หัวใจลายกระต่าย (รอลงต่อนะคะ)
ถ้าหัวใจคือดวงจันทร์ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
Tags: หัวใจ กระต่าย ปิ่นนลิน รัก คุณหมอ
ตอน: ตอนที่ 5 - 35%
ตอนที่ 5 - 35%
ณฐาจำแทบไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขานอนไม่หลับอย่างคืนนี้คือเมื่อไหร่ ท่ามกลางความมืดของราตรีกาล มีแสงสลัวๆ จากไฟถนนหน้าบ้าน ทุกอย่างเงียบสงบเหมาะแก่การนอนหลับพักผ่อน หากร่างสูงในชุดนอนบนเตียงเดี่ยวนั้นเอาแต่พลิกไปมา ไม่สามารถข่มตาข่มใจหลับได้เสียที สุดท้ายก็ลุกขึ้นมานั่งทำหน้าเซ็ง ณฐาขยี้ผมตัวเองเพราะไม่รู้จะอะไรอย่างไรต่อไปกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไปเมื่อสามชั่วโมงก่อนขึ้นมานอน เขาชมคนที่นั่งกินบะหมี่ด้วยกันตอนเกือบเที่ยงคืน
’กระต่ายน่ารักดีนะ’
ณฐากุมขมับ เขาคิดอะไรถึงได้ชมคนึงมาสไปแบบนั้น แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าหลานสาวเพื่อนสนิทน่ารักจริงๆ นั่นล่ะ ไม่ว่าเวลายิ้ม เวลาพูด เวลาทำหน้างอนก็ยังน่ารักเลย เหมือนเขาเพิ่งค้นพบความสดใสแบบใหม่ที่หัวใจไม่เคยเจอมาก่อน เขาอายจนแทบจะมุดเตียงหนี ยิ่งนึกถึงแววตาตกใจของคนึงมาสที่โต๊ะอาหาร เธอถึงกับวิ่งไปในครัวดื่มน้ำ ส่วนเขาน่ะหรือก็รีบก้มหน้าก้มตาซัดบะหมี่ให้หมดถ้วย เพราะอายเหลือเกิน โชคดีที่ความมืดพรางหน้าแดงก่ำของเขาได้ ณฐาหลบหน้าหลบตา นั่งรอจนคนน่ารักที่สุดของเขากินบะหมี่จนหมดถ้วย ก่อนจะคว้าชามไปจัดการล้างให้เองเลย
ทุกอย่างรีบเร่งถึงขนาดไม่ยอมให้คนึงมาสซดน้ำซุปที่เหลือ เขาส่งแก้วบรรจุน้ำเปล่าอุณหภูมิห้องให้เธอดื่มล้างปาก
‘อย่าซดน้ำซุปเยอะเลย มันมีแต่ผงชูรส เดี๋ยวผมล้างชามให้ กระต่ายดื่มน้ำแก้วนี้ แล้วไปล้างหน้าแปรงฟันนอนได้แล้ว’
เขาเห็นมาตลอดว่าคนึงมาสเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่เคยได้ยินเธอพูดว่า ‘เดี๋ยวก่อน’ กับผู้ใหญ่สักครั้ง คนึงมาสลังเลคงเพราะไม่อยากให้เขาล้างชามให้เธอ แต่เมื่อเขาพูดซ้ำอีกครั้ง เธอก็ยอมเดินขึ้นห้องนอนในที่สุด
ก็เขาไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร ไม่รูจะพูดอะไรต่อ ณฐายังกังวลถ้าได้เจอกันตอนเช้า เธอจะคิดว่าเขาเป็นคนน่ากลัวหรือเปล่า สายตาที่มองเขาจะเปลี่ยนไปไหม
“โธ่เว้ย! ไอ้ณัฐนะไอ้ณัฐ! ประสาทจะกิน!!” ณฐาสบถเพราะคิดอะไรไม่ออกแล้ว แถมยิ่งนึกถึงก็ยิ่งร่างกายร้อนๆ รุมๆ ไม่สิ ไม่ใช่ร่างกายแต่เป็นใบหน้าของเขาต่างหาก แล้วทำไมเขาถึงมีอาการประหลาดๆ แบบนี้กับคนึงมาสเพียงคนเดียวนะ?
เช้าวันถัดมา คนึงมาสยืนเหม่ออยู่ในครัวเพียงลำพัง เธอออกไปตลาดหน้าหมู่บ้านแต่เช้าตรู่ ก่อนกลับมาเตรียมข้าวต้มกุ้งไว้รอน้าทั้งสอง รวมถึงมารดา ตอนนี้มาสิณีตื่นแล้วและกำลังแต่งตัวอยู่บนห้อง ส่วนน้าชายอีกเดี๋ยวก็คงลงมาจากห้องนอน
คนึงมาสมุ่นคิ้วครุ่นคิดถึงเมื่อคืน คำชมจากณฐามีความหมายอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงชมเธอแบบนั้น หรือว่าเธอกินบะหมี่มูมมามเหมือนเด็ก
“ไม่จริงใช่ไหม” หญิงสาวอยากร้องไห้ จำได้ว่าเธอกินบะหมี่ไปก็บ่นไปว่ามันจืด เพราะณฐาห้ามไม่ให้เธอปรุงเพิ่ม สงสัยว่าเขาคงเห็นเธอเหมือนเด็กๆ เลยชมว่าน่ารักแน่ๆ
“ยังไงก็ไม่โตสักที” เธอบ่นพลางสับต้นหอมดังปั่กๆ เล่นเอาคนที่เพิ่งลงมาถึงชะงัก มองอย่างสงสัยว่าคนน่ารักของเขาไปโมโหใครมา
“กระต่าย เป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียงของณฐาทำให้คนบ่นอุบอิบสะดุ้งเล็กน้อย เธอเหลียวไปเห็นณฐายืนทำหน้ากังวล เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มกับกางเกงยีนส์ขายาว ผมสั้นค่อนข้างยุ่ง และผมหน้าไม่ได้เซ็ทปัดเปิดหน้าผากเหมือนตอนออกไปทำงาน ไม่เนี้ยบอย่างทุกวัน ทำให้ณฐาดูอ่อนกว่าวัยเยอะเลย
“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ น้าณัฐหิวหรือยังคะ กระต่ายต้มข้าวต้มกุ้งไว้ค่ะ” เธอไม่ได้ยิ้ม กลับขมวดคิ้วมองร่างสูง เพราะยังคิดไม่ตกว่าเขาชมเธอทำไม
“เหรอ กระต่ายทำกับข้าวเก่งนี่” ณฐาเดินมายืนข้างๆ มองข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมแตะจมูก แรกๆ ก็ไม่ได้หิวมากเท่าไหร่ แต่พอเห็นกุ้งตัวอวบก็รู้สึกอยากอาหารขึ้นมาทันที
“คุณยายสอนน่ะค่ะ คุณยายกระต่ายทำอาหารอร่อยมากเลยนะคะ” พอพูดถึงท่าน เธอก็อดคิดถึงไม่ได้
“ผมจำได้ ตอนที่ไปเที่ยวบ้านกระต่าย ผมชอบอาหารฝีมือคุณยายของกระต่ายมากเลย ท่านทำขนมก็อร่อยด้วย” ณฐาตอบ เชาเริ่มยิ้มเมื่อสบตาดวงกลมๆ ของหญิงสาว เธอขมักเขม้นกับการตักข้าวต้มใส่ชาม
“ไว้น้าณัฐไปหาคุณยายอีกสิคะ คุณยายเป็นแฟนคลับน้าณัฐนะคะ” คนึงมาสหัวเราะคิกคัก เธอเคยเอาเพจหมอหล่อที่ลงรูปณฐาให้คุณยายดู คนึงมาสเล่าให้คุณยายฟังว่าเธอแอบชอบผู้ชายในรูป คุณยายก็น่ารักกลายเป็นแฟนคลับไปด้วย ซึ่งคนึงมาสมั่นใจได้เลยว่าณฐาไม่รู้เรื่องที่เขาโด่งดังในเพจเฟชบุ๊คแน่ๆ
ณฐาได้ยินก็สงสัยว่า
“แล้วกระต่ายล่ะ”
“คะ?” คนถูกถามเงยหน้ามองตอบงงๆ เธอเขินจนรีบหลบตา เพราะแววตาณฐากำลังส่งยิ้มหวานให้เธอ “อะไรหรือคะ”
“เป็นแฟนคลับผมด้วยหรือเปล่า”
คนึงมาสไม่กล้ามองคนถาม เธอรู้สึกว่าณฐาจะก้มตัวลงมาใกล้เธอ เสียงทุ้มใกล้เธอจัง กลิ่นหอมๆ จากตัวเขาอีก แต่เธอก็แค่สันนิษฐานเอา เธอกลัวจะถูกเขาจับพิรุธได้
“คือว่า” คนึงมาสอ้ำอึ้ง ด้วยไม่คิดว่าจะโดนถามกันตรงๆ แบบนี้ โชคดีที่แม่ของเธอเดินเข้ามาช่วยชีวิตเธอก่อน
“กระต่าย ทำอะไรกินน่ะลูก หอมเชียว” มาสิณีเข้ามายืนข้างๆ
“ข้าวต้มกุ้งค่ะแม่” คนึงมาสหันไปส่งยิ้มให้มาสิณีอยู่ในชุดที่พร้อมออกไปข้างนอกแล้ว
“ดีจัง น่ากินมากเลยจ้ะ”
“พี่กระแตเอาชามนี้ไปก่อนก็ได้ครับ” ณฐาพูดแล้วยกชามที่ถืออยู่ไปวางที่โต๊ะกินข้าวให้เลย
“น้าหินขอด้วยสิ” คนที่เพิ่งลงมาส่งเสียงดังมาก่อนตัว กระทั่งศิลาเดินมาถึงโต๊ะกินข้าว มาสิณีก็ถามอย่างแปลกใจ
“หิน นี่น้องใส่เชิ้ตผูกไทด์ทำไม”
“ผมต้องไปทำงานน่ะครับ” ศิลาทำงานวันเสาร์เป็นปกติ เรื่องนี้พี่สาวเพิ่งจะรู้
“อ้าว พี่ว่าจะให้หินพาพี่กับกระต่ายไปช้อปปิ้งสักหน่อย” มาสิณีนั่งลงตรงข้ามน้องชายถามอย่างผิดหวัง คนึงมาสเห็นว่าสมาชิกครบแล้วก็ตักข้าวต้มมานั่งกินด้วยกันเลย ณฐาช่วยเธอยกชามข้าวต้มมาเผื่อน้าชายเธอด้วย
“พี่เพิ่งช้อปจากยุโรปกลับมา ยังจะช้อปอีกหรือครับ” ศิลารู้สึกว่าน้ำหนักกระเป๋าเดินทางพี่สาวขากลับนี่จะหนักกว่าตอนขาไปเยอะเลย
“แต่พี่ไม่ได้ช้อปกับกระต่ายนี่นา พี่อยากพาลูกสาวไปซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางอะไรบ้าง ดูสิ มาอยู่กรุงเทพฯ แล้วไม่แต่งตัวได้ยังไง เดี๋ยวขายไม่ออกกันพอดี”
“แม่!” คนึงมาสทำตาโต ทำไมอยู่ๆ แม่ต้องพูดอะไรแบบนี้กลางโต๊ะกินข้าวด้วยนะ ณฐาก็ตกใจเงยหน้าจากชามข้ามต้มมองมาสิณีเช่นกัน
“ไม่ต้องรีบก็ได้มั้งครับพี่แต ผมยังไม่อยากให้กระต่ายมีแฟน” ศิลาพูดออกไปก็เพิ่งนึกได้ว่าณฐาแอบมองหลานสาวเขาอยู่ แต่ศิลาก็แค่ปรายตามองเพื่อนเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พอปรายตามองก็เห็นว่าณฐามองหน้าเขาอยู่ ถึงศิลาจะเชียร์ณฐาให้หลาน แต่ใช่จะยอมให้จีบหลานเขาง่ายๆ นะ!
“พี่ก็ใช่จะให้กระต่ายมีแฟนง่ายๆ นะ แต่กระต่ายต้องหัดแต่งตัวบ้าง ช่วงวัยสาวน่ะสำคัญนะกระต่าย เป็นช่วงที่แต่งตัวสนุกที่สุดแล้ว อีกเดี๋ยวก็ต้องไปสมัครงานด้วย ไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมไว้ก่อนก็ดีนี่จ๊ะ”
“ผมต้องไปทำงานครับ ถ้ายังไงให้ณัฐขับรถให้แทนก็แล้วกันนะ” ศิลาหันไปถามเพื่อนซี้ “นายว่างใช่ไหมวะณัฐ”
“ก็ว่างนะ ผมขับรถให้ก็ได้ครับพี่แต” ณฐายินดีช่วยเหลืออยู่แล้ว
“พี่เกรงใจณัฐจัง แค่ขับไปส่งพี่กับกระต่ายก็พอแล้วล่ะจ้ะ ขอบใจนะ” มาสิณีส่งยิ้มให้เพื่อนน้องชายที่เห็นกันมาตั้งแต่ณฐายังสวมชุดนักเรียน เธอคิดว่าณฐานี่ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อ เรียนเก่ง แถมยังนิสัยดีอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ณฐาตอบ เขาละสายตาจากคนเป็นแม่ไปยังคนเป็นลูกฝั่งตรงข้าม คนึงมาสเหยียดยิ้มให้แล้วก้มหน้าตักข้าวต้มใส่ปาก ณฐาลอบถอนหายใจเบาๆ เพื่อข่มใจที่เต้นแรงเพราะแค่สบตากัน!
โปรดติดตามตอนต่อไปค่า
นำนิยายมาส่งค่ะ ^^
น้าณัฐกำลังจะพัฒนาอัพเลเวล กระต่ายจะจับได้ไหมน้า ^^
คุณ แว่นใส - ให้กำลังใจคุณพ่อด้วยนะค้า ท่าทางคุณแม่จะไม่ยอมให้รู้ง่ายๆ หรอกน่า อิอิ
คุณ kaelek - น้าหินจะทำอะไรได้น้า นอกจากเอาแต่ทำงาน ใช้ชีวิตแห้งเหี่ยวไปวันๆ ^^
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า สวัสดีค่า
ณฐาจำแทบไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขานอนไม่หลับอย่างคืนนี้คือเมื่อไหร่ ท่ามกลางความมืดของราตรีกาล มีแสงสลัวๆ จากไฟถนนหน้าบ้าน ทุกอย่างเงียบสงบเหมาะแก่การนอนหลับพักผ่อน หากร่างสูงในชุดนอนบนเตียงเดี่ยวนั้นเอาแต่พลิกไปมา ไม่สามารถข่มตาข่มใจหลับได้เสียที สุดท้ายก็ลุกขึ้นมานั่งทำหน้าเซ็ง ณฐาขยี้ผมตัวเองเพราะไม่รู้จะอะไรอย่างไรต่อไปกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไปเมื่อสามชั่วโมงก่อนขึ้นมานอน เขาชมคนที่นั่งกินบะหมี่ด้วยกันตอนเกือบเที่ยงคืน
’กระต่ายน่ารักดีนะ’
ณฐากุมขมับ เขาคิดอะไรถึงได้ชมคนึงมาสไปแบบนั้น แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าหลานสาวเพื่อนสนิทน่ารักจริงๆ นั่นล่ะ ไม่ว่าเวลายิ้ม เวลาพูด เวลาทำหน้างอนก็ยังน่ารักเลย เหมือนเขาเพิ่งค้นพบความสดใสแบบใหม่ที่หัวใจไม่เคยเจอมาก่อน เขาอายจนแทบจะมุดเตียงหนี ยิ่งนึกถึงแววตาตกใจของคนึงมาสที่โต๊ะอาหาร เธอถึงกับวิ่งไปในครัวดื่มน้ำ ส่วนเขาน่ะหรือก็รีบก้มหน้าก้มตาซัดบะหมี่ให้หมดถ้วย เพราะอายเหลือเกิน โชคดีที่ความมืดพรางหน้าแดงก่ำของเขาได้ ณฐาหลบหน้าหลบตา นั่งรอจนคนน่ารักที่สุดของเขากินบะหมี่จนหมดถ้วย ก่อนจะคว้าชามไปจัดการล้างให้เองเลย
ทุกอย่างรีบเร่งถึงขนาดไม่ยอมให้คนึงมาสซดน้ำซุปที่เหลือ เขาส่งแก้วบรรจุน้ำเปล่าอุณหภูมิห้องให้เธอดื่มล้างปาก
‘อย่าซดน้ำซุปเยอะเลย มันมีแต่ผงชูรส เดี๋ยวผมล้างชามให้ กระต่ายดื่มน้ำแก้วนี้ แล้วไปล้างหน้าแปรงฟันนอนได้แล้ว’
เขาเห็นมาตลอดว่าคนึงมาสเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่เคยได้ยินเธอพูดว่า ‘เดี๋ยวก่อน’ กับผู้ใหญ่สักครั้ง คนึงมาสลังเลคงเพราะไม่อยากให้เขาล้างชามให้เธอ แต่เมื่อเขาพูดซ้ำอีกครั้ง เธอก็ยอมเดินขึ้นห้องนอนในที่สุด
ก็เขาไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร ไม่รูจะพูดอะไรต่อ ณฐายังกังวลถ้าได้เจอกันตอนเช้า เธอจะคิดว่าเขาเป็นคนน่ากลัวหรือเปล่า สายตาที่มองเขาจะเปลี่ยนไปไหม
“โธ่เว้ย! ไอ้ณัฐนะไอ้ณัฐ! ประสาทจะกิน!!” ณฐาสบถเพราะคิดอะไรไม่ออกแล้ว แถมยิ่งนึกถึงก็ยิ่งร่างกายร้อนๆ รุมๆ ไม่สิ ไม่ใช่ร่างกายแต่เป็นใบหน้าของเขาต่างหาก แล้วทำไมเขาถึงมีอาการประหลาดๆ แบบนี้กับคนึงมาสเพียงคนเดียวนะ?
เช้าวันถัดมา คนึงมาสยืนเหม่ออยู่ในครัวเพียงลำพัง เธอออกไปตลาดหน้าหมู่บ้านแต่เช้าตรู่ ก่อนกลับมาเตรียมข้าวต้มกุ้งไว้รอน้าทั้งสอง รวมถึงมารดา ตอนนี้มาสิณีตื่นแล้วและกำลังแต่งตัวอยู่บนห้อง ส่วนน้าชายอีกเดี๋ยวก็คงลงมาจากห้องนอน
คนึงมาสมุ่นคิ้วครุ่นคิดถึงเมื่อคืน คำชมจากณฐามีความหมายอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงชมเธอแบบนั้น หรือว่าเธอกินบะหมี่มูมมามเหมือนเด็ก
“ไม่จริงใช่ไหม” หญิงสาวอยากร้องไห้ จำได้ว่าเธอกินบะหมี่ไปก็บ่นไปว่ามันจืด เพราะณฐาห้ามไม่ให้เธอปรุงเพิ่ม สงสัยว่าเขาคงเห็นเธอเหมือนเด็กๆ เลยชมว่าน่ารักแน่ๆ
“ยังไงก็ไม่โตสักที” เธอบ่นพลางสับต้นหอมดังปั่กๆ เล่นเอาคนที่เพิ่งลงมาถึงชะงัก มองอย่างสงสัยว่าคนน่ารักของเขาไปโมโหใครมา
“กระต่าย เป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียงของณฐาทำให้คนบ่นอุบอิบสะดุ้งเล็กน้อย เธอเหลียวไปเห็นณฐายืนทำหน้ากังวล เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเทาเข้มกับกางเกงยีนส์ขายาว ผมสั้นค่อนข้างยุ่ง และผมหน้าไม่ได้เซ็ทปัดเปิดหน้าผากเหมือนตอนออกไปทำงาน ไม่เนี้ยบอย่างทุกวัน ทำให้ณฐาดูอ่อนกว่าวัยเยอะเลย
“ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ น้าณัฐหิวหรือยังคะ กระต่ายต้มข้าวต้มกุ้งไว้ค่ะ” เธอไม่ได้ยิ้ม กลับขมวดคิ้วมองร่างสูง เพราะยังคิดไม่ตกว่าเขาชมเธอทำไม
“เหรอ กระต่ายทำกับข้าวเก่งนี่” ณฐาเดินมายืนข้างๆ มองข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมแตะจมูก แรกๆ ก็ไม่ได้หิวมากเท่าไหร่ แต่พอเห็นกุ้งตัวอวบก็รู้สึกอยากอาหารขึ้นมาทันที
“คุณยายสอนน่ะค่ะ คุณยายกระต่ายทำอาหารอร่อยมากเลยนะคะ” พอพูดถึงท่าน เธอก็อดคิดถึงไม่ได้
“ผมจำได้ ตอนที่ไปเที่ยวบ้านกระต่าย ผมชอบอาหารฝีมือคุณยายของกระต่ายมากเลย ท่านทำขนมก็อร่อยด้วย” ณฐาตอบ เชาเริ่มยิ้มเมื่อสบตาดวงกลมๆ ของหญิงสาว เธอขมักเขม้นกับการตักข้าวต้มใส่ชาม
“ไว้น้าณัฐไปหาคุณยายอีกสิคะ คุณยายเป็นแฟนคลับน้าณัฐนะคะ” คนึงมาสหัวเราะคิกคัก เธอเคยเอาเพจหมอหล่อที่ลงรูปณฐาให้คุณยายดู คนึงมาสเล่าให้คุณยายฟังว่าเธอแอบชอบผู้ชายในรูป คุณยายก็น่ารักกลายเป็นแฟนคลับไปด้วย ซึ่งคนึงมาสมั่นใจได้เลยว่าณฐาไม่รู้เรื่องที่เขาโด่งดังในเพจเฟชบุ๊คแน่ๆ
ณฐาได้ยินก็สงสัยว่า
“แล้วกระต่ายล่ะ”
“คะ?” คนถูกถามเงยหน้ามองตอบงงๆ เธอเขินจนรีบหลบตา เพราะแววตาณฐากำลังส่งยิ้มหวานให้เธอ “อะไรหรือคะ”
“เป็นแฟนคลับผมด้วยหรือเปล่า”
คนึงมาสไม่กล้ามองคนถาม เธอรู้สึกว่าณฐาจะก้มตัวลงมาใกล้เธอ เสียงทุ้มใกล้เธอจัง กลิ่นหอมๆ จากตัวเขาอีก แต่เธอก็แค่สันนิษฐานเอา เธอกลัวจะถูกเขาจับพิรุธได้
“คือว่า” คนึงมาสอ้ำอึ้ง ด้วยไม่คิดว่าจะโดนถามกันตรงๆ แบบนี้ โชคดีที่แม่ของเธอเดินเข้ามาช่วยชีวิตเธอก่อน
“กระต่าย ทำอะไรกินน่ะลูก หอมเชียว” มาสิณีเข้ามายืนข้างๆ
“ข้าวต้มกุ้งค่ะแม่” คนึงมาสหันไปส่งยิ้มให้มาสิณีอยู่ในชุดที่พร้อมออกไปข้างนอกแล้ว
“ดีจัง น่ากินมากเลยจ้ะ”
“พี่กระแตเอาชามนี้ไปก่อนก็ได้ครับ” ณฐาพูดแล้วยกชามที่ถืออยู่ไปวางที่โต๊ะกินข้าวให้เลย
“น้าหินขอด้วยสิ” คนที่เพิ่งลงมาส่งเสียงดังมาก่อนตัว กระทั่งศิลาเดินมาถึงโต๊ะกินข้าว มาสิณีก็ถามอย่างแปลกใจ
“หิน นี่น้องใส่เชิ้ตผูกไทด์ทำไม”
“ผมต้องไปทำงานน่ะครับ” ศิลาทำงานวันเสาร์เป็นปกติ เรื่องนี้พี่สาวเพิ่งจะรู้
“อ้าว พี่ว่าจะให้หินพาพี่กับกระต่ายไปช้อปปิ้งสักหน่อย” มาสิณีนั่งลงตรงข้ามน้องชายถามอย่างผิดหวัง คนึงมาสเห็นว่าสมาชิกครบแล้วก็ตักข้าวต้มมานั่งกินด้วยกันเลย ณฐาช่วยเธอยกชามข้าวต้มมาเผื่อน้าชายเธอด้วย
“พี่เพิ่งช้อปจากยุโรปกลับมา ยังจะช้อปอีกหรือครับ” ศิลารู้สึกว่าน้ำหนักกระเป๋าเดินทางพี่สาวขากลับนี่จะหนักกว่าตอนขาไปเยอะเลย
“แต่พี่ไม่ได้ช้อปกับกระต่ายนี่นา พี่อยากพาลูกสาวไปซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางอะไรบ้าง ดูสิ มาอยู่กรุงเทพฯ แล้วไม่แต่งตัวได้ยังไง เดี๋ยวขายไม่ออกกันพอดี”
“แม่!” คนึงมาสทำตาโต ทำไมอยู่ๆ แม่ต้องพูดอะไรแบบนี้กลางโต๊ะกินข้าวด้วยนะ ณฐาก็ตกใจเงยหน้าจากชามข้ามต้มมองมาสิณีเช่นกัน
“ไม่ต้องรีบก็ได้มั้งครับพี่แต ผมยังไม่อยากให้กระต่ายมีแฟน” ศิลาพูดออกไปก็เพิ่งนึกได้ว่าณฐาแอบมองหลานสาวเขาอยู่ แต่ศิลาก็แค่ปรายตามองเพื่อนเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พอปรายตามองก็เห็นว่าณฐามองหน้าเขาอยู่ ถึงศิลาจะเชียร์ณฐาให้หลาน แต่ใช่จะยอมให้จีบหลานเขาง่ายๆ นะ!
“พี่ก็ใช่จะให้กระต่ายมีแฟนง่ายๆ นะ แต่กระต่ายต้องหัดแต่งตัวบ้าง ช่วงวัยสาวน่ะสำคัญนะกระต่าย เป็นช่วงที่แต่งตัวสนุกที่สุดแล้ว อีกเดี๋ยวก็ต้องไปสมัครงานด้วย ไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมไว้ก่อนก็ดีนี่จ๊ะ”
“ผมต้องไปทำงานครับ ถ้ายังไงให้ณัฐขับรถให้แทนก็แล้วกันนะ” ศิลาหันไปถามเพื่อนซี้ “นายว่างใช่ไหมวะณัฐ”
“ก็ว่างนะ ผมขับรถให้ก็ได้ครับพี่แต” ณฐายินดีช่วยเหลืออยู่แล้ว
“พี่เกรงใจณัฐจัง แค่ขับไปส่งพี่กับกระต่ายก็พอแล้วล่ะจ้ะ ขอบใจนะ” มาสิณีส่งยิ้มให้เพื่อนน้องชายที่เห็นกันมาตั้งแต่ณฐายังสวมชุดนักเรียน เธอคิดว่าณฐานี่ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อ เรียนเก่ง แถมยังนิสัยดีอีก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ณฐาตอบ เขาละสายตาจากคนเป็นแม่ไปยังคนเป็นลูกฝั่งตรงข้าม คนึงมาสเหยียดยิ้มให้แล้วก้มหน้าตักข้าวต้มใส่ปาก ณฐาลอบถอนหายใจเบาๆ เพื่อข่มใจที่เต้นแรงเพราะแค่สบตากัน!
โปรดติดตามตอนต่อไปค่า
นำนิยายมาส่งค่ะ ^^
น้าณัฐกำลังจะพัฒนาอัพเลเวล กระต่ายจะจับได้ไหมน้า ^^
คุณ แว่นใส - ให้กำลังใจคุณพ่อด้วยนะค้า ท่าทางคุณแม่จะไม่ยอมให้รู้ง่ายๆ หรอกน่า อิอิ
คุณ kaelek - น้าหินจะทำอะไรได้น้า นอกจากเอาแต่ทำงาน ใช้ชีวิตแห้งเหี่ยวไปวันๆ ^^
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า สวัสดีค่า
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.พ. 2560, 01:23:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ก.พ. 2560, 01:23:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1012
| << ตอนที่ 4 - 100% | ตอนที่ 5 - 70% >> |
แว่นใส 14 ก.พ. 2560, 06:24:54 น.
ต้องเข้าทางแม่ยายมั้ง
ต้องเข้าทางแม่ยายมั้ง
พอใจ 14 ก.พ. 2560, 22:17:36 น.
น้าณัฐเริ่มหยอด คุณแม่แตจะรู้มั้ยนะ ว่ามีหนุ่มแอบชอบลูกสาว อิอิ
น้าณัฐเริ่มหยอด คุณแม่แตจะรู้มั้ยนะ ว่ามีหนุ่มแอบชอบลูกสาว อิอิ
