...
ฉันหันหน้าออกนอกหน้าต่างรถ ใช่สิ ยังไงๆ ฉันก็จะต้องกลับไปอยู่แล้ว แล้วนายก็จะถูกพ่อ คนที่สร้างนายขึ้นมา ทำลายทิ้งเพราะนาย...เอิ่ม...เพราะเขาช่วยฉัน...
คิดได้ถึงตรงนั้น ก็อดตวัดสายตากลับไปยังคนขับรถไมไ่ด้
เขา..ช่วยฉัน
คนขับรถเหมือนจะรู้สึก เขามองผ่านกระจกมองหลัง และตาเราสบกัน
เพียงเสี้ยววินาที ฉันก็เบือนสายตาออก ปิดปากเงียบจนกระทั่งถึงมหาวิทยาลัย
"ไปก่อนนะคะคุณน้า แล้วพบกันใหม่" เอริกาเอ่ยลาฉัน หลังจากเรากอดกันหนึ่งที
"คงยากแล้วละครับ" น้ำเสียงเรียบๆ ดังมาจากเบื้องหลัง
"เอ๋ ไอซ์นี่..พูดอะไร คุณน้าอยู่ต่างประเทศแค่นี้ ต้องมีโอกาสพบกันอีกสิ" เอริกาหันไปหาคนร่างสูง "ไม่เอาล่ะ ริกาไปก่อนดีกว่า ไว้พบกันอีกนะคะไอซ์"
"ครับ" ไอแซคพยักหน้า
เราทั้งคู่รอจนเอริกาขับรถจากไป จึงเดินไปที่ตึกวิจัย
ไอแซคไม่พูดอะไรตลอดระยะทางสั้นๆ นั่น พอเข้าไปข้างใน นาธานเงยหน้ามองเราสองคนอย่างงงๆ
"อ้าวไอซ์ ไหนว่าพาคุณยายไปเที่ยวไง แกมาทำไมอีก"
ฉันหันไปมองไอแซค...ไหนเขาบอกว่านาธานเรียกตัว แล้วฉันก็ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับนาธานนี่นา...
"คุณยายเบื่อแล้ว อยากกลับ"
อ๊าว อะไรนะ ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นสักหน่อย
"แล้วนายล่ะเป็นไงบ้าง มีอะไรให้ช่วยไหม"
"ไม่มี" นาธานตอบ "ฉันกำลังแก้ระบบนิดหน่อย ไม่ใช่ส่วนที่นายจะแก้ไขได้" คนพูดทำท่าทางเหมือนไม่อยากให้ไอแซครู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ "คุณยายครับ ช่วยเอามันออกไปที ไปไหนก็ได้ ไม่ใช่ที่นี่"
"ทำไมวะ ดูไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้" นาธานส่ายหน้า "บอกให้ไปเที่ยว ดันกลับมาซะเร็ว ไว้ฉันทำงานเสร็จก่อน แล้วนายค่อยดูว่ามันเจ๋งแค่ไหน"
ไอแซคเม้มปาก แล้วก็ยักไหล่ "ก็ได้...แล้วฉันจะไปไหนดีล่ะ"
"ฉันอยากไปห้องสมุด" จู่ๆ ฉันก็เอ่ยทะลุกลางปล้องขึ้นมา ไอแซคและนาธานหันมาหาฉันพร้อมกัน
"ดีเลย ไอซ์นายพาคุณยายไปห้องสมุดหน่อย"
"แต่ว่า..." ฉันพูดออกไป หมายความว่าฉันจะไปคนเดียว ไม่ใช่มีนายตัวสูงนี่ไปด้วย
"ก็ได้...ไปสิ ไปหาหนังสืออ่านรอเวลาก็ดีเหมือนกัน ดีกว่ากลับไปไม่รู้ทำอะไรอยู่ที่บ้าน" พูดจบคนพูดก็ดึงศอกฉัน "ไปเราไปห้องสมุดกัน"
เดินออกจากแลปมาได้เพียงไม่กี่ก้าว ฉันก็เอ่ยถามคนที่อยู่ข้างตัว "นายโกหกริกาทำไม เรื่องที่นาธานเรียกตัวมาช่วยงานน่ะ"
"...."
"ไอซ์ ฉันถาม..."
"...."
"เอ๊ะ บอกมา ทำไมต้องรีบกลับด้วย ฉันเห็นนายกับเธอกำลังไปได้ดีเลย แปลกจัง"
คน เอ้ย หุ่น ข้างตัวของฉันหัวเราะหึๆ ในลำคอ "ผมแค่ทำในสิ่งที่คุณอยากเห็นเท่านั้น"
ฉันขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง"
"นาธานเข้าใจผิด ผมไม่ได้ชอบเอริกา แค่ชื่นชมในความน่ารัก นิสัยดีของเธอ ผมแค่รู้สึกมหัศจรรย์ที่พระเจ้าสร้างมนุษย์ได้น่ารักมากขนาดนี้"
ถ้ามีใครสักคนชมฉันแบบนี้คงดี...ซึ่งคงไม่มี เพราะฉันไมไ่ด้สวยน่ารักแบบเอริกา ไม่ได้นิสัยดี แถมแก่กว่าเขาตั้งหลายปี
...เอ๊ะ ทำไมฉันต้องเอาตัวเองไปเปรียบกับเอริกาด้วยล่ะ บ้าน่า...อิงลดา เธอคิดอะไรอยู่ เลิกคิดๆๆ
"ความรัก กับความชื่นชม มันต่างกันใช่ไหม" เสียงอีกฝ่ายถามเบาๆ "คนที่เรารัก...ไม่ว่าจะยังไง เราก็รัก"
ฉันเม้มปาก นายหุ่นนี่พูดเหมือนตัวเองกำลังมีความรัก แล้วก็กำลังหลงรักใครสักคน...ที่ไม่ใช่เอริกา สรุปว่า เขามีคนที่ชอบแล้วจริงๆ แต่นาธานเดาผิดว่าเป็นเอริกา อาจจะเป็นสาวๆ คนอื่นในมหาวิทยาลัย
จู่ๆ คนข้างตัวฉันก็หยุดเดิน มันทำให้ฉันเดินไปข้างหน้าเขาหนึ่งก้าว ก่อนจะหยุด และหันมา "หยุดทำไมล่ะ"
"ขอบคุณนะ"
ฉันขมวดคิ้ว
"เรื่องเอริกา เรื่องที่คุณพยายามทำวันนี้"
แววตาสีฟ้าประหลาดมองลึกเข้ามาที่ดวงตาของฉัน ครั้งนี้ฉันทนต่อแววตานั้นไม่ได้จนต้องก้มหน้า หลบตา แล้วก็ยักไหล่ ทำเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยเสียหนักหนา
"ไม่เป็นไร ฉันอยากทำให้"
"แต่วันหลัง...ไม่ต้อง เข้าใจไหม"
"เข้าใจ ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นก็ได้" ฉันบ่น "ฉันแค่หวังดี"
"ผมรู้ แต่...ช่วยหวังดีในเรื่องที่ผมอยากให้ทำหน่อย"
"อะไรล่ะ ที่นายอยากให้ฉันทำให้" ฉันรั้งแขนของเขาไว้ เพราะเขากำลังจะก้าวต่อ ร่างสูงชะงัก อึ้งไปเสี้ยววินาที "อะไรล่ะ" ฉันถามซ้ำอีกรอบ
คนฟังหันมายิ้ม แบบที่มันเป็นยิ้มเฉพาะปาก แต่แววตาไม่ได้ยิ้มด้วยเลย
"อย่าเลย คุณทำให้ไม่ได้หรอก"
"อ๊ะ..." ฉันขยับปากจะถามต่อ แต่คนตอบเดินลิ่วๆ นำหน้าตรงไปยังห้องสมุดเสียแล้ว....
ตกลง อะไรกันแน่ ที่นายอยากให้ฉันทำให้ .... ไม่บอกก็ยิ่งอยากรู้นะ เข้าใจไหม
ไอแซคถามเธอเรื่องเรียน เอริกาตอบว่า เธอเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องบางวิชา ชายหนุ่มบอกว่า เขาจะช่วยติวให้ พร้อมทั้งนัดวันกันเสร็จสรรพ จบจากเรื่องเรียน เขาชวนเธอคุยเรื่องกิจกรรมอื่นๆ ในมหาวิทยาลัย แทบทุกเรื่องเป็นเรื่องที่ฉันไม่สามารถเข้าไปร่วมเสวนาด้วยเลย
...สรุปว่า บทสนทนาระหว่างเขากับเอริกา รวมๆ กันตลอดบ่าย ไอแซคพูดมากกว่าที่เคยพูดกับฉันตลอดหลายวันที่ผ่านมาเสียอีก...
ฉันน่าจะดีใจ เพราะดูไอแซคมีความสุข เอริกามีความสุขกว่า และดูจะมีใจเอนเอียงไปทางเจ้าหุ่นร่างสูงพูดน้อยตัวนี้
แต่...ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ก็ไม่รู้
น้อยใจ...ไม่เข้าใจ โกรธ สับสน ทำตัวไม่ถูก
ไหนนายไม่ชอบใจที่ฉันจับคู่ให้ ทำไมไปๆ มาๆ ทำท่าว่าจะกระโดดเข้าเส้นทางสีชมพูนี่เสียแล้ว
"คุณน้าเงียบจังเลยบ่ายนี้" เอริกาหันมาหาฉัน "เหนื่อยหรือเปล่าคะ"
"เปล่าจ้ะ ฟังสองคุยกันเพลิน" ฉันตอบ รู้สึกตัวว่าฝืนยิ้มให้หญิงสาว "รู้สึกอิ่มด้วย อาหารกลางวันอร่อยมาก"
คนขับรถเหลือบมามองฉันนิดหนึ่ง "อยากกลับหรือยังครับน้า" น้ำเสียงคนขับดูเรียบ ขัดกับน้ำเสียงที่หันไปคุยกับคนข้างตัว "ริกาครับ หิวน้ำไหม ข้างหน้ามีร้านชาอร่อยอยู่ร้านนึง เราไปลองกันไหม คุณบอกชอบชาใต้หวันรสโบราณใช่ไหมครับ ที่นี่ของแท้เลย"
"เอ๋ ริกาเพิ่งบอกเมื่อชั่วโมงที่แล้วเองนะ"
"ผมค้นข้อมูลเร็ว" คนขับรถหัวเราะ "ตอนที่คุณเผลอๆ ผมก็แอบใช้โหมดออโต้ไดรฟ แล้วค้นข้อมูลนิดหน่อย"
แหม...ลงทุนนะยะ ฉันคิดในใจ ทีฉันไม่เห็นเขาถามบ้างเลยว่าชอบกินอะไร เชอะ...
"น่ารักจังเลย" เอริกาตบมือและยิ้มอย่างมีความสุข "ไอซ์เป็นคนน่ารักอย่างที่ริกาคิดจริงๆ เลย"
คน เอ้ย หุ่นที่ถูกชมว่า 'น่ารัก' ยิ้มตอบแบบที่สาวๆ เห็นคงละลายไปหลายสิบคน
"ผมน่ารักกับใครบางคนครับ ไม่ใช่ทุกคน"
โอย... เจ้าหุ่นตัวนี้มีโหมดนี้ด้วยเหรอ เห็นทีฉันไม่จำเป็นต้องสร้างเรื่องอะไรวุ่นวาย ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะหาคนรู้ใจไม่ได้
"ไอซ์ อย่ามัวแต่คุยอยู่เลย จะแวะก็แวะ น้าหิวน้ำแล้วเหมือนกัน"
คนขับรถตวัดสายตามาหาฉันนิดนึง (จริงๆ) ก่อนจะพยักหน้า
"ได้ครับ"
เชอะ ทีกับฉันละทำเสียงเรียบ...ไหนว่าไม่อยากผูกมัด ไม่อยากจะมีแฟน เพราะตัวเองจะถูกทำลายทิ้งเร็วๆ นี้ ปากว่าตาขยิบนี่นะ
ทริปบ่ายน่าเบื่อเพราะฉันแทบไม่ได้พูด นายไอซ์ดึงความสนใจจากสาวน้อยที่นั่งข้างคนขับไปหมด จนบ่ายสาม นาธานโทรศัพท์เข้ามาหาคนขับรถ จากบทสนทนา ฉันเดาเอาว่ามีอะไรบางอย่างที่เขาต้องการความช่วยเหลือจากไอแซค
"แย่จังครับริกา ผมต้องกลับแลปด่วน เจ้านาธานมีปัญหาให้แก้นิดหน่อย..." คนขับรถทำหน้าเสียดายจัด "เป้าหมายของเรายังเหลืออีกตั้งสองที่"
"ไม่เป็นไรค่ะ วันหลังเราค่อยมาเที่ยวกันก็ได้ เอาเรื่องงานก่อนดีกว่านะคะ"
คนฟังอมยิ้ม (แบบที่สาวๆ ในยุคของฉันคงลงไปกองอยู่แทบเท้าพ่อเจ้าประคุณนี่ทันที)
"ได้ครับ วันหลัง เรามากันสองคน"
อ๊ายยยย อยากจะกรี๊ดด มาจีบกันออกนอกหน้า ป้า เอ้ย ... น้าก็รำคาญเป็นนะ ช่วยทำอะไรที่มันประเจิดประเจ้อน้อยกว่านี้หน่อยได้ไหม รู้ไหมว่าคนกำลังเศร้า...
"อ้าวแล้วคุณน้าละคะ"
"คุณน้าท่านจะกลับแล้วล่ะ แล้วก็คงอีกนานเลย...กว่าจะกลับมาอีก" คนขับรถตอบ "ท่านเบื่อแถวนี้จะแย่อยู่แล้วครับ บ่นอยากกลับบ้านทุกวัน เป็นพวกติดบ้านน่ะครับ ไม่รู้มีอะไรดี อยู่บ้านคนเดียวแท้ๆ"
อ้าว...มาเหน็บแนมฉันอีกแน่ะ ... อยากจะฟาดไหล่กว้างๆ นั่นสักตุ๊บ แต่ก็ต้องทำนิ่ง บอกตัวเองว่าอดทนไว้ๆๆ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ ฉันก็จะได้กลับไปในที่ที่ฉันจากมาแล้ว จะได้ไม่ต้องมาทนให้เจ้าหุ่นนี่พาดพิงอะไรอีก
....กลับไป...
ฉันหันหน้าออกนอกหน้าต่างรถ ใช่สิ ยังไงๆ ฉันก็จะต้องกลับไปอยู่แล้ว แล้วนายก็จะถูกพ่อ คนที่สร้างนายขึ้นมา ทำลายทิ้งเพราะนาย...เอิ่ม...เพราะเขาช่วยฉัน...
คิดได้ถึงตรงนั้น ก็อดตวัดสายตากลับไปยังคนขับรถไมไ่ด้
เขา..ช่วยฉัน
คนขับรถเหมือนจะรู้สึก เขามองผ่านกระจกมองหลัง และตาเราสบกัน
เพียงเสี้ยววินาที ฉันก็เบือนสายตาออก ปิดปากเงียบจนกระทั่งถึงมหาวิทยาลัย
"ไปก่อนนะคะคุณน้า แล้วพบกันใหม่" เอริกาเอ่ยลาฉัน หลังจากเรากอดกันหนึ่งที
"คงยากแล้วละครับ" น้ำเสียงเรียบๆ ดังมาจากเบื้องหลัง
"เอ๋ ไอซ์นี่..พูดอะไร คุณน้าอยู่ต่างประเทศแค่นี้ ต้องมีโอกาสพบกันอีกสิ" เอริกาหันไปหาคนร่างสูง "ไม่เอาล่ะ ริกาไปก่อนดีกว่า ไว้พบกันอีกนะคะไอซ์"
"ครับ" ไอแซคพยักหน้า
เราทั้งคู่รอจนเอริกาขับรถจากไป จึงเดินไปที่ตึกวิจัย
ไอแซคไม่พูดอะไรตลอดระยะทางสั้นๆ นั่น พอเข้าไปข้างใน นาธานเงยหน้ามองเราสองคนอย่างงงๆ
"อ้าวไอซ์ ไหนว่าพาคุณยายไปเที่ยวไง แกมาทำไมอีก"
ฉันหันไปมองไอแซค...ไหนเขาบอกว่านาธานเรียกตัว แล้วฉันก็ได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับนาธานนี่นา...
"คุณยายเบื่อแล้ว อยากกลับ"
อ๊าว อะไรนะ ฉันไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นสักหน่อย
"แล้วนายล่ะเป็นไงบ้าง มีอะไรให้ช่วยไหม"
"ไม่มี" นาธานตอบ "ฉันกำลังแก้ระบบนิดหน่อย ไม่ใช่ส่วนที่นายจะแก้ไขได้" คนพูดทำท่าทางเหมือนไม่อยากให้ไอแซครู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ "คุณยายครับ ช่วยเอามันออกไปที ไปไหนก็ได้ ไม่ใช่ที่นี่"
"ทำไมวะ ดูไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้" นาธานส่ายหน้า "บอกให้ไปเที่ยว ดันกลับมาซะเร็ว ไว้ฉันทำงานเสร็จก่อน แล้วนายค่อยดูว่ามันเจ๋งแค่ไหน"
ไอแซคเม้มปาก แล้วก็ยักไหล่ "ก็ได้...แล้วฉันจะไปไหนดีล่ะ"
"ฉันอยากไปห้องสมุด" จู่ๆ ฉันก็เอ่ยทะลุกลางปล้องขึ้นมา ไอแซคและนาธานหันมาหาฉันพร้อมกัน
"ดีเลย ไอซ์นายพาคุณยายไปห้องสมุดหน่อย"
"แต่ว่า..." ฉันพูดออกไป หมายความว่าฉันจะไปคนเดียว ไม่ใช่มีนายตัวสูงนี่ไปด้วย
"ก็ได้...ไปสิ ไปหาหนังสืออ่านรอเวลาก็ดีเหมือนกัน ดีกว่ากลับไปไม่รู้ทำอะไรอยู่ที่บ้าน" พูดจบคนพูดก็ดึงศอกฉัน "ไปเราไปห้องสมุดกัน"
เดินออกจากแลปมาได้เพียงไม่กี่ก้าว ฉันก็เอ่ยถามคนที่อยู่ข้างตัว "นายโกหกริกาทำไม เรื่องที่นาธานเรียกตัวมาช่วยงานน่ะ"
"...."
"ไอซ์ ฉันถาม..."
"...."
"เอ๊ะ บอกมา ทำไมต้องรีบกลับด้วย ฉันเห็นนายกับเธอกำลังไปได้ดีเลย แปลกจัง"
คน เอ้ย หุ่น ข้างตัวของฉันหัวเราะหึๆ ในลำคอ "ผมแค่ทำในสิ่งที่คุณอยากเห็นเท่านั้น"
ฉันขมวดคิ้ว "หมายความว่ายังไง"
"นาธานเข้าใจผิด ผมไม่ได้ชอบเอริกา แค่ชื่นชมในความน่ารัก นิสัยดีของเธอ ผมแค่รู้สึกมหัศจรรย์ที่พระเจ้าสร้างมนุษย์ได้น่ารักมากขนาดนี้"
ถ้ามีใครสักคนชมฉันแบบนี้คงดี...ซึ่งคงไม่มี เพราะฉันไมไ่ด้สวยน่ารักแบบเอริกา ไม่ได้นิสัยดี แถมแก่กว่าเขาตั้งหลายปี
...เอ๊ะ ทำไมฉันต้องเอาตัวเองไปเปรียบกับเอริกาด้วยล่ะ บ้าน่า...อิงลดา เธอคิดอะไรอยู่ เลิกคิดๆๆ
"ความรัก กับความชื่นชม มันต่างกันใช่ไหม" เสียงอีกฝ่ายถามเบาๆ "คนที่เรารัก...ไม่ว่าจะยังไง เราก็รัก"
ฉันเม้มปาก นายหุ่นนี่พูดเหมือนตัวเองกำลังมีความรัก แล้วก็กำลังหลงรักใครสักคน...ที่ไม่ใช่เอริกา สรุปว่า เขามีคนที่ชอบแล้วจริงๆ แต่นาธานเดาผิดว่าเป็นเอริกา อาจจะเป็นสาวๆ คนอื่นในมหาวิทยาลัย
จู่ๆ คนข้างตัวฉันก็หยุดเดิน มันทำให้ฉันเดินไปข้างหน้าเขาหนึ่งก้าว ก่อนจะหยุด และหันมา "หยุดทำไมล่ะ"
"ขอบคุณนะ"
ฉันขมวดคิ้ว
"เรื่องเอริกา เรื่องที่คุณพยายามทำวันนี้"
แววตาสีฟ้าประหลาดมองลึกเข้ามาที่ดวงตาของฉัน ครั้งนี้ฉันทนต่อแววตานั้นไม่ได้จนต้องก้มหน้า หลบตา แล้วก็ยักไหล่ ทำเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยเสียหนักหนา
"ไม่เป็นไร ฉันอยากทำให้"
"แต่วันหลัง...ไม่ต้อง เข้าใจไหม"
"เข้าใจ ไม่ต้องทำเสียงแบบนั้นก็ได้" ฉันบ่น "ฉันแค่หวังดี"
"ผมรู้ แต่...ช่วยหวังดีในเรื่องที่ผมอยากให้ทำหน่อย"
"อะไรล่ะ ที่นายอยากให้ฉันทำให้" ฉันรั้งแขนของเขาไว้ เพราะเขากำลังจะก้าวต่อ ร่างสูงชะงัก อึ้งไปเสี้ยววินาที "อะไรล่ะ" ฉันถามซ้ำอีกรอบ
คนฟังหันมายิ้ม แบบที่มันเป็นยิ้มเฉพาะปาก แต่แววตาไม่ได้ยิ้มด้วยเลย
"อย่าเลย คุณทำให้ไม่ได้หรอก"
"อ๊ะ..." ฉันขยับปากจะถามต่อ แต่คนตอบเดินลิ่วๆ นำหน้าตรงไปยังห้องสมุดเสียแล้ว....
ตกลง อะไรกันแน่ ที่นายอยากให้ฉันทำให้ .... ไม่บอกก็ยิ่งอยากรู้นะ เข้าใจไหม
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ม.ค. 2560, 23:16:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ม.ค. 2560, 23:27:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 1851
| << 15: ความหวังดี | 17. ผมรักคุณ >> |
คิมหันตุ์ 4 ม.ค. 2560, 17:07:35 น.
ช่วยอยุ่กับไอซ์ตลอดไปได้ไหม.พระเอกขี้น้อยใจและขี้อายสินะ
ช่วยอยุ่กับไอซ์ตลอดไปได้ไหม.พระเอกขี้น้อยใจและขี้อายสินะ