สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๑ 2/4
“น้าเจ้า จะให้พรรษปิ๊กบ้านไปแต่งงาน พรรษบ่ปิ๊ก กำนันเอียดอายุตั้งเท่าไหร่ สารวัตรก้องอีก โอ๊ย พรรษบ่อยากไปเป็นลูกเปิ้นนา!”
แม้จะปฏิเสธไปเช่นนั้น
“ก่อพรรษหาผัวบ่ได้ เลือกมากนักจะได้เป็นสาวเทื้อจริงๆ หรอก!”
นวพรรษแทบกรี๊ด แต่ต้องสงบปากสงบคำไว้ ฟังน้าสาวบ่นต่อไป ก็ดูสิ ดูเอาเถอะ ขนาดน้าแท้ๆ ของเธอยังไม่เชื่อว่าเธอจะหาผะ... เอ่อ แฟนได้ด้วยตัวเอง
นวพรรษกลอกตา สูดลมหายใจเข้าลึก ใครว่าเธอสามสิบแล้ว ตอนนี้แค่ยี่สิบเก้ากว่าๆ อีกตั้งแปดเดือนกว่าเธอจะครบสามสิบ เพราะอย่างนั้น
แปดเดือนนี่แหละ เธอจะมีแฟนให้ได้เลยคอยดู!
วันหยุด ห้างดังคลาคล่ำไปด้วยฝูงชน โดยเฉพาะชั้นล่างที่จัดอีเว้นท์และมีดาราหลายคนมาร่วมโชว์ตัว ที่หน้ากระจกของร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์ดัง สะท้อนเงาให้เห็นสาวผมยาวในชุดเสื้อคอเต่าสีขาว สวมทับด้วยยีนส์แขนสามส่วนสีเข้มพอดีตัว กับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน เข้าชุดกับรองเท้าสีขาวส้นสูง
ใบหน้าที่ปกติปราศจากเครื่องสำอางนั้น บัดนี้ตกแต่งเป็นอย่างดี จนดูเป็นสาวเปรี้ยวปรี๊ดเข็ดฟัน
และใช่ เจ้าของเงานั้นคือนวพรรษ
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สไตล์ของเธอเลย แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอต้องการจะเป็นสาวสุดมั่น แสนหวาน เพื่อใครคนนั้นที่จะฉุดเธอลงจากคาน แล้วพาเธอเข้าสู่ประตูวิวาห์
หญิงสาวมองเงาตัวเองที่สะท้อนออกมาด้วยสายตาหมายมาด
วันนี้แหละที่เธอรอคอย วันนี้แหละที่เธอจะลบคำสบประมาททั้งหลายแหล่ โดยเฉพาะของชุดาให้ทลายลงราบคาบให้จงได้ ว่าบีทอล์คนี่ละที่ส่งชายในฝันมาให้เธอ!
“เออเนี้ยอย่าว่างู้นนี้เลยนะพรรษ น้ามณนี่โทร.มาทีไรมีเรื่องให้บันเทิงทุกที” ชุดาวางแฟ้มที่ถือเข้ามาจากข้างนอกลงบนโต๊ะ และหันมามองนวพรรษที่ก่อนนี้เล่าเรื่องที่มณฑาโทรศัพท์มาให้ฟัง คนถูกน้าสั่งให้กลับไปแต่งงานเพราะกลัวเสียหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ และมองสาวหมวยตรงหน้า ภายในห้องหลังจากนั้นเงียบกริบ ได้ยินเสียงพูดคุยด้านนอกดังลอดเข้ามาจากช่องใต้ประตูเบาๆ
“ยัยพรรษเอ๊ย ว่าที่เจ้าบ่าวแกแต่ละคนนี่ฉันเชื่อเลย”
ชุดาบอกกลั้วหัวเราะและหันมาเปิดแฟ้มสนใจกับงานแทน
“ตลก” นวพรรษค้อนตากลับ ก่อนชูซองสีชมพูในมือโบกไปมา
“อะไร” แม้ถามแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจจริงจัง จนซองชมพูร่อนลงมาอยู่ตรงหน้า ชุดาเงยหน้าขึ้นและหันไปมอง นวพรรษฟุบหน้าลงกับโต๊ะประท้วงกระเง้ากระงอด
“นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก น้ามณก็แค่บ่น โทร.จิกอีกสองสามครั้งก็เลิกไปเอง แต่ที่ฉันจะตายก็เพราะนี่ต่างหาก เห็นไหม นี่ นี่ นี่!”
“เห็นแล้วไง ก็นี่การ์ดแต่งงาน”
ชุดาเอนหลังพิงพนัก มือกอดอกพยักหน้ารับ แต่นวพรรษเบิกตาโต อ้าปากค้าง เธอจ้องหน้าชุดาราวกับว่าไม่เคยพบเจอมาก่อน เพราะ ‘การ์ดแต่งงาน’ คำนี้สำหรับนวพรรษ มันเป็นสิ่งอัปมงคลยิ่งและเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจนัก ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ช่างแสลงหูแสลงใจเป็นที่สุด
“แก๊!” ชุดาทำหน้าหน่าย “แกพูดมาได้ไงว่า นี่แค่... อื้อ!” นวพรรษเลี่ยงที่จะใช้คำนั้น “ก็ใช่ซี้ที่แกพูดได้ง่ายๆ ก็เพราะแกเคยมีผู้เป็นของตัวเอง แล้วยังมีลูกตัวเล็กๆ ด้วย ให้ตายก็คงจะไม่เข้าใจฉันหรอก หึ!”
ซิงเกิ้ลมัมลูกหนึ่งกลอกตา ถอนหายใจอีกเฮือก เพราะดูเหมือนนวพรรษจะยังติดนิสัยตัวละคร ที่เล่นให้กับชมรมเมื่อนานมาแล้วอยู่เลย
ส่วนบทละครนั่นก็ไม่ใช่นางเอกหรอกนะ แต่เป็นนางอิจฉา!
พักนี้เพื่อนสนิทของเธอมีอาการใกล้ตาย และกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะตอนได้รับการ์ดแต่งงาน หากจะถามหาเหตุผลน่ะหรือมันก็คงไร้สาระมากถึงมากที่สุด เพราะ... อาการเว่อวังอลังการนี้เกิดขึ้นเนื่องจากความอิจฉา
“แกเข้าใจฉันไหมชุดา ว่าฉันต้องไปงานแต่งงานตัวคนเดียว ไปงานแต่งของยัยนิ่มยัยเซิ่มเบ๊อะ ยัยแว่นหนาเตอะที่เมื่อก่อนใครๆ ก็ไม่มอง แต่ตอนนี้...” นวพรรษถึงกับปากคอสั่น เสียงสั่น ท่าทางสะเทือนใจเอามาก “ตอนนี้ยัยเบ๊อะนั้นกำลังจะแต่งงาน แต่ฉันที่สวยกว่า น่ารักกว่า ฮอตกว่ากลับยัง... อื้อ!”
ฟังแล้วชุดาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ยังไม่มีผัว!” ชุดาย้ำให้สะเทือนใจไม่สนใจตาเขียวๆ ของเพื่อนรักที่มองมา
“มันใช่เรื่องน่าหัวเราะไหม!” นวพรรษแหว แต่ชุดาส่ายหน้าพลางวางมือลงบนบ่าของเธอ ตีเบาๆ และเอ่ยขึ้น
“ฟังนะพรรษนะ...” แต่แรกก็เหมือนจะดี ทว่า “แกน่ะเลิกบ้าสักทีได้ไหม! อายเด็กมันบ้างไหมเนี่ย ร้องแรกแหกกระเชอเพราะกลัวหาผัวไม่ได้ ถามจริงๆ ไอ้ที่โสดเนี่ยไม่ใช่เพราะเลือกจนเหลือจะเลือกแล้วไม่ใช่เหรอแกน่ะ! แล้วที่นี่ที่ไหน ที่นี่ออฟฟิศนะแก แล้วแกก็เป็นเจ้าของคนหนึ่ง ฉะนั้นหัดรักษาภาพลักษณ์มั่งสิ เด็กๆ ข้างนอกมันจะคิดยังไง ถ้าเห็นแกบ้าแบบนี้”
อดีตนางร้ายหน้าง้ำค้อนขวับ “แล้วไงใครแคร์!”
ชุดาส่ายหน้า “ก็ใช่ไงใครแคร์ แล้วแกจะคิดมากทำไม ตอนนี้ก็แค่ยี่สิบเก้า บางคนเขาไปแต่งงานเอาสามสิบสี่สิบก็มี”
นวพรรษยกมือขึ้นปิดหูท่าทางไม่อยากฟังคำพูดบาดใจ
ชุดามองแล้วก็ให้อ่อนใจ
นวพรรษกลัวการขึ้นคานเป็นชีวิตจิตใจ เพราะจนอายุยี่สิบเก้าปีแล้วก็ยังโสด สาเหตุก็ไม่ใช่ว่าเป็นคนขี้ริ้วขี้เหร่ เจ้าหล่อนตัวเล็กกว่าชุดานิดหน่อย ผิวออกขาวเหลือง หน้าตาก็ถือว่าอยู่ในขั้นน่ารัก มีคนสนใจแวะเวียนเข้ามาเรื่อยๆ ทว่าพวกเขาเหล่านั้นพอคบกันไปสักพัก ก็เริ่มถอยห่าง บางคนถึงกับเผ่นทันที ก็เพราะ... นิสัย
ใช่นั่นแหละปัญหาหลัก
ถึงนวพรรษจะยิ้มง่าย คุยเก่ง น่ารัก แต่... ขี้งก ถึงขั้นเรียกได้ว่าหน้าเลือด เค็มจนทะเลเรียกแม่ แถมยังเอาแต่ใจอย่างกับเจ้าหญิง มั่นใจมั่นหน้าเสียจนคนที่อยู่ข้างๆ อายแทน ส่วนข้อเสียอีกข้อก็คือ นวพรรษถูกปลูกฝังการเลือกผู้ชายมาจากน้าสาวและพี่สาวคนโตแบบผิดๆ ดังนั้นพอคบใครจึงคบกันได้ไม่ยืดสักราย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครเลย
ชุดามองคนคร่ำครวญอย่างเห็นอกเห็นใจ แกมขัน บางทีเธอก็คิด นวพรรษชอบมองข้ามคนดีที่อยู่ใกล้ๆ
คนๆ นั้นมีพร้อมทุกอย่าง เป็นเจ้าชายที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันหา
“เฮ้อ ฉันละปวดหัวกับแกจริงๆ ก็เอางี้แกก็ควงคุณกฤษฎ์ไปสิ จบไหม”
กฤษฎ์นั้น นับเป็นผู้ชายคนเดียวที่วนเวียนอยู่ในชีวิตของนวพรรษได้นานเกือบสิบปีแล้ว โดยที่ไม่เผ่นหนีไปเสียก่อน เขาหล่อ รวย เก่ง สุภาพ แทบเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบที่หาไม่ได้อีกแล้วในโลกนี้
ทว่าพอได้ฟังนวพรรษกลับชะงักไปทันควัน เธอหน้าง้ำจิกตามองคนแนะนำ
“เอ้า! ก็แกหาใครควงไปไม่ได้ อีกอย่าง นิ่มมันส่งการ์ดมาให้ขนาดนี้ แล้วแกจะไปไหม ถ้าไม่ไปน่าเกลียดตายชัก ฉันสิควรอายมากกว่าที่ผัวทิ้ง แกยังมีคุณกฤษฎ์ ก็ควงเขาไปสิ เห็นควงกันโฉบไปโฉบมาประจำ”
ชุดาหาทางออกให้ ในขณะเดียวกันก็รีบยกแฟ้มที่อยู่บนโต๊ะของตน ไปวางลงบนโต๊ะของนวพรรษตั้งใหญ่
“อี๋ ไม่เอา” นวพรรษยกมือสองข้างยื่นไปจนสุดตัว ราวกับจะปฏิเสธทั้งงานและทั้งคนที่ถูกพูดถึง “ไม่อยากเลยแก! ก็ดูพี่ข้าวกล้าสิ เกิดชีไปแอ๊บแตกกลางงานฉันไม่เสียหน้าเหรอ ไม่มีปัญญาหาแฟนได้แต่ควงตุ๊ดแต๊วลอยไปลอยมา”
แม้จะปฏิเสธไปเช่นนั้น
“ก่อพรรษหาผัวบ่ได้ เลือกมากนักจะได้เป็นสาวเทื้อจริงๆ หรอก!”
นวพรรษแทบกรี๊ด แต่ต้องสงบปากสงบคำไว้ ฟังน้าสาวบ่นต่อไป ก็ดูสิ ดูเอาเถอะ ขนาดน้าแท้ๆ ของเธอยังไม่เชื่อว่าเธอจะหาผะ... เอ่อ แฟนได้ด้วยตัวเอง
นวพรรษกลอกตา สูดลมหายใจเข้าลึก ใครว่าเธอสามสิบแล้ว ตอนนี้แค่ยี่สิบเก้ากว่าๆ อีกตั้งแปดเดือนกว่าเธอจะครบสามสิบ เพราะอย่างนั้น
แปดเดือนนี่แหละ เธอจะมีแฟนให้ได้เลยคอยดู!
วันหยุด ห้างดังคลาคล่ำไปด้วยฝูงชน โดยเฉพาะชั้นล่างที่จัดอีเว้นท์และมีดาราหลายคนมาร่วมโชว์ตัว ที่หน้ากระจกของร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์ดัง สะท้อนเงาให้เห็นสาวผมยาวในชุดเสื้อคอเต่าสีขาว สวมทับด้วยยีนส์แขนสามส่วนสีเข้มพอดีตัว กับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน เข้าชุดกับรองเท้าสีขาวส้นสูง
ใบหน้าที่ปกติปราศจากเครื่องสำอางนั้น บัดนี้ตกแต่งเป็นอย่างดี จนดูเป็นสาวเปรี้ยวปรี๊ดเข็ดฟัน
และใช่ เจ้าของเงานั้นคือนวพรรษ
แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สไตล์ของเธอเลย แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอต้องการจะเป็นสาวสุดมั่น แสนหวาน เพื่อใครคนนั้นที่จะฉุดเธอลงจากคาน แล้วพาเธอเข้าสู่ประตูวิวาห์
หญิงสาวมองเงาตัวเองที่สะท้อนออกมาด้วยสายตาหมายมาด
วันนี้แหละที่เธอรอคอย วันนี้แหละที่เธอจะลบคำสบประมาททั้งหลายแหล่ โดยเฉพาะของชุดาให้ทลายลงราบคาบให้จงได้ ว่าบีทอล์คนี่ละที่ส่งชายในฝันมาให้เธอ!
“เออเนี้ยอย่าว่างู้นนี้เลยนะพรรษ น้ามณนี่โทร.มาทีไรมีเรื่องให้บันเทิงทุกที” ชุดาวางแฟ้มที่ถือเข้ามาจากข้างนอกลงบนโต๊ะ และหันมามองนวพรรษที่ก่อนนี้เล่าเรื่องที่มณฑาโทรศัพท์มาให้ฟัง คนถูกน้าสั่งให้กลับไปแต่งงานเพราะกลัวเสียหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ และมองสาวหมวยตรงหน้า ภายในห้องหลังจากนั้นเงียบกริบ ได้ยินเสียงพูดคุยด้านนอกดังลอดเข้ามาจากช่องใต้ประตูเบาๆ
“ยัยพรรษเอ๊ย ว่าที่เจ้าบ่าวแกแต่ละคนนี่ฉันเชื่อเลย”
ชุดาบอกกลั้วหัวเราะและหันมาเปิดแฟ้มสนใจกับงานแทน
“ตลก” นวพรรษค้อนตากลับ ก่อนชูซองสีชมพูในมือโบกไปมา
“อะไร” แม้ถามแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจจริงจัง จนซองชมพูร่อนลงมาอยู่ตรงหน้า ชุดาเงยหน้าขึ้นและหันไปมอง นวพรรษฟุบหน้าลงกับโต๊ะประท้วงกระเง้ากระงอด
“นั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก น้ามณก็แค่บ่น โทร.จิกอีกสองสามครั้งก็เลิกไปเอง แต่ที่ฉันจะตายก็เพราะนี่ต่างหาก เห็นไหม นี่ นี่ นี่!”
“เห็นแล้วไง ก็นี่การ์ดแต่งงาน”
ชุดาเอนหลังพิงพนัก มือกอดอกพยักหน้ารับ แต่นวพรรษเบิกตาโต อ้าปากค้าง เธอจ้องหน้าชุดาราวกับว่าไม่เคยพบเจอมาก่อน เพราะ ‘การ์ดแต่งงาน’ คำนี้สำหรับนวพรรษ มันเป็นสิ่งอัปมงคลยิ่งและเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจนัก ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ช่างแสลงหูแสลงใจเป็นที่สุด
“แก๊!” ชุดาทำหน้าหน่าย “แกพูดมาได้ไงว่า นี่แค่... อื้อ!” นวพรรษเลี่ยงที่จะใช้คำนั้น “ก็ใช่ซี้ที่แกพูดได้ง่ายๆ ก็เพราะแกเคยมีผู้เป็นของตัวเอง แล้วยังมีลูกตัวเล็กๆ ด้วย ให้ตายก็คงจะไม่เข้าใจฉันหรอก หึ!”
ซิงเกิ้ลมัมลูกหนึ่งกลอกตา ถอนหายใจอีกเฮือก เพราะดูเหมือนนวพรรษจะยังติดนิสัยตัวละคร ที่เล่นให้กับชมรมเมื่อนานมาแล้วอยู่เลย
ส่วนบทละครนั่นก็ไม่ใช่นางเอกหรอกนะ แต่เป็นนางอิจฉา!
พักนี้เพื่อนสนิทของเธอมีอาการใกล้ตาย และกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะตอนได้รับการ์ดแต่งงาน หากจะถามหาเหตุผลน่ะหรือมันก็คงไร้สาระมากถึงมากที่สุด เพราะ... อาการเว่อวังอลังการนี้เกิดขึ้นเนื่องจากความอิจฉา
“แกเข้าใจฉันไหมชุดา ว่าฉันต้องไปงานแต่งงานตัวคนเดียว ไปงานแต่งของยัยนิ่มยัยเซิ่มเบ๊อะ ยัยแว่นหนาเตอะที่เมื่อก่อนใครๆ ก็ไม่มอง แต่ตอนนี้...” นวพรรษถึงกับปากคอสั่น เสียงสั่น ท่าทางสะเทือนใจเอามาก “ตอนนี้ยัยเบ๊อะนั้นกำลังจะแต่งงาน แต่ฉันที่สวยกว่า น่ารักกว่า ฮอตกว่ากลับยัง... อื้อ!”
ฟังแล้วชุดาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ยังไม่มีผัว!” ชุดาย้ำให้สะเทือนใจไม่สนใจตาเขียวๆ ของเพื่อนรักที่มองมา
“มันใช่เรื่องน่าหัวเราะไหม!” นวพรรษแหว แต่ชุดาส่ายหน้าพลางวางมือลงบนบ่าของเธอ ตีเบาๆ และเอ่ยขึ้น
“ฟังนะพรรษนะ...” แต่แรกก็เหมือนจะดี ทว่า “แกน่ะเลิกบ้าสักทีได้ไหม! อายเด็กมันบ้างไหมเนี่ย ร้องแรกแหกกระเชอเพราะกลัวหาผัวไม่ได้ ถามจริงๆ ไอ้ที่โสดเนี่ยไม่ใช่เพราะเลือกจนเหลือจะเลือกแล้วไม่ใช่เหรอแกน่ะ! แล้วที่นี่ที่ไหน ที่นี่ออฟฟิศนะแก แล้วแกก็เป็นเจ้าของคนหนึ่ง ฉะนั้นหัดรักษาภาพลักษณ์มั่งสิ เด็กๆ ข้างนอกมันจะคิดยังไง ถ้าเห็นแกบ้าแบบนี้”
อดีตนางร้ายหน้าง้ำค้อนขวับ “แล้วไงใครแคร์!”
ชุดาส่ายหน้า “ก็ใช่ไงใครแคร์ แล้วแกจะคิดมากทำไม ตอนนี้ก็แค่ยี่สิบเก้า บางคนเขาไปแต่งงานเอาสามสิบสี่สิบก็มี”
นวพรรษยกมือขึ้นปิดหูท่าทางไม่อยากฟังคำพูดบาดใจ
ชุดามองแล้วก็ให้อ่อนใจ
นวพรรษกลัวการขึ้นคานเป็นชีวิตจิตใจ เพราะจนอายุยี่สิบเก้าปีแล้วก็ยังโสด สาเหตุก็ไม่ใช่ว่าเป็นคนขี้ริ้วขี้เหร่ เจ้าหล่อนตัวเล็กกว่าชุดานิดหน่อย ผิวออกขาวเหลือง หน้าตาก็ถือว่าอยู่ในขั้นน่ารัก มีคนสนใจแวะเวียนเข้ามาเรื่อยๆ ทว่าพวกเขาเหล่านั้นพอคบกันไปสักพัก ก็เริ่มถอยห่าง บางคนถึงกับเผ่นทันที ก็เพราะ... นิสัย
ใช่นั่นแหละปัญหาหลัก
ถึงนวพรรษจะยิ้มง่าย คุยเก่ง น่ารัก แต่... ขี้งก ถึงขั้นเรียกได้ว่าหน้าเลือด เค็มจนทะเลเรียกแม่ แถมยังเอาแต่ใจอย่างกับเจ้าหญิง มั่นใจมั่นหน้าเสียจนคนที่อยู่ข้างๆ อายแทน ส่วนข้อเสียอีกข้อก็คือ นวพรรษถูกปลูกฝังการเลือกผู้ชายมาจากน้าสาวและพี่สาวคนโตแบบผิดๆ ดังนั้นพอคบใครจึงคบกันได้ไม่ยืดสักราย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครเลย
ชุดามองคนคร่ำครวญอย่างเห็นอกเห็นใจ แกมขัน บางทีเธอก็คิด นวพรรษชอบมองข้ามคนดีที่อยู่ใกล้ๆ
คนๆ นั้นมีพร้อมทุกอย่าง เป็นเจ้าชายที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันหา
“เฮ้อ ฉันละปวดหัวกับแกจริงๆ ก็เอางี้แกก็ควงคุณกฤษฎ์ไปสิ จบไหม”
กฤษฎ์นั้น นับเป็นผู้ชายคนเดียวที่วนเวียนอยู่ในชีวิตของนวพรรษได้นานเกือบสิบปีแล้ว โดยที่ไม่เผ่นหนีไปเสียก่อน เขาหล่อ รวย เก่ง สุภาพ แทบเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบที่หาไม่ได้อีกแล้วในโลกนี้
ทว่าพอได้ฟังนวพรรษกลับชะงักไปทันควัน เธอหน้าง้ำจิกตามองคนแนะนำ
“เอ้า! ก็แกหาใครควงไปไม่ได้ อีกอย่าง นิ่มมันส่งการ์ดมาให้ขนาดนี้ แล้วแกจะไปไหม ถ้าไม่ไปน่าเกลียดตายชัก ฉันสิควรอายมากกว่าที่ผัวทิ้ง แกยังมีคุณกฤษฎ์ ก็ควงเขาไปสิ เห็นควงกันโฉบไปโฉบมาประจำ”
ชุดาหาทางออกให้ ในขณะเดียวกันก็รีบยกแฟ้มที่อยู่บนโต๊ะของตน ไปวางลงบนโต๊ะของนวพรรษตั้งใหญ่
“อี๋ ไม่เอา” นวพรรษยกมือสองข้างยื่นไปจนสุดตัว ราวกับจะปฏิเสธทั้งงานและทั้งคนที่ถูกพูดถึง “ไม่อยากเลยแก! ก็ดูพี่ข้าวกล้าสิ เกิดชีไปแอ๊บแตกกลางงานฉันไม่เสียหน้าเหรอ ไม่มีปัญญาหาแฟนได้แต่ควงตุ๊ดแต๊วลอยไปลอยมา”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 เม.ย. 2560, 09:09:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 เม.ย. 2560, 09:09:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 1088
| << บทที่ ๑ 1/4 | บทที่ ๑ 3/4 >> |
ดังปัณณ์ 8 เม.ย. 2560, 09:11:21 น.
ดีจ้า พายัยพรรษมาส่งค่า ^O^
คุณkaelek 555 มันเป็นคำที่ปวดใจมากค่าาาาาาาา
คุณแว่นใส นั่นแสดงว่าเรากำลังก้าวเข้าสู่สามย่านไปด้วยกัน 5555
และคุณๆที่เข้ามาอ่าน มากดคะแนน มาเยี่ยมกันนะค้าาาาาาาา เจอกันตอนหน้า พรุ่งนี้นะคะ
ดีจ้า พายัยพรรษมาส่งค่า ^O^
คุณkaelek 555 มันเป็นคำที่ปวดใจมากค่าาาาาาาา
คุณแว่นใส นั่นแสดงว่าเรากำลังก้าวเข้าสู่สามย่านไปด้วยกัน 5555
และคุณๆที่เข้ามาอ่าน มากดคะแนน มาเยี่ยมกันนะค้าาาาาาาา เจอกันตอนหน้า พรุ่งนี้นะคะ
แว่นใส 8 เม.ย. 2560, 18:33:12 น.
ฮีรักษาภาพ ชีไม่ทำหน้าแหกหรอกมั้ง
ฮีรักษาภาพ ชีไม่ทำหน้าแหกหรอกมั้ง
สิรินดา 8 เม.ย. 2560, 21:58:57 น.
แวะมาทักทายค่าาา
แวะมาทักทายค่าาา