สายรัก(ษ์)
'เพราะ 'รัก' จึงปกปักษ์ พิทักษ์ (ใจ) เธอ'
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
คุณคิดว่าคนสายไหนน่ากลัวที่สุด
แต่ก่อนคุณจะตอบ ฉันจะบอกให้
ว่าไม่ว่าจะสายปาร์ตี้ สายธรรมะ สายเงียบ สายซึน
สายไหนๆ ก็ไม่น่ากลัวเท่า สาย (ขึ้น) คาน!
Tags: แอบรัก,เพื่อนสนิท,หนีใจ
ตอน: บทที่ ๒ 3/4
กระทั่งเวลาผ่านไปหนึ่งปีเต็ม นวพรรษขึ้นสู่สถานะนักศึกษาปีที่สาม มีหลายอย่างเปลี่ยนไป แต่ที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงคือความคลุมเครือในความสัมพันธ์ของเธอกับกฤษฎ์ เรายังเป็นได้แค่ ‘พี่น้องคนสนิท’ ทั้งๆ ที่คนภายนอกคิดว่าเราเป็น ‘คนรักกัน’ กฤษฎ์ไม่เคยเอ่ยคำรักกับเธอ แต่กระนั้นนวพรรษก็วาดหวัง ถึงไม่พูดแต่เธอรู้สึกได้ ถึงสายสัมพันธ์ระหว่างเรา
นวพรรษรอ รอด้วยใจเป็นสุข
แล้ววันที่เธอรอก็มาถึง เธออยู่ปีสี่ และกฤษฎ์เรียนจบปริญญาโทใบที่สอง ใน วันฉลองเรียนจบ เขาชวนเธอกับเพื่อนๆ ของเขาไปฉลองกันที่ทะเล นวพรรษชวนเพื่อนกลุ่มเดิมไปด้วย เราเฮฮาสนุกสนาน สายตาของกฤษฎ์ที่คอยมองสบมาเนืองๆ ทำให้เธอเริ่มคาดฝัน
ความโรแมนติก การสารภาพรัก ทะเล และความหวานชื่น
‘พี่มีเรื่องอยากคุยกับพรรษตามลำพัง พรรษออกมาคุยกับพี่คืนนี้ได้ไหม’
เขากระซิบพอให้เธอได้ยิน นวพรรษขวยเขินแต่ก็ตอบรับกลับไป เขาบอกจะรอเธอที่หน้าหาด นวพรรษรอจนเพื่อนกลับบังกะโลหมดแล้วจึงออกมาเจอเขา
และใครเลยจะรู้ ว่ามันจะทำให้เธอได้ค้นพบความจริงบางอย่างที่น่าช็อก
หัวใจนวพรรษเต้นรัว มือชื้นเหงื่อเมื่อเดินเข้าไปใกล้ยังจุดที่กฤษฎ์นัดเจอ ทว่า... เธอกลับได้ยินเสียงทุ่มเถียงดังมาเป็นระยะ ด้วยความสงสัยปนอยากรู้อยากเห็น นวพรรษจึงแอบย่องเข้าไปซุ่มอยู่ข้างโขดหินใกล้กับพุ่มไม้ แล้วแอบฟังอยู่เงียบๆ
ดวงตาเธอเบิกกว้าง พี่กฤษฎ์อยู่กับพี่นัฐ
“ทำไมล่ะกฤษฎ์ เรารู้จักกฤษฎ์ก่อนหน้ายัยนั่นนะ”
เอ... ทำไมบทสนทนาชวนให้คิดมากนักนะ แล้วทำไมพี่นัฐถึงได้เรียกผู้หญิงว่า ‘ยัยนั่น’ เสียงคลื่นและลมทำให้ได้ยินไม่ชัดว่ากฤษฎ์พูดอะไร แต่จากตรงนี้ดูแล้วสีหน้าท่าทางของกฤษฎ์ดูเป็นเดือดเป็นร้อนมาก
นวพรรษใช้ความสามารถส่วนตัว เงี่ยหูเข้าไปฟังให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธออยากรู้ พวกเขาคุยอะไรกัน แล้วมันมีชื่อของเธอด้วย เธอเกี่ยวด้วยไหม
“--เรารักกฤษฎ์!”
นวพรรษเกือบหลุดอุทาน ดีที่ยกมือทั้งสองข้างปิดปากไว้ทัน โลกนี้จะมีอะไรประหลาดอีกไหม ผู้หญิงกลายเป็นทอม แต่รักผู้ชาย นวพรรษเริ่มสับสน บอกตัวเองยังสติแตกไม่ได้ เพราะจากประโยคนั้นของนัฐฐา เธอก็อยากรู้ด้วยว่ากฤษฎ์จะตอบว่าอย่างไร แต่...
“พรรษคือ-- เรา-- มันไม่ใช่--” เสียงมันขาดไป นวพรรษไม่รู้กฤษฎ์พูดอะไร “นัฐ เรารัก-- นัฐ!”
นวพรรษชะงักกึกเพราะประโยคนั้นของกฤษฎ์ เธอมองไปยังภาพตรงหน้าอีกครั้ง และได้แต่เบิกตาโพลงอ้าปากค้าง นัฐฐาดึงกฤษฎ์เข้าไปจูบ และไม่ใช่จูบแบบเด็กๆ
นวพรรษกะพริบตา
จูบนี้เท่มาก
นัฐฐาเป็นทอม เป็นฝ่ายดึงผู้ชายตัวโตที่สูงมากๆ ลงมาจูบ... แมนมาก-ก-ก
ส่วนกฤษฎ์... ดูจากรูปร่างถ้ากฤษฎ์จะเป็นฝ่ายจูบก่อน เธอจะเชื่อว่าเขาเป็นผู้ชายแน่ๆ แต่ฉากนี้... ที่เธอเห็นตรงหน้า มันดูเหมือน พระเอก (นัฐฐา) ดึงนางเอก (กฤษฎ์) ลงมาจูบ หลังทะเลาะกัน
แล้วมันจะเป็นอะไรได้ ทอมบ้าอะไรจะมาหลงรักผู้ชาย ถ้าหากผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีหัวใจเป็นผู้หญิง!
นวพรรษยกมือขึ้นอุดปาก น้ำตาคลอ เธอถึงขนาดยืนซวนเซไปสองสามก้าว เพราะทรงตัวอยู่ไม่ไหว เมื่อเจอะเจอเข้ากับความจริงอันแสนโหดร้าย ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น นวพรรษวิ่งจากมาและไม่หันหลังกลับไปมองให้มันทิ่มตาทิ่มหัวใจอีก
นวพรรษไม่ใช่นางเอกในละคร ที่ต้องมาช้ำใจจากการกระทำของคนอื่น เพราะคนอย่างเธอมันนางร้าย และต้องเป็นฝ่ายกระทำมากกว่า!
แต่นี่อะไร คนรักกันทะเลาะกัน แล้วเธอก็แค่ถูกดึงเข้าไปเอี่ยว ถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือทดสอบความรักของพวกเขา
คิดๆ ขึ้นมาแล้วก็ให้เจ็บจี๊ด สะเทือนแผลเก่าไม่วาย!
“เฮ้อ พรรษ แล้วไงมันมีแค่นั้นหรือไงที่ทำให้แกเข้าใจว่าคุณกฤษฎ์เป็นเกย์”
คำถามของชุดาทำให้นวพรรษได้สติกลับมา เธอหันขวับมองเพื่อนสนิทตาถลนเอ่ยถามตะกุกตะกัก ตาย... เผลอคิดแล้วพูดออกมาด้วยใช่ไหม!
“เดี๋ยว เมื่อกี้ฉันพูดอะไรนะ”
ชุดามึน “ก็ฉันถามว่าทำไมแกคิดว่าคุณกฤษฎ์เป็นเกย์ แกเงียบไม่ตอบ ฉันเลยอนุมานเอาว่าเป็นเพราะเขาชอบพูดคะๆ ขาๆ ก็เลยถามต่อว่ามันแค่เนี้ยนะ ที่ทำให้แกปักใจเชื่อมาเป็นจะสิบปี”
“เอาะ... อ๋อ เออ ก็แค่นี้สิ” นวพรรษหลบตา “จะมีอาไร้!” เสียงสูงนั้นไม่น่าเชื่อนัก แต่นวพรรษเปลี่ยนเรื่องเสียแล้ว “เอ้อ แกก็ชวนคุย เห็นไหมคันหลังบีบแตรด่าใหญ่แล้วเนี่ย”
นวพรรษบ่นอุบ แล้วรีบเคลื่อนรถไปรับบัตรจอดรถ เธอกลืนน้ำลายลงคอ ดีใจที่ชุดาไม่ซักไซ้ต่อ จริงๆ ที่เธอเชื่อว่ากฤษฎ์เป็นเกย์มันมีเรื่องมากกว่านี้ แต่เธอไม่อยากคิดแล้ว คิดขึ้นมาทีไร สยองทุกที!
อะ! นี่พูดจริงนะ จ้างให้สักพัน นวพรรษก็ไม่ย้อม!
“ไปจอดชั้น B2 ดีกว่าแก รถคงยังไม่เยอะ” ชุดาชี้ชวนบอกเมื่อนวพรรษขับรถเลี้ยวเข้าไปยังที่จอดรถและวนหาที่จอด “เออ แล้วนี่คุณกฤษฎ์กลับวันไหน”
“มะรืนน่ะ ก็ว่าจะไปรับ เออจริงของแก ที่ว่างมีเยอะแหะชั้นนี้”
นวพรรษตอบ พลางชะเง้อคอมองดูที่ว่าง หลังขับลงมาตามบันไดวนของชั้นจอดรถใต้ดิน ทว่า... ยังไม่ทันจะได้เลี้ยว นวพรรษก็ร้องหวีด พร้อมเบรกจนตัวโก่ง เมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งเลี้ยวออกมาจากหลังเสาขนาดใหญ่ ชุดายกมือขึ้นยันกับคอนโทรลหน้ารถหน้าซีด เมื่อมีเสียงดังตึงและแรงสะเทือนกระจายไปทั่วทั้งคัน ทั้งสองคนตกอยู่ในความสงบเงียบนั้นอึดใจใหญ่
“ยัยพรรษ! แกขับรถประสาอะไรของแกเนี้ย... เกือบแล้วไหมน่ะ!” ชุดาหันมาโวย แต่นวพรรษที่จ้องเป๋งยังรถคู่กรณี ทำท่าเหมือนจะขาดใจตายเมื่อเอ่ย
“มันไม่ใช่ความผิดฉัน โอ๊ยจุ๋มจิ๋มลูกแม้! ตายแล้วชุดา ฉันจะฆ่ามัน มันทำลูกสาวสุดที่รักของฉันเจ็บตัว! ดอกยางสึกไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้!!” พูดพลางก็ถอดเข็มขัดนิรภัยไปพลาง นวพรรษกัดริมฝีปากกระชากประตูรถเปิด “งานนี้จบไม่สวยแน่ ถึงจะมือสองแต่ฉันรักของฉันนะยะ จะเข้าใจกันบ้างไหมเนี่ย!”
นวพรรษเดินนำลงไปก่อน และชุดาที่กะพริบตางงๆ อยู่จึงรีบตามลงไปเพราะเห็นอาการกระเหี้ยนกระหือรือของเพื่อนสนิท
รถยนต์คู่กรณีเป็นมินิคูเปอร์ แต่นวพรรษไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ เธอรีบเดินไปที่หน้ากระโปรงรถก้มลงมองหารอยบุบ
“จุ๋มจิ๋มของแม้ เจ็บไหมลูก โถโถโถ อยู่กับแม่มาเป็นปีๆ ไม่เคยเสียความบริสุทธิ์”
จุ๋มจิ๋ม... คือรถยนต์ขนาดเจ็ดที่นั่ง มิตซูบิซิ สเปซวากอน
ชุดาที่ตามหลังออกมามองนวพรรษคร่ำครวญกับรถยนต์คันโปรด ก่อนจะเงยหน้ามองคู่กรณีเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูรถ พวกเขาเป็นผู้ชาย มีกันสองคน
คนสวมเชิ้ตกางเกงแสล็คเหมือนพนักงานบริษัท สวมแว่น สูงยาวหุ่นล่ำ ตาเรียวรีชั้นเดียว ดูตี๋ๆ เหมือนพวกลูกครึ่งญี่ปุ่นแล้วหน้าก็ออกจะยาวๆ หน่อย อีกคนหุ่นก็ไม่แพ้กัน แถมยังตี๋เหมือนกัน แต่คิ้วหนากว่า และเตี้ยกว่าเล็กน้อย เขาสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ มองเห็นรอยลักยิ้มข้างแก้มจางๆ เพราะเขาเม้มปากแน่น
แม่เจ้าโว้ย! คนนี้แหละหล่อโฮก!!
“แก” แม้ชุดาจะยังมองหนุ่มหล่อลักยิ้มตาค้าง แต่มือยังสะกิดนวพรรษที่คร่ำครวญกับรถสุดรักอยู่ไม่รู้แล้ว “แก!!”
นวพรรษรอ รอด้วยใจเป็นสุข
แล้ววันที่เธอรอก็มาถึง เธออยู่ปีสี่ และกฤษฎ์เรียนจบปริญญาโทใบที่สอง ใน วันฉลองเรียนจบ เขาชวนเธอกับเพื่อนๆ ของเขาไปฉลองกันที่ทะเล นวพรรษชวนเพื่อนกลุ่มเดิมไปด้วย เราเฮฮาสนุกสนาน สายตาของกฤษฎ์ที่คอยมองสบมาเนืองๆ ทำให้เธอเริ่มคาดฝัน
ความโรแมนติก การสารภาพรัก ทะเล และความหวานชื่น
‘พี่มีเรื่องอยากคุยกับพรรษตามลำพัง พรรษออกมาคุยกับพี่คืนนี้ได้ไหม’
เขากระซิบพอให้เธอได้ยิน นวพรรษขวยเขินแต่ก็ตอบรับกลับไป เขาบอกจะรอเธอที่หน้าหาด นวพรรษรอจนเพื่อนกลับบังกะโลหมดแล้วจึงออกมาเจอเขา
และใครเลยจะรู้ ว่ามันจะทำให้เธอได้ค้นพบความจริงบางอย่างที่น่าช็อก
หัวใจนวพรรษเต้นรัว มือชื้นเหงื่อเมื่อเดินเข้าไปใกล้ยังจุดที่กฤษฎ์นัดเจอ ทว่า... เธอกลับได้ยินเสียงทุ่มเถียงดังมาเป็นระยะ ด้วยความสงสัยปนอยากรู้อยากเห็น นวพรรษจึงแอบย่องเข้าไปซุ่มอยู่ข้างโขดหินใกล้กับพุ่มไม้ แล้วแอบฟังอยู่เงียบๆ
ดวงตาเธอเบิกกว้าง พี่กฤษฎ์อยู่กับพี่นัฐ
“ทำไมล่ะกฤษฎ์ เรารู้จักกฤษฎ์ก่อนหน้ายัยนั่นนะ”
เอ... ทำไมบทสนทนาชวนให้คิดมากนักนะ แล้วทำไมพี่นัฐถึงได้เรียกผู้หญิงว่า ‘ยัยนั่น’ เสียงคลื่นและลมทำให้ได้ยินไม่ชัดว่ากฤษฎ์พูดอะไร แต่จากตรงนี้ดูแล้วสีหน้าท่าทางของกฤษฎ์ดูเป็นเดือดเป็นร้อนมาก
นวพรรษใช้ความสามารถส่วนตัว เงี่ยหูเข้าไปฟังให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธออยากรู้ พวกเขาคุยอะไรกัน แล้วมันมีชื่อของเธอด้วย เธอเกี่ยวด้วยไหม
“--เรารักกฤษฎ์!”
นวพรรษเกือบหลุดอุทาน ดีที่ยกมือทั้งสองข้างปิดปากไว้ทัน โลกนี้จะมีอะไรประหลาดอีกไหม ผู้หญิงกลายเป็นทอม แต่รักผู้ชาย นวพรรษเริ่มสับสน บอกตัวเองยังสติแตกไม่ได้ เพราะจากประโยคนั้นของนัฐฐา เธอก็อยากรู้ด้วยว่ากฤษฎ์จะตอบว่าอย่างไร แต่...
“พรรษคือ-- เรา-- มันไม่ใช่--” เสียงมันขาดไป นวพรรษไม่รู้กฤษฎ์พูดอะไร “นัฐ เรารัก-- นัฐ!”
นวพรรษชะงักกึกเพราะประโยคนั้นของกฤษฎ์ เธอมองไปยังภาพตรงหน้าอีกครั้ง และได้แต่เบิกตาโพลงอ้าปากค้าง นัฐฐาดึงกฤษฎ์เข้าไปจูบ และไม่ใช่จูบแบบเด็กๆ
นวพรรษกะพริบตา
จูบนี้เท่มาก
นัฐฐาเป็นทอม เป็นฝ่ายดึงผู้ชายตัวโตที่สูงมากๆ ลงมาจูบ... แมนมาก-ก-ก
ส่วนกฤษฎ์... ดูจากรูปร่างถ้ากฤษฎ์จะเป็นฝ่ายจูบก่อน เธอจะเชื่อว่าเขาเป็นผู้ชายแน่ๆ แต่ฉากนี้... ที่เธอเห็นตรงหน้า มันดูเหมือน พระเอก (นัฐฐา) ดึงนางเอก (กฤษฎ์) ลงมาจูบ หลังทะเลาะกัน
แล้วมันจะเป็นอะไรได้ ทอมบ้าอะไรจะมาหลงรักผู้ชาย ถ้าหากผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีหัวใจเป็นผู้หญิง!
นวพรรษยกมือขึ้นอุดปาก น้ำตาคลอ เธอถึงขนาดยืนซวนเซไปสองสามก้าว เพราะทรงตัวอยู่ไม่ไหว เมื่อเจอะเจอเข้ากับความจริงอันแสนโหดร้าย ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น นวพรรษวิ่งจากมาและไม่หันหลังกลับไปมองให้มันทิ่มตาทิ่มหัวใจอีก
นวพรรษไม่ใช่นางเอกในละคร ที่ต้องมาช้ำใจจากการกระทำของคนอื่น เพราะคนอย่างเธอมันนางร้าย และต้องเป็นฝ่ายกระทำมากกว่า!
แต่นี่อะไร คนรักกันทะเลาะกัน แล้วเธอก็แค่ถูกดึงเข้าไปเอี่ยว ถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือทดสอบความรักของพวกเขา
คิดๆ ขึ้นมาแล้วก็ให้เจ็บจี๊ด สะเทือนแผลเก่าไม่วาย!
“เฮ้อ พรรษ แล้วไงมันมีแค่นั้นหรือไงที่ทำให้แกเข้าใจว่าคุณกฤษฎ์เป็นเกย์”
คำถามของชุดาทำให้นวพรรษได้สติกลับมา เธอหันขวับมองเพื่อนสนิทตาถลนเอ่ยถามตะกุกตะกัก ตาย... เผลอคิดแล้วพูดออกมาด้วยใช่ไหม!
“เดี๋ยว เมื่อกี้ฉันพูดอะไรนะ”
ชุดามึน “ก็ฉันถามว่าทำไมแกคิดว่าคุณกฤษฎ์เป็นเกย์ แกเงียบไม่ตอบ ฉันเลยอนุมานเอาว่าเป็นเพราะเขาชอบพูดคะๆ ขาๆ ก็เลยถามต่อว่ามันแค่เนี้ยนะ ที่ทำให้แกปักใจเชื่อมาเป็นจะสิบปี”
“เอาะ... อ๋อ เออ ก็แค่นี้สิ” นวพรรษหลบตา “จะมีอาไร้!” เสียงสูงนั้นไม่น่าเชื่อนัก แต่นวพรรษเปลี่ยนเรื่องเสียแล้ว “เอ้อ แกก็ชวนคุย เห็นไหมคันหลังบีบแตรด่าใหญ่แล้วเนี่ย”
นวพรรษบ่นอุบ แล้วรีบเคลื่อนรถไปรับบัตรจอดรถ เธอกลืนน้ำลายลงคอ ดีใจที่ชุดาไม่ซักไซ้ต่อ จริงๆ ที่เธอเชื่อว่ากฤษฎ์เป็นเกย์มันมีเรื่องมากกว่านี้ แต่เธอไม่อยากคิดแล้ว คิดขึ้นมาทีไร สยองทุกที!
อะ! นี่พูดจริงนะ จ้างให้สักพัน นวพรรษก็ไม่ย้อม!
“ไปจอดชั้น B2 ดีกว่าแก รถคงยังไม่เยอะ” ชุดาชี้ชวนบอกเมื่อนวพรรษขับรถเลี้ยวเข้าไปยังที่จอดรถและวนหาที่จอด “เออ แล้วนี่คุณกฤษฎ์กลับวันไหน”
“มะรืนน่ะ ก็ว่าจะไปรับ เออจริงของแก ที่ว่างมีเยอะแหะชั้นนี้”
นวพรรษตอบ พลางชะเง้อคอมองดูที่ว่าง หลังขับลงมาตามบันไดวนของชั้นจอดรถใต้ดิน ทว่า... ยังไม่ทันจะได้เลี้ยว นวพรรษก็ร้องหวีด พร้อมเบรกจนตัวโก่ง เมื่อมีรถยนต์คันหนึ่งเลี้ยวออกมาจากหลังเสาขนาดใหญ่ ชุดายกมือขึ้นยันกับคอนโทรลหน้ารถหน้าซีด เมื่อมีเสียงดังตึงและแรงสะเทือนกระจายไปทั่วทั้งคัน ทั้งสองคนตกอยู่ในความสงบเงียบนั้นอึดใจใหญ่
“ยัยพรรษ! แกขับรถประสาอะไรของแกเนี้ย... เกือบแล้วไหมน่ะ!” ชุดาหันมาโวย แต่นวพรรษที่จ้องเป๋งยังรถคู่กรณี ทำท่าเหมือนจะขาดใจตายเมื่อเอ่ย
“มันไม่ใช่ความผิดฉัน โอ๊ยจุ๋มจิ๋มลูกแม้! ตายแล้วชุดา ฉันจะฆ่ามัน มันทำลูกสาวสุดที่รักของฉันเจ็บตัว! ดอกยางสึกไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้!!” พูดพลางก็ถอดเข็มขัดนิรภัยไปพลาง นวพรรษกัดริมฝีปากกระชากประตูรถเปิด “งานนี้จบไม่สวยแน่ ถึงจะมือสองแต่ฉันรักของฉันนะยะ จะเข้าใจกันบ้างไหมเนี่ย!”
นวพรรษเดินนำลงไปก่อน และชุดาที่กะพริบตางงๆ อยู่จึงรีบตามลงไปเพราะเห็นอาการกระเหี้ยนกระหือรือของเพื่อนสนิท
รถยนต์คู่กรณีเป็นมินิคูเปอร์ แต่นวพรรษไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ เธอรีบเดินไปที่หน้ากระโปรงรถก้มลงมองหารอยบุบ
“จุ๋มจิ๋มของแม้ เจ็บไหมลูก โถโถโถ อยู่กับแม่มาเป็นปีๆ ไม่เคยเสียความบริสุทธิ์”
จุ๋มจิ๋ม... คือรถยนต์ขนาดเจ็ดที่นั่ง มิตซูบิซิ สเปซวากอน
ชุดาที่ตามหลังออกมามองนวพรรษคร่ำครวญกับรถยนต์คันโปรด ก่อนจะเงยหน้ามองคู่กรณีเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูรถ พวกเขาเป็นผู้ชาย มีกันสองคน
คนสวมเชิ้ตกางเกงแสล็คเหมือนพนักงานบริษัท สวมแว่น สูงยาวหุ่นล่ำ ตาเรียวรีชั้นเดียว ดูตี๋ๆ เหมือนพวกลูกครึ่งญี่ปุ่นแล้วหน้าก็ออกจะยาวๆ หน่อย อีกคนหุ่นก็ไม่แพ้กัน แถมยังตี๋เหมือนกัน แต่คิ้วหนากว่า และเตี้ยกว่าเล็กน้อย เขาสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ มองเห็นรอยลักยิ้มข้างแก้มจางๆ เพราะเขาเม้มปากแน่น
แม่เจ้าโว้ย! คนนี้แหละหล่อโฮก!!
“แก” แม้ชุดาจะยังมองหนุ่มหล่อลักยิ้มตาค้าง แต่มือยังสะกิดนวพรรษที่คร่ำครวญกับรถสุดรักอยู่ไม่รู้แล้ว “แก!!”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 เม.ย. 2560, 16:31:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 เม.ย. 2560, 16:31:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1021
| << บทที่ ๒ 2/4 | บทที่ ๒ 4/4 >> |
ดังปัณณ์ 13 เม.ย. 2560, 16:40:56 น.
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งตอนเกือบค่ำค่า ^O^
สวัสดีปีใหม่ไทย สุขสันต์วันสงกรานต์
คุณKIM นี่คือข้อแรก แต่มัน... จิ๊บๆ อิๆ
คุณแว่นใส รู้ตัวดียิ่งฮะ ส่วนเหตุผล เดี๋ยวพี่ข้าวกล้ามาบอกนะฮะ อิๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆ ค่ะ
ส่วนวันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าพรุ่งนี้ วันนี้ บุ้ยบุยจ้า ^O^
ดีค้า พายัยพรรษมาส่งตอนเกือบค่ำค่า ^O^
สวัสดีปีใหม่ไทย สุขสันต์วันสงกรานต์
คุณKIM นี่คือข้อแรก แต่มัน... จิ๊บๆ อิๆ
คุณแว่นใส รู้ตัวดียิ่งฮะ ส่วนเหตุผล เดี๋ยวพี่ข้าวกล้ามาบอกนะฮะ อิๆ
และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆ ค่ะ
ส่วนวันนี้หนอนน้อยไปแล้วนะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าพรุ่งนี้ วันนี้ บุ้ยบุยจ้า ^O^
แว่นใส 13 เม.ย. 2560, 20:04:36 น.
คู่แข่งพี่ข้าวกล้าโผล่เหรอ
คู่แข่งพี่ข้าวกล้าโผล่เหรอ
Kim 14 เม.ย. 2560, 01:30:22 น.
อย่าบอกนะว่าเป็นความผิดของยัยพรรษที่มัวแต่คิดเรื่องพี่ข้าวกล้า คู่กรณีใหม่โผล่มาละ
อย่าบอกนะว่าเป็นความผิดของยัยพรรษที่มัวแต่คิดเรื่องพี่ข้าวกล้า คู่กรณีใหม่โผล่มาละ