หัวใจลายกระต่าย (รอลงต่อนะคะ)
ถ้าหัวใจคือดวงจันทร์ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
Tags: หัวใจ กระต่าย ปิ่นนลิน รัก คุณหมอ
ตอน: ตอนที่ 4 - 35%
ตอนที่ 4 - 35%
บ่ายวันถัดมา คนึงมาสนั่งทำการบ้านภาษาอังกฤษเพียงลำพังภายในห้องนั่งเล่นกลางบ้าน น้าชายทั้งสองต่างออกไปทำงาน เธอเรียนพิเศษเสร็จก็กลับบ้านเลยโดยไม่ได้แวะไปไหน เพื่อนสนิทโทรมาชวนไปดูหนังกินขนมก็ยังไม่อยากไป เธออยากไปหาทินกฤตแต่ก็กลัวความลับจะหลุดจนทำให้เขารู้ว่าเธอคือลูกสาวของเขา
คนึงมาสวางปากกาจากการทำการบ้าน แล้วหยิบกระจกเงาแผ่นเล็กๆ จากในกระเป๋าดินสอออกมาส่องหน้าตัวเอง มีหลายคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าหน้าเธอเหมือนแม่ ไม่ว่าจะดวงตา จมูก หรือริมฝีปาก ที่ไม่ค่อยจะเหมือนก็คงสีผิวขาวกว่า และทรงคิ้วเข้มดูไม่มีคล้ายใครในตระกูลแม่สักคน เวลานี้คนึงมาสเปิดรูปทินกฤตจากโทรศัพท์มือถือ ดูแล้วถ้าไม่ได้คิดไปเอง ก็มีส่วนคล้ายทินกฤตอยู่เหมือนกัน
หญิงสาววางกระจกเงาลงบนโต๊ะ พลันถอนหายใจ สมาธิการทำการบ้านกระเจิดกระเจิงไปหมด ในสมองเธอเอาแต่ตั้งคำถามว่าเรื่องของพ่อแม่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ โดยเธอไม่รู้เลยว่าเธอได้ตกอยู่ในสายตาของคนร่วมบ้านอย่างณฐา
ใบหน้าเหงาๆ กับเสียงถอนหายใจ และการฟุบกับโต๊ะนิ่งๆ ของหญิงสาวบนพื้นกลางห้องนั่งเล่น ทำให้ณฐาที่เพิ่งกลับถึงบ้านมองอย่างเป็นห่วง คนึงมาสซึมมาตั้งแต่เมื่อวาน เธอร้องไห้แต่ไม่ยอมอธิบายว่าร้องเพราะอะไร วันนี้ตอนเช้าเธอก็ตื่นสาย เห็นบ่นว่าปวดหัวเลยไม่ได้ลุกมาทำอาหารเช้า ศิลาคงไม่ได้สังเกต คิดว่าหลานสาวอาจจะป่วยเฉยๆ หากณฐาที่รู้เรื่องทินกฤตเขาเลยเป็นห่วงจิตใจหญิงสาวขึ้นมา
“กระต่าย” ณฐาส่งเสียงเรียก คนฟุบกับโต๊ะเงยหน้ามาก็แปลกใจ
“น้าณัฐกลับไวจังค่ะ ยังไม่ห้าโมงเลยนะคะ”
“ผมเลิกไวน่ะ” ณฐาบอกพลางนั่งบนโซฟาซึ่งอยู่ด้านหลังคนึงมาส “เหมือนวันนี้หินจะไปทำคลีนิคนะ เราออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกดีไหม”
เขาแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากดูแลหัวใจที่หมองเศร้าของคนตัวเล็ก เป็นเพราะเคยเห็นคนึงมาสตอนเป็นเด็ก หรือเพราะคนึงมาสคือหลานสาวเพื่อนสนิทก็ไม่รู้ ที่รู้ก็คือเขาแทบจะมีแต่หญิงสาวในสายตาและความนึกคิด ณฐาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ขนาดกับน้องสาวคนเล็ก ก็ยังไม่รู้วุ่นวายใจขนาดนี้เลย
“กระต่ายยังไม่หิวเลยค่ะ” คนึงมาสตอบ ใบหน้าขาวเซื่องซึมหมดอาลัยตายอยาก
“แต่ผมหิวนี่ กระต่ายไปเป็นเพื่อนผมไม่ได้หรือ” ณฐาถาม
เขาคงไม่รู้สึกว่าน้ำเสียงแทบจะกลายเป็นอ้อนจนคนได้ยินเบิกตากว้าง มองอย่างตกใจ ถามกลับไปน้ำเสียงตะกุกตะกัก มือไม้เกิดอาการวางไม่ถูกแตะแก้มแตะคอมั่วไปหมด
“น้าณัฐหิวมากหรือคะ กระต่ายทำอะไรให้กินไหมคะ”
ใจซึมเซาค่อยๆ เต้นแรงเพราะสายตาอบอุ่นอ่อนโยนที่จับจ้องเธอ เพราะเธอมัวแต่สนใจเรื่องบิดา จนลืมไปเลยว่าเธอแอบรักศัลยแพทย์หัวใจตรงหน้าอยู่ ซึ่งหลายวันมานี้เธอก็ใกล้ชิดกับณฐามาก แต่เธอแทบไม่ได้สนใจเขาเลย
“ไม่เอาล่ะ ออกไปกินข้างนอกดีกว่า ผมจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน กระต่ายก็เตรียมตัวนะ”
“ก็ได้ค่ะ” คำตอบของเธอเรียกรอยยิ้มจากชายหนุ่มได้ คุณหมอหนุ่มเลยลุกเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ทิ้งให้คนฟังยังนั่งใจเต้นแรง คนึงมาสเตือนตัวเองซ้ำๆ ไปมา
“เขาแค่ชวนไปกินข้าวเฉยๆ น่ะยัยกระต่าย อย่าตื่นเต้นสิ!” ก่อนที่เธอจะรีบไปเตรียมตัวบ้าง
ณฐาขับรถพาคนึงมาสมาถึงคอมมูนิตี้มอล์แห่งหนึ่งใกล้บ้าน มีร้านอาหารมากมายหลากหลายประเภท นายแพทย์หนุ่มถามความต้องการหญิงสาว คนึงมาสเลือกเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นอาหารโปรดของเธอ
“อยากกินไอศกรีมไหม” ณฐาถามระหว่างรอบริกรนำบิลค่าอาหารมาให้ เขากับเธอเพิ่งจัดการอาหารเย็นกันเสร็จ
“ไม่ดีกว่าค่ะ กระต่ายอิ่มแล้ว ท้องป่องแล้วดูสิคะ” คนึงมาสตอบพลางลูบท้องตัวเองไปด้วย คนมองยิ้มขำกับท่าทางของหญิงสาว
“งั้นผมแวะซื้อกาแฟก่อน เราค่อยกลับบ้านกันนะ” เขาบอกพลางรับบิลจากพนักงานมาตรวจสอบรายการอาหาร ก่อนจะส่งบัตรเครดิตให้
“กระต่ายจ่ายของกระต่ายนะคะ” คนึงมาสยื่นธนบัตรประมาณค่าอาหารของเธอให้ชายหนุ่ม ณฐาย่นคิ้วแล้วส่ายหน้าตอบ
“ไม่ต้องหรอก ผมเป็นคนชวนกระต่ายนะ ผมเลี้ยงเอง อีกอย่างผมทำงานแล้ว ส่วนกระต่ายยังไม่ได้ทำงาน เพราะงั้นอย่าเกรงใจไปเลย”
“แต่ว่าแม่แตสอนว่าอย่ารับของฟรีจากเพศตรงข้ามนี่คะ” คนึงมาสให้เหตุผล หากณฐาก็ยังยืนยันคำเดิม
“ยกเว้นผมสักคนนะ อย่ามองผมเป็นคนอื่นคนไกล”
หลังจากหันไปรับบัตรเครดิตพร้อมสลิปคืนจากพนักงาน แล้วชวนหญิงสาวออกจากร้านอาหาร ตรงไปยังร้านกาแฟที่ชั้นล่าง แต่ยังไม่ทันได้เข้าร้านกาแฟ ณฐาก็ขอตัวรับโทรศัพท์มือถือที่ด้านนอกร้านก่อน โดยบอกให้คนึงมาสเข้าไปเลือกเครื่องดื่มก่อนเลย
คนึงมาสยืนมองเมนูเครื่องดื่มไปพลาง รอณฐาไปพลาง ก่อนจะถูกสะกิด พอเธอหันไปมองก็เจอผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาถามเธอพร้อมรอยยิ้ม
“ผมเลี้ยงกาแฟคุณได้ไหมครับ ผมอยากรู้จักคุณ คุณน่ารักมาก”
“คะ” คนึงมาสย่นคิ้วให้หนุ่มแปลกหน้า ทั้งตกใจและระแวง เธออาจเคยถูกคนแปลกหน้าจีบบ้าง ขอเบอร์โทรศัพท์บ้าง แต่ยังไม่เคยเจอการรุกรวดเร็วขนาดนี้มาก่อน แน่นอนว่าเธอต้องปฏิเสธชายแปลกหน้าไปอยู่แล้ว เพียงแต่ณฐาตอบไวกว่า
“ไม่ต้องหรอกครับ เธอมากับผมครับ” ณฐาเดินเข้าร้านมาทันพอดีได้ยินคำชมจากหนุ่มแปลกหน้า ดวงตาหลังแว่นจึงฉายความดุข่มขวัญอีกฝ่าย
“อ่อ ครับ ผมเข้าใจแล้ว น่ารักอย่างนี้ไม่แปลกจะมีแฟน ผมขอโทษด้วยครับ” ชายแปลกหน้ายิ้มและไหวไหล่ เดินจากไปอย่างง่ายดาย
คนึงมาสค่อยๆ เงยหน้ามองร่างสูงที่เบียดชิดกับตัวเธอ ณฐากำลังตีหน้าขรึมใส่ผู้ชายคนนั้น หัวใจเธอเต้นตึกตักเพราะความใกล้ชิด
“เขาเข้าใจผิดแล้วค่ะ” คนึงมาสหลบตาลงมองพื้น เพราะแววตาณฐาน่ากลัวแปลกๆ ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เหมือนตอนแรกๆ ที่เธอเผลอเปิดประตูเกือบเห็นเขาโป๊นั่นล่ะ
ณฐาไม่สนเรื่องเข้าใจผิด เขากลับเป็นห่วงอีกเรื่องหนึ่งแทนมากกว่า
“กระต่าย” เสียงทุ้มนิ่งๆ ของณฐาทำให้คนึงมาสสะดุ้ง เธอไม่ได้ใจลอย แต่กำลังไหวหวั่นกับเขามากขึ้นต่างหาก
“คะ” เสียงของเธอสั่น ใจก็เต้นแรง เพราะณฐายังไม่เลิกขึงตาดุ ได้ยินเขาสั่งเธอเสียงเฉียบว่า
“นอกจากผมแล้ว ห้ามรับของฟรีจากผู้ชายคนอื่นนะ ห้ามไปนั่งดื่มกาแฟฟรีกับผู้ชายคนอื่นด้วย ผมคนเดียวเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น”
คนึงมาสอ้าปากค้าง ไม่ทันจะได้ถามว่า ‘ทำไม’ มือของเธอก็ถูกจับไว้แน่น ณฐากำลังจูงมือพาเธอออกจากร้านกาแฟโดยลืมไปเลยว่าเขาอยากซื้อกาแฟก่อนกลับบ้าน
“น้าณัฐยังไม่ได้ซื้อกาแฟเลยค่ะ” คนึงมาสทักคนที่เดินข้างๆ
“รีบกลับดีกว่า เดี๋ยวจะมีคนมาจีบอีก” คำตอบของเขาทำให้ใจเธอพองฟู แต่คำพูดต่อมาหัวใจของเธอก็แตกดังโพละ “นายหินจะหาว่าผมดูแลหลานสาวเขาไม่ดี”
คนึงมาสคว่ำปากใส่ ที่แท้เพราะกลัวโดนน้าหินต่อว่างั้นหรือ เธอดึงมือคืนแล้วบอกเขาเสียงเข้ม
“น้าหินจะว่าน้าณัฐทำไมล่ะคะ” คนึงมาสนึกอายที่เผลอใจเต้นแรง กล้าคิดกล้าฝันหวานกับชายหนุ่ม ใช่สิ ณฐาอายุมากกว่าเธอตั้งสิบปี เขาคงไม่สนเด็กอย่างเธอหรอก “อีกอย่างกระต่ายก็ไม่อยากได้ของฟรีใครอยู่แล้วด้วย แม่สอนมาไม่ให้รับของจากเพศตรงข้ามค่ะ”
“ถ้าคุณทินกฤตให้ล่ะ” ณฐาเผลอพูดถึงชายอีกคนที่น่าจะมีผลต่อหัวใจหญิงสาว
“เกี่ยวอะไรกับคุณทินกฤตคะ กระต่ายไม่เคยรับของจากคุณทินกฤตเลยนะคะ” คนึงมาสขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมณฐาต้องพาดพิงทินกฤตด้วย เธออาจจะเคยรับการช่วยเหลือ และนามบัตรจากทินกฤต แต่คนึงมาสกล้าสาบานเลยว่าเธอไม่เคยต้องการของของทินกฤต แม้คนคนนั้นจะเป็นบิดาแท้ๆ ของเธอก็ตาม
“เหรอ ช่างเถอะ กลับบ้านได้แล้ว” ร่างสูงเลิกคิ้ว ทำท่าทางอย่างกับจะไม่เชื่อเธอ
อยู่ดีๆ ณฐาก็ฮึดฮัดใส่ จากก่อนหน้านี้ยังใจดีกับเธออยู่เลย มาหงุดหงิดกันแบบนี้ ทำเอาเธอปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
โปรดติดตามตอนต่อไป
นำนิยายมาส่งค่า
พักนี้ชีพจรลงเท้าจริงๆ เดินทางเป็นว่าเล่นเลย ไปทำงานนะไม่ใช่ไปเที่ยว แงง
คุณ แว่นใส - ค่อยๆ สืบไปพร้อมกระต่ายกันน้า ^__^
อ่านต่อพรุ่งนี้ค่า
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า
สวัสดีค่า
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.พ. 2560, 20:03:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.พ. 2560, 20:24:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 1011
| << ตอนที่ 3 - 100% | ตอนที่ 4 - 70% >> |
kaelek 12 ก.พ. 2560, 06:23:35 น.
น้าณัฐออกอาการ!!!
น้าณัฐออกอาการ!!!
แว่นใส 12 ก.พ. 2560, 08:16:39 น.
น้าณัฐหึงละ
น้าณัฐหึงละ
Zephyr 27 มี.ค. 2560, 01:09:34 น.
หึงๆๆๆๆ
หึงๆๆๆๆ