หัวใจลายกระต่าย (รอลงต่อนะคะ)
ถ้าหัวใจคือดวงจันทร์ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
Tags: หัวใจ กระต่าย ปิ่นนลิน รัก คุณหมอ
ตอน: ตอนที่ 6 - 35%
ตอนที่ 6 - 35%
คนึงมาสลงจากห้องนอนมาในตอนแปดโมงเช้าของอีกวัน หลังจากกินอาหารเช้าของตัวเองก่อน เพราะเธอนัดชนิดาไปว่ายน้ำออกกำลังกายกัน หญิงสาวเห็นแม่ตนเองยืนเปิดฝาชีเพื่อดูอาหารเช้าบนโต๊ะ ก็ปรี่ไปกอดอ้อนแม่แต่เช้า
“อะไรลูก อ้อนแม่อีกแล้ว” มาสิณีหัวเราะเมื่อลูกสาวกอดเธอเหมือนเด็กๆ “อยากได้อะไรหรือเปล่าคะ”
“กระต่ายไม่ได้อยากได้อะไรค่ะ แค่คิดว่าวันนี้แม่จะกลับแล้ว กระต่ายก็คิดถึงแม่ขึ้นมา เลยอยากกอดเยอะๆ ก่อนค่ะ กระต่ายไม่อยากให้แม่กลับเลย”
“แม่จะไม่กลับได้ยังไง คุณยายกับลุงเราก็คิดถึงแม่เหมือนกันนะ แม่ต้องกลับไปพาคุณยายไปหาหมอด้วย ให้คุณลุงดูคุณยายคนเดียวไม่ไหวหรอกลูก”
มาสิณีไม่ลืมว่าต้องพา ‘คุณสุดา’ มารดาวัยหกสิบสามปีไปพบแพทย์ตามนัด ตั้งแต่รู้ว่าบิดามีหนี้บริษัทหลายล้าน ท่านก็ทำงานหนักมาตลอด ยิ่งบิดามาคิดสั้นด่วนจากไป มารดาก็ต้องรับภาระเลี้ยงลูกวัยเรียนถึงสามคน พอแก่ตัวคุณสุดาเลยมีโรคนู่นนี่ถามหาบ้าง หากโดยรวมท่านก็ยังสุขภาพแข็งแรงดีอยู่
โชคดีที่พี่น้องของมาสิณีไม่มีใครเหลวไหล จึงแบ่งเบาภาระมารดาได้ด้วยทุนการศึกษา พี่ชายที่อายุมากกว่าเธอสามปีก็เรียนดี และตอนนี้ก็เป็นครูสอนหนังสือเด็กอยู่แถวบ้าน ส่วนเธอ แม้จะต้องหยุดเรียนไปหนึ่งปีเต็ม แต่มาสิณีก็ไปเรียนการศึกษานอกโรงเรียนซึ่งตอนนั้นสามารถเอาวุฒิมัธยมปลายไปสอบเอนทรานซ์ได้ เธอต้องเรียนไปด้วย และเลี้ยงลูกเล็กไปด้วย เสาร์อาทิตย์ก็ต้องหางานพิเศษทำเพื่อช่วยแม่หาเงินอีก กระทั่งแม่ของเธอขายบ้านเก่าอีกหลัง ที่ไม่ได้อยู่ในรายชื่อทรัพย์สินบิดาได้ เงินส่วนนั้นทำให้ชีวิตที่บ้านดีขึ้นมาก มีกิน มีใช้ ไม่ลำบากอีก ซึ่งมาสิณีคิดว่าต่อจากนี้ไป เธอคงไม่ได้เจอความเหนื่อยเท่าตอนนั้นอีกแล้ว
“นั่นสิคะ กระต่ายเข้าใจแล้วค่ะแม่” คนึงมาสได้ฟังก็ไม่งอแงกับแม่ต่ออีก
“ลูกตั้งใจเรียนให้ดี แล้วทำตามความฝันให้ได้ แม่จะเอาใจช่วยลูกนะ” ถึงมาสิณีจะเหงาอยู่บ้างที่ต้องห่างลูก แต่เธอก็ให้ความสำคัญกับอาชีพในฝันลูกสาวมากกว่า
“ค่ะ แล้ววันนี้แม่จะไปไหนหรือเปล่าคะ” คนึงมาสยังยืนโอบเอวบางๆ ของแม่ คลอเคลียเหมือนลูกแมวไม่ยอมห่าง
“แม่ว่าจะไปเที่ยวเล่นตามประสาคนโสดสักหน่อย ล้อเล่นน่ะ แม่จะไปหาเพื่อนสักหน่อยจ้ะ” มาสิณีตอบด้วยเสียงซุกซน ก่อนจะรีบพูดแก้เพราะลูกสาวมองตาโต มาสิณีอดหัวเราะไม่ได้ ถึงเธอจะไม่มีแฟนมาคอยหึงหวง แต่ลูกสาวก็ทำหน้าที่แทนได้อย่างดีทีเดียว
“แล้วลูกจะไปไหนหรือจ๊ะ หิ้วกระเป๋าใบโตเชียว” พลางมองไปยังกระเป๋าผ้าที่ลูกสาวสะพายอยู่บนไหล่
“นัดหนูเล็กไปว่ายน้ำกันค่ะ เดี๋ยวคงมารับแล้วล่ะค่ะ” คนึงมาสเอ่ยจบ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากชนิดาพอดี “ว่าไงหนูเล็ก ถึงไหนแล้วจ๊ะ”
“กระต่าย หนูเล็กไปว่ายน้ำด้วยไม่ได้แล้วล่ะ” คนในสายเอ่ยเสียงอ่อย รู้สึกผิดที่ต้องเบี้ยวนัดเพื่อนกะทันหัน
“อ้าว ทำไมล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า” คนึงมาสถามอย่างประหลาดใจ ชนิดาไม่ใช่คนยกเลิกนัดแบบนี้มาก่อน
“หนูเล็กไข้ขึ้นน่ะสิ มึนหัวมากเลย คงขับรถไม่ไหว เราค่อยไปอาทิตย์หน้ากันแทนนะจ๊ะ” ชนิดาตอบ ไม่วายขอโทษเธออีกครั้ง คนึงมาสอวยพรให้เพื่อนรักหายดีไวๆ พักผ่อนเยอะๆ ก่อนวางสายจากกัน
“หนูเล็กไม่สบายค่ะแม่ กระต่ายอดไปว่ายน้ำแล้วล่ะ” คนึงมาสถอนหายใจ แผนวันนี้ของเธอล่มไปแล้ว
“งั้นกระต่ายออกไปกับแม่ไหม” มาสิณีเห็นลูกสาวทำหน้าจ๋อยก็สงสาร แต่ลูกสาวก็ตอบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แม่ไปสนุกกับเพื่อนเถอะค่ะ กระต่ายอ่านหนังสืออยู่บ้านก็ได้ค่ะ” พร้อมอวดยิ้มเพื่อให้แม่สบายใจ
โดยเธอกับมาสิณีไม่รู้ตัวว่ามีคนตัวสูงแอบฟังและรับรู้เรื่องราวทั้งหมด
แผนไปว่ายน้ำในวันอากาศดีๆ ล่มไปแล้ว คนึงมาสเลยหอบเอาหนังสือออกมานั่งอ่านใต้เงาต้นไม้ที่สนามหน้าบ้าน ส่วนมาสิณีกำลังแต่งตัวอยู่บนห้องนอน น้าหินของเธอก็น่าจะยังไม่ตื่น เหลืออีกหนึ่งคน คนึงมาสเหลียวไปในบ้าน คิดว่าจะเห็นณฐานั่งกินข้าวเช้าอยู่เงียบๆ คนเดียว แต่ไม่ใช่เลย ณฐาเดินถือจานใส่ขนมปัง ไส้กรอก และไข่ดาว พร้อมกาแฟร้อนหนึ่งถ้วยตรงมาหาเธอ และร่วมโต๊ะกับเธอโดยมีแค่รอยยิ้มอ่อนโยนเบิกทางเท่านั้น
“พี่ณัฐจะกินข้าวตรงนี้หรือคะ” คนึงมาสเอ่ยถามร่างสูงซึ่งนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้เธอมาก ใกล้จนแขนเกือบจะแตะกัน เธอไม่ได้รังเกียจเขาแน่นอน เพียงแต่การมีเขาอยู่ใกล้ๆ มันทำให้เธออ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย
“ก็ไม่อยากนั่งกินข้าวคนเดียวนี่ รบกวนกระต่ายหรือ” ณฐาถามตาปรอย คนถูกถามเลยส่ายหน้าตอบไวๆ จนผมกระจายไปมา
“ไม่ค่ะ ไม่ได้รบกวนหรอกค่ะ” เธอจะบอกไปตรงๆ ได้ยังไงว่าเขินเขาจะแย่
“กระต่ายเรียกผมว่าพี่ รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน” ณฐายังไม่ค่อยชินหูหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ถึงได้จั๊กกะจี้หัวใจเวลาเธอเรียกเขาว่า ‘พี่’ ตลอดเลย
“กระต่ายก็ไม่ชินเหมือนกันค่ะ” คนึงมาสตอบแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือบนโต๊ะ
“วันนี้ ไปดูหนังกันนะ”
อยู่ดีๆ ณฐาก็พูดออกมา คนฟังเงยหน้ามอง ดวงตากลมโตมองอย่างประหลาดใจ ว่าเธอฟังผิดไปหรือเปล่า ถามอีกทีเพื่อความมั่นใจ
“พี่ณัฐว่ายังไงนะคะ”
“ว่างไปดูหนังกับผมไหม” ณฐาถามซ้ำอีกครั้ง พอเห็นหญิงสาวนิ่งไป ก็รู้สึกประหม่าแปลกๆ หรือเขาจะทำอะไรมากเกินไปหรือเปล่า
“แต่ถ้ากระต่ายไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ไปก็ได้” เขากลัวจะทำให้คนึงมาสอึดอัด
“ไปค่ะ!” คนึงมาสรีบตอบ ราวกับกลัวณฐาจะเปลี่ยนใจ “ไปเลยไหมคะ แต่เอ๊ะ กระต่ายต้องเข้าไปเอากระเป๋าก่อน” เธอถามแล้วรีบปิดสมุด ทำท่าเตรียมตัวพร้อมจะไปดูหนังแล้ว
ตอนแรกณฐาก็ตื่นเต้นกับการชวนหญิงสาว มาเวลานี้เขากลับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขอผมกินข้าวเช้าให้หมดก่อนนะ แล้วเราค่อยไป ตอนนี้ห้างก็ยังไม่เปิดด้วย” แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดูปนขำคนแก้มแดง เธอกำลังเขินที่ลืมไปว่าเขายังกินข้าวเช้าไม่เสร็จเลย
น่าแปลกอีกเรื่อง ยิ่งณฐาทำให้หญิงสาวเขินมากเท่าไหร่ ณฐาก็ยิ่งอยากเข้าใกล้เธอมากขึ้นเท่านั้น เช่นเวลานี้ เขาเจอเหตุผลมากมายที่จะใกล้ชิดกระต่ายน้อย จึงหยิบมาหนึ่งเรื่อง
ณฐาขยับตัวใกล้ร่างเล็ก ก้มหน้าจนระยะห่างระหว่างหน้าเขากับเธอห่างกันเพียงนิดเดียว
“กระต่ายทำโจทย์ข้อนี้ผิดนะ” เขาจิ้มนิ้วกับหน้าหนังสือบนโต๊ะ เห็นแก้มคนตัวเล็กแดงกว่าเดิมก็ย่ามใจ กระซิบถามเบาๆ “ผมติวภาษาให้กระต่ายเอาไหม”
“ภาษาอังกฤษนี่หรือคะ”
คนึงมาสค่อยๆ ช้อนตามองหน้าหล่อเหลา ความใกล้ชิดชวนให้เธอเคลิ้มแปลกๆ สายตาของณฐากำลังล่อลวงให้เธอติดกับเขาง่ายๆ
“ภาษาอื่นก็สอนได้นะ” ณฐายิ้มหวาน แววตาเย้ายวนจนคนมองใจเต้นรัว
ต่างคนต่างสบตากันอยู่นาน ใจทั้งคู่เกือบจะลอยไปไหนต่อไหน แต่ก็มีคนดึงทั้งคู่กลับมา ศิลากำลังโวยวายอยู่ในบ้าน
“โอย ทำไมมดมันขึ้นบ้านได้เนี่ย! มดมาจากไหน แกทำอะไรหวานๆ ตกพื้นเรี่ยราดหรือเปล่าวะณัฐ”
“ไม่รู้!” ณฐาหงุดหงิดเพื่อนรัก ทั้งถอนหายใจ และส่ายหน้าเอือมระอาเมื่อเพื่อนทำเสียงดังแต่เช้า แล้วเขาจะไปรู้ได้ยังไงว่ามดมันมาจากไหน!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ณฐากำลังปล่อยให้หัวใจนำไปอย่างเดียวเลย ฮ่าๆๆ
คุณ kaelek - อิอิ กระต่ายน้อยแทนใจ ส่วนเรื่องพ่อแม่ เดี๋ยวต่อตอนหน้านะค้า
คุณ แว่นใส - ไม่ไ้ดจีบมั้งคะ 555 แค่อยากให้ฝันดีเฉยๆ :P
คุณ ตามหาฝัน - ณัฐมีตัวเดียว ให้กระต่ายคนเดียว คนอื่นอดแล้ววว
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า
ขอบคุณค่า
คนึงมาสลงจากห้องนอนมาในตอนแปดโมงเช้าของอีกวัน หลังจากกินอาหารเช้าของตัวเองก่อน เพราะเธอนัดชนิดาไปว่ายน้ำออกกำลังกายกัน หญิงสาวเห็นแม่ตนเองยืนเปิดฝาชีเพื่อดูอาหารเช้าบนโต๊ะ ก็ปรี่ไปกอดอ้อนแม่แต่เช้า
“อะไรลูก อ้อนแม่อีกแล้ว” มาสิณีหัวเราะเมื่อลูกสาวกอดเธอเหมือนเด็กๆ “อยากได้อะไรหรือเปล่าคะ”
“กระต่ายไม่ได้อยากได้อะไรค่ะ แค่คิดว่าวันนี้แม่จะกลับแล้ว กระต่ายก็คิดถึงแม่ขึ้นมา เลยอยากกอดเยอะๆ ก่อนค่ะ กระต่ายไม่อยากให้แม่กลับเลย”
“แม่จะไม่กลับได้ยังไง คุณยายกับลุงเราก็คิดถึงแม่เหมือนกันนะ แม่ต้องกลับไปพาคุณยายไปหาหมอด้วย ให้คุณลุงดูคุณยายคนเดียวไม่ไหวหรอกลูก”
มาสิณีไม่ลืมว่าต้องพา ‘คุณสุดา’ มารดาวัยหกสิบสามปีไปพบแพทย์ตามนัด ตั้งแต่รู้ว่าบิดามีหนี้บริษัทหลายล้าน ท่านก็ทำงานหนักมาตลอด ยิ่งบิดามาคิดสั้นด่วนจากไป มารดาก็ต้องรับภาระเลี้ยงลูกวัยเรียนถึงสามคน พอแก่ตัวคุณสุดาเลยมีโรคนู่นนี่ถามหาบ้าง หากโดยรวมท่านก็ยังสุขภาพแข็งแรงดีอยู่
โชคดีที่พี่น้องของมาสิณีไม่มีใครเหลวไหล จึงแบ่งเบาภาระมารดาได้ด้วยทุนการศึกษา พี่ชายที่อายุมากกว่าเธอสามปีก็เรียนดี และตอนนี้ก็เป็นครูสอนหนังสือเด็กอยู่แถวบ้าน ส่วนเธอ แม้จะต้องหยุดเรียนไปหนึ่งปีเต็ม แต่มาสิณีก็ไปเรียนการศึกษานอกโรงเรียนซึ่งตอนนั้นสามารถเอาวุฒิมัธยมปลายไปสอบเอนทรานซ์ได้ เธอต้องเรียนไปด้วย และเลี้ยงลูกเล็กไปด้วย เสาร์อาทิตย์ก็ต้องหางานพิเศษทำเพื่อช่วยแม่หาเงินอีก กระทั่งแม่ของเธอขายบ้านเก่าอีกหลัง ที่ไม่ได้อยู่ในรายชื่อทรัพย์สินบิดาได้ เงินส่วนนั้นทำให้ชีวิตที่บ้านดีขึ้นมาก มีกิน มีใช้ ไม่ลำบากอีก ซึ่งมาสิณีคิดว่าต่อจากนี้ไป เธอคงไม่ได้เจอความเหนื่อยเท่าตอนนั้นอีกแล้ว
“นั่นสิคะ กระต่ายเข้าใจแล้วค่ะแม่” คนึงมาสได้ฟังก็ไม่งอแงกับแม่ต่ออีก
“ลูกตั้งใจเรียนให้ดี แล้วทำตามความฝันให้ได้ แม่จะเอาใจช่วยลูกนะ” ถึงมาสิณีจะเหงาอยู่บ้างที่ต้องห่างลูก แต่เธอก็ให้ความสำคัญกับอาชีพในฝันลูกสาวมากกว่า
“ค่ะ แล้ววันนี้แม่จะไปไหนหรือเปล่าคะ” คนึงมาสยังยืนโอบเอวบางๆ ของแม่ คลอเคลียเหมือนลูกแมวไม่ยอมห่าง
“แม่ว่าจะไปเที่ยวเล่นตามประสาคนโสดสักหน่อย ล้อเล่นน่ะ แม่จะไปหาเพื่อนสักหน่อยจ้ะ” มาสิณีตอบด้วยเสียงซุกซน ก่อนจะรีบพูดแก้เพราะลูกสาวมองตาโต มาสิณีอดหัวเราะไม่ได้ ถึงเธอจะไม่มีแฟนมาคอยหึงหวง แต่ลูกสาวก็ทำหน้าที่แทนได้อย่างดีทีเดียว
“แล้วลูกจะไปไหนหรือจ๊ะ หิ้วกระเป๋าใบโตเชียว” พลางมองไปยังกระเป๋าผ้าที่ลูกสาวสะพายอยู่บนไหล่
“นัดหนูเล็กไปว่ายน้ำกันค่ะ เดี๋ยวคงมารับแล้วล่ะค่ะ” คนึงมาสเอ่ยจบ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากชนิดาพอดี “ว่าไงหนูเล็ก ถึงไหนแล้วจ๊ะ”
“กระต่าย หนูเล็กไปว่ายน้ำด้วยไม่ได้แล้วล่ะ” คนในสายเอ่ยเสียงอ่อย รู้สึกผิดที่ต้องเบี้ยวนัดเพื่อนกะทันหัน
“อ้าว ทำไมล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า” คนึงมาสถามอย่างประหลาดใจ ชนิดาไม่ใช่คนยกเลิกนัดแบบนี้มาก่อน
“หนูเล็กไข้ขึ้นน่ะสิ มึนหัวมากเลย คงขับรถไม่ไหว เราค่อยไปอาทิตย์หน้ากันแทนนะจ๊ะ” ชนิดาตอบ ไม่วายขอโทษเธออีกครั้ง คนึงมาสอวยพรให้เพื่อนรักหายดีไวๆ พักผ่อนเยอะๆ ก่อนวางสายจากกัน
“หนูเล็กไม่สบายค่ะแม่ กระต่ายอดไปว่ายน้ำแล้วล่ะ” คนึงมาสถอนหายใจ แผนวันนี้ของเธอล่มไปแล้ว
“งั้นกระต่ายออกไปกับแม่ไหม” มาสิณีเห็นลูกสาวทำหน้าจ๋อยก็สงสาร แต่ลูกสาวก็ตอบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แม่ไปสนุกกับเพื่อนเถอะค่ะ กระต่ายอ่านหนังสืออยู่บ้านก็ได้ค่ะ” พร้อมอวดยิ้มเพื่อให้แม่สบายใจ
โดยเธอกับมาสิณีไม่รู้ตัวว่ามีคนตัวสูงแอบฟังและรับรู้เรื่องราวทั้งหมด
แผนไปว่ายน้ำในวันอากาศดีๆ ล่มไปแล้ว คนึงมาสเลยหอบเอาหนังสือออกมานั่งอ่านใต้เงาต้นไม้ที่สนามหน้าบ้าน ส่วนมาสิณีกำลังแต่งตัวอยู่บนห้องนอน น้าหินของเธอก็น่าจะยังไม่ตื่น เหลืออีกหนึ่งคน คนึงมาสเหลียวไปในบ้าน คิดว่าจะเห็นณฐานั่งกินข้าวเช้าอยู่เงียบๆ คนเดียว แต่ไม่ใช่เลย ณฐาเดินถือจานใส่ขนมปัง ไส้กรอก และไข่ดาว พร้อมกาแฟร้อนหนึ่งถ้วยตรงมาหาเธอ และร่วมโต๊ะกับเธอโดยมีแค่รอยยิ้มอ่อนโยนเบิกทางเท่านั้น
“พี่ณัฐจะกินข้าวตรงนี้หรือคะ” คนึงมาสเอ่ยถามร่างสูงซึ่งนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้เธอมาก ใกล้จนแขนเกือบจะแตะกัน เธอไม่ได้รังเกียจเขาแน่นอน เพียงแต่การมีเขาอยู่ใกล้ๆ มันทำให้เธออ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลย
“ก็ไม่อยากนั่งกินข้าวคนเดียวนี่ รบกวนกระต่ายหรือ” ณฐาถามตาปรอย คนถูกถามเลยส่ายหน้าตอบไวๆ จนผมกระจายไปมา
“ไม่ค่ะ ไม่ได้รบกวนหรอกค่ะ” เธอจะบอกไปตรงๆ ได้ยังไงว่าเขินเขาจะแย่
“กระต่ายเรียกผมว่าพี่ รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน” ณฐายังไม่ค่อยชินหูหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ถึงได้จั๊กกะจี้หัวใจเวลาเธอเรียกเขาว่า ‘พี่’ ตลอดเลย
“กระต่ายก็ไม่ชินเหมือนกันค่ะ” คนึงมาสตอบแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือบนโต๊ะ
“วันนี้ ไปดูหนังกันนะ”
อยู่ดีๆ ณฐาก็พูดออกมา คนฟังเงยหน้ามอง ดวงตากลมโตมองอย่างประหลาดใจ ว่าเธอฟังผิดไปหรือเปล่า ถามอีกทีเพื่อความมั่นใจ
“พี่ณัฐว่ายังไงนะคะ”
“ว่างไปดูหนังกับผมไหม” ณฐาถามซ้ำอีกครั้ง พอเห็นหญิงสาวนิ่งไป ก็รู้สึกประหม่าแปลกๆ หรือเขาจะทำอะไรมากเกินไปหรือเปล่า
“แต่ถ้ากระต่ายไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ไม่ไปก็ได้” เขากลัวจะทำให้คนึงมาสอึดอัด
“ไปค่ะ!” คนึงมาสรีบตอบ ราวกับกลัวณฐาจะเปลี่ยนใจ “ไปเลยไหมคะ แต่เอ๊ะ กระต่ายต้องเข้าไปเอากระเป๋าก่อน” เธอถามแล้วรีบปิดสมุด ทำท่าเตรียมตัวพร้อมจะไปดูหนังแล้ว
ตอนแรกณฐาก็ตื่นเต้นกับการชวนหญิงสาว มาเวลานี้เขากลับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขอผมกินข้าวเช้าให้หมดก่อนนะ แล้วเราค่อยไป ตอนนี้ห้างก็ยังไม่เปิดด้วย” แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดูปนขำคนแก้มแดง เธอกำลังเขินที่ลืมไปว่าเขายังกินข้าวเช้าไม่เสร็จเลย
น่าแปลกอีกเรื่อง ยิ่งณฐาทำให้หญิงสาวเขินมากเท่าไหร่ ณฐาก็ยิ่งอยากเข้าใกล้เธอมากขึ้นเท่านั้น เช่นเวลานี้ เขาเจอเหตุผลมากมายที่จะใกล้ชิดกระต่ายน้อย จึงหยิบมาหนึ่งเรื่อง
ณฐาขยับตัวใกล้ร่างเล็ก ก้มหน้าจนระยะห่างระหว่างหน้าเขากับเธอห่างกันเพียงนิดเดียว
“กระต่ายทำโจทย์ข้อนี้ผิดนะ” เขาจิ้มนิ้วกับหน้าหนังสือบนโต๊ะ เห็นแก้มคนตัวเล็กแดงกว่าเดิมก็ย่ามใจ กระซิบถามเบาๆ “ผมติวภาษาให้กระต่ายเอาไหม”
“ภาษาอังกฤษนี่หรือคะ”
คนึงมาสค่อยๆ ช้อนตามองหน้าหล่อเหลา ความใกล้ชิดชวนให้เธอเคลิ้มแปลกๆ สายตาของณฐากำลังล่อลวงให้เธอติดกับเขาง่ายๆ
“ภาษาอื่นก็สอนได้นะ” ณฐายิ้มหวาน แววตาเย้ายวนจนคนมองใจเต้นรัว
ต่างคนต่างสบตากันอยู่นาน ใจทั้งคู่เกือบจะลอยไปไหนต่อไหน แต่ก็มีคนดึงทั้งคู่กลับมา ศิลากำลังโวยวายอยู่ในบ้าน
“โอย ทำไมมดมันขึ้นบ้านได้เนี่ย! มดมาจากไหน แกทำอะไรหวานๆ ตกพื้นเรี่ยราดหรือเปล่าวะณัฐ”
“ไม่รู้!” ณฐาหงุดหงิดเพื่อนรัก ทั้งถอนหายใจ และส่ายหน้าเอือมระอาเมื่อเพื่อนทำเสียงดังแต่เช้า แล้วเขาจะไปรู้ได้ยังไงว่ามดมันมาจากไหน!
โปรดติดตามตอนต่อไป
ณฐากำลังปล่อยให้หัวใจนำไปอย่างเดียวเลย ฮ่าๆๆ
คุณ kaelek - อิอิ กระต่ายน้อยแทนใจ ส่วนเรื่องพ่อแม่ เดี๋ยวต่อตอนหน้านะค้า
คุณ แว่นใส - ไม่ไ้ดจีบมั้งคะ 555 แค่อยากให้ฝันดีเฉยๆ :P
คุณ ตามหาฝัน - ณัฐมีตัวเดียว ให้กระต่ายคนเดียว คนอื่นอดแล้ววว
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านค่า
ขอบคุณค่า
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ก.พ. 2560, 01:27:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ก.พ. 2560, 01:37:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1151
| << ตอนที่ 5 - 100% | ตอนที่ 6 - 80% >> |
แว่นใส 17 ก.พ. 2560, 07:21:37 น.
น้าหินเขาแซวน่า ยังไม่รู้ตัวอีกนะคนเรา
น้าหินเขาแซวน่า ยังไม่รู้ตัวอีกนะคนเรา
Zephyr 27 มี.ค. 2560, 01:39:59 น.
น้าหิน ขัดใจจังวุ้ย
น้าหิน ขัดใจจังวุ้ย