สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๑ 4/4
“คุณพรรษสวยกว่าในรูปอีกนะครับ”
คำชม คำหวานนั่นไม่ได้ทำให้นวพรรษรู้สึกดีขึ้น เธอต้องฝืนยิ้มเสแสร้ง เพราะหูยังอื้อ และบทสนทนาที่คิดเตรียมมาอัดค้างที่ริมฝีปากพูดไม่ออกสักคำเดียว
“ดื่มอะไรดีครับ น้ำส้มดีมั้ย”
“ก็ดีค่ะ” เธอขานรับอย่างสุดเซ็ง
“ผมดีใจมากเลยนะครับที่ได้เจอคุณพรรษวันนี้ ผมชอบแนวความคิดของคุณมากเลย ไม่น่าเชื่อว่าเดี๋ยวนี้จะมีคนที่ไม่คิดจะคบใครแค่เพราะหน้าตา แต่สนใจนิสัยข้างในเนื้อแท้ของคนๆ นั้น ผมดีใจจริงๆ เลยครับที่มีคนแบบคุณพรรษเหลืออยู่ในสังคมจอมปลอมแบบนี้”
คำชมของนิรุตต์ทำเอานวพรรษยิ้มเจื่อน เพราะรู้สึกเหมือนโดนด่ากลายๆ ก็นั่นแค่ภาพที่เธอสร้างขึ้นเพื่อมาให้เขา... คนในรูปประทับใจ แต่ถ้าหากเป็น ‘เขา’ คนตรงหน้า นวพรรษสาบานว่าจะอันเฟรนด์เขาไปตั้งแต่แรกแน่นอน!
“ขอบคุณค่ะ เอ่อ คุณรุตก็เหมือนกันนะคะ พรรษ... เอ่อก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะว่า... จะมีคนแบบคุณรุต”
ชมไปก็กระอักกระอ่วนในใจไป นวพรรษพยายามคิดหาทางหนีไปให้พ้นๆ จากสถานการณ์นี้ และเหมือนโชคช่วย เธอรู้สึกถึงสายตาที่กำลังมองมา
พิกัดคือเก้านาฬิกาขวามือ หลังชั้นวางของที่กั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวให้แต่ละโต๊ะ ตรงนั้นมีใครที่กำลังมองเธอ นวพรรษหันไปมองหาและแทบจะร้องเยส เมื่อสบตาเข้ากับใครคนนั้น และท่าทีนั้นของเธอก็ทำให้นิรุตต์มองตาม
“คุณพรรษเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ” เธอเอ่ยยามละสายตากลับมามองเขา รอยยิ้มแสนหวานใส่จริตเต็มที่ “แค่พรรษมีคนอยากให้คุณรุตได้รู้จัก”
พูดจบทั้งๆ ที่ยังจ้องหน้าและคุยกับนิรุตต์ นวพรรษก็ยกมือขึ้นพลางดีดนิ้วเสียงดังเปาะ เพราะเธอรู้ว่าเจ้าของสายตาที่เธอสบด้วยก่อนหน้านี้ จะต้องลุกขึ้นมาหาเธออย่างแน่นอน แน่นอน...
“คุณลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มคะ”
นิรุตต์มองนวพรรษแบบนึกขำ เมื่อคิดว่าเธออยากให้เขาเจอเด็กเสิร์ฟ
“คือคุณพรรษจะสั่งอาหาร”
“ไม่ใช่ค่ะ!” นวพรรษปฏิเสธและหันขวับไปมองพนักงานของร้านที่เดินเข้ามาหา “พี่ไม่ได้เรียกน้องค่ะ” กัดฟันบอกและส่งสายตาจิกไปยังคนที่ต้องการให้เดินมาหา และเมื่อพบว่าเขากำลังนั่งเท้าคางมองเธอยิ้มขันๆ นวพรรษก็ยิ่งหน้าแดงเพราะความอาย เธอยกมือขึ้นห้ามไม่ให้นิรุตต์พูดพลางถลึงตามองชายคนนั้น เธอเห็นเขาถอนหายใจ ก่อนขยับตัวและลุกขึ้นเดินตรงมาหาเธอ หญิงสาวจึงยิ้มได้และหันกลับมามองนิรุตต์ที่ยิ้มตอบ และรอยยิ้มของเขาก็เจื่อนลง เมื่อนวพรรษรู้สึกถึงสัมผัสจากฝ่ามืออันอ่อนโยนที่วางลงบนบ่า เธอเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของฝ่ามือและยิ้มหวานหยดย้อย
“คุณรุตนี่พี่กฤษฎ์ค่ะ” นวพรรษลุกขึ้นยืน และเข้าไปคล้องแขนบุรุษหนุ่มหล่อร่างสูงใหญ่ไว้อย่างสนิทสนม ก่อนเหลียวมองนิรุตต์เมื่อยามแนบแก้มลงกับท่อนแขนล่ำสันนั้น
“แฟนพรรษเอง!”
และมันก็เป็นหนังม้วนเดิมๆ นวพรรษรีบจัดการจนนิรุตต์แทบแผ่นออกจากร้านไปไม่ทัน เมื่อเห็นว่าคู่เดตของเขาพาแฟนหนุ่มหล่อมาด้วย
แน่นอน... เมื่อแห้ว เธอก็ต้องนั่งฟังเสียงหัวเราะเย้ยหยัน!
หลังย้ายไปนั่งที่โต๊ะที่กฤษฎ์จองไว้ นวพรรษก็นั่งหน้าตูมเหลือบตาขึ้นมองคนที่ยังขำไม่หยุดข้างตัว
“ขอโทษค่ะ พี่ขอโทษ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ฮะฮะ”
เขาเป็นชายหนุ่มอายุอานามสามสิบกลางๆ ผิวขาวอย่างคนที่ไม่ค่อยได้ออกแดด เรือนร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา และยังมีหุ่นสุดเท่ เรียกได้ว่าดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า ทุกอย่างในตัวกฤษฎ์คือนิยามของคำว่าเพอร์เฟ็กต์
เขาคือชายในฝันของสาวๆ แน่นอน... ถ้าหากว่าเขา ‘เป็น’ ผู้ชายน่ะนะ
นวพรรษเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาคู่คมสีน้ำตาลเกือบดำ
กฤษฎ์เป็นผู้ชายที่ตาสวยมาก เปลือกตาสองชั้น ตาเรียวและยาว คิ้วก็เข้ม จมูกก็โด่ง ปากบางแต่ได้รูปสวย และเพราะอย่างนี้เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน กฤษฎ์จึงตกเป็นเป้าสายตาอยู่เสมอๆ ต่างกับเธอที่เตี้ยมาก ถ้าไม่ได้ส้นสูงช่วย นวพรรษก็สูงได้ไม่ถึงบ่าเขาด้วยซ้ำ
“แหมสะใจ” นวพรรษค้อนตากลับ “นี่ฝีมือชุดาใช่ไหมล่ะ ที่คาบข่าวไปบอก เม้าท์มอยกันสนุก--” หญิงสาวสาวกลอกตา เมื่อเห็นสาวๆ มองจ้องกฤษฎ์ไม่วาง ก็นะ เขาหล่อใช่เล่น แถมยังแต่งเนื้อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าดีๆ ยิ่งทำให้ดูไฮโซเข้าไปอีก สาวที่ไหนเห็นก็คงจะละสายตายาก
แต่จะมีใครรู้สักกี่คน ว่ากฤษฎ์น่ะขุ่นแม่ตัวท็อป!
“ก็เพราะเป็นห่วงยังไงล่ะคะ ไหนทำไมพรรษไม่บอกพี่สักคำเรื่องนี้น่ะ”
และนี่คืออีกสาเหตุที่นวพรรษเชื่อว่ากฤษฎ์เป็นเกย์ เขาชอบพูดคะขา และแม้จะฟังดูอ่อนหวานแต่ไม่ใช่กระตุ้งกระติ้ง แต่... สมัยนี้แล้วจะมีผู้ชายที่ไหนมาพูดคะๆ ขาๆ นี่มันชีวิตจริงและไม่ใช่ละคร ซึ่งนวพรรษเคยคุยเรื่องนี้กับชุดา แต่ผลที่ได้ก็คือ...
‘ตายน่ารักน่ะแก แล้วคุณกฤษฎ์ก็พูดแต่กับคนในครอบครัวเท่านั้นไม่ใช่เหรอ นี่ก็แสดงว่าแกน่ะสำคัญกับเขาขนาดไหน’
ก็แหงล่ะ เพราะนอกจากเธอกับครอบครัวเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้อีกว่ากฤษฎ์มีรสนิยมแบบนี้ ซึ่งมันก็โชคดีมากสำหรับเธอ เพราะเวลานวพรรษอับจนไม่มีใครให้ควง เธอก็ยังมีเขาอยู่ข้างๆ ก็นะ ควงเขาทีไร เธอรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงอันดับหนึ่งทุกที!
“ก็บอกแล้วพี่ข้าวกล้าก็ต้องบ่นแล้วก็ห้าม” นวพรรษบ่นอุบๆ เบือนหน้าหนี “ยัยชุดานี่ไม่เคยเก็บความลับได้เลย มีอะไรพี่ข้าวกล้ารู้โหมด”
“เราต้องคุยกันจริงจังแล้วนะพรรษ” เสียงเขาเข้มขึ้นและนวพรรษก็รู้ว่ากฤษฎ์กำลังจริงจัง เธอเบือนหน้ากลับมา ค่อยช้อนๆ ตาขึ้นมองและกะพริบตาสองสามครั้งอย่างจะอ้อน เขามองเธอนิ่งๆ และยื่นมือมาดึงมือที่กอดอกของเธอไปกุมไว้
นวพรรษยอมให้เขากุมมือ แตะเนื้อต้องตัวได้โดยที่ไม่ได้คิดอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติ ช่วงแรกที่รู้จักเธอก็ผิดสังเกตอยู่เหมือนกันที่เขาชอบจับไม้จับมือ โอบเอวบ้างในบางเวลาที่เดินไปด้วยกัน แต่พอเห็นเขาปฏิบัติกับคนในครอบครัวของเขา เธอก็เลิกสนใจ กฤษฎ์ได้รับการปลูกฝังมาอย่างดี เขาปฏิบัติตัวต่อเพศหญิงอย่างอ่อนโยน ไม่ใช่แค่นิสัยแต่เป็นเพราะเขาก็ต้องการเป็นเพศหญิงด้วย
“ก็เป็นอย่างนี้ แล้วพี่จะดุลงไหมคะ”
หญิงสาวยิ้มกว้าง “งั้นก็อย่าดุค่ะ เอาเป็นว่า พรรษรู้จักเซฟตัวเองน่า”
กฤษฎ์ส่ายหน้าปล่อยมือของเธอ และหยิบเมนูมาชี้ชวนให้เธอดูอาหาร นวพรรษย่นจมูกบ่นๆ ว่าเขากำลังจะทำให้เธออ้วน แต่เขากลับบอกว่า
“พรรษตัวนิดเดียวนะ ผอมเกินไปจะเหลือแต่กระดูก คราวนี้ได้หัวโต ตัวลีบเป็นถั่วงอก”
นวพรรษหน้างอมองคนพูดซึ่งหัวเราะเห็นไรฟัน ยามหัวเราะเช่นนี้ตาของกฤษฎ์น่ามองมาก มันพราวระยับเหมือนดาวบนท้องฟ้ามารวมอยู่ที่นัยน์ตาทั้งสองของเขา หลายครั้งนวพรรษต้องบอกตัวเองอย่าหวั่นไหว ไปกับกิริยานี้
เขาไม่ใช่คนที่เธอควรรัก เพราะแค่คิดมันก็เจ็บแล้ว...
“อ้าว คุณชุดามานู่นแล้ว”
คำพูดของกฤษฎ์ทำให้นวพรรษรู้สึกตัว เธอหันมองไปตามสายตาของเขา และกับว่าชุดาเดินมาเกือบจะถึงโต๊ะแล้ว พร้อมกับเอ่ยทักด้วยประโยคจี๊ดใจ
“ไงแก” คนเพิ่งมาถึงเอ่ยกลั้วหัวเราะ “นกอีกแล้วสิ”
นวพรรษหน้างอ “เออนก!” หญิงสาวตวัดตาค้อนกฤษฎ์ “ข่าวไวจริงนะ คนส่งข่าวก็เร็วจริ๊ง!” นวพรรษกระแทกเสียงหน้าง้ำหน้างอ
กฤษฎ์ยิ้มขำยกมือขึ้นเกาหลังหูและแสร้งมองไปทางอื่น
นวพรรษมองค้อน ก่อนพาลไปยังชุดา ทว่าผู้ที่เพิ่งมาถึงยักไหล่ และชวนกฤษฎ์คุยเรื่องสั่งอาหารแทน ดังนั้นเมื่อถูกเมินนวพรรษจึงได้แต่กลอกตา ทว่าไม่วายที่จะเผลอสบตาเข้ากับหนุ่มคนหนึ่ง นวพรรษกะพริบตาเมื่อความหล่อกระแทกใจเข้าอย่างจัง ทว่าเมื่อจะยิ้มตอบ ใจกับสะดุดเมื่อรู้สึกว่าสายตานั่นจะไม่ได้จับอยู่ที่เธอ แต่มันกลับจับจ้องมายัง... กฤษฎ์!
นวพรรษสะบัดหน้าพรืด แทบอยากร้องไห้ เพราะไม่รู้ว่าทำไมกฤษฎ์ถึงต้องเกิดมาฆ่าผู้หญิงอย่างเธอด้วย!
“พรรษล่ะ อยากทานอะไรเพิ่มอีกไหมคะ พี่สั่งของโปรดพรรษให้แล้วนะ”
กฤษฎ์ที่เพิ่งบอกรายการอาหารให้พนักงานของร้านไป หันมาถามความเห็นของนวพรรษ แต่กลับได้รับสายตาประณาม เขามองเธออย่างงุนงง ก่อนเหลียวไปมองชุดาคล้ายจะถามว่าเขาทำอะไรผิด
“คุณกฤษฎ์อย่าสนใจค่ะ พวกนกแล้วพาลก็เงี้ย”
พอได้ฟังนวพรรษก็ค้อนขวับ ชุดาเบ้ปากและหันไปคุยกับพนักงานรับออเดอร์ กฤษฎ์ส่ายหน้าและยิ้มขันอย่างงงๆ
“โกรธอะไรพี่ล่ะคะ” คำถามตรงๆ ของเขา ทำให้ชุดามองอย่างทึ่ง เธอเหลียวมองนวพรรษที่ยังแสนงอนก่อนเอ่ยขึ้น
“อย่าเยอะยัยพรรษ แกงอนแบบนี้น่ะ ฉันก็อดคิดไม่ได้นะว่าแกเป็นแฟนกับคุณกฤษฎ์”
กฤษฎ์ฟังแล้วก็ยิ้ม แต่นวพรรษมองค้อนคนพูด
“อย่ามโนแก ตอนแรกฉันก็มโนเงี้ย แล้วก็นก”
กฤษฎ์ยิ้มก้มลงมองคนพูดพลางถาม “จริงเหรอคะ”
“อย่ามาทำตาหวานใส่เลย” นวพรรษเลิกคิ้วขึ้น “ไม่หลงเสน่ห์ซิสหรอกค่ะขอบอก” พูดพลางก็ยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของกฤษฎ์มากขึ้น ชายหนุ่มยิ้มก่อนเงยหน้าขึ้นมองชุดาและยิ้มอ่อนๆ เมื่อเห็นเจ้าหล่อนส่ายหน้าท่าทางปลงๆ ต่อจากนั้นกฤษฎ์กับชุดาก็คุยกันเรื่องลงทุนในกองทุนหุ้น นวพรรษจึงทำได้แค่เป็นผู้ฟัง กระทั่งอาหารทยอยมาเสิร์ฟ ทั้งกฤษฎ์กับชุดาก็ยังคุยกันเรื่องเดิม ส่วนนวพรรษนั้นเปลี่ยนมาเป็นเติมกำลังให้กับท้องตัวเอง
“ระวังหน่อยค่ะ เดี๋ยวเลอะนะ”
กฤษฎ์บอกพลางหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมารองใต้ช้อนนวพรรษ เมื่อน้ำแกงที่เธอทานกำลังจะหก ทั้งๆ ที่เขากำลังคุยอยู่กับชุดาแท้ๆ
ความใส่ใจเสมอต้นเสมอปลายของเขา ทำให้นวพรรษนิ่งไปนิดๆ
เก้าปีก่อนกฤษฎ์เคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น เขาไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่น้อย หญิงสาวผ่อนลมหายใจ และปัดความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับกฤษฎ์ทิ้งไป
เราเป็นได้แค่พี่น้องกัน
วันนั้นหลังรับประทานอาหารเรียบร้อย นวพรรษแยกกลับพร้อมชุดา และกฤษฎ์เมื่อเกือบสองทุ่ม เธอกลับคอนโดด้วยความห่อเหี่ยวใจ ก่อนจะพยายามหลับใหลไปในนิทราอันโหดร้ายในค่ำคืนนั้น
บางคนนับแกะเพื่อให้หลับ
แต่กับนวพรรษ... เธอนับนก!
คำชม คำหวานนั่นไม่ได้ทำให้นวพรรษรู้สึกดีขึ้น เธอต้องฝืนยิ้มเสแสร้ง เพราะหูยังอื้อ และบทสนทนาที่คิดเตรียมมาอัดค้างที่ริมฝีปากพูดไม่ออกสักคำเดียว
“ดื่มอะไรดีครับ น้ำส้มดีมั้ย”
“ก็ดีค่ะ” เธอขานรับอย่างสุดเซ็ง
“ผมดีใจมากเลยนะครับที่ได้เจอคุณพรรษวันนี้ ผมชอบแนวความคิดของคุณมากเลย ไม่น่าเชื่อว่าเดี๋ยวนี้จะมีคนที่ไม่คิดจะคบใครแค่เพราะหน้าตา แต่สนใจนิสัยข้างในเนื้อแท้ของคนๆ นั้น ผมดีใจจริงๆ เลยครับที่มีคนแบบคุณพรรษเหลืออยู่ในสังคมจอมปลอมแบบนี้”
คำชมของนิรุตต์ทำเอานวพรรษยิ้มเจื่อน เพราะรู้สึกเหมือนโดนด่ากลายๆ ก็นั่นแค่ภาพที่เธอสร้างขึ้นเพื่อมาให้เขา... คนในรูปประทับใจ แต่ถ้าหากเป็น ‘เขา’ คนตรงหน้า นวพรรษสาบานว่าจะอันเฟรนด์เขาไปตั้งแต่แรกแน่นอน!
“ขอบคุณค่ะ เอ่อ คุณรุตก็เหมือนกันนะคะ พรรษ... เอ่อก็ไม่คิดเหมือนกันค่ะว่า... จะมีคนแบบคุณรุต”
ชมไปก็กระอักกระอ่วนในใจไป นวพรรษพยายามคิดหาทางหนีไปให้พ้นๆ จากสถานการณ์นี้ และเหมือนโชคช่วย เธอรู้สึกถึงสายตาที่กำลังมองมา
พิกัดคือเก้านาฬิกาขวามือ หลังชั้นวางของที่กั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวให้แต่ละโต๊ะ ตรงนั้นมีใครที่กำลังมองเธอ นวพรรษหันไปมองหาและแทบจะร้องเยส เมื่อสบตาเข้ากับใครคนนั้น และท่าทีนั้นของเธอก็ทำให้นิรุตต์มองตาม
“คุณพรรษเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ” เธอเอ่ยยามละสายตากลับมามองเขา รอยยิ้มแสนหวานใส่จริตเต็มที่ “แค่พรรษมีคนอยากให้คุณรุตได้รู้จัก”
พูดจบทั้งๆ ที่ยังจ้องหน้าและคุยกับนิรุตต์ นวพรรษก็ยกมือขึ้นพลางดีดนิ้วเสียงดังเปาะ เพราะเธอรู้ว่าเจ้าของสายตาที่เธอสบด้วยก่อนหน้านี้ จะต้องลุกขึ้นมาหาเธออย่างแน่นอน แน่นอน...
“คุณลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มคะ”
นิรุตต์มองนวพรรษแบบนึกขำ เมื่อคิดว่าเธออยากให้เขาเจอเด็กเสิร์ฟ
“คือคุณพรรษจะสั่งอาหาร”
“ไม่ใช่ค่ะ!” นวพรรษปฏิเสธและหันขวับไปมองพนักงานของร้านที่เดินเข้ามาหา “พี่ไม่ได้เรียกน้องค่ะ” กัดฟันบอกและส่งสายตาจิกไปยังคนที่ต้องการให้เดินมาหา และเมื่อพบว่าเขากำลังนั่งเท้าคางมองเธอยิ้มขันๆ นวพรรษก็ยิ่งหน้าแดงเพราะความอาย เธอยกมือขึ้นห้ามไม่ให้นิรุตต์พูดพลางถลึงตามองชายคนนั้น เธอเห็นเขาถอนหายใจ ก่อนขยับตัวและลุกขึ้นเดินตรงมาหาเธอ หญิงสาวจึงยิ้มได้และหันกลับมามองนิรุตต์ที่ยิ้มตอบ และรอยยิ้มของเขาก็เจื่อนลง เมื่อนวพรรษรู้สึกถึงสัมผัสจากฝ่ามืออันอ่อนโยนที่วางลงบนบ่า เธอเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของฝ่ามือและยิ้มหวานหยดย้อย
“คุณรุตนี่พี่กฤษฎ์ค่ะ” นวพรรษลุกขึ้นยืน และเข้าไปคล้องแขนบุรุษหนุ่มหล่อร่างสูงใหญ่ไว้อย่างสนิทสนม ก่อนเหลียวมองนิรุตต์เมื่อยามแนบแก้มลงกับท่อนแขนล่ำสันนั้น
“แฟนพรรษเอง!”
และมันก็เป็นหนังม้วนเดิมๆ นวพรรษรีบจัดการจนนิรุตต์แทบแผ่นออกจากร้านไปไม่ทัน เมื่อเห็นว่าคู่เดตของเขาพาแฟนหนุ่มหล่อมาด้วย
แน่นอน... เมื่อแห้ว เธอก็ต้องนั่งฟังเสียงหัวเราะเย้ยหยัน!
หลังย้ายไปนั่งที่โต๊ะที่กฤษฎ์จองไว้ นวพรรษก็นั่งหน้าตูมเหลือบตาขึ้นมองคนที่ยังขำไม่หยุดข้างตัว
“ขอโทษค่ะ พี่ขอโทษ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ฮะฮะ”
เขาเป็นชายหนุ่มอายุอานามสามสิบกลางๆ ผิวขาวอย่างคนที่ไม่ค่อยได้ออกแดด เรือนร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา และยังมีหุ่นสุดเท่ เรียกได้ว่าดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า ทุกอย่างในตัวกฤษฎ์คือนิยามของคำว่าเพอร์เฟ็กต์
เขาคือชายในฝันของสาวๆ แน่นอน... ถ้าหากว่าเขา ‘เป็น’ ผู้ชายน่ะนะ
นวพรรษเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาคู่คมสีน้ำตาลเกือบดำ
กฤษฎ์เป็นผู้ชายที่ตาสวยมาก เปลือกตาสองชั้น ตาเรียวและยาว คิ้วก็เข้ม จมูกก็โด่ง ปากบางแต่ได้รูปสวย และเพราะอย่างนี้เวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน กฤษฎ์จึงตกเป็นเป้าสายตาอยู่เสมอๆ ต่างกับเธอที่เตี้ยมาก ถ้าไม่ได้ส้นสูงช่วย นวพรรษก็สูงได้ไม่ถึงบ่าเขาด้วยซ้ำ
“แหมสะใจ” นวพรรษค้อนตากลับ “นี่ฝีมือชุดาใช่ไหมล่ะ ที่คาบข่าวไปบอก เม้าท์มอยกันสนุก--” หญิงสาวสาวกลอกตา เมื่อเห็นสาวๆ มองจ้องกฤษฎ์ไม่วาง ก็นะ เขาหล่อใช่เล่น แถมยังแต่งเนื้อแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าดีๆ ยิ่งทำให้ดูไฮโซเข้าไปอีก สาวที่ไหนเห็นก็คงจะละสายตายาก
แต่จะมีใครรู้สักกี่คน ว่ากฤษฎ์น่ะขุ่นแม่ตัวท็อป!
“ก็เพราะเป็นห่วงยังไงล่ะคะ ไหนทำไมพรรษไม่บอกพี่สักคำเรื่องนี้น่ะ”
และนี่คืออีกสาเหตุที่นวพรรษเชื่อว่ากฤษฎ์เป็นเกย์ เขาชอบพูดคะขา และแม้จะฟังดูอ่อนหวานแต่ไม่ใช่กระตุ้งกระติ้ง แต่... สมัยนี้แล้วจะมีผู้ชายที่ไหนมาพูดคะๆ ขาๆ นี่มันชีวิตจริงและไม่ใช่ละคร ซึ่งนวพรรษเคยคุยเรื่องนี้กับชุดา แต่ผลที่ได้ก็คือ...
‘ตายน่ารักน่ะแก แล้วคุณกฤษฎ์ก็พูดแต่กับคนในครอบครัวเท่านั้นไม่ใช่เหรอ นี่ก็แสดงว่าแกน่ะสำคัญกับเขาขนาดไหน’
ก็แหงล่ะ เพราะนอกจากเธอกับครอบครัวเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้อีกว่ากฤษฎ์มีรสนิยมแบบนี้ ซึ่งมันก็โชคดีมากสำหรับเธอ เพราะเวลานวพรรษอับจนไม่มีใครให้ควง เธอก็ยังมีเขาอยู่ข้างๆ ก็นะ ควงเขาทีไร เธอรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงอันดับหนึ่งทุกที!
“ก็บอกแล้วพี่ข้าวกล้าก็ต้องบ่นแล้วก็ห้าม” นวพรรษบ่นอุบๆ เบือนหน้าหนี “ยัยชุดานี่ไม่เคยเก็บความลับได้เลย มีอะไรพี่ข้าวกล้ารู้โหมด”
“เราต้องคุยกันจริงจังแล้วนะพรรษ” เสียงเขาเข้มขึ้นและนวพรรษก็รู้ว่ากฤษฎ์กำลังจริงจัง เธอเบือนหน้ากลับมา ค่อยช้อนๆ ตาขึ้นมองและกะพริบตาสองสามครั้งอย่างจะอ้อน เขามองเธอนิ่งๆ และยื่นมือมาดึงมือที่กอดอกของเธอไปกุมไว้
นวพรรษยอมให้เขากุมมือ แตะเนื้อต้องตัวได้โดยที่ไม่ได้คิดอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติ ช่วงแรกที่รู้จักเธอก็ผิดสังเกตอยู่เหมือนกันที่เขาชอบจับไม้จับมือ โอบเอวบ้างในบางเวลาที่เดินไปด้วยกัน แต่พอเห็นเขาปฏิบัติกับคนในครอบครัวของเขา เธอก็เลิกสนใจ กฤษฎ์ได้รับการปลูกฝังมาอย่างดี เขาปฏิบัติตัวต่อเพศหญิงอย่างอ่อนโยน ไม่ใช่แค่นิสัยแต่เป็นเพราะเขาก็ต้องการเป็นเพศหญิงด้วย
“ก็เป็นอย่างนี้ แล้วพี่จะดุลงไหมคะ”
หญิงสาวยิ้มกว้าง “งั้นก็อย่าดุค่ะ เอาเป็นว่า พรรษรู้จักเซฟตัวเองน่า”
กฤษฎ์ส่ายหน้าปล่อยมือของเธอ และหยิบเมนูมาชี้ชวนให้เธอดูอาหาร นวพรรษย่นจมูกบ่นๆ ว่าเขากำลังจะทำให้เธออ้วน แต่เขากลับบอกว่า
“พรรษตัวนิดเดียวนะ ผอมเกินไปจะเหลือแต่กระดูก คราวนี้ได้หัวโต ตัวลีบเป็นถั่วงอก”
นวพรรษหน้างอมองคนพูดซึ่งหัวเราะเห็นไรฟัน ยามหัวเราะเช่นนี้ตาของกฤษฎ์น่ามองมาก มันพราวระยับเหมือนดาวบนท้องฟ้ามารวมอยู่ที่นัยน์ตาทั้งสองของเขา หลายครั้งนวพรรษต้องบอกตัวเองอย่าหวั่นไหว ไปกับกิริยานี้
เขาไม่ใช่คนที่เธอควรรัก เพราะแค่คิดมันก็เจ็บแล้ว...
“อ้าว คุณชุดามานู่นแล้ว”
คำพูดของกฤษฎ์ทำให้นวพรรษรู้สึกตัว เธอหันมองไปตามสายตาของเขา และกับว่าชุดาเดินมาเกือบจะถึงโต๊ะแล้ว พร้อมกับเอ่ยทักด้วยประโยคจี๊ดใจ
“ไงแก” คนเพิ่งมาถึงเอ่ยกลั้วหัวเราะ “นกอีกแล้วสิ”
นวพรรษหน้างอ “เออนก!” หญิงสาวตวัดตาค้อนกฤษฎ์ “ข่าวไวจริงนะ คนส่งข่าวก็เร็วจริ๊ง!” นวพรรษกระแทกเสียงหน้าง้ำหน้างอ
กฤษฎ์ยิ้มขำยกมือขึ้นเกาหลังหูและแสร้งมองไปทางอื่น
นวพรรษมองค้อน ก่อนพาลไปยังชุดา ทว่าผู้ที่เพิ่งมาถึงยักไหล่ และชวนกฤษฎ์คุยเรื่องสั่งอาหารแทน ดังนั้นเมื่อถูกเมินนวพรรษจึงได้แต่กลอกตา ทว่าไม่วายที่จะเผลอสบตาเข้ากับหนุ่มคนหนึ่ง นวพรรษกะพริบตาเมื่อความหล่อกระแทกใจเข้าอย่างจัง ทว่าเมื่อจะยิ้มตอบ ใจกับสะดุดเมื่อรู้สึกว่าสายตานั่นจะไม่ได้จับอยู่ที่เธอ แต่มันกลับจับจ้องมายัง... กฤษฎ์!
นวพรรษสะบัดหน้าพรืด แทบอยากร้องไห้ เพราะไม่รู้ว่าทำไมกฤษฎ์ถึงต้องเกิดมาฆ่าผู้หญิงอย่างเธอด้วย!
“พรรษล่ะ อยากทานอะไรเพิ่มอีกไหมคะ พี่สั่งของโปรดพรรษให้แล้วนะ”
กฤษฎ์ที่เพิ่งบอกรายการอาหารให้พนักงานของร้านไป หันมาถามความเห็นของนวพรรษ แต่กลับได้รับสายตาประณาม เขามองเธออย่างงุนงง ก่อนเหลียวไปมองชุดาคล้ายจะถามว่าเขาทำอะไรผิด
“คุณกฤษฎ์อย่าสนใจค่ะ พวกนกแล้วพาลก็เงี้ย”
พอได้ฟังนวพรรษก็ค้อนขวับ ชุดาเบ้ปากและหันไปคุยกับพนักงานรับออเดอร์ กฤษฎ์ส่ายหน้าและยิ้มขันอย่างงงๆ
“โกรธอะไรพี่ล่ะคะ” คำถามตรงๆ ของเขา ทำให้ชุดามองอย่างทึ่ง เธอเหลียวมองนวพรรษที่ยังแสนงอนก่อนเอ่ยขึ้น
“อย่าเยอะยัยพรรษ แกงอนแบบนี้น่ะ ฉันก็อดคิดไม่ได้นะว่าแกเป็นแฟนกับคุณกฤษฎ์”
กฤษฎ์ฟังแล้วก็ยิ้ม แต่นวพรรษมองค้อนคนพูด
“อย่ามโนแก ตอนแรกฉันก็มโนเงี้ย แล้วก็นก”
กฤษฎ์ยิ้มก้มลงมองคนพูดพลางถาม “จริงเหรอคะ”
“อย่ามาทำตาหวานใส่เลย” นวพรรษเลิกคิ้วขึ้น “ไม่หลงเสน่ห์ซิสหรอกค่ะขอบอก” พูดพลางก็ยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของกฤษฎ์มากขึ้น ชายหนุ่มยิ้มก่อนเงยหน้าขึ้นมองชุดาและยิ้มอ่อนๆ เมื่อเห็นเจ้าหล่อนส่ายหน้าท่าทางปลงๆ ต่อจากนั้นกฤษฎ์กับชุดาก็คุยกันเรื่องลงทุนในกองทุนหุ้น นวพรรษจึงทำได้แค่เป็นผู้ฟัง กระทั่งอาหารทยอยมาเสิร์ฟ ทั้งกฤษฎ์กับชุดาก็ยังคุยกันเรื่องเดิม ส่วนนวพรรษนั้นเปลี่ยนมาเป็นเติมกำลังให้กับท้องตัวเอง
“ระวังหน่อยค่ะ เดี๋ยวเลอะนะ”
กฤษฎ์บอกพลางหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมารองใต้ช้อนนวพรรษ เมื่อน้ำแกงที่เธอทานกำลังจะหก ทั้งๆ ที่เขากำลังคุยอยู่กับชุดาแท้ๆ
ความใส่ใจเสมอต้นเสมอปลายของเขา ทำให้นวพรรษนิ่งไปนิดๆ
เก้าปีก่อนกฤษฎ์เคยเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น เขาไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่น้อย หญิงสาวผ่อนลมหายใจ และปัดความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับกฤษฎ์ทิ้งไป
เราเป็นได้แค่พี่น้องกัน
วันนั้นหลังรับประทานอาหารเรียบร้อย นวพรรษแยกกลับพร้อมชุดา และกฤษฎ์เมื่อเกือบสองทุ่ม เธอกลับคอนโดด้วยความห่อเหี่ยวใจ ก่อนจะพยายามหลับใหลไปในนิทราอันโหดร้ายในค่ำคืนนั้น
บางคนนับแกะเพื่อให้หลับ
แต่กับนวพรรษ... เธอนับนก!
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 เม.ย. 2560, 11:53:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 เม.ย. 2560, 11:53:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1031
| << บทที่ ๑ 3/4 | บทที่ ๒ 1/4 >> |
ดังปัณณ์ 10 เม.ย. 2560, 11:58:18 น.
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ เลิฟๆ นะฮ้าาาาาา
คุณkaelek นางรั้นต้องปล่อยให้นางเจอค่ะ 5555555555
คุณแว่นใส ฟังจากเสียงหัวเราะนี่ แต่ละคนสงสารพรรษมากมาย แอร๊ยยยยย
ไว้เจอกันตอนหน้า พรุ่งนี้นะคะ วันนี้ไปแล้วจ้ะ บุ๊ยบุย
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ เลิฟๆ นะฮ้าาาาาา
คุณkaelek นางรั้นต้องปล่อยให้นางเจอค่ะ 5555555555
คุณแว่นใส ฟังจากเสียงหัวเราะนี่ แต่ละคนสงสารพรรษมากมาย แอร๊ยยยยย
ไว้เจอกันตอนหน้า พรุ่งนี้นะคะ วันนี้ไปแล้วจ้ะ บุ๊ยบุย
kaelek 10 เม.ย. 2560, 19:37:38 น.
นก!!!! 55555
นก!!!! 55555
แว่นใส 10 เม.ย. 2560, 22:14:43 น.
โดนหนุ่มมองเมิน ไปมองหนุ่มนะ
โดนหนุ่มมองเมิน ไปมองหนุ่มนะ