สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๒ 1/4
๒
“ตุ๊บ! โอ๊ย!!”
เสียงแรกเกิดจากร่างของนวพรรษที่ตกกระทบพื้น เสียงต่อมาเกิดขึ้นเพราะความเจ็บจากสะโพกที่แผ่ลาม หญิงสาวถึงกับน้ำตาซึมและต้องนอนอยู่อึดใจใหญ่กว่าที่จะตะกายขึ้นมาเกาะขอบเตียงได้ มือสองข้างพาดขวางไปกลางเตียง ยามซบหน้าลงกับฟูกถอนหายใจยืดยาว
ฝัน-เหมือน-เดิม-อีก-แล้ว!
ให้ตาย นี่เธอหมกมุ่นกับกฤษฎ์มากไปใช่ไหม ถึงได้เก็บเอามาฝันแบบนี้!!
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังก้องทั่วห้องนอนแสนสงบเงียบนั้นคอนโดมิเนียมของนวพรรษ อยู่ไม่ห่างจากสำนักงานมากนัก พื้นที่ใช้สอยรวมแล้วก็ประมาณห้าสิบตารางเมตร แบ่งเป็นห้องนอน ห้องน้ำ ห้องรับแขกที่ใช้พื้นที่รวมห้องครัว กับระเบียงกว้างพอที่จะใช้ประโยชน์ได้ นวพรรษพักร่วมกันกับชุดาที่นี่ นับแต่เริ่มเปิดสำนักงานสอบบัญชี แต่วันนี้ที่ไร้เงาชุดาเป็นเพราะส่วนใหญ่วันหยุด หล่อนจะพาลูกชายกลับไปเยี่ยมบิดามารดาที่บางปะกง
“พรรษเอ๊ยพรรษ ทีฝันว่างูรัดล่ะไม่ฝัน ไอ้อย่างเงี้ยฝันจั๊ง”
หญิงสาวบ่นพึมพำ ก่อนยืดตัวขึ้นนั่งตรงเมื่อได้ยินเสียงออดหน้าประตู เธอขมวดคิ้วนึกสงสัยว่าใคร เพราะถ้าเป็นชุดาป่านนี้คงเปิดประตูเข้ามาแล้ว แต่ก็ไม่มีเวลาให้อืดอาดมากนัก นวพรรษรีบลุกก่อนแขกจะทำให้ข้างห้องรำคาญเพราะเธอไปเปิดประตูช้า หญิงสาวส่องตาแมวมองผู้มาเยือนแล้วก็เบ้หน้า
กฤษฎ์ยืนอยู่หน้าประตู
นวพรรษกลอกตาก่อนรีบเปิดประตูให้กับเขา กระนั้นก็กว้างแค่เพียงยื่นหน้าออกไปมองเท่านั้น และแทนคำถามเธอเลิกคิ้วขึ้น
ไม่มีคำพูด กฤษฎ์ยกตะกร้าในมือขึ้นให้เธอดู
มันเต็มไปด้วยอาหารเช้าที่คนเห็นยากจะปฏิเสธ นวพรรษพยักหน้าเหมือนจะบอกว่าช่วยไม่ได้ เธอเปิดประตูกว้างปล่อยให้ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง กฤษฎ์เดินเลยไปวางของลงที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“พรรษเพิ่งตื่นเหรอ นี่มันสิบโมงกว่าแล้วนะคะ”
กฤษฎ์เอ่ยเมื่อนวพรรษเข้ามายื่นข้างๆ ชะเง้อมองของกิน
“ก็เมื่อคืนพรรษนอนดึกนี่คะ” เธอเปิดกล่องหยิบปาท่องโก๋ใส่ปาก พึมพำอู้อี้ “แถมยังฝันพิลึกๆ ด้วย อึ้ย! คิดขึ้นมาแล้วยังขนลุกไม่หาย” คิดๆ มาแล้วนวพรรษก็ชะงักเองก่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่พี่ข้าวกล้าไปไหนมาเหรอคะ ถึงได้แวะมา”
ชายหนุ่มหยุดมือที่กำลังหยิบกล่องอาหารออกมา เขาก้มลงมองนวพรรษที่ยังคงใส่ใจอาหารที่เขานำมาฝาก “พี่ตั้งใจมาหาพรรษ--” ประโยคนั้นละไว้ กฤษฎ์รอจนนวพรรษเงยหน้าขึ้นมอง จึงได้เปิดยิ้มอบอุ่น “รู้ไหมทำไม”
จากการสบตากับเขาทำให้นวพรรษรู้สึกแปลกๆ เธอกลืนปาท่องโก๋ที่เคี้ยวอยู่ลงคอ ก่อนเสมองไปยังกล่องอาหาร กฤษฎ์ผ่อนลมหายใจ
“แม่ทำข้าวเช้าเยอะ นึกถึงพรรษเลยให้พี่เอามาให้”
“เดาถูก!” นวพรรษดีดนิ้วเปาะ “คุณแม่ใจดี๊ใจดี”
กฤษฎ์โคลงศีรษะ “แล้วคนเอามาให้ล่ะ”
นวพรรษยิ้มประจบเกาะแขนเขาทันควัน “พี่ข้าวกล้าน่ารักที่สุด!”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ กับลูกอ้อนนั้น เขายกมือขึ้นวางบนศีรษะทุยและโยกไปมา “ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะได้มาทาน”
“โอเค” หญิงสาวตอบรับเสียงใส ปล่อยมือจากการเกาะท่อนแขนแข็งแรงนั่น หมุนตัวจะเดินจากไปอยู่แล้วแต่ก็ชะงัก มือสองข้างจับกันบิดไปมา ก่อนที่นวพรรษจะยกมือขึ้นเกาแก้ม หมุนตัวกลับมาและเงยหน้ามองกฤษฎ์อีกครั้ง
“พี่ข้าวกล้า พรรษถามอะไรสักอย่างสิ คือ แบบว่า--” นวพรรษชั่งใจ จะถามก็กระดากปาก แต่ก็คาใจ แต่... นั่นแหละถ้าถามออกไปจริงๆ ก็อายเกินจะพูดได้ เพราะครั้งนั้นเป็นเธอที่ตั้งกฎให้เขาเอง
‘ถ้าพี่กฤษฎ์คิดจะคบกัน อย่าพูดคำนั้น และอย่าทำแบบนี้อีก!’
ขว้างงูไม่พ้นคอแท้ๆ พรรษเอ๊ย!
“แบบว่า... รีบๆ แกะนะพี่ข้าวกล้า หิว” การเริ่มต้นประโยคที่ชวนให้สงสัย กับการจบที่ชวนให้คนรอแทบอยากบีบคอคนเริ่มต้น กฤษฎ์ชินกับมันเสียแล้ว เขายิ้มๆ แล้วเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปนวพรรษให้เข้ามายืนใกล้ๆ
“พี่จะไม่อยู่อาทิตย์หนึ่ง คงไม่ได้มาหาพรรษ”
นวพรรษพยักหน้ารับ “ไปไหนคะ”
“พี่จะไปอังกฤษค่ะ”
“แล้ว” นวพรรษยังมองตาใส “อ๋อ จริงสิ ของฝาก พี่ข้าวกล้าไม่ต้องซื้อมาหรอกเปลืองตังค์ แต่ถ้าอยากให้จริงๆ ก็ขอเป็นของอร่อยๆ กระเป๋าสักใบก็ได้ แล้วก็” เธอทำตาโตบอกกลั้วหัวเราะ “ผู้ชายสักคนนะ ก็อยากเป็นสะใภ้ฝรั่ง แบบอีกสองสามปีก็มีกระทู้ในพันทิปเป็นของตัวเอง แบบหัวข้อ จากใจสะใภ้ผู้ดีไรงี้ เขยอังกฤษที่ไม่ใช่ผู้ดีอย่างที่คิด หรือ ซินเดอเรลล่าบ้านนากับเจ้าชายอังกฤษ” นวพรรษว่าแล้วก็หัวเราะคิกๆ กับตัวเองเป็นที่ขบขัน แต่กฤษฎ์ยังนิ่ง รอยยิ้มเขาลดลงนิดๆ
“พรรษ... พี่ต้องไปดูตัวกับหลานของเพื่อนคุณย่า”
เสียงหัวเราะคิกๆ ของนวพรรษหยุดลงทันควัน เธอผ่อนลมหายใจและเป็นฝ่ายยกมือขึ้นวางทาบกับต้นแขนเขา แล้วเป็นฝ่ายกอดกฤษฎ์ก่อน มือที่วางทาบกับแผ่นหลังตีลงเบาๆ อย่างจะปลอบ
เธอเข้าใจ กฤษฎ์เป็นหลานชายคนเดียว เขาคือศูนย์รวมเป้าหมายของคนในครอบครัว และนั่นมันก็ทำให้เขาอึดอัด
โถ...
“พี่ข้าวกล้า พรรษเข้าใจนะคะ ตามๆ ใจคุณย่าหน่อยเถอะ แป๊บๆ พอผู้หญิงคนนั้นเขารู้ว่าอะไรเป็นอะไรเดี๋ยวก็เลิกราไปเอง”
นวพรรษตบหลังตบไหล่ชายหนุ่มสองสามที แล้วผละออก มองเขาด้วยท่าทางที่เห็นใจสุดฤทธิ์
“พรรษเข้าใจพี่ข้าวกล้านะ จะแกรนด์โอเพนนิ่งก็ทำได้ไม่เต็มที่ รออีกหน่อยนะคะ ไว้คุณย่าเปิดใจมากกว่านี้ ถ้าพี่ข้าวกล้าจะศัลย์ตรงไหน ผ่าเพิ่มหรือตัดออก พรรษนี่ละจะไปเป็นเพื่อน แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้ ก็ต้องอดทนไปก่อน สู้ๆ นะคะ! ถึงพรรษจะเป็นผู้หญิงจริงๆ ก็เถอะ แต่พรรษก็เข้าใจ เรามาพยายามด้วยกันนะ สักวันมันต้องมาถึง วันที่เราสองคน พี่สาวกับน้องสาวจะได้ควงหนุ่มพร้อมกัน”
นวพรรษกอดเขาไว้เบาๆ อีกครั้ง กฤษฎ์ได้แต่ถอนหายใจพลางโอบวงแขนรอบร่างเล็กบางนั่น เขาวางคางลงบนกลุ่มผมยุ่ง จากสายตา ดูเหมือนจะอยู่ในสภาวะจำยอม รวมทั้งระอา กึ่งขบขัน กึ่งเหนื่อยใจ
“ตุ๊บ! โอ๊ย!!”
เสียงแรกเกิดจากร่างของนวพรรษที่ตกกระทบพื้น เสียงต่อมาเกิดขึ้นเพราะความเจ็บจากสะโพกที่แผ่ลาม หญิงสาวถึงกับน้ำตาซึมและต้องนอนอยู่อึดใจใหญ่กว่าที่จะตะกายขึ้นมาเกาะขอบเตียงได้ มือสองข้างพาดขวางไปกลางเตียง ยามซบหน้าลงกับฟูกถอนหายใจยืดยาว
ฝัน-เหมือน-เดิม-อีก-แล้ว!
ให้ตาย นี่เธอหมกมุ่นกับกฤษฎ์มากไปใช่ไหม ถึงได้เก็บเอามาฝันแบบนี้!!
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังก้องทั่วห้องนอนแสนสงบเงียบนั้นคอนโดมิเนียมของนวพรรษ อยู่ไม่ห่างจากสำนักงานมากนัก พื้นที่ใช้สอยรวมแล้วก็ประมาณห้าสิบตารางเมตร แบ่งเป็นห้องนอน ห้องน้ำ ห้องรับแขกที่ใช้พื้นที่รวมห้องครัว กับระเบียงกว้างพอที่จะใช้ประโยชน์ได้ นวพรรษพักร่วมกันกับชุดาที่นี่ นับแต่เริ่มเปิดสำนักงานสอบบัญชี แต่วันนี้ที่ไร้เงาชุดาเป็นเพราะส่วนใหญ่วันหยุด หล่อนจะพาลูกชายกลับไปเยี่ยมบิดามารดาที่บางปะกง
“พรรษเอ๊ยพรรษ ทีฝันว่างูรัดล่ะไม่ฝัน ไอ้อย่างเงี้ยฝันจั๊ง”
หญิงสาวบ่นพึมพำ ก่อนยืดตัวขึ้นนั่งตรงเมื่อได้ยินเสียงออดหน้าประตู เธอขมวดคิ้วนึกสงสัยว่าใคร เพราะถ้าเป็นชุดาป่านนี้คงเปิดประตูเข้ามาแล้ว แต่ก็ไม่มีเวลาให้อืดอาดมากนัก นวพรรษรีบลุกก่อนแขกจะทำให้ข้างห้องรำคาญเพราะเธอไปเปิดประตูช้า หญิงสาวส่องตาแมวมองผู้มาเยือนแล้วก็เบ้หน้า
กฤษฎ์ยืนอยู่หน้าประตู
นวพรรษกลอกตาก่อนรีบเปิดประตูให้กับเขา กระนั้นก็กว้างแค่เพียงยื่นหน้าออกไปมองเท่านั้น และแทนคำถามเธอเลิกคิ้วขึ้น
ไม่มีคำพูด กฤษฎ์ยกตะกร้าในมือขึ้นให้เธอดู
มันเต็มไปด้วยอาหารเช้าที่คนเห็นยากจะปฏิเสธ นวพรรษพยักหน้าเหมือนจะบอกว่าช่วยไม่ได้ เธอเปิดประตูกว้างปล่อยให้ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง กฤษฎ์เดินเลยไปวางของลงที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“พรรษเพิ่งตื่นเหรอ นี่มันสิบโมงกว่าแล้วนะคะ”
กฤษฎ์เอ่ยเมื่อนวพรรษเข้ามายื่นข้างๆ ชะเง้อมองของกิน
“ก็เมื่อคืนพรรษนอนดึกนี่คะ” เธอเปิดกล่องหยิบปาท่องโก๋ใส่ปาก พึมพำอู้อี้ “แถมยังฝันพิลึกๆ ด้วย อึ้ย! คิดขึ้นมาแล้วยังขนลุกไม่หาย” คิดๆ มาแล้วนวพรรษก็ชะงักเองก่อนรีบเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่พี่ข้าวกล้าไปไหนมาเหรอคะ ถึงได้แวะมา”
ชายหนุ่มหยุดมือที่กำลังหยิบกล่องอาหารออกมา เขาก้มลงมองนวพรรษที่ยังคงใส่ใจอาหารที่เขานำมาฝาก “พี่ตั้งใจมาหาพรรษ--” ประโยคนั้นละไว้ กฤษฎ์รอจนนวพรรษเงยหน้าขึ้นมอง จึงได้เปิดยิ้มอบอุ่น “รู้ไหมทำไม”
จากการสบตากับเขาทำให้นวพรรษรู้สึกแปลกๆ เธอกลืนปาท่องโก๋ที่เคี้ยวอยู่ลงคอ ก่อนเสมองไปยังกล่องอาหาร กฤษฎ์ผ่อนลมหายใจ
“แม่ทำข้าวเช้าเยอะ นึกถึงพรรษเลยให้พี่เอามาให้”
“เดาถูก!” นวพรรษดีดนิ้วเปาะ “คุณแม่ใจดี๊ใจดี”
กฤษฎ์โคลงศีรษะ “แล้วคนเอามาให้ล่ะ”
นวพรรษยิ้มประจบเกาะแขนเขาทันควัน “พี่ข้าวกล้าน่ารักที่สุด!”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ กับลูกอ้อนนั้น เขายกมือขึ้นวางบนศีรษะทุยและโยกไปมา “ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะได้มาทาน”
“โอเค” หญิงสาวตอบรับเสียงใส ปล่อยมือจากการเกาะท่อนแขนแข็งแรงนั่น หมุนตัวจะเดินจากไปอยู่แล้วแต่ก็ชะงัก มือสองข้างจับกันบิดไปมา ก่อนที่นวพรรษจะยกมือขึ้นเกาแก้ม หมุนตัวกลับมาและเงยหน้ามองกฤษฎ์อีกครั้ง
“พี่ข้าวกล้า พรรษถามอะไรสักอย่างสิ คือ แบบว่า--” นวพรรษชั่งใจ จะถามก็กระดากปาก แต่ก็คาใจ แต่... นั่นแหละถ้าถามออกไปจริงๆ ก็อายเกินจะพูดได้ เพราะครั้งนั้นเป็นเธอที่ตั้งกฎให้เขาเอง
‘ถ้าพี่กฤษฎ์คิดจะคบกัน อย่าพูดคำนั้น และอย่าทำแบบนี้อีก!’
ขว้างงูไม่พ้นคอแท้ๆ พรรษเอ๊ย!
“แบบว่า... รีบๆ แกะนะพี่ข้าวกล้า หิว” การเริ่มต้นประโยคที่ชวนให้สงสัย กับการจบที่ชวนให้คนรอแทบอยากบีบคอคนเริ่มต้น กฤษฎ์ชินกับมันเสียแล้ว เขายิ้มๆ แล้วเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปนวพรรษให้เข้ามายืนใกล้ๆ
“พี่จะไม่อยู่อาทิตย์หนึ่ง คงไม่ได้มาหาพรรษ”
นวพรรษพยักหน้ารับ “ไปไหนคะ”
“พี่จะไปอังกฤษค่ะ”
“แล้ว” นวพรรษยังมองตาใส “อ๋อ จริงสิ ของฝาก พี่ข้าวกล้าไม่ต้องซื้อมาหรอกเปลืองตังค์ แต่ถ้าอยากให้จริงๆ ก็ขอเป็นของอร่อยๆ กระเป๋าสักใบก็ได้ แล้วก็” เธอทำตาโตบอกกลั้วหัวเราะ “ผู้ชายสักคนนะ ก็อยากเป็นสะใภ้ฝรั่ง แบบอีกสองสามปีก็มีกระทู้ในพันทิปเป็นของตัวเอง แบบหัวข้อ จากใจสะใภ้ผู้ดีไรงี้ เขยอังกฤษที่ไม่ใช่ผู้ดีอย่างที่คิด หรือ ซินเดอเรลล่าบ้านนากับเจ้าชายอังกฤษ” นวพรรษว่าแล้วก็หัวเราะคิกๆ กับตัวเองเป็นที่ขบขัน แต่กฤษฎ์ยังนิ่ง รอยยิ้มเขาลดลงนิดๆ
“พรรษ... พี่ต้องไปดูตัวกับหลานของเพื่อนคุณย่า”
เสียงหัวเราะคิกๆ ของนวพรรษหยุดลงทันควัน เธอผ่อนลมหายใจและเป็นฝ่ายยกมือขึ้นวางทาบกับต้นแขนเขา แล้วเป็นฝ่ายกอดกฤษฎ์ก่อน มือที่วางทาบกับแผ่นหลังตีลงเบาๆ อย่างจะปลอบ
เธอเข้าใจ กฤษฎ์เป็นหลานชายคนเดียว เขาคือศูนย์รวมเป้าหมายของคนในครอบครัว และนั่นมันก็ทำให้เขาอึดอัด
โถ...
“พี่ข้าวกล้า พรรษเข้าใจนะคะ ตามๆ ใจคุณย่าหน่อยเถอะ แป๊บๆ พอผู้หญิงคนนั้นเขารู้ว่าอะไรเป็นอะไรเดี๋ยวก็เลิกราไปเอง”
นวพรรษตบหลังตบไหล่ชายหนุ่มสองสามที แล้วผละออก มองเขาด้วยท่าทางที่เห็นใจสุดฤทธิ์
“พรรษเข้าใจพี่ข้าวกล้านะ จะแกรนด์โอเพนนิ่งก็ทำได้ไม่เต็มที่ รออีกหน่อยนะคะ ไว้คุณย่าเปิดใจมากกว่านี้ ถ้าพี่ข้าวกล้าจะศัลย์ตรงไหน ผ่าเพิ่มหรือตัดออก พรรษนี่ละจะไปเป็นเพื่อน แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้ ก็ต้องอดทนไปก่อน สู้ๆ นะคะ! ถึงพรรษจะเป็นผู้หญิงจริงๆ ก็เถอะ แต่พรรษก็เข้าใจ เรามาพยายามด้วยกันนะ สักวันมันต้องมาถึง วันที่เราสองคน พี่สาวกับน้องสาวจะได้ควงหนุ่มพร้อมกัน”
นวพรรษกอดเขาไว้เบาๆ อีกครั้ง กฤษฎ์ได้แต่ถอนหายใจพลางโอบวงแขนรอบร่างเล็กบางนั่น เขาวางคางลงบนกลุ่มผมยุ่ง จากสายตา ดูเหมือนจะอยู่ในสภาวะจำยอม รวมทั้งระอา กึ่งขบขัน กึ่งเหนื่อยใจ
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 เม.ย. 2560, 10:30:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 เม.ย. 2560, 10:30:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1018
| << บทที่ ๑ 4/4 | บทที่ ๒ 2/4 >> |
ดังปัณณ์ 11 เม.ย. 2560, 10:33:13 น.
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^
คุณkaelek กร๊ากกกกกกกก ยัยพรรษนับกล่อมตัวเองนอนมาหลายปีแล้วค่า 5555
คุณแว่นใส ใช่ค่ะใช่ มันเจ็บตรงนี้ ฮี่ๆๆๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่า ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ตอนใหม่ วันนี้ไปแล้วค่า
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งจ้า ^O^
คุณkaelek กร๊ากกกกกกกก ยัยพรรษนับกล่อมตัวเองนอนมาหลายปีแล้วค่า 5555
คุณแว่นใส ใช่ค่ะใช่ มันเจ็บตรงนี้ ฮี่ๆๆๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ ค่า ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ตอนใหม่ วันนี้ไปแล้วค่า
kaelek 11 เม.ย. 2560, 17:14:55 น.
จะรอวันนางหน้าแตก เมื่อรู้ความจริงพี่ข้าวกล้า ..#นวพรรษผู้เก่งมโน
จะรอวันนางหน้าแตก เมื่อรู้ความจริงพี่ข้าวกล้า ..#นวพรรษผู้เก่งมโน
แว่นใส 11 เม.ย. 2560, 17:41:06 น.
เปิดตัวกับคุณย่าก่อนเลยดีไหม
เปิดตัวกับคุณย่าก่อนเลยดีไหม