ลิขิตรักให้เรามาเจอกัน
ชะตาฟ้าลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกัน แต่ก็ไม่สมหวังซักที
เขาและเธอเจอกันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขามักมีแฟนควงคู่อยู่เสมอ
จนในที่สุดฟ้าก็ลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกันอีกครั้งในจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม
ความรักครั้งนี้จึงเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด
เหมือนกับลูกโลกที่ถูกที่แบ่งเป็นซีกโลกเหนือและซีกโลกใต้
มันถูกหมุนและหยุด หมุนและหยุด จนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยลงล็อคซักที
จนในที่สุดเมื่อถึงจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม ลูกโลกลูกนั้นดันหยุดและตรงล็อคพอดี
พระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นจึงปล่อยให้ลูกโลกใบนั้นค่อยๆ หมุนต่อไปเองตามธรรมชาติและตามกาลเวลาของมัน
เขาและเธอเจอกันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขามักมีแฟนควงคู่อยู่เสมอ
จนในที่สุดฟ้าก็ลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกันอีกครั้งในจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม
ความรักครั้งนี้จึงเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด
เหมือนกับลูกโลกที่ถูกที่แบ่งเป็นซีกโลกเหนือและซีกโลกใต้
มันถูกหมุนและหยุด หมุนและหยุด จนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยลงล็อคซักที
จนในที่สุดเมื่อถึงจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม ลูกโลกลูกนั้นดันหยุดและตรงล็อคพอดี
พระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นจึงปล่อยให้ลูกโลกใบนั้นค่อยๆ หมุนต่อไปเองตามธรรมชาติและตามกาลเวลาของมัน
Tags: ลิขิตรักให้เรามาเจอกัน
ตอน: บทที่ 6 แกล้งโทรผิด
ณ บ้านเจเนตต์ แบรนด์
ตอนที่เจนเนตรกำลังเริ่มสร้างแบรนด์เธอได้ซื้อบ้านใหม่แล้วทำเป็นโฮมออฟฟิศของแบรนด์เธอ ที่บ้านเธออยู่กับสองผัวเมีย ป้าสมที่เป็นแม่บ้าน และลุงศักดิ์เป็นคนขับรถส่งของ ที่เธอบังเอิญเจอสองคนนี้ได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนเสียลูกสาวที่เป็นเสาหลักของบ้านไป ส่วนคนที่ขับรถมาชนก็ดันหนี ด้วยความสงสารเธอจึงลงไปช่วยพาลุงกับป้าสองท่านนี้ไปโรงพยาบาลเพราะเห็นมีแต่คนมุง แต่ไม่มีใครช่วยเหลือซักคน จากนั้นพอลุงกับป้าหายดี เธอก็ชวนมาทำงานด้วย ตอนแรกลุงกับป้าก็ไม่ยอมเพราะเกรงใจ แต่เธอก็พูดตื้อจนลุงกับป้าแกยอมในที่สุด
หลังจากที่เจนเนตรกลับมาถึงบ้านเธอก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์
“ทำไมไม่เห็นโทรมาซะทีนะ ไลน์มาก็ยังดี” เจนเนตรพูดกับตัวเองพลางมองโทรศัพท์อย่างโมโห แล้วเดินเข้าห้องนอนไป
“นามบัตรก็ให้ไปแล้ว ถ้าคุณไม่โทรมา หรือไลน์มาก่อนฉันอาบน้ำเสร็จนะ ฮึ่มมม…ฉันจะโทรไปเองก็ได้” เจนเนตรพูดอย่างใส่อารมณ์ พลางหยิบโทรศัพท์ไปเสียบชาร์จแบตตรงหัวเตียง
หลังจากที่เจนเนตรอาบน้ำ แต่งตัว และชะโลมครีมบำรุงผิวเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินมาหยิบโทรศัพท์ดู ก็มีไลน์ใหม่เด้งขึ้นมา เธอรีบกดเปิดดู แต่ปรากฏว่าเป็นเพื่อนของแฟนปัทมาที่พยายามจะมาจีบเธอตั้งแต่ตอนอยู่ที่ผับแล้ว
ติ๊ง ติ่ง
‘สวัสดีครับน้องเจน นี่พี่นนท์นะครับ’
‘ค่ะ’ เจนเนตรตอบไปสั้น สไตล์เธอเวลาไม่ได้อยากคุยด้วย เพียงตอบเป็นมารยาท
‘น้องเจนทำอะไรอยู่ครับ’ ไม่สนิทซะหน่อยมายุ่งทำไม เจนเนตรคิดในใจ
‘กำลังจะนอนค่ะ’ เจนเนตรตอบไปอย่างตัดบท จะได้เลิกถาม
‘ครับ งั้นฝันดีนะครับ’
‘ค่ะ’ ไปได้ซะที เธอคิดในใจ คนที่ไม่อยากคุยด้วยดันไลน์มา แต่คนที่อยากคุยด้วยไม่เห็นไลน์มาเลย จะให้ฉันโทรหรือไลน์ไปหาก่อนหรอ ฝันไปเถอะ คุณมากอดฉันแล้ว คุณต้องรับผิดชอบ!
หลังจากนั้นเธอก็นอนหลับไปด้วยความหงุดหงิดใจ
ทางด้านตฤณนิธิ
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมอ่านนามบัตรแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ แล้วลบ กดแล้วลบ ซ้ำไปมา หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาหลังจากที่เจอเจนเนตรที่ผับ เขาก็คิดถึงเธอตลอดไม่รู้ทำไม เขานั่งกดโทรศัพท์แบบนี้ซ้ำไปมา แต่ก็ไม่กล้าโทรไปซะที เขาไม่เคยประหม่าเวลาจะจีบหญิงแบบนี้มาก่อน กลัวไปหมด ไม่รู้จะคุยอะไร ไม่รู้จะทำยังไง กลัวเธอปฏิเสธ แต่ก็อยากจะคุยด้วย จากนั้นเค้าเลยตัดสินใจ แกล้งโทรผิดละกัน อย่างน้อยให้เธอได้รู้เบอร์เขา พอตัดสินใจได้ดังนั้นเลยกดเบอร์เข้าไปใหม่ แล้วกดโทรออก
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด
“อ้าว ไม่รับสาย” ตฤณนิธิพูดอย่างหงุดหงิดแล้ววางโทรศัพท์ หันกลับมาเคลียร์งานต่อ
ด้านเจนเนตร
ขณะที่กำลังตรวจงานที่กำลังเตรียมสำหรับงานแฟชั่นโชว์ต้นเดือนหน้า
“คุณเจนคะ มีคนโทรเข้ามา แต่ป้าหยิบมาให้ไม่ทันค่ะ” ป้าสมรีบเดินเข้ามาหาเธอพร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้
“คุณตฤณนิธิ O.O” เธออ่านชื่อสายที่ไม่ได้รับ เห้ยยย เขาโทรมาหาเธอแล้ว โทรมาทำไม หัวใจเธอเต้นรัวไปหมด ทำไงต่อดีล่ะ โทรกลับดีมั้ย โทรกลับดีกว่าเนอะ เธอพูดกับตัวเองในใจ
“เดี๋ยวเจนมาดูใหม่ ทำกันไปก่อนนะคะ” เจนเนตรหันไปพูดกับลูกน้อง แล้วเดินออกมา แล้วกดโทรกลับไปหาตฤณนิธิ พร้อมหัวใจที่เต้นรัว
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด
(ฮัลโหลไอกันต์ เจอกันที่ รีแลกซ์เดย์ 6 โมงเย็นเหมือนเดิมนะเว้ย) ตฤณนิธิแกล้งทำเป็นโทรผิด แล้วแกล้งบอกสถานที่ที่เขาจะไป เผื่อเจนเนตรจะไปเจอเขา
“เอ่อ…ไม่ทราบว่าจากไหนคะ ดิฉันไม่ใช่คนชื่อกันต์ค่ะ” เจนเนตรถามไปอย่าง งงๆ เขาโทรผิด เขาไม่ได้ตั้งใจจะโทรหาเธอสินะ เห้ออออ
(อ้าววว นี่ไม่ใช่เบอร์กันต์หรอครับ แล้วนั้นเบอร์ใครครับ)
“แล้วคุณใครล่ะคะ คุณเป็นคนโทรเข้ามา” เจนเนตรตีเนียนใส่อารมณ์นิดนึง
(ผมตฤณนิธิ ขอโทษด้วยครับโทรผิด)
“อ้าว คุณตฤณนิธิหรอคะ นี่เจนนะคะ เจนเนตร” เธอแกล้งทำเสียงเหมือนเพิ่งรู้ว่าเป็นเขา // เอ๊ะตกลงใครร้ายกว่ากัน : ไรท์
(อ้าวคุณเจนหรอครับ สงสัยผมกดผิด พอดีจะโทรหาเพื่อน ขอโทษด้วยครับ)
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ นี่เบอร์คุณตฤณใช่มั้ยคะ เจนจะได้เมมไว้”
(ใช่ครับนี่เบอร์ส่วนตัวผม) เยสส ตฤณนิธิคิดในใจ
“ว่าแต่คุณจะไปรีแลกซ์เดย์หรอคะ เย็นนี้เพื่อนชวนเจนไปพอดีเลยค่ะ” เจนเนตรอ้างเพื่อนออกไป เพราะเธออยากเจอเขา ถ้าจู่ๆ เธอไปแล้วเจอเขาเลย เขาต้องรู้สิว่าเธอตามไป ฮิฮิ
(ใช่ครับ งั้นเย็นนี้เจอกันนะครับคุณเจน) เยส เยส เยส ตฤณนิธิคิดในใจอีกครั้ง อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ หารู้ไม่ว่ามันไม่ใช่บังเอิญเลย ตั้งใจชัดๆ
(ค่ะ สวัสดีค่ะ) เจนเนตรกดวางสายไป แล้วทำท่าจะกรี๊ดดังๆ แต่ก็กรี๊ดไม่ได้ เดี๋ยวลูกน้องได้ยินหมด แต่เอ๊ะ เขาบอกจะไปรีแลกซ์เดย์หรอ เธอเคยได้ยินชื่อนะ เพราะเป็นฟิตเนสชื่อดัง ใครไม่รู้จักนี่เชยแย่ แต่เธอก็ไม่เคยไป เพราะเธอไม่ค่อยได้เล่นฟิตเนส เธอชอบเล่นแบดมินตัน หรือโยคะมากกว่า พอนึกได้ก็รีบกดค้นหาข้อมูลและสถานที่ในอินเทอร์เน็ต และรีบเดินไปหาปัทมา และลิลลดาอย่างรักษาฟอร์ม
“ยัยปัท ยัยลี่ เย็นนี้ไปรีแลกกซ์เดย์กัน” เจนเนตรพูดพลางยิ้มหน้าบานกว่าปกติ
“ทำไมอยู่ดีๆ อยากไป นัดใครไว้ล่ะ” ปัทมาพูดขึ้นมาอย่างรู้ทัน ก็แหงล่ะ คบกันมาจะ 10 ปี ไม่รู้ก็แย่ละ
“ป๊าววว ก็อยากเล่นฟิตเนสบ้างอะ อยากมีซิกแพคบ้างงี้” เจนเนตรพูดพลางเอามือลูบหน้าท้องตัวเอง
“จ้างให้ก็ไม่เชื่อ”
“ก็ไม่ได้จ้างให้เชื่อ แค่จะให้ไปด้วยกัน ฮิฮิ”
“งั้นไม่ไป”
“ลิลลี่แกช่วยพูดกับยัยปัทให้หน่อยสิ” เจนเนตรหันไปอ้อนเพื่อนสาวอีกคน ที่มักใจอ่อนกับเธอประจำ
“บอกมาก่อนนัดใครแล้วจะช่วย ฮิฮิ” ลิลลดาพูดพลางหันไปแท็กมือกับปัทมา
“เออๆ บอกก็ได้ นัดคุณตฤณไว้อะ ฉันบังเอิญรู้ว่าเขาจะไปเลยบอกไปว่าพวกแกก็ชวนฉันเหมือนกัน ฮิฮิ”
“อ้าว อ้างเพื่อนเฉย”
“น้า ช่วยเพื่อนหน่อยน้า” เจนเนตรพูดพลางทำหน้าอ้อนวอนเพื่อนทั้งสอง
“เออๆ ก็ได้ จะได้ไปส่องหนุ่มๆ ด้วย ฮิฮิ” ปัทมาพูดอย่างขำขัน
“ฉันจะฟ้องพี่หนุ่ม” ลิลลดาพูดแกล้งปัทมาว่าจะฟ้องแฟนหนุ่มของปัทมา
“อ้าว ไมพูดงี้ล่ะ นี่เพื่อนไง” ปัทมารีบพูดกลับอย่างขำขัน ทั้งสองเถียงกันไปมาอย่างสนุกสนาน ส่วนทางด้านเจนเนตรก็ยืนยิ้มอย่างดีใจ ไม่ได้ฟังเลยว่าเพื่อนสาวทั้งสองเถียงอะไรกัน
______________________________________________________________________________________
เป็นไงบ้างคะ ตกลงใครร้ายกว่ากัน อิอิ
ตอนหน้าเริ่มมุ้งมิ้งแล้วหนาาาา
คอมเมนท์มากันเยอะๆ นะคะ
ปล.ตามตอนต่อไปเร็วขึ้นที่ธัญวลัยได้น้าา
ตอนที่เจนเนตรกำลังเริ่มสร้างแบรนด์เธอได้ซื้อบ้านใหม่แล้วทำเป็นโฮมออฟฟิศของแบรนด์เธอ ที่บ้านเธออยู่กับสองผัวเมีย ป้าสมที่เป็นแม่บ้าน และลุงศักดิ์เป็นคนขับรถส่งของ ที่เธอบังเอิญเจอสองคนนี้ได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนเสียลูกสาวที่เป็นเสาหลักของบ้านไป ส่วนคนที่ขับรถมาชนก็ดันหนี ด้วยความสงสารเธอจึงลงไปช่วยพาลุงกับป้าสองท่านนี้ไปโรงพยาบาลเพราะเห็นมีแต่คนมุง แต่ไม่มีใครช่วยเหลือซักคน จากนั้นพอลุงกับป้าหายดี เธอก็ชวนมาทำงานด้วย ตอนแรกลุงกับป้าก็ไม่ยอมเพราะเกรงใจ แต่เธอก็พูดตื้อจนลุงกับป้าแกยอมในที่สุด
หลังจากที่เจนเนตรกลับมาถึงบ้านเธอก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์
“ทำไมไม่เห็นโทรมาซะทีนะ ไลน์มาก็ยังดี” เจนเนตรพูดกับตัวเองพลางมองโทรศัพท์อย่างโมโห แล้วเดินเข้าห้องนอนไป
“นามบัตรก็ให้ไปแล้ว ถ้าคุณไม่โทรมา หรือไลน์มาก่อนฉันอาบน้ำเสร็จนะ ฮึ่มมม…ฉันจะโทรไปเองก็ได้” เจนเนตรพูดอย่างใส่อารมณ์ พลางหยิบโทรศัพท์ไปเสียบชาร์จแบตตรงหัวเตียง
หลังจากที่เจนเนตรอาบน้ำ แต่งตัว และชะโลมครีมบำรุงผิวเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินมาหยิบโทรศัพท์ดู ก็มีไลน์ใหม่เด้งขึ้นมา เธอรีบกดเปิดดู แต่ปรากฏว่าเป็นเพื่อนของแฟนปัทมาที่พยายามจะมาจีบเธอตั้งแต่ตอนอยู่ที่ผับแล้ว
ติ๊ง ติ่ง
‘สวัสดีครับน้องเจน นี่พี่นนท์นะครับ’
‘ค่ะ’ เจนเนตรตอบไปสั้น สไตล์เธอเวลาไม่ได้อยากคุยด้วย เพียงตอบเป็นมารยาท
‘น้องเจนทำอะไรอยู่ครับ’ ไม่สนิทซะหน่อยมายุ่งทำไม เจนเนตรคิดในใจ
‘กำลังจะนอนค่ะ’ เจนเนตรตอบไปอย่างตัดบท จะได้เลิกถาม
‘ครับ งั้นฝันดีนะครับ’
‘ค่ะ’ ไปได้ซะที เธอคิดในใจ คนที่ไม่อยากคุยด้วยดันไลน์มา แต่คนที่อยากคุยด้วยไม่เห็นไลน์มาเลย จะให้ฉันโทรหรือไลน์ไปหาก่อนหรอ ฝันไปเถอะ คุณมากอดฉันแล้ว คุณต้องรับผิดชอบ!
หลังจากนั้นเธอก็นอนหลับไปด้วยความหงุดหงิดใจ
ทางด้านตฤณนิธิ
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมอ่านนามบัตรแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ แล้วลบ กดแล้วลบ ซ้ำไปมา หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาหลังจากที่เจอเจนเนตรที่ผับ เขาก็คิดถึงเธอตลอดไม่รู้ทำไม เขานั่งกดโทรศัพท์แบบนี้ซ้ำไปมา แต่ก็ไม่กล้าโทรไปซะที เขาไม่เคยประหม่าเวลาจะจีบหญิงแบบนี้มาก่อน กลัวไปหมด ไม่รู้จะคุยอะไร ไม่รู้จะทำยังไง กลัวเธอปฏิเสธ แต่ก็อยากจะคุยด้วย จากนั้นเค้าเลยตัดสินใจ แกล้งโทรผิดละกัน อย่างน้อยให้เธอได้รู้เบอร์เขา พอตัดสินใจได้ดังนั้นเลยกดเบอร์เข้าไปใหม่ แล้วกดโทรออก
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด
“อ้าว ไม่รับสาย” ตฤณนิธิพูดอย่างหงุดหงิดแล้ววางโทรศัพท์ หันกลับมาเคลียร์งานต่อ
ด้านเจนเนตร
ขณะที่กำลังตรวจงานที่กำลังเตรียมสำหรับงานแฟชั่นโชว์ต้นเดือนหน้า
“คุณเจนคะ มีคนโทรเข้ามา แต่ป้าหยิบมาให้ไม่ทันค่ะ” ป้าสมรีบเดินเข้ามาหาเธอพร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้
“คุณตฤณนิธิ O.O” เธออ่านชื่อสายที่ไม่ได้รับ เห้ยยย เขาโทรมาหาเธอแล้ว โทรมาทำไม หัวใจเธอเต้นรัวไปหมด ทำไงต่อดีล่ะ โทรกลับดีมั้ย โทรกลับดีกว่าเนอะ เธอพูดกับตัวเองในใจ
“เดี๋ยวเจนมาดูใหม่ ทำกันไปก่อนนะคะ” เจนเนตรหันไปพูดกับลูกน้อง แล้วเดินออกมา แล้วกดโทรกลับไปหาตฤณนิธิ พร้อมหัวใจที่เต้นรัว
ตู๊ดดด ตู๊ดดด ตู๊ดดด
(ฮัลโหลไอกันต์ เจอกันที่ รีแลกซ์เดย์ 6 โมงเย็นเหมือนเดิมนะเว้ย) ตฤณนิธิแกล้งทำเป็นโทรผิด แล้วแกล้งบอกสถานที่ที่เขาจะไป เผื่อเจนเนตรจะไปเจอเขา
“เอ่อ…ไม่ทราบว่าจากไหนคะ ดิฉันไม่ใช่คนชื่อกันต์ค่ะ” เจนเนตรถามไปอย่าง งงๆ เขาโทรผิด เขาไม่ได้ตั้งใจจะโทรหาเธอสินะ เห้ออออ
(อ้าววว นี่ไม่ใช่เบอร์กันต์หรอครับ แล้วนั้นเบอร์ใครครับ)
“แล้วคุณใครล่ะคะ คุณเป็นคนโทรเข้ามา” เจนเนตรตีเนียนใส่อารมณ์นิดนึง
(ผมตฤณนิธิ ขอโทษด้วยครับโทรผิด)
“อ้าว คุณตฤณนิธิหรอคะ นี่เจนนะคะ เจนเนตร” เธอแกล้งทำเสียงเหมือนเพิ่งรู้ว่าเป็นเขา // เอ๊ะตกลงใครร้ายกว่ากัน : ไรท์
(อ้าวคุณเจนหรอครับ สงสัยผมกดผิด พอดีจะโทรหาเพื่อน ขอโทษด้วยครับ)
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ นี่เบอร์คุณตฤณใช่มั้ยคะ เจนจะได้เมมไว้”
(ใช่ครับนี่เบอร์ส่วนตัวผม) เยสส ตฤณนิธิคิดในใจ
“ว่าแต่คุณจะไปรีแลกซ์เดย์หรอคะ เย็นนี้เพื่อนชวนเจนไปพอดีเลยค่ะ” เจนเนตรอ้างเพื่อนออกไป เพราะเธออยากเจอเขา ถ้าจู่ๆ เธอไปแล้วเจอเขาเลย เขาต้องรู้สิว่าเธอตามไป ฮิฮิ
(ใช่ครับ งั้นเย็นนี้เจอกันนะครับคุณเจน) เยส เยส เยส ตฤณนิธิคิดในใจอีกครั้ง อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ หารู้ไม่ว่ามันไม่ใช่บังเอิญเลย ตั้งใจชัดๆ
(ค่ะ สวัสดีค่ะ) เจนเนตรกดวางสายไป แล้วทำท่าจะกรี๊ดดังๆ แต่ก็กรี๊ดไม่ได้ เดี๋ยวลูกน้องได้ยินหมด แต่เอ๊ะ เขาบอกจะไปรีแลกซ์เดย์หรอ เธอเคยได้ยินชื่อนะ เพราะเป็นฟิตเนสชื่อดัง ใครไม่รู้จักนี่เชยแย่ แต่เธอก็ไม่เคยไป เพราะเธอไม่ค่อยได้เล่นฟิตเนส เธอชอบเล่นแบดมินตัน หรือโยคะมากกว่า พอนึกได้ก็รีบกดค้นหาข้อมูลและสถานที่ในอินเทอร์เน็ต และรีบเดินไปหาปัทมา และลิลลดาอย่างรักษาฟอร์ม
“ยัยปัท ยัยลี่ เย็นนี้ไปรีแลกกซ์เดย์กัน” เจนเนตรพูดพลางยิ้มหน้าบานกว่าปกติ
“ทำไมอยู่ดีๆ อยากไป นัดใครไว้ล่ะ” ปัทมาพูดขึ้นมาอย่างรู้ทัน ก็แหงล่ะ คบกันมาจะ 10 ปี ไม่รู้ก็แย่ละ
“ป๊าววว ก็อยากเล่นฟิตเนสบ้างอะ อยากมีซิกแพคบ้างงี้” เจนเนตรพูดพลางเอามือลูบหน้าท้องตัวเอง
“จ้างให้ก็ไม่เชื่อ”
“ก็ไม่ได้จ้างให้เชื่อ แค่จะให้ไปด้วยกัน ฮิฮิ”
“งั้นไม่ไป”
“ลิลลี่แกช่วยพูดกับยัยปัทให้หน่อยสิ” เจนเนตรหันไปอ้อนเพื่อนสาวอีกคน ที่มักใจอ่อนกับเธอประจำ
“บอกมาก่อนนัดใครแล้วจะช่วย ฮิฮิ” ลิลลดาพูดพลางหันไปแท็กมือกับปัทมา
“เออๆ บอกก็ได้ นัดคุณตฤณไว้อะ ฉันบังเอิญรู้ว่าเขาจะไปเลยบอกไปว่าพวกแกก็ชวนฉันเหมือนกัน ฮิฮิ”
“อ้าว อ้างเพื่อนเฉย”
“น้า ช่วยเพื่อนหน่อยน้า” เจนเนตรพูดพลางทำหน้าอ้อนวอนเพื่อนทั้งสอง
“เออๆ ก็ได้ จะได้ไปส่องหนุ่มๆ ด้วย ฮิฮิ” ปัทมาพูดอย่างขำขัน
“ฉันจะฟ้องพี่หนุ่ม” ลิลลดาพูดแกล้งปัทมาว่าจะฟ้องแฟนหนุ่มของปัทมา
“อ้าว ไมพูดงี้ล่ะ นี่เพื่อนไง” ปัทมารีบพูดกลับอย่างขำขัน ทั้งสองเถียงกันไปมาอย่างสนุกสนาน ส่วนทางด้านเจนเนตรก็ยืนยิ้มอย่างดีใจ ไม่ได้ฟังเลยว่าเพื่อนสาวทั้งสองเถียงอะไรกัน
______________________________________________________________________________________
เป็นไงบ้างคะ ตกลงใครร้ายกว่ากัน อิอิ
ตอนหน้าเริ่มมุ้งมิ้งแล้วหนาาาา
คอมเมนท์มากันเยอะๆ นะคะ
ปล.ตามตอนต่อไปเร็วขึ้นที่ธัญวลัยได้น้าา
เข็มขัดนิรภัย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 เม.ย. 2560, 17:02:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 เม.ย. 2560, 17:02:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 707
| << บทที่ 5 เพื่อนกัน | บทที่ 7 ออกตัวแรง >> |