หัวใจลายกระต่าย (รอลงต่อนะคะ)
ถ้าหัวใจคือดวงจันทร์ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
Tags: หัวใจ กระต่าย ปิ่นนลิน รัก คุณหมอ
ตอน: ตอนที่ 2 - 100%
ตอนที่ 2 - 100%
ราวบ่ายสี่โมงวันถัดมา ณฐาเข้ามาที่โรงพยาบาลเวชธีระตามเวลาตรวจ ณฐาจะมาตรวจคนไข้สามวันต่อสัปดาห์ นอกจากนั้นก็จะเข้าต่อเมื่อมีเคสพิเศษเท่านั้น ส่วนวันอื่นๆ เขาไปประจำอยู่โรงพยาบาลใหญ่อีกแห่ง
คุณหมอศัลย์หัวใจหนุ่มเดินคุยโทรศัพท์กับพี่ชายซึ่งโทรมาบ่นเรื่องพี่สะใภ้แพ้ท้องหนัก เขาก็ให้คำแนะนำไปบ้างจนพี่ชายเริ่มสบายใจขึ้นถึงได้ยอมวางสาย ณฐาส่ายหัวไปมาเพราะว่าที่คุณพ่อมือใหม่ดูจะวิตกจริตกังวลไปเสียทุกเรื่อง แต่ณฐาก็เข้าใจ และให้คำปรึกษาช่วยเหลืออย่างเต็มความสามารถ อย่างไรเด็กในครรภ์ก็หลานของเขาเช่นกัน
ขณะณฐาจะเลี้ยวไปตามทางเดินในโรงพยาบาล เขาเกือบชนกับร่างบางเจ้าของชุดสูทกระโปรงสั้นสีเหลือง โชคดีณฐาหยุดได้ทัน และใช้สองมือจับไหล่ร่างบางไม่ให้เธอหงายหลังล้ม
“ระวังนะครับคุณแพร” ณฐาเตือนอีกฝ่าย เขามองจนแน่ใจว่าแพรมณีจะไม่ล้มไปด้านหลังถึงปล่อยมือจากไหล่เล็ก
“อุ๊ย! ขอบคุณค่ะหมอณัฐ” แพรมณีละล่ำละลักบอกคุณหมอหนุ่ม ท่าทางรีบร้อนผิดปกติ “แพรรีบหาคุณทินน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย คุณลีลาให้ตามหาด่วนเลยค่ะ” เธอเล่าพลางสอดส่ายสายตาหาทินกฤตไปทั่วบริเวณ
แพรมณีเป็นเลขานุการประจำตัวของทินกฤต เธอเป็นผู้หญิงวัยยี่สิบเก้าปีที่หน้าตาสะสวย ร่างอรชรสมส่วนไม่อ้วนหรือผอมไป ผิวขาว ขายาว ตัวสูงเกินมาตรฐานทำให้โดดเด่นกว่าผู้หญิงทั่วไป ใบหน้าหวานมักแต่งแต้มเครื่องสำอางแต่พอดี หนุ่มๆ โรงพยาบาลเวชธีระหลงรักแพรมณีกันเกินกว่าครึ่ง แต่ไม่มีใครกล้าเด็ดดอกฟ้าหรอก แพรมณีไม่ใช่เลขานุการสาวธรรมดา ดีกรีปริญญาโทจากต่างประเทศ ฐานะร่ำรวย และคุณลีลาก็หมายตาไว้ให้ลูกชายคนเล็กอย่างทินกฤตด้วย
“เหรอครับ ผมยังไม่เห็นคุณทินกฤตเลยนะครับ” ณฐาช่วยมองหาไปด้วย
“คุณทินไปไหนกันน้า นี่หมอณัฐเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ เมื่อกี้แพรขอโทษนะคะที่ชนคุณไป” แพรมณีเพิ่งจะนึกออก เลยเพิ่งได้ขอโทษคุณหมอหนุ่ม เธอยิ้มเขินอายกับนิสัยเปิ่นๆ ของตัวเอง
“ไม่เจ็บอะไรครับ ผมว่าคุณแพรลองไปแถวคอฟฟี่ช้อปดูไหมครับ ผมชอบเจอคุณทินที่นั่นนะ” ณฐาลองแนะนำ มีร้านกาแฟชื่อดังอยู่อีกด้านของตึก บางทีทินกฤตอาจจะไปดื่มกาแฟก็ได้
“ค่ะ ถ้างั้นแพรขอไปตามหาเจ้านายก่อนนะคะ”
ณฐาพยักหน้าตอบรับ แพรมณีก็รีบเดินจ้ำๆ ไปยังร้านกาแฟที่ว่า ก่อนณฐาจะเพิ่งเห็นบัตรพนักงานของแพรมณีนอนนิ่งอยู่บนพื้น เขาสงสัยว่าหญิงสาวคงทำหล่นตอนชนกันเมื่อครู่แน่เลย ณฐารู้ดีว่าถ้าแพรมณีทำบัตรพนักงานหาย เธออาจจะเดินผ่านประตูต่างๆ ของโรงพยาบาลลำบากจึงรีบเดินตามเอาบัตรไปคืนให้
มุมด้านในของคอฟฟี่ช้อปที่ค่อนข้างสงบกว่าจุดอื่น เป็นมุมอับสายตาคนเพราะข้างๆ ก็มีกระถางต้นไม้บัง ส่วนอีกด้านก็คือผนังร้าน ทินกฤตชอบหลบความวุ่นวายมานั่งพักผ่อนใจตรงจุดนี้
มือของรองผู้บริหารหนุ่มโรงพยาบาลเวชธีระมีรูปถ่ายเก่าๆ หนึ่งใบ เป็นรูปถ่ายเด็กมัธยมปลายชายหญิงคู่หนึ่ง หญิงสาวหน้าตาน่ารักสดใส เธอมักจะยิ้มกว้างร่าเริงเสมอๆ ส่วนชายหนุ่มข้างๆ ๆก็คือเขาในวัยสิบแปดปี
ทินกฤตมองรูปภาพด้วยแววตาเศร้าหมอง เขาสูญเสียทั้งคนรัก อนาคต และลูกไปพร้อมกัน เขาไม่ได้เป็นหมอตามความฝันของตัวเอง เขาต้องพลักพรากกับแฟนสาว และเธอก็ได้พรากลูกของเขาไปด้วย
“แต พี่เกลียดแต แต่ทำไมพี่ถึงยังคิดถึงแตอยู่” ทินกฤตไม่สามารถระบายออกมาได้ว่าเขารู้สึกเช่นไรกับอดีตคนรักสมัยมัธยมปลายกันแน่ ความรักที่ยังเหลืออยู่ในใจอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกเก่าๆ หากสิ่งหนึ่งที่ทินกฤตแน่ใจก็คือเขาไม่เคยลืมอดีตแฟนสาวได้เลย เวลาผ่านมายี่สิบเอ็ดปี แต่เขาก็ยังไม่ลืม …
ยิ่งเมื่อวาน การได้เห็นหน้าคนึงมาสยิ่งทำให้ทินกฤตคิดถึงอดีตคนรักมากกว่าเดิม ดวงตากลมๆ ของคนึงมาสคล้าย ‘กระแต’ ของเขาเหลือเกิน
ภวังค์ความคิดคำนึงถึงอดีตสะดุดเพราะรู้สึกถึงสายตาใครบางคน ทินกฤตหันไปมองหา ก่อนจะเลิกคิ้วแปลกใจเพราะเจ้าของสายตานั้นคือหญิงสาวอ่อนวัยคนเมื่อวาน!
“หนู … หนูกระต่าย” ทินกฤตแปลกใจกับการเจอคนึงมาสอีกครั้ง เขารีบสอดรูปภาพลงกระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วลุกขึ้นยืน ถามหญิงสาวทันที “หนูกระต่ายยังเจ็บแผลเมื่อวานหรือคะ ถึงได้มาโรงพยาบาลอีก”
คนึงมาสรีบโบกมือไปมา
“เปล่าค่ะ หนูมากับเพื่อนค่ะ เพิ่งแยกกัน และหนูก็มาซื้อกาแฟแต่เห็นคุณนั่งอยู่เลยจะเข้ามาทักทาย นี่หนูมารบกวนเวลาส่วนตัวคุณหรือเปล่าคะ” คนึงมาสทำหน้าเกรงใจ เธอตั้งใจจะมาแอบทินกฤตมองใกล้ๆ เฉยๆ ไม่ได้อยากทำให้เขารู้ตัวแบบนี้เลย แค่ได้เห็นหน้า เธอก็ตื่นเต้นแปลกๆ แล้ว
ทินกฤตส่งยิ้มใจดีให้หญิงสาว
“ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกค่ะ นี่ผมก็ว่าจะกลับไปด้านในแล้ว จริงๆ แล้วผมแอบหนีคุณบวรมาดื่มกาแฟน่ะ” ทินกฤตกระซิบในประโยคหลัง เรื่องที่บวรจะตามติดเขาทุกฝีก้าวนั้นเป็นเรื่องจริง แม่ของทินกฤตกังวลว่าเขาจะตายอย่างพี่ชายมากเกินไป เลยให้บวรมาคอยดูแลใกล้ๆ ทินกฤตไม่ได้รำคาญบวรหรอก เพียงแค่บางครั้งเขาอยากจะมีเวลาเงียบๆ เป็นส่วนตัวบ้าง
“หนู … หนูก็จะไปเรียกแทกซี่ตรงด้านหน้าค่ะ” คนึงมาสชี้ไปยังจุดจอดรับส่งผู้มาใช้บริการ
“แต่หนูยังไม่ได้ซื้อกาแฟเลยนะคะ” ทินกฤตทัก พอเห็นคนึงมาสหน้าเหวอก็หัวเราะออกมา “จะซื้อหรือเปล่า ผมจะรอ แล้วเดี๋ยวเดินไปด้วยกัน”
“ค่ะ” คนึงมาสยิ้มแห้งๆ ก่อนจะผละเดินไปสั่งกาแฟตรงเคาน์เตอร์ ไม่นานนักเธอก็เดินกลับมาพร้อมกาแฟปั่นในมือ
“หนูเรียนจบหรือยังคะ” ทินกฤตชวนคุยระหว่างเดินออกมาจากร้านกาแฟ
“จบแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้รับปริญญาค่ะ รับปลายปีค่ะ” คนึงมาสมองใบหน้าพ่อแท้ๆ ของเธอก็เข้าใจเลยว่า ทำไมแม่ถึงได้หลงรักพ่อ พ่อของเธอหล่อและอบอุ่นจนพระเอกละครชิดซ้ายไปเลย แถมยังมีโทนเสียงอ่อนโยนมากด้วย แต่เธอควรจะเกลียดพ่อใช่ไหม พ่อปล่อยให้แม่เลี้ยงเธอมาคนเดียวนี่นา คนึงมาสสับสนจนไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรดี
“แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่หรือคะ” ทินกฤตแปลกใจว่าทำไมเขาถึงชอบมองหน้าหญิงสาวคนนี้ รู้สึกดีกับเธออย่างบอกไม่ถูก ปกติแล้วเขาไม่ยอมให้ผู้หญิงมาตีสนิทง่ายๆ ทินกฤตเข็ดและกลัวความรักจนไม่ยอมให้โอกาสใครอีก ทินกฤตคิดว่าคนึงมาสก็เหมือนความสดใสช่วยรดน้ำให้หัวใจแห้งผากของเขา
“หนูมาเรียนภาษาค่ะ ว่าจะลองสมัครเป็นแอร์โฮสเตสดูค่ะ” คนึงมาสตอบคำถามด้วยแววตาเป็นประกาย คนมองหรี่ตาที่ยังมีรอยยิ้มเมื่อได้ยินความฝันของเธอ
“กระต่ายเป็นคนสวยนะ หนูจะต้องสมหวังแน่ๆ ผมขอให้หนูทำสำเร็จนะคะ” อย่าได้เหมือนเขาเลยที่แม้จะฝัน ก็ยังไม่มีทางเป็นจริงได้
อยู่ดีๆ แววตาของทินกฤตก็เศร้าขึ้นมาเฉยๆ คนึงมาสมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ และเธอก็ไม่มีโอกาสได้ถามเมื่อมีคนเดินเข้ามาขัดจังหวะ
“คุณทิน! อยู่นี่เอง แพรตามหาทั่วเลยค่ะ!” แพรมณีหายใจหอบ น้ำเสียงเหนื่อยหอบของเธอปนดีใจที่ตามหาเจ้านายเจอเสียที
“อย่าบอกนะว่า …” ทินกฤตไม่อยากจะเดาถูกเลย และเขาก็ถอนหายใจเมื่อแพรมณีพยักหน้าตอบ
“ค่ะ คุณลีลาให้ตามหาค่ะ รีบไปเถอะค่ะ ท่านรอนานแล้ว”
“ครับ” ทินกฤตตอบรับหน้าเซ็งๆ ก่อนจะหันมาร่ำลากับอีกคน “กระต่าย ผมต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” คนึงมาสยกมือไหว้ลา ทินกฤตจึงผละจากไปพร้อมผู้หญิงสวยๆ ในชุดสีเลมอน ส่วนเธอนั้นก็ตกใจแทบช็อค ที่พอหันมาเจอณฐามายืนอยู่ด้านหลัง “น้าณัฐ! มาเงียบๆ กระต่ายตกใจหมดเลยค่ะ!”
ณฐาแปลกใจเมื่อเจอคนึงมาสที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เขาฝากบัตรพนักงานให้เพื่อนร่วมงานไปคืนแพรมณีแทนแล้ว และขอมาไขข้อสงสัยเรื่องคนึงมาสแทน
“มาทำอะไรที่โรงพยาบาลอีก อย่าบอกนะว่ามากับเพื่อนที่ชื่อหนูเล็ก” ณฐาจำเหตุผลที่แล้วของคนึงมาสได้
“ค่ะ แต่กระต่ายแยกกับหนูเล็กแล้วค่ะ” คนึงมาสไม่ชอบการโกหก แต่ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรดี “กระต่ายกำลังจะกลับบ้านแล้วค่ะ”
“กลับแทกซี่ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ” คนึงมาสพยักหน้า
“รีบกลับหรือเปล่า ถ้าไม่รีบก็รอผมไหม ผมมีตรวจอีกหนึ่งชั่วโมงกว่า เดี๋ยวกลับพร้อมกัน” ณฐาเอ่ยถาม พร้อมให้เหตุผลว่า “ไหนๆ ก็อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว รอผมก่อนละกันนะ”
คนึงมาสจึงรอณฐาอยู่แถวที่นั่งรอภายในแผนกศูนย์โรคหัวใจที่ณฐาทำงานอยู่ เกือบครบสองชั่วโมง ณฐาในเสื้อเชิ้ตปราศจากเสื้อกาวน์ถือกระเป๋าออกมาหาเธอ
“ขอโทษที่ให้รอนาน กลับบ้านกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ กระต่ายอ่านหนังสือรอไปด้วยค่ะ” คนึงมาสรีบเก็บหนังสือภาษาอังกฤษใส่กระเป๋าผ้าอีกใบ วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ สะพายกระเป๋าใบเล็กๆ พอแค่ใส่โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ ส่วนพวกหนังสือเรียนเธอแยกใส่กระเป๋าผ้าอีกใบ
“ผมช่วย” ณฐาดึงกระเป๋าผ้าในมือหญิงสาวมาถือให้
“กระต่ายหิวจังเลยค่ะ แวะซื้อข้าวได้ไหมคะ” คนึงมาสถามตาปรอย มีหรือคนฟังจะใจร้ายกับคนตัวเล็กได้ลง
“ได้สิ งั้นเดี๋ยวแวะซุปเปอร์ก่อนเข้าบ้านก็แล้วกันนะ”
โดยณฐาไม่รู้สึกตัวเลยว่า ภาพของเขากับคนึงมาสทำให้คนฟังแถวนั้นต่างเข้าใจผิด!
“คุณแพรคะ นี่คะ เอกสารที่คุณแพรต้องการ” อนงค์ยื่นเอกสารให้แพรมณีที่เพิ่งออกมาจากห้องท่านประธานใหญ่ หน้าตาสวยๆ กำลังกังวลกับคนด้านในห้อง ไม่รู้คราวนี้ทินกฤตจะโดนน้าชายกดดันอะไรอี
“ขอบใจจ้ะ ขอโทษนะที่ต้องวานไปเอาให้” แพรมณียิ้มให้พนักงานสาวรุ่นน้อง อดบ่นตัวเองไม่ได้ “ดูสิ แพรยุ่งๆ จนไม่รู้ว่าเอาบัตรพนักงานไปไว้ไหน”
“ทำหายหรือคะ” อนงค์ช่วยมองไปรอบโต๊ะ โต๊ะทำงานของแพรมณีเป็นระเบียบ สะอาดสะอ้าน มองปราดเดียวก็แน่ใจได้เลยว่าแพรมณีไม่ได้ลืมบัตรพนักงานไว้แถวโต๊ะแน่ๆ
“อิ๊งมีข่าวอัพเดทมาเล่าให้คุณแพรฟังด้วยค่ะ” อนงค์ถอนหายใจ ไม่ต้องรอให้อีกคนถาม ก็เล่าออกมาเอง “อิ๊งได้ยินมาจากพวกพยาบาลค่ะว่าหมอณัฐมีเมียแล้ว … อิ๊งเสียดายค่ะคุณแพร หมอณัฐสุดหล่อของอิ๊ง”
แพรมณีชะงักมือจากเอกสาร ลืมเครียดเรื่องบัตรพนักงาน เธอเงยหน้ามองคนเล่าตาค้าง เหมือนว่าจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองหักดังเป๊าะ
จบตอน
นำนิยายมาส่งต่อค่ะ
พอหมอณัฐหายเขินกระต่าย ก็ใจดี๊ใจดี จนมีข่าวลือทำสาวสวยเข้าใจผิดไปละ :D
ส่วนกระต่ายก็ไปได้ดีกับทินกฤตนะคะ ^^
คุณแว่นใส : กระต่ายจะโดนหมอณัฐเข้าใจผิดไปอีกนานเลยค่ะ ^___^
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
ราวบ่ายสี่โมงวันถัดมา ณฐาเข้ามาที่โรงพยาบาลเวชธีระตามเวลาตรวจ ณฐาจะมาตรวจคนไข้สามวันต่อสัปดาห์ นอกจากนั้นก็จะเข้าต่อเมื่อมีเคสพิเศษเท่านั้น ส่วนวันอื่นๆ เขาไปประจำอยู่โรงพยาบาลใหญ่อีกแห่ง
คุณหมอศัลย์หัวใจหนุ่มเดินคุยโทรศัพท์กับพี่ชายซึ่งโทรมาบ่นเรื่องพี่สะใภ้แพ้ท้องหนัก เขาก็ให้คำแนะนำไปบ้างจนพี่ชายเริ่มสบายใจขึ้นถึงได้ยอมวางสาย ณฐาส่ายหัวไปมาเพราะว่าที่คุณพ่อมือใหม่ดูจะวิตกจริตกังวลไปเสียทุกเรื่อง แต่ณฐาก็เข้าใจ และให้คำปรึกษาช่วยเหลืออย่างเต็มความสามารถ อย่างไรเด็กในครรภ์ก็หลานของเขาเช่นกัน
ขณะณฐาจะเลี้ยวไปตามทางเดินในโรงพยาบาล เขาเกือบชนกับร่างบางเจ้าของชุดสูทกระโปรงสั้นสีเหลือง โชคดีณฐาหยุดได้ทัน และใช้สองมือจับไหล่ร่างบางไม่ให้เธอหงายหลังล้ม
“ระวังนะครับคุณแพร” ณฐาเตือนอีกฝ่าย เขามองจนแน่ใจว่าแพรมณีจะไม่ล้มไปด้านหลังถึงปล่อยมือจากไหล่เล็ก
“อุ๊ย! ขอบคุณค่ะหมอณัฐ” แพรมณีละล่ำละลักบอกคุณหมอหนุ่ม ท่าทางรีบร้อนผิดปกติ “แพรรีบหาคุณทินน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย คุณลีลาให้ตามหาด่วนเลยค่ะ” เธอเล่าพลางสอดส่ายสายตาหาทินกฤตไปทั่วบริเวณ
แพรมณีเป็นเลขานุการประจำตัวของทินกฤต เธอเป็นผู้หญิงวัยยี่สิบเก้าปีที่หน้าตาสะสวย ร่างอรชรสมส่วนไม่อ้วนหรือผอมไป ผิวขาว ขายาว ตัวสูงเกินมาตรฐานทำให้โดดเด่นกว่าผู้หญิงทั่วไป ใบหน้าหวานมักแต่งแต้มเครื่องสำอางแต่พอดี หนุ่มๆ โรงพยาบาลเวชธีระหลงรักแพรมณีกันเกินกว่าครึ่ง แต่ไม่มีใครกล้าเด็ดดอกฟ้าหรอก แพรมณีไม่ใช่เลขานุการสาวธรรมดา ดีกรีปริญญาโทจากต่างประเทศ ฐานะร่ำรวย และคุณลีลาก็หมายตาไว้ให้ลูกชายคนเล็กอย่างทินกฤตด้วย
“เหรอครับ ผมยังไม่เห็นคุณทินกฤตเลยนะครับ” ณฐาช่วยมองหาไปด้วย
“คุณทินไปไหนกันน้า นี่หมอณัฐเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ เมื่อกี้แพรขอโทษนะคะที่ชนคุณไป” แพรมณีเพิ่งจะนึกออก เลยเพิ่งได้ขอโทษคุณหมอหนุ่ม เธอยิ้มเขินอายกับนิสัยเปิ่นๆ ของตัวเอง
“ไม่เจ็บอะไรครับ ผมว่าคุณแพรลองไปแถวคอฟฟี่ช้อปดูไหมครับ ผมชอบเจอคุณทินที่นั่นนะ” ณฐาลองแนะนำ มีร้านกาแฟชื่อดังอยู่อีกด้านของตึก บางทีทินกฤตอาจจะไปดื่มกาแฟก็ได้
“ค่ะ ถ้างั้นแพรขอไปตามหาเจ้านายก่อนนะคะ”
ณฐาพยักหน้าตอบรับ แพรมณีก็รีบเดินจ้ำๆ ไปยังร้านกาแฟที่ว่า ก่อนณฐาจะเพิ่งเห็นบัตรพนักงานของแพรมณีนอนนิ่งอยู่บนพื้น เขาสงสัยว่าหญิงสาวคงทำหล่นตอนชนกันเมื่อครู่แน่เลย ณฐารู้ดีว่าถ้าแพรมณีทำบัตรพนักงานหาย เธออาจจะเดินผ่านประตูต่างๆ ของโรงพยาบาลลำบากจึงรีบเดินตามเอาบัตรไปคืนให้
มุมด้านในของคอฟฟี่ช้อปที่ค่อนข้างสงบกว่าจุดอื่น เป็นมุมอับสายตาคนเพราะข้างๆ ก็มีกระถางต้นไม้บัง ส่วนอีกด้านก็คือผนังร้าน ทินกฤตชอบหลบความวุ่นวายมานั่งพักผ่อนใจตรงจุดนี้
มือของรองผู้บริหารหนุ่มโรงพยาบาลเวชธีระมีรูปถ่ายเก่าๆ หนึ่งใบ เป็นรูปถ่ายเด็กมัธยมปลายชายหญิงคู่หนึ่ง หญิงสาวหน้าตาน่ารักสดใส เธอมักจะยิ้มกว้างร่าเริงเสมอๆ ส่วนชายหนุ่มข้างๆ ๆก็คือเขาในวัยสิบแปดปี
ทินกฤตมองรูปภาพด้วยแววตาเศร้าหมอง เขาสูญเสียทั้งคนรัก อนาคต และลูกไปพร้อมกัน เขาไม่ได้เป็นหมอตามความฝันของตัวเอง เขาต้องพลักพรากกับแฟนสาว และเธอก็ได้พรากลูกของเขาไปด้วย
“แต พี่เกลียดแต แต่ทำไมพี่ถึงยังคิดถึงแตอยู่” ทินกฤตไม่สามารถระบายออกมาได้ว่าเขารู้สึกเช่นไรกับอดีตคนรักสมัยมัธยมปลายกันแน่ ความรักที่ยังเหลืออยู่ในใจอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกเก่าๆ หากสิ่งหนึ่งที่ทินกฤตแน่ใจก็คือเขาไม่เคยลืมอดีตแฟนสาวได้เลย เวลาผ่านมายี่สิบเอ็ดปี แต่เขาก็ยังไม่ลืม …
ยิ่งเมื่อวาน การได้เห็นหน้าคนึงมาสยิ่งทำให้ทินกฤตคิดถึงอดีตคนรักมากกว่าเดิม ดวงตากลมๆ ของคนึงมาสคล้าย ‘กระแต’ ของเขาเหลือเกิน
ภวังค์ความคิดคำนึงถึงอดีตสะดุดเพราะรู้สึกถึงสายตาใครบางคน ทินกฤตหันไปมองหา ก่อนจะเลิกคิ้วแปลกใจเพราะเจ้าของสายตานั้นคือหญิงสาวอ่อนวัยคนเมื่อวาน!
“หนู … หนูกระต่าย” ทินกฤตแปลกใจกับการเจอคนึงมาสอีกครั้ง เขารีบสอดรูปภาพลงกระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วลุกขึ้นยืน ถามหญิงสาวทันที “หนูกระต่ายยังเจ็บแผลเมื่อวานหรือคะ ถึงได้มาโรงพยาบาลอีก”
คนึงมาสรีบโบกมือไปมา
“เปล่าค่ะ หนูมากับเพื่อนค่ะ เพิ่งแยกกัน และหนูก็มาซื้อกาแฟแต่เห็นคุณนั่งอยู่เลยจะเข้ามาทักทาย นี่หนูมารบกวนเวลาส่วนตัวคุณหรือเปล่าคะ” คนึงมาสทำหน้าเกรงใจ เธอตั้งใจจะมาแอบทินกฤตมองใกล้ๆ เฉยๆ ไม่ได้อยากทำให้เขารู้ตัวแบบนี้เลย แค่ได้เห็นหน้า เธอก็ตื่นเต้นแปลกๆ แล้ว
ทินกฤตส่งยิ้มใจดีให้หญิงสาว
“ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกค่ะ นี่ผมก็ว่าจะกลับไปด้านในแล้ว จริงๆ แล้วผมแอบหนีคุณบวรมาดื่มกาแฟน่ะ” ทินกฤตกระซิบในประโยคหลัง เรื่องที่บวรจะตามติดเขาทุกฝีก้าวนั้นเป็นเรื่องจริง แม่ของทินกฤตกังวลว่าเขาจะตายอย่างพี่ชายมากเกินไป เลยให้บวรมาคอยดูแลใกล้ๆ ทินกฤตไม่ได้รำคาญบวรหรอก เพียงแค่บางครั้งเขาอยากจะมีเวลาเงียบๆ เป็นส่วนตัวบ้าง
“หนู … หนูก็จะไปเรียกแทกซี่ตรงด้านหน้าค่ะ” คนึงมาสชี้ไปยังจุดจอดรับส่งผู้มาใช้บริการ
“แต่หนูยังไม่ได้ซื้อกาแฟเลยนะคะ” ทินกฤตทัก พอเห็นคนึงมาสหน้าเหวอก็หัวเราะออกมา “จะซื้อหรือเปล่า ผมจะรอ แล้วเดี๋ยวเดินไปด้วยกัน”
“ค่ะ” คนึงมาสยิ้มแห้งๆ ก่อนจะผละเดินไปสั่งกาแฟตรงเคาน์เตอร์ ไม่นานนักเธอก็เดินกลับมาพร้อมกาแฟปั่นในมือ
“หนูเรียนจบหรือยังคะ” ทินกฤตชวนคุยระหว่างเดินออกมาจากร้านกาแฟ
“จบแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้รับปริญญาค่ะ รับปลายปีค่ะ” คนึงมาสมองใบหน้าพ่อแท้ๆ ของเธอก็เข้าใจเลยว่า ทำไมแม่ถึงได้หลงรักพ่อ พ่อของเธอหล่อและอบอุ่นจนพระเอกละครชิดซ้ายไปเลย แถมยังมีโทนเสียงอ่อนโยนมากด้วย แต่เธอควรจะเกลียดพ่อใช่ไหม พ่อปล่อยให้แม่เลี้ยงเธอมาคนเดียวนี่นา คนึงมาสสับสนจนไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรดี
“แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่หรือคะ” ทินกฤตแปลกใจว่าทำไมเขาถึงชอบมองหน้าหญิงสาวคนนี้ รู้สึกดีกับเธออย่างบอกไม่ถูก ปกติแล้วเขาไม่ยอมให้ผู้หญิงมาตีสนิทง่ายๆ ทินกฤตเข็ดและกลัวความรักจนไม่ยอมให้โอกาสใครอีก ทินกฤตคิดว่าคนึงมาสก็เหมือนความสดใสช่วยรดน้ำให้หัวใจแห้งผากของเขา
“หนูมาเรียนภาษาค่ะ ว่าจะลองสมัครเป็นแอร์โฮสเตสดูค่ะ” คนึงมาสตอบคำถามด้วยแววตาเป็นประกาย คนมองหรี่ตาที่ยังมีรอยยิ้มเมื่อได้ยินความฝันของเธอ
“กระต่ายเป็นคนสวยนะ หนูจะต้องสมหวังแน่ๆ ผมขอให้หนูทำสำเร็จนะคะ” อย่าได้เหมือนเขาเลยที่แม้จะฝัน ก็ยังไม่มีทางเป็นจริงได้
อยู่ดีๆ แววตาของทินกฤตก็เศร้าขึ้นมาเฉยๆ คนึงมาสมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ และเธอก็ไม่มีโอกาสได้ถามเมื่อมีคนเดินเข้ามาขัดจังหวะ
“คุณทิน! อยู่นี่เอง แพรตามหาทั่วเลยค่ะ!” แพรมณีหายใจหอบ น้ำเสียงเหนื่อยหอบของเธอปนดีใจที่ตามหาเจ้านายเจอเสียที
“อย่าบอกนะว่า …” ทินกฤตไม่อยากจะเดาถูกเลย และเขาก็ถอนหายใจเมื่อแพรมณีพยักหน้าตอบ
“ค่ะ คุณลีลาให้ตามหาค่ะ รีบไปเถอะค่ะ ท่านรอนานแล้ว”
“ครับ” ทินกฤตตอบรับหน้าเซ็งๆ ก่อนจะหันมาร่ำลากับอีกคน “กระต่าย ผมต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” คนึงมาสยกมือไหว้ลา ทินกฤตจึงผละจากไปพร้อมผู้หญิงสวยๆ ในชุดสีเลมอน ส่วนเธอนั้นก็ตกใจแทบช็อค ที่พอหันมาเจอณฐามายืนอยู่ด้านหลัง “น้าณัฐ! มาเงียบๆ กระต่ายตกใจหมดเลยค่ะ!”
ณฐาแปลกใจเมื่อเจอคนึงมาสที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เขาฝากบัตรพนักงานให้เพื่อนร่วมงานไปคืนแพรมณีแทนแล้ว และขอมาไขข้อสงสัยเรื่องคนึงมาสแทน
“มาทำอะไรที่โรงพยาบาลอีก อย่าบอกนะว่ามากับเพื่อนที่ชื่อหนูเล็ก” ณฐาจำเหตุผลที่แล้วของคนึงมาสได้
“ค่ะ แต่กระต่ายแยกกับหนูเล็กแล้วค่ะ” คนึงมาสไม่ชอบการโกหก แต่ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรดี “กระต่ายกำลังจะกลับบ้านแล้วค่ะ”
“กลับแทกซี่ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ” คนึงมาสพยักหน้า
“รีบกลับหรือเปล่า ถ้าไม่รีบก็รอผมไหม ผมมีตรวจอีกหนึ่งชั่วโมงกว่า เดี๋ยวกลับพร้อมกัน” ณฐาเอ่ยถาม พร้อมให้เหตุผลว่า “ไหนๆ ก็อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว รอผมก่อนละกันนะ”
คนึงมาสจึงรอณฐาอยู่แถวที่นั่งรอภายในแผนกศูนย์โรคหัวใจที่ณฐาทำงานอยู่ เกือบครบสองชั่วโมง ณฐาในเสื้อเชิ้ตปราศจากเสื้อกาวน์ถือกระเป๋าออกมาหาเธอ
“ขอโทษที่ให้รอนาน กลับบ้านกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ กระต่ายอ่านหนังสือรอไปด้วยค่ะ” คนึงมาสรีบเก็บหนังสือภาษาอังกฤษใส่กระเป๋าผ้าอีกใบ วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ สะพายกระเป๋าใบเล็กๆ พอแค่ใส่โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ ส่วนพวกหนังสือเรียนเธอแยกใส่กระเป๋าผ้าอีกใบ
“ผมช่วย” ณฐาดึงกระเป๋าผ้าในมือหญิงสาวมาถือให้
“กระต่ายหิวจังเลยค่ะ แวะซื้อข้าวได้ไหมคะ” คนึงมาสถามตาปรอย มีหรือคนฟังจะใจร้ายกับคนตัวเล็กได้ลง
“ได้สิ งั้นเดี๋ยวแวะซุปเปอร์ก่อนเข้าบ้านก็แล้วกันนะ”
โดยณฐาไม่รู้สึกตัวเลยว่า ภาพของเขากับคนึงมาสทำให้คนฟังแถวนั้นต่างเข้าใจผิด!
“คุณแพรคะ นี่คะ เอกสารที่คุณแพรต้องการ” อนงค์ยื่นเอกสารให้แพรมณีที่เพิ่งออกมาจากห้องท่านประธานใหญ่ หน้าตาสวยๆ กำลังกังวลกับคนด้านในห้อง ไม่รู้คราวนี้ทินกฤตจะโดนน้าชายกดดันอะไรอี
“ขอบใจจ้ะ ขอโทษนะที่ต้องวานไปเอาให้” แพรมณียิ้มให้พนักงานสาวรุ่นน้อง อดบ่นตัวเองไม่ได้ “ดูสิ แพรยุ่งๆ จนไม่รู้ว่าเอาบัตรพนักงานไปไว้ไหน”
“ทำหายหรือคะ” อนงค์ช่วยมองไปรอบโต๊ะ โต๊ะทำงานของแพรมณีเป็นระเบียบ สะอาดสะอ้าน มองปราดเดียวก็แน่ใจได้เลยว่าแพรมณีไม่ได้ลืมบัตรพนักงานไว้แถวโต๊ะแน่ๆ
“อิ๊งมีข่าวอัพเดทมาเล่าให้คุณแพรฟังด้วยค่ะ” อนงค์ถอนหายใจ ไม่ต้องรอให้อีกคนถาม ก็เล่าออกมาเอง “อิ๊งได้ยินมาจากพวกพยาบาลค่ะว่าหมอณัฐมีเมียแล้ว … อิ๊งเสียดายค่ะคุณแพร หมอณัฐสุดหล่อของอิ๊ง”
แพรมณีชะงักมือจากเอกสาร ลืมเครียดเรื่องบัตรพนักงาน เธอเงยหน้ามองคนเล่าตาค้าง เหมือนว่าจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองหักดังเป๊าะ
จบตอน
นำนิยายมาส่งต่อค่ะ
พอหมอณัฐหายเขินกระต่าย ก็ใจดี๊ใจดี จนมีข่าวลือทำสาวสวยเข้าใจผิดไปละ :D
ส่วนกระต่ายก็ไปได้ดีกับทินกฤตนะคะ ^^
คุณแว่นใส : กระต่ายจะโดนหมอณัฐเข้าใจผิดไปอีกนานเลยค่ะ ^___^
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.พ. 2560, 01:34:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.พ. 2560, 01:44:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 1071
| << ตอนที่ 2 - 50% | ตอนที่ 3 - 50% >> |
แว่นใส 4 ก.พ. 2560, 08:08:15 น.
พ่อยังรักแม่อยู่ แต่ถูกคุณย่าแยกแล้วบอกว่าลูกตายมั้ง
พ่อยังรักแม่อยู่ แต่ถูกคุณย่าแยกแล้วบอกว่าลูกตายมั้ง
Zephyr 27 มี.ค. 2560, 00:52:49 น.
น่าจะเรื่องเข้าใจผิดหลายซับหลายซ้อนแน่ๆ
น่าจะเรื่องเข้าใจผิดหลายซับหลายซ้อนแน่ๆ