หัวใจลายกระต่าย (รอลงต่อนะคะ)
ถ้าหัวใจคือดวงจันทร์ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
Tags: หัวใจ กระต่าย ปิ่นนลิน รัก คุณหมอ
ตอน: ตอนที่ 3 - 100%
ตอนที่ 3 - 100%
เช้าวันจันทร์ ณฐาลงมาจากห้องนอนก็เจอคนึงมาสยืนจัดอาหารเช้าอยู่ เธออยู่ในเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ ปล่อยผมยาว ใบหน้าขาวไม่ได้แต่งหน้าอย่างสาวๆ ทั่วไป แม้เธอจะดูเด็กกว่าอายุจริง แต่มองๆ ดูจากสายตาผู้ชาย คนึงมาสก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง คนมองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าจากเด็กแก้มยุ้ยหกขวบคนนั้นจะเติบโตเป็นสาวสวยอย่างนี้
“เฮ้ย! มองหลานฉันนานไปแล้ว เดี๋ยวเถอะ!” เสียงของศิลาปลุกคนเหม่อได้สติ หันไปเห็นสายตาดุๆ จากเพื่อนก็รีบปฏิเสธ ทั้งที่ปกติณฐาจะควบคุมอาการนิ่งไว้ได้
“มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดเลยนะหิน”
“เหรอ แล้วแกรู้หรือว่าฉันคิดอะไร” ศิลาเลิกคิ้วกวนเพื่อนกลับ อยากบอกเพื่อนว่าอย่ามั่นใจเลยว่าจะปกปิดสายตาที่มองหลานสาวเขาได้ สายตาปกติซะที่ไหนกันล่ะ
“น้าหิน น้าณัฐ กินข้าวเช้ากันค่ะ” คนึงมาสทักน้าชายทั้งสอง เธอไม่ได้ยินว่าสองหนุ่มคุยอะไรกัน
“มีผู้หญิงอยู่ในบ้านนี่ดีจัง ได้กินข้าวเช้ามีคุณภาพทุกเช้าเลย ปกติดื่มแต่กาแฟตามมีตามเกิด” ศิลาว่าพลางตักไส้กรอกใส่ปาก วันก่อนคนึงมาสก็ต้มข้าวต้มอร่อยได้ฝีมือคุณยายมาเลย วันนี้เป็นไข่ดาว ไส้กรอก และสลัดชามเล็กๆ
“ได้ยังไงคะ น้าหินคอยบอกให้กระต่ายกินมื้อเช้า เพราะมื้อเช้าเป็นมื้อสำคัญที่สุด แต่น้าหินกลับไม่ปฏิบัติเสียเอง” คนึงมาสรินน้ำเปล่าใส่แก้วยื่นให้น้าชาย
“น้าขี้เกียจนี่นา” ศิลารับสารภาพ ความเป็นผู้ชายทำให้ไม่ค่อยละเอียดละออในการใช้ชีวิตเท่าไหร่ มีอะไรก็กินง่ายๆ อยู่ง่ายๆ
“น้าหินรีบแต่งงานสิคะจะได้มีคนมาดูแลน้าหินเสียที” คนึงมาสนั่งลงข้างน้าชาย คำพูดของเธอทำให้ไส้กรอกติดคอเจ้าตัว ไอค่อกแค่ก
“น้าหินของกระต่ายเพิ่งโดนสาวทิ้งมาสดๆ ร้อนๆ เลย” ณฐาแกล้งเอาความลับเพื่อนมาแฉ
“ไอ้หมอณัฐครับ!” ศิลาถลึงตาใส่เพื่อนที่อยู่ๆ วันนี้ดันพูดมากกว่าทุกวัน
“อ้าว ทำไมเลิกกันล่ะคะ กระต่ายยังไม่เคยเจอหน้าแฟนน้าหินเลย ถึงว่าแม่ถึงอยากให้กระต่ายมาอยู่กับน้าหิน แม่คงกลัวว่าน้าหินจะเหงาแน่ๆ” คนึงมาสคลายความสงสัยได้แล้ว แม่ของเธอใจดียอมให้เธอมาอยู่ไกลบ้าน ทั้งที่แถวบ้านก็มีโรงเรียนสอนภาษาดีๆ คงเพราะห่วงน้องชายนี่เอง
“นั่นสิ แกยังไม่เคยบอกฉันเลยว่าทำไมเลิกกัน” ณฐาเงยหน้าจากไข่ดาวและแฮมมาถามเพื่อน ศิลารู้สึกอาหารเช้าฝืดคอ ดื่มน้ำอึกใหญ่ กลอกตามองหลานและเพื่อนไปมา และยอมเล่าให้ฟัง
“คงเพราะฉันไม่ใช่สายเปย์ล่ะมั้ง ฉันพาเขาไปช้อปปิ้งทุกวันไม่ไหวจริงๆ นี่หว่า คนต้องทำงานนะ จะพาไปเที่ยวตลอดยังไงไหว เรื่องจ่ายเงินซื้อของให้กัน ถ้านานๆ ทีฉันก็เข้าใจนะ แต่ฉันไม่ได้รวยขนาดซื้อของแพงๆ ให้เขาได้ทุกวัน ถ้าเขาไม่พอใจที่ฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็คงได้แต่ปล่อยเขาไป” ใช่ศิลาจะไม่เสียใจ แต่รสนิยมแฟนเก่าสูงจนเขาจ่ายให้ไม่ไหวจริงๆ
“ถ้าเขารักน้าหิน เขาจะไม่ทำแบบนี้กับน้าหินหรอกค่ะ อย่าเสียใจนานนะคะ หาคนใหม่เถอะค่ะ” คนึงมาสฟังแล้วก็เห็นใจน้าชาย ศิลาออกจะเป็นคนดี ไม่ได้ขี้เหนียวขี้หนืด เพียงแต่ถ้าให้ศิลาซื้อของแพงแบบไร้เหตุผล ศิลาคงไม่ชอบใจจริงๆ
“ผู้หญิงบางคนก็ชอบผู้ชายที่มีกำลังจ่าย สามารถดูแลและให้เธอได้ทุกอย่าง ไม่แปลกเลยว่าทำไมแฟนเก่าฉันถึงเปลี่ยนใจง่ายๆ” ศิลายังหน้าบูด อาหารเช้าอร่อยๆ รสชาติจืดชืดเมื่อนึกถึงเรื่องบาดใจ “กระต่ายอย่าคบคนที่เงินหรือฐานะอย่างเดียวนะ รู้หรือเปล่า ดูนิสัยดีๆ ด้วย”
“กระต่ายไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะคะน้าหิน น้าหินทำเหมือนไม่รู้จักกระต่ายไปได้ กระต่ายชอบผู้ชายใจดีก็จริง แต่ให้จ่ายซื้อของให้มากมายก็ไม่เอาหรอกค่ะ แม่สอนว่าไม่มีของฟรีในโลก โดยเฉพาะจากเพศตรงข้าม ... สำหรับกระต่ายขอแค่เขาเป็นผู้ชายไม่เจ้าชู้ รักเดียวใจเดียว เอาใจใส่กระต่ายก็พอแล้วค่ะ”
“ชอบคนใจดีหรือ”
ณฐารำพึงกับตัวเอง แต่เสียงคงดังพอที่สองน้าหลานได้ยิน พอรู้สึกถึงสายตาสองคู่ก็เงยหน้ามองกลับไป
“อะไรวะ” ณฐาถามพลางมองสองน้าหลาน
“เปล่าค่ะ” คนึงมาสปฏิเสธ ก้มหน้าก้มตารีบกินอาหารเช้าเพราะเธอจะติดรถน้าชายออกไปโรงเรียนสอนภาษา
“นั่นล่ะ ผู้หญิงชอบผู้ชายใจดี จำไว้” ส่วนศิลายัดสลัดผักใส่ปากคำสุดท้ายพูดก่อนจะลุกเดินเอาจานไปเก็บในครัว ปล่อยให้คนหน้างงนั่งขมวดคิ้วเพียงลำพัง
หลังเรียนพิเศษเสร็จราวบ่ายสาม คนึงมาสแอบมาโรงพยาบาลเวชธีระอีกแล้ว คราวนี้เธอส่งข้อความมาหาณฐาก่อนว่าอยากจะกลับบ้านพร้อมเขา จำได้ว่าณฐามีเวรตรวจวันนี้ถึงห้าโมงเย็น
คนึงมาสสงสัยว่าทินกฤตจะอยู่ร้านกาแฟหรือเปล่า เธอไปถึงร้านก็พบความผิดหวัง ทินกฤตไม่ได้นั่งจุดเดิมที่เขาเคยนั่ง เธอจึงเดินไปรอบๆ โรงพยาบาลแทน และแล้วเธอก็เจอเขาจนได้
“พ่ออยู่นี่เอง” คนึงมาสเห็นทินกฤตนั่งอยู่บนม้านั่งริมทางเดินสนามหญ้าด้านหลัง หน้าตาของเขาดูเหงาและอ้างว้างจนคนึงมาสห่อเหี่ยวใจไปด้วย เธอค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ เขาไม่ได้รู้สึกตัวเลย เอาแต่มองบางอย่างในมือ
กระทั่งเธอหยุดข้างๆ ม้านั่ง และเห็นว่าบางอย่างในมือของทินกฤตนั้นคือรูปถ่ายเด็กมัธยมปลายชายหญิงคู่หนึ่ง คนึงมาสสั่นไปทั้งหัวใจ น้ำตาจะไหล เพราะเด็กสาวในรูปคือแม่ของเธอเอง!
ทินกฤตเพิ่งได้สติ เขาเงยหน้าไปข้างๆ เห็นคนึงมาสยืนน้ำตาคลอก็ตกใจ
“กระต่าย เจอกันอีกแล้ว คราวนี้มากับเพื่อนอีกหรือ” ทินกฤตไม่ได้รีบซ่อนรูปอย่างคราวก่อน น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนใจดี หากแววตาชายหนุ่มกลับเศร้าจนใจคนมองสะท้านไปหมด
“คุณไม่สบายหรือเปล่าคะ” คนึงมาสอยากจะถามเจาะจงมากกว่านี้ ว่าทินกฤตเป็นอะไร ทำไมเขาถึงได้เศร้าขนาดนี้ แต่เธอกับเขายังคงเป็นคนแปลกหน้ากัน เธอเลยถามอ้อมๆ แทน
“ผมดูเหมือนคนไม่สบายหรือ” ทินกฤตขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมทำงานที่นี่ เป็นผู้บริหาร ผมไม่ใช่คนไข้หรือผู้ป่วยหรอกนะ”
คนึงมาสสั่นหัวไปมา น้ำตาที่คลออยู่เต็มดวงตาร่วงพรู “คุณทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้นี่คะ หรือว่าคุณคิดถึงคนในรูปหรือคะ”
ทินกฤตลดสายตามองรูปถ่ายเก่าๆ เขาอมยิ้ม … ยอมรับว่าเขาคิดถึง
“ผมคิดถึงความสุข คิดถึงรอยยิ้มที่ผมเคยมีเหมือนในรูป นี่รู้อะไรไหม ผมเคยมีลูกด้วยนะ”
ทินกฤตไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเล่าความลับน่าอายให้คนึงมาสฟัง เขาเหมือนคนที่แบกของหนักไว้เต็มบ่าแล้วอดทนแบกต่อไม่ไหว อยากจะวางทุกสิ่งอย่างลง การได้ระบายให้ใครสักคนฟังคือการเยียวยาอย่างหนึ่ง น่าแปลก ทำไมใครคนนั้นถึงเป็นคนที่เขาเพิ่งรู้จักไม่กี่วัน
“ลูกหรือคะ” คนึงมาสยกมือแตะหน้าอก หัวใจเธอเต้นแรง ไม่คิดเลยว่าทินกฤตจะเล่าให้เธอฟัง
“ใช่ แต่ลูกของผมไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว ผมเสียลูกไป แม้ผมจะไม่ได้ตั้งใจจะมีลูกตอนเรียน แต่ผมก็รักลูก และอยากให้แกได้เกิดมา มันเป็นความผิดผมเองที่ตัดสินใจพลาดไป ผมเลยต้องทนทุกข์อยู่ถึงทุกวันนี้ ถ้าแกยังอยู่ แกคงโตประมาณกระต่ายแล้วล่ะ”
“กระต่ายเป็น …” คนึงมาสชะงัก เธอต้องห้ามไม่ให้แสดงตัวว่าเธอคือเด็กคนนั้น เธอตั้งใจไว้ว่าจะมารู้จักพ่อเฉยๆ ไม่ได้อยากบอกเขาไม่ใช่หรือ
ทินกฤตไม่ทันจะได้ถาม เขาเหมือนจะได้ยินเสียงจริยาแว่วๆ ถ้าเจอหน้าจริยา ทินกฤตคงเหนื่อยกายเหนื่อยใจมากกว่าเดิม เขาจึงอยากหลบให้พ้นสาวเจ้าอารมณ์ก่อน
“ผมมีงานต้องทำ ผมขอตัวก่อนนะ นี่นามบัตรของผม ถ้ากระต่ายมาที่นี่อีก โทรหาผมได้ไหม” ทินกฤตถูกชะตากับสาวอ่อนวัยคนนี้มากผิดปกติ ถ้าได้พบได้คุยกันอีกก็คงดี
“ค่ะ” คนึงมาสรับนามบัตรมาถือไว้ เธอยืนอยู่ที่เดิมแม้ทินกฤตจะเดินจากไปนานแล้ว น้ำตาที่ห้ามไว้ก็ไหลไม่หยุด ก่อนจะนึกได้ว่านัดณฐาไว้ เธอไม่ควรปล่อยให้ณฐารอนาน หญิงสาวปาดน้ำตาแล้วรีบเดินไปศูนย์หัวใจ
“กระต่าย ผมยังไม่เลิกเลย รอหน่อยนะ” ณฐาออกมาคุยกับพยาบาลพอดี เห็นคนึงมาสเดินมาด้วยหน้าตาอมเศร้าก็แปลกใจ “เกิดอะไรขึ้น”
คนึงมาสเงยหน้ามองคนถาม แววตาอาทรจากคนตัวสูงทำให้เธอกลั้นน้ำตาเรื่องพ่อต่อไม่ไหว สุดท้ายก็ได้แต่ซบอกกว้างของณฐาปล่อยโฮเบาๆ เธอสับสนและทรมานใจมาก
พ่อรู้ว่ามีเธออยู่ แต่พ่อไม่รู้ว่าเธอยังอยู่บนโลกใบนี้ แล้วทำไมพ่อถึงได้ไม่ยอมรับเธอกับแม่!
ณฐามองอย่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับหญิงสาว หรือเธอไปเจอเรื่องช้ำใจจากทินกฤตมาหรือเปล่า
จบตอน
มาสงนิยายค่า ยังหวานไม่ได้เท่าไหร่ รอหมอณัฐอยากทำคะแนนแข่งกับคุณทินกฤตก่อนน้า ค่อยมาหวานกันนน
คุณแว่นใส - เพราะเข้าใจผิด ก็เกิดเรื่องดีๆ กับกระต่ายเพียบเลยนะคะ อย่างน้อยน้าหินก็เชียร์เพื่อน อิอิ
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า
เช้าวันจันทร์ ณฐาลงมาจากห้องนอนก็เจอคนึงมาสยืนจัดอาหารเช้าอยู่ เธออยู่ในเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ ปล่อยผมยาว ใบหน้าขาวไม่ได้แต่งหน้าอย่างสาวๆ ทั่วไป แม้เธอจะดูเด็กกว่าอายุจริง แต่มองๆ ดูจากสายตาผู้ชาย คนึงมาสก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง คนมองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าจากเด็กแก้มยุ้ยหกขวบคนนั้นจะเติบโตเป็นสาวสวยอย่างนี้
“เฮ้ย! มองหลานฉันนานไปแล้ว เดี๋ยวเถอะ!” เสียงของศิลาปลุกคนเหม่อได้สติ หันไปเห็นสายตาดุๆ จากเพื่อนก็รีบปฏิเสธ ทั้งที่ปกติณฐาจะควบคุมอาการนิ่งไว้ได้
“มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดเลยนะหิน”
“เหรอ แล้วแกรู้หรือว่าฉันคิดอะไร” ศิลาเลิกคิ้วกวนเพื่อนกลับ อยากบอกเพื่อนว่าอย่ามั่นใจเลยว่าจะปกปิดสายตาที่มองหลานสาวเขาได้ สายตาปกติซะที่ไหนกันล่ะ
“น้าหิน น้าณัฐ กินข้าวเช้ากันค่ะ” คนึงมาสทักน้าชายทั้งสอง เธอไม่ได้ยินว่าสองหนุ่มคุยอะไรกัน
“มีผู้หญิงอยู่ในบ้านนี่ดีจัง ได้กินข้าวเช้ามีคุณภาพทุกเช้าเลย ปกติดื่มแต่กาแฟตามมีตามเกิด” ศิลาว่าพลางตักไส้กรอกใส่ปาก วันก่อนคนึงมาสก็ต้มข้าวต้มอร่อยได้ฝีมือคุณยายมาเลย วันนี้เป็นไข่ดาว ไส้กรอก และสลัดชามเล็กๆ
“ได้ยังไงคะ น้าหินคอยบอกให้กระต่ายกินมื้อเช้า เพราะมื้อเช้าเป็นมื้อสำคัญที่สุด แต่น้าหินกลับไม่ปฏิบัติเสียเอง” คนึงมาสรินน้ำเปล่าใส่แก้วยื่นให้น้าชาย
“น้าขี้เกียจนี่นา” ศิลารับสารภาพ ความเป็นผู้ชายทำให้ไม่ค่อยละเอียดละออในการใช้ชีวิตเท่าไหร่ มีอะไรก็กินง่ายๆ อยู่ง่ายๆ
“น้าหินรีบแต่งงานสิคะจะได้มีคนมาดูแลน้าหินเสียที” คนึงมาสนั่งลงข้างน้าชาย คำพูดของเธอทำให้ไส้กรอกติดคอเจ้าตัว ไอค่อกแค่ก
“น้าหินของกระต่ายเพิ่งโดนสาวทิ้งมาสดๆ ร้อนๆ เลย” ณฐาแกล้งเอาความลับเพื่อนมาแฉ
“ไอ้หมอณัฐครับ!” ศิลาถลึงตาใส่เพื่อนที่อยู่ๆ วันนี้ดันพูดมากกว่าทุกวัน
“อ้าว ทำไมเลิกกันล่ะคะ กระต่ายยังไม่เคยเจอหน้าแฟนน้าหินเลย ถึงว่าแม่ถึงอยากให้กระต่ายมาอยู่กับน้าหิน แม่คงกลัวว่าน้าหินจะเหงาแน่ๆ” คนึงมาสคลายความสงสัยได้แล้ว แม่ของเธอใจดียอมให้เธอมาอยู่ไกลบ้าน ทั้งที่แถวบ้านก็มีโรงเรียนสอนภาษาดีๆ คงเพราะห่วงน้องชายนี่เอง
“นั่นสิ แกยังไม่เคยบอกฉันเลยว่าทำไมเลิกกัน” ณฐาเงยหน้าจากไข่ดาวและแฮมมาถามเพื่อน ศิลารู้สึกอาหารเช้าฝืดคอ ดื่มน้ำอึกใหญ่ กลอกตามองหลานและเพื่อนไปมา และยอมเล่าให้ฟัง
“คงเพราะฉันไม่ใช่สายเปย์ล่ะมั้ง ฉันพาเขาไปช้อปปิ้งทุกวันไม่ไหวจริงๆ นี่หว่า คนต้องทำงานนะ จะพาไปเที่ยวตลอดยังไงไหว เรื่องจ่ายเงินซื้อของให้กัน ถ้านานๆ ทีฉันก็เข้าใจนะ แต่ฉันไม่ได้รวยขนาดซื้อของแพงๆ ให้เขาได้ทุกวัน ถ้าเขาไม่พอใจที่ฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็คงได้แต่ปล่อยเขาไป” ใช่ศิลาจะไม่เสียใจ แต่รสนิยมแฟนเก่าสูงจนเขาจ่ายให้ไม่ไหวจริงๆ
“ถ้าเขารักน้าหิน เขาจะไม่ทำแบบนี้กับน้าหินหรอกค่ะ อย่าเสียใจนานนะคะ หาคนใหม่เถอะค่ะ” คนึงมาสฟังแล้วก็เห็นใจน้าชาย ศิลาออกจะเป็นคนดี ไม่ได้ขี้เหนียวขี้หนืด เพียงแต่ถ้าให้ศิลาซื้อของแพงแบบไร้เหตุผล ศิลาคงไม่ชอบใจจริงๆ
“ผู้หญิงบางคนก็ชอบผู้ชายที่มีกำลังจ่าย สามารถดูแลและให้เธอได้ทุกอย่าง ไม่แปลกเลยว่าทำไมแฟนเก่าฉันถึงเปลี่ยนใจง่ายๆ” ศิลายังหน้าบูด อาหารเช้าอร่อยๆ รสชาติจืดชืดเมื่อนึกถึงเรื่องบาดใจ “กระต่ายอย่าคบคนที่เงินหรือฐานะอย่างเดียวนะ รู้หรือเปล่า ดูนิสัยดีๆ ด้วย”
“กระต่ายไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะคะน้าหิน น้าหินทำเหมือนไม่รู้จักกระต่ายไปได้ กระต่ายชอบผู้ชายใจดีก็จริง แต่ให้จ่ายซื้อของให้มากมายก็ไม่เอาหรอกค่ะ แม่สอนว่าไม่มีของฟรีในโลก โดยเฉพาะจากเพศตรงข้าม ... สำหรับกระต่ายขอแค่เขาเป็นผู้ชายไม่เจ้าชู้ รักเดียวใจเดียว เอาใจใส่กระต่ายก็พอแล้วค่ะ”
“ชอบคนใจดีหรือ”
ณฐารำพึงกับตัวเอง แต่เสียงคงดังพอที่สองน้าหลานได้ยิน พอรู้สึกถึงสายตาสองคู่ก็เงยหน้ามองกลับไป
“อะไรวะ” ณฐาถามพลางมองสองน้าหลาน
“เปล่าค่ะ” คนึงมาสปฏิเสธ ก้มหน้าก้มตารีบกินอาหารเช้าเพราะเธอจะติดรถน้าชายออกไปโรงเรียนสอนภาษา
“นั่นล่ะ ผู้หญิงชอบผู้ชายใจดี จำไว้” ส่วนศิลายัดสลัดผักใส่ปากคำสุดท้ายพูดก่อนจะลุกเดินเอาจานไปเก็บในครัว ปล่อยให้คนหน้างงนั่งขมวดคิ้วเพียงลำพัง
หลังเรียนพิเศษเสร็จราวบ่ายสาม คนึงมาสแอบมาโรงพยาบาลเวชธีระอีกแล้ว คราวนี้เธอส่งข้อความมาหาณฐาก่อนว่าอยากจะกลับบ้านพร้อมเขา จำได้ว่าณฐามีเวรตรวจวันนี้ถึงห้าโมงเย็น
คนึงมาสสงสัยว่าทินกฤตจะอยู่ร้านกาแฟหรือเปล่า เธอไปถึงร้านก็พบความผิดหวัง ทินกฤตไม่ได้นั่งจุดเดิมที่เขาเคยนั่ง เธอจึงเดินไปรอบๆ โรงพยาบาลแทน และแล้วเธอก็เจอเขาจนได้
“พ่ออยู่นี่เอง” คนึงมาสเห็นทินกฤตนั่งอยู่บนม้านั่งริมทางเดินสนามหญ้าด้านหลัง หน้าตาของเขาดูเหงาและอ้างว้างจนคนึงมาสห่อเหี่ยวใจไปด้วย เธอค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ เขาไม่ได้รู้สึกตัวเลย เอาแต่มองบางอย่างในมือ
กระทั่งเธอหยุดข้างๆ ม้านั่ง และเห็นว่าบางอย่างในมือของทินกฤตนั้นคือรูปถ่ายเด็กมัธยมปลายชายหญิงคู่หนึ่ง คนึงมาสสั่นไปทั้งหัวใจ น้ำตาจะไหล เพราะเด็กสาวในรูปคือแม่ของเธอเอง!
ทินกฤตเพิ่งได้สติ เขาเงยหน้าไปข้างๆ เห็นคนึงมาสยืนน้ำตาคลอก็ตกใจ
“กระต่าย เจอกันอีกแล้ว คราวนี้มากับเพื่อนอีกหรือ” ทินกฤตไม่ได้รีบซ่อนรูปอย่างคราวก่อน น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนใจดี หากแววตาชายหนุ่มกลับเศร้าจนใจคนมองสะท้านไปหมด
“คุณไม่สบายหรือเปล่าคะ” คนึงมาสอยากจะถามเจาะจงมากกว่านี้ ว่าทินกฤตเป็นอะไร ทำไมเขาถึงได้เศร้าขนาดนี้ แต่เธอกับเขายังคงเป็นคนแปลกหน้ากัน เธอเลยถามอ้อมๆ แทน
“ผมดูเหมือนคนไม่สบายหรือ” ทินกฤตขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมทำงานที่นี่ เป็นผู้บริหาร ผมไม่ใช่คนไข้หรือผู้ป่วยหรอกนะ”
คนึงมาสสั่นหัวไปมา น้ำตาที่คลออยู่เต็มดวงตาร่วงพรู “คุณทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้นี่คะ หรือว่าคุณคิดถึงคนในรูปหรือคะ”
ทินกฤตลดสายตามองรูปถ่ายเก่าๆ เขาอมยิ้ม … ยอมรับว่าเขาคิดถึง
“ผมคิดถึงความสุข คิดถึงรอยยิ้มที่ผมเคยมีเหมือนในรูป นี่รู้อะไรไหม ผมเคยมีลูกด้วยนะ”
ทินกฤตไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเล่าความลับน่าอายให้คนึงมาสฟัง เขาเหมือนคนที่แบกของหนักไว้เต็มบ่าแล้วอดทนแบกต่อไม่ไหว อยากจะวางทุกสิ่งอย่างลง การได้ระบายให้ใครสักคนฟังคือการเยียวยาอย่างหนึ่ง น่าแปลก ทำไมใครคนนั้นถึงเป็นคนที่เขาเพิ่งรู้จักไม่กี่วัน
“ลูกหรือคะ” คนึงมาสยกมือแตะหน้าอก หัวใจเธอเต้นแรง ไม่คิดเลยว่าทินกฤตจะเล่าให้เธอฟัง
“ใช่ แต่ลูกของผมไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว ผมเสียลูกไป แม้ผมจะไม่ได้ตั้งใจจะมีลูกตอนเรียน แต่ผมก็รักลูก และอยากให้แกได้เกิดมา มันเป็นความผิดผมเองที่ตัดสินใจพลาดไป ผมเลยต้องทนทุกข์อยู่ถึงทุกวันนี้ ถ้าแกยังอยู่ แกคงโตประมาณกระต่ายแล้วล่ะ”
“กระต่ายเป็น …” คนึงมาสชะงัก เธอต้องห้ามไม่ให้แสดงตัวว่าเธอคือเด็กคนนั้น เธอตั้งใจไว้ว่าจะมารู้จักพ่อเฉยๆ ไม่ได้อยากบอกเขาไม่ใช่หรือ
ทินกฤตไม่ทันจะได้ถาม เขาเหมือนจะได้ยินเสียงจริยาแว่วๆ ถ้าเจอหน้าจริยา ทินกฤตคงเหนื่อยกายเหนื่อยใจมากกว่าเดิม เขาจึงอยากหลบให้พ้นสาวเจ้าอารมณ์ก่อน
“ผมมีงานต้องทำ ผมขอตัวก่อนนะ นี่นามบัตรของผม ถ้ากระต่ายมาที่นี่อีก โทรหาผมได้ไหม” ทินกฤตถูกชะตากับสาวอ่อนวัยคนนี้มากผิดปกติ ถ้าได้พบได้คุยกันอีกก็คงดี
“ค่ะ” คนึงมาสรับนามบัตรมาถือไว้ เธอยืนอยู่ที่เดิมแม้ทินกฤตจะเดินจากไปนานแล้ว น้ำตาที่ห้ามไว้ก็ไหลไม่หยุด ก่อนจะนึกได้ว่านัดณฐาไว้ เธอไม่ควรปล่อยให้ณฐารอนาน หญิงสาวปาดน้ำตาแล้วรีบเดินไปศูนย์หัวใจ
“กระต่าย ผมยังไม่เลิกเลย รอหน่อยนะ” ณฐาออกมาคุยกับพยาบาลพอดี เห็นคนึงมาสเดินมาด้วยหน้าตาอมเศร้าก็แปลกใจ “เกิดอะไรขึ้น”
คนึงมาสเงยหน้ามองคนถาม แววตาอาทรจากคนตัวสูงทำให้เธอกลั้นน้ำตาเรื่องพ่อต่อไม่ไหว สุดท้ายก็ได้แต่ซบอกกว้างของณฐาปล่อยโฮเบาๆ เธอสับสนและทรมานใจมาก
พ่อรู้ว่ามีเธออยู่ แต่พ่อไม่รู้ว่าเธอยังอยู่บนโลกใบนี้ แล้วทำไมพ่อถึงได้ไม่ยอมรับเธอกับแม่!
ณฐามองอย่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับหญิงสาว หรือเธอไปเจอเรื่องช้ำใจจากทินกฤตมาหรือเปล่า
จบตอน
มาสงนิยายค่า ยังหวานไม่ได้เท่าไหร่ รอหมอณัฐอยากทำคะแนนแข่งกับคุณทินกฤตก่อนน้า ค่อยมาหวานกันนน
คุณแว่นใส - เพราะเข้าใจผิด ก็เกิดเรื่องดีๆ กับกระต่ายเพียบเลยนะคะ อย่างน้อยน้าหินก็เชียร์เพื่อน อิอิ
พบกันใหม่ตอนหน้าค่า
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.พ. 2560, 04:32:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.พ. 2560, 04:34:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 984
| << ตอนที่ 3 - 50% | ตอนที่ 4 - 35% >> |
แว่นใส 6 ก.พ. 2560, 07:25:21 น.
กระต่ายต้องสืบเรื่องอดีตอีกเยอะ
กระต่ายต้องสืบเรื่องอดีตอีกเยอะ
kaelek 11 ก.พ. 2560, 07:28:31 น.
ตามอ่านรวดเดียวเลย ..เห็นใจกระต่าย อยากได้หมอฟัน(ช่วงนี้ปวดฟัน 555) น้าหินจะมีคู่มั้ยหนอ น้าณัฐคงไม่ต้องห่วง หลงทางสู่วังวนเด็กแน่ๆ
ตามอ่านรวดเดียวเลย ..เห็นใจกระต่าย อยากได้หมอฟัน(ช่วงนี้ปวดฟัน 555) น้าหินจะมีคู่มั้ยหนอ น้าณัฐคงไม่ต้องห่วง หลงทางสู่วังวนเด็กแน่ๆ
