โคโยตี้สาวร้อนรัก
เมื่อความต้องตาต้องใจในแรกพบเกิดขึ้น ‘อติภพ’ เจ้าพ่อหนุ่มรูปหล่อแห่งสถานบังเทิงหรูจึงไม่รอช้า งัดหากระบวนท่าเพื่อหวังพิชิตและครอบครองสาวน้อยหน้าใสหัวใจโคโยตี้ที่มีนามว่า 'เภตรา' แต่จากที่คิดว่า 'ง่าย' กลับมีสารพัดเรื่องราวของความรัก พ่อแง่แม่งอน รวมถึงความเข้าใจผิดที่ชวนให้เจ้าพ่อหนุ่มต้องปวดหัว
.
ติดตามกันดูนะคะ
.
ลียาอัพทั้งหมด 50% ของเรื่องค่ะ ^_^
.
ติดตามกันดูนะคะ
.
ลียาอัพทั้งหมด 50% ของเรื่องค่ะ ^_^
Tags: อติภพเภตรา โคโยตี้ โคโยตี้สาวร้อนรัก
ตอน: บทที่ 1 โชคชะตาที่ต้องฝ่าฟัน (100%)
“เพล้ง!!” ขวดใสๆ แตกกระจายแถมเคล้าด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้ง ผู้จัดการและพนักงานหลายคนวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ แต่ละคนทำหน้าเหมือนนัดกันมาช็อกในทันทีที่ ‘คู่กรณี’ ของเภตราหันกลับไปให้มองหน้ากันแบบเต็มๆ ตา
“ตายแล้วววว ซวยๆๆ ซวยแน่ๆ!!” นั่นเป็นหลากหลายคำอุทานที่เภตราได้ยิน นี่ขนาดเธอพลาด ตีไม่โดนหัวแขกบ้ากามคนนี้นะ ทุกคนยังทำท่าทางตกอกตกใจกันตาถนนลนลานขนาดนี้ ท่าทางนายนี่จะเป็นแขกวีไอพีที่ทุกคนรู้จัก และคงจะหลงตัวว่าเส้นใหญ่ เจ้าของความคิดออกหวั่นใจ แต่ก็ช่างปะไร เภตราไม่ได้รู้จักด้วยนี่ มาทำรุ่มร่ามไม่ให้เกียรติกันแบบนี้ เธอนี่ล่ะจะจัดการแบบไม่ไว้หน้าเลยทีเดียว สาวน้อยสะบัดแขนที่ถูกเขารวบกำเอาไว้จนหลุด จากนั้นก็โจนเข้าทุบตีเขาด้วยความโมโหแบบไม่ยั้ง จะต้องกลัวอะไรในเมื่อเธอมี ‘พวก’ แล้วนี่
“ยังไม่หยุดอีก!” เสียงห้าวดุนั่นตะคอกเข้าใส่ เขาล็อกทั้งมือและตัวของเธอเข้าไว้ในอ้อมอกแข็งๆ เภตราร้องลั่น
“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ ทุกคนคะ ช่วยผึ้งด้วยค่ะ แขกคนนี้จะรังแกแล้วก็ลวมลามผึ้ง”
“ผึ้งเอ๊ยยยย!” เพื่อนร่วมงานคนนึงทำหน้าคล้ายขยาดหวาดเสียวอะไรสักอย่าง
“ผู้จัดการช่วยผึ้งด้วยค่ะ พี่ๆ ช่วยผึ้งด้วยสิคะ เรียกตำรวจเลยค่ะ ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้มันจะทำร้ายผึ้ง!”
“นี่จะไม่หยุดร้องหยุดดิ้นใช่ไหม”
“ไม่หยุด! ฉันจะไม่หยุดจนกว่าแกจะปล่อยฉันแล้วยอมมอบตัวสารภาพกับตำรวจเสียดีๆ”
“สารภาพ?” สาวน้อยเงยขึ้นมองหน้าขณะยังหายใจฮึดฮัดเพราะยังถูกเขารักแน่นไม่ยอมคลาย
“ก็สารภาพว่าเมื่อกี้นี้แก...แกลวนลามฉันยังไงล่ะ!”
“เอ้อ...หนูผึ้งจ๊ะหนูผึ้ง พี่ว่า...หนูคง...เข้าใจอะไรผิดอะไรไปใหญ่โตมากแล้วล่ะจ้ะ นะ...นี่คือ...”
“ถอยไป แล้วก็กลับออกไปทำงานกันให้หมด” ทันทีที่เขาสั่ง ทุกคนก็ดูจะสลายตัวกันยังกับหายตัวได้ เภตรามองตามแล้วต้องงง นี่มันอะไร ทำไมทุกคนต้องเชื่อฟังไอ้บ้ากามนี่ด้วย
“เปิดประตู!” เขาสั่งชายฉกรรจ์ในชุดสูทสุภาพสองคนที่กำลังจับตาดูสถานการณ์อยู่ไม่ไกล หนึ่งในนั้นรีบก้าวมาเปิดประตูห้องพักพนักงานออก ร่างบางหากอวบอัดของสาวน้อยถูกเขาบังคับกึ่งลากกึ่งอุ้มเข้าไปในนั้น เภตราทั้งดิ้นทั้งร้องทุบถองขว้างปาทุกสิ่งอย่างที่พอจะหยิบฉวยได้เข้าใส่เขา แต่สุดท้าย...
“ปล่อยฉันนะ!! ไอ้คนบ้า นี่ทุกคนหายไปไหนกันหมด ทำไมถึงทิ้งผึ้งไว้คนเดียวแบบนี้ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยทีค่ะ ผึ้งกำลังจะถูกไอ้บ้ากามนี่มัน ว้าย...” คนที่กำลังกรีดเสียงวี๊ดๆ ร้องอุทานอีกครั้ง เมื่อทั้งร่างถูกเขาจับเหวี่ยงไปกองอยู่บนโซฟาตัวหนาใหญ่ ไม่ให้โอกาสเธอพลิกหนีหรือลุกหลบไปไหน เมื่อร่างสูงใหญ่โถมทับตามลงมากักกันเอาไว้ หน้าขาวทว่าคมเข้มของเขาลอยเด่นอยู่เหนือนวลหน้าของเธอไม่ถึงคืบ เภตราตาโต ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกผู้ชายรุกประชิดจนขวัญหนีขนาดนี้
“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ไอ้คนชั่ว ไอ้คน...อื้ออออ!” สาวน้อยถูกบังคับให้ ‘หุบปาก’ โดยวิธีการแบบปากประกบปากอย่างแนบแน่น ยิ่งเธอสะบัดหน้าหนี เขายิ่งกดย้ำรอยจูบนั้นให้หนักแน่นเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว มือใหญ่กดข้อมือเล็กบางให้แนบราบอยู่ข้างกาย ไม่สามารถจะต่อสู้ขัดขืนหรือทำอะไรได้ แม้ในยามที่เขาได้ใจสอดปลายลิ้นเข้าไปในอุ้งปากหวาน พร้อมกวาดเอาความไร้เดียงสาน่าหลงใหลได้ดั่งใจนั่นไปแบบเต็มที่ชนิดไม่มีออมมือเลยแม้สักน้อย เภตรารู้สึกเหมือนอกใจมันหวิวๆ เธอหมดเรียวแรงแถมหน้ามืดเหมือนคนกำลังจะเป็นลม แม้ในยามที่เขาถอนริมฝีปากออกห่างนิด เธอยังคิดอะไรตามแทบไม่ค่อยทัน รสจุมพิตนั้นทำเอาคนที่เพิ่งเคยเจอเบลอไปนานหลายวินาที
“ถึงที่นี่จะเป็นไนต์คลับ แต่ฉันเกลียดอะไรที่สุดรู้ไหม ก็เสียงกรี๊ดๆ ของผู้หญิงอย่างเธอนี่ไง”
สาวน้อยร้องครางประท้วงในลำคอ เธอถูกเขาบดจูบสะท้านทะเทือนเข้าอีกหน ทีนี้ไม่แค่จูบ เพราะมือไม้ของเขามันยังขยับเคลื่อนเข้ากอบกุมสองเต้าเต่งตึงที่ซ่อนตัวภายใต้เชิ้ตรัดกุมที่เธอสวมอย่างดิบดี แรงเคล้นขยำขยี้ยังสร้างทั้งความหวาดกลัวแกมวาบหวามอย่างประหลาดให้เธอไม่ได้หยุด
“บอกไว้ ว่าฉันไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อน ที่จะหลงกลเล่ห์เสน่ห์ของเธอเข้าง่ายๆ หรอกนะ”
“เล่ห์กลบ้าบออะไร...ของคุณ!”
“ก็เล่ห์กลตื้นๆ ของผู้หญิงกลางคืนบางคน ที่หวังจะปั่นหัวแล้วหลอกล่อขอขยับตัวเลขที่จะได้จากแขกไง นี่ฉันก็ชักจะเชื่อขึ้นมาหน่อยๆ แล้วนะว่าเธออาจจะ...เวอร์จิ้นอยู่จริงๆ น่ะแม่สาวน้อย แต่อย่าพยายามให้เหนื่อยเลย สบายๆ ดีกว่า ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ย้อมแมวหรือซิงเป็นสิ่งที่ผู้ชายอย่างฉันสามารถฉันพิสูจน์ได้ง่ายๆ ด้วยตัวเอง แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะได้...ตามเรต แล้วก็อาจจะมีสักก้อนซึ่งถือเป็นพิเศษจากความพอใจของฉัน เท่านั้นมันก็น่าจะมากเกินพอแล้วนี่นา เธอน่าจะแฮปปี้แล้วนะ”
“บ้า!! แกมันบ้า พูดอะไร ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้โรคจิต ไอ้...”
เภตราหายใจติดขัด เสียงที่เปล่งออกมาเหมือนถูกกลืนกลับเข้าไปด้วยอาการทีเกือบจะเป็นช็อก เมื่อชายเสื้อที่เพิ่งยัดเข้ากางเกงส์ยีนไปใหม่ๆ ถูกมือแข็งๆ ใหญ่ๆ นั่นกระชากออกจนหลุดลุ่ย เท่านั้นไม่พอ ไอ้ลูกค้าบ้ากามยังจัดการทึ้งแรงทีเดียวจนกระดุมทั้งแถวหลุดกระเด็นผึงไปคนละทิศละทาง สาบเสื้อแยกออกจากกันตลอดแนว อกตูมนุ่มขาวที่โผล่พ้นขอบบราเซียร์ตัวน้อยขึ้นมาทำเอาผู้รุกรานต้องถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพอเดินทางกลับมาถึงไนต์คลับคืนแรก เขาก็เจอเข้ากับของถูกใจแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อนเลยในไนต์คลับแห่งนี้
“มะ...ไม่นะ! กรี๊ดดดด!”
เภตรากรีดร้องสุดเสียงอีกครั้ง เมื่อห้ามแล้วไอ้บ้ากามไม่ยอมฟัง มันซบหน้าลงคลุกเคล้าฟัดฟอนระหว่างสองปทุมถันอวบอัดเบียดแน่นของเธออย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใดทั้งนั้น
“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย ใครก็ได้ช่วยผึ้งด้วยค่ะ ช่วยด้วย!”
“ถ้าไม่หยุดร้อง ฉันรับรองได้เลยว่าคืนนี้เธอจะได้ทำประตูแรกที่นี่ แล้วก็บนโซฟาตัวนี้แน่นอนเลยสาวน้อย”
ร่างบางๆ หยุดดิ้นกะทันหันเมื่อได้ยินคำขู่นั่นถนัดหู เภตราหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มค้างคืน ตากลมๆ กลอกมองผู้ชายป่าเถื่อนในลุคส์สุภาพบุรุษจอมลวงนั่นอย่างตื่นตระหนกสุดชีวิต ถึงแม้เธอจะไม่ได้รับทำ ‘อาชีพอย่างนั้น’ แต่สาวน้อยก็พอจะรู้ คำว่า ‘ประตู’ ที่เขาพูดถึงมันสื่อความหมายลึกไปถึงอะไร
“ฉันไม่ใช่นะ...ปล่อยฉัน...กรุณา...ปล่อยฉันเถอะนะ...ขอร้อง...”
ไม่รอให้สองมือน้อยประกบเข้าเป็นอาการพนมมือไหว้ จริงแท้แล้วเพราะ ‘ไอ้บ้ากาม’ ก็กลัวตัวเองจะใจอ่อน ยอมปล่อยให้แม่สาวสวยบาดหัวใจนี่โบยบินไปโดยที่เขายังไม่ได้ชื่นใจอย่างที่ต้องการ น่า...มันจะอะไรกันนักหนา ถ้าเขาอยากจะขอลองลิ้มชิมรสความสาวสดที่เจ้าหล่อนมีสักเล็กน้อย แล้วค่อยตอบแทนด้วยเงินก้อนใหญ่ให้สมกับที่เจ้าหล่อนทำท่าเหมือนจะผวาหวาดจนขวัญหนีอย่างที่เป็นอยู่ในเวลานี้ ผู้หญิง...ลงทุนบีบน้ำตาออกมาทั้งที มีอะไรจะปลอบหรือตอบแทนเธอได้ดีไปกว่า ‘น้ำเงิน’ กันเล่า ข้อนี้ชายหนุ่มผู้กำลังกระทำการอุกอาจสรุปได้จากเรื่องราวที่ตัวเขาเคยผ่านมาแล้วแบบนักต่อนัก ผู้เชี่ยวชาญระดับเขาไม่เคยมองหรืออ่าน ‘ผู้หญิงกลางคืน’ คนไหนพลาดเลยสักที คราวนี้ก็คง...ไม่แตกต่างกันเหมือนทุกๆ ครั้ง
“อยู่กับฉันสักชั่วโมง รับรองเธอจะได้จนเกินคุ้ม”
“นี่คุณหมายความว่า...!”
“ลับตาคนแล้ว ไม่จำเป็นต้องเล่นละครตบตาแขกคนไหนว่าเธอยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเพื่อจะขึ้นค่าตัวเพิ่มหรอกน่ะ”
“ฉาด!!” มือเล็กที่อีกฝ่ายเผลอคลายการเกาะกุมยกตวัดขึ้นกระทบเสี้ยวหน้าคมขาวนั่นอย่างแรง ประกายตาผู้ถูกทำร้ายเปล่งแสงฉายแห่งเพลิงโมหะอย่างน่ากลัว เสียงห้าวทว่าทุ้มลึกที่เค้นผ่านริมฝีปากบางออกมา ทำเอาเภตรากลืนน้ำลายเหนียวๆ ยากเย็น
“บังอาจมากนะเภตรา!”
“แกรู้จักชื่อฉัน?!”
“ไม่แค่ชื่อเท่านั้น เพราะต่อจากวินาทีนี้ไป ฉันจะได้รู้จัก ได้สัมผัส และได้ครอบครองเป็นเจ้าของเธอทุกส่วนสัดทีเดียวแม่สาวน้อยร้อยมารยา”
“ฉันงงไปหมดแล้วนะ นี่แกพูดเรื่องอะไร ละ...แล้วแกเป็นใครกันแน่!”
ไม่มีวาจาใดเล็ดลอดจากปากบางๆ นั่นอีก ผู้กระทำการรุกรานให้คำมั่นกับตนเองในใจ การถูกตบหน้าครั้งแรกในชีวิตของเขา จะต้องได้รับการตอบแทนและเอาคืนจากผู้อาจหาญลงมืออย่างสาสมเป็นที่สุด
เภตราไม่รู้ว่าเธอกรีดร้องเสียงก้องออกไปกี่สิบหน สาวน้อยไม่แน่ใจว่าทั้งก่นด่า ขอร้อง และอ้อนวอนขอให้เขาปล่อยเธอไปนับเป็นกี่ร้อยหน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มือใหญ่ที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอหยุดอาการเคลื่อนไหวลงได้ ตรงกันข้าม เขากลับไม่รีรอหรือชักช้าอีกต่อไป กระดุมสองสามเม็ดที่ห้อยร่องแร่งก็ขาดกระจุยตามแรงกระชากดึงไปในพริบตา!
“ตายแล้วววว ซวยๆๆ ซวยแน่ๆ!!” นั่นเป็นหลากหลายคำอุทานที่เภตราได้ยิน นี่ขนาดเธอพลาด ตีไม่โดนหัวแขกบ้ากามคนนี้นะ ทุกคนยังทำท่าทางตกอกตกใจกันตาถนนลนลานขนาดนี้ ท่าทางนายนี่จะเป็นแขกวีไอพีที่ทุกคนรู้จัก และคงจะหลงตัวว่าเส้นใหญ่ เจ้าของความคิดออกหวั่นใจ แต่ก็ช่างปะไร เภตราไม่ได้รู้จักด้วยนี่ มาทำรุ่มร่ามไม่ให้เกียรติกันแบบนี้ เธอนี่ล่ะจะจัดการแบบไม่ไว้หน้าเลยทีเดียว สาวน้อยสะบัดแขนที่ถูกเขารวบกำเอาไว้จนหลุด จากนั้นก็โจนเข้าทุบตีเขาด้วยความโมโหแบบไม่ยั้ง จะต้องกลัวอะไรในเมื่อเธอมี ‘พวก’ แล้วนี่
“ยังไม่หยุดอีก!” เสียงห้าวดุนั่นตะคอกเข้าใส่ เขาล็อกทั้งมือและตัวของเธอเข้าไว้ในอ้อมอกแข็งๆ เภตราร้องลั่น
“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ ทุกคนคะ ช่วยผึ้งด้วยค่ะ แขกคนนี้จะรังแกแล้วก็ลวมลามผึ้ง”
“ผึ้งเอ๊ยยยย!” เพื่อนร่วมงานคนนึงทำหน้าคล้ายขยาดหวาดเสียวอะไรสักอย่าง
“ผู้จัดการช่วยผึ้งด้วยค่ะ พี่ๆ ช่วยผึ้งด้วยสิคะ เรียกตำรวจเลยค่ะ ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้มันจะทำร้ายผึ้ง!”
“นี่จะไม่หยุดร้องหยุดดิ้นใช่ไหม”
“ไม่หยุด! ฉันจะไม่หยุดจนกว่าแกจะปล่อยฉันแล้วยอมมอบตัวสารภาพกับตำรวจเสียดีๆ”
“สารภาพ?” สาวน้อยเงยขึ้นมองหน้าขณะยังหายใจฮึดฮัดเพราะยังถูกเขารักแน่นไม่ยอมคลาย
“ก็สารภาพว่าเมื่อกี้นี้แก...แกลวนลามฉันยังไงล่ะ!”
“เอ้อ...หนูผึ้งจ๊ะหนูผึ้ง พี่ว่า...หนูคง...เข้าใจอะไรผิดอะไรไปใหญ่โตมากแล้วล่ะจ้ะ นะ...นี่คือ...”
“ถอยไป แล้วก็กลับออกไปทำงานกันให้หมด” ทันทีที่เขาสั่ง ทุกคนก็ดูจะสลายตัวกันยังกับหายตัวได้ เภตรามองตามแล้วต้องงง นี่มันอะไร ทำไมทุกคนต้องเชื่อฟังไอ้บ้ากามนี่ด้วย
“เปิดประตู!” เขาสั่งชายฉกรรจ์ในชุดสูทสุภาพสองคนที่กำลังจับตาดูสถานการณ์อยู่ไม่ไกล หนึ่งในนั้นรีบก้าวมาเปิดประตูห้องพักพนักงานออก ร่างบางหากอวบอัดของสาวน้อยถูกเขาบังคับกึ่งลากกึ่งอุ้มเข้าไปในนั้น เภตราทั้งดิ้นทั้งร้องทุบถองขว้างปาทุกสิ่งอย่างที่พอจะหยิบฉวยได้เข้าใส่เขา แต่สุดท้าย...
“ปล่อยฉันนะ!! ไอ้คนบ้า นี่ทุกคนหายไปไหนกันหมด ทำไมถึงทิ้งผึ้งไว้คนเดียวแบบนี้ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยทีค่ะ ผึ้งกำลังจะถูกไอ้บ้ากามนี่มัน ว้าย...” คนที่กำลังกรีดเสียงวี๊ดๆ ร้องอุทานอีกครั้ง เมื่อทั้งร่างถูกเขาจับเหวี่ยงไปกองอยู่บนโซฟาตัวหนาใหญ่ ไม่ให้โอกาสเธอพลิกหนีหรือลุกหลบไปไหน เมื่อร่างสูงใหญ่โถมทับตามลงมากักกันเอาไว้ หน้าขาวทว่าคมเข้มของเขาลอยเด่นอยู่เหนือนวลหน้าของเธอไม่ถึงคืบ เภตราตาโต ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกผู้ชายรุกประชิดจนขวัญหนีขนาดนี้
“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ไอ้คนชั่ว ไอ้คน...อื้ออออ!” สาวน้อยถูกบังคับให้ ‘หุบปาก’ โดยวิธีการแบบปากประกบปากอย่างแนบแน่น ยิ่งเธอสะบัดหน้าหนี เขายิ่งกดย้ำรอยจูบนั้นให้หนักแน่นเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว มือใหญ่กดข้อมือเล็กบางให้แนบราบอยู่ข้างกาย ไม่สามารถจะต่อสู้ขัดขืนหรือทำอะไรได้ แม้ในยามที่เขาได้ใจสอดปลายลิ้นเข้าไปในอุ้งปากหวาน พร้อมกวาดเอาความไร้เดียงสาน่าหลงใหลได้ดั่งใจนั่นไปแบบเต็มที่ชนิดไม่มีออมมือเลยแม้สักน้อย เภตรารู้สึกเหมือนอกใจมันหวิวๆ เธอหมดเรียวแรงแถมหน้ามืดเหมือนคนกำลังจะเป็นลม แม้ในยามที่เขาถอนริมฝีปากออกห่างนิด เธอยังคิดอะไรตามแทบไม่ค่อยทัน รสจุมพิตนั้นทำเอาคนที่เพิ่งเคยเจอเบลอไปนานหลายวินาที
“ถึงที่นี่จะเป็นไนต์คลับ แต่ฉันเกลียดอะไรที่สุดรู้ไหม ก็เสียงกรี๊ดๆ ของผู้หญิงอย่างเธอนี่ไง”
สาวน้อยร้องครางประท้วงในลำคอ เธอถูกเขาบดจูบสะท้านทะเทือนเข้าอีกหน ทีนี้ไม่แค่จูบ เพราะมือไม้ของเขามันยังขยับเคลื่อนเข้ากอบกุมสองเต้าเต่งตึงที่ซ่อนตัวภายใต้เชิ้ตรัดกุมที่เธอสวมอย่างดิบดี แรงเคล้นขยำขยี้ยังสร้างทั้งความหวาดกลัวแกมวาบหวามอย่างประหลาดให้เธอไม่ได้หยุด
“บอกไว้ ว่าฉันไม่ใช่ไอ้ไก่อ่อน ที่จะหลงกลเล่ห์เสน่ห์ของเธอเข้าง่ายๆ หรอกนะ”
“เล่ห์กลบ้าบออะไร...ของคุณ!”
“ก็เล่ห์กลตื้นๆ ของผู้หญิงกลางคืนบางคน ที่หวังจะปั่นหัวแล้วหลอกล่อขอขยับตัวเลขที่จะได้จากแขกไง นี่ฉันก็ชักจะเชื่อขึ้นมาหน่อยๆ แล้วนะว่าเธออาจจะ...เวอร์จิ้นอยู่จริงๆ น่ะแม่สาวน้อย แต่อย่าพยายามให้เหนื่อยเลย สบายๆ ดีกว่า ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย ย้อมแมวหรือซิงเป็นสิ่งที่ผู้ชายอย่างฉันสามารถฉันพิสูจน์ได้ง่ายๆ ด้วยตัวเอง แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะได้...ตามเรต แล้วก็อาจจะมีสักก้อนซึ่งถือเป็นพิเศษจากความพอใจของฉัน เท่านั้นมันก็น่าจะมากเกินพอแล้วนี่นา เธอน่าจะแฮปปี้แล้วนะ”
“บ้า!! แกมันบ้า พูดอะไร ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้โรคจิต ไอ้...”
เภตราหายใจติดขัด เสียงที่เปล่งออกมาเหมือนถูกกลืนกลับเข้าไปด้วยอาการทีเกือบจะเป็นช็อก เมื่อชายเสื้อที่เพิ่งยัดเข้ากางเกงส์ยีนไปใหม่ๆ ถูกมือแข็งๆ ใหญ่ๆ นั่นกระชากออกจนหลุดลุ่ย เท่านั้นไม่พอ ไอ้ลูกค้าบ้ากามยังจัดการทึ้งแรงทีเดียวจนกระดุมทั้งแถวหลุดกระเด็นผึงไปคนละทิศละทาง สาบเสื้อแยกออกจากกันตลอดแนว อกตูมนุ่มขาวที่โผล่พ้นขอบบราเซียร์ตัวน้อยขึ้นมาทำเอาผู้รุกรานต้องถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพอเดินทางกลับมาถึงไนต์คลับคืนแรก เขาก็เจอเข้ากับของถูกใจแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อนเลยในไนต์คลับแห่งนี้
“มะ...ไม่นะ! กรี๊ดดดด!”
เภตรากรีดร้องสุดเสียงอีกครั้ง เมื่อห้ามแล้วไอ้บ้ากามไม่ยอมฟัง มันซบหน้าลงคลุกเคล้าฟัดฟอนระหว่างสองปทุมถันอวบอัดเบียดแน่นของเธออย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใดทั้งนั้น
“ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย ใครก็ได้ช่วยผึ้งด้วยค่ะ ช่วยด้วย!”
“ถ้าไม่หยุดร้อง ฉันรับรองได้เลยว่าคืนนี้เธอจะได้ทำประตูแรกที่นี่ แล้วก็บนโซฟาตัวนี้แน่นอนเลยสาวน้อย”
ร่างบางๆ หยุดดิ้นกะทันหันเมื่อได้ยินคำขู่นั่นถนัดหู เภตราหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มค้างคืน ตากลมๆ กลอกมองผู้ชายป่าเถื่อนในลุคส์สุภาพบุรุษจอมลวงนั่นอย่างตื่นตระหนกสุดชีวิต ถึงแม้เธอจะไม่ได้รับทำ ‘อาชีพอย่างนั้น’ แต่สาวน้อยก็พอจะรู้ คำว่า ‘ประตู’ ที่เขาพูดถึงมันสื่อความหมายลึกไปถึงอะไร
“ฉันไม่ใช่นะ...ปล่อยฉัน...กรุณา...ปล่อยฉันเถอะนะ...ขอร้อง...”
ไม่รอให้สองมือน้อยประกบเข้าเป็นอาการพนมมือไหว้ จริงแท้แล้วเพราะ ‘ไอ้บ้ากาม’ ก็กลัวตัวเองจะใจอ่อน ยอมปล่อยให้แม่สาวสวยบาดหัวใจนี่โบยบินไปโดยที่เขายังไม่ได้ชื่นใจอย่างที่ต้องการ น่า...มันจะอะไรกันนักหนา ถ้าเขาอยากจะขอลองลิ้มชิมรสความสาวสดที่เจ้าหล่อนมีสักเล็กน้อย แล้วค่อยตอบแทนด้วยเงินก้อนใหญ่ให้สมกับที่เจ้าหล่อนทำท่าเหมือนจะผวาหวาดจนขวัญหนีอย่างที่เป็นอยู่ในเวลานี้ ผู้หญิง...ลงทุนบีบน้ำตาออกมาทั้งที มีอะไรจะปลอบหรือตอบแทนเธอได้ดีไปกว่า ‘น้ำเงิน’ กันเล่า ข้อนี้ชายหนุ่มผู้กำลังกระทำการอุกอาจสรุปได้จากเรื่องราวที่ตัวเขาเคยผ่านมาแล้วแบบนักต่อนัก ผู้เชี่ยวชาญระดับเขาไม่เคยมองหรืออ่าน ‘ผู้หญิงกลางคืน’ คนไหนพลาดเลยสักที คราวนี้ก็คง...ไม่แตกต่างกันเหมือนทุกๆ ครั้ง
“อยู่กับฉันสักชั่วโมง รับรองเธอจะได้จนเกินคุ้ม”
“นี่คุณหมายความว่า...!”
“ลับตาคนแล้ว ไม่จำเป็นต้องเล่นละครตบตาแขกคนไหนว่าเธอยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเพื่อจะขึ้นค่าตัวเพิ่มหรอกน่ะ”
“ฉาด!!” มือเล็กที่อีกฝ่ายเผลอคลายการเกาะกุมยกตวัดขึ้นกระทบเสี้ยวหน้าคมขาวนั่นอย่างแรง ประกายตาผู้ถูกทำร้ายเปล่งแสงฉายแห่งเพลิงโมหะอย่างน่ากลัว เสียงห้าวทว่าทุ้มลึกที่เค้นผ่านริมฝีปากบางออกมา ทำเอาเภตรากลืนน้ำลายเหนียวๆ ยากเย็น
“บังอาจมากนะเภตรา!”
“แกรู้จักชื่อฉัน?!”
“ไม่แค่ชื่อเท่านั้น เพราะต่อจากวินาทีนี้ไป ฉันจะได้รู้จัก ได้สัมผัส และได้ครอบครองเป็นเจ้าของเธอทุกส่วนสัดทีเดียวแม่สาวน้อยร้อยมารยา”
“ฉันงงไปหมดแล้วนะ นี่แกพูดเรื่องอะไร ละ...แล้วแกเป็นใครกันแน่!”
ไม่มีวาจาใดเล็ดลอดจากปากบางๆ นั่นอีก ผู้กระทำการรุกรานให้คำมั่นกับตนเองในใจ การถูกตบหน้าครั้งแรกในชีวิตของเขา จะต้องได้รับการตอบแทนและเอาคืนจากผู้อาจหาญลงมืออย่างสาสมเป็นที่สุด
เภตราไม่รู้ว่าเธอกรีดร้องเสียงก้องออกไปกี่สิบหน สาวน้อยไม่แน่ใจว่าทั้งก่นด่า ขอร้อง และอ้อนวอนขอให้เขาปล่อยเธอไปนับเป็นกี่ร้อยหน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มือใหญ่ที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอหยุดอาการเคลื่อนไหวลงได้ ตรงกันข้าม เขากลับไม่รีรอหรือชักช้าอีกต่อไป กระดุมสองสามเม็ดที่ห้อยร่องแร่งก็ขาดกระจุยตามแรงกระชากดึงไปในพริบตา!
ลียา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ก.พ. 2560, 10:28:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ก.พ. 2560, 10:28:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 873
| << บทที่ 1 โชคชะตาที่ต้องฝ่าฟัน (50%) สนพ. Siriaksorn book ตีพิมพ์ | บทที่ 2 ถูกใจแต่ไม่ยอมเสียฟอร์ม (50%) >> |