หัวใจลายกระต่าย (รอลงต่อนะคะ)
ถ้าหัวใจคือดวงจันทร์ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
ความรักก็คงเหมือนดวงอาทิตย์ที่ทำให้ดวงจันทร์สว่างไสว
หัวใจที่ได้รับความรักจากเธอก็เช่นกัน
เธอเห็นความรักของฉันใช่ไหม?
Tags: หัวใจ กระต่าย ปิ่นนลิน รัก คุณหมอ
ตอน: ตอนที่ 7 - 100%
ตอนที่ 7 - 100%
ศิลาขึ้นบันไดมาหยุดตรงหน้าประตูห้องหลานสาว เขาเคาะเรียกไม่นานคนตัวบางด้านในก็เปิดประตู เธออยู่ในชุดนอนและปล่อยผมยาว พอเห็นหน้ากันเจ้าของใบหน้าขาวใสเกลี้ยงเกลาส่งยิ้มให้น้าชาย
“น้าหินกลับมาแล้วหรือคะ”
“กลับมาแล้ว ได้ยินว่ากระต่ายไม่ยอมกินข้าวเย็น ไม่สบายหรือเปล่า” น้าชายยกมือแนบหน้าผากหลานสาว เธอส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“กระต่ายกินขนมไปเยอะ ไม่หิวข้าวเลยค่ะ” คนึงมาสพยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุด
“อืมม” ศิลาโคลงศีรษะคนึงมาสเบาๆ มองหลานสาวด้วยแววตากังวล ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่าทำหน้าแบบไหนอยู่
“น้านึกว่ายังเครียดเรื่องพี่แตเสียอีก” ศิลาบอกการคาดเดาของตน นึกหาวิธีเบี่ยงเบนความกังวลหลานสาวได้หลายวิธี หากเขาก็สบายใจเมื่อเธอปฏิเสธ
“กระต่ายคุยกับแม่แล้วค่ะ แม่ร่าเริงขึ้นเยอะเลย กระต่ายไม่ได้คิดมากเรื่องแม่แล้วค่ะ”
“ดีแล้ว งั้นน้าไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าหิวก็ลงไปกินข้าว อย่าปล่อยให้ท้องหิวรู้ไหม” ศิลาไม่ลืมกำชับหลานสาว และเผื่อแผ่ไปถึงอีกคนว่า “แล้วก็ … กระต่ายไม่ได้คิดมากเรื่องอะไร แต่คนข้างล่างเอาแต่คิดมากเรื่องกระต่ายนะ”
“เอ๊ะ คนข้างล่างหรือคะ” คนึงมาสแปลกใจเมื่อได้ยิน คนข้างล่างที่น้าหินพูดถึงคือณฐาสินะ คนึงมาสไม่คิดเลยว่าเธอมัวแต่ตกใจทำอะไรไม่ถูกนานจะทำให้ณฐาเป็นห่วงเธอ หญิงสาวดึงประตูห้องปิดก่อนจะค่อยๆ เดินลงไปชั้นล่าง เห็นณฐากำลังยกถ้วยนมออกมาจากครัวพอดี บนโต๊ะอาหารมีขนมปังโฮลวีทปิ้งวางอยู่สองคู่ พร้อมแยมส้มของโปรดเธอถูกแบ่งใส่ถ้วยเล็กๆ ไว้
ดูเหมือนเขาจะรู้สึกตัวไว หันมาสบตาเธอพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“ลงมาไม่ส่งเสียง ระวังเจอผมโป๊อีกหรอก” ณฐาแกล้งคนที่ยืนมองเขานิ่งๆ เงียบๆ เหมือนตอนเจอหน้าครั้งแรกไม่มีผิด ที่เอาแต่จ้องไปจ้องมาผ้าหลุด!
“พี่ณัฐชอบเดินนุ่งผ้าผืนเดียวไปทั่วบ้านหรือคะ” คนึงมาสถามกลับ หน้าหวานเห่อร้อนเมื่อนึกถึงเวลานั้น แม้เธอจะไม่เห็นเขาโป๊ก็ตาม
“ไม่บ่อยหรอก เรียกว่าแจ็คพ็อตได้ไหม” ณฐาตอบพลางทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ของโต๊ะกินข้าว เขามีนมอุ่นของตัวเองหนึ่งถ้วย ส่วนอีกถ้วยหนึ่งที่วางอยู่ก็ไม่ใช่ของใคร “ลงมาดื่มนมกับกินขนมปังสิ ตอนเย็นก็ไม่ได้กินข้าวไม่ใช่หรือ”
คนึงมาสยอมเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม รับถ้วยนมไปดื่ม พบว่ามีกลิ่นน้ำผึ้งจางๆ ส่งกลิ่นหอมและรสหวานเล็กน้อย
“พี่ณัฐใส่น้ำผึ้งลงไปในนมหรือคะ” เธอเพิ่งเคยดื่มนมสูตรนี้ อร่อยกว่าดื่มนมจืดเยอะเลย
“ใช่ อร่อยไหม” คนถามยังคงแจกรอยยิ้ม คนมองใจเต้นตึกตักกับรอยหวานจากดวงตาคมและริมฝีปากหยักได้รูป
“อร่อยค่ะ” คนึงมาสอยากบอกไปเพิ่มด้วยว่า นมอร่อย ดื่มพร้อมดูรอยยิ้มคนชงยิ่งอร่อยกว่าเดิม
แล้วต่างคนต่างดื่มนมของตัวเอง คนึงมาสเหลือบมองคนเบื้องหน้าที่สนใจข่าวในโทรทัศน์แทนหน้าของเธอ แม้ความสงสัยแทบล้นอก หากคนึงมาสก็ไม่มีความกล้ามากพอจะถามเขาว่า ‘เขาจีบเธอหรือ’
คนึงมาสนั่งคิด มีสิ่งไหนบ้างที่เขาแสดงออกว่าจีบเธอ พาไปดูหนัง กินข้าว และให้ตุ๊กตางั้นหรือ หญิงสาวเปรียบเทียบกับหนุ่มสมัยมหาวิทยาลัยที่เพียรขายขนมจีบให้ หนุ่มๆ เหล่านั้นมักคอยส่งสายตาหวานๆ ให้ ณฐาเคยมองเธอด้วยแววตาแบบนั้นหรือเปล่า คนึงมาสพยายามนึกและคิด บางทีอาจจะต้องถามศิลาเพิ่มเติม
หากเสียงทุ้มจากณฐาก็ดึงเธอขึ้นมาจากภวังค์ก่อนจะนึกอะไรออก
“กระต่าย ไม่ได้มีเรื่องเครียดอะไรใช่ไหม”
คนึงมาสเงยหน้ามองคนถาม พบความเป็นห่วงจากเขา เธอก็รีบตอบทันที
“ไม่ได้เครียดอะไรค่ะ”
“ถ้ามีอะไรเครียด บอกผมได้นะ ผมไม่รู้จะช่วยอะไรได้หรือเปล่า แต่ผมยินดีรับฟังนะ” เขาพูดอย่างใจดี
“ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรจะปรึกษาพี่ณัฐนะคะ” เธออยากบอกเขาจังว่าที่เงียบๆ นิ่งๆ นี่ก็เพราะติดแหง่กอยู่กับคำพูดปริศนาของณฐานั่นล่ะ
แต่จนแล้วจนรอด ได้ใช้เวลาดื่มนม รับประทานขนมปังปิ้งรอบดึกกับณฐาสองต่อสอง เธอก็ถามเขาไม่ออกอยู่ดี
หลังจากเรียนภาษาเสร็จตอนบ่ายสามโมง คนึงมาสอยากจะไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าก่อนกลับบ้าน วันนี้เธอไม่ได้นัดณฐาไว้อย่างวันก่อน เพราะณฐาดันไปคุยกับพวกพยาบาลแบบนั้น เธอเลยอายที่จะไปที่นั่นชอบกล เพียงแต่คนึงมาสต้องแปลกใจ กับการได้เจอทินกฤตที่หน้าสถาบันสอนภาษา เขายืนอยู่ในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงแสล็คหล่อเหลา โดดเด่นเป็นประกายอยู่ริมถนน แม้มีสาวๆ หันมองเขากันใหญ่ ทว่าทินกฤตก็ยืนมองมาทางเธอ ไม่สนสายตาคนรอบข้างเลย
“คุณทิน มาทำอะไรที่นี่หรือคะ” คนึงมาสเงยหน้าถามเมื่อทินกฤตเดินเข้ามาใกล้ เธอแปลกใจจนแสดงออกทางสีหน้า “คงไม่ได้มาสมัครเรียนภาษาอังกฤษใช่ไหมคะ” เธอแกล้งถามไปเล่นๆ
เขายิ้มและหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบคำถาม
“ผมมารอกระต่าย ผมจำได้ว่ากระต่ายเคยบอกผมว่าเรียนภาษาที่นี่ แล้ววันก่อนเราพบกันแต่ไมได้คุยกันเลย ก็เลยอยากมาเจอ”
“มาหากระต่ายหรือคะ” คนึงมาสยิ่งแปลกใจ ขมวดคิ้วแน่น ยิ่งแววตาใจดีของคนตรงหน้า ก็ยิ่งไม่เข้าใจ “มีอะไรกับกระต่ายหรอคะ หรือว่ากระต่ายไปทำอะไรให้คุณทินไม่พอใจหรือเปล่า”
“บอกแล้วไง ผมแค่อยากมาเจอกระต่าย” ทินกฤตตอบน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาละมุนละไมจนคนมองเชื่อว่า ถ้าเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือพ่อแท้ๆ เธออาจจะตกหลุมพรางแววตาอ่อยเหยื่อของทินกฤตแน่ๆ
แต่เอ๊ะ มีเพียงเธอฝ่ายเดียวที่รู้ว่าเขาเป็นพ่อ หากทินกฤตไม่รู้เหมือนเธอนี่ เขาคงไม่ได้จะอ่อยเหยื่อเธอใช่ไหมเนี่ย หรือจะเป็นเพราะเธอสนใจเขามาก เอาแต่เดินตามหา และนั่งดื่มกาแฟ คุยด้วยบ่อยๆ ทินกฤตอาจจะเข้าใจความรู้สึกเธอผิด
ไม่นะ … เธอจะทำให้พ่อเข้าใจผิดไม่ได้นะ!!
“ไปกินขนมไหม เราจะได้คุยกัน” ทินกฤตเบนใบหน้าไปทางรถยนต์คันหรูที่บวรยืนเปิดประตูรออยู่
คนึงมาสมองประตูรถแล้วก็ไม่สบายใจ ไม่อยากให้สิ่งที่กังวลเป็นจริงขึ้นมาเลย เธอเองก็ตั้งใจจะไม่รื้อฟื้นเรื่องพ่ออีกนี่นา หาทางหนีจากทินกฤตดีไหมนะ
“กระต่ายนัดเพื่อนไว้ที่ห้างสรรพสินค้าค่ะ กระต่ายไปกับคุณทินไม่ได้หรอกค่ะ นี่ก็สายมากแล้วด้วย กระต่ายไปก่อนนะคะ” เธอรีบเอาตัวรอดด้วยการอ้างเพื่อน แม้จะเป็นเรื่องโป้ปดก็ตาม
ทินกฤตรีบเดินตามร่างบาง เขาร้อนใจ เมื่อเห็นลูกสาวกำลังกลัวเขา!
“ผมไปส่งได้ไหม หรือไม่ เราก็นัดเจอกันวันอื่นก็ได้”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณน้าของกระต่ายรู้ว่าไปไหนมาไหนกับคุณ กระต่ายอาจจะโดนดุนะคะ กระต่ายขอตัวก่อนค่ะ”
“เดี๋ยว!” ทินกฤตร้องขึ้น เมื่อคนึงมาสกึ่งเดินกึ่งวิ่งหนีเขาไป เธอไม่หันมาตามเสียงเรียกเลย
“ผมว่าคุณหนูเข้าใจคุณทินผิดครับ คงนึกว่าคุณทินจะไปจีบเธอ” บวรเดินมาออกความเห็น พลางมองเจ้านายด้วยความเห็นใจ
ทินกฤตถอนหายใจ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย ก่อนหน้านี้ยังพูดคุยกันได้ดี พอรู้ว่าคนึงมาสคือลูกสาว เธอก็มาเข้าใจเขาผิดอีก!
“พยายามเข้านะครับคุณทิน ผมจะหาทางช่วยคุณอีกแรง” บวรให้กำลังใจ
“ขอบคุณครับ ว่าแต่คุณรู้ใช่ไหมว่ากระแตทำงานที่โรงแรมไหนในภูเก็ต” ทินกฤตเริ่มพาลไปยังแม่ของลูกสาว ทำไมต้องโกหกเขาด้วยนะ! อยากจะไปหาแล้วจับตัวมาถามจริงๆ แต่เขาก็เกรงว่ามาสิณีจะพาลูกสาวหนีไปอีกรอบ
“แน่นอนครับ คุณมาสิณีทำงานอยู่โรงแรมห้าดาวเครือใหญ่ทีเดียว คุณทินมีแผนจะไปภูเก็ตอาทิตย์นี้ จะไปพักที่โรงแรมนั้นไหมครับ”
“ผมจะไปพักที่นั่น จัดการให้ผมด้วยนะครับ” ทินกฤตจะต้องหาทางรู้คำตอบว่าคนึงมาสคือลูกสาวเขาจริงหรือไม่ รวมถึงทำไมมาสิณีถึงต้องโกหกเขาให้ได้!
ค่ำวันต่อมา ทุกคนกลับถึงบ้านหมดแล้ว ณฐานั่งดูซีรีส์ต่างประเทศในห้องนั่งเล่น ส่วนศิลาคงอยู่ในห้องของเขา คนึงมาสเดินมานั่งแหมะบนโซฟาตัวข้างๆ แม้สายตาจ้องมองโทรทัศน์ แต่ความจริงเธอกำลังคิดเรื่องพ่ออยู่
ทินกฤตเข้าใจเธอผิดแน่ๆ เขาโทรมาหาเธอเมื่อครู่ ชวนเธอคุย และพยายามอยากเจอเธอ จนเธอต้องบอกเขาว่าจะนอนแล้ว หลังจากวางสายก็ต้องรีบหาอะไรทำไม่ให้ฟุ้งซ่าน ทว่าการดูละครคนวิ่งหนีซอมบี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ณฐาละสายตาจากซีรีส์ต่างประเทศบนจอโทรทัศน์ หันมองหญิงสาวที่นั่งเครียดมากกว่าเมื่อวาน คิ้วเรียวได้รูปมุ่นเข้าหากัน เธอกัดริมฝีปากสีชมพูเล็กๆ โดยไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังถูกมองอยู่
คนที่ควบคุมสติ อารมณ์ และความรู้สึกชายหญิงได้เสมอมาเริ่มหวั่นไหว ณฐาเอาแต่มองเรียวปากนุ่มสีชมพูนั่นไม่วางตา ยิ่งเธอเม้มปาก กัดริมฝีปาก เขาก็สนใจและอยากกัดบ้างเหมือนกัน
ณฐาตกใจกับความคิดตัวเอง รีบสะบัดหน้า ไล่ความคิดบ้าๆ ออกจากหัว พร้อมเตือนตัวเองซ้ำๆ ว่าตรงหน้าเขานั่นคือหลานสาวเพื่อนนะ!!
“เฮ้อ!” คนึงมาสถอนหายใจ ปลุกให้คนหวั่นไหวได้สติ แล้วถามหญิงสาวอย่างเป็นห่วง
“กระต่ายน้อยเป็นอะไรไปครับ”
คนึงมาสหันมองคนถาม คิ้วยังขมวดไม่เลิก ตอบไม่ถูกด้วยไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
“คิดอะไรอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่ยังคิดไม่ออกเลย” เธอตอบได้แค่นี้จริงๆ
“อืม นี่ พรุ่งนี้กลับบ้านกับผมไหม แล้วแวะกินขนมกัน” ณฐาชักชวน
คนึงมาสไม่แน่ใจว่าคำชวนนี้คือการจีบหรือเปล่า แต่คำพูด น้ำเสียง แววตาก็ไม่ได้พิเศษเท่าเมื่อบ่ายที่ทินกฤตชวนเธอเลย
“กระต่ายกลับเองดีกว่าค่ะ กระต่ายคงไม่ไปรอกลับบ้านพร้อมพี่ณัฐแล้วล่ะค่ะ” คนึงมาสนึกเสียดาย แต่เธอก็ไปเวชธีระไมได้แน่ๆ
“ทำไมล่ะ!” ณฐาแปลกใจจนขยับทั้งตัวมาใกล้โซฟาตัวที่คนึงมาสนั่ง ห่างกันแค่หนึ่งฝ่ามือ “ไม่อยากไปหาผมแล้วหรือ”
ถ้าเป็นเวลาอื่น คนึงมาสอาจจะใจเต้นแรงก็ได้ แต่ตอนนี้เธอกังวลใจมากกว่า
“เปล่านะคะ กระต่ายอยากเจอพี่ณัฐ แต่กลัวเจอคุณทินกฤตค่ะ กระต่ายไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว” คนึงมาสตอบอย่างเศร้าใจ นอกจากหลบหน้ากันกฌไม่รู้ว่าควรหาทางออกเรื่องนี้อย่างไรดี
จบตอน
นำนิยายมาส่งค่ะ
ช่วงนี้เดินทางบ่อย เลยไมไ่ด้ลงเลย เจอกันอีกทีวันอาทืตย์นะค้า >_<
ศิลาขึ้นบันไดมาหยุดตรงหน้าประตูห้องหลานสาว เขาเคาะเรียกไม่นานคนตัวบางด้านในก็เปิดประตู เธออยู่ในชุดนอนและปล่อยผมยาว พอเห็นหน้ากันเจ้าของใบหน้าขาวใสเกลี้ยงเกลาส่งยิ้มให้น้าชาย
“น้าหินกลับมาแล้วหรือคะ”
“กลับมาแล้ว ได้ยินว่ากระต่ายไม่ยอมกินข้าวเย็น ไม่สบายหรือเปล่า” น้าชายยกมือแนบหน้าผากหลานสาว เธอส่ายหน้าไปมาเบาๆ
“กระต่ายกินขนมไปเยอะ ไม่หิวข้าวเลยค่ะ” คนึงมาสพยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุด
“อืมม” ศิลาโคลงศีรษะคนึงมาสเบาๆ มองหลานสาวด้วยแววตากังวล ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่าทำหน้าแบบไหนอยู่
“น้านึกว่ายังเครียดเรื่องพี่แตเสียอีก” ศิลาบอกการคาดเดาของตน นึกหาวิธีเบี่ยงเบนความกังวลหลานสาวได้หลายวิธี หากเขาก็สบายใจเมื่อเธอปฏิเสธ
“กระต่ายคุยกับแม่แล้วค่ะ แม่ร่าเริงขึ้นเยอะเลย กระต่ายไม่ได้คิดมากเรื่องแม่แล้วค่ะ”
“ดีแล้ว งั้นน้าไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าหิวก็ลงไปกินข้าว อย่าปล่อยให้ท้องหิวรู้ไหม” ศิลาไม่ลืมกำชับหลานสาว และเผื่อแผ่ไปถึงอีกคนว่า “แล้วก็ … กระต่ายไม่ได้คิดมากเรื่องอะไร แต่คนข้างล่างเอาแต่คิดมากเรื่องกระต่ายนะ”
“เอ๊ะ คนข้างล่างหรือคะ” คนึงมาสแปลกใจเมื่อได้ยิน คนข้างล่างที่น้าหินพูดถึงคือณฐาสินะ คนึงมาสไม่คิดเลยว่าเธอมัวแต่ตกใจทำอะไรไม่ถูกนานจะทำให้ณฐาเป็นห่วงเธอ หญิงสาวดึงประตูห้องปิดก่อนจะค่อยๆ เดินลงไปชั้นล่าง เห็นณฐากำลังยกถ้วยนมออกมาจากครัวพอดี บนโต๊ะอาหารมีขนมปังโฮลวีทปิ้งวางอยู่สองคู่ พร้อมแยมส้มของโปรดเธอถูกแบ่งใส่ถ้วยเล็กๆ ไว้
ดูเหมือนเขาจะรู้สึกตัวไว หันมาสบตาเธอพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“ลงมาไม่ส่งเสียง ระวังเจอผมโป๊อีกหรอก” ณฐาแกล้งคนที่ยืนมองเขานิ่งๆ เงียบๆ เหมือนตอนเจอหน้าครั้งแรกไม่มีผิด ที่เอาแต่จ้องไปจ้องมาผ้าหลุด!
“พี่ณัฐชอบเดินนุ่งผ้าผืนเดียวไปทั่วบ้านหรือคะ” คนึงมาสถามกลับ หน้าหวานเห่อร้อนเมื่อนึกถึงเวลานั้น แม้เธอจะไม่เห็นเขาโป๊ก็ตาม
“ไม่บ่อยหรอก เรียกว่าแจ็คพ็อตได้ไหม” ณฐาตอบพลางทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ของโต๊ะกินข้าว เขามีนมอุ่นของตัวเองหนึ่งถ้วย ส่วนอีกถ้วยหนึ่งที่วางอยู่ก็ไม่ใช่ของใคร “ลงมาดื่มนมกับกินขนมปังสิ ตอนเย็นก็ไม่ได้กินข้าวไม่ใช่หรือ”
คนึงมาสยอมเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม รับถ้วยนมไปดื่ม พบว่ามีกลิ่นน้ำผึ้งจางๆ ส่งกลิ่นหอมและรสหวานเล็กน้อย
“พี่ณัฐใส่น้ำผึ้งลงไปในนมหรือคะ” เธอเพิ่งเคยดื่มนมสูตรนี้ อร่อยกว่าดื่มนมจืดเยอะเลย
“ใช่ อร่อยไหม” คนถามยังคงแจกรอยยิ้ม คนมองใจเต้นตึกตักกับรอยหวานจากดวงตาคมและริมฝีปากหยักได้รูป
“อร่อยค่ะ” คนึงมาสอยากบอกไปเพิ่มด้วยว่า นมอร่อย ดื่มพร้อมดูรอยยิ้มคนชงยิ่งอร่อยกว่าเดิม
แล้วต่างคนต่างดื่มนมของตัวเอง คนึงมาสเหลือบมองคนเบื้องหน้าที่สนใจข่าวในโทรทัศน์แทนหน้าของเธอ แม้ความสงสัยแทบล้นอก หากคนึงมาสก็ไม่มีความกล้ามากพอจะถามเขาว่า ‘เขาจีบเธอหรือ’
คนึงมาสนั่งคิด มีสิ่งไหนบ้างที่เขาแสดงออกว่าจีบเธอ พาไปดูหนัง กินข้าว และให้ตุ๊กตางั้นหรือ หญิงสาวเปรียบเทียบกับหนุ่มสมัยมหาวิทยาลัยที่เพียรขายขนมจีบให้ หนุ่มๆ เหล่านั้นมักคอยส่งสายตาหวานๆ ให้ ณฐาเคยมองเธอด้วยแววตาแบบนั้นหรือเปล่า คนึงมาสพยายามนึกและคิด บางทีอาจจะต้องถามศิลาเพิ่มเติม
หากเสียงทุ้มจากณฐาก็ดึงเธอขึ้นมาจากภวังค์ก่อนจะนึกอะไรออก
“กระต่าย ไม่ได้มีเรื่องเครียดอะไรใช่ไหม”
คนึงมาสเงยหน้ามองคนถาม พบความเป็นห่วงจากเขา เธอก็รีบตอบทันที
“ไม่ได้เครียดอะไรค่ะ”
“ถ้ามีอะไรเครียด บอกผมได้นะ ผมไม่รู้จะช่วยอะไรได้หรือเปล่า แต่ผมยินดีรับฟังนะ” เขาพูดอย่างใจดี
“ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรจะปรึกษาพี่ณัฐนะคะ” เธออยากบอกเขาจังว่าที่เงียบๆ นิ่งๆ นี่ก็เพราะติดแหง่กอยู่กับคำพูดปริศนาของณฐานั่นล่ะ
แต่จนแล้วจนรอด ได้ใช้เวลาดื่มนม รับประทานขนมปังปิ้งรอบดึกกับณฐาสองต่อสอง เธอก็ถามเขาไม่ออกอยู่ดี
หลังจากเรียนภาษาเสร็จตอนบ่ายสามโมง คนึงมาสอยากจะไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าก่อนกลับบ้าน วันนี้เธอไม่ได้นัดณฐาไว้อย่างวันก่อน เพราะณฐาดันไปคุยกับพวกพยาบาลแบบนั้น เธอเลยอายที่จะไปที่นั่นชอบกล เพียงแต่คนึงมาสต้องแปลกใจ กับการได้เจอทินกฤตที่หน้าสถาบันสอนภาษา เขายืนอยู่ในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงแสล็คหล่อเหลา โดดเด่นเป็นประกายอยู่ริมถนน แม้มีสาวๆ หันมองเขากันใหญ่ ทว่าทินกฤตก็ยืนมองมาทางเธอ ไม่สนสายตาคนรอบข้างเลย
“คุณทิน มาทำอะไรที่นี่หรือคะ” คนึงมาสเงยหน้าถามเมื่อทินกฤตเดินเข้ามาใกล้ เธอแปลกใจจนแสดงออกทางสีหน้า “คงไม่ได้มาสมัครเรียนภาษาอังกฤษใช่ไหมคะ” เธอแกล้งถามไปเล่นๆ
เขายิ้มและหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบคำถาม
“ผมมารอกระต่าย ผมจำได้ว่ากระต่ายเคยบอกผมว่าเรียนภาษาที่นี่ แล้ววันก่อนเราพบกันแต่ไมได้คุยกันเลย ก็เลยอยากมาเจอ”
“มาหากระต่ายหรือคะ” คนึงมาสยิ่งแปลกใจ ขมวดคิ้วแน่น ยิ่งแววตาใจดีของคนตรงหน้า ก็ยิ่งไม่เข้าใจ “มีอะไรกับกระต่ายหรอคะ หรือว่ากระต่ายไปทำอะไรให้คุณทินไม่พอใจหรือเปล่า”
“บอกแล้วไง ผมแค่อยากมาเจอกระต่าย” ทินกฤตตอบน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาละมุนละไมจนคนมองเชื่อว่า ถ้าเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือพ่อแท้ๆ เธออาจจะตกหลุมพรางแววตาอ่อยเหยื่อของทินกฤตแน่ๆ
แต่เอ๊ะ มีเพียงเธอฝ่ายเดียวที่รู้ว่าเขาเป็นพ่อ หากทินกฤตไม่รู้เหมือนเธอนี่ เขาคงไม่ได้จะอ่อยเหยื่อเธอใช่ไหมเนี่ย หรือจะเป็นเพราะเธอสนใจเขามาก เอาแต่เดินตามหา และนั่งดื่มกาแฟ คุยด้วยบ่อยๆ ทินกฤตอาจจะเข้าใจความรู้สึกเธอผิด
ไม่นะ … เธอจะทำให้พ่อเข้าใจผิดไม่ได้นะ!!
“ไปกินขนมไหม เราจะได้คุยกัน” ทินกฤตเบนใบหน้าไปทางรถยนต์คันหรูที่บวรยืนเปิดประตูรออยู่
คนึงมาสมองประตูรถแล้วก็ไม่สบายใจ ไม่อยากให้สิ่งที่กังวลเป็นจริงขึ้นมาเลย เธอเองก็ตั้งใจจะไม่รื้อฟื้นเรื่องพ่ออีกนี่นา หาทางหนีจากทินกฤตดีไหมนะ
“กระต่ายนัดเพื่อนไว้ที่ห้างสรรพสินค้าค่ะ กระต่ายไปกับคุณทินไม่ได้หรอกค่ะ นี่ก็สายมากแล้วด้วย กระต่ายไปก่อนนะคะ” เธอรีบเอาตัวรอดด้วยการอ้างเพื่อน แม้จะเป็นเรื่องโป้ปดก็ตาม
ทินกฤตรีบเดินตามร่างบาง เขาร้อนใจ เมื่อเห็นลูกสาวกำลังกลัวเขา!
“ผมไปส่งได้ไหม หรือไม่ เราก็นัดเจอกันวันอื่นก็ได้”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณน้าของกระต่ายรู้ว่าไปไหนมาไหนกับคุณ กระต่ายอาจจะโดนดุนะคะ กระต่ายขอตัวก่อนค่ะ”
“เดี๋ยว!” ทินกฤตร้องขึ้น เมื่อคนึงมาสกึ่งเดินกึ่งวิ่งหนีเขาไป เธอไม่หันมาตามเสียงเรียกเลย
“ผมว่าคุณหนูเข้าใจคุณทินผิดครับ คงนึกว่าคุณทินจะไปจีบเธอ” บวรเดินมาออกความเห็น พลางมองเจ้านายด้วยความเห็นใจ
ทินกฤตถอนหายใจ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย ก่อนหน้านี้ยังพูดคุยกันได้ดี พอรู้ว่าคนึงมาสคือลูกสาว เธอก็มาเข้าใจเขาผิดอีก!
“พยายามเข้านะครับคุณทิน ผมจะหาทางช่วยคุณอีกแรง” บวรให้กำลังใจ
“ขอบคุณครับ ว่าแต่คุณรู้ใช่ไหมว่ากระแตทำงานที่โรงแรมไหนในภูเก็ต” ทินกฤตเริ่มพาลไปยังแม่ของลูกสาว ทำไมต้องโกหกเขาด้วยนะ! อยากจะไปหาแล้วจับตัวมาถามจริงๆ แต่เขาก็เกรงว่ามาสิณีจะพาลูกสาวหนีไปอีกรอบ
“แน่นอนครับ คุณมาสิณีทำงานอยู่โรงแรมห้าดาวเครือใหญ่ทีเดียว คุณทินมีแผนจะไปภูเก็ตอาทิตย์นี้ จะไปพักที่โรงแรมนั้นไหมครับ”
“ผมจะไปพักที่นั่น จัดการให้ผมด้วยนะครับ” ทินกฤตจะต้องหาทางรู้คำตอบว่าคนึงมาสคือลูกสาวเขาจริงหรือไม่ รวมถึงทำไมมาสิณีถึงต้องโกหกเขาให้ได้!
ค่ำวันต่อมา ทุกคนกลับถึงบ้านหมดแล้ว ณฐานั่งดูซีรีส์ต่างประเทศในห้องนั่งเล่น ส่วนศิลาคงอยู่ในห้องของเขา คนึงมาสเดินมานั่งแหมะบนโซฟาตัวข้างๆ แม้สายตาจ้องมองโทรทัศน์ แต่ความจริงเธอกำลังคิดเรื่องพ่ออยู่
ทินกฤตเข้าใจเธอผิดแน่ๆ เขาโทรมาหาเธอเมื่อครู่ ชวนเธอคุย และพยายามอยากเจอเธอ จนเธอต้องบอกเขาว่าจะนอนแล้ว หลังจากวางสายก็ต้องรีบหาอะไรทำไม่ให้ฟุ้งซ่าน ทว่าการดูละครคนวิ่งหนีซอมบี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
ณฐาละสายตาจากซีรีส์ต่างประเทศบนจอโทรทัศน์ หันมองหญิงสาวที่นั่งเครียดมากกว่าเมื่อวาน คิ้วเรียวได้รูปมุ่นเข้าหากัน เธอกัดริมฝีปากสีชมพูเล็กๆ โดยไม่รู้สึกตัวเลยว่ากำลังถูกมองอยู่
คนที่ควบคุมสติ อารมณ์ และความรู้สึกชายหญิงได้เสมอมาเริ่มหวั่นไหว ณฐาเอาแต่มองเรียวปากนุ่มสีชมพูนั่นไม่วางตา ยิ่งเธอเม้มปาก กัดริมฝีปาก เขาก็สนใจและอยากกัดบ้างเหมือนกัน
ณฐาตกใจกับความคิดตัวเอง รีบสะบัดหน้า ไล่ความคิดบ้าๆ ออกจากหัว พร้อมเตือนตัวเองซ้ำๆ ว่าตรงหน้าเขานั่นคือหลานสาวเพื่อนนะ!!
“เฮ้อ!” คนึงมาสถอนหายใจ ปลุกให้คนหวั่นไหวได้สติ แล้วถามหญิงสาวอย่างเป็นห่วง
“กระต่ายน้อยเป็นอะไรไปครับ”
คนึงมาสหันมองคนถาม คิ้วยังขมวดไม่เลิก ตอบไม่ถูกด้วยไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี
“คิดอะไรอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่ยังคิดไม่ออกเลย” เธอตอบได้แค่นี้จริงๆ
“อืม นี่ พรุ่งนี้กลับบ้านกับผมไหม แล้วแวะกินขนมกัน” ณฐาชักชวน
คนึงมาสไม่แน่ใจว่าคำชวนนี้คือการจีบหรือเปล่า แต่คำพูด น้ำเสียง แววตาก็ไม่ได้พิเศษเท่าเมื่อบ่ายที่ทินกฤตชวนเธอเลย
“กระต่ายกลับเองดีกว่าค่ะ กระต่ายคงไม่ไปรอกลับบ้านพร้อมพี่ณัฐแล้วล่ะค่ะ” คนึงมาสนึกเสียดาย แต่เธอก็ไปเวชธีระไมได้แน่ๆ
“ทำไมล่ะ!” ณฐาแปลกใจจนขยับทั้งตัวมาใกล้โซฟาตัวที่คนึงมาสนั่ง ห่างกันแค่หนึ่งฝ่ามือ “ไม่อยากไปหาผมแล้วหรือ”
ถ้าเป็นเวลาอื่น คนึงมาสอาจจะใจเต้นแรงก็ได้ แต่ตอนนี้เธอกังวลใจมากกว่า
“เปล่านะคะ กระต่ายอยากเจอพี่ณัฐ แต่กลัวเจอคุณทินกฤตค่ะ กระต่ายไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว” คนึงมาสตอบอย่างเศร้าใจ นอกจากหลบหน้ากันกฌไม่รู้ว่าควรหาทางออกเรื่องนี้อย่างไรดี
จบตอน
นำนิยายมาส่งค่ะ
ช่วงนี้เดินทางบ่อย เลยไมไ่ด้ลงเลย เจอกันอีกทีวันอาทืตย์นะค้า >_<
ปิ่นนลิน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มี.ค. 2560, 02:07:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มี.ค. 2560, 02:10:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 1020
| << ตอนที่ 7 - 50% | ตอนทื่ 8 >> |
แว่นใส 8 มี.ค. 2560, 07:15:51 น.
ลูกหนีแล้วคุณพ่อ
ลูกหนีแล้วคุณพ่อ
ตามหาฝัน 8 มี.ค. 2560, 10:23:56 น.
รีบไปง้อแม่เลยค่ะคุณพ่อ ทางนี้กระต่ายมีหมอดูแลรักษา(หัว)ใจ ดูแลอยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ
รีบไปง้อแม่เลยค่ะคุณพ่อ ทางนี้กระต่ายมีหมอดูแลรักษา(หัว)ใจ ดูแลอยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ
