ลิขิตรักให้เรามาเจอกัน
ชะตาฟ้าลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกัน แต่ก็ไม่สมหวังซักที
เขาและเธอเจอกันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขามักมีแฟนควงคู่อยู่เสมอ
จนในที่สุดฟ้าก็ลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกันอีกครั้งในจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม
ความรักครั้งนี้จึงเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด
เหมือนกับลูกโลกที่ถูกที่แบ่งเป็นซีกโลกเหนือและซีกโลกใต้
มันถูกหมุนและหยุด หมุนและหยุด จนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยลงล็อคซักที
จนในที่สุดเมื่อถึงจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม ลูกโลกลูกนั้นดันหยุดและตรงล็อคพอดี
พระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นจึงปล่อยให้ลูกโลกใบนั้นค่อยๆ หมุนต่อไปเองตามธรรมชาติและตามกาลเวลาของมัน
เขาและเธอเจอกันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขามักมีแฟนควงคู่อยู่เสมอ
จนในที่สุดฟ้าก็ลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกันอีกครั้งในจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม
ความรักครั้งนี้จึงเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด
เหมือนกับลูกโลกที่ถูกที่แบ่งเป็นซีกโลกเหนือและซีกโลกใต้
มันถูกหมุนและหยุด หมุนและหยุด จนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยลงล็อคซักที
จนในที่สุดเมื่อถึงจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม ลูกโลกลูกนั้นดันหยุดและตรงล็อคพอดี
พระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นจึงปล่อยให้ลูกโลกใบนั้นค่อยๆ หมุนต่อไปเองตามธรรมชาติและตามกาลเวลาของมัน
Tags: ลิขิตรักให้เรามาเจอกัน
ตอน: บทที่ 7 ออกตัวแรง
ณ รีแลกซ์เดย์ ฟิตเนส
เจนเนตร ลิลลดา และปัทมาเดินเข้ามาฟิตเนสพร้อมกัน แล้วเข้ามาสมัครสมาชิก โดยเจนเนตรบังคับให้เพื่อนของเธอสมัครด้วยโดยเธอบอกจะจ่ายให้เอง ก็ในเมื่อเพื่อนจ่ายให้เรื่องอะไรลิลลดาและปัทมาจะไม่ยอมล่ะ หลังจากที่ทำเรื่องสมัครสมาชิกเรียบร้อยเธอก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่กำลังเดินออกมาเพื่อรอสองเพื่อนสาวของเธอข้างนอก และสำรวจสถานที่ เธอดันเดินไปชนชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง
“โอ๊ย!” เจนเนตรเซทำท่าเซจะล้ม แต่ชายหนุ่มก็จับไว้ทัน เธอคิดในใจว่าต้องชนตฤณนิธิอีกแน่ พร้อมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
“ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มกล้ามโต ตัวสูง หน้าตี๋ ผิวขาวเอ่ยบอกเธอพร้อมจับร่างเธอไว้ที่ชนเขาแล้วเซจนเกือบล้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ” พอเจนเนตรเงยขึ้นมามองหน้าชายหนุ่มก็ต้องผิดหวัง เพราะไม่ใช่คนที่เธอคิด
“ทำไรวะไอกันต์” เสียงชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างหลังกันต์ดนัย เธอจึงรีบหันไปดู แล้วรีบยืนให้เป็นปกติ
“อุบัติเหตุนิดหน่อยว่ะ” กันต์ดนัยพูดพลางหันไปมองหน้าเจนเนตรให้ตฤณนิธิรู้ว่ามะกี้ไปเดินชนเธอเข้า
“อ้าวคุณเจน สวัสดีครับ” ตฤณนิธิหันไปทักทายเจนเนตร
“สวัสดีค่ะ” เจนเนตรก็หันไปทักทายเขาตอบ
“ใครวะ รู้จักสาวสวยคนนี้ด้วยหรอ” กันต์ดนัยหันไปกระซิบถามตฤณนิธิ
“คนนี้ของกู ห้ามยุ่ง” ตฤณนิธิหันไปกระซิบตอบเพื่อนอย่างเบาๆ โดยไม่ให้เจนเนตรได้ยิน แล้วทำหน้าโหดใส่เพื่อน
“เออๆ งั้นกูไปเปลี่ยนชุดก่อน” กันต์ดนัยพูดพลางยิ้มอ่อนให้เพื่อนแล้วเดินไป
“ปกติมาที่นี่บ่อยมั้ยครับคุณเจน” ตฤณนิธิหันไปถามเจนเนตร หลังจากเพื่อนของเขาเดินไป
“เพิ่งเคยมาครั้งแรกเลยค่ะ”
“จริงหรอครับ แล้วอย่างงี้มีเทรนเนอร์รึยังครับ”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นให้ผมเป็นเทรนเนอร์ให้นะครับ”
“เกรงใจจังเลยค่ะ คุณตฤณมาที่นี่บ่อยหรอคะ” เจนเนตรพูดไปพลางหัวใจเต้นแรง ใจจริงอยากตกลงจะแย่ แต่ต้องรักษาฟอร์มก่อน เธอเป็นผู้หญิงนี่นะ
“ผมมาเกือบทุกวันแหละครับ คุณเจนไม่ต้องเกรงใจผมหรอก เราเป็นเพื่อนกันนิ่” ตฤณนิธิพูดพลางยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“งั้นก็ได้ค่ะคุณเพื่อน” เจนเนตรพูดพลางยิ้มตอบ
“แล้วฉันล่ะยัยเจน/แล้วฉันล่ะยัยเจน” ลิลลดาและปัทมาหลังจากที่แอบยืนฟังสองหนุ่มสาวคุยกันอยู่พักนึงก็เปิดประตูออกมา อย่างตั้งใจจะขัดจังหวะ เจนเนตรจึงหันไปทำตาถลึงใส่ แต่ลิลลดาและปัทมาก็ลอยหน้าลอยตาแบบไม่รู้เรื่อง
“นี่ปัท ส่วนนี่ลิลลี่ เพื่อนเจนค่ะ นี่คุณตฤณเพื่อนฉัน” เจนเนตรแนะนำให้เขาและเพื่อนของเธอรู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณตฤณ/ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณตฤณ” ลิลลดาและปัทมาพูดพร้อมกัน แหมทีงี้เข้าขากันดีจริง เจนเนตรคิดในใจ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณลิลลี่กับคุณปัท งั้นเดี๋ยวผมแนะนำเทรนเนอร์เก่งๆ ให้นะครับ” ตฤณนิธิหันไปพูดกับสองสาวอย่างเป็นมิตร แน่นอนว่าเขาต้องทำคะแนนกับเพื่อนของเธอด้วย
“ขอบคุณค่ะคุณตฤณ/ขอบคุณค่ะคุณตฤณ” ลิลลดา และปัทมาพูดพร้อมกันอีกครั้ง
หลังจากที่คุยกันเสร็จตฤณนิธิก็พา สาวๆ ไปแนะนำให้รู้จักเทรนเนอร์ และเริ่มออกกำลังกายกัน
…2 ชั่วโมงผ่านไป…
หลังจากที่ได้ออกกำลังกายกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเตรียมตัวกลับบ้าน ตฤณนิธิจึงอาสาเดินไปส่งเจนเนตรและเพื่อนๆ ที่ลานจอดรถ
“ปกติเจนเล่นแต่โยคะ เปลี่ยนมาเล่นฟิตเนสบ้างก็สนุกดีเหมือนกันนะคะ” เจนเนตรพูดพลางหันไปยิ้มให้กับตฤณนิธิอย่างมีความสุข
“สนุกบ้าอะไรของแก ปวดตัวไปหมดเลย” ปัทมาพูดแทรกขึ้นมา พลางจับหลัง จับไหล่ แล้วบ่นอิดออด
“ก็แกไม่ค่อยออกกำลังกายก็งี้แหละ ฮ่าๆ” ลิลลดาหันไปซ้ำเติมเพื่อน พลางหัวเราะออกมา ลิลลดาเล่นฟิตเนสอยู่บ่อยๆ จึงไม่ค่อยปวดกล้ามเนื้อเท่าไหร่ แต่ปัทมาไม่ชอบออกกำลังกาย แถมเอาแต่ชวนกินอยู่เรื่อย จึงปวดหนักกว่าเพื่อน
“แรกๆ ก็แบบนี้แหละครับ เดี๋ยวมาซ้ำบ่อยๆ ก็หาย เอายานี่ไปทานะครับเดี๋ยวก็ดีขึ้น” ตฤณนิธิพูดพลางหยิบหลอดยาหลอดใหม่ในกระเป๋า ที่เขามีอยู่หลายหลอด ส่งให้ปัทมา
“อุ้ย ขอบคุณค่ะ” ปัทมาตอบตฤณนิธิ แล้วรับหลอดยามา พลางเดินไปอ่านใบกำกับข้างหลอดยาไป
“คุณตฤณส่งตรงนี้ก็พอค่ะ เจนจอดรถอยู่ตรงนั้น” เจนเนตรพูดพลางชี้ไปที่รถพอร์ช พานาเมร่า 4 เอส สีชมพูเข้มของเธอ
“โอเคครับ ขับรถดีๆ นะครับ”
“ขอบคุณนะคะคุณตฤณ งั้นวันหลังเจนขอเลี้ยงข้าวคุณ เป็นการขอบคุณได้มั้ยคะ” เธอต้องหาโอกาสเจอเขาอีกเธอจะไม่รอเจอโดยบังเอิญอีกแล้ว ยิ่งตอนนี้เขาโสดเธอต้องรีบทำคะแนน
“ได้สิครับ”
“แล้วเจอกันค่ะ” เจนเนตรยิ้มให้ตฤณนิธิอีกครั้ง แล้วเดินตรงมาที่รถ
“หมั่นไส้” << ปัทมา
“ลำไย” << ลิลลดา
“ไก่ก่า” << ปัทมา
“ยิ้มจนปากจะฉีกกกกกกก ถึงหูอยู่ละ” << ลิลลดา
“อะไรของพวกแกยะ พูดยังกะไม่เคยเป็น” เจนเนตรพูดพลางเชิดใส่เพื่อนๆ ของเธอ แล้วเดินขึ้นรถ
“แหนะ ทำเป็นเดินหนี ฮิฮิ” ปัทมาพูดแซวเพื่อนต่อไม่เลิก
“แซวอยู่ได้ ไอบ้า เจอกันพรุ่งนี้นะยะ” เจนเนตรลดกระจกลงมาบอกเพื่อนแล้วขับรถออกไป
หลังจากนั้นปัทมาและลิลลดาก็ต่างขับรถของตัวเองตามออกไปเพื่อกลับบ้าน
ณ บ้านเจเนตต์แบรนด์
หลังจากที่เจนเนตรกลับมาถึงบ้านก็มาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง แล้วเสียงไลน์ก็ดังขึ้น
ตึ๊ง ตึ่ง
‘ถึงบ้านยังครับ’ ตฤณนิธิไลน์มาหาเธอ เจนเนตรรีบกดอ่านแล้วตอบเขา
‘ถึงซักพักแล้วค่ะ แล้วคุณตฤณถึงบ้านยังคะ’
‘เพิ่งถึงครับ’
‘แล้วคิดถึงผมมั้ยครับ’ กรี๊ดดดดดดด เจนเนตรกรี๊ดในใจ ถามแบบนี้ใครจะตอบถูกล่ะคนบ้า
‘ไม่บอกหรอกค่ะ คิคิ’ เป็นสาวเป็นแส้ต้องเล่นตัวบ้าง แต่อย่ามากไปตอนนี้ก็ 28 แล้วเดี๋ยวจะขึ้นคานกันก่อนพอดี เจนเนตรคิดในใจ
‘ไม่บอกไม่เป็นไร แต่ผมคิดถึงคุณนะ ผมอยากบอก’ ตฤณนิธิพิมพ์ไปก็คิดในใจว่าเขาออกตัวแรงไปมั้ย แต่ยังไงก็เถอะ เขาจะต้องจีบเธอให้ได้ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงชอบเธอ และรู้สึกดีกับเธอมากขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ที่เขาบังเอิญเจอยังไม่รู้สึกแบบนี้เลย หรืออาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเขามีแฟนอยู่ด้วย แต่ตอนนี้เขารู้สึกดีกับเธอมากจริงๆ มากแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ใจมันเต้นแรงแปลกๆ กับลินดาที่เขาคิดว่ารักเธอมากก็ไม่เคยเป็นแบบนี้
‘คิดจะจีบฉันน่ะ ไม่ง่ายนะ’ “แต่ก็ไม่ยาก” เจนเนตรพูดออกมาคนเดียว
‘ไม่กลัวเลยครับ หึหึ’ แน่นอนเขาพุ่งสุดตัวแน่ จนลืมไปเลยว่าเพิ่งผ่านการอกหักมา
‘:p’ เจนเนตรส่งสติ๊กเกอร์แลบลิ้นให้ตฤณนิธิ พอเจนเนตรตอบมาแบบนี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธเขาซะทีเดียว
‘แล้วเมื่อไหร่คุณจะเลี้ยงข้าวผม’
‘อ้าว ทวงแบบนี้ก็ได้หรอคะ’
‘งั้นถ้าคุณไม่เลี้ยงเดี๋ยวผมเลี้ยงคุณเอง^^’
‘งั้นพรุ่งนี้เจอกันค่ะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเย็นคุณเอง เป็นการขอบคุณที่วันนี้มาเป็นเทรนเนอร์ให้’
‘ตกลงครับ งั้นพรุ่งนี้ผมไปรับคุณนะ ว่าแต่ให้ไปรับที่ไหนครับ’
‘แบบนี้เค้าเรียกมัดมือชกป่ะคะ’ เจนเนตรตอบกลับไป พร้อมส่งโลเคชั่นโฮมออฟฟิศของเธอไปให้
‘แต่ก็ส่งโลเคชั่นมาให้นะครับ’
‘ไม่น่าส่งให้เลย ชิส์’
‘ฮ่าๆ ให้ไปรับกี่โมงดีครับ’
‘ประมาณ 18.30 ละกันค่ะ’
จากนั้นสองหนุ่มสาวก็คุยกันต่อซักพักแล้วบอกฝันดีกัน แล้วหลับตาลงนอนพร้อมกันอย่างมีความสุข นานมากแล้วที่เจนเนตรไม่ได้นอนหลับอย่างมีความสุขแบบนี้ เพราะเกือบทุกคืนเธอมักจะมโนนึกถึงหนุ่มแปลกหน้าที่เธอก็รู้ตัวดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าวันนี้ทุกอย่างที่เธอเคยมโน เคยวาดฝันไว้ มันกำลังจะเป็นจริง ตอนนี้เขากำลังจีบเธอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันนี้จะมาถึง
เจนเนตร ลิลลดา และปัทมาเดินเข้ามาฟิตเนสพร้อมกัน แล้วเข้ามาสมัครสมาชิก โดยเจนเนตรบังคับให้เพื่อนของเธอสมัครด้วยโดยเธอบอกจะจ่ายให้เอง ก็ในเมื่อเพื่อนจ่ายให้เรื่องอะไรลิลลดาและปัทมาจะไม่ยอมล่ะ หลังจากที่ทำเรื่องสมัครสมาชิกเรียบร้อยเธอก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่กำลังเดินออกมาเพื่อรอสองเพื่อนสาวของเธอข้างนอก และสำรวจสถานที่ เธอดันเดินไปชนชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง
“โอ๊ย!” เจนเนตรเซทำท่าเซจะล้ม แต่ชายหนุ่มก็จับไว้ทัน เธอคิดในใจว่าต้องชนตฤณนิธิอีกแน่ พร้อมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
“ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มกล้ามโต ตัวสูง หน้าตี๋ ผิวขาวเอ่ยบอกเธอพร้อมจับร่างเธอไว้ที่ชนเขาแล้วเซจนเกือบล้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ” พอเจนเนตรเงยขึ้นมามองหน้าชายหนุ่มก็ต้องผิดหวัง เพราะไม่ใช่คนที่เธอคิด
“ทำไรวะไอกันต์” เสียงชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างหลังกันต์ดนัย เธอจึงรีบหันไปดู แล้วรีบยืนให้เป็นปกติ
“อุบัติเหตุนิดหน่อยว่ะ” กันต์ดนัยพูดพลางหันไปมองหน้าเจนเนตรให้ตฤณนิธิรู้ว่ามะกี้ไปเดินชนเธอเข้า
“อ้าวคุณเจน สวัสดีครับ” ตฤณนิธิหันไปทักทายเจนเนตร
“สวัสดีค่ะ” เจนเนตรก็หันไปทักทายเขาตอบ
“ใครวะ รู้จักสาวสวยคนนี้ด้วยหรอ” กันต์ดนัยหันไปกระซิบถามตฤณนิธิ
“คนนี้ของกู ห้ามยุ่ง” ตฤณนิธิหันไปกระซิบตอบเพื่อนอย่างเบาๆ โดยไม่ให้เจนเนตรได้ยิน แล้วทำหน้าโหดใส่เพื่อน
“เออๆ งั้นกูไปเปลี่ยนชุดก่อน” กันต์ดนัยพูดพลางยิ้มอ่อนให้เพื่อนแล้วเดินไป
“ปกติมาที่นี่บ่อยมั้ยครับคุณเจน” ตฤณนิธิหันไปถามเจนเนตร หลังจากเพื่อนของเขาเดินไป
“เพิ่งเคยมาครั้งแรกเลยค่ะ”
“จริงหรอครับ แล้วอย่างงี้มีเทรนเนอร์รึยังครับ”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นให้ผมเป็นเทรนเนอร์ให้นะครับ”
“เกรงใจจังเลยค่ะ คุณตฤณมาที่นี่บ่อยหรอคะ” เจนเนตรพูดไปพลางหัวใจเต้นแรง ใจจริงอยากตกลงจะแย่ แต่ต้องรักษาฟอร์มก่อน เธอเป็นผู้หญิงนี่นะ
“ผมมาเกือบทุกวันแหละครับ คุณเจนไม่ต้องเกรงใจผมหรอก เราเป็นเพื่อนกันนิ่” ตฤณนิธิพูดพลางยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“งั้นก็ได้ค่ะคุณเพื่อน” เจนเนตรพูดพลางยิ้มตอบ
“แล้วฉันล่ะยัยเจน/แล้วฉันล่ะยัยเจน” ลิลลดาและปัทมาหลังจากที่แอบยืนฟังสองหนุ่มสาวคุยกันอยู่พักนึงก็เปิดประตูออกมา อย่างตั้งใจจะขัดจังหวะ เจนเนตรจึงหันไปทำตาถลึงใส่ แต่ลิลลดาและปัทมาก็ลอยหน้าลอยตาแบบไม่รู้เรื่อง
“นี่ปัท ส่วนนี่ลิลลี่ เพื่อนเจนค่ะ นี่คุณตฤณเพื่อนฉัน” เจนเนตรแนะนำให้เขาและเพื่อนของเธอรู้จักกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณตฤณ/ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณตฤณ” ลิลลดาและปัทมาพูดพร้อมกัน แหมทีงี้เข้าขากันดีจริง เจนเนตรคิดในใจ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณลิลลี่กับคุณปัท งั้นเดี๋ยวผมแนะนำเทรนเนอร์เก่งๆ ให้นะครับ” ตฤณนิธิหันไปพูดกับสองสาวอย่างเป็นมิตร แน่นอนว่าเขาต้องทำคะแนนกับเพื่อนของเธอด้วย
“ขอบคุณค่ะคุณตฤณ/ขอบคุณค่ะคุณตฤณ” ลิลลดา และปัทมาพูดพร้อมกันอีกครั้ง
หลังจากที่คุยกันเสร็จตฤณนิธิก็พา สาวๆ ไปแนะนำให้รู้จักเทรนเนอร์ และเริ่มออกกำลังกายกัน
…2 ชั่วโมงผ่านไป…
หลังจากที่ได้ออกกำลังกายกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเตรียมตัวกลับบ้าน ตฤณนิธิจึงอาสาเดินไปส่งเจนเนตรและเพื่อนๆ ที่ลานจอดรถ
“ปกติเจนเล่นแต่โยคะ เปลี่ยนมาเล่นฟิตเนสบ้างก็สนุกดีเหมือนกันนะคะ” เจนเนตรพูดพลางหันไปยิ้มให้กับตฤณนิธิอย่างมีความสุข
“สนุกบ้าอะไรของแก ปวดตัวไปหมดเลย” ปัทมาพูดแทรกขึ้นมา พลางจับหลัง จับไหล่ แล้วบ่นอิดออด
“ก็แกไม่ค่อยออกกำลังกายก็งี้แหละ ฮ่าๆ” ลิลลดาหันไปซ้ำเติมเพื่อน พลางหัวเราะออกมา ลิลลดาเล่นฟิตเนสอยู่บ่อยๆ จึงไม่ค่อยปวดกล้ามเนื้อเท่าไหร่ แต่ปัทมาไม่ชอบออกกำลังกาย แถมเอาแต่ชวนกินอยู่เรื่อย จึงปวดหนักกว่าเพื่อน
“แรกๆ ก็แบบนี้แหละครับ เดี๋ยวมาซ้ำบ่อยๆ ก็หาย เอายานี่ไปทานะครับเดี๋ยวก็ดีขึ้น” ตฤณนิธิพูดพลางหยิบหลอดยาหลอดใหม่ในกระเป๋า ที่เขามีอยู่หลายหลอด ส่งให้ปัทมา
“อุ้ย ขอบคุณค่ะ” ปัทมาตอบตฤณนิธิ แล้วรับหลอดยามา พลางเดินไปอ่านใบกำกับข้างหลอดยาไป
“คุณตฤณส่งตรงนี้ก็พอค่ะ เจนจอดรถอยู่ตรงนั้น” เจนเนตรพูดพลางชี้ไปที่รถพอร์ช พานาเมร่า 4 เอส สีชมพูเข้มของเธอ
“โอเคครับ ขับรถดีๆ นะครับ”
“ขอบคุณนะคะคุณตฤณ งั้นวันหลังเจนขอเลี้ยงข้าวคุณ เป็นการขอบคุณได้มั้ยคะ” เธอต้องหาโอกาสเจอเขาอีกเธอจะไม่รอเจอโดยบังเอิญอีกแล้ว ยิ่งตอนนี้เขาโสดเธอต้องรีบทำคะแนน
“ได้สิครับ”
“แล้วเจอกันค่ะ” เจนเนตรยิ้มให้ตฤณนิธิอีกครั้ง แล้วเดินตรงมาที่รถ
“หมั่นไส้” << ปัทมา
“ลำไย” << ลิลลดา
“ไก่ก่า” << ปัทมา
“ยิ้มจนปากจะฉีกกกกกกก ถึงหูอยู่ละ” << ลิลลดา
“อะไรของพวกแกยะ พูดยังกะไม่เคยเป็น” เจนเนตรพูดพลางเชิดใส่เพื่อนๆ ของเธอ แล้วเดินขึ้นรถ
“แหนะ ทำเป็นเดินหนี ฮิฮิ” ปัทมาพูดแซวเพื่อนต่อไม่เลิก
“แซวอยู่ได้ ไอบ้า เจอกันพรุ่งนี้นะยะ” เจนเนตรลดกระจกลงมาบอกเพื่อนแล้วขับรถออกไป
หลังจากนั้นปัทมาและลิลลดาก็ต่างขับรถของตัวเองตามออกไปเพื่อกลับบ้าน
ณ บ้านเจเนตต์แบรนด์
หลังจากที่เจนเนตรกลับมาถึงบ้านก็มาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง แล้วเสียงไลน์ก็ดังขึ้น
ตึ๊ง ตึ่ง
‘ถึงบ้านยังครับ’ ตฤณนิธิไลน์มาหาเธอ เจนเนตรรีบกดอ่านแล้วตอบเขา
‘ถึงซักพักแล้วค่ะ แล้วคุณตฤณถึงบ้านยังคะ’
‘เพิ่งถึงครับ’
‘แล้วคิดถึงผมมั้ยครับ’ กรี๊ดดดดดดด เจนเนตรกรี๊ดในใจ ถามแบบนี้ใครจะตอบถูกล่ะคนบ้า
‘ไม่บอกหรอกค่ะ คิคิ’ เป็นสาวเป็นแส้ต้องเล่นตัวบ้าง แต่อย่ามากไปตอนนี้ก็ 28 แล้วเดี๋ยวจะขึ้นคานกันก่อนพอดี เจนเนตรคิดในใจ
‘ไม่บอกไม่เป็นไร แต่ผมคิดถึงคุณนะ ผมอยากบอก’ ตฤณนิธิพิมพ์ไปก็คิดในใจว่าเขาออกตัวแรงไปมั้ย แต่ยังไงก็เถอะ เขาจะต้องจีบเธอให้ได้ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงชอบเธอ และรู้สึกดีกับเธอมากขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ที่เขาบังเอิญเจอยังไม่รู้สึกแบบนี้เลย หรืออาจจะเป็นเพราะตอนนั้นเขามีแฟนอยู่ด้วย แต่ตอนนี้เขารู้สึกดีกับเธอมากจริงๆ มากแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ใจมันเต้นแรงแปลกๆ กับลินดาที่เขาคิดว่ารักเธอมากก็ไม่เคยเป็นแบบนี้
‘คิดจะจีบฉันน่ะ ไม่ง่ายนะ’ “แต่ก็ไม่ยาก” เจนเนตรพูดออกมาคนเดียว
‘ไม่กลัวเลยครับ หึหึ’ แน่นอนเขาพุ่งสุดตัวแน่ จนลืมไปเลยว่าเพิ่งผ่านการอกหักมา
‘:p’ เจนเนตรส่งสติ๊กเกอร์แลบลิ้นให้ตฤณนิธิ พอเจนเนตรตอบมาแบบนี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธเขาซะทีเดียว
‘แล้วเมื่อไหร่คุณจะเลี้ยงข้าวผม’
‘อ้าว ทวงแบบนี้ก็ได้หรอคะ’
‘งั้นถ้าคุณไม่เลี้ยงเดี๋ยวผมเลี้ยงคุณเอง^^’
‘งั้นพรุ่งนี้เจอกันค่ะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเย็นคุณเอง เป็นการขอบคุณที่วันนี้มาเป็นเทรนเนอร์ให้’
‘ตกลงครับ งั้นพรุ่งนี้ผมไปรับคุณนะ ว่าแต่ให้ไปรับที่ไหนครับ’
‘แบบนี้เค้าเรียกมัดมือชกป่ะคะ’ เจนเนตรตอบกลับไป พร้อมส่งโลเคชั่นโฮมออฟฟิศของเธอไปให้
‘แต่ก็ส่งโลเคชั่นมาให้นะครับ’
‘ไม่น่าส่งให้เลย ชิส์’
‘ฮ่าๆ ให้ไปรับกี่โมงดีครับ’
‘ประมาณ 18.30 ละกันค่ะ’
จากนั้นสองหนุ่มสาวก็คุยกันต่อซักพักแล้วบอกฝันดีกัน แล้วหลับตาลงนอนพร้อมกันอย่างมีความสุข นานมากแล้วที่เจนเนตรไม่ได้นอนหลับอย่างมีความสุขแบบนี้ เพราะเกือบทุกคืนเธอมักจะมโนนึกถึงหนุ่มแปลกหน้าที่เธอก็รู้ตัวดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าวันนี้ทุกอย่างที่เธอเคยมโน เคยวาดฝันไว้ มันกำลังจะเป็นจริง ตอนนี้เขากำลังจีบเธอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันนี้จะมาถึง
เข็มขัดนิรภัย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 เม.ย. 2560, 22:49:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 เม.ย. 2560, 22:49:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 696
| << บทที่ 6 แกล้งโทรผิด | บทที่ 8 เจอแบบไม่บังเอิญ >> |